Μέρος Α': Ἡ ἀπώλεια τῆς ἰδιοκτησίας καὶ τῆς ἐλευθερίας τοῦ πολίτη μέσῳ τοῦ ἐπερχομένου παγκόσμιου ψηφιακοῦ συστήματος
Ἐδῶ καὶ ἀρκετὰ χρόνια πολλοὶ ἐπισημαίνουν ὅτι στόχος τῆς παγκόσμιας ἐλὶτ εἶναι τὸ νὰ καταφέρει νὰ θεμελιώσῃ καὶ στὶς δυτικὲς κοινωνίες ἕνα μελλοντικὸ δυστοπικὸ σύστημα ποὺ θὰ ἀποτελῇ μιά, κατάλληλη γιὰ τὴ δική μας περίπτωση, παραλλαγὴ τοῦ λεγόμενου κινέζικου μοντέλου.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἐπιθυμεῖ νὰ οἰκοδομήσῃ ἕνα σύστημα ποὺ θὰ εἶναι μιὰ ἰδιόμορφη μίξη καπιταλισμοῦ καὶ κομμουνισμοῦ, προσαρμοσμένη στὸν δυτικὸ τρόπο σκέψης καὶ πολιτισμό.
Συγκεκριμένα, λέγεται ὅτι ἐπιδιώκουν νὰ ὑπάρχῃ καπιταλισμός, ὅσον ἀφορᾶ τὶς πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες καὶ τὶς διεθνεῖς τράπεζες καὶ ἀγορές, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ ἐξυπηρετοῦνται ἐλεύθερα τὰ συμφέροντά τους, καὶ κομμουνισμὸς κάποιου νέου ἔξυπνου τύπου, ὅσον ἀφορᾶ τοὺς πολῖτες, ὥστε νὰ μπορῇ νὰ γίνεται καλύτερα ὁ ἔλεγχος, ἡ διαχείριση καὶ ἡ ὑποδούλωση τους.
Τὸ τελευταῖο θὰ ἐπιτευχθῇ, ἀφ᾿ ἑνὸς μὲ τὸ νὰ περιοριστῇ ἡ ἐλευθερία καὶ τὰ δικαιώματα τοῦ κάθε πολίτη ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ κράτος καὶ ἀφ᾿ ἑτέρου μὲ τὸ νὰ σταματήσῃ ἡ ἰδιοκτησία νὰ ἀνήκει οὐσιαστικὰ στὸν ἴδιο τὸν πολίτη καὶ νὰ ἐκχωρηθῇ μὲ κάποιο νόμιμο καὶ κοινὰ ἀποδεκτὸ τρόπο στὸ κράτος ἤ/καὶ στὴν ἕνωση κρατῶν.
Ἐπειδή, ὅμως, τὸ κράτος ἤ/καὶ ἡ ἕνωση κρατῶν στὴν πραγματικότητα ἐλέγχεται ἀπὸ τὶς πολυεθνικὲς ἑταιρεῖες καὶ τὶς διεθνεῖς τράπεζες καὶ ἀγορές, οὐσιαστικά, ἡ περιουσία τῶν πολιτῶν θὰ περάσει σὲ αὐτές, ἀφήνοντας σὲ ἐκείνους μόνο τὴ δυνατότητα νὰ διαχειριστοῦν ἐκεῖνο τὸ κομμάτι ποὺ κάθε φορὰ θὰ τοὺς παραχωροῦν, μὲ ἐλεγχόμενο, πάντα, τρόπο.
Δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ γνωρίζουμε τὸ κατὰ πόσο ἰσχύουν ὅλα τα παραπάνω, οὔτε καὶ τὸ ποιά εἶναι, γενικά, τὰ σκοτεινὰ σχέδιά τους, ἂν καὶ φαίνεται ὅτι σὲ πάρα πολλὰ ὁδηγούμαστε πρὸς τὰ ἐκεῖ.
Μποροῦμε, βέβαια, νὰ κάνουμε κάποιες ὑποθέσεις/ἐκτιμήσεις γιὰ τὸ πὼς θὰ κινηθοῦν τὰ πράγματα, μὲ βάση ὅλα ὅσα βλέπουμε στὶς μέρες μας νὰ τρέχουν στὰ φανερὰ μὲ πολὺ μεγάλη ταχύτητα.
Πάντα, ὅμως, μὲ πολὺ μεγάλη ἐπιφύλαξη, γιατί ἄλλο μπορεῖ νὰ περιμένουμε καὶ ἄλλο τελικὰ νὰ μᾶς ἔρθη...
Φαίνεται, λοιπόν, ὅτι ἡ παγκόσμια ἐλὶτ ἀκολουθεῖ σὲ κάθε κράτος διαφορετικὲς μεθόδους λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητας ποὺ ἔχει τὸ καθένα τους.
