2. Νά γίνω ἐρημίτης (Περί Μοναχισμοῦ Α΄), Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

2. Νά γίνω ἐρημίτης (Περί Μοναχισμοῦ Α΄), Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, 24-10-2018, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Πῶς λειτουργεῖ θεραπευτικά ἡ ἄσκηση

Πῶς λειτουργεῖ θεραπευτικά ἡ ἄσκηση

Μέ τήν ἄσκηση ταπεινώνεται ὁ ἄνθρωπος, ὠφελεῖται ἡ ψυχή καί γίνεται δεκτική τοῦ θείου ἐλέους, τῆς θείας Χάρης. Παράλληλα, ἐπεσήμαινε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ὠφελεῖται καί τό σῶμα¹.

Ὁ ἄνθρωπος πού κοπιάζει σωματικά, ταπεινώνει τό σῶμα. Μαζί μέ τό σῶμα συνταπεινώνεται καί ἡ ψυχή, ἐπειδή αὐτά τά δύο εἶναι ἀλληλένδετα. Ἡ κατάσταση τοῦ σώματος ἐπηρεάζει καταλυτικά, διαμορφώνει καί τήν κατάσταση τῆς ψυχῆς. «Διαφορετικά αἰσθάνεται ὅποιος κάθεται σέ θρόνο καί διαφορετικά ὅποιος κάθεται στήν κοπριά»², λέγει ὁ Ἀββᾶς Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στό ὁμώνυμο βιβλίο του. Ἡ ταπείνωση τῆς ψυχῆς προκαλεῖ τήν ἔλευση τῆς Θείας Χάρης σύμφωνα μέ τόν Πνευματικό νόμο: «Ὁ Θεός στούς ταπεινούς δίνει χάρη, ἐνῶ στούς ὑπερήφανους ἀντιτάσσεται»³. Ἡ Θεία Χάρη τότε θεραπεύει τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔλεγε, ὁ πολύ κοπιάσας σωματικά Ἅγιος: «ἡ πολλή προσπάθεια, ἡ κίνηση, ὁ κόπος, ἡ δράση εἶναι ἀρετή»⁴. Ἀντίθετα, «ἡ νωθρότητα εἶναι ἀρρώστια, εἶναι ἁμαρτία»⁵. Ἡ χαρά καί ἡ μακαριότητα ἔρχεται, ὅταν ὁ ἄνθρωπος πάψει νά ζεῖ ρέμπελα, ἀκατάστατα καί ἀνευλαβῶς. «Ὅσο ἀπερίσκεπτοι εἶστε», δίδασκε, «τόσο θά βασανίζεσθε. Ἀντίθετα, ὅσο εὐλαβεῖς καί προσεκτικοί, τόσο εὐτυχεῖς»⁶. Ἡ προθυμία γιά τόν σωματικό κόπο συμβάλλει ἀποφασιστικά στήν πνευματική πρόοδο τοῦ πιστοῦ.

Πνευματικό παιδί τοῦ παραπονιόταν ὅτι κουράστηκε, διότι ἔκαναν πολλές δουλειές στό μοναστῆρι, ἐκεῖνες τίς ἡμέρες: «Δέν ἔχω δύναμη νά σηκώσω τά πόδια καί τά χέρια μου. Τί χρειάζονται τόσες δουλειές στό μοναστῆρι;». Πῆρε σοβαρό ὕφος καί ἀπάντησε εὐθέως:

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: «Ἄν δέν ὑπάρχει ἡρωισμός, δέ γίνεται τίποτε. Καί νά ξέρετε, ὁ πιστός εἶναι καί γενναῖος»

 

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου, τόμος Β΄, «Πνευματικὴ Ἀφύπνιση» σελ. 204-205.

Θυμᾶμαι στὸν στρατὸ τὸ σύνολο εἶχε ἕναν κοινὸ σκοπό. Προσπαθοῦσα ἐγώ, ἀλλὰ ἡ θυσία υπῆρχε καὶ στοὺς ἄλλους, ἄσχετα ἂν πίστευαν ἢ ὄχι στὴν ἄλλη ζωὴ «Γιατί νὰ σκοτωθῆ ὁ ἄλλος; Εἶναι οἰκογενειάρχης», ἔλεγαν καὶ πήγαιναν αὐτοὶ σὲ μία ἐπικίνδυνη ἐπιχείρηση.

