Νά ἔχετε πίστη ἀληθινή (Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΠΙΣΤΗ ΑΛΗΘΙΝΗ

“Καί ὅπως τό πλοῖο πού κλυδωνίζεται ἀπό τό φύσημα τῶν ἀνέμων καί καταποντίζεται ἀπό τά ἀγριεμένα κύματα ἡ ἄγκυρα πού ρίχνεται τό κρατάει ἀπό παντοῦ καί τό σταθεροποιεῖ στή μέση τοῦ πελάγους, ἔτσι ἀκριβῶς καί τό δικό μας νοῦ, ὅταν τόν κλυδωνίζουν οἱ λογισμοί πού ἐπιτίθενται ἀπ’ ἔξω, ἔρχεται ἡ πίστη καί μέ μεγαλύτερη ἀσφάλεια ἀπό τήν ἄγκυρα τόν σώζει ἀπό τό ναυάγιο καί σάν σέ γαλήνιο λιμάνι ὁδηγεῖ τό σκάφος μέ τή βεβαιότητα πού παρέχει στή συνείδηση. Καί αὐτό πάλι φανερώνοντας ὁ Παῦλος ἔλεγε “διά τοῦτο ἔδωκεν ἀποστόλους ὁ θεός πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ”

Ἐξήγηση τῆς ΣΤ' και Ζ΄ Ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου.Ἀνδρέα Θεοδώρου

   

 Ἀνδρέας Θεοδώρου

Ἐξήγηση τῆς ΣΤ΄ὠδῆς τοῦ Κανόνος τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου

«Την θείαν ταύτην και πάντιμον τελούντες εορτήν οι θεόφρονες, της Θεομήτορος, δεύτε τας χείρας κροτήσωμεν, τον εξ αυτής τεχθέντα, Θεόν δοξάζοντες».
(Την θεία αυτή και πάντιμη εορτή της Θεομήτορος τελούντες οι θεόφρονες, ελάτε να κροτήσουμε τα χέρια, δοξάζοντες αυτόν που γεννήθηκε απ’ αυτήν.)

Οι πιστοί νοιώθουν βαθιά την ανάγκη να γιορτάζουν την Παναγία τους. Με θεόφρονα λογισμό και με χαρά πανηγυρική κροτούν τα χέρια, για να δοξάσουν τον εξ αυτής τεχθέντα Θεό. Μητέρα και Υιός βρίσκονται αδιάσπαστα ενωμένοι στην ευσέβεια και τη λατρεία της Ορθοδοξίας. Όχι βέβαια ότι η Παναγία λατρεύεται όπως και ο άναρχος Θεός. Αυτό θ’ αποτελούσε ειδωλολατρεία. Η Παναγία, παρά τη μεγάλη χάρη της, παρά το σημαντικότατο μέρος που διαδραμάτισε στο θεανθρώπινο μυστήριο, δεν παύει να είναι άνθρωπος, πλάσμα Θεού όπως και τα υπόλοιπα ανθρώπινα πλάσματα.

Νά μή κρίνουμε ἀπό τὴν ἐξωτερική τους ζωὴ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Νά μή κρίνουμε ἀπό τὴν ἐξωτερική τους ζωὴ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Τήν ἡμέρα ἐκείνη, κατά τήν ὁποίαν θά κρίνη ὁ Θεός τούς ἀνθρώπους δέν θά ἀναζητήση οὔτε βασιλικά στέμματα, οὔτε ὑψηλά ἀξιώματα. Θά ζητήση τίς καρδιές μας. Ὁ πιό ταπεινός χωριάτης, ὁ πιό «καραβοτσακισμένος» ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς ἄνθρωπος, αὐτός πού φυλάγει κάποια στάνη μέ πρόβατα καί προσεύχεται μέ δάκρυα στόν Θεό ἤ εἶναι φυλακισμένος καί προσεύχεται ἤ εἶναι κάπου ξενητεμένος, ἤ ἀσθενής στό κρεββάτι, ἤ εἶναι μία δυστυχισμένη χήρα, στήν ὁποία δέν ἀνοίγει κανείς τήν πόρτα καί κάθεται μέ τά παιδιά της μέσα στήν δυστυχία καί τήν πτώχεια της, ἀλλά προσεύχεται στόν Θεό, ὅλοι αὐτοί τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως θά εἶναι μεγαλύτεροι ἀπό τούς βασιλεῖς τοῦ κόσμου, τούς σημερινούς καί τούς αὐριανούς.
Ἦταν κάποτε ἕνας  ἔνδοξος καί μεγάλος βασιλεύς, πού ἔτρεχε στόν δρόμο μέ μία χρυσῆ ἅμαξα.

