Γιά τήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς μας, Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Π. Σάββας Ἁγιορείτης, γιά τήν ἀγάπη στούς ἐχθρούς μας 

Πηγή: Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

 

Περί τῶν ἐν πίστει κεκοιμημένων

Ιωάννου του Δαμασκηνού

Ότι οι λειτουργίες και αγαθοεργίες τους ωφελούν
Νεοελληνική απόδοση Δημητρίου Ρίζου

 

ΠΡΟΛΟΓΙΚΟ

Έρχεται η ώρα, η ώρα του θανάτου, και προ­σφιλή μας πρόσωπα αναχωρούν από τον κόσμο τούτο, όπως θ' αναχωρήσουμε κι εμείς όταν έρθη η δική μας ώρα. Και αμέσως μετά τις εξόδιες τι­μές και υποχρεώσεις τελούμε τα κανονισμένα από την Εκκλησία μας μνημόσυνα.
  Πόσο αλήθεια είναι παρεξηγημένα τα μνημό­συνα; Και πόσες αντιρρήσεις δεν ακούγονται γι' αυτά:
-Τί τα χρειαζόμαστε; Δεν ωφελούν σε τίποτε.
-Τί τα θέλεις, πάει ο άνθρωπος; Τώρα τελείω­σε!!
-Αυτά είναι επινοήσεις των παπάδων για να εισπράττουν.
-Δεν τον κύτταξαν όταν ζούσε, τώρα θα του κάνουν τα μνημόσυνα, για τα μάτια του κόσμου.
Α, εμείς «αντί μνημόσυνου» θα δώσουμε, και πιο πολύ θα «πιάσει», στο (τάδε) ίδρυμα κτλ.
Τα ερωτήματα όμως μένουν. Ωφελούν ή όχι τα μνημόσυνα; Πρέπει να τελούνται; Μπορεί ν' αντικατασταθεί το μνημόσυνο που γίνεται στο ναό, με μια δωρεά; Πότε και ποια μνημόσυνα πρέπει να γίνονται;
Η απάντηση βρίσκεται στην πραγματεία «Περί των εν πίστει κεκοιμημένων» που έγραφε ή, όπως φαίνεται από μια προσφώνηση, εκφώνη­σε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Πρόκειται για μια σύνοψη της διδασκαλίας της Εκκλησίας μας για τα μνημόσυνα. Περιέχονται όλα όσα πρέ­πει να ξέρει ο ορθόδοξος χριστιανός και μάλιστα από έναν μεγάλο θεολόγο του 9ου αιώνα, όπως είναι ο Δαμασκηνός.

Περί Ἐκκλησίας

Από το βιβλίο «Ο Γέρων Φιλόθεος Ζερβάκος»

των εκδόσεων «Ορθόδοξος Κυψέλη»

(Ομιλία του μακαριστού πατρός Φιλοθέου Ζερβάκου γενομένη κατά την ολονύκτιον αγρυπνίαν εις τον Ι. Ναόν της Αγίας Θεοδώρας Θεσσαλονίκης, τον Νοέμβριον του 1968. Μεταφέρεται απομαγνητοφωνηθείσα)

«Πολλάκις την υμνωδίαν εκτελών, ευρέθην την αμαρτίαν εκπληρών, τη μεν γλώττη άσματα φθεγγόμενος, τη δε ψυχή άτοπα λογιζόμενος...»

