54.«Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα» (Ἐφ. 6,2-3), Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

54.«Τίμα τόν πατέρα σου καί τήν μητέρα» (Ἐφ. 6,2-3), Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 6-5-2018 (σύναξη στό Καθολικό τῆς Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης), ζωντανή ροή, http://www.hristospanagia.gr/ , , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Ἀπόδοση τοῦ Πάσχα. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 24-5-2017 (Κήρυγμα) Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://HristosPanagia.gr , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ - Ἀγώνας κατά τῶν πονηρῶν πνευμάτων μόνο μέ τή θεία χάρη

  Ο άνθρωπος απέρριψε αυτοπροαίρετα την κοινωνία του με τον Θεό και τους αγίους αγγέλους, ήρθε, αυτοπροαίρετα επίσης, σε κοινωνία με τα πονηρά πνεύματα και υποτάχθηκε σ’ αυτά. Η σωτηρία δόθηκε δωρεάν από τον Θεό στον πεσμένο άνθρωπο, ο οποίος, πάντως, αφέθηκε ελεύθερος να τη δεχθεί ή να την απορρίψει. 

Του δόθηκε, βέβαια, η δυνατότητα να ξεφύγει από τα πονηρά πνεύματα, να αποτινάξει τον ζυγό τους με τη δύναμη της θείας χάριτος. Μπορεί, όμως, αν το θέλει, να παραμείνει στην κατάσταση της κοινωνίας με τα πονηρά πνεύματα, όντας αιχμάλωτος και δούλος τους.

 

Ο άνθρωπος αναπόφευκτα ή θα πολεμήσει ή θα αιχμαλωτιστεί. Ο καλός αγώνας δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η αυτοπροαίρετη και ενεργητική αποδοχή της σωτηρίας, που εκδηλώνεται και αποδεικνύεται πρακτικά με την ίδια μας τη ζωή. Τα πονηρά πνεύματα, όπως είναι πολύ φυσικό, προσπαθούν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους και κοινωνούς τους, όταν εμείς θελήσουμε να διακόψουμε την κοινωνία μας μαζί τους και να ελευθερωθούμε από τη δουλεία τους. Τότε πρέπει ν’ αποδείξουμε την ειλικρινή μας διάθεση για την αποτίναξη του ζυγού τους, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο που διαθέτουμε.

 

Όταν με τη χριστιανική άσκηση μπαίνουμε στον κόσμο των πνευμάτων και επιχειρούμε ν’ ανακτήσουμε την ελευθερία μας, πρώτα απ’ όλα βρίσκουμε αντιμέτωπα τα ίδια τα πονηρά πνεύματα. Στον αγώνα μας αυτόν μυστικά μας καθοδηγεί, μας βοηθάει και μας υπερασπίζεται η θεία χάρη, που μας δόθηκε στο άγιο Βάπτισμα. Χωρίς τη χάρη η πάλη μας με τα πνεύματα και η προσπάθειά μας να λυτρωθούμε από την αιχμαλωσία τους θα ήταν μάταιες.

Ὅταν ἡ Ἁγία Σοφία τῆς Κλεισούρας συνάντησε τήν Γερόντισσα Μακρίνα

  Σεπτέμβριος 1983

~ Μιά φορά πήγαμε σε μία ασκήτρια, στά μέρη της Κλεισούρας, στην Καστοριά. Είχε το προορατικό χάρισμα. Δέν ξέρω, αν έχετε ακούσει γι’ αυτήν. Ήταν ψηλή γυναίκα καί συγκύπτουσα.

Είχε αλουσία περίπου σαράντα χρόνια καί είχε μία πλεξούδα, δέν ξέρω πόσες οκάδες ζύγιζε! Πώς τήν σήκωνε αυτή τήν πλεξούδα! Εκανε κρύο, είχε παγωνιά καί το νερό ήταν κρύο. Ρίγος σ’ έπιανε στο μέρος πού ζούσε- καί κοιμόταν μέσα σε ένα τζάκι.