Ο Άγιος Παΐσιος στρατιώτης στη πρώτη γραμμή.

Ἡ θυσία ποὺ ἔκαναν αὐτοὶ εἶχε μεγαλύτερη ἀξία ἀπὸ τὴν θυσία ποὺ ἔκανε ἕνας πιστός. Ὁ πιστὸς πίστευε στὴν θεία δικαιοσύνη, στὴν θεία ἀνταπόδοση, ἐνῶ αὐτοὶ δὲν γνώριζαν ὅτι δὲν πάει χαμένη ἡ θυσία ποὺ ἔκαναν καὶ ὅτι θὰ ἔχουν νὰ λάβουν γι’ αὐτὴν στὴν ἄλλη ζωή.

 Στὴν κατοχή, τότε μὲ τὸν Δαβάκη, οἱ Ἰταλοὶ εἶχαν κάνει συλλήψεις νέων ἀξιωματικῶν, τοὺς ἔβαλαν σὲ ἕνα καράβι καὶ τοὺς βούλιαξαν. Ὕστερα, τοὺς πρώτους τούς ἔπιασαν, τοὺς βασάνισαν, γιὰ νὰ μαρτυρήσουν ποιοὶ ἔχουν ὄπλα. Ἐκεῖ νὰ δεῖτε κοσμικοὶ ἄνθρωποι τί θυσία ἔκαναν! Στὴν Κόνιτσα, κοντὰ στὸ σπίτι μας, ἐκεῖ ποὺ ἔχτισαν τώρα τὸν Ναὸ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, πρῶτα ἦταν τζαμί. Τοὺς ἔκλειναν μέσα στὸ τζαμὶ καὶ τοὺς ἔδερναν ὅλη τὴν νύχτα μὲ… βούρδουλα ποὺ εἶχε ἐπάνω κολτσίδες ὅλο ἀγκάθια ἢ μὲ καλώδια γδαρμένα.

Ὁ ὅσιος Γεώργιος Καρσλίδης περιμένοντας τόν θάνατο

  Είπε κάποτε ο όσιος Γεώργιος: «Είναι θέλημα Θεού να φύγω. Η αμαρτία προχώρησε πολύ. Μέσα στην αμαρτία κυλιέται ο κόσμος και δεν το καταλαβαίνει. Αυτά με κουράζουν, δεν αντέχω. Λυπάμαι μόνο τον κήπο μου, που τα δένδρα μου δεν πρόλαβαν να δυναμώσουν και με τον πρώτο άνεμο θα λυγίσουν… Τα πρόβατά μου θα σκορπίσουν… θα έλθουν όμως άλλα… Μη στενοχωριέσθε. Όλοι θα φύγουμε από αυτή τη ζωή. Είμαστε περαστικοί από εδώ. Εδώ ήλθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε…». 

Στο τέλος του μυστηρίου του θείου και ιερού Ευχελαίου της Μεγάλης Τετάρτης του 1959, ο όσιος Γέροντας απευθυνόμενος στον εαυτό του μονολόγησε: «Γέροντα, τελευταίο Ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης»· και τούτο το άκουσαν αρκετοί από το εκκλησίασμα.

 

Μία πρεσβυτέρα, τον μήνα Μάιο, πριν φύγει για την Αθήνα, πήγε να πάρει την ευλογία του οσίου Γέροντος, που τον είχε και νονό. Μόλις την αντίκρυσε, την αγκάλιασε και δάκρυσε. Εκείνη σαστισμένη του είπε: «Μα, νονέ, μη κάνεις έτσι, δεν θα φύγω για πάντα, θα πάω λίγο στην Αθήνα και μετά πάλι θα γυρίσω». «Όχι, παιδί μου, άλλο δεν θα ανταμώσουμε, αυτό είναι το τελευταίο…».