Αγαπητά μου πνευματικά τέκνα, μετά την πτώσιν των πρωτοπλάστων ο ουρανός ήτο κεκλεισμένος. Οι άνθρωποι διά την παράβασιν των προπατόρων μας Αδάμ και Εύας είχον καταδικασθεί εις την αιώνιον καταδίκην, εις τόπον σκοτεινόν και απαραμύθητον, τον Άδην. Μεταξύ του ουρανού και της γής υπήρχε τείχος, το οποίον εχώριζεν, διεχώριζεν τον ουρανόν από την γήν. Ο Ουρανός και ο Παράδεισος ήτο κεκλεισμένος και ο άνθρωπος, ο οποίος ευρίσκετο εν αφθαρσία και αθανασία, κατεδικάσθη εις τον αιώνιον θάνατον. Η πύλη της Εδέμ εκλείσθη. Έχθρα υπήρχε μεταξύ του Θεού και των ανθρώπων. Έπρεπε να ευρίσκετο ένα μέσον, ένας τρόπος, δια να συμφιλιώση τα επίγεια με τα ουράνια, τον άνθρωπον με τον Θεόν. Δεν ευρέθη όμως κανείς, ούτε προφήτης ούτε δίκαιος ούτε άγγελος… Ευρέθη μία κόρη ταπεινή, αγνή και άξια εις την Βηθλεέμ…

Ἐξήγηση τῆς Η΄ καί Θ' Ὠδῆς τοῦ κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου. (Ἀνδρέας Θεοδώρου)

 

 Εξήγηση της Η΄ Ωδής του κανόνος του Ακαθίστου Ύμνου. (Ανδρέας Θεοδώρου)

«Παίδας ευαγείς εν τη καμίνω ο τόκος της Θεοτόκου διεσώσατο· τότε μεν τυπούμενος νυν δε ενεργούμενος, την οικουμένην άπασαν αγείρει ψάλλουσαν· τον Κύριον υμνείτε τα έργα και υπερυψούτε εις πάντας τους αιώνας».
(Τους ευσεβείς Παίδες στο καμίνι ο Τόκος της Θεοτόκου διέσωσε (από τις φλόγες). Και τότε μεν σαν προ­τύπωση, τώρα δε πραγματικά σώζει την οικουμένη, την οποίαν και συναθροίζει με ένα στόμα ψάλλουσα. Υμνείτε τον Κύριον όλα τα έργα του και υπερυψούτε αυτόν εις πάντας τους αιώνας.)

Ο ποιητής επανέρχεται και πάλι στη Βαβυλώνα, στην εικόνα τη χρυσή που έστησε ο ματαιόδοξος Ναβουχοδονόσωρ, και το καμίνι που πύρωσε ο θυμός του, στο οποίο διέταξε να καούν όλοι εκείνοι που δεν θα ήθελαν να την προσκυνήσουν, αναγνωρίζοντάς τον ως Θεό. Οι Τρεις Παίδες αρνήθηκαν να εκτελέσουν την εντολή του θεομάχου ηγεμόνα, ρίχτηκαν στο πυρωμένο καμίνι, από το οποίο τους έσωσε ο αληθινός Λόγος του Θεού. Η διήγηση αυτή της Βίβλου είναι από τις πιο σημαντικές. Σ’ αυτήν επανέρχεται ο ποιητικός στίχος. Σ’ αυτήν υπάρχει η προτύπωση του Λόγου στη λυτρωτική του ενέργεια στην παλαιά οικονομία. Την εκπλήρωσή της δε, βρίσκει στη λυτρωτική ενέργεια του ένσαρκου Λόγου, ο όποιος φάνηκε επί της γης πλήρης και τέλειος άνθρωπος, αφού πέρασε από την Πύλη της Παρθένου.

Οἱ ἀπό τόν Φυσικό κόσμο χρησιμοποιούμενοι συμβολισμοί στόν Ἀκάθιστο Ὕμνο καί ἡ θεολογική τους ἐρμηνεία.

  Απόσπασμα.

Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Αθανασίου.

1.H AMΠΕΛΟΣ.

Η Θεοτόκος η Άμπελος η Αληθινή.

Ανυμνούμέν σε, βοώντες Χαίρε όχημα, Ηλίου του νοητού, άμπελος αληθινή, τον βότρυν τον πέπειρον, η γεωργήσασα, οίνον στάζρντα, τον τας ψυχάς ευφραίνοντα, των πιστώς σε δοξαζόντων.

