Ὅταν τά παιδιά ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, Ἁγίου Αὐγουστίνου, 12-2-2012, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὅταν τά παιδιά ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Θεό, Ἁγίου Αὐγουστίνου, 12-2-2012, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

«Ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ».Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκούστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ»

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 13-01-2019

            Στήν Ἐκκλησία εἴμαστε «ἀλλήλων μέλη»[1], ὁ ἕνας κομμάτι τοῦ ἄλλου καί ὠφελοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅταν σκύβουμε καί μελετοῦμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἀγωνιζόμαστε βέβαια καί νά τόν ἐφαρμόσουμε. Τό θέμα μας σήμερα εἶναι λίγο ἴσως παράδοξο.. ὁ τίτλος τοῦ θέματος: «Ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ».

-           Τόσο πολύ σημαντικό πρόσωπο εἶναι;

            Δέν ξέρουμε κἄν τό ὄνομά της. Ὅμως ὁ Κύριος, στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, στό 17^ο Κεφάλαιο, στόν 32^ο στίχο, μᾶς δίνει μία ἐντολή «μνημονεύετε τῆς γυναικός Λώτ»[2]. Ἴσως κάποιοι δέν τό ἔχουμε προσέξει. Δηλαδή, νά θυμᾶστε τή γυναίκα τοῦ Λώτ, ἡ ὁποία, ἐπειδή γύρισε πίσω γιά νά δεῖ τί γινότανε στά Σόδομα, μεταβλήθηκε σέ στήλη ἅλατος. Ἀξίζει νά δοῦμε σέ ποία συνάφεια εἶπε ὁ Κύριος αὐτή τήν ἐντολή. Μιλοῦσε γιά τά ἔσχατα, γιά τή Δευτέρα Του Παρουσία, ὅταν θά ξαναέρθει. Καί ἔλεγε: «καθώς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε οὕτως ἔσται καί ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου»[3]. Εἶναι στό ἴδιο κεφάλαιο στόν 26^ο στίχο. Ὅπως γινότανε, λέει, στίς ἡμέρες τοῦ Νῶε, ἔτσι θά συμβεῖ καί στίς ἡμέρες τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος καί ἔτσι ἀπό πολύ μεγάλη ταπεινοφροσύνη, τήν ἄπειρη ταπεινοφροσύνη πού ἔχει ὁ Κύριος, ὀνομάζει τόν ἑαυτό Του υἱό τοῦ ἀνθρώπου.

-           Τί συνέβαινε τότε;

            Λέει στόν ἑπόμενο στίχο «ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο»[4]. Δηλαδή, ἔτρωγαν, ἔπιναν, παντρευόντουσαν, πάντρευαν τά παιδιά τους ξέγνοιαστοι, «ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τήν κιβωτόν καί ἦλθεν ὁ κατακλυσμός καί ἀπώλεσεν ἅπαντα»[5], μέχρι τή στιγμή, τήν ἡμέρα, πού μπῆκε ὁ Νῶε στήν κιβωτό, ἔπειτα ἀπό μία προειδοποίηση τουλάχιστον ἑκατό ἐτῶν πού εἶχε κάνει ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Μετανοεῖστε ἐπίκειται κατακλυσμός. Καί ἦταν προτροπή καί ἀπό τά λόγια, καί μέσω λόγων, καί μέσω ἔργων. Ὁ Νῶε κατασκεύαζε τήν κιβωτό 100 χρόνια.

-           Καί τί κάνανε οἱ ἄνθρωποι τότε;

            Τόν κορόιδευαν. Τρελάθηκε ὁ Νῶε!.. νά φτιάχνει πάνω στό βουνό ἕνα καράβι καί νά μᾶς λέει ὅτι θά καταστραφοῦν τά πάντα καί θά πνιγοῦμε… Σάλεψε!

