Μέ τή ματιά ἑνός Ἁγίου..

" Όλη μου η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτάται από τους λογισμούς μου και από τις διαθέσεις της καρδιάς μου. Αν οι λογισμοί κι οι διαθέσεις μου είναι σύμφωνα με την αλήθεια του Θεού, με το θέλημά Του, τότε είμαι αναπαυμένος, γεμάτος θείο φως, χαρά κι ευλογία. Αν όχι, τότε είμαι ανήσυχος, γεμάτος με πνευματικό και ψυχοφθόρο σκότος, νιώθω να με βαραίνει η απόγνωση. Αν μεταβάλλω τελείως τους απατηλούς κι ακάθαρτους λογισμούς και τις διαθέσεις της καρδιάς μου και τους κάνω αληθινούς και θεάρεστους, τότε αποκτώ πάλι ανάπαυση κι ευλογία.
Ο πλησίον μου είναι μια ύπαρξη με ίσα δικαιώματα μαζί μου. Είναι ένας άνθρωπος σαν και μένα, πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού. Κι αφού είναι σαν και μένα, πρέπει να τον αγαπώ όπως αγαπώ και τον εαυτό μου.

Τί πρέπει νά διδάξουν οἱ γονεῖς στά παιδιά_Β΄ Μέρος_mp3

Π. Σάββας 2010-06-11_Τί πρέπει νά διδάξουν οἱ γονεῖς στά παιδιά_Β΄ Μέρος_mp3

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-06-2010 (Συνάξεις Νέων στό Πνευματικό Κέντρο τοῦ Ι. Ν. Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης).
Γιά νά κατεβάσετε καί νά ἀποθηκεύσετε τήν ὁμιλία πατῆστε ἐδῶ (δεξί κλίκ, ‘Ἀποθήκευση προορισμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Interntet Explorer ἤ Ἀποθήκευση δεσμοῦ ὡς, ἄν ἔχετε Mozilla. Στή συνέχεια δῶστε τό ὄνομα πού θέλετε καί πατῆστε ΟΚ γιά νά ἀποθηκευθεῖ ἡ ὁμιλία)

Στόν πωλητή Ἀντζέμ Σ. γιά τόν πεινασμένο Χριστό.

<<επείνασα γάρ, καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» ( Ματθ. 25, 35),  θα πει ο Κύριος την ημέρα της Κρίσεως στους ελεήμονες . Εσύ παραξενεύεσαι , διαβάζοντας το Ευαγγέλιο, πότε ήταν ο Χριστός πεινασμένος στη γη;

Δεν μιλά μόνο για την εποχή που βρισκόταν στη γη σωματικά, αλλά για όλες τις εποχές , έως τέλους. Ούτε μόνο στους ελεήμονες εκείνης της εποχής αλλά όλων των εποχών. Ο Χριστός και σήμερα αισθάνεται την πείνα των πεινασμένων σαν δική Του πείνα.  Αυτός πεινά μέσω όλων  των φτωχών στη γη, μέσω όλων των ζητιάνων, μέσω όλων των παραγκωνισμένων και περιφρονημένων. Η πεινά τους είναι η δική Του πείνα. Παρόλο που αυτοί είναι παραγκωνισμένοι από τον κόσμο, από τον Θεό είναι εκλεκτοί, για να δοκιμάζουν τις καρδιές των πλουσίων.

Αἰκατερίνα Δέρβα

Βιογραφικά

Γεννήθηκε στην Βλάστη Κοζάνης το 1890 και ήταν η έκτη θυγατέρα του Γιάννη Βλαχογιάννη και της Μαρίας, που ήταν πολύ ευλαβής γυναίκα και πολύ συνετή. Διηγείτο η μητέρα της ότι οι πρόγονοί της φιλοξένησαν στο σπίτι τους δύο φορές τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τους ευλόγησε.