Η Παναγία παρομοιάζεται με την άμπελο, από την οποία βλάστησε το τσαμπί με το ώριμο σταφύλι, ο Χριστός, που πήρε τα αγνά της αίματα, για να φτιάξει την δική του ανθρώπινη σκηνή την δική του άμπελο και να μαζέψει σ’ αυτή τα λογικά κλήματα, τους πιστούς, να τα περιποιηθεί και να τα συνάψει στο μυστικό σώμα της Εκκλησίας του,τον Νέο Ισραήλ της Χάριτος. Να τους δώσει να πιούν το αίμα του, το πιοτό της Αθανασίας και της αιώνιας ζωής, που μεθάει τον άνθρωπο και τον κάνει να χάνεται στην απειρία του Θεού . Βότρυν τον παμπέπειρον Αγνή, όν αγεωργήτως εν μήτρα εκυοφόρησας, ξύλω ως εώρακας, τούτον κρεμάμενον, θρηνωδούσα ηλάλαζες, και έκραζες. Τέκνον, γλεύκος εναπόσταξον, δι’ ού η μέθη αρθή, πάσα των παθών Ευεργέτα, δι’ εμού της σε τετοκυίας, σου την ευσπλαγχνίαν ενδεικνύμενος

Καί ἄλλο συγκλονιστικό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Λουκᾶ τοῦ Ἰατροῦ στήν Ἀργολίδα

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ

ΣΤΗΝ ΑΡΓΟΛΙΔΑ.

 Όπως μου ανέφερε ένα νέο παιδί από το Άργος, ο Χρήστος Αργυρόπουλος (παιδί του Μαέστρου της Δημοτικής Φιλαρμονικής Άργους) είχε  λάβει λίγα τεμάχια από βαμβάκι και έλαιον από τα Ι.Λείψανα του Αγίου Λουκά του Ιατρού στο προσκύνημα στον Ι,Ν.Αγίου Πέτρου Άργους .  

Στις 30 Μαρτίου πέτυχε στον δρόμο τον φίλο του , νέο παιδί  και ιδιοκτήτη καταστήματος στο Άργος τον Σπ.Δ. στον οποίο του έδωσε λίγο από την ευλογία του Αγίου.

Ο Σπ.Δ. έπασχε από πολλές δισκοκοίλες και πρόβλημα στους προσαγωγούς, πράγμα το οποίο κάθε φορά τον έκανε με δρυμείς πόνους  να πραγματοποιεί και τις πιο στοιχειώδεις κινήσεις που κάνει ένας υγιής άνθρωπος.(π.χ. για να μπει στο αυτοκίνητο ήθελε περίπου 20 λεπτά από τους πόνους.)

Ὁ καθηγητής Δογματικῆς Θεολογίας τοῦ ΑΠΘ Λ. Σιάσος στό "Ἁγιορείτικο βῆμα" γιά τό τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν

Συνέντευξη στον Μάνο Χατζηγιάννη 

Για “φτηνιάρικες πολιτικές, ευτελείς ιδιοτέλειες, ιδιοτελείς συμπλεύσεις εκκλησιαστικών με πολιτικούς” κάνει λόγο μεταξύ άλλων στην αποκλειστική του συνέντευξη στο “Αγιορείτικο βήμα” ο καθηγητής Δογματικής Θεολογίας του Αριστοτελείου Πανπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Λάμπρος Σιάσος μιλώντας αναφορικά με το σχέδιο ίδρυσης κατεύθυνσης μουσουλμανικών σπουδών στο τμήμα Θεολογίας του ΑΠΘ.

