Περί τοῦ μοναστηρίου τῶν γυναικῶν, Λαυσαϊκόν-Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί τοῦ μοναστηρίου τῶν γυναικῶν, Λαυσαϊκόν-Ἁγίου Παλλαδίου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 2-7-2018 (κήρυγμα στήν ἀγρυπνία), ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr,ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σέ mp3 http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Priest-Martyr Daniel Sysoev. An Ideal Death vs. An Awful Death.

 Now, what kind of death is best? For a Christian, the best death is to be martyred for the sake of Christ the Savior. This is the best possible way for man to die. Some people sent condolences to Optina Hermitage after the murder of three monks ( on Pascha, 1993 ), but for a Christian, that kind of death is a very great joy. In the ancient Church, they would never send their condolences when someone somewhere was killed. All of the churches would immediately send out congratulations. Imagine, to congratulate them with having a new defender in the Heavens! A martyrs death washes away all sins except for heresy and schism. All other sins--fornication, murder, adultery--are washed away. Heresy is distortion of the teachings of the Church, a distortion not made out of ignorance, but a conscious distortion, going against the will of God. Is that not so? Schism is an organized rebellion against the Church. All other sins are washed away. Remember the martyr St. Boniface!

The Slavic language is always letting us down. Ever since the Slavs mistranslated the word "martyr", we have always misunderstood it. We should not read the word "martyr" as commonly understood ( one who has been tortured ). A martyr is a witness, a term Arabs correctly render as "shaheed." Except that the shaheed is a witness to evil, the spirit-Allah, while for us, a martyr witnesses that Christ is good, and that He conquered death. Thus, a martyr is one who by his death has borne witness that Christ conquered death, that He rose from the dead.

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο: Ἀναστάσιος Μαλαμάς

 Αυτοβιογραφία

Ο απλός και ταπεινός Αναστάσιος Μαλαμάς γεννήθηκε στο χωριό Κοκκαλού, κοντά στην λίμνη Βόλβη, τον Δεκέμβριο του 1929. Η καταγωγή του πατέρα του ήταν από το Σχολάρι της Θράκης. Ήταν θεοσεβούμενος άνθρωπος. Είχε αγοράσει από ένα μετόχι την εικόνα των αγίων Αναργύρων και την έφερε στην Εκκλησία του χωριού. Η μητέρα του ήταν κι αυτή Θρακιώτισσα από το Νηχώρι, κοντά στην Ραιδεστό. Απέκτησαν 6 παιδιά και το 1932 πέθανε ο πατέρας του σε ηλικία 37 ετών από πνευμονία. Όπως αφηγείται ο ίδιος ο Αναστάσιος, «από μικρός πέρασα μαρτύρια. Ήμαν έως 2 χρόνων, αβράκωτος, με φουστανάκι τότες μας είχαν, και πήγα κι έπεσα πάνω στην πυροστιά. Τότες νε φάρμακα… νε τίποτα… Με πρακτικά να με γιατρέψουν! Επειδή ήμασταν 5 ορφανά, εμένα το τελευταίο μ’ έδωκαν για υιοθεσία σ’ ενα διπλανό χωριό. Ήμουν δίδυμος μ’ εναν αδελφό μου που γεννήθηκε πολύ ζωηρός, μπαμπάτσικο μωρό λέγανε, ενώ εγώ ήμουν σαν ψοφίμι, «ζαλίμι» με λέγαν! Εκείνο το βύζαιναν, εμένα μ’ είχαν παραπετάξει, μα ο πατέρας με λυπόταν κι έλεγε, δώσε και σ’ αυτό να βυζάξη, να πάρη λίγο μαγιά, και μου ’δινε λίγο λαδάκι με ζάχαρη. Περιφρονημένος ήμουν από μικρός. Και πεθαίνει εκείνο το κατάγερο και μνήσκω εγώ! Μ’ έδωκε η μάννα μου ένα κομμάτι πίττα, είχε το ταψί μπροστά εκείνη την ώρα, και έγινε η υιοθεσία! Δυόμισι χρονών να ’μουνα τότε που με δώκαν ορφανό σε ξένα χέρια…