 

Αναβε από τήν Χάρι τού Θεού πού είχε μέσα της. Είχε τέτοια φλόγα, τέτοιο έρωτα Χριστού στήν καρδιά της, πού δέν μπορώ νά σας περιγράφω. Τά μαγουλάκια της ήταν κόκκινα, παρ’ όλο πού ήταν γερόντισσα. Είχε σφυγμό μικρού παιδιού· πήγαιναν οί γιατροί καί τήν έβλεπαν καί θαύμαζαν. Ετρωγε μόνο χόρτα, τίποτε άλλο.

 

Μόλις πήγα, μου λέει:

 

-Εσύ έχεις Μοναστήρι, καί κοίταξε, θά δώσης λόγο, αν έρχωνται οι άνθρωποι καί δεν τούς μιλάς, γιά νά γνωρίσουν τον Χριστό. Τά βλέπεις αυτά τά δένδρα;

 

Ήταν τό ένα όλο κισσό επάνω, τ’ άλλο είχε ένα φύλλο εδώ καί ένα εκεί.

 

-Αυτή είναι η αρετή’ εδώ καί ’κει βρίσκεται η αρετή, τό άλλο πού είναι πυκνωμένο είναι η  αμαρτία, η μεγάλη αμαρτία πού γίνεται. Αμα έρχεται κανείς θά τούς λές όπως καθαρίζουν τά σπίτια τους, τις γωνιές καί τις τρυπούλες καί βγάζουν τά σκουπίδια, έτσι να καθαρίζουν καί τήν ψυχή τους. Νά κάνουν καθαρή εξομολόγηση νά τά βγάζουν, νά καθαρίζουν τό σπίτι της ψυχής τους. Καί νά μή στενοχωριέσαι, όταν έρχωνται στο Μοναστήρι γιά μοναχές καί μετά φεύγουν, γιατί τά σώματά τους είναι στο Μοναστήρι, αλλά τό πνεύμα τους είναι στον κόσμο. Εντρυφούν σε κοσμικά πράγματα καί δεν εντρυφούν στά ουράνια μεγαλεία. Στή θέσι της μοναχής πού φεύγει,ο Θεός στέλνει άγιο Άγγελο.

Ἐμφάνιση τοῦ γίγαντα Τιμίου Προδρόμου στόν μοναχό πού δέν τοῦ ἄναψε τό καντήλι

 Διήγηση του γέρο-Βησσαριώνος Διονυσιάτη 

Μία ημέρα λοιπόν δύο χωριάτες ήλθαν στα παζάρια και ο ένας αγόρασε την φοράδα του άλλου. Εκείνος που την αγόρασε, επήγε εις την εκκλησία και επροσκύνησε. Άφησε δε εμπρός εις την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε να ανάψω ένα κερί.

 

Εγώ άναψα το κερί, είδα τα χρήματα, ήσαν αρκετά, δεν τα πήρα χρήματα, τ’ άφησα εμπρός στην εικόνα. Κατά το βράδυ, επήγα να ανάψω τα καντήλια και βλέπω να λείπουν τα χρήματα. Μα δεν ξέρεις πόση στενοχώρια μου ήλθε. 

Ο πειρασμός με εσκλήρυνε και εμένα και, όπως κουβεντιάζουμεν μαζί, επήγα εμπρός στην εικόνα του Αγίου και του λέγω:

  

– Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ; Γιατί αφήνεις και σου παίρνουν τα χρήματα εμπρός από την Εικόνα σου; Ααα, δεν σου ανάβω το καντήλι.

 

Έτσι, γέρο-Λάζαρε, άναψα μόνο της Παναγίας το καντήλι και έφυγα. Ναι, αλλά μέσα μου όμως η καρδιά μου κτυπούσε λιγάκι. Επήγα στον μύλο, ανέβηκα επάνω στο σπίτι, έφαγα λίγο ψωμί, αλλά συγχυσμένος. Θυμόμουνα ότι το καντήλι του Αγίου το είχα σβηστό, αλλά ο κοτσονούρης [ο διάβολος] δεν με άφηνε, πολύ με εσκλήρυνε. Έλεγα μέσα μου:

– Άϊ να δούμε τι θα γίνη. Δεν το ανάβω το καντήλι απόψε.

