Ὁσία Μαρία ἡ Αἰγυπτία καί περί ἀναισθησίας. Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Π.ΣΑΒΒΑΣ- ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑΣ (ΑΓ ΙΩΝΝΟΥ ΤΗΣ ΚΛΙΜΑΚΟΣ) 

Πηγή: Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

 

Περί κατανύξεως (ἐκ τοῦ γεροντικοῦ)

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΝΥΞΕΩΣ

(ΕΚ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ)

«Ἡ μετάνοια θύρα ἐστὶν ἐξάγουσα ἀπὸ  τοῦ σκότους καὶ εἰσάγουσα εἰς τὸ φῶς. Ὁ  οὒν πρὸς τὸ φῶς μὴ εἰσελθῶν, οὐ διῆλθε τὴν θύραν τῆς μετανοίας καλῶς·  εἰ γὰρ διῆλθεν, ἐγένετο ἂν ἐν τῷ φωτὶ».

(Ἅγ. Συμεών ὁ Ν. Θεολόγος)

1.  Εἶπε ὁ ἀββὰς Ἀντώνιος:  «Ἔχοντας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ ζωντανὸ στὴ σκέψη μας, νὰ θυμόμαστε πάντοτε τὸν θάνατο.  Να μισήσουμε τὸν κόσμο καὶ ὅλα τὰ τοῦ κόσμου·  νὰ μισήσουμε κάθε σαρκικὴ ἀνάπαυση, νὰ ἀπαρνηθοῦμε τὴ ζωὴ αὐτή, γιὰ νὰ ζήσουμε μὲ τὸν Θεό.  Να θυμάστε τί ὑποσχεθήκατε στὸν Θεό.  Γιατί αὐτὸ θὰ μᾶς τὸ ζητήσει τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ἂς δοκιμασθοῦμε λοιπὸν μὲ τὴν πείνα, τὴ δίψα καὶ τὴ γύμνια.  Ας ἀγρυπνήσουμε, ἂς πενθήσουμε, ἂς στενάξουμε μὲ τὴν καρδιά μας.  Ας ἐρευνήσουμε ἂν γίναμε ἄξιοί του Θεοῦ.

Μεγαλόσχημος Μοναχός Γερόντιος Προδρομίτης. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

Μεγαλόσχημος Μοναχός Γερόντιος Προδρομίτης

Ἀπό τό 1982 συνδέθηκα μέ τήν Ρουμανική Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου, διότι ἀπό τότε μέ τήν εὐλογία τοῦ σεβαστοῦ μου Γέροντος π. Γεωργίου ἄρχισα νά μαθαίνω τήν ρουμανική γλῶσσα καί συχνά κατέβαινα στήν Σκήτη αὐτή νά βοηθηθῶ ἀπό τόν Δικαῖο ἀρχιμ. π. Πετρώνιο γιά τήν ἐκμάθησι τῆς γλώσσης.
Ἐκείνη τήν ἐποχή οἱ Πατέρες δέν ἦσαν περισότεροι ἀπό 25. Ἀνάμεσά τους διέκρινα ὁσιακές μορφές, οἱ ὁποῖοι διέβησαν τόν παρόντα ἀπατεῶνα αἰῶνα μέ ἀσκητικό φρόνημα καί ἔργα ἀρετῆς καί μετανοίας.
Ἐγνώρισα τόν Γέροντα Ματθαῖο, ὁ ὁποῖος εἶχε ἔλθει στήν Σκήτη ἀπό νεαρᾶς ἡλικίας. Ἀγωνίσθηκε σκληρά καί σάν Δικαῖος μέσα σέ ἀντίξοες συνθῆκες γιά τήν ἐπιβίωσι τῆς Σκήτης τους.
Ὁ μοναχός Βαρθολομαῖος ἦτο ἕνα τυφλό Γεροντάκι, ὁ ὁποῖος ἐρχόταν στήν ἐκκλησία ἀπό τούς πρώτους καί συνήθιζε νά λέγη τό Μεσονυκτικό καί τόν Ἐξάψαλμο ἀπό στήθους. Ἦτο ἄλλωστε καί τυφλός.
Ὁ Διακο-Ἀρκάδιος εἶχε ἔλθει στήν Σκήτη ἀπό τῆς ἡλικίας τῶν 12 ἐτῶν. Ἤξερε πολύ καλά καί καί τήν ἑλληνική γλῶσσα. Τόν γνώρισα λίγο καιρό πρίν ἀπό τήν ὁσία κοίμησί του. Τόν ἐθαύμαζα γιά τήν καρτερία του στούς πόνους καί τήν ἐλπίδα του πού ἔτρεφε πρός τό Πρόσωπο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Περιπατοῦσε μέ δύο μπαστούνια καί κυριολεκτικά σερνόταν γιά νά πάη στήν ἐκκλησία τήν ὁποία μέ κανένα τρόπο δέν ἤθελε ν᾿ ἀφήση.
Ἐντύπωσι ἐπίσης μοῦ ἔκανε ὁ Γέρο Γερόντιος.