            Τήν ἡμέρα πού μπῆκε ὁ Νῶε στήν κιβωτό, ἦρθε ὁ κατακλυσμός καί ἀπώλεσεν ἅπαντας. Δηλαδή; Ξαφνικά! Γιατί ξαφνικά; Ἀφοῦ τούς εἶχε προειδοποιήσει 100 καί πλέον χρόνια. Γιατί δέν ἔδιναν σημασία στίς προειδοποιήσεις. Αὐτό ἔχει σημασία καί γιά μᾶς. Γιατί τά ἔσχατα εἶναι τώρα. Ἡ περίοδος τῶν ἐσχάτων δέν εἶναι οἱ τελευταῖες μέρες καί ὧρες πού θά ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος κ.λ.π. καί μετά θά ἔρθει ὁ Κύριος. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος γράφει στήν Α΄ καθολική ἐπιστολή «παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί»[6]. Παιδιά μου, εἶναι τώρα τελευταία ὥρα. Καί πότε τό λέει; Τόν πρῶτο αἰῶνα, πρίν 2000 χρόνια. Τά ἔσχατα εἶναι ἀπό τή στιγμή πού ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός μας στή γῆ, ἡ πρώτη Του παρουσία, μέχρι πού θά ξαναέρθει, τή δευτέρα Του παρουσία. Ὅλη αὐτή ἡ περίοδος λέγεται ἔσχατα. Ἄρα ὁ Κύριος μιλάει καί γιά μᾶς. Γι’ αὐτό ἔχει σημασία νά προσέξουμε πολύ αὐτή τήν ἐντολή «μνημονεύετε τῆς γυναικός Λώτ»[7]. Τί σημαίνει αὐτό τό πράγμα; Πρέπει νά θυμόμαστε συνέχεια τή γυναίκα τοῦ Λώτ.

-           Δηλαδή τί νά θυμόμαστε;

            Λέει ἕνας ἑρμηνευτής, ὁ Ζιγαβηνός, νά θυμόμαστε τό πάθημά της, αὐτό πού ἔπαθε.

-           Γιατί ἡ γυναίκα τοῦ Λώτ τί ἔπαθε;

            Ἔκανε ὑπακοή. Βγῆκε ἀπό τά Σόδομα. Ἤ πιό σωστά, τήν ἅρπαξαν, τήν πῆραν ἀπό τό χέρι μαζί μέ τόν Λώτ οἱ δύο Ἄγγελοι καί τούς τράβηξαν ἔξω ἀπό τήν πόλη. Ἀλλά ἔκανε μισή ὑπακοή. Δέν τήρησε τόν πρῶτο ἀπό τούς τρεῖς ὅρους πού εἶχε βάλει ὁ Θεός στόν Λώτ γιά νά σωθεῖ. Ὁ Λώτ παρακινήθηκε ἀπό τούς δύο Ἀγγέλους νά βγεῖ γιά νά σωθεῖ, γιατί ἡ πόλις θά καταστραφεῖ. Καί ὁ Θεός τοῦ ἔβαλε τρεῖς ὅρους. Τοῦ εἶπε, πρῶτον, δέν θά γυρίσετε πίσω νά δεῖτε τί γίνεται. Δεύτερον, δέν θά μείνετε στά περίχωρα τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων καί τῶν ἄλλων πόλεων. Ἦταν πέντε πόλεις πού καταστράφηκαν. Καί τρίτος ὅρος γιά νά σωθεῖτε, θά πᾶτε στό ὄρος, στό βουνό. Ἐκεῖ θά σωθεῖτε. Καί «ὄρος» εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὅπως θά δοῦμε στήν ἑρμηνεία.

Ἄλλοτε πάλι, ἐκεῖ πού προσευχόμουνα, εἶχα ἐπίσκεψη χάριτος...