 

Εκοιμήθηκα λοιπόν, αδελφέ μου, με την σύγχυσιν όπου είχα, όμως επέμενα στην γνώμη μου. Έτυχε να είναι πανσέληνος, το φεγγάρι σαν ήλιος και από το παράθυρο του κελλιού μου έμπαινε μέσα το φως.

 

Καθώς λοιπόν εκοιμόμουν μόνος μου -διότι άλλον συνοδεία τότε δεν είχα [βρισκόταν στο μετόχι της Μονής Διονυσίου στα Μαριανά Χαλκιδικής]- κατά τα μεσάνυκτα αισθάνομαι μία σκουντιά. Ξυπνώ και βλέπω έναν γίγαντα μπροστά μου, με τα μαλλιά ξέπλεκα. Από τον φόβο μου άρχισα να τρέμω και μόλις εμπόρεσα να του ειπώ:

Λυκοῦργος Νάνης, Πρωτοφανής ἀσέβεια σέ ἱστορική Ἱερά Μονή τῆς Ἀττικῆς.

ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΑΣΕΒΕΙΑ ΣΕ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ.

ΤΟ "ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ" (ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ) ΕΣΤΩΣ ΕΝ ΤΟΠΩ ΑΓΙΩ!

Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Οι ιερές μονές της πατρίδος μας τυγχάνουν αείποτε πρότυποι χώροι ασκήσεως ευλαβών ψυχών, αποταγής και ξενιτείας. Αγιασμένοι τόποι που ποτίστηκαν με τους ιδρώτες, το αίμα και τα δάκρυα εκλεκτών υπάρξεων.  Επιπροσθέτως, μάλλον κυρίως και πρωτίστως, υπήρξαν παλλάδια και  ακροπόλεις της "άπαξ παραδοθείσης τοις αγίοις Πίστεως", της πεφιλημένης και πολυυμνήτου Ορθοδοξίας τουτέστιν.

Επέπρωτο, δυστυχώς, στους δύστηνους καιρούς μας να συμβή και τούτο, το πρωτοφανές και ανήκουστο. Κάποια ετερόδοξη-αιρετική  κυρία, διαθέτουσα κοσμικό αξίωμα, "δούκισσα της Κορνουάλης" ε'ιναι ο επίσημος τίτλος της,  επισκέφθηκε, στα πλαίσια επισκέψεως του  συζύγου της, διαδόχου του βασιλικού θρόνου  της γηραιάς (γράφε πονηράς) Αλβιώνος, της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσης και εν αυταίς γηρασάσης, στο "κλεινόν της Παλλάδος άστυ", την ιστορική Ιερά Μονή Καισαριανής (βλέπε σχετικώς http://aktines.blogspot.gr/2012/09/blog-post_7738.html) , μη επανδρωμένη, δυστυχώς, από μοναχούς ή μοναχές, και αφεύκτως και νομοτελειακώς περιελθούσης στις χείρες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την ιερότητά της και ο  νοών νοείτω...

Και μέχρις εδώ ουδέν το μεμπτόν για την αξιωματούχο κυρία. Οι ιερές μονές της πατρίδος μας, έστω και υπό την ιδιότητα του αρχαιολογικού μνημείου και χώρου,προσελκύουν πλήθη προσκυνητών, θαυμαστών  του βυζαντινού αρχιτεκτονικού κάλλους,αρκεί οι τελευταίοι να προσέρχονται σε αυτές και να εισέρχονται ευπρεπώς ενδεδυμένοι και να συμπεριφέρονται κατά τρόπο μη απάδοντα προς την ιερότητα του προσκυνήματος.

