Ἡ φανέρωση καί ἡ διανομή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ 2. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἡ φανέρωση καί ἡ διανομή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ 2. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 24-06-2013 (Σύναξη στό Ἀρχονταρίκι) www.hristospanagia.gr

Γιά τό ὅτι πρέπει νά μεμφόμαστε τόν ἑαυτό μας, β'μέρος

ΓΙΑ ΤΟ ΟΤΙ ΠΡEΠΕΙ ΝΑ ΜΕΜΦΟΜΑΣΤΕ

ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Ἀββᾶ Δωροθέου ἔργα ἀσκητικά

........

Κάποτε μέ πλησίασαν δυό ἀδελφοί, πού στενοχωροῦσε ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί ἔλεγε ὁ μεγαλύτερος γιά τό μικρότερο: «Τοῦ λέω νά κάνει κάτι καί στενοχωριέται καί στενοχωριέμαι κι ἐγώ, γιατί σκέπτομαι ὅτι ἄν μέ ἀγαποῦσε καί μ᾿ ἐμπιστευόταν, θά τόν πληροφοροῦσε ὁ Θεός νά τά δεχτεῖ»¹. Καί ὁ μικρότερος ἔλεγε: «Συγχώρεσέ με, Γέροντα, γιατί ἔχω τήν ἐντύπωση ὅτι δέν μοῦ μιλάει μέ φόβο Θεοῦ, ἀλλά σάν νά θέλει νά μέ διατάζει. Καί νομίζω ὅτι γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύεται ἡ καρδιά μου, ὅπως λένε οἱ Πατέρες»^2. Προσέξτε, πῶς ὁ ἕνας ἔριξε τό βάρος στόν ἄλλο, καί κανείς τους δέν κατηγόρησε τόν ἑαυτόν του. Ἄλλοι δυό πού στενοχώρησαν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, ἔβαλαν μέν ὁ ἕνας στόν ἄλλο μετάνοια, παρέμειναν ὅμως ἀνειρήνευτοι. Καί ὁ μέν ἕνας ἔλεγε:

« Δέν μοῦ ἔβαλε μέ τήν καρδιά του μετάνοια καί γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύτηκα. Γιατί ἔτσι ἔχουν πεῖ οἱ Πατέρες». Ὁ δέ ἄλλος ἔλεγε: «Ἐπειδή δέν εἶχε προδιατεθεῖ μέ ἀγάπη πρός τό πρόσωπό μου, πρίν ἐγώ τοῦ δείξω τή μετάνοιά μου, γι᾿ αὐτό κι ἐγώ δέν ἀναπαύτηκα». Βλέπετε αὐταπάτη, ἀδελφοί μου, βλέπετε πῶς διαστράφηκε ὁ λογισμό τους; Ὁ Θεός γνωρίζει πόσο μεγάλη κατάπληξη μοῦ προξενεῖ τό ὅτι ἀκόμα καί τούς Πατέρες χρησιμοποιοῦμε, σύμφωνα μέ τά θελήματά μας τά πονηρά, γιά νά χάσουμε τίς ψυχές μας. Ἔπρεπε νά πάρει καθένας ἐπάνω του τήν εὐθύνη καί νά κατηγορήσει τόν ἑαυτόν του καί νά πεῖ: «Δέν ἔβαλα εἰλικρινά μετάνοια στόν ἀδελφό μου γι᾿ αὐτό δέν τόν ἀνέπαυσε ὁ Θεός». Ὁ δέ ἄλλος νά πεῖ: «Ἐγώ δέν εἶχα τήν καρδιά μου ἕτοιμη νά συγχωρέσει καί ν᾿ ἀγαπήσει τόν ἀδελφό μου, πρίν αὐτός μοῦ ἐκφράσει τή μετάνοιά του καί γι᾿ αὐτό δέν τόν ἀνέπαυσε ὁ Θεός». Ἔτσι θά ἔπρεπε νά κάνουν καί οἱ προηγούμενοι. Ὁ μέν πρῶτος ἔπρεπε νά πεῖ: «Ἐγώ μιλάω μέ αὐθάδεια γι᾿ αὐτό δέν ἀναπαύει ὁ Θεός τόν ἀδελφό μου». Καί ὁ ἄλλος ἔπρεπε νά λογίζεται: «Ὁ ἀδελφός μου μοῦ δίνει ἐντολές μέ ταπείνωση καί ἀγάπη, ἀλλά ἐγώ εἶμαι ἀνυπότακτος καί δέν ἔχω φόβο Θεοῦ». Ἀλλ᾿ ὅμως κανένας τους δέν βρῆκε τό σωστό δρόμο καί δέν κατηγόρησε τόν ἑαυτόν του. Ἀντίθετα καθένας ἔριξε τό βάρος στόν ἄλλον.

