Ἡ ἁμαρτία ὡς αἰτία ἅλωσης τῆς Ρωμιοσύνης. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

"Η αμαρτία ως αιτία άλωσης της Ρωμιοσύνης"
https://www.youtube.com/watch?v=KedIi_Tc--0&t=158s

π. Σάββας Ἁγιορείτης: Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πειρασμῶν (β΄ μέρος)

Η ομιλία έγινε την Κυριακή 19 Μαΐου 2019, στην Κατερίνη, στην αίθουσα του ιεραποστολικού συλλόγου "Κυριακή"

Οἱ προγαμιαῖες σχέσεις

Ἀπόσπασμα ἀπό τό Βιβλίο: Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ Μεταπατερική θεολογία (Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου)

... Δυστυχώς στις μέρες μας κάποιοι καθηγητές Θεολόγοι αλλά και ιερείς διαδίδουν μια θεωρία που ουδεμία σχέση έχει με το Ευαγγελικό: Τὸ ναὶ ναί· καὶ τὸ οὒ οὔ. (ἔστω δὲ ὁ λόγος ὑμῶν ναὶ ναί, οὒ οὔ· τὸ δὲ περισσὸν τούτων ἐκ τοῦ πονηροῦ ἐστιν. Ματθ. ε´ 37).

Ερμηνεύουν το Ευαγγέλιο λέγοντας πως πορνεία είναι μόνο η σαρκική ικανοποίηση που γίνεται έξω από το γάμο με πόρνες και με χρηματικό αντίτιμο.

Ο μακαριστός Κανονολόγος π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος είχε γράψει σχετικά:

Εἶναι οἱ προγαμιαῖες σχέσεις πορνεία;

«Ὑπάρχουν πολλοί, ἐνίοτε καί καθηγητές Θεολόγοι πού διδάσκουν μία πολύ “βολική” καί “ἔξυπνη” θεωρία: Ὅτι πορνεία εἶναι μόνο ἡ σαρκική ἱκανοποίηση πού γίνεται ἔξω ἀπό τό γάμο μέ πόρνες καί μέ χρήματα (δηλαδή μέ πληρωμή). Ἐνῶ, ὅπου ὑπάρχει ἀγάπη, ὅπου ὑπάρχει ψυχική ἐπαφή, ἐκεῖ δέν ἔχουμε πορνεία. Συνεπῶς, (κατ’ αὐτούς) γιά ἕνα ζευγάρι νέων πού ἀγαπιοῦνται, ἡ σαρκική σχέση τους ἀποτελεῖ “ὁλοκλήρωση τῆς ἀγάπης των” καί δέν εἶναι πορνεία, ἄρα δέν κάνουν ἁμαρτία. Τό Εὐαγγέλιο μόνο τήν πορνεία καί τήν μοιχεία ἀπαγορεύει, λένε, δέν ἀπαγορεύει τήν “ὁλοκλήρωση τῆς ἀγάπης” ἑνός ζευγαριοῦ!

Βέβαια, ἡ λέξη “πορνεία”, στήν κυριολεξία, σημαίνει τήν ἱκανοποίηση τῶν σαρκικῶν ὀρέξεων μέ χρήματα, ἀφοῦ στήν ἀρχαιότητα ἀσκοῦσαν τό “ἐπάγγελμα” αὐτό γυναῖκες ἀγορασμένες, δηλαδή δοῦλες.

Ὅμως, ἐκτός ἀπό τήν κύρια σημασία της, ἡ λέξη πορνεία εἶχε ἀνέκαθεν καί τήν σημασία τῆς σαρκικῆς σχέσεως δύο ἑτερόφυλων προσώπων, χωρίς νά ὑπάρχει χρηματική δοσοληψία.

Μία εἶναι ἡ νόμιμη συζυγία ἀνδρός καί γυναικός, αὐτή πού γίνεται μέ τήν εὐλογία τοῦ Μυστηρίου τοῦ γάμου.

Κάθε πράξη, πού γίνεται ἔξω ἀπό τό Μυστήριο τοῦ γάμου, χαρακτηρίζεται ὡς πορνεία ἤ μοιχεία καί καμία διάκριση δέν γίνεται, ἄν συμβαίνει μέ ἀμοιβή ἤ ἐξ ἀγάπης.