Κυριακή τοῦ Τυφλοῦ (Ἰω. ιθ 1-38), Ἑρμηνεία Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Μέρος Τρίτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ(Ιω.ιθ΄1-38), Μέρος Τρίτο

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,

ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ ΤΥΦΛΟΥ[Μέρος Τρίτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω.9,17-38]

(Επιλεγμένα αποσπάσματα από την ομιλία ΝΗ΄του αγίου που εμπεριέχεται στο Υπόμνημά του στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο )

«λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν· οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι (:Λένε πάλι στον τυφλό·’’συ τι λέγεις για τον άνθρωπο αυτόν; Ζητούμε τη γνώμη σου, διότι τους δικούς σου οφθαλμούς άνοιξε’’.Εκείνος απάντησε· ‘’λέγω ότι είναι προφήτης’’.΄Δεν πίστεψαν λοιπόν οι Ιουδαίοι.)»[Ιω.9,17]

Τις Γραφές πρέπει όχι με απλό και επιπόλαιο τρόπο να τις διαβάζουμε, αλλά με κάθε επιμέλεια, ώστε να μη βρίσκουμε δυσκολίες στην ερμηνεία τους. Διότι και τώρα εύλογα μπορεί κανείς εδώ να διατυπώσει την απορία, πώς, ενώ είπαν: «οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ», λέγουν στον τυφλό: «σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς;(:εσύ τι λέγεις για τον άνθρωπο αυτό; Ζητούμε τη γνώμη σου, διότι τους δικούς σου οφθαλμούς άνοιξε)». Και δεν είπαν: «Εσύ τι λέγεις περί Αυτού που κατέλυσε το Σάββατο;», αλλά τώρα θέτουν το ερώτημα το σχετικό με την απολογία αντί του σχετικού με την κατηγορία.

Τι λοιπόν μπορεί να απαντήσει κανείς; Δεν είναι οι ίδιοι, έλεγαν: «ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ», αλλά εκείνοι οι οποίοι αποσχίστηκαν από αυτούς και οι οποίοι είπαν: «ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς οὐ δύναται τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν», διότι επειδή ήθελαν να αποστομώσουν τους πρώτους πλέον, για να μη θεωρηθούν ότι συνηγορούν υπέρ του Χριστού, οδηγούν ενώπιόν τους αυτόν ο οποίος έλαβε πείρα της δυνάμεως Αυτού και τον ρωτούν.

Βλέπε λοιπόν του φτωχού τη σοφία· διότι από όλους αυτούς με περισσότερη σύνεση ομιλεί. Και πρώτα μεν λέγει ότι «προφήτης ἐστίν» και δε φοβήθηκε αυτών των διεστραμμένων την κρίση, οι οποίοι εξέφραζαν αντίθετη γνώμη και έλεγαν: «οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ», αλλά έλεγε ότι είναι προφήτης. Και «οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος(:Και δεν πίστεψαν για αυτόν οι Ιουδαίοι ότι ήταν τυφλός και θεραπεύθηκε έως ότου κάλεσαν τους γονείς του)»[Ιω.9,18].

Ἀπό τό Συναξάρι – Ὁ ἅγιος Ἰλάριος ἐπίσκοπος Ἀρελάτης

  5 Μαΐου

Προερχόμενος από εύπορη οικογένεια της Βουργουνδίας (ή της Λωραίνης) ελληνικής καταγωγής, ο άγιος Ιλάριος ανέλαβε μετά το πέρας των σπουδών του μια σημαντική θέση στην αυτοκρατορική διοίκηση. Προσκολλημένος στον κόσμο και τις ματαιότητές του, παρέμενε δυσπειθής στις παραινέσεις του συγγενή του, αγίου Ονωράτου (16 Ιαν.), που είχε έρθει από τις νήσους Λερίνες για να προσπαθήσει να τον αποσπάσει από αυτές.

Επιστρέφοντας στη μονή του, ο Ονωράτος προσευχήθηκε γι’ αυτόν, και αίφνης, η καρδιά του λαμπρού δικαστή άλλαξε. Αρνήθηκε ό,τι αποτελούσε για εκείνον μέχρι τώρα θέλγητρο, μοίρασε τα υπάρχοντά του και ωθούμενος από ακατανίκητη έλξη προς την αγάπη του Θεού, αποσύρθηκε στις νήσους Λερίνες, με σκοπό να εργασθεί με όλες τις δυνάμεις του για να κερδίσει τον χαμένο στις ματαιότητες χρόνο και να προοδεύσει στη μοναχική τελείωση υπό την καθοδήγηση του αγίου Ονωράτου.