Τί κακά κάνουν οἱ Χριστιανοί τίς ἀπόκριες

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

Ποιος μπορεί να διηγηθεί τις αταξίες, που κάνουν οι Χριστιανοί κατά την περίοδο των Αποκριών, και μάλιστα στα νησιά; Στ’ αλήθεια, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τότε οι Χριστιανοί δαιμονίζονται όλοι, διότι χορεύουν, παίζουν, τραγουδούν ασυνείδητα, μέχρι και αυτοί οι πλέον γέροντες. Και όποιος δε χορέψει ή δεν τραγουδήσει, θεωρείται τρελός, διότι οι άνδρες φορούν γυναικεία φορέματα και οι γυναίκες ανδρικά· διότι ντύνεται ο καθένας με διαφορετικά ρούχα και μάσκες, τις κοινώς αποκαλούμενες «μουτσούνες»· τότε δεν έχει διαφορά η ημέρα από τη νύκτα· διότι όπως η ημέρα, και όλη η νύκτα ξοδεύεται σε χορούς και μασκαριλίκια- τότε δε διαφέρουν οι λαϊκοί από τους κληρικούς και τους ιερωμένους· διότι όλοι εξίσου ατακτούν· τότε, για να πω έτσι, πανηγυρίζει η ασέλγεια· γιορτάζει η ακολασία· ευφραίνεται η μέθη· αγάλλεται η τρυφή και η ασωτία· χορεύει ο διάβολος με δέκα μανδήλια και μαζί με αυτόν χορεύει όλο το πλήθος των δαιμόνων· διότι το κέρδος, που κάνουν μόνο στις αποκριές, δεν μπορούν να το αποκτήσουν σε ολόκληρο τον χρόνο.

Λυπάται δε η αρετή· στενοχωριέται η σωφροσύνη· οδύρεται η χριστιανική σεμνότητα και ευταξία· διώχνεται ο φόβος του Θεού και ο φόβος της κολάσεως και της κρίσεως· πενθεί ο Χριστός και θρηνούν όλοι οι άγγελοι και οι δίκαιοι.

Πολλές ἀπό τίς σοβαρές ἀσθένειες πού πλήττουν τούς ἀνθρώπους ἔχουν τή ρίζα τους, γνωστή ἤ ἄγνωστη, στό παρελθόν.

Πολλές από τις σοβαρές ασθένειες πού πλήττουν τούς ανθρώπους έχουν τη ρίζα τους, γνωστή ή άγνωστη, στο παρελθόν. Οι αιτίες των σοβαρών ασθενειών, όπως λόγου χάριν οι πνευματικές διαταραχές, έχουν να κάνουν με την παραβίαση του ηθικού νόμου του Θεού.

Όταν ο άγιος Χαραλάμπης βασανιζόταν από τούς δημίους, ο αυτοκράτορας και διώκτης του πληροφορήθηκε για τη θαυματουργό δύναμη του άγιου. Διέταξε λοιπόν να φέρουν ενώπιον του έναν δαιμονισμένο, για να δει αν ο Χαραλάμπης μπορούσε να τον θεραπεύσει. Ό διάβολος βασάνιζε ήδη τον ταλαίπωρο άνθρωπο επί τριάντα πέντε χρόνια, ελαύνοντας τον στα όρη, και τις ερήμους, εκσφενδονίζοντας τον μέσα σε φαράγγια και έλη.

 Όταν ο παράφρων αυτός πλησίασε το Χαραλάμπη, έντρομος ο δαίμονας αισθάνθηκε ηδύπνοο άρωμα να εκχέεται από τον άγιο άνθρωπο και έκραξε: «Σε ικετεύω, δούλε του Θεού, μη με βασανίσεις πριν από τον καιρό μου• να με διατάξεις να φύγω κι εγώ θά φύγω. ’Άν θέλεις θά σου πω πώς μπήκα μέσα σ’ αυτόν τον άνθρωπο». Ο άγιος διέταξε το δαίμονα να πει το ιστορικό.

Ποιὰ εἶναι ἡ διαφορὰ μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ αἱρετικῶν

 

Τοῦ Πρωτοπρ. Πατρὸς Ἰωάννου Σ. Ρωμανίδου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Πατερικὴ Θεολογία»

 

