Αυτές τις μέρες του Δεκαπενταύγουστου, τις μέρες των παρακλήσεων στην Υπεραγία Θεοτόκο ,του πιο αγαπημένου προσώπου της Πίστης μας.Αυτή την "Παναγία μου" που έχουμε στο στόμα μας την κάθε στιγμή χαράς η λύπης,ακόμη και στα χρόνια της αμφισβήτησης. Αυτήν που τόσοι άνθρωποι κάθε μέρα τιμούν και με μεγάλη πίστη τρέχουν στις εκκλησιές για να παρακαλέσουν και να ευχαριστήσουν,αυτές τις Άγιες μέρες νιώθω ακομη πιο έντονα πόσο όμορφο είναι το κέντημα του Θεού για τον καθένα μας.
Τα πάντα εν Σοφία εποίησε.Τιποτα τυχαίο στη ζωή μας. Χτυπά την πόρτα μας και περιμένει να Του ανοίξουμε. Αυτό το "Ανοιγμα" ήταν στη ζωή μου η γνωριμία μου με την γιαγιά Γαλάτεια,την Αγία Γαλακτια.(Συγχωρήστε με δεν μπορώ να την σκεφτώ αλλιώς ). Συγνώμη γιαγιά μου εκ των προτέρων που τολμώ να μιλήσω για σένα.Πως μπορώ!!.Ξέρω όμως ότι οι μέρες που ζούμε είναι δύσκολες, θολές. Πολλά αυτονόητα ανατρέπονται,αξίες και ιδανικά καταπατούνται και είναι πολύ σημαντικό απλά ταπεινά να ομολογούμε το Θεό μας,να "φωνάζουμε "την Πίστη μας,την Δύναμη μας,την μόνη αδιαπραγματευτη ασάλευτη Αλήθεια,Τον Κύριο και Θεό μας.
Αυτόν που όλους μας αγκαλιαζει ,φωτιζει το νου και διώχνει τα σκοτάδια . Αυτόν που είναι η απάντηση για κάθε τι στην ζωή μας, που μαζί Του τα βάρη αλαφραινουν ,τα προβλήματα λύνονται με τρόπο που η καρδιά γλυκαινει. Μπηκα στο Αγιασμένο σπίτι σου γιαγιά μου, (και με αξιωσες να μείνω), τελευταία . Μεγάλη Σαρακοστή του 2017(έχασα πολλά χρόνια...)και το πρώτο που μου έδωσες, κατάκοιτη στο κρεβατάκι σου, ήταν ένα εικονακι του Παναγίου Τάφου Σε λίγες μέρες θα πήγαινα προσκηνημα στα Ιεροσόλυμα."Εισέβαλα "στο σπίτι σου (το επετρεψες) με περιέργεια,με αμφιβολία αλλά,και με πίστη στο Θεό που έψαχνα.