 

Άλλη ημέρα, που ήταν αρκετοί συναγμένοι στο κελλί του, απευθυνόταν στον καθένα και με αγάπη και κατανόηση του μιλούσε ανάλογα. Πήγε κι ένας πατέρας να τον χαιρετήσει. Ο όσιος τον αγκάλιασε και τον ασπάσθηκε ευχόμενος: «Πέτρα να πιάνεις, ψωμί να γίνεται, χώμα να πιάνεις, χρυσό να γίνεται…» κι έκλαιγε. «Γέροντα, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. «Θα αποχωριστώ τα παιδιά μου…» ψιθύρισε και πάλι σίγησε. Ο πατέρας τον ρώτησε: «Να, Γέροντα, μια δουλειά ψάχνουμε για την κόρη μου». Ο όσιος είπε στην κόρη: «Και τόση δα στενοχώρια να έχεις, θα παρακαλάς τον Άγιο Μηνά… Τη μάνα σου και τον πατέρα σου θα τους κοιτάξεις; Η δουλειά σου είναι εδώ και σε περιμένει…» Πράγματι όπως τα είπε έτσι καλά ήλθαν, αλλά μετά από υπομονή και καθυστέρηση.

Ἀπονομή αὐτοκεφαλιῶν ἤ ἀρπαγή ἐδαφῶν; Ἡ ἀναφορά τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη Μαξίμοβιτς γιά τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Αναμφισβήτητα το ιστορικό των δραστηριοτήτων του Οικουμενικού Πατριαρχείου μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο μπορεί να ρίξει φως στα βαθύτερα κίνητρα της… απόβασης του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στην Ουκρανία. Για αυτόν τον λόγο, ακολουθεί μεταφρασμένο [το κατά δύναμιν] απόσπασμα της αναφοράς του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς [Σαγκάη & Σαν Φρανσίσκο] για το Οικουμενικό Πατριαρχείο προς την Δεύτερη Σύνοδο της Ρωσικής Εκκλησίας εκτός Ρωσίας (ROCOR)που έγινε στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1938.

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς μόλις έχει περιγράψει τις συνέπειες των Βαλκανικών Πολέμων και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, δηλαδή, την απώλεια επισκοπών και την απώλεια πολιτικής ισχύος στο εσωτερικό της Τουρκίας. Αναφέρει μάλιστα ότι παρ’ όλη αυτήν την ταπείνωση, ολόκληρος ο Ορθόδοξος κόσμος έβλεπε με ευλάβεια την πόλη που ήταν κάποτε πρωτεύουσα της οικουμένης και ότι ο διάδοχος των Αγίων Ιωάννου Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του Θεολόγου θα μπορούσε από αυτήν την θέση να καθοδηγήσει πνευματικά ολόκληρο τον Ορθόδοξο κόσμο, αν μονάχα είχε την δική τους ακλόνητη στάση στην υπεράσπιση της δικαιοσύνης και της αλήθειας.

Στο σημείο που μεταφέρω εδώ ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς περιγράφει τις ενέργειες του Πατριαρχείου που σημάδεψαν την καθοδική του πορεία. Το συγκλονιστικό είναι ότι περιγράφει αυτό που θα ακολουθήσει και σήμερα το βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Αν και από το 1938 ορισμένα δεδομένα έχουν αλλάξει (όπως το ότι σήμερα το Πατριαρχείο έχει αναπτύξει συμμαχίες με τους δυνατούς της γης) διαβάζοντας κανείς αυτό το κείμενο νοιώθει σα να γράφτηκε σήμερα και βλέπει τα πράγματα να μπαίνουν στην σωστή τους διάσταση όσον αφορά το ζήτημα στην Ουκρανία.

***

Γράφει ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς:

«Το Οικουμενικό Πατριαρχείο επιθύμησε να αναπληρώσει τις επισκοπές που έχασε από τη δικαιοδοσία του καθώς και την απώλεια της πολιτικής του ισχύος εντός των ορίων της Τουρκίας, υπάγοντας στον εαυτό του εδάφη στα οποία έως τότε δεν υπήρχε Ορθόδοξη ιεραρχία, και ομοίως τις Εκκλησίες κρατών που η κυβέρνησή τους δεν είναι Ορθόδοξη.

Έτσι, στις 5 Απριλίου του 1922, ο Πατριάρχης Μελέτιος διόρισε έναν Έξαρχο Δυτικής και Κεντρικής Ευρώπης με τον τίτλο του Μητροπολίτη Θυάτειρας με έδρα στο Λονδίνο,

στις 4 Μαρτίου του 1923, ο ίδιος Πατριάρχης χειροτόνησε τον Τσέχο Αρχιμανδρίτη Σαμπάτιο, Αρχιεπίσκοπο Πράγας και Πάσης Τσεχοσλοβακίας,

στις 15 Απριλίου του 1924, ιδρύθηκε η Μητροπολιτεία Ουγγαρίας και Πάσης Κεντρικής Ευρώπης με Επισκοπική έδρα στη Βουδαπέστη, παρόλο που εκεί ήδη υπήρχε Σέρβος επίσκοπος.

