148. Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς στήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, 8-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

148. Ὁ Προφήτης Μωϋσῆς στήν Μεταμόρφωση τοῦ Κυρίου, Βίος καί Λόγοι-Ἁγ. Πορφυρίου, 8-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

147. Ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος καί ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, 8-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

147. Ὁ Ἱερός Αὐγουστῖνος καί ἡ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, Βίος καί Λόγοι-Ἁγ. Πορφυρίου, 8-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

146. Ὁ Θεός βλέπει τήν καρδιά μας, 7-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

146. Ὁ Θεός βλέπει τήν καρδιά μας, Βίος καί Λόγοι-Ἁγ. Πορφυρίου, 7-7-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

«Μή δίδετε τόπον τῷ διαβόλῳ» (Ἐφεσίους 4 ,27) Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκούστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Μή δίδετε τόπον τῷ διαβόλῳ»

(Ἐφεσίους 4 ,27) Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 14-01-2018

            «Μηδέ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ»[1], λέγει ὁ εἰκοστός ἕβδομος στίχος τοῦ τετάρτου κεφαλαίου τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς, τήν ὁποία ἐξετάζουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Νά μή δίδετε τόπο εἰς τόν διάβολο δηλαδή. Προηγουμένως μᾶς εἶπε ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος «ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε», στόν εἰκοστό ἕκτο στίχο, «ὁ ἥλιος μή ἐπιδυέτω ἐπί τῷ παροργισμῷ ὑμῶν»[2]. Νά μή δύει ὁ ἥλιος καί παραμένετε ἀσυμφιλίωτοι καί ὅταν ὀργίζεστε νά μήν ἁμαρτάνετε. Δηλαδή σύντομα, ἀμέσως νά καταπαύει αὐτή ἡ κίνηση τοῦ θυμικοῦ σας καί, ἄν ὀργίζεστε, νά ὀργίζεστε μόνο ἐναντίον τοῦ διαβόλου, ἐναντίον τῶν παθῶν σας καί ὅταν πρόκειται νά ὑπερασπιστεῖτε εἴτε τόν Θεό εἴτε τόν πλησίον πού ἀδικεῖται. Τόν Θεό ὅταν βλασφημεῖται καί τόν πλησίον ὅταν ἀδικεῖται, τότε πρέπει νά τόν ὑπερασπιζόμαστε. Νά ἀντιδροῦμε καί νά διαμαρτυρόμαστε γιά τήν βλασφημία κατά τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν ἀδικία κατά τοῦ πλησίον.

            «Μηδέ δίδοτε τόπον τῷ διαβόλῳ»[3] λοιπόν. Καί λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης[4], τό νά πολεμοῦμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον καί νά θυμώνουμε μεταξύ μας, αὐτό εἶναι πού δίνει τόπο στόν διάβολο. Τοῦ δίνει δηλαδή τό δικαίωμα νά παρεισφρήσει, νά μπεῖ μέσα σέ μᾶς καί ἀνάμεσά μας. Γιατί, ὅσο εἴμαστε ἑνωμένοι καί πεπυκνωμένοι -εἶναι μιά ὡραία λέξη, δηλαδή πυκνά, κοντά ὁ ἕνας στόν ἄλλον- ἑνωμένοι ὁ ἕνας μέ τόν ἄλλον διά τῆς ἀγάπης, δέν μπορεῖ ὁ διάβολος νά ἐμβάσει, νά βάλει ἀνάμεσά μας καμιά του ἐπιβουλή καί κακία, μέ τό νά μήν εὑρίσκει τόπο καί εἴσοδο. Εἶναι γνωστή ἡ πολύ ὡραία εἰκόνα τοῦ ἀββᾶ Δωροθέου, τοῦ κύκλου, στόν ὁποῖο εἶναι ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, καί τοῦ κέντρου, τό ὁποῖο εἶναι ὁ Θεός. Ὅσο πιό κοντά πλησιάζουμε στό κέντρο, τόσο καί πυκνώνουμε μεταξύ μας, ἐρχόμαστε πλέον κοντά. Καί ὅταν πέσουμε στό κέντρο, ταυτιστοῦμε μέ τόν Χριστό, τότε ἑνωνόμαστε καί μεταξύ μας καί τότε δέν μπορεῖ νά μᾶς πειράξει ὁ διάβολος. Ὅσο ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τό κέντρο, τόσο ἀραιώνουμε καί τόσο ὑπάρχουν μεταξύ μας κενά καί μπορεῖ ὁ διάβολος νά μπεῖ ἀνάμεσά μας, ἀλλά καί νά μᾶς ἐπηρεάσει, νά μπεῖ καί μέσα μας.