Συνάμα αναλύει πως φτάσαμε ως εδώ, εξηγεί γιατί επιλέγονται οι θεολογικές σπουδές για τις κάθε λογής πολιτικές αγγαρείες  και σχολιάζει την στάση των Μητροπολιτών απέναντι στο φλέγον αυτό, πρωτίστως εθνικό ζήτημα.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη: 

-Κύριε καθηγητά από πέρυσι το Μάρτιο που ο ΓΓ Θρησκευμάτων Γ. Καλαντζής απέστειλε στη διεύθυνση του πανεπιστημίου το πρώτο έγγραφο για τη δημιουργία τμήματος ισλαμικών σπουδών στο ΑΠΘ σήμερα βρεθήκαμε "εν κρυπτώ και παραβύστω" προ τετελεσμένου χωρίς ουσιαστικά να το καταλάβουμε; Αιφνιδιασμός ή συντονισμένο σχέδιο; 

“Οιονοί τμήμα ισλαμικών σπουδών μέσα στο τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ”. H φράση αυτούσια προέρχεται από e-mail- non paper -ανυπόγραφο έγγραφο του υπ. Παιδείας προς το τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ. Το ιστορικό της πολιτικής προτάσεως, η επεξεργασία της από ειδική επιτροπή του τμήματος και η υπερψήφισή της από το τμήμα Θεολογίας, όλα αυτά έχουν γίνει γνωστά, έχουν αποτελεσει αντικείμενο σφοδρής κριτικής.

Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, μέρος β'

 μέρος β΄

Γνωρίζουμε πολύ καλά, ἀπό τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, πώς πίστις ἄεργος (δηλαδή πίστις χωρίς ἔργα) «νεκρά ἐστιν» (Ἰακ. Β΄: 26) ἀλλά καί «ἔργα ἄπιστα» (δηλαδή χωρίς πίστι) δέν λυτρώνουν οὔτε καί σώζουν τόν ἄνθρωπο. Μέ τήν λέξι “ἔργα” δέν ἐννοοῦμε ἁπλᾶ καί μόνον τίς ἐξωτερικές καλές πράξεις –ἀπό τίς ὁποῖες μποροῦμε νά κάνουμε πολλές– ἀλλά κυρίως τήν πνευματική ζωή, πού εἶναι καρπός τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Καί «καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐστιν ἀγάπη, χαρά εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. Ε΄: 22-23) καί ἀμέτρητες ἄλλες ἀρετές. Ἔτσι καταλαβαίνουμε πώς δέν μποροῦμε νά ζήσουμε «ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ» χωρίς τήν πραγματική πίστι. Οὔτε πάλι μποροῦμε νά πιστέψουμε πράγματικά στόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν Ἐκκλησία Του χωρίς τήν πνευματική ζωή.

Περί τοῦ Εἰκονοστασίου καί τῆς ἐν αὐτῶ θέσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων

 

Το εικονοστάσιον, κοινώς τέμπλον, του ιερού ναού χωρίζει το Άγιον Βήμα από τον κυρίως ναόν. Πρέπει δε να είναι χαμηλόν, διά να φαίνεται η Θεοτόκος Πλατυτέρα, και να έχη τρεις θύρας, ήγουν εις το μέσον την Ωραίαν Πύλην, και δύο πλαγίας μικρότερας θύρας. Να έχη και θυρίδας, εις τας οποίας να μπαίνουν αι εικόνες, ζωγραφισμένες επάνω εις σανίδι.
Η δε θέσις των Ιερών εικόνων είναι αύτη: Δεξιόθεν της Ωραίας Πύλης ίσταται η εικών της Θεοτόκου Βρεφοκρατούσης και αριστερόθεν η εικών του Χριστού. Εις την θυρίδα οπού ευρίσκεται παραπλεύρως της Παναγίας εκ δεξιών, ίσταται η εικών του αγίου ή της εορτής εις την οποίαν αφιέρωται ο ναός, εις δε την θυρίδα όπου ευρίσκεται παραπλεύρως του Κυρίου, ίσταται ο Τίμιος Πρόδρομος. Εις τας άλλας θυρίδας τοποθετούνται αι εικόνες των λοιπών αγίων. Η τοιαύτη διάταξις των εικόνων είναι κανών διά τας ορθοδόξους εκκλησίας.