»Με πήρε σα κουτάβι με κλειστά μάτια ο πατριός να με πάγη στο άλλο χωριό. Με πήγε κατευθείαν στο καφενείο. Εκεί μέσα 4-5 καρέκλες κι εγώ ούτε να κλάψω, να παραπονεθώ, κι έλεγε ο πατριός μου στον κόσμο εκεί μέσα πως με πήρε για παιδί του. Μετά με πήγε στο σπίτι του. Δεν είχαν αυτοί παιδιά. Μου δείχνει την γυναίκα του, και μου λέει «αυτήν θα λες μητέρα, εμένα θα με λες πατέρα. Ναί; Ναι!». Αυτή όμως η γυναίκα του ήταν σαν τσαγκάδα (προβατίνα που όταν γεννά δεν παίρνει κοντά τα αρνάκια της). Με χτύπαγε αλύπητα, για σκοτωμό. Από το ξύλο, μία μέρα βάφτηκαν τα σανίδια της παράγκας όλο αίμα. Ύστερα από λίγο έφτασε αυτός.

—Τί ‘ναι;

—Μ’ έδειρε η μάννα!

»Τότε κι αυτός άρχισε να δέρνη αυτήνα. Ώσπου με τα πολλά κάτι γειτόνοι ειδοποίησαν τη μάννα μου: «Θα σκοτώσει αυτή το παιδί, τρέχα! Κι ήρθε και μ’ αρπάζει αβράκωτον, κρυφά, απ’ την αυλή. Την άλλη μέρα ήρθε αυτός για να με ξαναπάρη, μα οι δικοί μου μ’ έκρυψαν.

Οἱ Βούλγαροι μπῆκαν στήν αὐλή τῆς μονῆς μέ ματωμένα σπαθιά …

  Ο όσιος Γεώργιος (Καρσλίδης) της Δράμας (1901-1959).

Μια γυναίκα από την Καλλίφυτο Δράμας διηγήθηκε πως επί βουλγαρικής κατοχής έλεγε [ο όσιος Γεώργιος (Καρσλίδης) της Δράμας]:

– Τα βράδια να έρχεστε όποτε μπορείτε κοντά μου.

Οι γονείς έπαιρναν και τα παιδιά μαζί τους γιατί το ζητούσε ο άγιος Γέροντας. Έλεγε τότε:

– Θα ‘ρθει μια εποχή που η μάνα δεν θα γνωρίζει το παιδί και το παιδί τη μάνα…

– Πώς πάτερ θα γίνει αυτό;

 – Ναι, ναι, θα ξενιτευθεί ο κόσμος, τα παιδιά θα μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες και δεν θα γνωρίζουν τους γονείς τους.

 Όπως και έγινε με τη μετανάστευση.

 – Θα ‘ρθεί καιρός που τα αδέλφια μεταξύ τους θα σκοτώνονται.

 Όπως έγινε ακριβώς στον εμφύλιο σπαραγμό.

 Επί βουλγαρικής κατοχής, ο τόπος διήλθε πολλά και φοβερά δεινά. Κάηκαν ολόκληρα χωριά, λεηλατήθηκαν σπίτια κι εκκλησίες, φονεύθηκαν άνθρωποι, τρομοκρατήθηκαν γυναικόπαιδα.

ΠΕΘ: Λέμε ΟΧΙ στήν παράδοση τοῦ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας «εἰς χείρας ἀλλοτρίων»!

Δελτίο τύπου

Λέμε ΟΧΙ

στην παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας

«εις χείρας αλλοτρίων»!

Οι εξελίξεις οι σχετικές με την παράδοση ουσιαστικά του ονόματος της Μακεδονίας «εἰς χεῖρας ἀλλοτρίων τοῦ διαρπάσαι... καὶ βεβηλώσουσιν αὐτό»(Ιεζ. 7,21) αλλά και οι δηλώσεις ανώτερων κυβερνητικών αξιωματούχων αναφορικά και με άλλα θέματα της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδας (βλ. θέματα με Αλβανία, Θράκη, Αιγαίο, Κύπρο),  δεν αφήνουν περιθώρια σιωπής και απραξίας σε οποιονδήποτε υγιώς σκεπτόμενο Έλληνα, που έχει γαλουχηθεί στα νάματα του ελληνορθόδοξου πολιτισμού κι έχει μάθει να υπερασπίζεται πάντοτε την Πατρίδα του, τον Πολιτισμό του, την Ιστορία του, την Πίστη του και την Αλήθεια του.