Ἡ Ἑλλάδα, μαζὶ μὲ κάποια ἄλλα μικρὰ κράτη, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γι᾿ αὐτούς, διότι ἀποτελεῖ τὸ κατάλληλο μικροῦ πληθυσμοῦ «ἰνδικὸ χοιρίδιο», πάνω στὸ ὁποῖο μποροῦν νὰ διεξάγουν διάφορα κοινωνικά, οἰκονομικὰ κ.ἄ. πειράματα, μὲ σκοπὸ νὰ δοῦν πὼς θὰ μπορέσουν νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους, στὴν ἀρχὴ σὲ εὐρωπαϊκὴ κλίμακα καὶ στὴ συνέχεια καὶ σὲ παγκόσμια.
Καὶ αὐτό μᾶς τὸ ἔχει δείξει ἡ ἴδια ἡ πρόσφατη ἱστορία.
Ἕνα πείραμα - δοκιμὴ ποὺ προσπαθοῦν νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὴ χώρα μας, ποὺ ἀπ᾿ ὅ,τι φαίνεται πάντα πρωτοπορεῖ στὰ σχέδιά τους, εἶναι καὶ ἡ νέα ψηφιακὴ ταυτότητα.
Μὲ αὐτὴν θὰ προσπαθήσουν νὰ πᾶνε ἕνα βῆμα μπροστὰ ἀπὸ ἄλλα κράτη, πολλὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα, πρὸς τὸ παρόν, εἴτε δὲν ἔχουν ἐπιβάλλει στοὺς πολῖτες τους ὡς ὑποχρεωτικὲς τὶς ψηφιακὲς ταυτότητες, εἴτε δὲν ἔχουν καθόλου ταυτότητες, εἴτε τὶς ἔχουν μὲν ἐπιβάλλει ὡς ὑποχρεωτικές, ἀλλὰ αὐτὲς φέρουν μέσα τους ἕνα τσιπάκι ποὺ φέρει μόνο τὰ βιομετρικὰ στοιχεῖα τοῦ πολίτη.
Καὶ αὐτὸ τὸ πολὺ προχωρημένο βῆμα ποὺ ἐπιχειρεῖται νὰ γίνει ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα εἶναι τὸ νὰ φέρει ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα κάποια στιγμὴ μέσα της καὶ στοιχεῖα ποὺ θὰ σχετίζονται μὲ τὶς Ὑπηρεσίες τῆς Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης, κάτι ποὺ θὰ τὴν καθιστᾶ μιὰ μίξη ταυτότητας καὶ κάρτας τοῦ πολίτη:
«ἐνῶ θὰ δύναται νὰ ἀποθηκευτοῦν τὰ στοιχεῖα ποὺ ἀπαιτοῦνται γιὰ τὶς Ὑπηρεσίες Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης, ἐὰν ἀποφασισθεῖ νὰ συμπεριληφθοῦν στὸ ἐν λόγῳ μέσο» Παρ. 4 τοῦ ἄρθρου 1 τῆς τῆς ὑπ' ἀρ 8200/0-109568/16.2.2023 κοινῆς ὑπουργικῆς ἀπόφασης
Στὸ πολὺ πρόσφατο παρελθόν, ὅμως, εἴδαμε ὅτι οἱ Ὑπηρεσίες Ἠλεκτρονικῆς Διακυβέρνησης χρησιμοποιήθηκαν γιὰ νὰ συγκεντρωθοῦν πληροφορίες γιὰ τὸ κατὰ πόσο οἱ πολῖτες ἀκολουθοῦν τὶς ἐντολὲς τῶν «σοφῶν» καὶ «εἰδικῶν» τοῦ συστήματος, γιὰ νὰ μποῦν περιορισμοὶ ἤ/καὶ φραγμοὶ σὲ ὅσους ἀρνοῦνται αὐτὲς τὶς ἐντολὲς καὶ γιὰ νὰ γίνῃ διαχωρισμὸς τῶν πολιτῶν σὲ κατηγορίες.
Ἡ ἴδια, ὅμως, ἡ ὕπαρξη ἐντολῶν σὲ ζητήματα ποὺ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπάρχῃ ἐλευθερία ἐπιλογῆς τοῦ πολίτη, δείχνει ὅτι ἐπιδιώκουν μιὰ μετακύλιση τοῦ ἴδιου τοῦ πολιτεύματος ἀπὸ τὴ Δημοκρατία, σὲ ἕνα καθεστώς, στρατιωτικοῦ τύπου, ποὺ ὁ πολίτης ὀφείλει νὰ ὑπακούῃ σὲ ἐντολές.