   

ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΠΑΠΑ-ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ Προηγουμένου Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγ. Όρους Κάναμε πολλές ώρες προσευχή, τότε όταν ήμασταν κοντά εις τον Γέροντα Ιωσήφ, και τα πρώτα χρόνια κατόπιν, μετά την κοίμηση του Γέροντος, και πολύ χάριν μας έδιδε ο Κύριος, δι' ευχών του Γέροντος. Έκανα 6-8 ή και 10 ώρες ενίοτε προσευχή όρθιος. Μερικές φορές μου έρχονταν πολύ κούρασης, και αισθανόμουνα άσχημα. Άλλοτε έρχονταν αμέλεια κ.λ.π. Τότε έλεγα εις τον εαυτόν μου: «Άρρωστος δεν είσαι έφαγες και ήπιες νερό. Λοιπόν εδώ θα αγωνιστείς. Θα πεθάνεις εδώ προσευχόμενος. Δεν υποχωρούσα. Και μετ' λίγη ώραν, έρχονταν τέτοια ειρήνη και μακαριστής, που επί 4 ώρες, νόμιζα ότι δεν πατούσα στην γη νόμιζα, ότι 4-5 ώρες ήσαν 10 λεπτά. Την εποχή εκείνη, είχα πολλές καταστάσεις ο Θεός μου είχε δώσει πολύ χάριν». Ειρήνη με ειρήνη έχει διαφορά. Υπάρχει τεράστια διαφορά, από την ειρήνη που δίδει ό Θεός. Έτσι κάποτε προσευχόμενος, πλησίον του παραθύρου του κελιού μου, αισθάνθηκα ένα πράγμα, που δεν μπορεί να το έκφραση κανείς. Εκεί που προσευχόμουν, ακούω ξαφνικά μία βοή. Αι αισθήσεις μου αι εξωτερικέ κόπηκαν και άνοιξε μέσα στην καρδιά μου μία ειρήνη, σε ανέκφραστο βαθμό. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Μία ανέκφραστος γλυκύτης, γαλήνη, ειρήνη. Δεν περιγράφεται αισθανόμουνα παράδεισο μέσα μου. Αυτό ίσως κράτησε μια ώρα κατόπιν υποχώρησε. Κάτι όμως έμεινε μέσα μου. Βεβαίως ελάχιστο πράγμα παρέμεινε. Και έκτοτε, ότι και αν συνέβαινε οιανδήποτε φροντίδα, ταραχή, πειρασμός κλπ η ειρήνη μέσα μου δεν έφευγε. Όταν έφυγε εκείνη ή μεγάλη και ανέκφραστος ειρήνη έκλαιγα φώναζα: «τι ήτανε αυτό - τι ήτανε αυτό; Θεέ μου έλεγα αυτή ήτανε ή ειρήνη που έδωσες στους άγιους Αποστόλους: Την Ειρήνη την Έμήν δίδωμι υμίν. Δεν μπορούσα να βαστάξω" έκλαιγα - έκλαιγα. τι ήτανε αυτό, Θεέ μου!»

Ὁ ἀνάξιος ἑτοιμοθάνατος

Ένας Ρώσος ιερέας καταθέτει την ακόλουθη προσωπική του μαρτυρία:

«Με κάλεσαν να εξομολογήσω και να κοινωνήσω έναν βαριά άρρωστο.

Μπαίνοντας στο σπίτι, άκουσα απ’ το δωμάτιό του φωνές και κατάρες. Αναρωτήθηκα ποίος βρίζει με τέτοιο τρόπο και ταράζει τη γαλήνη, πού πρέπει να επικρατεί στις κρίσιμες αυτές ώρες.

Έκπληκτος όμως διαπίστωσα πώς ήταν ο ίδιος ο ετοιμοθάνατος.

Σκεφτόμουν με τι τρόπο να επικοινωνήσω μ αυτόν τον άνθρωπο, πού λίγο πριν πεθάνει βρίζει και καταριέται.

Αφού προσευχήθηκα, μπήκα τέλος στο δωμάτιό του, αποφασισμένος να κάνω το καθήκον μου. Τον εξομολόγησα πρώτα, και ύστερα τον κοινώνησα.

