Κάθε
ανθρώπινος χαρακτήρας θεωρείται ασθενής, όταν απουσιάζει απ' αυτόν η θεία Χάρη,
που τελειοποιεί και συνέχει τα πάντα, αφού «τα ασθενή θεραπεύει και τα
ελλείποντα αναπληροί». Αυτό τονίζει και ο Κύριος μας, όταν λέει ότι «χωρίς εμού
ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω. 15,5). Έκτος όμως της παρουσίας της
Χάριτος, απαραίτητα χρειάζεται και η ανθρώπινη πρόθεση και συνεργασία, σύμφωνα
με τους ηθικούς κανόνες της λογικής και τις θείες εντολές, που θα προκαλέσουν
τη θεία επέμβαση.
Ο
άνθρωπος που εύκολα κατηγορεί, το κάνει γιατί συνήθισε να ερευνά τις ξένες
πράξεις και σκέψεις παρά τις δικές του. Λησμόνησε τα λόγια της Γραφής «μη
κρίνετε, ίνα μη κριθήτε» και το «εν ω κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε»
Η
τόσο εύκολη συνήθεια της κρίσεως ξένων λόγων και πράξεων είναι ψυχική αρρώστια
που προέρχεται από πώρωση της λογικής δυνάμεως του νου, που είναι μάλλον
γέννημα του εγωισμού.