Ψυχοσωματική ὑγεία καί προσωπεῖο, Ἁρχιμ_ Σάββα Ἁγιορείτου

Ψυχοσωματική ὑγεία καί προσωπεῖο, Ἁρχιμ_ Σάββα Ἁγιορείτου, 23-8-2020.

Περί τῶν Θείων γραφῶν καί περί Πίστεως-Ἁγίου Κυρίλλου 4η κατήχηση 5ο μέρος & 5η κατήχηση 1ο μέρος Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 περί των Θείων γραφών και περί Πίστεως-Αγίου Κυρίλλου 4η κατήχηση 5ο μέρος & 5η κατήχηση 1ο μέρος 02-07-2011 Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Βιβλικές προτυπώσεις τῆς Θεοτόκου Α΄, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Βιβλικές προτυπώσεις τῆς Θεοτόκου Α΄, Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγ. καί Ἀρχιμ. Ἐπιφάνιου, 22-8-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Πῶς θά κατορθώσομε τήν πραότητα. Τά τρία μέρη τῆς ψυχῆς, τό θυμικό, τό ἐπιθυμητικό καί τό λογιστικό

Πώς θα κατορθώσομε την πραότητα. Τα τρία μέρη της ψυχής, το θυμικό, το επιθυμητικό και το λογιστικό.

78. Τούτο θα το κατορθώσεις εύκολα, όταν τα αποφεύγεις όλα και ταυτόχρονα παρακινείς την ψυχή σου στην αγάπη, όταν κρατάς τις περισσότερες φορές σιωπή, τρως με μέτρο και πάντοτε προσεύχεσαι, όπως είπαν οι Πατέρες: «Στο θυμικό μέρος της ψυχής βάλε το χαλινό της αγάπης, το επιθυμητικό μάρανέ το με την εγκράτεια και στο λογιστικό της ψυχής δώσε φτερά με την προσευχή· κι έτσι το φως του νου δε σκοτεινιάζει ποτέ». «Χαλινός του θυμού είναι η σιωπή που γίνεται στην ώρα της· της άλογης επιθυμίας, η μετρημένη τροφή· του δυσκολοκράτητου λογισμού, η μονολόγιστη προσευχή».

Και πάλι: «Τρεις αρετές υπάρχουν, οι οποίες παρέχουν πάντοτε στο νου φως· να μη γνωρίζει κανείς την κακία του άλλου, να υπομένει ατάραχα τις θλίψεις που έρχονται και να κάνει καλό σ' εκείνους που του κάνουν κακό.

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο Γ’: Μαρία Μιχαήλ

Η μακαριστή Χατζη–Μαριοῦ, ὅπως τήν ἀποκαλοῦσαν, ἀπό τό προσκύνημά της στούς Ἁγίους Τόπους ἦταν μία ἁγία ψυχή. Ἔζησε στήν Φύτη Πάφου καί μέ τόν σύζυγό της Ἰωάννη ἀπέκτησαν πέντε κόρες καί δύο γυιούς. Ὁ γυιός της ὁ μεγάλος ξενιτεύτηκε ἀπό μικρή ἡλικία στήν Νότιο Ἀφρική. Εἶχε οἰκονομική ἄνεση καί ἔγραψε νά στείλουν οἱ γονεῖς τίς ἀδελφές του γιά νά τίς ἀποκαταστήση. Μέ τά δεδομένα τότε τοῦ χωριοῦ, ἦταν πολύ δύσκολο νά παντρέψη μέ προίκα (σπίτι–χωράφια) πέντε κόρες. Γι᾿ αὐτό ἔκριναν καλό μαζί μέ τόν ἄντρα της, νά στείλουν τίς δύο κόρες τους, τήν Στέλλα καί τήν Χρυστάλλα, στήν Ν. Ἀφρική. Τό ταξίδι τότε γινόταν μέ καράβι καί διαρκοῦσε περισσότερο ἀπό ἕνα μῆνα. Στό καράβι ἀρρώστησε ἡ μία καί ὅταν ἔφτασαν στήν Ν. Ἀφρική πέθανε. Ἡ ἄλλη παντρεύτηκε ἀμέσως, ἀλλά καί αὐτή σύντομα πέθανε. Ὅταν τό μήνυμα ἔφτασε στούς γονεῖς, ὁ πατέρας της Ἰωάννης ἐρχόταν ἀπό τό χωράφι. Στό σπίτι ἔβαλε τά χέρια καί τό κεφάλι του πάνω στό τραπέζι, δέν ἔλεγε τίποτε καί δέν ἤθελε νά φάη. Μετά ἀπό λίγο πέθανε κι αὐτός ἀπό τήν στενοχώρια του.