Η Κατερίνα παρακολούθησε μερικές τάξεις στο Δημοτικό Σχολείο, έμαθε να διαβάζη και σ’ όλη της την ζωή μελετούσε πολύ. Ήταν πολύ όμορφη και όταν ήρθε στο χωριό τους ένας νέος δάσκαλος, του άρεσε και την έκλεψε. Ο πατέρας της έδωσε την ευχή του, έγινε ο γάμος της Κατερίνας με τον Κωνσταντίνο Δέρβα και εγκαταστάθηκαν στο χωριό του συζύγου της, στην Τσαρίτσανη Ελασσώνος. Όταν η Κατερίνα περίμενε το τρίτο της παιδί, τον άνδρα της κάποιος τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Έτσι σε ηλικία 27 ετών έμεινε χήρα με τρία μωρά. Για να ζήση εμαθε να ράβη.

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Ἕνα ἄλυτον πρόβλημα

Ἕνα ἄλυτον πρόβλημα

 

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

 

ΣΤΙΣ ΑΚΡΙΤΙΚΕΣ καί ὀρεινές περιοχές τῆς Πατρίδας μας οἱ ἱερεῖς εἶναι ἐλάχιστοι καί δέν μποροῦν νά καλύψουν ἐπαρκῶς ὅλες τίς θρησκευτικές ἀνάγκες τῶν κατοίκων τῶν χωριῶν. Ἰδιαίτερα τό καλοκαίρι ζητοῦν νά ἔχουν ἱερέα στίς μεγάλες γιορτές, ἀλλά καί γιά νά «ἀνοίξουν» τά ἐξωκκλήσια τους. Ἐκ πρώτης ὄψεως ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων νά ἔχουν ἱερεῖς εἶναι καλή καί παρήγορη. Δείχνει ὅτι εἶναι συνδεδεμένοι μέ τήν Ἐκκλησία καί θέλουν νά διατηρήσουν τήν παράδοση.

Ὅμως ἡ ἐντύπωση αὐτή ἐξασθενεῖ, ὅταν διαπιστώσει κανείς ὅτι ἡ ἐπιθυμία τῶν ἀνθρώπων νά ἐκκλησιαστοῦν, γιά τούς περισσότερους, εἶναι ἐπιφανειακή, θά ἔλεγα, καί δέν δείχνει ὅτι εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς τους νά προσευχηθοῦν καί νά συμμετάσχουν στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Καί αὐτό ἐπιβεβαιώνεται περίτρανα ἀπό τό γεγονός ὅτι δέν κάνουν τόν κόπο νά πᾶνε στό διπλανό χωριό νά ἐκκλησιαστοῦν, ἀφοῦ στό δικό τους δέν τελεῖται λειτουργία.

Τί εἶναι τό κομποσχοίνι;

Με τη νοερά προσευχή ασχολούνταν όλοι οι μοναχοί είτε στις ιερές Ακολουθίες είτε στα διακονήματά τους ή στον προσωπικό τους κανόνα.

Με κάθε μία μετάνοια έλεγαν τα λόγια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς». Για να έχουν μέτρο και σαφή την άσκηση, μάζευαν πολλά λιθαράκια, τα έβαζαν στο δεξί μέρος και κάνοντας μία γονυκλισία έπαιρναν ένα λιθαράκι και το έβαζαν στο αριστερό, μέχρι να τελειώσουν , αν ήταν εκατό ή τριακόσιες ή όσες ήθελαν να κάνουν.

Πλησιάζοντας τότε ο παμπόνηρος και πολυμήχανος διάβολος, έπαιρνε λιθαράκια από τα μετρημένα για τις γενόμενες μετάνοιες και τα έβαζε στο δεξιό μέρος, δηλαδή στα μη τελειωμένα λιθαράκια. Έτσι κοπίαζαν υπερβολικά , κουράζονταν και θλίβονταν, μη γνωρίζοντες οι μοναχοί τί να πράξουν. Ένας από τους ασκητές εκείνους πήρε τότε ένα σχοινί, έδεσε μερικούς κόμβους και με αυτό άρχισε να μετρά τις μετάνοιες. Αλλά και αυτούς τους κόμβους ο πονηρός δαίμονας τους διέλυσε και το σχοινί εξαφάνισε.

