Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα της Tετάρτης 13-11-13

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιαν. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ' ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ' ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ». Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ' αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2013. Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε τό κείμενο.

Απόστολος: Προς Εβραίους κεφ. ζ΄ 26 - η΄ 2

ζ΄ 26 - η΄ 2

Ευαγγέλιον: Κατά Ιωάννην κεφ. Ι΄ 1 - 9    

Ι΄ 1 - 9
 

Ευχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει εκπονήσει ὁ μακαριστός θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Ἡ ἄσκηση ὡς ἡ μέθοδος τῆς ὀρθοδόξου εὐσεβείας καί ζωῆς

ΤΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Γ΄. ΕΚΚΛΗΣΙΑ – ΕΝΟΡΙΑ : ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἡ ἄσκηση ὡς ἡ μέθοδος τῆς ὀρθοδόξου εὐσεβείας καί ζωῆς

«Ἡ ἄσκηση –ἡ ἐπιτεταμένη διά τῆς ἐγκρατείας καί τῆς ἀγάπης, διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς ἡσυχίας– ἀναιρεῖ τά πάθη πού ὑπάρχουν μέσα στόν ἄνθρωπο»³¹.

Τί ὅμως σημαίνει ἄσκηση;

Ὁ Ἅγιος Νικήτας ὁ Στηθάτος, μαθητὴς τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, περιγράφει καί ὁριοθετεῖ αὐτὴν τὴν ἄσκηση.

Ὁ ἄνθρωπος ἔχει πέντε αἰσθήσεις γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἀσκήσεις εἶναι πέντε, ἡ ἀγρυπνία, ἡ μελέτη, ἡ εὐχή, ἡ ἐγκράτεια καὶ ἡ ἡσυχία. Ὁ ἀσκούμενος θὰ πρέπει νὰ ἐπισυνάψει τὶς αἰσθήσεις μὲ τὶς πέντε αὐτὲς ἀσκήσεις. Δηλαδὴ τὴν ὅραση μὲ τὴν ἀγρυπνία, τὴν ἀκοὴ μὲ τὴν μελέτη, τὴν ὄσφρηση μὲ τὴν εὐχή, τὴν γεύση μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴν ἁφὴ μὲ τὴν ἡσυχία.

• Ἡ ἀγρυπνία ἁγιάζει τούς ὀφθαλμούς καί τούς κάνει νά βλέπουν πρός τόν Χριστό καί ὄχι πρός τήν ματαιότητα.
• Ἡ μελέτη ἐξαγνίζει τήν ἀκοή καί κάνει τόν ἄνθρωπο νά ἔχει ἀνοικτά τά πνευματικά του αὐτιά για νά ἀκούει καί νά ὑπακούει στόν Θεό.
  

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί μνησικακίας

 "Κλίμαξ"

ΛΟΓΟΣ ΕΝΑΤΟΣ

Περί μνησικακίας

1. Ομοιάζουν, οι μέν ευλογημένες και όσιες αρετές με την κλίμακα του Ιακώβ, οι δε ανόσιες κακίες με την αλυσίδα πού έπεσε από τα χέρια του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου (πρβλ. Πράξ. ιβ΄ 7) . Διότι οι μέν πρώτες, καθώς η μία οδηγεί στην άλλη, ανεβάζουν στον ουρανό εκείνον πού το επιθυμεί. Ενώ οι άλλες, οι κακίες, έχουν τη συνήθεια να γεννούν η μία την άλλη και να συσφίγγωνται μεταξύ τους. Διά τούτο και μόλις προηγουμένως ακούσαμε τον ασύνετο θυμό να ονομάζη ιδικό του τέκνο την μνησικακία. Τώρα λοιπόν πού το καλεί ο καιρός, ας ομιλήσωμε και γι΄αυτήν.

2. Μνησικακία σημαίνει κατάληξις του θυμού, φύλαξ των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, εντροπή της προσευχής [1], εκκοπή της δεήσεως, αποξένωσις της αγάπης, καρφί εμπηγμένο στην ψυχή, αίσθησις δυσάρεστη πού αγαπάται μέσα στην γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη πού γεννώνται από άλλα πάθη και όχι σε αυτά πού γεννούν. Γι΄αυτό δεν σκοπεύομε να ομιλήσωμε πολύ περί αυτής.