Πῶς συγχωροῦμε τούς ἄλλους

Ποίος είναι ό «χρυσούς κανών» Μορφωμένος άνθρωπος ό κ. Σταύρος. Με πτυχίο πανεπιστημίου και ξένες γλώσσες και πείρα ζωής. Δυσκολευόταν, όμως, στα πνευματικά. Δεν μπορούσε να καταλάβει και τα πιο απλά πράγματα. Όλα τα εξέταζε και τα πλησίαζε με αυστηρότητα. Ήταν σχολαστικά ηθικιστής. Δεν ήταν πρόθυμος να συγχώρηση εύκολα τους άλλους. Παντού έβλεπε αμαρτίες και αμαρτωλούς. Αυτό κάνουν όλοι οι ηθικιστές. Καθόταν τώρα απέναντι από τον Γέροντα Ίάκωβον, έναν ασκητικό ιερομόναχο, με ροζιασμένα χέρια και ένοιωθε σαν μαθητούδι μπροστά στον δάσκαλο. Ερωτήσεις πολλές. Αντιρρήσεις περισσότερες. ‘Αλλά και οι απαντήσεις σοφές και αποκαλυπτικές. 

Ρώτησε τον Γέροντα για το σοβαρό (το σοβαρώτερον;) θέμα της συγχωρήσεως των άλλων ανθρώπων, πού δυσκολεύονταν να το κατανόηση:  

Αφού βλέπω καθαρά και ολοφάνερα τον άλλον να αμαρτάνη, πως να τον συγχωρήσω; Δεν έχω δίκαιο;

Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνός, Πολιτική Διακονία (2.2.2014)

Τά λόγια τῆς Χάριτος,μέρος α΄

Κεφ. 11ο: μέρος α'

Ὅταν ὁ στάρετς ἀπευθυνόταν στά πλήθη τῶν Χριστιανῶν πού σάν διψασμένα ἐλάφια ζητοῦσαν νά ξεδιψάσουν κοντά του, ἄφηνε νά βγαίνουν ἀπό τό στόμα του τά ρεῖθρα τῆς οὐρανίου σοφίας. «Πάτερ, πῶς πρέπει νά ζοῦμε; Πῶς θά ἐπιτύχουμε τήν σωτηρία μας;» ἐρωτοῦσε ὁ λαός. Κι᾿ ἐκεῖνος σάν τόν Βαπτιστή Ἰωάννη ἀπαντοῦσε: «Νά ζοῦμε χωρίς νά ἀπελπιζώμεθα, χωρίς νά κατακρίνουμε, χωρίς νά πικραίνουμε κανέναν καί ὅλους νά τούς τιμοῦμε».
«Πάτερ», ἔλεγε κάποιος, «εἶναι δυνατόν νά ζοῦμε μέσα στόν κόσμο καί νά σωθοῦμε;» «Βεβαίως, μποροῦμε», ἀπαντοῦσε, «ἐάν δέν ζοῦμε μέ τό τραλαλά, ἀλλά μέ τήν ἡσυχία καί τήν ταπείνωσι». Ἀλλές φορές ἡ ἀπάντησις στίς ἐρωτήσεις αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἦταν: «Πρέπει νά ζοῦμε μέ εὐθύτητα, χωρίς ὑποκρισίες καί φαρισαϊσμούς». «Νά ὁμοιάζη ἡ πορεία τῆς ζωῆς μας μέ τήν πορεία τῆς ρόδας. Στήν ρόδα ἕνα σημεῖο ἐγγίζει στήν γῆ καί τό ὑπόλοιπο μέρος της βρίσκεται ἀνυψωμένο. Ἔτσι ἄς συμβαίνη καί στήν ζωή μας, καί ὄχι νά βυθιζώμεθα ὁλοσχερῶς στά γήϊνα». «Πρέπει νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας χειρότερον ἀπ᾿ ὅλους».