Όταν ο τελευταίος έγινε αρχιεπίσκοπος Αρελάτης, το 426, ο Ιλάριος τον ακολούθησε για να τον βοηθήσει στα ποιμαντορικά του καθήκοντα· υπερίσχυσε όμως το φιλέρημο φρόνημά του και γρήγορα επέστρεψε στη μοναστική νήσο. Ανταποκρίθηκε, όμως, στην πρόσκληση του Ονωράτου να του παρασταθεί τις τελευταίες του στιγμές. Μετά τον θάνατο του τελευταίου, ο Ιλάριος πήρε ευθύς τον δρόμο για το μοναστήρι, από φόβο μήπως επιλεγεί διάδοχός του· συνελήφθη όμως από τον διοικητή Κάστο και οδηγήθηκε με τη βία στην πόλη, όπου κλήρος και λαός προχώρησαν με ξέφρενο ενθουσιασμό στην εκλογή του. Καθώς ο άγιος διαμαρτυρόταν λέγοντας ότι δεν θα συναινούσε, παρά μόνο αν ο Θεός του υποδείκνυε με πρόδηλο τρόπο ότι αυτό ήταν το θέλημά Του, ένα περιστέρι λευκό σαν χιόνι ήρθε να καθίσει στο κεφάλι του και δεν πέταξε μακριά παρά μόνο όταν είχε δώσει πια τη συγκατάθεσή του.

«Κάθησε ἀνάμεσα σέ λεπρούς, παρά ἀνάμεσα σέ ὑπερήφανους»

 

ΜΙΚΡΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΙΝΟΣ

Ας αποφεύγουμε όσους μας βλάπτουν, έστω κι αν είναι φίλοι ή για οποιοδήποτε λόγο απαραίτητοι. Σαν πρότυπα να έχουμε αυτούς που ασκούν την αρετή.

Του αββά Ισαάκ

Φίλος άμυαλος και επιπόλαιος είναι πηγή βλάβης, ενώ η συναναστροφή με συνετούς είναι πηγή γλυκύτητος.

Τσακίζει την καρδιά η συντροφιά με ασύνετους. Καλύτερα να κατοικήσεις μαζί με θηρία, παρά με ανθρώπους κακότροπους.

Κάθησε μαζί με γύπες, παρά με πλεονέκτη και αχόρταγο.

Προσευχήσου ἁπλά, «Κύριε, δῶσε μου τή χάρη σου!»

Προσευχήσου απλά, «Κύριε, δώσε μου τη χάρη σου!» Όταν υπάρχει ένα σύννεφο θλίψεων, να προσεύχεστε: «Κύριε, δώσε μου τη χάρη σου» Και ο Κύριος θα σας μεταφέρει από την καταιγίδα.  

Ο μοναχός Νεκτάριος Οπτινα

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2018/04/blog-post_526.html?m=1

Ηχητικό Αγιολόγιο 15 Μαίου

Ακούστε το βίο των Αγίων της Ορθοδοξίας που εορτάζουν σήμερα 15 Μαΐου


Για να κατεβάσετε και να αποθηκεύσετε την ομιλία σε mp3 πατήστε ΕΔΩ (δεξί κλίκ αποθήκευση ως, ή αποθήκευση δεσμού ως)