Μιά σιωπηλή μαρτυρία τοῦ σιωπηλοῦ Σωτήρα.Ἀπό τό βίο τοῦ Γέροντος Θαδδαίου

Γέροντος Θαδδαίου τῆς Βιτόβνιτσα

Ἡ διακονία τῆς πνευματικῆς πατρότητας τοῦ Γέροντα Θαδδαίου ἦταν ὁλότελα ἐστιασμένη στή σωτηρία τοῦ πιστοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀγῶνες του εἶχαν ἀποκλειστικό τους στόχο τή μαρτυρία τῆς ἀσκητικῆς καί λειτουργικῆς πνευματικότητας τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποῖα δέν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπο τή δράση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, μέσα ἀπό τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, γιά τήν κάθαρση, τόν φωτισμό καί τή θέωση ὅλων ὅσοι ἀγωνίζονται γιά τή σωτηρία. Μέ τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας, ἕνας πνευματικός πατέρας ὁδηγεῖ τά πνευματικά τοῦ παιδιά στόν Χριστό, καθιστώντας τα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἔτσι ὥστε, διά τῆς χριστιανικῆς ζωῆς καί τῆς συμμετοχῆς στά Ἅγια Μυστήρια, νά θεραπεύονται ἀπό τήν πτωτική τούς κατάσταση, τή θνητότητα καί τή φθορά. Κατά συνέπεια, δέν εἶναι ὁ πνευματικός πατέρας πού τά θεραπεύει, ἀλλά τό Ἅγιο Πνεῦμα διά τῶν θείων ἐνεργειῶν πού εἶναι ἄκτιστες καί ἀποκαλύφθηκαν στόν ἄνθρωπο διά τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ σαρκωθέντος Σωτήρα.

Τό δικαστήριο. «Πάντα ἐκεῖ ἀσύγγνωστα»

Ας φέρουμε, παρακαλώ, στον νου το δικαστήριο εκείνο, και ας το νομίσουμε, ότι γίνεται τώρα και ότι ο κριτής μπαίνει στη θέσι του και τα πάντα φανερώνονται και έρχονται στο μέσο. Διότι όχι μόνον πρέπει να παρευρεθούμε, αλλά και να φανερωθούμε.

Μήπως δεν ντραπήκατε; Μήπως δεν τρομάξατε; Μήπως δεν προτιμούμε πολλές φορές να πεθάνουμε, παρά να φανερωθή ενώπιον αγαπητών φίλων κάποιο κρυφό πταίσμα μας ; Πώς λοιπόν θα βρεθούμε σε εκείνη την κατάστασι  ενώπιον όλων των αγγέλων και όλων των ανθρώπων, όταν θα φανερωθούν τα αμαρτήματά μας και θα στέκωνται μπροστά στα μάτια μας;

Τί σημαίνει Ἀποστολική Διαδοχή; Γιατί μόνο οἱ ὀρθόδοξοι ἔχουμε Ἀποστολική Διαδοχή;

Χωρίς αποστολική διαδοχή δεν μπορεί να νοηθεί ορθόδοξος επίσκοπος και πολυ περισσότερο Ορθόδοξη Εκκλησία.
Για να υπάρξει διαδοχή η Εκκλησία θέτει ως απόλυτα κριτήρια κανονικότητας του επισκόπου την ορθότητα της πίστεως και την κανονική σχέση του με την Εκκλησία, δηλαδή:
1. Εκλογή από κανονική επισκοπική Σύνοδο.
2. Χειροτονία από τρεις τουλάχιστον κανονικούς επισκόπους.
3. Αναγνώριση και αποδοχή του νεόυ επισκόπου από όλους (κλήρο και λαό).
4. Ενθρόνιση στην επισκοπική του έδρα.
Όμως είναι μόνον αυτό; Αρκεί δηλαδή απλώς μια χειροτονία και η ιστορική συνέχιση της αποστολικότητας; Γιατί δεν έχουν και οι κληρικοί του Βατικανού, Αποστολική Διαδοχή;
Ας δούμε κάποια κείμενα του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου :

Ὑπομονή στόν πόνο. Ὁ δρόμος τῶν ἀρετῶν. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς

  Ὑπομονή στόν πόνο

Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν

Κάποτε ὁ Νήφων ἄκουσε ἕνα σοφό γέροντα νά λέει, πώς οἱ πόνοι γεννᾶνε δόξα.  Σκίρτησε ἡ ψυχή του τήν ὥρα ἐκείνη, καί θέλησε ν’ ἀσκηθεῖ στήν ὑπομονή τοῦ πόνου.
Ἀποσυρόταν λοιπόν κάπου κι ἔβγαζε τά παπούτσια του. Ὕστερα γονάτιζε καταγῆς, διπλωνόταν στά δυό κι ἔριχνε ὅλο τό βάρος τοῦ σώματός του πάνω στά πόδια του.
Σ’ αὐτή τή στάση προσευχόταν ὥρα πολλή, ὑπομένοντας τόν ἀφόρητο πόνο πού τοῦ προξενοῦσε. Ἔβαζε μάλιστα κάτω ἀπ’ τά πόδια του μιά πλατειά καί ὁμαλή πέτρα.
Πάνω σ’ αὐτή στριφογύριζε, πληγώνοντας τά πόδια του, γιά νά θερίσει τόν καρπό τοῦ πόνου.
Ὅταν τέλειωνε τήν προσευχή του κι ἔκανε νά σηκωθεῖ, ἴσα πού μποροῦσε νά κουνηθεῖ. Καί τά δυό του πόδια, πιασμένα καί μουδιασμένα, ἦταν λές κολλημένα πάνω στή πέτρα. Μέ μεγάλη βία καί ἀργές κινήσεις τά ἅπλωνε ἕνα-ἕνα.