            Ὅταν βρεῖ κάποιο χωρισμό καί κάποιο διαχώρισμα καί κάποια εὐκαιρία, κάποιο χῶρο εὔκαιρο ἀνάμεσά μας, τότε βάζει ἀνάμεσά μας τήν κεφαλή του, ὅπως τό φίδι. Καί ἀφοῦ βάλει τό κεφάλι του, μᾶς τραβάει σιγά-σιγά καί ὁλόκληρους, ὅλο τό σῶμα μας καί μᾶς κυριεύει. Λέει κάπου ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος, μή λέτε, λέει, ὅτι πειράζεστε ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός δέν πειράζει κανέναν. «Ἕκαστος δέ πειράζεται ὑπό τῆς ἰδίας ἐπιθυμίας ἐξελκόμενος καί δελεαζόμενος»[5]. Ἐκεῖνος πού μᾶς πειράζει εἶναι ὁ ἑαυτός μας, οἱ ἄνομες ἐπιθυμίες πού ἔχουμε, μέσω τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος ἐξέλκεται. Αὐτή εἶναι μία λέξη, ἡ ὁποία ἔχει σχέση μέ τό κυνήγι. Ὅπως τά κυνηγητικά σκυλιά, ὅταν βροῦνε ἕναν λαγό, τή φωλιά ἑνός λαγοῦ, λέει ὁ π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος, πηγαίνουν ἀπ’ ἔξω καί γαυγίζουν. Εἶναι γνωστό αὐτό τό πράγμα. Καί τελικά ἀναγκάζουν τόν λαγό νά βγεῖ ἀπό τήν τρύπα του. Ὁπότε μετά ὁ κυνηγός τόν σκοτώνει. Ἔτσι κάνει καί ὁ διάβολος. Μᾶς τραβάει ἔξω ἀπό τή φωλιά, μᾶς ἕλκει μέσω τῶν ἐπιθυμιῶν καί μᾶς δελεάζει καί ἔτσι πέφτουμε στήν ἁμαρτία. Γι’ αὐτό δέν πρέπει νά τοῦ δίνουμε καθόλου τόπο, νά μήν μπεῖ καθόλου μέσα μας. Καί πῶς μπαίνει; Μέσω τῶν ἐπιθυμιῶν καί μέσω φυσικά τῶν λογισμῶν, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἐπιθυμίας. Γιατί αὐτό πού σκέφτεται κανείς, αὐτό καί ἀγαπάει σιγά-σιγά, αὐτό καί ἐπιθυμεῖ.

Νόμιμα πράγματα σοῦ στερεῖ, παιδί μου, ἤ παράνομα;

 

Μιά φοιτήτρια μοῦ εἶχε πεῖ μιά μέρα: Δέν θέλω τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιό Του, γιατί μοῦ στεροῦν μερικά πράγματα.. 

-Νόμιμα πράγματα σοῦ στερεῖ, παιδί μου, ἤ παράνομα; τήν ρώτησα. 

Καί μέ ἀπάντησε κοφτά:

 -Δέν ξέρω! Ἐσεῖς οἱ Χριστιανοί εἶστε δυστυχισμένοι, εἶπε συμπληρώνοντας. 