Μοναχός Λεόντιος Προδρομίτης. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

  Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

῾Η Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, κτίσθηκε τό 1853 στήν περιοχή τῆς Βίγλας, πού ἀπέχει ἀπό τήν κυρίαρχο Μονή τῆς Μεγίστης Λαύρας μία ὥρα.
Στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἡ Σκήτη αὐτή παρουσίασε μεγάλη πνευματική ἀνάπτυξι. Ἀνέδειξε σπουδαίους μοναχούς πού διέπρεψαν στήν ἀρετή, στήν ἄσκησι, στήν καλλιγραφία, βιβλιοδεσία, ζωγραφική και ψαλτική τέχνη. Εἶναι γνωστός σέ ὅλο τό ῞Αγιον ῎Ορος ὁ Ρουμᾶνος Πρωτοψάλτης Νεκτάριος ὁ Βλάχος.
Στήν βιβλιοθήκη τῆς Σκήτης, ὑπάρχει ἕνα εἰκοσάτομο ἔργο τοῦ μοναχοῦ Εἰρηνάρχου. Κάθε τόμος, καλαίσθητος καί χειρόγραφος μέ ἄφθονες καλλιτεχνικές μινιατοῦρες, σχέδια καί σκηνές ἀπό τό ῞Αγιον ῎Ορος, περιγράφει ὅλα τά στοιχεῖα γιά κάθε Μονή τοῦ ῎Ορους. Τό ἔργο αὐτό εἶναι πολυτιμώτατο, διότι ἠμποροῦμε νά μάθουμε τήν ἱστορία καί τήν τότε κατάστασι, δηλαδή τέλη τοῦ 19ου αἰῶνος, ἑκάστης Μονῆς.
Στό τόμο λοιπόν, πού γράφει ὁ εὐλογημένος αὐτός συγγραφεύς γιά τήν Ρουμανική Σκήτη, διαβάζουμε μεταφρασμένα στά ἑλληνικά τά ἑξῆς συναξάρια ὁσιωτάτων πατέρων.

" Ποιοί εἶναι αὐτοί πού δέ θά γευτοῦν θάνατο προτοῦ δοῦν τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ να ’ρχεται δυναμικά;" (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ 

Προσέξτε τώρα πώς τελειώνει το σημερινό ευαγγέλιο: «Αμήν λέγω υμίν, εισί τινες των ωδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου, έως αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει» (Μάρκ. ΘΊ). Αλήθεια σας λέω, σας διαβεβαιώνω, πώς μερικοί απ’ αυτούς πού βρίσκονται εδώ τώρα, δέ θα γνωρίσουν θάνατο, προτού δουν τη βασιλεία του Θεού να ’ρχεται δυναμικά.

Από μια πρώτη άποψη θα ’λεγε κανείς πώς τα λόγια αυτά δέ συνδέονται με τα προηγούμενα. Η συνοχή τους όμως είναι σαφής. Αυτό είναι ένα θαυμάσιο τελείωμα. Ο Κύριος δέ θ’ αφήσει τούς πιστούς Του απαρηγόρητους. Αφού τούς καλεί ν’ αναλάβουν το σταυρό τους, ν’ απαρνηθούν τον εαυτό τους και τη ζωή τους κι αφού τούς απειλεί με φοβερές τιμωρίες σέ περίπτωση πού ντραπούν να ομολογήσουν Εκείνον και τούς λόγους Του, ο Κύριος τώρα κάνει να εμφανιστεί στον ουρανό ένα ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα.

Γιά τήν Εὐχή …

Ὅταν  καλλιεργήσετε τήν Εὐχήν, δέν θά σᾶς πειράζουν οἱ ἄνεμοι τοῦ πειρασμοῦ.

Γέροντος π. Ἀμφιλοχίου

Πηγή: Ιστολόγιο Παναγίας Αλεξιωτίσσης post_6897.html#ixzz28GMgtWgg