Ἡ ἀναισθησία

Η Αναισθησία

[Οίδα σου τα έργα, ότι όνομα έχεις ότι ζης, και νεκρός ει (Αποκ. Γ΄1)]

 

του Κωνσταντίνου Αθ. Οικονόμου δασκάλου  -συγγραφέα

 

ΟΡΙΣΜΟΣ: Ο καλύτερος ορισμός για την πνευματική αναισθησία δίνεται από τον Ιωάννη τον Σιναΐτη στο έργο του Κλίμαξ: «Αναισθησία εστὶ νενεκρωμένη αίσθησις, εκ χρονίας νόσου και αμελείας εις αναισθησίαν καταλήξασα.»

ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ ΣΗΜΕΡΑ: Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από πνευματική αναισθησία. Ο άνθρωπος βυθισμένος στις καθημερινές μέριμνες της ζωής, αδιαφορεί για οτιδήποτε πνευματικό. Κουρασμένος από την άγρα υλικών αγαθών, ζαλισμένος από σειρήνες απολαύσεων, απασχολημένος πώς θα αποκτήσει περισσότερα μέσα επίδειξης, και δύναμης, ναρκώνεται πραγματικά, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει και να αναζητήσει πνευματικά στηρίγματα. Διαβάζουμε στον Ευεργετινό: 

“Κάποιος είχε αιχμαλωτισθεί στην κακή συνήθεια τής κλοπής. Έτσι, την περίοδο του θερισμού, βλέποντας το αγρόκτημα ενός πλουσίου είναι γεμάτο θημωνιές από σιτάρι, αποφάσισε να κλέψει. Πήρε κοντά και τη μικρή του κόρη. Κοίταξε δεξιά - αριστερά, μήπως τον δει κανείς και, σίγουρος πια, άρχισε να κλέβει και να φορτώνει την άμαξά του. Τότε η κορούλα του τού λέγει «πατέρα κοίταξες σε όλα τα μέρη, αλλά ξέχασες να κοιτάξεις και προς τον ουρανό». Ακούγοντας αυτά o πατέρας ήρθε εις εαυτόν, και επέστρεψε τα αρπαγμένα”. Σήμερα η κλοπή έγινε ρουτίνα, σαν κάτι φυσιολογικό. Δεν θέλομε να θυμόμαστε, ούτε να υποταχθούμε στους νόμους τού Θεού.

Τό παιδί τοῦ Ἁγίου Σάββα, τό μικρό μου θαυματάκι!

Με αφορμή τη γιορτή της μικρούλας μου, αποφάσισα να σας γράψω και τη δική μου ιστορία εγκυμοσύνης.

Έμεινα έγκυος με την πρώτη προσπάθεια. [...]

Τελικά τεστ θετικό. Εγώ να φωνάζω από το μπάνιο ότι είναι «συν» και ο άντρας μου απο έξω να ψάχνει τις οδηγίες.

Να μην τα πολυλογώ, είχα τέλεια εγκυμοσύνη από άποψη εμετών, ζαλάδων κλπ. Δεν ένιωθα έγκυος, δούλευα κι οδηγούσα κανονικά… πέταγα!

Μέχρι που ήρθε η Β” Επιπέδου. Δεν υπήρχε παρεγκεφαλίδα. Και τι σημαίνει αυτό; 

Τετραπληγική η μπουμπού, με νοητική στέρηση και χαμηλά ποσοστά βιωσιμότητας.

Ακολούθησαν μέρες και νύχτες με ασταμάτητο κλάμα. Ο γυναικολόγος μου έλεγε για διακοπή κυήσεως, η εμβρυολόγος ήταν κατά. Εγώ πάλι ένιωθα χαμένη. Από τη μία δεν μπορούσα να σκοτώσω αυτό το ανθρωπάκι που κλώτσαγε στην κοιλιά μου και μου δήλωνε συνεχώς την παρουσία του… το παιδί μου! Από την άλλη, αν έφερνα στον κόσμο αυτό το παιδί, όταν θα έφευγα από τη ζωή, τι θα γινόταν;

Σύντομος σχολιασμός τοῦ Παλαιοημερολογητικοῦ ζητήματος

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 7η Απριλίου 2014

ΜΙΑ ΑΝΟΙΚΤΗ ΠΛΗΓΗ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΗΣ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Σύντομος σχολιασμός του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος.