-Καλά τῆς λέω, μορφωμένη εἶσαι καί δέν μέ δίνεις μία ἀπάντηση. Σέ ξαναρωτῶ: Νόμιμα πράγματα σοῦ στερεῖ ἤ παράνομα;

Οἱ τρεῖς φίλοι κάθε ἀνθρώπου σέ τούτη τήν ζωή

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΙΛΟΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΕ ΤΟΥΤΗ ΤΗΝ ΖΩΗ

Ο όσιος γέροντας Βαρλαάμ δίδαξε την ορθόδοξη χριστιανική πίστη στον βασιλόπαιδα Ιωάσαφ, τον γιό του βασιλέως των Ινδιών. Ανάμεσα στις παραβολές τις οποιες χρησιμοποίησε ο όσιος Βαρλαάμ για να πείσει τον ’Ιωάσαφ να κατανοήσει την ματαιότητα του κόσμου, όσο και τις αρετές οι οποίες είναι αρεστές ενώπιον του Θεού, ήταν και η ακόλουθη ιστορία:

Κάποιος άνθρωπος είχε τρείς φίλους, εκ των οποίων δύο αγαπούσε και εκτιμούσε, τον δε τρίτο καταφρονούσε, μη δείχνοντας πρός αυτόν φιλανθρωπία, καθώς έπρεπε. Αφού δε ήρθαν μιά μέρα κάποιοι φοβεροί στρατιώτες, τον οδήγησαν με τη βία εκείνον τον άνθρωπο στον βασιλιά, γιατί χρωστούσε μύρια τάλαντα. Στενοχωρούμενος, λοιπόν, ο χρεώστης, ζητούσε κάποιον να μιλήσει στον βασιλιά και να του δώσει μιά μικρή προσθεσμία για να ξοφλήσει το χρέος του. Πήγε τότε στον πρώτο του φίλο και του είπε: «Πολλές φορές εγώ. το γνωριζεις καλά, κινδύνεψα για χάρη σου. Τώρα κι εγώ σε χρειάζομαι στην ανάγκη αυτή που μου προέκυψε. Βοήθησέ με, λοιπόν, όσο μπορείς». Και ο φιλος του του απάντησε: «᾿Εγώ δεν είμαι φίλος σου ούτε και σε γνωρίζω. Όμως, σου δίνω δυό παλιά φορέματα κι άλλη βοήθεια μην ελπίζεις». Τότε πήγε στον άλλο φίλο του και του είπε: «Θυμάμαι πόση αγάπη σου δείξα: Τώρα έχω κι εγώ πολλή μεγάλη συμφορά και ζητώ τη βοήθειά σου», «Σήμερα δεν έχω καιρό», του απάντησε και ο δεύτερος φίλος, «γιατί μου συνέβηκε πολύ μεγάλη κακοτυχία κι έχω πολύ θλίψη, αλλά θα σε συνοδέψω λίγο και κατόπιν θα επιστρέψω στο σπίτι μου».

Ἡ «θρονική ἑορτή» τῆς «Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης» καί οἱ πραγματικές της παράμετροι (Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 8η Ιουλίου 2019

Η «ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ» ΤΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΜΗΣ» ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ

          Κατέστη πλέον  θεσμός ο εορτασμός των λεγομένων «θρονικών εορτών», τόσο στο Φανάρι (30/11), όσο και στη Ρώμη (29/7) και η αποστολή εκατέρωθεν επισήμων αντιπροσωπειών. 