Πουθενά στήν Ἁγία Γραφή δέν δικαιώνονται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις, ἐφ’ ὅσον γίνονται μεταξύ δύο προσώπων πού ἀγαπιοῦνται. Καί πουθενά στήν Ἁγία Γραφή δέν θά βροῦμε ἀμνήστευση τῶν σχέσεων αὐτῶν, ἐπειδή ἀπουσιάζει ἡ πληρωμή καί γίνεται ἐπίκληση τοῦ ἐρωτικοῦ αἰσθήματος. Ἄς ἀναφέρουμε μερικά παραδείγματα:

«Διατί ἀντιλέγεις καὶ δὲν πείθεσαι εἰς ὅσα λέγει ὁ Γρηγόριος; Εἶναι σωστὸ αὐτὸ ποὺ διδάσκει, διὰ τοῦτο νὰ ὑπάκουης εἰς αὐτὸν καὶ νὰ μὴν ἀντιλέγης»

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ καθηγητὴς τῆς νοερᾶς προσευχῆς, εἶχε ἕναν ὑποτακτικόν, Ἰὼβ τὸ ὄνομα, γηραλέον εἰς τὴν ἡλικίαν καὶ ἁπλοῦν εἰς τοὺς τρόπους. Ἄκουσε μία ἡμέρα τὸν Ἅγιον Γρηγόριον ποὺ ἐδίδασκε καὶ ἔλεγε εἰς τοὺς προσκυνητάς, ὅτι ὅλοι οἱ Χριστιανοὶ πρέπει νὰ προσεύχωνται μὲ τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάσης ἡλικίας καὶ πνευματικῆς καταστάσεως. Διότι, ἐὰν ἦταν ἀδύνατον νὰ γίνῃ αὐτό, δὲν θὰ προέτρεπε ὁ Θεός, διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, νὰ εὔχωνται οἱ Χριστιανοὶ ἀδιαλείπτως.

Αὐτὴν τὴν διδασκαλίαν ἔκαμε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος εἰς τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ ἐπήγαιναν νὰ τὸν συμβουλευτοῦν. Εἶχε φύγει τότε ἀπὸ τὸ Ἅγιον Ὄρος καὶ εὑρίσκετο εἰς τὴν Θεσσαλονίκην. Ὁ Ἰὼβ ἀκούγοντας αὐτὴν τὴν διδασκαλίαν σκανδαλίσθηκε καὶ εἶπε πρὸς τὸν Γέροντά του: «Ἐμεῖς εἴμεθα μοναχοὶ καὶ ἔχομε χρόνον νὰ λέγωμεν αὐτὴν τὴν εὐχήν. Οἱ λαϊκοὶ ὅμως ποὺ ἔχουν τόσες μέριμνες καὶ ἀσχολίες μὲ τὴν οἰκογένειαν καὶ τὶς ἐργασίες τους, πῶς μπορεῖ νὰ τὸ ἐπιτύχουν αὐτό; Νομίζω πὼς ἡ προσευχὴ αὐτὴ εἶναι μόνον διὰ τοὺς μοναχούς». Ὄχι, τοῦ λέγει, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος. Ἐὰν ἦταν ἀκατόρθωτον, ὁ Θεὸς δὲν θὰ προέτρεπε διὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου τό· «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε» (Α´ Θεσ. ε´, 17). Ἡ ρίζα καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς νοερᾶς προσευχῆς εἶναι ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους. Τὸν καιρὸ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων δὲν ὑπῆρχον μοναχοί. Ἑπομένως, διὰ τοὺς εἰς τὸν κόσμον ἀγωνιζόμενους Χριστιανούς, ἀπευθύνει τὴν προτροπὴν αὐτὴν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, περὶ τῆς προσευχῆς.

Ὁ π. Εὐμένιος ἐκπληρώνει τήν τελευταῖα ἐπιθυμία ἑτοιμοθάνατου χωρίς νά τόν ἐνημερώσουν!

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999).

Κάποια άλλη ημέρα, πήγε στον πατέρα Ευμένιο ένας ιερεύς για να πάρη την ευχή του. Ο Παππούλης ήταν άρρωστος, στο κρεββάτι, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο.