Ἡ μακαριστή Χατζη–Μαριοῦ, ἄν καί ἔθαψε σέ ἕνα χρόνο δύο κόρες καί τόν ἄνδρα της, ὅμως δέν λύγισε. Μέ τήν μεγάλη πίστη της στόν Θεό ὕψωνε τά χέρια καί τά μάτια στόν οὐρανό καί ἔλεγε: «Δοξάζω Σε, Θεέ μου, πού μοῦ τούς ἐπῆρες, Εὐχαριστῶ Σε, Θεέ μου». Αὐτό τό ἐπαναλάμβανε πολλές φορές κλαίγοντας καί πρόσθετε: «Δέν θά τά βάλω μέ τόν Θεό. Ποιά εἶμαι ἐγώ; Ἔτσι ἤθελε ὁ Θεός». Βάπτισε δύο κοριτσάκια πολύ φτωχῆς οἰκογένειας καί ἔδωσε τά ὀνόματα τῶν πεθαμένων κοριτσιῶν της, ὀνομάζοντάς τα Στυλιανή καί Χρυστάλλα.

Ἀπό τότε ἔβαλε μαῦρα, κατέβασε τό μαῦρο μαντήλι μέχρι τά φρύδια καί δέν ἔλειπε ἀπό τήν Ἐκκλησία. Ἔμεινε χήρα ἀπό σχετικά νεαρή ἡλικία. Ἀπό τότε δέν εἶδε τόν ἑαυτό της στόν καθρέφτη οὔτε καί γιά νά χτενιστῆ. Καθρέφτη δέν εἶχε στό σπίτι της. Τούς σήκωσε ὅλους. Ἔλεγε: «Ἔθαψα παιδιά καί ἐγώ θά καλλωπίζομαι;». Ἐπίσης δέν πήγαινε σέ γάμους καί σέ πανηγύρια. Στό πανηγύρι τοῦ χωριοῦ ἔβγαινε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί ἐρχόταν ἀπ᾿ εὐθείας στό σπίτι χωρίς χρονοτριβή. Στούς δέ γάμους, ὅσο συγγενικοί καί ἄν ἦταν πήγαινε στό μυστήριο καί μετά γύριζε στό σπίτι. Ἔλεγε: «Εἶμαι ἐγώ γιά χορούς καί τραγούδια, γιά βιολιά καί λαοῦτα; Ἔθαψα παιδιά, τί τίς θέλω τίς χαρές;». Παντρευόταν ὁ πρῶτος της ἐγγονός, ὁ γυιός τῆς κόρης της, στήν διπλανή πόρτα καί δέν πῆγε νά τόν χαιρετήση. Τήν ὥρα πού χόρεψε τό ἀντρόγυνο, ὅπως συνηθίζεται στήν Κύπρο, φώναξε τήν ἐγγονή της, τῆς ἔδωσε χρήματα γιά νά τά προσφέρουν στό ἀντρόγυνο κρεμώντας τα στό νυφικό φόρεμα τήν ὥρα πού χόρευε καί αὐτή δέν πῆγε.

Ψυχή, ψυχολογία, ψυχοθεραπεία, ψυχιατρική (Ἰωάννης Μηλιώνης, ἐκπαιδευτικός, μέλος τῆς Π.Ε.Γ.)

Ἡ ψυχολογία εἶναι μόρφωμα τῆς Δύσης καὶ ἀναπτύχθηκε σὲ χῶρες μὲ ὑποβαθμισμένη θρησκευτικὴ συνείδηση λόγω τῆς ἐπικράτησης ἀρχικά τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ στὴ συνέχεια, ὡς ἀντίδραση στοὺς ἀνωτέρω δύο, τοῦ ἄθεου Ἀνθρωπισμοῦ.

