Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν (Ματθ. Κεφ. Ι'(10) 32-36), Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν (Ματθ. Κεφ. Ι'(10) 32-36), Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου (απόσπασμα)

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Κυριακή Ε Λουκᾶ:«Πηγές πίστεως».π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ[: Λουκά, 16, 19-31]

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου

με θέμα:

«ΠΗΓΕΣ ΠΙΣΤΕΩΣ»

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 2-11-1997]

[Β364]

Όλοι γνωρίζομε, αγαπητοί μου, την θαυμασία παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Κάθε της φράση, κάθε της λέξη, είναι και μία θεολογική αποκάλυψις. Και είναι αποκάλυψη, γιατί Αυτός ο Κύριος την εδίδαξε. Μέσα σε όσα ειπώθηκαν, διαλογικά, ανάμεσα στον πλούσιον και τον Αβραάμ, είναι και τούτα τα λόγια. Σας διαβάζω: «Ἐρωτῶ οὖν σε, πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. Λέγει αὐτῷ ᾿Αβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. Ὁ δὲ εἶπεν· οὐχί, πάτερ ᾿Αβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπὸ νεκρῶν πορευθῇ πρὸς αὐτούς, μετανοήσουσιν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· εἰ Μωϋσέως καὶ τῶν προφητῶν οὐκ ἀκούουσιν, οὐδὲ ἐάν τις ἐκ νεκρῶν ἀναστῇ, πεισθήσονται».

Εδώ έχομε έναν διάλογον πέραν από τον φυσικόν κόσμον. Πλέον ο Αβραάμ εις τον Παράδεισον, ο πλούσιος εις τον Άδην· κι εκεί οικονομείται ένας διάλογος. Είπα «οικονομείται», διότι όπως πράγματι καλώς ειπώθηκε, ότι «χάσμα μέγα ἐστήρικται μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν». Γιατί ζήτησε ο πλούσιος να στείλει τον Λάζαρον, να στείλει ο Αβραάμ τον Λάζαρον, για να βρέξει, λέει, το άκρον του δακτύλου, επειδή φλέγεται, με νερό, επειδή φλέγεται, λέγει, εις αυτό το πυρ το βασανιστικό. Και είπε ότι «μέγα χάσμα ἐστήρικται» κ.λπ. · οπότε οικονομείται πραγματικά αυτός ο διάλογος, διότι δεν θα ήταν δυνατόν να ανοιχθεί στην πραγματικότητα αυτός ο διάλογος.

Ωστόσο εδώ παρακαλεί ο πλούσιος τον Αβραάμ να πέμψει τον Λάζαρον εις τον οίκον του πατρός του, «γιατί», λέγει, «έχω πέντε αδελφούς», να τους ειδοποιήσει, να μην έλθουν κι αυτοί εις αυτόν εδώ τον τόπον της βασάνου. Και λέγει ο Αβραάμ: «Έχουν τον Μωυσέα και τους προφήτας. Ας ακούσουν αυτούς τι λεν για την άλλη ζωή». «Όχι», λέει, «πάτερ Αβραάμ. Εάν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς, τότε θα μετανοήσουν». «Αχ, παιδάκι μου, αν δεν ακούσουν τον Μωυσή και τους προφήτες, τότε, κι από τους νεκρούς να αναστηθεί κάποιος, δεν θα πεισθούν».