Όταν γύρισα στο ναό, στάθηκα να τακτοποιήσω το άγιο ποτήριο που είχα πάρει μαζί μου.

Τότε ένιωσα να με διαπερνά ένα ρίγος.

Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων καί ἡ ἐν Χριστῷ πνευματικὴ ἐλευθερία. Πρωτοπρ. Ιωάννης Φωτόπουλος

Ἂς εἶναι αἰωνία καὶ μακαρία ἡ μνήμη τοῦ πατρὸς Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου,

ὁ ὁποῖος ἀγωνίστηκε ἐνάντια στὴ δράση τῶν ὁμάδων αὐτῶν...

Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων.

Ιστορική αναδρομή.

Ἡ «θρησκευτικὴ ἐλευθερία» τῶν αἱρέσεων τῶν σεκτῶν δὲν κομίζει τὴν οἰκουμενικότητα, ἀλλὰ τὴν ἀποσύνθεση τῶν κοινωνιῶν. Ἐκτός της βιαίας ἐκριζώσεως τῆς εἰδωλολατρίας δὲν εἶναι σαφὲς, ἂν ὁ συγγραφεὺς μιλώντας γιὰ τὴ στέρηση τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας μέσα στὰ ὅρια τῆς ὀρθοδόξου αὐτοκρατορίας τῶν Ρωμαίων ἐννοεῖ καὶ τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν αἱρετικῶν.

Ὅλες τὶς αἱρέσεις, τῶν Μανιχαίων καὶ Ἀρειανῶν, Νεστοριανῶν καὶ Μονοφυσιτῶν, Εἰκονομάχων Παπικῶν καὶ Βαρλαμιτῶν ὡς ἀποκομμένες ἀπὸ τὴν καθολική, τὴν Ὀρθόδοξη, Ἐκκλησία οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτοκράτορες τὶς ἀντιμετώπισαν ἐχθρικά. Γιατί αὐτές, ἔχοντας τὸ σπέρμα τῆς ὑπερηφανίας καὶ τῆς πλάνης, στερημένες τῆς Χάριτος λειτουργοῦσαν διασπαστικὰ καὶ καταλυτικὰ γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς αὐτοκρατορίας.

Οἱ ὀρθόδοξοι βασιλεῖς ἀπὸ τὴ μία βίωναν τὴν Ὀρθόδοξη καθολικότητα, τὴν ὀντολογικὴ ἑνότητα ποὺ προσέφερε ἡ Ὀρθοδοξία κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔβλεπαν μὲ τί καταστροφικὸ καὶ ὕπουλο τρόπο δροῦσαν οἱ αἱρέσεις. Γιὰ παράδειγμα τμήματα τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ κυριαρχοῦσε ὁ Μονοφυσιτισμὸς εὔκολα ὑπέκυψαν στὸ Ἰσλὰμ ἐκδικούμενα τὴν καταδίκη της πλάνης τους ἀπὸ τὴν Δ' Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ἐνῶ τὸν 14ο αἰώνα ὁ Βαρλαὰμ καὶ τὸν 15ο αἰώνα ὁ Βησσαρίων Νικαίας γίνονται ἀπὸ «ὀρθόδοξοι», παπικοὶ καρδινάλιοι.

Κυριακή Ε Ματθαίου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τῶν δαιμονιζομένων τῶν Γεργεσηνῶν. Μέρος Δεύτερο

Κυριακή Ε΄Ματθαίου (:Ματθ. 8,28-9,1)

                                   Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

    ΓΙΑ  ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΤΩΝ ΓΕΡΓΕΣΗΝΩΝ

[Μέρος δεύτερο: ο Ιερός Χρυσόστομος για το δαιμονιώδες πάθος της φιλαργυρίας]

    Παρόμοιες καταστάσεις με αυτές που περιγράφονται στην ευαγγελική αυτή περικοπή και σήμερα ακόμη μπορεί να δει κανένας. Πολλοί είναι δυστυχώς οι δαιμονιζόμενοι και στην εποχή μας, άνθρωποι κυριευμένοι από τα δαιμονικά πάθη τους, που τίποτα δεν τους συγκρατεί από τη μανία τους, ούτε σίδερα, ούτε αλυσίδες, ούτε συστάσεις από πνευματικούς ανθρώπους, ούτε συμβουλές, ούτε απειλές ούτε τίποτα παρόμοιο από αυτά.