Η λεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών, που υπογράφτηκε σε ειδική τελετή η οποία πραγματοποιήθηκε στο χωριό Ψαράδες της Μεγάλης Πρέσπας στις 17 Ιουνίου 2018 από τον Υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κ. Νίκο Κοτζιά και τον Υπουργό Εξωτερικών των Σκοπίων κ. Νικόλα Ντιμιτρόφ, με την παρουσία των δύο Πρωθυπουργών, της Ελλάδας κ. Αλέξη Τσίπρα και των Σκοπίων κ. Ζόραν Ζάεφ και κάτω από το βλέμμα του ειδικού διαμεσολαβητή για το θέμα κ. Μάθιου Νίμιτς έχει χαρακτηριστεί ως επαίσχυντη, κατάπτυστη και επιβλαβής έναντι των ελληνικών συμφερόντων.

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: “Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ ὅλα τά κάνει προσευχή”

 “Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τ΄αναθέτουμε στον Θεό.

Πως λέμε στην Θεία Λειτουργία, “… και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.

Όλη τη ζωή μας σ΄Εσένα, Κύριε, αφήνουμε. Ό,τι θέλεις Εσύ. “Γενηθήτω το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης”.

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει, αμέσως αρχίζει: “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. Η προσευχή ωφελεί σε όλα, και στα πιο απλά. 

 

Για παράδειγμα, πάσχεις από αυπνία, να μη σκέφτεσαι τον ύπνο. Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέφτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λές τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το “Κύριε Ιησού Χριστέ…”  κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος.

 

Όλα με την προσευχή τακτοποιούνται. Αλλά πρέπει να έχεις αγάπη, φλόγα στην προσευχή. Να μην έχεις άγχος αλλά εμπιστοσύνη στην αγάπη και στην πρόνοια του Θεού. Όλα είναι μέσα στην πνευματική ζωή. Όλα αγιάζονται, και τα καλά και τα δύσκολα και τα υλικά και τα πνευματικά και όσα αν ποιήτε, προς δόξαν Θεού ποιείτε. Πώς το λέει ο Απόστολος Παύλος; “Είτε ούν εσθίετε, 

είτε πίνετε, είτε τι ποιείτε, πάντα είς δόξαν Θεού ποιείτε”. Όταν είσαι εν προσευχή, όλα γίνονται όπως πρέπει.

 

Παραδείγματος χάριν, πλένεις πιάτα και δεν σπάζεις κανένα, δεν κάνεις ζημιές. Έρχεται μέσα σου η χάρις του Θεού.

Ὁ διά Χριστόν σαλός τῆς Λάρισας. Θαυμαστά λόγια...

 Το 2007, σε μία συζήτηση αποκάλυψε τα εξής σε πνευματικό του τέκνο (τον π. Παύλο Τσουκνίδα): «Έρχεται, όπου νά ’ναι, μεγάλη κρίση στην Ελλάδα. Θα κλείσουν μαγαζιά, θα απολυθούν υπάλληλοι, θα κλείσουν μαγαζιά και επιχειρήσεις. Μη ρωτάς τι πείνα έρχεται! Πάνε αυτά που ήξεραν (εξαλλοσύνες, σπατάλες, καλοπέραση…)! Το ψωμί, τώρα το πετάνε! Όμως σ’ αυτήν την κρίση που έρχεται –θα είναι παγκόσμια βέβαια– αλλά στην Ελλάδα θα είναι μεγαλύτερη· θα πουν το “ψωμί–ψωμάκι’”! Δουλειές, δεν θα υπάρχουν. Έρχεται φτώχεια και πείνα, πάτερ Παύλε! Σου το λέω, να το ξέρεις!».

Ὁ τόπος τῆς γέννησης τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου

Ο ασπασμός της Ελισάβετ και η γέννηση του Αγ.Ιωάννη του Προδρόμου έλαβαν μέρος στό δυτικό μέρος τῆς Ἱερουσαλήμ στό μικρό χωριό Ἄϊν Κάρεμ (Πηγή Ἀμπελώνων).