Νομίζω τὴν βασικὴ διαφορὰ μποροῦμε νὰ τὴν κατανοήσωμε, ἂν πάρωμε γιὰ παράδειγμα τὴν Ἰατρικὴ ἐπιστήμη. Ἐκεῖ ἔχομε τοὺς γιατροὺς ποὺ ἀνήκουν στὸν Ἰατρικὸ Σύλλογο. Ἂν δὲν εἶναι κάποιος γιατρὸς μέλος τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου, δὲν μπορεῖ νὰ ἐξασκήση τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γιατροῦ. Γιὰ νὰ εἶναι ἕνας γιατρὸς νόμιμος, πρέπει ὄχι μόνο νὰ εἶναι ἀπόφοιτος μίας ἀνεγνωρισμένης Ἰατρικῆς Σχολῆς, ἀλλὰ καὶ μέλος τοῦ Ἰατρικοῦ Συλλόγου. Τὰ ἴδια ἰσχύουν καὶ γιὰ τοὺς δικηγόρους. Στὶς ἐπιστῆμες αὐτὲς ὑπάρχει μία συνεχὴς δοκιμασία· διότι, ἂν παρεκτραπῆ κάποιος, ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴ ἐξάσκηση τοῦ ἐπαγγέλματός του, τότε δικάζεται ἀπὸ τὸ ἁρμόδιο ὄργανο τοῦ ἐπαγγελματικοῦ Συλλόγου στὸν ὁποῖο ἀνήκει καὶ ἀποβάλλεται τοῦ ἐπαγγελματικοῦ Σώματος.

Τὸ ἴδιο ὅμως συμβαίνει καὶ στὴν Ἐκκλησία. Ἡ ἀντίστοιχη διαδικασία μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀποβολὴ δηλαδὴ ἢ ἀποκοπῆκάποιου μέλους Της, ὀνομάζεται ἀφορισμός· προκειμένου δὲ περὶ ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος, καθαίρεσις.

«Ὁ πειρασμός τῆς μικροψυχίας»

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία. Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία για όλα αυτά, σου απαντώ: Η αμέλειά σου, γιατί δε φρόντισες να βρεις τη γιατρειά τους. Η γιατρειά όλων αυτών είναι μία, και μ’ αυτή ο άνθρωπος βρίσκει αμέσως στην ψυχή του την παρηγοριά που ποθεί. Και ποια λοιπόν είναι η αυτή γιατρειά;

Είναι η ταπεινοφροσύνη της καρδιάς. Χωρίς αυτήν είναι αδύνατο να χαλάσεις το φράχτη των πειρασμών, απεναντίας μάλιστα βρίσκεις ότι οι πειρασμοί είναι ισχυρότεροι και σε εξουθενώνουν.

Μη θυμώσεις μαζί μου, που σου λέω την αλήθεια.

Ὁ ὅσιος Πρόχορος, ὁ ἐπονομαζόμενος «σπανακοφάγος»ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Ο όσιος Πρόχορος, ο επονομαζόμενος «σπανακοφάγος»

Ο Πρόχορος ήταν ένας θαυματουργός όσιος των Σπηλαίων τού Κιέβου. Επονομάστηκε «σπανακοφάγος» γιατί, όσον καιρό έγκαταβίωνε στη Λαύρα των Σπηλαίων, αντί γιά κοινό ψωμί τρεφόταν με ψωμί δικής του παρασκευής, από ένα είδος άγριου σπανακιού πού ο ίδιος έκοβε και αναμείγνυε. Όποτε έδινε ως ευλογία σε κάποιον ένα τέτοιο  σπανακόψωμο, αυτό είχε γλυκιά γεύση, σαν να ήταν από μέλι. ’Άν όμως κάποιος είχε κλέψει ένα τέτοιο ψωμί, ήταν πικρό σαν άψινθος. Όταν κάποτε στη Ρωσία ενέσκηψε έλλειψη αλατιού, ο όσιος Πρόχορος μοίρασε στον λαό στάχτη αντί για αλάτι. Ή στάχτη αυτή, με την ευλογία του μετατράπηκε σε αλάτι• όμως η στάχτη πού κάποιοι άνθρωποι άρπαξαν από μόνοι τους παρέμεινε κοινή στάχτη. Ό ηγεμόνας Σβιατοπόλκ διέταξε τότε να μεταφερθεί από το κελί του όσιου όλη η στάχτη στο παλάτι, χωρίς να έχει ούτε την άδεια ούτε την ευλογία του μοναχού.

...Ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό!

    Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κάθε μέρα πού ξυπνοῦσε, ἔκανε μία σύντομη προσευχή πού ἔλεγε: Πήγαινε Χριστέ καί σήμερα μπροστά μας! Ὁ Χριστός εἶπε, ὅποιος θέλει ἄς μέ ἀκολουθήσει.

     Ἀλλά ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε, λές καί ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας ὑποδείξεις. Δέν ἀκολουθοῦμε τό Χριστό, δέν Τόν βάζουμε μπροστά μας καί δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε, γι΄ αὐτό καί ἡ ζωή μας γέμισε βάσανα καί τραγωδίες.