Πρόκειται αναμφίβολα για καινοφανείς εορτές, εντελώς αμάρτυρες στην ιστορία της Εκκλησίας, παπικής εμπνεύσεως, με προφανή σκοπό να προβάλλει εισέτι το αντίχριστο δόγμα περί της «Πετρείου Εξουσίας», το γνωστό μας «πρωτείο εξουσίας» του «πάπα» εφ’ όλης της Εκκλησίας και κατ’ επέκταση όλου του κόσμου, αφού αυτός, σύμφωνα με την επίσημη διδασκαλία της παπικής «εκκλησίας» είναι ο «αντιπρόσωπος του  Χριστού στη γη» (Vicarious Christi) και ως εκ τούτου, από αυτόν πηγάζουν όλες οι εξουσίες. Θυμίζουμε εδώ απλά τον διαβόητο «περί περιβολής αγώνα» (1076-1123), όπου οι Φράγκοι καταληψίες του Πατριαρχείου της Δύσης «περιβλήθηκαν» όλες τις εξουσίες του κόσμου και καταστάθηκαν οι «διαχειριστές» των, τόσο τις πνευματικές (θρησκευτικές), όσο και τις πολιτικές. Υπενθυμίζουμε επίσης το γεγονός, ότι όλοι οι ηγεμόνες της Δύσης, για πέντε σχεδόν αιώνες, έπαιρναν την εξουσία από τα χέρια του «πάπα» και όποιος δεν πειθαρχούσε έχανε την εξουσία του και υφίστατο τρομερές συνέπειες!  

       Το «πρωτείο εξουσίας» του «πάπα» δεν είναι τίποτε διαφορετικό από την φραγκική φεουδαρχική αντίληψη περί εξουσίας, ότι η εξουσία πρέπει να βρίσκεται συγκεντρωμένη στα χέρια ενός ανδρός (του αυτοκράτορα), θείω δικαίω, ως και να ασκείται, κατά παραχώρηση, από τους υποτελείς του (ευγενείς και τιτλούχους). Ο «πάπας» πήρε τη θέση τουΚαρλομάγνου (του θεμελιωτή του φραγκισμού) και οι καρδινάλιοί του τη θέση των ευγενών τιτλούχων! Για να γίνει αποδεκτός αυτός ο τρόπος έπρεπε να «ντυθεί» με «θεολογικό μανδύα». Οι αιρετικοί Φράγκοι θεολόγοι βρήκαν τη λύση, εφεύραν το μύθο περί του«πετρείου πρωτείου», ότι δηλαδή ο Απόστολος Πέτρος, δεν ήταν ίσος με τους άλλους Αποστόλους, αλλά κατείχε το «πρωτείο» σ’ αυτούς, διαστρέφοντας με απίστευτη ασέβεια βιβλικά χωρία, προκειμένου να στηρίξουν αυτή την αλλόκοτη και βαθειά αντιχριστιανική διδασκαλία. Επίσης πλαστογράφησαν οικτρά και την ιστορία, με απίστευτα χαλκευμένα κείμενα κατά το μεσαίωνα, ώστε να «αποδείξουν» πως ο «πρώτος των Αποστόλων»Πέτρος, μετέβη στη Ρώμη, όπου ίδρυσε την εκεί τοπική εκκλησία, να είναι η «Αγία Έδρα» της παγκόσμιας εκκλησίας και να θεμελιώσει την εξουσία του σ’ αυτή!

π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος: τάς θύρας τάς θύρας …

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΦΥΛΑΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ. ΛΥΠΟΥΜΑΙ.

Μακαριστός Γέροντας π. Αθανάσιος Μυτιληναίος (1927 – 2006)

Απόσπασμα ομιλίας που εκφωνήθηκε στις 15/02 του 1981.

ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἔχεις ἐκεῖ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν Βαλαάμ, ὃς ἐδίδαξε τὸν Βαλὰκ βαλεῖν σκάνδαλον ἐνώπιον τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα καὶ πορνεῦσαι. οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαϊτῶν ομοίως.

Παρά ταύτα έχω μερικά εναντίον σου, ολίγα όμως. Ότι εκεί έχεις μερικούς να αποδέχονται, να κρατούν την διδαχή του Βαλαάμ, ο οποίος είχε διδάξει τον Βαλάκ να βάλει σκάνδαλο μπροστά εις τους Ισραηλίτας να φάγουν ειδωλόθυτα και να πορνεύσουν. Έτσι κι εσύ έχεις τους Νικολαΐτες που αυτοί διδάσκουν τα παρόμοια.