    Πραγματικά, όταν κάποιος για παράδειγμα είναι ακόλαστος και έχει γίνει αιχμάλωτος του σωματικού κάλλους και των σαρκικών επιθυμιών και ηδονών, σε τίποτα δεν διαφέρει από έναν άνθρωπο δαιμονισμένο· αλλά  περιφέρεται γυμνός όπως εκείνοι οι δαιμονισμένοι Γεργεσηνοί νέοι, ντυμένος βέβαια με ρούχα, αλλά στερημένος από την αληθινή ενδυμασία και είναι γυμνός από τη δόξα που ως πλάσματος του Θεού τού ταιριάζει·   και ναι μεν δεν καταπληγώνει το σώμα του με πέτρες, όπως έκαναν οι δύστυχοι εκείνοι νέοι της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, όμως καταξεσκίζεται με αμαρτήματα που είναι πολύ πιο κοπτερά από πολλές μαζί πέτρες. Ποιος λοιπόν θα μπορέσει να δέσει έναν τέτοιον άνθρωπο;  Ποιος θα τον σταματήσει από την ασχημοσύνη και την μανία αυτή που δεν τον αφήνει να συγκεντρωθεί και να ανακτήσει τον αυτοέλεγχό του, αλλά τον κάνει να επιθυμεί να  βρίσκεται πάντα στα μνήματα; Διότι τι άλλο από μνήματα δεν είναι τα καταγώγια της πορνείας, γεμάτα από δυσωδία και σαπίλα;

   Τέτοιος δεν είναι επίσης και κάθε άνθρωπος που υποφέρει από το δαιμονιώδες πάθος της φιλαργυρίας; Κάθε μέρα αντιμετωπίζει τον φόβο μήπως χάσει τα χρήματά του ή δεν καταφέρει να τα αυξήσει, καθώς και την απειλή ότι κάποιοι μπορούν να του τα κλέψουν, παρά το ότι ακούει συστάσεις των πνευματικών ανθρώπων που προσπαθούν να τον συνετίσουν και προειδοποιήσεις για τη φθορά που η αρρωστημένη φιλοχρηματία του αυτή προξενεί στην ψυχή του. Όλα αυτά τα δεσμά τα σπάει και όταν έλθει κανείς με την πρόθεση να τον απελευθερώσει από τη δουλεία της φιλαργυρίας, τον εξορκίζει να μην τον ελευθερώσει, επειδή θεωρεί μεγάλο βάσανο το να μην βρίσκεται κάτω από την βάσανο αυτήν.

     Αλλά τι μπορεί να θεωρηθεί αθλιότερο από τον άνθρωπο αυτόν; Διότι εκείνος ο δαίμονας στην περιοχή των Γεργεσηνών, αν και είχε καταφρονήσει τους ανθρώπους, εντούτοις υποχώρησε στην προσταγή του Χριστού και αμέσως βγήκε από το σώμα του ανθρώπου.