Μέσα σ’ αυτά τα πέντε χωρία, αγαπητοί μου, του διαλόγου, θέλει ο Κύριος να ξεχωρίσει δύο πηγές πίστεως. Δύο πηγές πίστεως. Είναι τα θαύματα, όπως να αναστηθεί ο Λάζαρος και οι πληροφορίες που μπορούμε να πάρομε μελετώντας τις άγιες γραφές. Και φυσικά ο Κύριος δέχεται και τις δύο πηγές πίστεως αναμφισβήτητα αλλά δίδει όμως το προβάδισμα και την σιγουριά εις την πηγήν της πίστεως που είναι η Αγία Γραφή. Εκεί θα πας να πληροφορηθείς. Δεν θα μείνεις εις το θαύμα. Εκεί θα πας να πληροφορηθείς. Απλώς το θαύμα επιβεβαιώνει την Αγίαν Γραφήν. Πρόκειται για ένα σπουδαιότατο θέμα και το οποίο θα παρακαλέσω ας το προσέξομε και να το θυμόμαστε. Πάντοτε επίκαιρο είναι, γιατί οι άνθρωποι σ’ όλες τις εποχές, και στην εποχή μας, δεν γνωρίζουν να διακρίνουν αυτές τις δύο πηγές πίστεως. Το θαύμα, επαναλαμβάνω, να πάρω πληροφορίες από το θαύμα και η Αγία Γραφή. Περιφρονούν βέβαια την πηγή πίστεως από την Αγία Γραφή. Δεν δίνουν και πολλή σημασία. Και αναζητούν την πηγήν πίστεως από το θαύμα.

Ὅσιος Δημήτριος ὁ Νέος (Μπασαράμπης).

Όσιος Δημήτριος ο Νέος (Μπασαράμπης).

27 Οκτωβρίου.

Ο προστάτης της ρουμανικής πρωτευούσης είναι ο Όσιος Δημήτριος ο Νέος ή Μπασαράμπης, από το όνομα του χωριού του, που ονομαζόταν Μπασαραμπόβ. Η παρουσία του ιερού σκηνώματός του στον μητροπολιτικό ναό Βουκουρεστίου είναι ένα μεγάλο πνευματικό δώρο. Ο Όσιος, και όταν ακόμη ζούσε, είχε λάβει το θαυματουργικό χάρισμα. Έζησε στην γη ως πτωχός και άσημος, και τώρα αξιώθηκε να είναι διδάσκαλος των σοφών, ιατρός των ασθενούντων και θερμός πρεσβευτής για την σωτηρία όλων μας.

Γεννήθηκε στο χωριό Μπασαραμπόβ, που απέχει από τον Δούναβη 20 χιλιόμετρα, και βρίσκεται στο έδαφος της Βουλγαρίας. Έζησε τον 13ο αιώνα μ.Χ. στην περίοδο της βασιλείας των Πέτρου και Ιωάννου Ασάν. Επειδή προερχόταν από ευσεβείς μεν, αλλά πτωχούς γονείς, έβοσκε από μικρός αγελάδες στο χωριό του. Η ησυχία του χωριού, η μοναξιά του, ο πόθος του για τον Θεό, τον βοήθησαν ημέρα με την ημέρα στην πνευματική του πρόοδο. Έλαβε από τον Θεό το δώρο των καθαρτικών δακρύων, της καθαράς προσευχής και των ταπεινών στοχασμών. Η ίδια η δημιουργία του Θεού απετέλεσε για τον νεαρό εραστή της Βασιλείας των Ουρανών την πρώτη σχολή της πνευματικής μορφώσεως. Αγωνίσθηκε κατά των πειρασμών της νεότητος με τα όπλα του Πνεύματος και προετοίμασε το έδαφος της καρδιάς του για την σπορά της Θείας Χάριτος.

Το πόσο προόδευσε στην αρετή και αγάπη του Θεού και ολοκλήρου της κτίσεως φαίνεται από το εξής πάθημά του: Κάποια ημέρα πάτησε με το ένα του πόδι χωρίς να το θέλει, ένα πουλί που ευρισκόταν μέσα στα χόρτα. Τόση λύπη ένιωθε στην καρδιά του, ώστε τιμώρησε το ένοχο πόδι του. Επί τρία λοιπόν χρόνια βάδιζε από αυτό το πόδι ξυπόλυτος, με αποτέλεσμα, το μεν καλοκαίρι το γυμνό του πόδι να υποφέρει από τις πέτρες και τα αγκάθια, τον δε χειμώνα από το χιόνι και τους παγετούς. Αφού έφθασε σε υψηλά μέτρα πνευματικής ασκήσεως και η αγνή καρδιά του πληγώθηκε περισσότερο από τον θείο έρωτα, εγκατέλειψε το χωριό του. Πήγε σε ένα μοναστήρι κοντά στον ποταμό Λωμ, εκάρη μοναχός, και συνέχισε την σκληρή του άσκηση με αγρυπνίες, νηστείες και προσευχές. Και πάλι δεν αρκέστηκε σε αυτούς τους κόπους και την κοινοβιακή ζωή. Έφυγε για την τέλεια ησυχία μένοντας σε μια πέτρινη σπηλιά. Εκεί αγωνίσθηκε μέχρις ότου παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Χριστού. Όταν προαισθάνθηκε το τέλος του κρύφτηκε ανάμεσα σε δύο μεγάλες πέτρινες πλάκες, σαν σε φέρετρο, και εκοιμήθη.

