Περί μοναχισμοῦ στήν Ἁγία γῆ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἄν θυμόμαστε τά κακά πού μᾶς κάνουν οἱ ἄνθρωποι, ἐξουδετερώνουμε τή δύναμη τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ.

Αββάς Μακάριος

Ο αββάς Μακάριος, όταν ήταν στην Αίγυπτο, βρήκε έναν άνθρωπο να κλέβει τα πράγματά του, έχοντας μαζί του και ζώο. Πήγε λοιπόν και ο ίδιος, σαν να ήταν ξένος, και βοήθησε τον κλέφτη στο φόρτωμα του ζώου.

Έπειτα τον ξεπροβόδισε με πολλή ηρεμία λέγοντας: «Τίποτε δεν φέραμε μαζί μας όταν ήρθαμε στον κόσμο, και είναι φανερό ότι ούτε μπορούμε να πάρουμε κάτι μαζί μας φεύγοντας (Α’ Τιμ. 6:7). Ο Κύριος τα έδωσε· όπως αυτός θέλησε, έτσι και έγινε. Να είναι δοξασμένος ο Κύριος για όλα (Ιώβ 1:21)».

Ο αββάς Μακάριος, κάποτε που περνούσε από την Αίγυπτο μαζί με αδελφούς, άκουσε ένα παιδί να λέει στη μητέρα του: «Μαμά, ένας πλούσιος με αγαπά και τον μισώ, και ένας φτωχός με μισεί και τον αγαπώ». Μόλις το άκουσε ο αββάς Μακάριος έμεινε έκπληκτος.

Τον ρώτησαν οι αδελφοί: «Τι είναι αυτός ο λόγος, πάτερ, και έμεινες έκπληκτος;» Ο γέροντας τους απάντησε: «Πραγματικά, ο Κύριός μας είναι πλούσιος και μας αγαπά, και δεν θέλουμε να τον ακούσουμε· και ο εχθρός μας διάβολος είναι φτωχός και μας μισεί, και εμείς αγαπούμε την ακαθαρσία του».

Ο αββάς Παφνούτιος, ο μαθητής του αββά Μακαρίου, έλεγε: «Παρακάλεσα τον γέροντά μου λέγοντας: Πες μου έναν λόγο, και εκείνος είπε: «Να μην κάνεις κακό σε κανέναν, ούτε να κατακρίνεις κανέναν. Αυτά να τηρείς και θα σωθείς”».

Ἁγία Παιδομάρτυς Πρίσκα τῆς Ρώμης.

Αγία Παιδομάρτυς Πρίσκα της Ρώμης.

18 Ιανουαρίου.

Η Αγία Πρίσκα, η Παιδομάρτυς, έζησε τον 3ο μ.Χ. αιώνα και είναι από τα λίγα παιδιά των οποίων το όνομα έφθασε μέχρι τις ημέρες μας, μολονότι πολλά παιδιά είχαν την δύναμη να ομολογήσουν την πίστη τους και να μαρτυρήσουν γι' αυτήν.

Η Αγία Πρίσκα καταγόταν από ευγενή χριστιανική οικογένεια. Οι γονείς της είχαν καταφέρει να κρατήσουν μυστική από τους Ρωμαίους την χριστιανικότητά τους. Η κόρη τους όμως δεν το έκρυβε καθόλου. Έτσι γρήγορα την απεκάλεσαν «μικρή Χριστιανή παρθένα».

Τα νέα έφθασαν, όπως ήταν φυσικό, στ’ αυτιά του αυτοκράτορα Κλαύδιου, που την διέταξε να παρουσιαστεί μπροστά του.

Παραξενεύθηκε που είδε ένα τόσο μικρό παιδί να έχει τόσο σθένος και να ομολογεί, χωρίς κανένα φόβο, την πίστη του. Πρόσταξε τους στρατιώτες του να την μεταφέρουν στον Παλατιανό (έναν από τους επτά λόφους της Ρώμης), όπου βρισκόταν μεγαλοπρεπής ναός του Απόλλωνα, για να θυμιάσει τον θεό του Ήλιου. Μία απλή κίνηση χρειαζόταν, αλλά η μικρή αρνήθηκε.

Όταν το έμαθε ο αυτοκράτορας, διέταξε να την μαστιγώσουν. Και πάλι η Πρίσκα δεν λύγισε. Το επόμενο βήμα ήταν να την ρίξουν στην αρένα με τα λιοντάρια. Η Πρίσκα, καταλαβαίνοντας τι την περίμενε, γονάτισε και προσευχήθηκε. Παρακάλεσε τον Θεό, όχι να την σώσει από τα άγρια θηρία, αλλά να την βοηθήσει να δείξει θάρρος και σαν καλή Χριστιανή να δώσει ένα μάθημα στους παρισταμένους.