Στην Αμερική δημιουργήθηκε μια Αρχιεπισκοπή υπαγόμενη στον Οικουμενικό Θρόνο,

και στη συνέχεια το 1924 ιδρύθηκε μία Επισκοπή στην Αυστραλία με Επισκοπική έδρα στο Σύδνευ.

Το 1938 η Ινδία υπάχθηκε στον Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας.

Παράλληλα, προχώρησε η υπαγωγή ξεχωριστών τμημάτων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που έχουν αποκοπείαπό την Ρωσία.

Έτσι, στις 9 Ιουνίου του 1923, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχτηκε στην δικαιοδοσία του την Επισκοπή Φινλανδίας ως μια αυτόνομη Φινλανδική Εκκλησία,

στις 23 Αυγούστου του 1923, η Εσθονική Εκκλησία υπάχθηκε με τον ίδιο τρόπο,

στις 13 Νοεμβρίου του 1924, ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ζ’ αναγνώρισε την αυτοκεφαλία της Πολωνικής Εκκλησίας υπό την εποπτεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου – δηλαδή, μάλλον αυτονομία.

Τον Μάρτιο του 1936, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δέχθηκε την Λετονία στη δικαιοδοσία του.

Κυριακή Η Λουκᾶ: Β Κορ. 4,6-15

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ: Β΄ Κορ. 4,6-15

Ερμηνεία του Ιερού Χρυσοστόμου στην αποστολική περικοπή

από την «Πρός Κορινθίους» Β΄ επιστολή του αποστόλου Παύλου, κεφ.4,εδαφ. 6-18

[ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ]

«ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπών͵ Ἐκ σκότους φῶς λάμψει͵ ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Χριστοῦ(:Και κηρύττουμε αποκλειστικά και μόνο για τη δόξα του Χριστού, διότι ο Θεός, ο οποίος στη δημιουργία του κόσμου διέταξε από το σκοτάδι να λάμψει το φως, Αυτός και τώρα έλαμψε στις καρδιές μας, όχι μόνο για να φωτιστούμε εμείς, αλλά και για να μεταδοθεί μέσα από μας ο φωτισμός που προέρχεται από αυτή τη γνώση της δόξας του Θεού, η οποία φανερώθηκε μέσα από το πρόσωπο του ενανθρωπήσαντος Ιησού Χριστού)»[Β΄Κορ.4,6].

Είδες πως πάλι δείχνει σε εκείνους που ζητούσαν να δουν τη δόξα εκείνη την υπερβολική, εννοώ αυτήν που είχε δει ο θεόπτης Μωυσής[βλ. Εξ.33,18-23], να αστράπτει υπερβολικά; «Όπως ακριβώς στο πρόσωπο του Μωυσή», λέγει ο απόστολος Παύλος εδώ, «έτσι έλαμψε και στις δικές σας καρδιές». Και προηγουμένως υπενθυμίζει εκείνα που έγιναν στην αρχή της δημιουργίας, για να δείξει ότι αυτή η δημιουργία είναι μεγαλύτερη. Και πού είπε ο Θεός τη φράση «από το σκοτάδι να λάμψει το φως;». Στην αρχή και στο προοίμιο της δημιουργίας· γιατί λέγει: «Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς(: Στην αρχή ο απειροτέλειος Θεός δημιούργησε εκ του μηδενός το σύμπαν, τον ουρανό και τη γη. Η γη ήταν αόρατη, αδιαμόρφωτη και απρόσφορη για τον ζωικό και φυτικό κόσμο· σκοτάδι επίσης απλωνόταν επάνω από τα ύδατα που την σκέπαζαν, ενώ το ζωοποιό Πανάγιο Πνεύμα φερόταν επάνω από τα ύδατα και την περιέβαλλε. Και είπε ο Θεός: «να γίνει φως επάνω στη γη»· και έγινε φως)»[Γεν.1,1-3].

Γι' αὐτό ἁγίασε ὁ Ἅγιος Νεκτάριος

  Όταν αναγνωρίστηκε ο Άγιος Νεκτάριος το 1961, σε μια μονή του Αγίου Όρους, δημιουργήθηκαν δυο παρατάξεις μοναχών. Οι μεν παραδέχονταν την Αγιότητα του, οι δε, την αμφισβητούσαν.

Ο ηγούμενος της μονής, βλέποντας την κατάσταση που δημιουργήθηκε στο μοναστήρι, κάλεσε μια μέρα τους μοναχούς και τους είπε: 

– Δεν θα γίνει το θέμα της αγιοσύνης του Νεκταρίου, αιτία να χάσουμε τις ψυχές μας, αντιμαχώντας μεταξύ μας. Κηρύττω τριήμερη νηστεία και με την προσευχή μας, να ζητήσουμε από το Θεό να μας αποκαλύψει, αν ο γέροντας Νεκτάριος είναι Άγιος ή όχι. 

«Ὅταν δεῖς ὅτι βρίσκεσαι μέ τούς Ἀγγέλους, νά μήν τό πιστέψεις»

 ''Μια γυναίκα πήγε στον π. Γαβριήλ και του είπε:

— Αποκαλύφθηκε στ΄ όνειρό μου ένας ασπρομάλλης γέροντας που προφήτευε για το μέλλον της Γεωργίας. Το όνειρό μου ήταν από τον Κύριο;

— Όταν δεις ότι βρίσκεσαι με τους Αγγέλους, να μην το πιστέψεις. Όταν δεις ότι βρίσκεσαι στην Κόλαση, αυτό να το πιστέψεις.

Ἅγιε τοῦ Θεοῦ Νεκτάριε, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν

 Η σεπτή Κάρα του Αγίου Νεκταρίου του θαυματουργού.

 

https://paraklisi.blogspot.com/2018/10/blog-post_3.html

9 Nοεμβρίου Συναξαριστής. Ονησιφόρου και Πορφυρίου, Ματρώνας Οσίας, Θεοκτίστης Λεσβίας, Ευστολίας και Σωπάτρας, Συμεών Μεταφραστή, Αντωνίου, Χριστοφόρου και Μαύρας, Ναρσή και Αρτέμωνα, Ιωάννη Κολοβού, Ελλαδίου Οσίου, Ευθυμίου και Νεοφύτου, Νεκταρίου Πενταπόλεως, Νικηφόρου Οσίου.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου

Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.
Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου. Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. Τὸ 1876 ἐκάρη μοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνομασθεῖς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραμματεία τῆς Μητροπόλεως.
Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου μὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885. Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραμματέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.

Is spiritual life tiresome?

ΤΗΕ ROLE OF THE ORTHODOX CHURCH 

 previous:

Is spiritual life tiresome?https://hristospanagia3.blogspot.com/2018/11/noetic-prayer-and-how-to-get-used-to.html

Fr. Savvas replying to the question on spiritual life:

When we lead a spiritual life properly, there is no fatigue, no stress. And this, because we do nothing against our nature, but, on the contrary, we go back to normal. We do the normal thing. We were actually walking on our hands, and now we turn upside down and start walking normally again. Do we feel any strain by doing this? Yes, but only in the beginning. When we do it, and get used to it a little, we never want to turn upside down and walk with our hands again.

This is sin: walking upside down! This is being unrepentant. In other words, when our nous is scattered, and our heart is filled with logismoi (image-thoughts), it is like walking on our hands! Is it possible to live this way? I wonder how people do live this way, today?

Every moment living according to God’s will & ceaseless prayer

If we pay attention to live according to God’s will, we will also be in a true praying state. Let me tell you something:

9 Νοεμβρίου. Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνῃ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Παρ. κδ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Θεσ. ε΄ 9-13, 24-28).

Α Θεσ. 5,9         ὅτι οὐκ ἔθετο ἡμᾶς ὁ Θεὸς εἰς ὀργήν, ἀλλ᾿ εἰς περιποίησιν σωτηρίας διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Α Θεσ. 5,9                 Αυτή δε η ελπίς θα μας πληροφορή πάντοτε, ότι ο Θεός δεν μας έχει τάξει δι' οργήν και καταδίκην, αλλά μας έχει προορίσει να αποκτήσωμεν ως αναφαίρετον θησαυρόν μας την σωτηρίαν δια μέσου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,