Steven Runciman: «Χαίρομαι μὲ τὴ σκέψη ὅτι στὰ ἑπόμενα 100 χρόνια ἡ Ὀρθοδοξία θὰ εἶναι ἡ μόνη Ἱστορικὴ Ἐκκλησία ποὺ θὰ ὑφίσταται»

Ἔχω μεγάλο σεβασμὸ γιὰ τὰ χριστιανικὰ δόγματα, καὶ κυρίως γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, διότι μόνον ἡ Ὀρθοδοξία ἀναγνωρίζει πὼς ἡ θρησκεία εἶναι μυστήριο. Οἱ ρωμαιοκαθολικοὶ κι οἱ προτεστάντες θέλουν νὰ τὰ ἐξηγήσουν ὅλα. Εἶναι ἄσκοπο νὰ πιστεύεις σὲ μία θρησκεία, θεωρώντας ὅτι αὐτὴ ἡ θρησκεία θὰ σὲ βοηθήσει νὰ τὰ καταλάβεις ὅλα. Ὁ σκοπὸς τῆς θρησκείας εἶναι ἀκριβῶς νὰ μᾶς βοηθάει νὰ κατανοήσουμε τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἐξηγήσουμε ὅλα. Νομίζω πὼς ἡ Ὀρθοδοξία συντηρεῖ αὐτὸ τὸ πολύτιμο αἴσθημα τοῦ μυστηρίου.
Ἡ ρωμαιοκαθολικὴ ἐκκλησία ἦταν πάντα καὶ πολιτικὸ ἵδρυμα, ἐκτὸς ἀπὸ θρησκευτικό, καὶ πάντα ἐνδιαφερόταν γιὰ τὸ νόμο. Πρέπει νὰ θυμόμαστε πώς, ὅταν ἡ ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία κατέρρευσε στὴ Δύση καὶ ἦρθαν τὰ βαρβαρικὰ βασίλεια, οἱ Ρωμαῖοι ἄρχοντες χάθηκαν, ἀλλὰ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄνδρες παρέμειναν, κι ἦταν κι οἱ μόνοι μὲ ρωμαϊκὴ μόρφωση. Ὅποτε, αὐτοὶ χρησιμοποιήθηκαν ἀπὸ τοὺς βάρβαρους βασιλεῖς γιὰ νὰ ἐφαρμόσουν τὸ νόμο. Ἔτσι, ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία «ἀνακατεύτηκε» μὲ τὸ νόμο. Τὸν βλέπεις τὸ νόμο στὴ....
ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία: θέλει νὰ εἶναι ὅλα νομικὰ κατοχυρωμένα. 

Πατήρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος.Δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει «καλή» ἤ «κακή» Θεία Λειτουργία.

Δεν μπορεί να υπάρξει «καλή» ή «κακή» Θεία Λειτουργία. Οι πιστοί μπορούν να αποκρίνονται ή όχι στο «στώμεν καλώς». Η Λειτουργία λειτουργεί και δεν βελτιώνεται. Εμείς «πάσαν τη ζωή ημών» παραθέτομεν και η λειτουργία γίνεται ζωή μας. Ούτε ο ιερέας, ούτε ο ψάλτης, ούτε τα φώτα, ούτε τα άμφια κάνουν μια καλή Λειτουργία.

"Λάβετε, φάγετε".

Αγαπήστε τη Θεία Λειτουργία, προστατέψτε το ευωδιαστό τριαντάφυλλο του Χριστού, φωτίστε τις ψυχές σας με το φως του θεϊκού ήλιου. Θεωρήστε μια χαμένη μέρα στη ζωή σας όταν αποτύχατε να είστε στη Θεία Λειτουργία ...

21 Ιουλίου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Ε´ ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Ἰωάννου ὁσίου καί Συμεών ὁσίου τοῦ διά Χριστόν σαλοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Κυρ. ε´ ἐπιστ. (Ῥωμ. ι´ 1-10).

Ρωμ. 10,1          Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· 

Ρωμ. 10,1                  Αδελφοί, παρ' όλην την απιστίαν που μέχρι σήμερον έχουν δείξει οι Ισραηλίται, η θερμή επιθυμία μου και η ευμενής διάθεσις της καρδίας μου και η δέησίς μου προς τον Θεόν είναι υπέρ των Ισραηλιτών, δια να δεχθούν και αυτοί την σωτηρίαν.