Ἐνῶ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς μᾶς λέει γιά τούς «καλούς» πού λένε ὅμως ὅτι δέν πιστεύουν:

 

 «Λένε: υπάρχουν και άθεοι καλοί άνθρωποι. Ναι, οι άθεοι μπορούν να είναι προσωρινά καλοί, επιφανειακά καλοί, φαρισαϊκά καλοί.

3 Ιουλίου Συναξαριστής: Υακίνθου Καβικουλάριου, Ανατολίου Πατριάρχου, Των Αγίων Θεοδότου, Θεοδότης, Δολινδούχ, Διομήδους, Ευλαμπίου & Ασκληπιάδη, Των Αγίων Μάρκου & Μοκιανού, Γερασίμου Καρπενησιώτου, Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου Γαλακτοτροφούσης, Ιωακείμ Οσίου, Φιλίππου Θαυματουργού, Ανατολίου Οσίου, Θεοδότης Μάρτυρος, Ιωάννου Μόσχας,Ἡ εὕρεσης τοῦ τάφου καὶ τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ραφαὴλ ,Οἱ Ἅγιοι Μιχαὴλ καὶ Θωμὰς.

Ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος ὁ Κουβικουλάριος (Θαλαμηπόλος)

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καισάρεια τῆς Καππαδοκίας καὶ ἔζησε στὰ χρόνια του αὐτοκράτορα Τραϊανοῦ (98 – 117).
Ἦταν ἄνθρωπος μὲ ἐξαιρετικὴ συμπεριφορὰ καὶ διετέλεσε κουβικουλάριος τοῦ αὐτοκράτορα. Διεκπεραίωνε τὰ καθήκοντά του μέσα στὸ παλάτι κατὰ  τὸν καλύτερο τρόπο. Ἦταν προσεκτικὸς καὶ δὲν μολύνθηκε ἀπὸ τὴ χλιδὴ τῶν ἀνακτόρων. Ἡ ψυχή του ὁλόκληρη ἦταν δοσμένη στὸν Σωτῆρα Χριστό.
Γι’ αὐτό, ὅταν ὁ Τραϊανὸς διέταξε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ὑάκινθος δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει μπροστὰ στὸν αὐτοκράτορα ὅτι εἶναι χριστιανός. Ὁ Τραϊανὸς ἐξεπλάγη καὶ τοῦ εἶπε ὅτι εἶναι ἀχάριστος, γιὰ τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ὑπόληψη ποὺ τοῦ πρόσφερε τὸ παλάτι. Τότε ὁ Ὑάκινθος μὲ ψυχικὴ ἄνεση ἀπάντησε: «Ἂν ἡ εὐγνωμοσύνη εἶναι ἀρετή, βασιλιά, ποιὰ ἀπολογία θὰ μπορέσω νὰ δώσω ἀρνούμενος τὸν Σωτῆρα μου Χριστό, ὁ ὅποιος ἔχυσε γιὰ μένα τὸ αἷμα του, ὁ ὁποῖος μοῦ χάρισε τὴν πίστη, τὴν ἐλπίδα, τὴν ἀγάπη, ὁ ὁποῖος μου δίνει λιμάνι στὶς τρικυμίες τῆς ψυχῆς, παρηγοριὰ στὴν θλίψη, ἀσφάλεια στὰ κύματα, θώρακα στὶς δοκιμασίες; Καὶ ὁ ὁποῖος μοῦ ἐπιφυλάσσει συμμετοχὴ αἰώνια στὴν βασιλεία Του καὶ τὴν δόξα;».

3 Ἰουλίου. Ὑακίνθου μάρτυρος. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Ἡμέρας. Τρ. ς΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. α΄ 1-9).

Α Κορ. 1,1          Παῦλος, κλητὸς ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, καὶ Σωσθένης ὁ ἀδελφός,

Α Κορ. 1,1                  Εγώ, ο Παύλος, ο οποίος έχω προσκληθή σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, να είμαι Απόστολος του Ιησού Χριστού, και ο Σωσθένης, ο αδελφός εν Χριστώ,