Μια από τις χρόνιες ανοικτές πληγές, που ταλαιπωρεί την Ορθόδοξο Εκκλησία παγκοσμίως, ιδίως όμως την Εκκλησία της Ελλάδος, είναι το εδώ και ένα σχεδόν αιώνα υφιστάμενο Παλαιοημερολογιτικό Σχίσμα. Βέβαια ο αριθμός των Παλαιοημερολογιτών (Γ.Ο.Χ.) δεν είναι μεγάλος (στην Ελλάδα φθάνει περίπου τους 70.000), ωστόσο όμως η παρουσία και η δράση των δεν παύει να προκαλεί σκανδαλισμό, διαιρέσεις, διαμάχες, αμφιβολίες και ερωτηματικά στον πιστό λαό του Θεού. Με θλίψη παρακολουθούμε το ξεκίνημα και την μέχρι τώρα πορεία των Γ.Ο.Χ., οι οποίοι όχι μόνον δεν φαίνεται να επιθυμούν την προσέγγισή τους με την Εκκλησία της Ελλάδος, από την οποία απεσπάσθησαν το 1924 λόγω της αλλαγής του ημερολογίου, αλλά αντιθέτως έχασαν και την μεταξύ τους ενότητα και οδηγήθηκαν σ’ έναν αξιοθρήνητο εσωτερικό πολυκατακερματισμό. Βλέποντας κανείς την εσωτερική διαμάχη των δώδεκα περίπου αλληλοκαθαιρουμένων και αλληλοϋβριζομένων ζηλωτικών παρατάξεων και την διαρκώς αυξανομένη μεταξύ τους απομάκρυνση, αντιλαμβάνεται ταυτόχρονα, ότι το κίνημα αυτό δεν είχε την ευλογία του Θεού και δεν έφερε τους προσδοκώμενους καρπούς, για τους λόγους που θα αναπτύξουμε με συντομία παρά κάτω.

Εὐχή καί μυστική ἕνωσις μέ τόν Θεό μέσα στήν καρδιά, μέρος α'

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
μέρος α΄

Πρίν ἀπό λίγο καιρό, μέ ἐπισκέφθηκε ἕνας ἐβδομηντάρης ἱερεύς ἀπό τήν ἐπαρχία καί μοῦ διηγήθηκε τά ἑξῆς, λαμβάνοντας τό θάρρος ἀπό τήν ἀνάγνωσι τοῦ βιβλίου “Ἐμπειρίες κατά τήν Θεία Λειτουργία”.

Στά πρῶτα χρόνια τῆς ἱερατικῆς του διακονίας μετέβη στό Ἅγιον Ὄρος, γιά νά συναντήση τόν Πνευματικό του, πού διεκρίνετο γιά τήν θεοσέβειά του, τήν διάκρισι, τήν ταπείνωσι, τήν ἀγάπη, τήν ἁπλότητα καί τήν ἐν Χριστῷ σοφία. Ἔτσι, μαζί μέ τήν Ἐξομολόγησι, τῆς ὁποίας τήν ἀξία ὡς σωστικοῦ Μυστηρίου ἐβίωνε σέ βάθος, ἐνισχύετο καί πνευματικά ὄχι μόνο ἀπό τίς διακριτικές συμβουλές τοῦ Πνευματικοῦ, ἀλλά κυρίως ἀπό τήν κεχαριτωμένη παρουσία του. Ἐνῶ ταυτόχρονα κατενύσσετο καί ἀπό τήν “πνευματική αἰχμαλωσία” τῆς καρδιᾶς του, ὅπως τήν βίωνε, στό εὐλογημένο πρόσωπο τοῦ Γέροντός του.

Τό δέ παραδοξότατο βίωμα, πού διηγεῖται στήν συνέχεια, τό ἔζησε μιά ἀλησμόνητη νύχτα, ἐνῶ προηγουμένως εἶχε καταθέσει τήν ψυχή του ἐνώπιον τοῦ Γέροντός του μέ τά λόγια: «Ἀπ᾿ αὐτή τήν στιγμή σοῦ παραδίδω τήν ψυχή μου στά χέρια σου καί στό πετραχῆλι σου».

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος, Τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ (Δ΄)

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Δ')

«Ο τραγικότερος τυφλός είναι εκείνος που ο ίδιος δεν θέλει να δει...»