Μόλις άνοιξαν οι πόρτες, εμφανίσθηκε ένα τεράστιο λιοντάρι. Μούγκρισε δυνατά και, τρέχοντας, πήγε και στάθηκε στην μέση της αρένας. Τα αγριεμένα μάτια του κοίταξαν γύρω τους θεατές και ύστερα η ματιά του έπεσε στην μικρούλα Πρίσκα, που στεκόταν σε μια γωνιά με τα χεράκια σταυρωμένα. Το λιοντάρι την πλησίασε και, σκύβοντας το κεφάλι του, άρχισε να της κάνη χαρές και να της γλύφει τα ποδαράκια της. Ύστερα κάθισε καταγής δίπλα της, όπως κάθονται τα αγαπημένα σκυλιά δίπλα στον αφέντη τους. Γι’ αυτό και στις παλιές εικόνες η Αγία εικονίζεται μ’ ένα λιοντάρι στο πλάι της.

Μνήμη Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

ΜΝΗΜΗ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ:

α) Η απόδοση τιμής προς τον Χρυσορρήμονα Πατέρα της Εκκλησίας μας

β)Ερμηνεία της προτάσεως της Θείας Λειτουργίας του Ιερού Χρυσοστόμου: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε»

[εκφωνήθηκε στις 13-11-2000]

Σήμερα, αγαπητοί μου, η Εκκλησία μας τιμά και γιορτάζει τη μνήμη του μεγάλου διδασκάλου της, του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Ό,τι να πει κανείς ή να εγκωμιάσει, πάντα θα έμενε φτωχό μπροστά σε μία τόσο μεγάλη μορφή του λόγου της εκκλησιαστικής διακονίας και της αγιότητος που ήτο ο Ιερός Χρυσόστομος. Αλλ΄έστω και ελλιπώς, κάτι θα μπορούσαμε να πούμε.

Η Εκκλησία μας τον χαρακτηρίζει με πολλά επίθετα, τα οποία και σας απαριθμώ: «χρυσήλατον σάλπιγγα» -δηλαδή μία σάλπιγγα χρυσή-, «θεόπνευστον ὄργανον», «δογμάτων πέλαγος ἀνεξάντλητον», «Ἐκκλησίας στήριγμα», «νοῦν οὐράνιον», «σοφίας βυθόν», «κρατῆρα πάγχρυσον», «ἀστέρα ἄδυτον», «μετανοίας κήρυκα», «πιστῶν ὑπογραμμόν», «μαρτύρων ἐφάμιλλον», «ἀγγέλων ἰσοστάσιον», «ἐνδιαίτημα Γραφῶν», και, τέλος, «Χρυσόστομον». Έτσι βλέπομε ότι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αγαπητοί μου, στάθηκε μια πάρα πολύ μεγάλη μορφή.

Ο άγιος Ιωάννης εγεννήθη στη Μεγάλη Αντιόχεια της Συρίας το 354 από γονείς επισήμους. Ο πατέρας του ήταν ανώτερος αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού, που όμως ενωρίτατα απέθανεν και άφησε τον μικρόν Ιωάννην, ορφανόν, στη φροντίδα της μητέρας του, Ανθούσης, που ήταν τότε μόλις είκοσι ετών, η μητέρα του, είκοσι ετών…Και οι δύο οι γονείς του ήσαν Χριστιανοί. Μεγάλη όμως φροντίδα μορφώσεως ανέλαβε η μητέρα του. Σε ηλικία 18 ετών ο Ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος Ιωάννης ελέγετο, το «Χρυσόστομος» είναι επίθετο όπως ήδη σας είπα, εγκατέλειψε τις ρητορικές του σπουδές - δηλαδή θα λέγαμε ό,τι ακριβώς θα σπούδαζε κανείς για δικηγόρος- και άρχισε την παρακολούθηση θεολογικών μαθημάτων, όπου και εβαπτίσθη. Τότε εβαπτίζοντο σε μεγάλην ηλικίαν.

Μετά από τρία χρόνια, κατέφυγε στην έρημο όπου έμεινε σε υποταγή γέροντος τέσσερα χρόνια, αλλά άλλα δύο χρόνια έμεινε μόνος του σε σπήλαιον ασκούμενος- γι΄αυτό και η υγεία του ήτο πάρα πάρα πολύ ευαίσθητη. Αφού επέστρεψε στην Αντιόχεια, εχειροτονήθη διάκονος και ύστερα από πέντε χρόνια εχειροτονήθη πρεσβύτερος. Τώρα η δράσις του στην Αντιόχεια είναι πολύ μεγάλη. Είναι άοκνος· δεν τεμπελιάζει σε τίποτα. Θέλει τα πάντα να προσφέρει. Εκτός βέβαια το φιλανθρωπικό έργο και το ποιμαντικό, εκήρυττε διαρκώς. Διαρκώς- διαρκώς. Ομίλει κάθε Κυριακή και κάθε Παρασκευή, αλλά και σε περιόδους όπως οι Σαρακοστές, η Διακαινήσιμος κλπ., ομίλει κάθε μέρα. Έστω και αν υποτεθεί- λέγεται μάλιστα ένα περιστατικό ότι κάποτε ένας άνθρωπος μόνο ήταν και του έκανε κήρυγμα ο άγιος Ιωάννης. Και έτσι διαρκώς ομίλει, ευκαίρως-ακαίρως.

. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειας, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

115. Ἡ ἀντιμετώπιση τῆς ἀσθένειας, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, 13-5-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

«Ὕπαγε ὁ παῖς σου ζει»[1]. Μέ ἕναν λόγο Του ὁ Κύριος, ἐθεράπευσε αὐτόν τόν ταλαίπωρο ἄνθρωπο καί βλέπουμε πώς ὁ Κύριος εἶναι ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Εἶναι Αὐτός ὁ Ὁποῖος προνοεῖ καί φροντίζει γιά τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, καί θά πρέπει μέ πολλή εὐγνωμοσύνη νά στεκόμαστε μπροστά στήν φροντίδα τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἔχει γιά τόν καθένα ἰδιαιτέρως. Κι ὅταν ὁ Θεός μᾶς δίνει ὑγεία, νά Τόν εὐχαριστοῦμε, ἀλλά καί ὅταν μᾶς δίνει ἀσθένειες πρέπει νά Τόν εὐχαριστοῦμε, γιατί καί οἱ ἀσθένειες εἶναι πρός ὠφέλεια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, πρός αἰώνιο ζωή καί σωτηρία.

«Ὁ Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα», λέει στήν Σοφία Σειράχ, «καί ἀνήρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς»[2]. Ὁ Κύριος ὅρισε νά φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα ἀπό τήν γῆ, καί ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος δέν τά ἀποστρέφεται. Ὁ Κύριος μᾶς θεραπεύει καί μέ τήν ἐνέργειά Του ἀπευθείας, ἀλλά καί μέσῳ τῶν διαφόρων φαρμακευτικῶν βοτάνων, καί μέσῳ τῶν ἰατρῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι καί αὐτοί δικά Του δημιουργήματα. Ὅμως πρέπει νά γνωρίζουμε καί τήν σχέση πού ἔχει ἡ ἁμαρτία μέ τήν ἀσθένεια. Λέγει πάλι στή Σοφία Σειράχ, «ὁ ἁμαρτάνων ἔναντι τοῦ ποιήσαντος αὐτόν ἐμπέσοι εἰς χεῖρας ἰατροῦ»[3]. Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἁμαρτάνει ἐνώπιον τοῦ Δημιουργοῦ του, θά ἀσθενήσει καί θά περιέλθει στά χέρια τοῦ ἰατροῦ.

«Ὁ φοβούμενος ἐντολή», λέγει πάλι στίς Παροιμίες, «οὗτος ὑγιαίνει»[4]. Ἐκεῖνος δηλαδή πού σέβεται καί τηρεῖ τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ, αὐτός εἶναι καί ὑγιής σωματικά καί ψυχικά. Βεβαίως ὅταν ὁ Θεός παραχωρεῖ μιά ἀσθένεια, δέν σημαίνει βέβαια πάντοτε ὅτι αὐτή εἶναι ἀποτέλεσμα ἁμαρτίας. Μπορεῖ νά εἶναι καί γιά νά δοξασθεῖ ὁ ἀσθενῶν φανερώνοντας τήν ὑπομονή του, ὅπως ἔγινε στήν περίπτωση τοῦ Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἐνῶ ἤτανε δίκαιος κατά πάντα, ἀσθένησε μέ φοβερή ἀσθένεια, ὄχι βεβαίως γιά νά παιδαγωγηθεῖ γιά τίς ἁμαρτίες του, ἀλλά γιά νά φανερωθεῖ ἡ μεγάλη του ἀρετή, ἡ μεγάλη του ὑπομονή καί ἡ μεγάλη του ἀγάπη πρός τόν Θεό.

«Εὐχαριστῶ τόν Θεό», ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «πού μοῦ ἔδωσε πολλές ἀρρώστιες. Πολλές φορές τοῦ λέω: Χριστέ μου, ἡ ἀγάπη Σου δέν ἔχει ὅρια! Τό πῶς ζῶ εἶναι ἕνα θαῦμα! Μέσα στίς ἄλλες μου ἀρρώστιες ἔχω καί καρκίνο στήν ὑπόφυση», λέει ὁ Ἅγιος. «Δηλαδή δημιουργήθηκε ἐκεῖ ὄγκος πού μεγαλώνει καί πιέζει τό ὀπτικό νεῦρο. Γι' αὐτό τώρα πιά δέν βλέπω. Πονάω φοβερά.