Ώστε υπάρχουν και παράπονα εις τον Ιησούν. ἔχω ὀλίγα κατὰ σοῦ, έχω μερικά εναντίον σου. Αλλά είναι σας είπα ολίγα και πρόκειται περί επιδράσεων του ειδωλολατρικού περιβάλλοντος εις την ζωήν μερικών Χριστιανών που ο επίσκοπος δεν επρόσεξε επαρκώς.

Σημειώσατε ότι τότε η Εκκλησία ήτο κλειστή. Ήτο με όλη τη σημασία της λέξεως κλειστή, όπως είναι ένας καρπός που μεγαλώνει σ’ ένα δέντρο και το μεγάλωμα του καρπού είναι εκ των έσω προς τα έξω. Παρ’ τε παρακαλώ -να πάρω έναν μεγάλο καρπό για να γίνω έτσι εντυπωσιακός- παρ’ τε ένα καρπούζι. Βλέπετε στην καρπουζιά ένα καρπουζάκι είναι μόλις μικρούτσικο. Αυτό αρχίζει να μεγαλώνει, να μεγαλώνει. Πώς μεγαλώνει; Δεν μεγαλώνει εκ των έσω προς τα έξω; Έρχεται απ’ έξω να προστεθεί τίποτα για να μεγαλώσει το καρπούζι; Αλλά από μέσα κάτι γίνεται και μεγαλώνει. Τι είναι αυτό το κάτι που γίνεται; Βεβαίως παίρνει τροφή, παίρνει από έναν μίσχον, παίρνει νερό, παίρνει τροφές δια μέσω του νερού και τρέφεται και μεγαλώνει εκ των έσω προς τα έξω.

Τί λέει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης γιά τούς Βρικόλακες

Στα τέλη του 18^ου αιώνα μ.Χ. ο λόγιος μοναχός Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης έχοντας την αμέριστη βοήθεια από τον επίσης λόγιο μοναχό Αγάπιο εκπονεί το Πηδάλιο. Το Πηδάλιο είναι μια αξιόλογη κανονική συλλογή σε δημώδη γλώσσα, στην οποία περιέχονται οι κανόνες των Οικουμενικών και Τοπικών Συνόδων, οι αποστολικοί κανόνες και οι κανόνες διαφόρων Πατέρων της Εκκλησίας, οι οποίοι κατοχυρώθηκαν από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο του Τρούλου (691 – 692 μ.Χ.) και σχολιάστηκαν από τους μεγάλους κανονολόγους Ιωάννη Ζωναρά(1074 – 1130 μ.Χ.), Θεόδωρο Βαλσαμώνα (12^ος αιώνας μ.Χ.) και Αριστηνό (12^οςαιώνας μ.Χ.)...

Η αξία του Πηδαλίου δεν έγκειται μόνο στην μεγάλη ψυχική ωφέλεια και την σωτηρία των πιστών, αλλά και στις διάφορες ιστορικές και κοινωνικές αναφορές που περιέχει, κατά τον σχολιασμό των ιερών κανόνων, όχι μόνο για την εποχή που γράφονταν αλλά και για τις προηγούμενες.

Μια ενδιαφέρουσα λοιπόν αναφορά έχει να κάνει με τον 66^ο κανόνα  του Μεγάλου Βασιλείου ο οποίος εμποδίζει από την Θεία Κοινωνία για 10 χρόνια τους τυμβωρύχους, δηλαδή όσους ανοίγουν τους τάφους για να κλέψουν οτιδήποτε πολύτιμο αντικείμενο από το ενταφιασμένο σώμα. Σχολιάζοντας λοιπόν αυτό τον κανόνα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για το τι πίστευαν οι σύγχρονοί του χριστιανοί για τους Βρικόλακες και αν πράγματι υπάρχουν Βρικόλακες ή όχι. 