Το σώμα του, άγνωστο και άφθαρτο, παρέμεινε στην σπηλιά του περί τα 300 χρόνια. Με θεία παραχώρηση, ο ποταμός Λωμ, κατέβασε άφθονα νερά, τα οποία παρέσυραν τις πέτρες της σπηλιάς μαζί με το ιερό λείψανο, το οποίο σκεπάσθηκε με τις λάσπες και τα νερά, παραμένοντας σε αυτήν την κατάσταση περί τα 100 χρόνια.

Δελτίο Τύπου ἐνάντια στή δράση τῆς Στέγης Ὠνάση «I am Positive»

Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία Αθηνών

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΤΕΓΗΣ ΩΝΑΣΗ «I AM POSITIVE»

Αθήνα, 23 Οκτωβρίου 2022.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία των Αθηνών αντιτίθενται στη δράση της Στέγης Ωνάση* «I am Positive», στην οποία στηρίζει τις ΛΟΑΤΚΙ+ επιλογές, στα πλαίσια της Εθνικής Στρατηγικής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+. (1) Η «Στέγη» χρησιμοποιεί γονείς και φίλους ΛΟΑΤΚΙ+ παιδιών που μιλούν για «άνευ όρων» αποδοχή εκ μέρους της οικογένειας των «ιδιαίτερων» σεξουαλικών επιλογών των παιδιών. Υποδεικνύουν θέσεις που «οφείλει» να λάβει η οικογένεια στο όνομα της «αγάπης».

Ποιος γονιός δεν συνταράσσεται όταν το παιδί του δηλώσει πως δεν αποδέχεται την βιολογική του πραγματικότητα και λειτουργεί ως «άλλο»; Αυτό σημαίνει έλλειψη αγάπης, ρατσισμό ή ομοφοβία; Με κανέναν τρόπο. Οι ίδιες οι μητέρες του «I am Positive» ομολογούν την δυσκολία που είχαν με την αποκάλυψη της «τρανς» ταυτότητας των παιδιών τους και οι λόγοι είναι κατανοητοί. Τους υποδεικνύει ο έμφυτος φυσικός νόμος, η ανθρώπινη συνείδηση, η πραγματική αγάπη για το παιδί τους. Όμως στο όνομα της πολύχρωμης «αγάπης» η έμφυτη μαρτυρία της συνείδησής τους πρέπει να καταπνιγεί. Και γι’ αυτό επιστρατεύεται η ιδεοληπτική «επιστήμη».

Πώς ορίζουμε την οικογενειακή αγάπη; Είναι αγάπη η άνευ προϋποθέσεων αποδοχή των επιλογών του παιδιού και μάλιστα υπό το κράτος του πανικού και της μονομερούς πληροφόρησης;

Η «άνευ όρων» αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ+ αίσθησης ενός παιδιού σημαίνει καταρχήν συγκατάθεση σε μια απόφαση που πήρε ένας βιολογικά ανώριμος εγκέφαλος.

Σημαίνει παραίτησή του γονέα από τη διεκδίκηση του βασικού δικαιώματος του παιδιού του στην υγεία.