Γιατί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ γίνεται ἄνθρωπος;

Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής ΑΠΘ,

Πρόεδρος της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων

Γιατί ο Υιός του Θεού γίνεται άνθρωπος;

O Άγιος Αθανάσιος σημειώνει ότι οι άνθρωποι, μετά την πτώση, απομακρύνονταν διαρκώς από τον Θεό, λόγω της αδυναμίας, της αμέλειας και της ασυνέπειάς τους, έναντι των χαρισμάτων, που είχαν λάβει με την «κατ’ εικόνα Θεού» δημιουργία τους, που, στην άσκησή τους, τους συνέδεαν με τον Θεό Πατέρα τους.

Το κάλλος και η αρμονία της κτίσεως δεν τους συγκινούσε, έτσι ώστε να μπορούν να ατενίζουν τον Θεό, μέσα από τα δημιουργήματά Του, να τον δοξάζουν και να τον ευχαριστούν.

Αγνοούσαν, ακόμη, τον Νόμο και τους Προφήτες, που τους απέστειλε ο Θεός, προκειμένου να ακούν τον Λόγο του και να ζουν «τον κατ΄ αρετήν βίον».

Διερωτάται λοιπόν, ο Άγιος, «Τι έδει ποιείν τον Θεόν», τι έπρεπε να κάνει ο Θεός, όταν οι άνθρωποι απώλεσαν το λογικό τους, καθώς η δαιμονική πλάνη επεσκίαζε τα πάντα και απέκρυπτε τον σκοπό της υπάρξεώς τους, που ήταν η διαρκής κοινωνία τους με τον αληθινό Θεό;

Να μην τους λυπηθεί, όταν μάλιστα αυτή η πλάνη γινόταν, όλο και πιο πολύ, αιτία απώλειας και αφανισμού τους;

Η υπέρ λόγον και έννοιαν αγάπη του Θεού, δεν μπορούσε να αφήσει να χαθούν τα πλάσματά του, άπαξ και έγιναν μέτοχα της θείας εικόνας Του. Ως Πατέρας και Δημιουργός, που «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2,4), θέτει σε εφαρμογή το προ των αιώνων σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του και στέλνει τον Υιόν Αυτού, να θεραπεύσει και να ανανεώσει τα χαρίσματα του «κατ΄ εικόνα», με τα οποία είχε προικίσει τους ανθρώπους, για να μπορούν, εξ’ αρχής πάλι, να χρησιμοποιούν ορθά την ελευθερία τους και να πορεύονται προς τον Θεό και τη γνώση της αλήθειας και όχι προς τον διάβολο, την πλάνη και τον θάνατο.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ 27-1-2023

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ 27-1-2023

https://youtu.be/uDbsO7_4LSE

Τή λύπη ἐκείνου πού σέ φθονεῖ, μέ κόπο θά τήν σταματήσεις

90. Τη λύπη εκείνου που σε φθονεί, με κόπο θα την σταματήσεις, γιατί θεωρεί συμφορά του αυτό που φθονεί σ’ εσένα και δεν είναι δυνατόν διαφορετικά να τον σταματήσεις αν δεν του το αποκρύψεις. Αν τώρα πολλούς τους ωφελεί το καλό που έχεις, ενώ σ’ εκείνον προκαλεί λύπη, ποια πλευρά θα καταφρονήσεις; Ανάγκη λοιπόν να μη χάσουν οι πολλοί την ωφέλειά τους, αλλά κι αυτόν να μην τον παραμελήσεις.

"Πλούτισα στήν ἐπίγνωση τοῦ μηδενός μου... Δόξα τῷ Θεῷ!"Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθείτης-Ἀριζονίτης

ΓΈΡΩΝ ΕΦΡΑΊΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2022/11/blog-post_522.html

27 Ἰανουαρίου. † Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως (ἀνακομιδὴ λειψάνου ἐν ἔτει 438). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Τοῦ ἱεράρχου, 13 Νοεμβρίου (Ἑβρ. ζ΄ 26 - η΄ 2).

Εβρ. 7,26           Τοιοῦτος γὰρ ἡμῖν ἔπρεπεν ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος, κεχωρισμένος ἀπὸ τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ ὑψηλότερος τῶν οὐρανῶν γενόμενος,

Εβρ. 7,26                  Διότι τέτοιος τέλειος και αιώνιος Αρχιερεύς μας εχρειάζετο, όσιος, χωρίς κανένα ίχνος κακίας και πονηρίας, αμόλυντος από κάθε σπίλον αμαρτίας, χωρισμένος και εντελώς διάφορος με την αγιότητά του από τους αμαρτωλούς και ο οποίος έχει ανυψωθή πάρα πάνω από τους ουρανούς, εις τα δεξιά του Πατρός και Θεού,