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Όπως γνωρίζουν όσοι βαδίζουν το μονοπάτι της «θεοδρομίας», έρχονται και οι στιγμές που παρά το άνοιγμα των ματιών, ο ορίζοντας φαίνεται να είναι σκοτεινός και η καρδιά να μη συλλαμβάνει τα απαλά και διακριτικά μηνύματα... Εάν μάλιστα έχουν προηγηθεί αρνητικές καταστάσεις για τις οποίες ευθύνεται κανείς αποκλειστικά ο ίδιος, τότε ο οδοιπόρος της ζωής καταντά τραγικός Οιδίποδας.

Αυτοτυφλώνεται μέσα στο σκοτάδι του! Και είναι αλήθεια αυτό που έχουν πει, ότι ο χειρότερος τυφλός είναι εκείνος που δεν θέλει να δει.

Στις περιπτώσεις αυτές, όσο κι αν «οι οφθαλμοί του Θεού επιβλέπουν επί την κάκωσιν» , το φάσμα των παθών εμποδίζει τις φωτεινές ακτίδες να αυγάζουν τους καρδιακούς οφθαλμούς. Καταστάσεις δηλ. για τις οποίες, όντως, εάν μπορεί κανείς, πρέπει να προσφέρει τον «σταλαγμόν των δακρύων του».

Αλλά τονίσαμε, ότι αυτά ισχύουν για τον κάθε τραγικό Οιδίποδα, που από μόνος του θέλει και επιμένει να είναι και να παραμένει «τυφλός», «τα τ' ώτα, τον τε νουν, τα τ' όμματα»!

Νέα μέθοδος προσηλυτισμοῦ τῶν Χιλιαστῶν

Νέα μέθοδος προσηλυτισμού των Χιλιαστών

Ἀναγνώστης μας ἀπὸ τὸ Χαλάνδρι μᾶς γράφει: «Ὁ φάκελος, τὸν ὁποῖον σᾶς ἐσωκλείω καὶ ὁ ὁποῖος ἀποτείνεται εἰς τὴν σύζυγόν μου (προφανῶς τὸ ἐπίθετον ἐλήφθη ἐκ τοῦ κώδωνος) ἐτοποθετήθη χθὲς εἰς τὸ γραμματοκιβώτιον τῆς οἰκίας μου, καθὼς καὶ εἰς ἐκεῖνα τῶν γειτόνων μου. Διαπιστοῦται τοιουτοτρόπως ὅτι “οἱ μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ” ἐφαρμόζουν νέαν μέθοδον προσηλυτισμοῦ».

Ὁ φάκελος στὸν ὁποῖο ἀναφέρεται ὁ ἀναγνώστης μας (μᾶς γράφει ἐπωνύμως σημειώνοντας τὴ διεύθυνση καὶ τὸ τηλέφωνο), περιεῖχε προπαγανδιστικὸ φυλλάδιο τῶν λεγόμενων «Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ», δηλαδὴ τῶν Χιλιαστῶν. Ἀλλ’ οἱ Χιλιαστὲς δὲν εἶναι ἁπλῶς αἱρετικοί, εἶναι παναιρετικοί. 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."«Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τῇ ἀπιστία!»

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ."«Πιστεύω, Κύριε! Βοήθει μοι τη απιστία!»

Αφού ο Κύριος επιτίμησε τούς παρευρισκόμενους για έλλειψη πίστης, έδωσε εντολή να φέρουν τον άρρωστο νεαρό μπροστά Tου. «Προσάγαγε τον υιόν σου ώδε».

Στη συνέχεια επιτίμησε το διάβολο κι αυτός αμέσως βγήκε από το παιδί, πού θεραπεύτηκε την ίδια στιγμή. Αυτό το αναφέρει ο Ματθαίος. Οι άλλοι δύο ευαγγελιστές δίνουν περισσότερες πληροφορίες για όσα έγιναν πριν από τη θεραπεία του νεαρού. 

Έτσι έχουμε τρείς επιπλέον λεπτομέρειες. Πρώτη, ότι ο Χριστός ρώτησε τον πατέρα από πότε υποφέρει ο γιός του δεύτερη, ότι έδωσε έμφαση στην πίστη, σαν προϋπόθεση της θεραπείας και τρίτη, ότι καθώς ο νεαρός πλησίασε το Χριστό, ο τρομοκρατημένος διάβολος βγήκε από μέσα του κι εξαφανίστηκε.

«Πόσος χρόνος εστίν ως τούτο γέγονεν αυτώ;» (Μάρκ. θ'21), ρώτησε ο Ιησούς τον πατέρα του νεαρού. Δέ έκανε την ερώτηση αυτή για τον ίδιο, αλλά για εκείνους πού ήταν κοντά Του.