Γεννηθήτω τό θέλημά Σου …

Φιλάνθρωπε Κύριε, δεν λησμόνησες τον αμαρτωλό δούλο σου, αλλά γεμάτος έλεος με είδες από τη δόξα σου και μου εμφανίστηκες με ακατάληπτο τρόπο! Εγώ, πάντοτε σε προσέβαλλα και σε λυπούσα. Συ όμως, Κύριε, για τη μικρή μου μετάνοια μου έδωσες να γνωρίσω τη μεγάλη σου αγάπη και την άμετρη αγαθότητά σου. Το ιλαρό και πράο βλέμμα σου έθελξε την ψυχή μου. Τί να σου ανταποδώσω, Κύριε, ή ποιόν αίνο να Σου προσφέρω; Συ δίνεις τη χάρη σου, για να καίγεται αδιάλειπτα η καρδιά μου από αγάπη, και δεν βρίσκει πια ανάπαυση ούτε νύχτα ούτε μέρα από τη θεϊκή αγάπη.

«Τό ἄκτιστον φῶς τῆς ἀϊδίου ζωαρχικῆς Παναγίας Τριάδος...»

“ Τό ἄκτιστον φῶς τῆς ἀϊδίου ζωαρχικῆς Παναγίας Τριάδος καθορᾶ τας

διά τοῦ κεκαθαρμένου καί ἀπαθεστάτου νοός τοῦ εὐχομένου Ὀρθοδόξου,

ἀλλά καί διά τῶν σωματικῶν τοῦ ὀφθαλμῶν, τούτων πνευματοποιηθέντων διά τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

16 Ιουλίου Συναξαριστής. Αθηνογένη Επισκόπου και οι συν αυτώ, Φαύστου, Αντιόχου και Κυριάκου, 15.000 μαρτύρων εν Πισιδία, των Αγίων Μαρτύρων Γυναικών, Αθηνογένους, Αναστασίου και Ευξιθίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀθηνογένης ἐπίσκοπος Πηδαχθόης καὶ οἱ Δέκα Μαθητές του 

Πατρίδα του ἦταν ἡ Σεβάστεια τῆς Καππαδοκίας. Ἡ μόρφωσή του, ἡ θερμὴ πίστη του, καθὼς καὶ ἡ γενναία φιλανθρωπική του δράση, τὸν ἀνέδειξαν ἐπίσκοπο Πηδαχθόης.
Σὰν ἐπίσκοπος, ἦταν φωτεινὸ πνευματικὸ λυχνάρι γιὰ τὸ ποίμνιό του. Μάλιστα τόσο πολὺ ἤθελε νὰ συνεχιστεῖ τὸ ἔργο τοῦ Εὐαγγελίου, ὥστε μὲ ἰδιαίτερη φροντίδα κατάρτισε ἰκανότατους βοηθούς του.
Ἄλλα ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς ἐπὶ Διοκλητιανού, ὁ Ἀθηνογένης μὲ δέκα μαθητὲς του συνελήφθη ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Φηλίμαρχο, καὶ ἀφοῦ ὅλοι ὁμολόγησαν τὸ Χριστὸ ἀποκεφαλίσθηκαν.
Ἀξίζει δὲ νὰ ἀναφέρουμε, ὅτι στὸν Ἀθηνογένη ὀφείλουμε τὸ γνωστὸ κατανυκτικὸ ἑσπερινὸ ὕμνο, «Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα Υἱὸν καὶ Ἅγιον Πνεῦμα, Θεόν. Ἄξιον σὲ ἐν πάσι καιροὶς ὑμνεῖσθαι φωναὶς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδοὺς διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει».