ΠΡΟΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
ΓΙΑ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΣΗ ΣΤΗ ΝΕΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΕΡΟΝΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ
ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΤΙΜΗΜΕΝΟ ΚΑΙ ΨΥΧΟΣΩΤΗΡΙΟ ΓΑΜΟ
Τώρα είναι ο καιρός της δωρεάς, η περίοδος της χάριτος, ας μην απελπίζεται κανένας. Τότε θα είναι ο καιρός της απόγνωσης, όταν θα κλείνεται ο νυμφώνας, όταν θα μπει ο βασιλιάς να δει εκείνους που βρίσκονται μέσα, όταν θα απολαύσουν τους κόλπους του πατριάρχη Αβραάμ εκείνο που πρόκειται να τους αξιωθούν. Τώρα όμως δεν είναι, γιατί το θέατρο των αγώνων μας ακόμη υπάρχει, ο αγώνας ακόμη συνεχίζεται, το βραβείο ακόμη είναι αβέβαιο.
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν. Γιατί και ο απόστολος Παύλος λέγει: «ἐγὼ τοίνυν οὕτω τρέχω, ὡς οὐκ ἀδήλως, οὕτω πυκτεύω, ὡς οὐκ ἀέρα δέρων, ἀλλ᾿ ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι (: μιμηθείτε το παράδειγμά μου. Εγώ λοιπόν τρέχω έτσι, ώστε ξέρω καλά τι ζητώ, για ποιο σκοπό αγωνίζομαι και με ποιο τρόπο θα τον πετύχω. Δεν παρουσιάζομαι σαν να πυγμαχώ δίνοντας γροθιές στον αέρα και αγωνιζόμενος στα κούφια, αλλά ταλαιπωρώ το σώμα μου και το μεταχειρίζομαι ως δούλο, για να μην αποδοκιμαστώ και αποδειχτώ ανάξιος του βραβείου εγώ ο ίδιος που κήρυξα σε άλλους και με τη δική μου προτροπή και διδασκαλία αυτοί πήραν το βραβείο)» [ Α΄Κορ. 9,26-27].
Έχουμε ανάγκη από δρόμο, και μάλιστα από δρόμο πολύ. Όποιος τρέχει δεν βλέπει εντελώς κανέναν, είτε περνάει μέσα από λιβάδια, είτε μέσα από τόπους ξερούς. Ο δρομέας δεν βλέπει προς τους θεατές, αλλά προς το βραβείο· είτε υπάρχουν πλούσιοι ή φτωχοί, είτε τον περιπαίζει κάποιος ή τον επαινεί, ή τον βρίζει ή τον λιθοβολεί, ή του κλείνει το σπίτι, είτε δει τα παιδιά ή τη γυναίκα του ή οτιδήποτε άλλο, πουθενά δεν προσέχει. Αλλά σε ένα πράγμα μόνο αφοσιώνεται, στο τρέξιμο και στο να λάβει το βραβείο. Ο δρομέας πουθενά δεν σταματάει, γιατί αν αδρανήσει έστω και για λίγο, έχασε τα πάντα. Ο δρομέας όχι μόνο δεν ελαττώνει την προσπάθειά του πριν το τέλος, αλλά τότε μάλιστα αυξάνει την ταχύτητά του.
Αυτά τα λέγω προς εκείνους που λέγουν «όταν ήμασταν νέοι ασκηθήκαμε, νηστέψαμε, τώρα έχουμε γεράσει». Ιδιαίτερα τώρα πρέπει να αυξήσει κανείς την ευσέβεια. Μη μου απαριθμείς τα παλαιά κατορθώματα, τώρα περισσότερο να φέρεσαι σαν νέος και να αισθάνεσαι ακμαίος. Γιατί όποιος τρέχει αυτόν τον σωματικό δρόμο, εύλογα όταν τον πιάσουν τα γεράματα δεν μπορεί πια να τρέχει με τον ίδιο τρόπο, γιατί ό,τι έχει σχέση με τον αγώνα εξαρτάται από το σώμα. Εσύ όμως για ποιο λόγο ελαττώνεις την ταχύτητα; Γιατί εδώ χρειάζεται ψυχή, ψυχή διεγερμένη. Η ψυχή όμως δυναμώνει στα γηρατειά, περισσότερο τότε ακμάζει, τότε σκιρτάει. Όπως δηλαδή ένα σώμα όσο ενοχλείται από πυρετούς και συνεχείς αρρώστιες, έστω και αν είναι δυνατό, εξαντλείται, όταν όμως απαλλαγεί από την πολιορκία αυτή αποκτάει τη δύναμή του, έτσι και η ψυχή όσο είναι στη νεότητα έχει πυρετό και την κατέχει πάρα πολύ η επιθυμία της δόξας και της απόλαυσης και των σαρκικών ηδονών και πολλών άλλων φαντασιώσεων, όταν όμως έρθουν σε αυτήν τα γηρατειά, όλα αυτά τα πάθη απομακρύνονται, άλλα εξαιτίας του καιρού και άλλα εξαιτίας της εγκράτειας.