Τὸ κακὸ ξεκίνησε μὲ τὸν Σίγκμουντ Φρόϊντ (Sigmund Freud καὶ τοὺς μαθητὲς του Κὰρλ Γιοὺνγκ (Carl Jung), Ἄλφρεντ Ἄντλερ (Alfred Adler), Βίλχελμ Ράϊχ (Wilhelm Reich) Βίκτορ Τάουσκ (Victor Tausk), Γκέοργκ Γκρόντεκ (Georg Groddeck), Χόρας Φρὶνκ (Horace Frink), τὸν ἀναρχικὸ Ὄτο Γκρὸς (Otto Gross) κ.ἄ. καὶ τοὺς μαθητὲς αὐτῶν «ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς», ποὺ πίστεψαν ὅτι θὰ μποροῦσαν νὰ ἑρμηνεύσουν καὶ νὰ θεραπεύσουν τὴν «πνοὴν ζωῆς», ποὺ ὁ Κύριος «ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» (Γέν. 2, 7).

Σύμφωνα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία: Ψυχὴ εἶναι ἡ ἀσώματη οὐσία τοῦ ἀνθρώπου ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τὴν ἕδρα τῆς προσωπικότητάς του, ἐπιζεῖ μετὰ τὸν θάνατο τοῦ σώματος, ὄντας ἡ ἴδια κατὰ χάριν ἀθάνατη, καθὼς λαμβάνει τὴν ἀθανασία ἀπὸ τὸ Θεό 1. Τὸ λάθος ὅλων αὐτῶν, ποὺ ἀνέπτυξαν ὁ καθένας καὶ δική του Σχολὴ, ἔγκειται στὸ ὅτι ἡ ψυχολογία δὲν εἶναι ἐπιστήμη. Πῶς μποροῦμε νὰ ἰσχυριστοῦμε κάτι τέτοιο μὲ βεβαιότητα; Γιατί ἡ ψυχολογία συχνὰ δὲν ἀνταποκρίνεται στὶς πέντε βασικὲς ἀπαιτήσεις ἑνὸς πεδίου γνώσης ὥστε νὰ θεωρηθεῖ ἐπιστημονικὰ ἀκριβής. Δηλαδή, νὰ ἔχει σαφῶς καθορισμένη ὁρολογία, μετρησιμότητα, αὐστηρὰ ἐλεγχόμενες πειραματικὲς συνθῆκες, ἀναπαραγωγιμότητα καί, τέλος, προβλεψιμότητα καὶ δυνατότητα ἐπαναδοκιμῆς 2.

Παρὰ ταῦτα, ἡ Ψυχολογία θεωρεῖται σήμερα ὡς μιὰ ἀκαδημαϊκὴ καὶ ταυτόχρονα ἐφαρμοσμένη ἐπιστήμη ἡ ὁποία ἀσχολεῖται μὲ τὴ μελέτη τῆς συμπεριφορᾶς τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ μὲ τὶς λειτουργίες τοῦ ὀργανισμοῦ ποὺ σχετίζονται μὲ τὴ συμπεριφορά. Προσπαθεῖ, δηλαδή, νὰ διερευνήσει καὶ νὰ κατανοήσει τὴ σκέψη, τὸ συναίσθημα καὶ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἀτόμου, καθὼς καὶ τὶς μεταξύ τους σχέσεις καὶ ἀλληλεπιδράσεις.

Ὡς ἔτος ἔναρξης ἀποδοχῆς τῆς Ψυχολογίας ὡς ἐπιστήμης, θεωρεῖται τo 1897 ὅταν ὁ Βίλχελμ Βούντ (Wilhelm Wundt – 1832-1920) ἵδρυσε τὸ πρῶτο ἐργαστήριο ψυχολογίας στὴ Λειψία τῆς Γερμανίας καὶ ὅρισε τὴν Ψυχολογία ὡς μιὰ ἀνεξάρτητη πειραματικὴ ἐπιστήμη. Ὁ Βούντ προσπαθώντας νὰ περιγράψει τὶς δομὲς ποὺ συνθέτουν τὸ νοῦ, βασίστηκε στὴν πειραματικὴ μεθοδολογία, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γίνει ἡ Ψυχολογία δεκτὴ ὡς ἐπιστήμη ἀπὸ τὸ κοινό της ἐποχῆς.

Τά προφητικά λόγια τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ γιά τά ἔσχατα χρόνια πού ζοῦμε

Tου Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

~ Θὰ προσπαθήσω, ἀγαπητοί μου, νὰ μιλήσω ἁπλᾶ, ὥστε νὰ μὲ καταλάβῃ κ᾽ ἕνα παιδί.

Τὰ θέματα εἶνε πολλά. Ἀπ᾿ ὅλα τὰ θέματα δια­λέγω, μὲ τὴν εὐκαιρία τῆς ἑορτῆς τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ μερικὲς μόνο ἀπὸ τὶς προφητεῖες τοῦ ἁγίου.