Ἡ νοερά προσευχή μέ τήν Θεία Χάρη, Βίος καί Λόγοι Ἁγίου Πορφυρίου.Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

59. Ἡ νοερά προσευχή μέ τήν Θεία Χάρη, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 4-2-2019

«Καί ἰάθη ὁ παῖς αὐτοῦ ἐν τῇ ὥρᾳ ἐκείνῃ»[1]. Ἀπό μακριά ὁ Κύριος μέ τήν θεία Του Χάρη ἐποίησε αὐτή τήν θεραπεία. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ θεία ἐνέργεια μέ τήν ὁποία κάνουμε ὅλα τά καλά ἔργα, πραγματοποιοῦμε τίς ἀρετές καί κάνουμε σωστή προσευχή. Γι' αὐτό ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «ὅταν ἔλθει ἡ Χάρις, λέεις τό ὄνομα Χριστός καί γεμίζει ὁ νοῦς, γεμίζει καί ἡ καρδιά. Μόνο μέ τήν θεία Χάρη μπορεῖς νά προσευχηθεῖς. Καμία προσευχή δέν μπορεῖ νά γίνει χωρίς τήν θεία Χάρη»[2]. Ὅπως λέγει πάλι ὁ Κύριος, «κανένας δέν μπορεῖ νά πεῖ Ἰησοῦν», λέγει μέσα στήν Ἁγία Γραφή τό Πνεῦμα τό Ἅγιο, «παρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ»[3]. Καμιά προσευχή δέν γίνεται χωρίς τόν φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὐτό πού λέγεται θεία Χάρις, ἀλλά καί χωρίς τήν ἐνέργεια αὐτή.

«Θυμηθεῖτε», λέει ὁ Ἅγιος Πορφύριος, «τήν Σοφία Σειράχ, «ἐν γάρ σοφία ρηθήσεται αἶνος καί Κύριος εὐοδώσει αὐτήν»[4]. Δηλαδή μόνον αὐτός πού κατέχει τήν θεία σοφία μπορεῖ νά δοξολογήσει καθώς πρέπει τόν Θεό καί ἡ θεία σοφία εἶναι ἡ Θεία Χάρης, ἡ θεία ἐνέργεια, καί ὁ Κύριος μόνο δίδει Χάρη πρός τοῦτο». Ὁ Κύριος εἶναι ὁ χορηγός παντός ἀγαθοῦ. «Ὅταν ἔρθει ἡ Χάρις, ὅταν ἔρθει ἡ ἀγάπη, λέεις τό ὄνομα «Χριστός» καί γεμίζει ὁ νοῦς, γεμίζει καί ἡ καρδιά. Ἡ ἀγάπη αὐτή, ἡ λαχτάρα αὐτή ἔχει καί βαθμούς, ὅταν ζεῖς αὐτή τήν ἀγάπη ἐπιθυμεῖς νά ἀποκτήσεις τά πνευματικά ὅταν εἶσαι ξύπνιος, ἀλλά τά ἴδια βλέπεις καί στά ὄνειρα. Τά πάντα νά τά κάνεις μέσα στήν ἀγάπη. Νά κινεῖσαι μέσα στήν ἀγάπη. Ἀπό ἀγάπη στόν Θεό νά κάνεις τόν κόπο, τόν κάθε κόπο. Νά αἰσθάνεσαι ἀγάπη, εὐγνωμοσύνη πρός τόν Θεό, χωρίς νά ἔχεις στόν νοῦ σου νά πετύχεις κάτι. Ἀξία ἔχει νά λέγεις τήν εὐχή μέ τρυφερότητα ψυχῆς, μέ ἀγάπη, μέ λαχτάρα, καί τότε δέν θά σοῦ φαίνεται κουραστική. Ὅπως ὅταν λέεις «μητέρα μου... πατέρα μου» καί νιώθεις πλήρη ἀνάπαυση».

Ἡ καταδίκη τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου ἀφορᾶ ὅλους μας

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Μέ μεγάλη μας λύπη πληροφορηθήκαμε τήν καταδίκη τοῦ π. Ἀναστασίου Γκοτσοπούλου ἀπό τό Μονομελές Πλημμελειοδικεῖο Πατρῶν, ἐπειδή λειτούργησε τήν μεγάλη ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου τό 2020. Ὁ π. Ἀναστάσιος ἔπραξε τό καθῆκον του ὡς Ὀρθόδοξος Κληρικός καί τίμησε μέ τήν πράξη του τό ἀξίωμά του.

