Πὼς ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἐμπόδισε φοιτητὴ νὰ μὴ παρασυρθεῖ στὴν πλάνη του Ἰνδουισμοῦ

Πως ο Άγιος Παΐσιος εμπόδισε φοιτητή να μη παρασυρθεί στην πλάνη του Ινδουισμού

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Ενθυμούμαι κοντά στο έτος 1980 στη Θεσσαλονίκη, ένα φοιτητή ο οποίος παρασύρθηκε από άλλους φοιτητές που μιλούσαν για τους γκουρού του Ινδουισμού και τον έπιασε μεγάλη μανία να επισκεφθεί ένα γκουρού στο Θιβέτ. Προτού όμως ξεκινήσει για την Ινδία, πήγε στο Άγιο Όρος στο Κελίον της Παναγούδας, όπου ασκήτευε ο Όσιος Παΐσιος. Ανέφερε στον αγιασμένο Γέροντα της Παναγούδας την απόφασή του να επισκεφθεί τον πλανεμένο γκουρού στο Θιβέτ.

Ο Όσιος Παΐσιος λυπήθηκε πάρα πολύ και προσπάθησε να τον αποτρέψει από την απόφαση του αυτή. Ο φοιτητής όμως ήταν ανένδοτος. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα. Αφού ο Όσιος Παΐσιος είδε ότι δεν πείθεται, του είπε ότι θα προσεύχεται γι’ αυτόν. Ο φοιτητής τελικά πήγε στο Θιβέτ, εκεί όπου ήταν ο ινδουιστής γκουρού. Γεμάτος αγωνία και ταραχή έπιασε σειρά για να δει τον πλανεμένο γκουρού. Όταν όμως έφτασε η σειρά του, ένας εκεί άνθρωπος του γκουρού του είπε ότι δεν θα έβλεπε άλλους την ημέρα εκείνη και έτσι έπρεπε να πάει την επόμενη μέρα.

Δεν ανησύχησε γιατί θα ήταν πιο εύκολο γι’ αυτόν να πραγματοποιήσει την εμμονή του αυτή, γιατί ο γκουρού θα δεχόταν τον κόσμο κάτω από ένα δέντρο. Όμως και πάλι δεν κατάφερε να τον δει, γιατί δεν αισθανόταν καλά ο γκουρού και έτσι μετατέθηκε η συνάντηση για την επόμενη μέρα. Την επόμενη μέρα θα δεχόταν ο γκουρού τον κόσμο στο δωματιάκι του.

Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Καρτερικὸς τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων του Κιέβου

Ο όσιος Ιωάννης ο Καρτερικός της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου

18 Ιουλίου

 

Ο όσιος Ιωάννης, ο αθλητής της παρθενίας, έζησε πολλά χρόνια έγκλειστος στο Σπήλαιο του αγίου Αντωνίου. Ένας από τους αδελφούς, που δοκιμαζόταν από τον δαίμονα της πορνείας σε σημείο που να θέλει να εγκαταλείψει το μοναστήρι, ήλθε να τον βρει ζητώντας την βοήθειά του. Ο άγιος Ιωάννης του διηγήθηκε τότε την δική του ιστορία:

«Όταν έφθασα σε τούτο το άγιο μοναστήρι δέχθηκα την επίθεση τρομερών πειρασμών της σαρκός. Προσπάθησα να παλέψω περνώντας δύο ή τρεις ημέρες, ακόμη και μία εβδομάδα, δίχως να τρώω, δίχως να πίνω, αγρυπνώντας όλη την νύκτα, αλλά δεν γινόταν τίποτε. Αφού υπέμεινα το μαρτύριο αυτό επί τρία χρόνια, πήγα στο Σπήλαιο του πατρός ημών Αντωνίου, κοντά στον τάφο του, για να προσεύχομαι νυχθημερόν. Άκουσα τότε την φωνή του αγίου να με προστάζει να μείνω εκεί έγκλειστος εν σιωπή και προσευχή, για να ελευθερωθώ από τις μηχανεύσεις του Εχθρού. Έμεινα λοιπόν εδώ.

Τριάντα χρόνια πέρασαν από τότε, αλλά μόνο τελευταία βρήκα την ειρήνη. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαυσα να παλεύω κατά των ακάθαρτων λογισμών με την προσευχή και την αγρυπνία.

Ἡ κατήχηση τῆς Χαϊδελβέργης καί οἱ θέσεις της ἔναντι τῶν ἱερῶν εἰκόνων

Πρωτοπρ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Α. ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ (Δρος Θ.)

Η ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΧΑΪΔΕΛΒΕΡΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ Η Κατήχηση της Χαϊδελβέργης.

Η σύνταξη κατηχητικών εγχειριδίων υπήρξε κύριο μέλημα όλων των παραγόντων της μεταρρύθμισης. Η ύπαρξή τους υπήρξε ζωτικής σημα­σίας ανάγκη στην προσπάθεια των διαμαρτυρομένων να οριοθετήσουν, να επεξηγήσουν και παρουσιάσουν κατά τρόπο εύληπτο και σαφή τις θεολογικές και δογματικές τους διαφορές από τους Ρωμαιοκαθολικούς.