*****

Ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀδελφοί μου, ὅσα γράμ­ματα κι ἂν μάθουμε, δὲν ξέρουμε τί θὰ γίνῃ ὕ­στερα ἀπὸ μιὰ ὥρα· εἴμαστε σὰν τοὺς τυφλο­πόντικες, δὲν βλέπουμε πιὸ πέρα. Ὁ ἅγιος Κο­σμᾶς εἶχε μάτια πνευματικά. Πετοῦσε ψηλά, ἔβλεπε μακριὰ σὰν ἀετός, καὶ προεῖδε πράγμα­­τα, ποὺ ἔγιναν ὕστερα ἀπὸ 100 – 200 χρόνια, πρά­γματα ποὺ γίνον­ται στὶς ἡμέρες μας. Ἦ­ταν πράγματι ἅγιος μὲ χάρισμα προφητικό.

Προεῖδε ὅτι θὰ ᾿ρθοῦν ἡμέρες δύσκολες, ὅ­τι θὰ ᾿ρθῇ μεγάλο κακὸ στὸν κόσμο. Καὶ ποιό εἶνε αὐτὸ τὸ μεγάλο κακό· ὅτι οἱ ἄνθρωποι θὰ πάψουν νὰ ἀγαποῦν τὸ Θεό. Καὶ πῶς θὰ γίνῃ αὐτό, πῶς οἱ ἄνθρωποι θὰ φύγουν ἀπὸ τὸ Θεό; ποιά θὰ εἶνε ἡ αἰτία;

� Τὸ λέει ὁ ἅγιος Κοσμᾶς· «Τὸ κακὸ θὰ σᾶς ἔρ­­­θῃ ἀπὸ τοὺς διαβασμένους» (ἐπισκ. Αὐγ. Καντιώτου, Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ᾽Αθῆναι 201331, πρ. 54, σ. 308), ἀπὸ τὰ ἄθεα γράμματα. Καὶ τὸ εἴδαμε αὐτό. Δὲν κατηγορῶ τὰ σχολεῖα, ἀλλὰ μερικοὶ μάθαιναν λίγα γράμμα­τα καὶ κατόπιν γύριζαν στὰ χωριὰ κι ἄνοιγαν τὸ στόμα τους κ᾽ ἔλεγαν πὼς δὲν ὑπάρχει Θεὸς καὶ πὼς αὐ­τὸ τὸ ἀπέδειξε τάχα ἡ ἐπιστήμη. Μεγά­λο ψέμα. Οἱ ἀληθινοὶ ἐπιστήμονες πιστεύουν στὸ Θεό. Κάθε σπίτι ἔχει τὸν κατασκευα­στή του, καὶ τὸ μεγάλο αὐτὸ σπίτι τοῦ σύμπαντος τὸ κατασκεύασε ὁ Θεός· «Πᾶς οἶκος κατασκευά­ζεται ὑπό τινος, ὁ δὲ τὰ πάντα κατασκευάσας Θεός», λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. 3,4).

Ἀπό τό Συναξάρι – Ὁ ἅγιος ἡγεμόνας-μάρτυρας Κωνσταντῖνος Μπρανκοβεάνου καί οἱ σύν αὐτῶ

 

O άγιος Κωνσταντίνος γεννήθηκε το 1654 και ανατράφηκε από τον θείο του, Κωνσταντίνο Καντακουζηνό, λαμβάνοντας διακεκριμένη μόρφωση. Στις 29 Οκτωβρίου 1688 εξελέγη από την συνέλευση των βογιάρων βοεβόδας της Βλαχίας, την οποία και κυβέρνησε για είκοσι πέντε χρόνια με πραότητα και υπομονετικότητα, πολιτευόμενος σε όλα με ευαγγελικό πνεύμα. Χάρις σε μία επιδέξια πολιτική διπλωματικών συμμαχιών κατάφερε, παρά τις πιέσεις των Τούρκων, να άρει την χώρα του στο ύψος των μεγάλων δυνάμεων. Ίδρυσε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια στην Βλαχία και σκόρπισε τις ελεημοσύνες του στον υπόλοιπο ορθόδοξο κόσμο και ιδιαίτερο στο Άγιον Όρος.