15 Μαΐου Συναξαριστής. Παχωμίου τοῦ Μεγάλου, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Τορκουάτου, Κτησιφῶντος, Σεκούνδου, Ἰνδαλετίου, Καικιλίου, Ἠσυχίου καὶ Εὐφρασίου, Σιμπλικίου Μάρτυρα, Ἀχιλλίου Ἐπισκόπου, Σιλβανοῦ τοῦ Ταβεννησιώτου, Ἰλαρίου Ὁσίου, Βαρβάρου τοῦ Μυροβλύτου, Πανηγυρῖου Ὁσίου, μνήμη ἐν τῷ περιτειχίσματι καὶ ἡ ἀνάδειξη τῆς ἀχειροποιήτου εἰκόνος ἐν Καμουλιανοίς, Ἠσαΐου Θαυματουργοῦ, Ἠσαΐου Ὁσίου, Ἀνδρέαου Ἐρημίτου, Παχωμίου Ἀναχωρητοῦ, Εὐφροσύνου Θαυματουργοῦ, Σεραπίωνος Ὁσίου, Δημητρίου Πρίγκιπος, Παχωμίου τοῦ Κένο, ἀνακομιδὴ ἱερῶν λειψάνων Ἁγίου Τύχωνος, Νικολάου Ἱερομάρτυρος, Ἀβερκίου Ἱερομάρτυρος, Παχωμίου Ἱερομάρτυρος, ἐπανακομιδῆ τιμίας κάρας Ἀποστόλου Τίτου.

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος ὁ Μέγας

Ὁ Ὅσιος Παχώμιος γεννήθηκε τὸ 292 μ.Χ. στὴν Κάτω Θηβαΐδα τῆς Αἰγύπτου ἀπὸ γονεῖς εἰδωλολάτρες καὶ ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου (306-337 μ.Χ.). Στὸ στρατό, στὸν ὁποῖο κατετάγη, γνωρίσθηκε μὲ Χριστιανοὺς στρατιῶτες καὶ διδάχθηκε ἀπὸ αὐτοὺς τὰ τῆς Χριστιανικῆς πίστεως. Ὅταν δὲ ἀπολύθηκε ἀπὸ τὶς τάξεις τοῦ στρατοῦ, ἐγκατέλειψε τὸν κόσμο καὶ ἀφοῦ μετέβη στὴν Ἄνω Θηβαΐδα, βαπτίσθηκε καὶ ἐκάρη μοναχός.

Ἐπιθυμώντας μεγαλύτερη ἡσυχία, γιὰ νὰ ἀφοσιωθεῖ στὴν ἐρημικὴ ζωὴ καὶ τὴν ἄσκηση, κατέφυγε στὴν ἔρημο καὶ ἐτέθη ὑπὸ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση τοῦ περίφημου ἠσυχαστοῦ Παλάμονος (τιμᾶται 12 Αὐγούστου), τοῦ ὁποίου ἔγινε τέλειος μιμητής.

Μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα, περὶ τὸ 320 μ.Χ., κατέφυγε σὲ ἔρημο νησῖδα τοῦ Νείλου, στὴ νῆσο Ταβέννη τῆς Ἄνω Θηβαΐδας, ὅπου βοηθούμενος καὶ ἀπὸ τὸν ἀσπασθέντα τὸ μοναχικὸ σχῆμα ἀδελφό του Ἰωάννη, ἵδρυσε μικρὴ μονή.

Ἡ φήμη τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς συνέσεώς του, εἵλκυσε πολλοὺς μοναχούς, ἐξαιτίας δὲ τούτου ὁλοένα καὶ μεγάλωνε τὴ μονή του, ὥστε σὲ διάστημα ὀλίγων ἐτῶν αὐτὴ νὰ ἀριθμεῖ περισσότερους ἀπὸ 14.000 μοναχούς.

15 Μαΐου. Παχωμίου ὁσίου τοῦ μεγάλου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τρ. ς΄ ἑβδ. Πράξ. (Πρξ. ιζ΄ 19 - 28).

Πραξ. 17,19       ἐπιλαβόμενοί τε αὐτοῦ ἐπὶ τὸν Ἄρειον πάγον ἤγαγον λέγοντες· δυνάμεθα γνῶναι τίς ἡ καινὴ αὕτη ἡ ὑπὸ σοῦ λαλουμένη διδαχή;

Πραξ. 17,19              Και αφού τον επήραν, τον έφεραν στον Αρειον Παγον και του είπαν· “ημπορούμεν να μάθωμεν ποιά είναι αυτή η νέα διδασκαλία, την οποίαν κηρύττεις;