Πριν προλάβει ο ιερεύς να καθήση, του είπε:

– Πήγαινε στο Ιερό, βάλε το πετραχήλι μου, πάρε τα Άγια Μυστήρια και πήγαινε να μεταλάβης τον τάδε -είπε το όνομά του-, στο τάδε κτίριο, στον τάδε όροφο του νοσοκομείου.

Ο ιερεύς έκανε ακριβώς ό,τι του είπε ο Παππούλης. Βρήκε έναν ετοιμοθάνατο νεαρό, ο οποίος ανέκτησε για λίγο τις αισθήσεις του, έκανε με δυσκολία τον σταυρό του, άνοιξε το στόμα του και μετέλαβε.

Ύστερα ο ιερεύς είπε στην μητέρα του νεαρού, που τον διακονούσε:

Ἀρχιμ. Αὐγουστίνος Μύρου, Διατί ἡ Ἐκκλησία ἔχει λόγον διά θέματα πού ἀφοροῦν εἰς τό Ἔθνος και εἰς τήν Πατρίδα

Διατί ἡ Ἐκκλησία ἔχει λόγον διά θέματα πού ἀφοροῦν εἰς τό Ἔθνος και εἰς τήν Πατρίδα

Γράφει ὁ Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

Εἶναι ἀμέτρητα τὰ παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἔθνους μας, ποὺ βεβαιώνουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ὄχι ἁπλῶς λόγο γιὰ ζητήματα, ποὺ ἀφοροῦν στὸ ἔθνος καὶ στὴν πατρίδα, ἀλλὰ καὶ χρέος νὰ ὁμιλῆ καὶ νὰ ἐνδιαφέρεται γι αὐτά.

Δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε τὰ δάκρυα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἀνθρωπίνως πικρή ἀπογοήτευσή του γιὰ τὴν πώρωση τῆς Πατρίδας του Ἱερουσαλήμ, νὰ ἀρνεῖται μονίμως τὸ πατρικό χάδι τῆς ἀγάπης του: «Ἱερουσαλὴμ Ἱερουσαλήμ, ἐσὺ ποὺ σκοτώνεις τοὺς προφῆτες καὶ λιθοβολεῖς αὐτοὺς ποὺ σοῦ στέλνει ὁ Θεός! Πόσες φορὲς θέλησα νὰ συνάξω τὰ παιδιά σου ὅπως ἡ κλῶσσα τὰ κλωσσόπουλά της κάτω ἀπὸ τὶς φτεροῦγές της, ἀλλὰ σεῖς δὲν τὸ θελήσατε!» (Λουκ.13,34).

Οὔτε μποροῦμε ἐπίσης νὰ παραβλέψουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὁμίλησε δημόσια γιὰ τὸν γάμο, γιὰ τὴ μοιχεία, γιὰ τὸ διαζύγιο, γιὰ τὸν ὅρκο, ἐνῶ ἤλεγξε δριμύτατα τὴν ὑποκρισία τῶν ἀρχόντων, τῶν Γραμματέων καὶ τῶν Φαρισαίων.

Τὸ ἴδιο φρόνημα τοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν πατρίδα ἐγκολπώνεται καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτὸ δηλώνει, ὅταν γράφη, «ἄν κάποιος δὲν φροντίζη γιὰ τοὺς συγγενεῖς του, καὶ ἰδιαίτερα γιὰ ἐκείνους ποὺ μένουν στὸν ἴδιο τόπο, αὐτὸς ἔχει ἀρνηθῆ τὴν πίστη καὶ εἶναι χειρότερος ἀπὸ ἕνα ἄπιστο» (ΑΤιμ.5,8).

Τόση, δὲ, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ συμπάθεια τοῦ ἀποστόλου Παύλου γιὰ τοὺς συμπατριῶτες – ὁμοεθνεῖς του, ἔστω καὶ ἐάν πολύ τὸν ταλαιπώρησαν στὴν ἱεραποστολική του δράση, ὥστε νὰ γράφη : «Φθάνω στὸ σημεῖο νὰ εὔχομαι νὰ χωριζόμουν ἐγὼ ἀπὸ τὸν Χριστό, ἀρκεῖ νὰ πήγαιναν κοντά του οἱ ὁμοεθνεῖς ἀδελφοί μου» (Ρωμ. 9,3). Πρόκειται γιὰ θαυμαστὴ αὐτοθυσιαστική φιλοπατρία!