Στο κείμενο το οποίο θα παραθέσουμε ευθύς αμέσως, έχουμε επέμβει ως προς τη γλώσσα του για να είναι κατανοητή στους σημερινούς αναγνώστες, καθώς επίσης έχουμε κάνει και κάποιες ελάχιστες απαραίτητες διευκρινίσεις σεβόμενοι το πρωτότυπο κείμενο. Καλή ανάγνωση.

Ακολουθεί το κείμενο για τους Βρικόλακες

«Σωστό μου φαίνεται πως είναι, στη παρούσα υποσημείωση να προσθέσουμε, πόσο μεγάλης καταδίκης είναι άξιοι εκείνοι οι ιερείς ή λαϊκοί οι οποίοι ανοίγουν τους τάφους ισχυριζόμενοι πως θέλουν να βρουν τους αποκαλούμενους από αυτούς Βρικόλακες και να τους θανατώσουν. Ώ, σε τι ελεεινή κατάσταση και αγνωσία στην οποία έφτασαν οι τωρινοί Χριστιανοί!

Χριστιανοί αδελφοί, τι πλάνες είναι αυτές που έχετε; Τι ανόητους και νηπιώδεις λογισμούς στους οποίους πιστεύετε; Τι περιπαίγματα είναι αυτά, με τα οποία σας χωρίζουν οι δαίμονες από την αδίστακτη πίστη σας στο Θεό, και σας κοροϊδεύουν σαν τα ανόητα παιδιά;

Τί σημαίνει ὁ Ψαλμός - Ἡμέρα τῇ ἡμέρα ἐρεύγεται ρῆμα, καί νύξ νυκτί ἀναγελλεῖ γνῶσιν; (Ψαλμ.ιη΄3)

Τι σημαίνει ο Ψαλμός - Ημέρα τη ημέρα ερεύγεται ρήμα, και νυξ νυκτί αναγελλεί γνώσιν;(Ψαλμ.ιη΄3)

Πλησίασε στον Ιορδάνη την ώρα που βαπτίζεται ο Χριστός και θα βρείς το ζητούμενο. «Ημέρα» να θεωρήσεις τον Πατέρα· «ημέρα », και τον Υιό. «Ρήμα» το άγιο Πνεύμα, που κάτέβηκε σαν περιστέρι  απο τον ουρανό και στάθηκε πάνω τον Υιό.

Ὅλοι σας πρέπει νά εἴστε φῶς μέσα στό σκοτάδι (Ἅγ.Λουκᾶς)

Όλοι σας πρέπει να είστε φως μέσα στο σκοτάδι. Το φως μπορεί να έχει διάφορες μορφές. Μπορεί να είναι σαν το φως του ηλίου, μπορεί σαν της σελήνης ή των άστρων. Μπορεί να είναι αδύναμο σαν το φως του κεριού ή μιάς λάμπας. Και όμως όλα αυτά είναι φως, είναι ευλογία του Θεού.

15 Ιουλίου. Κηρύκου μάρτυρος καί Ἰουλίττης τῆς μητρός αὐτοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ. Τοῦ μάρτυρος. Ἰουλίου 15. (Α´ Κορ. ιγ´ 11-ιδ´ 5).

Α Κορ. 13,11      ὅτε ἤμην νήπιος, ὡς νήπιος ἐλάλουν, ὡς νήπιος ἐφρόνουν, ὡς νήπιος ἐλογιζόμην· ὅτε δὲ γέγονα ἀνήρ, κατήργηκα τὰ τοῦ νηπίου. 

Α Κορ. 13,11              Οταν ήμουν νήπιον, σαν νήπιον ωμιλούσα· είχα φρονήματα και σκέψεις νηπίου και σαν νήπιον εσυλλογιζόμουν και έκρινα. Οταν όμως έγινα άνδρας, κατήργησα και αφήκα πλέον τας νηπιώδεις γνώσεις και τον νηπιώδη τρόπον του σκέπτεσθαι. (Εις την παρούσαν ζωήν έχομεν την ατελή και ανανάπτυκτον διάνοιαν και γνώσιν του νηπίου).