Τά μέτρα πού ἐπέβαλαν οἱ κυβερνῶντες ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, εἰδικότερα τήν περίοδο τοῦ πρώτου lock down ἦταν... ἐκτός ἀπό ἀσεβῆ καί ἀντισυνταγματικά, πλήρως ἀναποτελεσματικά.

Σέ μία δύσκολη γιά ὅλους περίσταση πού εἴχαμε περισσότερο τήν ἀνάγκη τοῦ Θεοῦ, τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων, ὄχι μόνο δέν ὑπῆρξε ἔστω μία τυπική ἐπίκληση τῆς θείας βοηθείας, ἀλλά ἀντιθέτως κηρύχθηκε διωγμός κατά τῆς θείας λατρείας, ὡς δῆθεν μέσου ὑπερμετάδοσης ἀσθενειῶν. Καί ἐνῶ τούς πρώτους μῆνες τῆς πανδημίας, ἡ Ἑλλάδα τά πῆγε σχετικά καλά, στή συνέχεια ἐπῆλθε ἡ κατάρρευση, ὥστε νά εἴμαστε ἀπό τίς χῶρες μέ ὑψηλότερη θνητότητα στόν κόσμο, πίσω ἀπό χῶρες πού δέν ἀπαγόρευσαν τή λατρεία καί δέν ἐδίωξαν τούς χριστιανούς.

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ

Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ

Εὐδοξία Αὐγουστίνου, Φιλόλογος - Θεολόγος

Κοιμήθηκε μητέρα καί παρθένος ἡ Παναγία μας, γιά νά ἀνεβεῖ «πλατυτέρα νεφέλης», βασίλισσα τῶν ἁγίων καί τῶν ἀγγέλων, μεσίτρια ὅλων τῶν πεινασμένων γι᾽ ἀλήθεια καί διψασμένων γιά δι­και­οσύνη, τῶν «τεταγμένων εἰς ζωὴν αἰώ­νιον». Ἔζησε -μετά τή σταύρωση καί τήν ἀνάσταση τοῦ μονογενῆ της- κάτω ἀπό τή στοργική φροντίδα τοῦ μαθητῆ «ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς», τοῦ Ἰω­άννη, ὥς τήν ἡμέρα πού ἔγειρε καί κοιμήθηκε τόν μακάριο ὕπνο, γιά νά ἀνε­βεῖ μέ τά φτερά τῶν ἀγγέλων στήν αἰώ­νια δόξα.

Ἄφταστο πρότυπο αἰθέριας ἁγνό­τη­τας καί ἀσύλληπτης ταπείνωσης, ἔ­φεξε μέ τό φῶς τῆς θείας μορφῆς της στούς δύστηνους σκλάβους, πού ἀνα­δεύ­ονταν μέ­σα στήν κατασκότεινη ρω­μαϊ­κή κατα­κόμβη, νά βροῦν τόν δρό­μο τοῦ λυτρωμοῦ. Στάθηκε γι᾽ αὐ­τούς ὁ­λόθερμη ἀγκάλη συ­μπόνιας, παρηγοριά γλυκύτατη, δίδαγμα ἐγκαρτέ­ρη­­σης, ταμεῖο ἀστείρευτο ἐλπί­δων ἀλλά κι ἀλάθευτη ὁδηγήτρια στήν πορεία τῆς νίκης καί τοῦ θριάμβου.