Εξέχουσα θέση μεταξύ των Καλβινικού χαρακτήρα κατηχήσεων έχει η κατήχηση της Χαϊδελβέργης, η οποία αποτελεί ταυτοχρόνως και κείμενο συμβολικού χαρακτήρα, αυξημένου κύρους για τις Καλβινικές προτεσταντικές ομολογίες.

Η κατήχηση της Χαϊδελβέργης συντάχθηκε ύστερα από αίτημα του εκλέκτορα του Παλατινάτου Φρειδερίκου Γ’ στην προσπάθειά του να συμβιβάσει τις επιμέρους δογματικές διαφοροποιήσεις που είχαν πα­ρουσιαστεί μεταξύ διαφόρων θεολόγων και οπαδών του προτεσταντι­σμού ήδη από τα πρώτα βήματά του.

Κύριος συντάκτης της κατήχησης υπήρξε ο Καλβινιστής δογματικός θεολόγος του πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Zacharias Ursinus (1534-1584). Στη σύνταξη της κατήχησης συνεργάστηκε επίσης και ο Καλβινιστής θεολόγος Kaspar Olevianus (1536-1587), αν και σήμερα από ορισμένους ερευνητές αμφισβητείται τόσο το είδος, όσο και το εύρος της συμβολής του Κ. Olevianus. Η κατήχηση εκδόθηκε το 1563 με τον τίτλο “Catechismus.-Oder Christlicher Underricht, wie der in Kirchen und Schulen der Churfurstlichen Pfaltz getrieben wirdt“. Ως προς τις θεολογικές της τοποθετήσεις εκφράζει έναν μετριοπαθή Καλβινισμό.

Σύνοψις: Ἀντεπιγραφαὶ

Σύνοψις: Ἀντεπιγραφαὶ

Τοῦ κ. Εὐλαλίου Θωμαΐδη, Θεολόγου

Οἱ Ἀντεπιγραφαὶ ἀποτελοῦν ἕνα μικρὸ σὲ ἔκταση ἔργο τοῦ Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, τὸ ὁποῖο ἀπευθύνεται κατὰ τῶν Ἐπιγραφῶν τοῦ Ἰωάννου Βέκκου. Ἂς δοῦμε συνοπτικὰ τὴ θεματολογία ποὺ ἀπασχολεῖ τὸ παρὸν ἔργο.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἅγ. Γρηγόριο Παλαμᾶ, οἱ προθέσεις, ἐκ, καί, διά, ταυτίζονται μεταξύ τους σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὴ θεία οἰκονομία, δηλαδὴ τὴν ἐνεργειακὴ (δημιουργικὴ καὶ ἀναδημιουργικὴ) σχέση ποὺ ὑφίσταται μεταξὺ τῆς ἀκτίστου θεότητας καὶ τῆς κτιστῆς πραγματικότητας. Τοῦτο σημαίνει ὅτι μποροῦμε κάλλιστα νὰ ποῦμε ὅτι τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐκχέεται πρὸς τὴν κτίση τόσο ἐκ ὅσο καὶ διὰ τοῦ Υἱοῦ, καθότι αὐτὲς οἱ προθέσεις ἀναφέρονται στὴ μία ἄκτιστη θεία ἐνέργεια τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία προχέεται ἐκ Πατρός, δι’ Υἱοῦ ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι. Συνεπῶς, ὅταν οἱ προθέσεις ἐκ καὶ διὰ ἰσοδυναμοῦν ἢ ταυτίζονται, τότε δεικνύουν τὸ ἀπαράλλακτο τῶν τριαδικῶν ὑποστάσεων κατὰ τὴ φύση, τὴ βούληση, τὴ δύναμη, τὴν ἐνέργεια καὶ κατ’ ὅλα τὰ φυσικὰ ἢ οὐσιώδη ἰδιώματα (πχ. ἀθανασία, ἀτρεψία, ἀϊδιότητα, παντοδυναμία κλπ), τὰ ὁποῖα βρίσκονται περὶ τὴν ἄκτιστη θεία φύση. Ἀντιθέτως, σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὶς τριαδικὲς ὑποστάσεις τῆς ἀκτίστου θεότητας μετὰ τῶν ὑποστατικῶν τους ἰδιωμάτων, ἡ πρόθεση διὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδοθεῖ στὴν ὑπόσταση ἢ πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ, καθότι ὁ Υἱὸς δὲν σχετίζεται ὑποστατικὰ ἢ προσωπικὰ μὲ τὴν ὑπόσταση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος [1]. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, λοιπόν, δὲν σχετίζεται ὑπαρκτικὰ μὲ τὸν Υἱὸ παρὰ μόνον κατὰ τὸ λόγο τῆς φύσεως (κοινότητα φύσης καὶ φυσικῶν ἰδιωμάτων).