Στόν προσευχόμενο στόν Θεό, τόν ὁποῖο ὅλοι του οἱ συγκάτοικοι χλευάζουν.

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μέχρι νά ἀρχίσεις νά προσεύχεσαι στόν Θεό ἤσουν σ᾿ ὅλους ἀγαπητός. Καί τώρα ξαφνικά στό σπίτι σου εἶσαι στό ἐπίκεντρο ἐχθρικοῦ στρατοπέδου. Νωρίτερα μεθοῦσες, καί κάπνιζες καί λίγο ἔκλεβες καί ἔβριζες καί τεμπέλιαζες τίς ἐργάσιμες μέρες καί ἔκανες ὁτιδήποτε ἄλλο εἶναι σιχαμερό μπροστά στόν Θεό καί τίμιο στόν κόσμο. Καί ὅμως τότε ἤσουν ἀγαπητός σ᾿ ὅλους στό σπίτι. Ἐνῶ τώρα πού κατευθύνθηκες στόν δρόμο τοῦ δικαίου, τῆς τιμιότητας καί τῆς προσευχῆς, τώρα ὅλοι ὅρμησαν πάνω σου σάν σφῆκες.

«Ἔκκλινον ἀπό κακοῦ καί ποίησον ἀγαθόν· ζήτησον εἰρήνην καί δίωξον αὐτήν» Ψαλμ. 33:10

Οἱ προτροπές εἶναι βασικές καί μᾶς ὁδηγοῦν στήν εὐσέβεια· μᾶς διδάσκουν μέ ἀκρίβεια νά συγκρατοῦμε τήν γλῶσσα, νά ἀπέχουμε ἀπό δόλιες ἐπιβουλές, νά ἀποφεύγουμε τό κακό. ...Εἶναι ἀδύνατο νά πλησιάση κανείς τό ἀγαθό, ἐάν πιό μπροστά δέν ἀπομακρυνθῆ καί δέν ἀπαλλαγῆ ὁλότελα ἀπό τό κακό. Ὅπως εἶναι ἀδύνατο νά ἀναλάβη κάποιος τήν ὑγεία του, ἐάν δέν ἀπαλλαγῆ ἀπό τήν ἀρρώστεια, ἤ νά βρίσκεται σέ θερρμότητα ἐκεῖνος πού συνεχίζει ἀκόμη νά κρυώνῃ· αὐτά δέν μποροῦν νά συνυπάρχουν.

Ὁδοὶ μετανοίας. Μητροπολίτου Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίου

Ὁδοὶ μετανοίας*

Μητροπολίτης Γόρτυνος Ἰερεμίας

1. Στό προηγούμενο κήρυγμα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σᾶς εἶπα ὅτι πρέπει νά μετανοήσουμε, γιά νά ξαναπάρουμε τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία εἴχαμε μέ τό βάπτισμά μας, ἀλλά χάσαμε μέ τά ἄνομα ἔργα μας.
Τό κήρυγμά μου σήμερα θά εἶναι ἀφιερωμένο στήν μετάνοια. Τά ὅσα θά πῶ θά εἶναι ἀπό μία ὡραία ὁμιλία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου περί μετανοίας. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἦταν κήρυκας τῆς μετανοίας, καί ὅλο προέτρεπε τόν λαό νά μποῦν στήν Ἐκκλησία καί νά ὁμολογήσουν τίς ἁμαρτίες τους, γιά νά λάβουν τήν ἄφεση. Λέγει: «Κἄν ἁμαρτωλός ἦς, εἴσελθε εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἵνα λέγῃς τάς ἁμαρτίας σου».
Παριστάνει δέ πολύ εὔκολη τήν μετάνοια, ἀφοῦ μετάνοια ὅλο κι ὅλο εἶναι νά παραδεχτοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί νά ποῦμε τό «ἥμαρτον». Ποιά δυσκολία ἔχει αὐτό; «Ἥμαρτες;», ρωτάει ὁ ἅγιος πατέρας.
«Εἰπέ τῷ Θεῷ ὅτι ἡμάρτηκα. Ποῖος κάματος οὗτος;». Τό πρῶτο, λοιπόν, οὐσιαστικό βῆμα γιά τήν μετάνοια, ἡ πρώτη ὁδός μετανοίας, εἶναι νά ὁμολογήσουμε τήν ἁμαρτία μας, ὅπως μᾶς λέγει ὁ Ἡσαΐας (43,26): «Λέγε σύ τάς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς».

Οπτικό Αγιολόγιο 12 Νοεμβρίου

Οπτικοποιημένο Ηχητικό Αγιολόγιο της 12ης Νοεμβρίου


Για να γνωρίσετε τους συντελεστές διαβάστε εδώ

Ὅταν τά πουλιά γίνονται ζωγραφιά.

«Πίνακες» βγαλμένοι από τη φύση