Καί μόνον τά ἁπλά ἐπίθετα πού ὁ πιστός λαός τῆς ἀφιέρωσε νά παραθέσει κανείς, εἶναι σάν νά ἀφουγκράζεται ἀτελείωτο αἶνο ἀπό τά πλήθη πού μέ εὐλάβεια ἀκολουθοῦν σέ πο­μπή ἐπιβλητική διά μέσου τῶν αἰώ­νων: Ἄνθος τό Ἀμάραντο, Παναγία ἡ Ἀμόλυ­ντη, ἡ Ἀσπροφοροῦσα, ἡ Βασίλισσα Οὐ­ρανοῦ καί Γῆς, ἡ Γαληνή, ἡ Γλυκιά, ἡ Γιάτρισ­σα, ἡ Βεβαία Ἐλπίς, ἡ Γλυκο­φι­λοῦσα, ἡ Ἐλεοῦσα, ἡ Γοργοϋπήκοος, ἡ Βλέ­που­σα, ἡ Δεομένη, ἡ Δακρυρρο­οῦ­σα, ἡ Ἐγγυήτρια, ἡ Διακονοῦσα, ἡ Θαλασσομάχισσα, ἡ Κοσμοσώ­τειρα, ἡ Θεο­σκεποῦσα, ἡ Ἐλευθερώ­τρια, ἡ Ἡλιό­καλ­λη, ἡ Ζωοδότρα, ἡ Χρυ­σοπηγή, ἡ Ψυχοσώ­στρα, ἡ Πανάχραντος, ἡ Κυρία τῶν ἀγ­γέλων, ἡ Καθαρό­τατη Καρδία, ἡ Κι­βωτός, ἡ Κεχαριτωμέ­νη, ἡ Παναγία ἡ Μεγάλη, ἡ Παραμυθία καί τόσα ἄλλα ἐ­πά­νω ἀπό χίλια ἐξαίσια ὀνόματα. Δέν ὑ­πάρχει πολιτεία, κάμπος, βουνό, νησά­κι, δάσος, ἀκρωτήρι, λόφος, πού νά μήν ἔχει συνυφάνει τό ὄνομά του μέ τίς δι­κές της εὐεργεσίες. Ἐπάξια τό ἑλληνι­κό Ἔ­θνος τήν ἔστησε πολιοῦχο στή βα­σιλίδα τῶν πόλεων, νά στρατηγεύει σέ ὅλους τούς πολέμους τῆς βυ­ζαντι­νῆς Χρι­στια­νοσύνης καί νά τῆς ψάλ­λουν τά νικητήρια χρυσοφορεμένοι αὐ­τοκράτορες στήν Ἁγια-Σοφιά, τόν Παρθενώνα τῆς Ὀρθοδοξίας.

Τήν ἐποχή τῆς ὑπατείας του, εἶχε ὁρίσει κάποιον ἀπό τούς ἐμπίστους του ἀνθρώπους, νά τόν ξυπνᾶ συχνά τίς νυχτερινές ὧρες, ὥστε νά προσκαρτερῇ τῇ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει.

...Επειδή είχε μεγάλη ικανότητα να καταλαβαίνει το σωστό και ήταν πιο άξιος απ' τους άλλους να διαλέγει το καλύτερο, λίγη σημασία έδινε στο αξίωμα, ενώ ενδιαφερόταν να υπηρετεί τον Θεό.

….

Και γι' αυτό, όλα μαζί τα ευχάριστα του κόσμου τα περιφρονούσε και μόνο για ένα πράγμα είχε έρωτα, την ευσέβεια και την αιώνια μακαριότητα, για αυτό διψούσε να πεθάνει για τον Χριστό.

31 Ὀκτωβρίου. Στάχυος, Ἀπελλοῦ κ.λπ. ἐκ τῶν 70 (α ́ αἰ.)· Ἐπιμάχου μάρτυρος (†250). Νικολάου νεομάρτυρος τοῦ ἐν Χίῳ (†1754). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Δευτ. κα΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Φιλιπ. δ΄ 10-23).

Φιλιπ. 4,10         Ἐχάρην δὲ ἐν Κυρίῳ μεγάλως ὅτι ἤδη ποτὲ ἀνεθάλετε τὸ ὑπὲρ ἐμοῦ φρονεῖν· ἐφ᾿ ᾧ καὶ ἐφρονεῖτε, ἠκαιρεῖσθε δέ.

Φιλιπ. 4,10               Παρά πολύ εχάρην με την εν Κυρίω χαράν, διότι επί τέλους εξαναβλάστησε το ενδιαφέρον και η συμπάθεια της καρδίας σας δι' εμέ· και είχατε μεν και στο παρελθόν το ίδιο ενδιαφέρον και φρόνημα δι' εμέ, δεν σας παρουσιάζετο όμως ευκαιρία να το εκδηλώσετε εμπράκτως.