Το 1703, ενώ ασθενούσε, ο ηγεμόνας Κωνσταντίνος κλήθηκε από τον σουλτάνο στην Αδριανούπολη για να απολογηθεί για την ανικανότητά του να αποδώσει τους φόρους που αυξάνονταν διαρκώς. Επωφελούμενος της απουσίας του ηγεμόνα, ο στενότερος συνεργάτης του και διοικητής του στρατού του, Θωμάς Καντακουζηνός, πέρασε στην υπηρεσία των Ρώσων.

Η προδοσία αυτή προκάλεσε μεγάλη θλίψη στον ηγεμόνα και επέσπευσε τον θάνατό του. Κατηγορούμενος αδίκως για μυστικές σχέσεις με τις Αυστρία, Ρωσία και Βενετία και για οικειοποίηση γαιών της Τρανσυλβανίας προς όφελος της οικογένειάς του, συνελήφθη την Μεγάλη Παρασκευή του 1714 στο Βουκουρέστι με διαταγή του σουλτάνου Αχμέτ Γ’ που επιθυμούσε να αρπάξει τα πλούτη του. Προς μεγάλη απογοήτευσή τους όμως, οι άνδρες του σουλτάνου δεν βρήκαν στο παλάτι παρά μόνο ελάχιστα χρήματα.

Αποχαιρετώντας τους δικούς του, αφού όρισε τον διάδοχό του, ο ηγεμόνας Κωνσταντίνος είπε: «Αν η δοκιμασία τούτη έρχεται από τον Θεό εξαιτίας των αμαρτιών μου, ας γίνει το θέλημά του. Αν πρόκειται όμως για την κακία των ανθρώπων που θέλουν την απώλειά μου, ο Θεός να συγχωρέσει τους εχθρούς μου…»

Οδηγήθηκε στην Κωνσταντινούπολη με όλη την οικογένειά του και τον πιστό σύμβουλο και θησαυροφύλακά του Ιανάκε Βακαρέσκου, και υποβλήθηκαν σε κάθε είδους βασανιστήρια και κακοπάθειες για τέσσερεις μήνες. Αφού ο ηγεμόνας υπέστη το μαρτύριο του τροχού, τοποθέτησαν στο κεφάλι του πυρακτωμένο στεφάνι και κατόπιν έμπηξαν στα χέρια και στα πόδια του καρφιά.

Ο δικαστής πρότεινε στους κρατούμενους να σώσουν την ζωή τους μεταστρεφόμενοι στο Ισλάμ, αλλά ο Κωνσταντίνος και τα παιδιά του παρέμειναν σταθεροί στην ομολογία της πίστεώς τους και δήλωσαν ότι ήσαν έτοιμοι να πεθάνουν. Καταδικάστηκαν να εκτελεστούν ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Οδηγήθηκαν ανυπόδητοι και φορώντας ένα πουκάμισο μόνο, όπως οι τελευταίοι των κακούργων, στον τόπο του μαρτυρίου τους κοντά στο Σαράι, όπου βρίσκονταν ο σουλτάνος, ο βεζίρης του και οι πρέσβεις των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων.

Επικεφαλής της πορείας βάδιζε ο νεώτερος γιος του ηγεμόνα, Ματθαίος, ηλικίας δώδεκα ετών. Οι μελλοθάνατοι γονάτισαν στην σειρά και ο ηγεμόνας Κωνσταντίνος τους είπε: «Παιδιά μου, να έχετε θάρρος! Χάσαμε τα πάντα στον κόσμο τούτο, ας σώσουμε τουλάχιστον την ψυχή μας, πλένοντας τις αμαρτίες μας στο αίμα μας… Δείτε όλα εκείνα που υπέφερε ο Χριστός για χάρη μας. Ας μην κλονιστεί η ένδοξη πίστη μας την ώρα αυτή…»

Αφού έπεσαν τα κεφάλια των μεγαλύτερων γιων (Κωνσταντίνου, Στεφάνου και Ράντου) και του συμβούλου του ηγεμόνα, όταν ήρθε η σειρά του Ματθαίου, το παιδί φοβήθηκε και υποσχέθηκε να γίνει μουσουλμάνος. Ο πατέρας του ευθύς ξύπνησε μέσα του το κουράγιο με τα λόγια: «Είναι προτιμότερο να πεθάνεις χίλιους θανάτους παρά να προδώσεις την πίστη μας που κανείς δεν θα μπορέσει να μας την αρπάξει». Το παιδί στερεώθηκε τότε στην πίστη και πρόσφερε τρυφερά το κεφάλι στο ξίφος του δημίου λέγοντας: «Θέλω να πεθάνω χριστιανός. Χτύπα!»