Στό πνεῦμα καὶ στὸ φρόνημα τοῦ Χριστοῦ, τῶν προφητῶν καὶ τῶν ἀποστόλων γιὰ τὴν πατρίδα ἐντάσσεται ἡ ἐντολή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου «τήν πατρίδα, ποὺ ἔχουμε, νὰ τὴν τιμοῦμε ὅπως καὶ τοὺς γονεῖς μας». Αὐτήν τὴν ἐντολὴ τὴν ἀπέδωσε μέ ἐκλαϊκευμένο τρόπο ὁ ἁγιορείτης ἅγιος Παΐσιος λέγοντας: «Καί ἡ πατρίδα εἶναι μία μεγάλη οἰκογένεια».

Σέ ποιόν ἀνήκει ἡ γῆ; Γιά ὅσους ἀντιδικοῦν περί γῆς (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Η γη είναι του Θεού και ό,τι είναι επάνω της. (Ψαλμ. 23, 1)

Εάν κάποιος από μας τους θνητούς, αγαπητά αδέλφια, σηκωνόταν στο ύψος του Θεού, μόνο για εικοσιτέσσερις ώρες, και παρατηρούσε τη ζωή όλων των ανθρώπων στη γη, θα έπρεπε δώδεκα ώρες να γελά και δώδεκα ώρες να κλαίει. Αφού οι άνθρωποι είναι με το μισό της ζωής τους γελοίοι, με το μισό θλιβεροί. Και όταν είναι γελοίοι, δεν καταλαβαίνουν πόσο θλιβεροί είναι, ενώ όταν είναι θλιβεροί, δεν καταλαβαίνουν πόσο γελοίοι είναι. Είναι γελοίοι οι άνθρωποι όταν δίνουν υπερβολική σημασία στη σοφία τους, στον πλούτο και στην ευτυχία· είναι θλιβεροί όταν απελπίζονται εξαιτίας της φτώχειας και της αδικίας και του θανάτου. Είναι γελοίοι όταν καμώνονται τα παλικάρια και απειλούν τον ουρανό με τη δύναμή τους, είναι θλιβεροί όταν ριγμένοι και καταπατημένοι ρίχνουν τη στάχτη στο κεφάλι τους και μοιρολογούν: «Μακάρια είναι τα σκουλήκια και τα μυρμήγκια κάτω από τα πόδια μας, αφού αυτά μπορούν να υποφέρουν και σωπαίνουν»! Είναι γελοίοι οι άνθρωποι στην ειρήνη και θλιβεροί στον πόλεμο. Γελοίοι ως αφέντες και θλιβεροί ως υπηρέτες. Όμως, σε τίποτα δεν είναι οι άνθρωποι τόσο γελοίοι ούτε τόσο θλιβεροί όπως στη μεγάλη δίκη περί του σε ποιον ανήκει η γη;

Ο αδελφός σπρώχνει τον αδελφό: «Φύγε από τη γη μου!». Ο Κάιν σκοτώνει τον Άβελ, εφόσον δεν μπορούν να συνυπάρχουν δυο αφεντικά της ίδιας γης.

Η νεότερη γενιά διώχνει τους γέρους από τη γη με υπερηφάνεια: «Φύγετε πια, είναι δική μας η γη!». οι γέροι αντιδρούν ανιαρά και υπερασπίζονται το δικαίωμά τους: «Γιατί έρχεστε, εσείς οι αυθάδεις νεαροί, στη γη μας;».

Το παρόν καταπιέζει το παρελθόν: «Πήγαινε, εγώ είμαι εδώ νοικοκύρης!». Το μέλλον σπρώχνεται στο τώρα με θόρυβο: «Πήγαινε, εγώ έρχομαι, έχω δικαίωμα!».

Ο ένας αφέντης του κόσμου πίσω από τον άλλον εξαφανίζεται, ενώ η γη παραμένει. Μόλις κάποιος χτυπήσει με το πόδι του τη γη, λέει: «Αυτό είναι δικό μου!». Πριν προλάβει ο ήχος της φωνής του να χαθεί, έρχεται ο θάνατος και τον κάνει βουβό. Έρχεται ο δεύτερος, ο τρίτος, ο τέταρτος. Μετά από τον Ραμσή ο Δαρείος, μετά από τον Δαρείο ο Αλέξανδρος, ύστερα ο Κάρολος, ο Πέτρος, ο Ναπολέων. Ο καθένας χτυπά με το πόδι του και ονομάζει τη γη δική του. Όμως, όπως έρχονται, έτσι και φεύγουν. Έρχονται με θόρυβο, με το ταχύτατο τραίνο, στα φτερά του χρόνου, και με το ίδιο τραίνο φεύγουν βιαστικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Ὄχι φαγητό, ἀλλά δηλητήριο νά τοῦ δώσεις!

Κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου συνέλαβαν από τα βουνά κάποιον αντάρτη — τον ξέρουν οι παλαιοί Κοζανίτες — και δεμένο τον έσερναν μέσα στην πόλη.

Κάποιοι άνανδροι Κοζανίτες, που όταν εκείνος ήταν στα πράγματα κάθονταν κλαρίνο μπροστά του, τώρα βλέποντάς τον σαν χτυπημένο σκυλί να τον μεταφέρουν στην πόλη, τον έφτυναν. 

Τον πιάσανε λοιπόν και σε άθλια κατάσταση τον έριξαν στη φυλακή. 

Όταν το έμαθα στενοχωρήθηκα. Πήγα στις φυλακές για να τον δω. Οι υπεύθυνοι των φυλακών δεν με επέτρεπαν να μπω. 

"Σε αυτόν έρχεσαι και του φέρνεις φαγητό; Όχι φαγητό, αλλά δηλητήριο να τού δώσεις" μου είπαν.

"Όπως ερχόμουν σε εσάς και έφερνα φαγητό στη φυλακή και όχι δηλητήριο, το ίδιο θα κάνω και σε αυτόν τον φυλακισμένο"τους απάντησα. 

Με άφησαν και μπήκα. 

Όταν άνοιξε η πόρτα και με είδε, έκλαψε.

Ήταν σε άθλια κατάσταση. Και είπε:

Ὥστε γιά αὐτό Σταυρώθηκα;

Αμαρτήματα που δεν διαπράξαμε, λόγω κάποιου εμποδίου, ωστόσο είχαμε την προαίρεση να τα διαπράξουμε, αν είχαμε την ευκαιρία, στα μάτια του Θεού είναι σαν να τα έχουμε κάνει. Γιατί ο Θεός βλέπει την προαίρεσή μας. Πρέπει και αυτά τα αμαρτήματα να τα εξομολογούμαστε, για να κάνουμε καθαρή εξομολόγηση.

❈ Τι θα πουν οι ανεξομολόγητοι, όταν βρεθούν μπροστά στο Χριστό φορτωμένοι με τις αμαρτίες τους; 

Κάθε ψυχή ἀναδίδει κάποιαν ὀσμή...

Μυρίζεις ένα τριαντάφυλλο και ευφραίνεσαι· μυρίζεις, απεναντίας, κάτι άλλο, που έχει δυσάρεστη οσμή, και γυρίζεις αλλού το πρόσωπό σου με αηδία.

Σκέψου τότε ότι κάθε ψυχή αναδίδει κάποιαν οσμή, η αγαθή ψυχή ευχάριστη και η εμπαθής ψυχή δυσάρεστη.

5 Φεβρουαρίου. Τῆς ἁγίας μάρτυρος Ἀγάθης. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Ἡμέρας. Τετ. λγ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Πέτρ. δ΄ 1-11).

Α Πε. 4,1           Χριστοῦ οὖν παθόντος ὑπὲρ ἡμῶν σαρκὶ καὶ ὑμεῖς τὴν αὐτὴν ἔννοιαν ὁπλίσασθε, ὅτι ὁ παθὼν ἐν σαρκὶ πέπαυται ἁμαρτίας,

Α Πε. 4,1                   Αφού λοιπόν, ο Χριστός έπαθε κατά την ανθρωπίνην αυτού φύσιν υπέρ ημών, και σεις οπλισθήτε με την αυτήν σκέψιν και απόφασιν, να δέχεσθε με υπομονήν ανάλογα παθήματα, χωρίς να παρασύρεσθε ποτέ εις την αμαρτίαν. Διότι εκείνος ο οποίος έπαθε και εσταυρώθη κατά το σώμα μαζή με τον Χριστόν είναι νεκρός ως προς την αμαρτίαν και έχει παύσει να αμαρτάνη,