Ἀνωφελεῖς αἱ θεωρίαι δίχως τὴν πρᾶξιν

Ἀνωφελεῖς αἱ θεωρίαι δίχως τὴν πρᾶξιν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Πολλὲς φορὲς βλέπουμε πιστοὺς ἀνθρώπους νὰ περιφρονοῦν γνωστὲς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ πολυλογοῦν γιὰ σπουδαῖες ἀρετές, χωρὶς νὰ ἔχουν καὶ τὸν ἀνάλογο πνευματικὸ ἀγῶνα. Τοὺς εὐχαριστοῦν οἱ μεγάλες καὶ εὔκολες θεωρίες, οἱ ὁποῖες, γιὰ νὰ γίνουν πράξη ἀπαιτοῦν διαρκῆ κόπο. Λησμονοῦν ὅτι οἱ ἀρετὲς ἀποκτῶνται μὲ ἱδρῶτα, διατηροῦνται δύσκολα καὶ πολὺ εὔκολα χάνονται. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση χρειάζεται ἄσκηση, γιὰ τὴ διατήρηση χρειάζεται καὶ ἄσκηση καὶ ἐγρήγορση, ἐνῷ γιὰ τὴν ἀπώλεια ἀρκεῖ ἡ ἀδιαφορία.

Ἡ ἐπικοινωνία μὲ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους συνήθως εἶναι εὔκολη καὶ στὴν ἀρχὴ εὐχάριστη. Τὰ σύννεφα τῆς δυσαρέσκειας ἐμφανίζονται μετὰ ἀπὸ μικρὸ χρονικὸ διάστημα, ὅταν δηλαδὴ τὰ συμπεράσματα τῶν πολύωρων συναντήσεων δὲν ἐπηρεάζουν τὴ ζωή τους καὶ ἀρχίζουν νὰ δικαιολογοῦν τὴν ἀναποφασιστικότητά τους μὲ νέες θεωρίες γιὰ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἐποχῶν, γιὰ ἐκσυγχρονισμὸ στὴν Ἐκκλησία, γιὰ χαλαρότητα τῶν ἠθικῶν ἐντολῶν, γιὰ ἀνάγκη ἄμβλυνσης τοῦ ἠθικοῦ κριτηρίου καὶ διόρθωση τῆς λειτουργίας τῆς συνείδησης μὲ ἄλλου τύπου ἠθικὲς ἀρχὲς καὶ τελικὰ γιὰ τὸ συμβιβασμὸ μὲ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, ποὺ εἶναι ἀναπόφευκτος. Μὲ ἄλλα λόγια «ρίχνουν πολὺ νερὸ στὸ κρασί τους», τὸ ὁποῖο μεταβάλλεται σὲ ἄγευστο ὑγρὸ ποὺ δὲν καταπίνεται.

30 Ἰουλίου. Σιλουανοῦ τοῦ καὶ Σίλα καλουμένου, Κρήσκεντος, Ἐπαινετοῦ καὶ Ἀνδρονίκου ἀποστόλων (α΄ αἰ.). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἀποστόλου, Σαββάτου ε΄ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. ιε΄ 35-41).

Πραξ. 15,35       Παῦλος δὲ καὶ Βαρνάβας διέτριβον ἐν Ἀντιοχείᾳ διδάσκοντες καὶ εὐαγγελιζόμενοι μετὰ καὶ ἑτέρων πολλῶν τὸν λόγον τοῦ Κυρίου.

Πραξ. 15,35              Ο δε Παύλος και ο Βαρνάβας παρέμειναν εις την Αντιόχειαν διδάσκοντες και κηρύττοντες το Ευαγγέλιον του Κυρίου μαζή και με πολλούς άλλους κήρυκας.

...ὁ φύλακας τῆς θαυματουργῆς εἰκόνας θαύμαζε πολὺ τὴν Ἁγία Νεομάρτυρα Ἐλισάβετ.

«...ο φύλακας της θαυματουργής εικόνας θαύμαζε πολύ την Αγία Νεομάρτυρα Ελισάβετ. Η αγάπη του ήταν τόσο βαθιά που, μη έχοντας μία εικόνα της, προσευχόνταν μπροστά στην φωτογραφία της. Αργότερα διαπίστωσε πως όταν μυρόβλυζε η Παναγία η Πορταΐτισσα ,αυτή η φωτογραφία όπως και τα ιερά λείψανα της Νεομάρτυρος βρισκόνταν δίπλα στην εικόνα.

Επίσης ο αδελφός Χοσέ είχε προσέξει πως η εικόνα της Πορταΐτισσας (που του είχαν χαρίσει στο Άγιον Όρος το 1982) είχε φτιαχτεί έναν χρόνο μετά την αγιοκατάταξη των Νέων Μαρτύρων της Ρωσίας.