Διαβάζουμε: «“Τίς τελευταῖες δεκαετίες πήγαιναν ἐπίσκεψι στούς ποινικούς κρατουμένους τῶν φυλακῶν τῆς Ρουμανίας ἐπιτροπές Ὀρθοδόξων ἱερέων.

Διαβάζουμε: «“Τίς τελευταῖες δεκαετίες πήγαιναν ἐπίσκεψι στούς ποινικούς κρατουμένους τῶν φυλακῶν τῆς Ρουμανίας ἐπιτροπές Ὀρθοδόξων ἱερέων. Λόγῳ τῆς φτώχειας, τά πράγματα τά ὁποῖα συγκέντρωναν, γιά νά τούς πᾶνε, ἦταν δυό σακουλίτσες, ἐλάχιστα. Οἱ ἐπιτροπές τῶν Πεντηκοστιανῶν ἤ ἄλλων αἱρέσεων πήγαιναν φορτηγά μέ τρόφιμα καί ἄλλα εἴδη τά ὁποῖα χρειάζονταν οἱ φυλακισμένοι. Δέν μπορούσαμε νά τούς συναγωνισθοῦμε ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι. Πηγαίναμε στή φυλακή, κάναμε μιά δέησι καί μοιράζαμε τά λίγα πραγματάκια.

Εἶπε μοναχός. Ὑπάρχει ὁ νόμος τοῦ σταυροῦ.

Είπε μοναχός. Υπάρχει ο νόμος του σταυρού.

 Αν ξεφύγετε από αυτόν τον σταυρό, τότε σε άλλο σημείο ο Κύριος θα σας δώσει ένα ακόμα μεγαλύτερο σταυρό, ακόμα βαρύτερο, σύμφωνα με τον πνευματικό νόμο.

 Στην πραγματικότητα, θα είναι το ίδιο – δεν θα  μπορείτε να ξεφύγετε από τον εαυτό σας. 

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/02/blog-post_50.html

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 14 Φεβρουαρίου

Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων της Ὀρθοδοξίας πού ἑορτάζουν σήμερα 14 Φεβρουαρίου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

14 Φεβρουαρίου Συναξαριστής. Αὐξεντίου τοῦ ἐν τῶν Ὄρει, Οὐαλεντίνου Ἱερομάρτυρος, τῶν Ἁγίων Πρόκλου Ἀππολωνίου καὶ Ἐφηβίου Μαρτύρων, Οὐαλεντίνου Ἐπισκόπου, τῶν Ἁγίων Βασσίου, Ἀντωνίου καὶ Πρωτολίκου Μαρτύρων, Ἀγάθωνος Ἱερομάρτυρος, Μάρωνος Ὁσίου, Ἀβραάμου Ὁσίου, Φιλήμονος Ἐπισκόπου, Αὐξεντίου Ὁσίου, Ἰσαακίου τοῦ Ἐγκλείστου, Νικολάου Νεομάρτυρος, Δαμιανοῦ Ὁσιομάρτυρος, Γεωργίου ἐκ Μυτιλήνης, Νικολάου Ἱερομάρτυρος.

Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος ὁ ἐν τῷ Ὄρει

Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία. Ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408-450 μ.Χ.) καὶ κατεῖχε τὸ ἀξίωμα τοῦ σχολαρίου τοῦ στρατηλάτου.
Ἡ φιλήσυχη καὶ φιλομόναχη διάθεσή του καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν ἀσκητικὸ βίο, τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ γίνει μοναχός. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὶς τιμὲς καὶ τὰ ἀξιώματά του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ὄρος πετρῶδες τῆς Χαλκηδόνος, τὴν Ὀξεῖα Πέτρα, ὅπου καὶ ἀσκήτευε, ἐνῷ παράλληλα ἀσχολήθηκε μὲ τὴν μελέτη καὶ σπουδὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τόση δὲ ἦταν ἡ φήμη του γιὰ τὶς σπάνιες ἀρετὲς καὶ τὴν βαθιὰ θεολογικὴ μόρφωσή του, ὥστε προσκλήθηκε στὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνεκλήθη τὸ ἔτος 451 στὴν Χαλκηδόνα γιὰ νὰ καταδικάσει τὶς κακοδοξίες τοῦ Εὐτυχοῦς.
Στὸ ἀσκητήριό του καθημερινὰ προσέρχονταν πολλοί, γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πολλοὶ πλούσιοι ποὺ τοῦ ἔφερναν τροφὲς καὶ δῶρα.
Ἀλλὰ ἐκεῖνος χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του λίγο ψωμὶ γιὰ τὴ συντήρησή του καὶ κερὶ γιὰ τὸ παρεκκλῆσι του. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ διαμοίραζε στοὺς πτωχούς. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν Ὅσιο ἔγινε αἰτία νὰ ἱδρυθεῖ στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ γυναικεία μονή.