Τα σώματα των έξι μαρτύρων πετάχτηκαν στον Βόσπορο, ενώ τα κεφάλια τους τοποθετήθηκαν πάνω σε πασσάλους στην είσοδο του παλατιού. Μετά από τρεις ημέρες τα πέταξαν στην θάλασσα, αλλά με εντολή του πατριάρχου χριστιανοί τα περισυνέλεξαν και τα κατέθεσαν στην νήσο Χάλκη.

Η σύζυγος του ηγεμόνα μάρτυρα, Μαρίκα, και τα άλλα μέλη της οικογένειας που παρέμειναν στην φυλακή, γλύτωσαν τον θάνατο χάρις σε ένα τεράστιο ποσό που πλήρωσαν ως λύτρα άλλοι χριστιανοί. Επιστρέφοντας στην χώρα της μετά από περιπέτειες, η πριγκίπισσα κατάφερε να μεταφερθούν στο Βουκουρέστι τα τίμια λείψανα του συζύγου και των παιδιών της, το 1720. Κατατέθηκαν στον ναό του Αγίου Γεωργίου του Νέου, που είχε ιδρύσει ο ηγεμόνας.

 

(Από το βιβλίο: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό Ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου. Τόμος δωδέκατος, Αύγουστος, σελ. 173. “Ίνδικτος”, Αθήναι 2009)

 

(Πηγή ψηφ. κειμένου: koinoniaorthodoxias.org)

https://alopsis.gr/από-το-συναξάρι-ο-άγιος-ηγεμόνας-μάρτυ/

Ὁ Χριστιανός ἀπέναντι στόν ὀρθολογισμό.π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

Ὁ Χριστιανός ἀπέναντι στόν ὀρθολογισμό.

«Καθώς θά λές “Ἅγιοι Πάντες πρεσβεύσατε ὑπέρ ἐμοῦ”, ὅλοι οἱ Ἅγιοι στόν Παράδεισο θά λένε “Κύριε ἐλέησον”

Άγιος Νεκτάριος της Όπτινα

Γράφει η μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς): Ο Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου να λέω 30 φορές “Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή”, 10 φορές το “Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”, 10 φορές το “Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα” και 10 φορές το “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού”. Και πρόσθεσε:

Μόνο κοντά στό Θεό κανείς ξεκουράζεται,γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος γιά τό Θεό!

πηγή
https://proskynitis.blogspot.com/2020/08/blog-post_88.html

24 Αὐγούστου. Τῶν Ἁγίων Ἱερομαρτύρων Εὐτυχοῦς, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου καί Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Μνήμη τῆς μεταθέσεως εἰς Ζάκυνθον τοῦ σεπτοῦ Λειψάνου τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Διονυσίου, Ἐπισκόπου Αἰγίνης, τοῦ Θαυματουργοῦ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Δευτ. ιβ´ ἑβδ. ἐπιστ. (Β´ Κορ. ε´ 10-15).

ΠΡΟΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Β' Ε´ 10 - 15

¹⁰ τοὺς γὰρ πάντας ἡμᾶς φανερωθῆναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἃ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακὸν. ¹¹ Εἰδότες οὖν τὸν φόβον τοῦ Κυρίου ἀνθρώπους πείθομεν, Θεῷ δὲ πεφανερώμεθα, ἐλπίζω δὲ καὶ ἐν ταῖς συνειδήσεσιν ὑμῶν πεφανερῶσθαι. ¹² οὐ γὰρ πάλιν ἑαυτοὺς συνιστάνομεν ὑμῖν, ἀλλὰ ἀφορμὴν διδόντες ὑμῖν καυχήματος ὑπὲρ ἡμῶν, ἵνα ἔχητε πρὸς τοὺς ἐν προσώπῳ καυχωμένους καὶ οὐ καρδίᾳ. ¹³ εἴτε γὰρ ἐξέστημεν, Θεῷ, εἴτε σωφρονοῦμεν, ὑμῖν. ¹⁴ ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς, ¹⁵ κρίναντας τοῦτο, ὅτι εἰ εἷς ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἄρα οἱ πάντες ἀπέθανον· καὶ ὑπὲρ πάντων ἀπέθανεν, ἵνα οἱ ζῶντες μηκέτι ἑαυτοῖς ζῶσιν, ἀλλὰ τῷ ὑπὲρ αὐτῶν ἀποθανόντι καὶ ἐγερθέντι.