Σῶστε...Κρῦψτε...ἀσφαλίστε σπόρους

ΣΩΣΤΕ… ΚΡΥΨΤΕ… ΑΣΦΑΛΙΣΤΕ ΣΠΟΡΟΥΣ

(«Μᾶς παίρνουν καὶ τὸν τελευταῖο ἔλεγχο στὴν ἴδια μας τὴν ζωὴ»)

.            Ἦταν ἁπλὰ θέμα χρόνου οἱ ἑλληνικὲς ντόπιες ποικιλίες σπόρων νὰ βρεθοῦν στὸ στόχαστρο τῆς ἐπίθεσης, ὅπως αὐτὴ ἐξαπολύεται μὲ τὴν μορφὴ τοῦ κλεισίματος τῆς Τράπεζας Διατήρησης Γενετικοῦ Ὑλικοῦ. .            Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι γενικὰ ἡ συγκυρία δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι χειρότερη γιὰ τὶς φυσικές, ντόπιες ποικιλίες σπόρων σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο, οἱ ὁποῖες μὲ κάθε τρόπο ἐπιχειρεῖται νὰ ἐξαφανιστοῦν καὶ νὰ κυριαρχήσουν ὄχι ἁπλὰ τὰ ὑβρίδια ἀλλὰ οἱ γενετικὰ τροποποιημένοι σπόροι. Μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ μέσα σὲ μόλις 3-4 δεκαετίες οἱ φυσικὲς τροφὲς ξεχάστηκαν σχεδὸν ἐντελῶς καὶ μπῆκαν στὸ περιθώριο καὶ οἱ ἄνθρωποι πλέον τρέφονται μὲ ἐπεξεργασμένες τροφὲς γεμάτες κάθε εἴδους δηλητήρια, μὲ ἀντίστοιχο τρόπο προχωράει ραγδαία καὶ ἡ ἐξαφάνιση τῶν φυσικῶν σπόρων.

Ο ΓΕΡΟ ΤΡΥΦΩΝ. «Καί τά μουλαράκια μας ἐδῶ εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἠθικά εἶναι».

Μια μέρα ήταν συγκεντρωμένοι αρκετοί Μοναχοί εκεί στη Νέα Σκήτη και πέρασε ένας Αρχιμανδρίτης, αλλά δεν χαιρέτησε, δεν είπε «ευλογείτε», δεν είπε «καλημέρα» ή «χαίρεται».

Είπε τότε ένας Μοναχός: «Γέρο-Τρύφων, πολύ καλός και ηθικός άνθρωπος αυτός ο Αρχιμανδρίτης». Και απάντησε ο Γέρο-Τρύφων σ' αυτή τη φράση του Μοναχού: «Και τα μουλαράκια μας εδώ εις το Άγιον Όρος ηθικά είναι». 

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΘΑΔΔΑΙΟΣ."Ἡ ἀγάπη εἶναι τό πιό δυνατό ὅπλο πού ὑπάρχει στόν κόσμο. Δέν ὑπάρχει δύναμη καί ὅπλο πού νά μπορεῖ νά νικήσει τήν ἀγάπη. Ὅλες οἱ ἀρνητικές δυνάμεις φθίνουν μπροστά στήν ἀγάπη."

  Η αγάπη

Η αγάπη είναι το πιο δυνατό όπλο πού υπάρχει στον κόσμο. Δεν υπάρχει δύναμη και όπλο πού να μπορεί να νικήσει την αγάπη. Όλες οι αρνητικές δυνάμεις φθίνουν μπροστά στην αγάπη.

Οι άγγελοι δεν αιχμαλωτίζονται όπως εμείς πού βρισκόμαστε σέ πτωτική κατάσταση λόγω των υλικών αγαθών. Λόγω των υλικών αγαθών και λόγω των ανθρώπων εμείς και τα πνεύματα πού έπεσαν εγκλωβιζόμαστε, φυλακιζόμαστε. Οι άγγελοι όμως δεν φυλακίζονται.

Τίποτε εδώ στη γη δεν αιχμαλωτίζει τούς αγγέλους και εκείνους τούς ανθρώπους πού ενώθηκαν με όλη την καρδιά τους και με όλη την ύπαρξη τους με τον Κύριο. Τίποτε δεν μπορεί να τούς φυλακίσει, επειδή η καρδιά τους είναι ελεύθερη. Τέτοιοι άνθρωποι είναι γεμάτοι από την ευλογία του Θεού, είναι ένα με τον Κύριο και διά μέσου του Κυρίου αγαπάνε τούς πάντες και τα πάντα. Οι άνθρωποι πού βρίσκονται σέ τέτοια κατάσταση αισθάνονται πώς όλοι γύρω τους είναι συγγενείς τους, αγαπημένοι τους.