Περί τοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας καί τῆς ὑπερηφανείας. Ἁγίου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί τοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας καί τῆς ὑπερηφανείας. Ἁγίου Κασσιανοῦ τοῦ Ρωμαίου.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 26-5-2013 (Σύναξη Κυριακῆς)
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

«Ἡ ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀληθινή ταπείνωση»-Ἁγίου Πορφυρίου, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ἡ ἀποδοχή τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί ἡ ἀληθινή ταπείνωση»

Ἁγίου Πορφυρίου

Ὁμιλία στίς 29-05-2011

Λέγαμε τήν προηγούμενη φορά, μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ, γιά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί γιά τήν τέλεια ἐμπιστοσύνη πρός τό θέλημα Αὐτοῦ, πού μᾶς ἀπαλλάσσει ἀπό τό ἄγχος καί τή στενοχώρια. Ἔλεγε ὁ ἅγιος Σιλουανός ,ὅτι ἡ ψυχή πού στεναχωριέται εἶναι σημάδι ὅτι δέν ἔχει παραδοθεῖ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁλοκληρωτικά. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πάλι μᾶς λέει «θλιβόμενοι ἀλλ᾿ οὐ στενοχωρούμενοι» (Β΄Κορ. 4,8). Ὑπάρχει μία διαφορά. Θλίψη εἶναι αὐτό πού μᾶς συμβαίνει ἀπ’ ἔξω, οἱ διάφοροι πειρασμοί, οἱ διάφορες δυσκολίες. Ἀντίθετα, στενοχώρια εἶναι κάτι πού ἔρχεται ἀπό μέσα μας, τό δημιουργοῦμε ἐμεῖς, δηλαδή τό ὁποῖο μποροῦμε καί νά μήν τό δημιουργήσουμε. Αὐτή ἡ δὐναμη τῆς ψυχῆς πού λέγεται «λύπη» εἶναι ἕνα πάθος ἀδιάβλητο, ὅπως εἶναι ἡ πείνα, ἡ δίψα, ἡ διάθεση πού ἔχουμε γιά ὕπνο κλπ. Εἶναι κάτι πού μᾶς δόθηκε μετά τήν πτώση.

Ἡ κακή διαχείριση τῆς λύπης, ὅπως καί τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς διάθεσης γιά ἀνάπαυση, εἶναι ἁμαρτία. Ὅταν δηλαδή φᾶμε ὑπερβολικά ἤ φᾶμε ὄχι μέ σκοπό νά ζήσουμε, ἀλλά μέ σκοπό νά ἀπολαύσουμε, νά τρυφήσουμε, νά γεμίσουμε μέ σαρκική ἡδονή, τότε διαπράττουμε ἁμαρτία. Ἀντίστοιχα καί ἡ λύπη, ὅταν χρησιμοποιηθεῖ γιά λάθος λόγο, γίνεται ἁμαρτωλή λύπη. Ὁ λάθος λόγος εἶναι, ὅταν ἡ λύπη χρησιμοποιεῖται γιά τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὅταν χάσουμε κάτι, ὅταν στερηθοῦμε ἤ ὅταν δέν ἔχουμε κάτι ἀπό τά ὑλικά πράγματα καί λυπόμαστε ἤ ὅταν λυπόμαστε γιά κάτι πού ἀφορᾶ στό σῶμα μας, τότε αὐτό εἶναι ἁμαρτία. Ἀντίθετα, ἡ λύπη γιά τίς ἁμαρτίες μας εἶναι ἡ καλή χρήση τῆς λύπης, εἶναι ἀρετή. Ὁ Θεός γι’ αὐτό μᾶς ἔδωσε τήν λύπη, πού εἶναι δύναμη τῆς ψυχῆς, γιά νά τήν χρησιμοποιοῦμε γιά μετάνοια. Ὁπότε ἡ λύπη μέ στόχο τήν μετάνοια εἶναι ἀρετή, ἐνῶ γιά τά πράγματα αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ἁμαρτία.

Ἡ τέλεια λοιπόν ἐμπιστοσύνη στά χέρια τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτό πού μᾶς γλιτώνει ἀπό τήν στενοχώρια, ἀπό τήν κακή λύπη. Τότε μόνο ἔχουμε κακή λύπη, ὅταν δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Θεό καί στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, εἶναι δεῖγμα ὑπερηφάνειας.

Ὀ Γέροντας Πορφύριος ἀναφέρεται ὡς ἑξῆς σ’ αὐτό τό θέμα: «Ἡ τέλεια ἐμπιστοσύνη στά χέρια τοῦ Θεοῦ - αὐτή εἶναι ἡ ἁγία ταπείνωση». Ὅποιος δηλαδή ἔχει τήν ἁγία ταπείνωση σημαίνει ὅτι ἔχει ἀφεθεῖ ὁλοκληρωτικά στόν Θεό, δέν ἔχει ποτέ νά πεῖ κάτι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, νά ἀναρωτηθεῖ «γιατί Θεέ μου σέ μένα;…». Οἱ ἄνθρωποι πού ἔχουν τέτοια ἐρωτήματα, εἶναι ἄνθρωποι πού φανερώνουν ὅτι, ἐκείνη τουλάχιστον τήν ὥρα πού τό λένε αὐτό, ἔχουν πέσει στήν ὑπερηφάνεια κι ἔχουν χάσει τήν ἁγία ταπείνωση. Ἀλλοίμονο ἄν ὁ ἄνθρωπος τό ζεῖ αὐτό συνεχῶς, ἔχει δηλαδή συνεχῶς ἐγωισμό καί δέν μετανοεῖ. Ἄν ποῦμε κάποια στιγμή αὐτήν τήν ἔκφραση, πρέπει νά ζητήσουμε ἀμέσως συγχώρεση ἀπό τόν Θεό, γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγαθός καί δέν δίνει ποτέ κακά πράγματα. Ὅταν λοιπόν ἐμεῖς λέμε κάτι τέτοιο, τότε Τοῦ προσάπτουμε κατηγορίες. Εἶναι σάν νά Τοῦ λέμε ὅτι δέν μᾶς ἀγαπάει κι ὅτι μᾶς δίνει κακά πράγματα ἤ ὅτι δέν μᾶς δίνει τίποτα ἀδιαφορῶντας, ἐνῶ ἐμεῖς ἔχουμε σημαντικές ἀνάγκες πού ἀπαιτοῦν ἄμεση ἐκπλήρωση.

«– Δέν θέλω τίποτα παπούλη. Μόνο νά μέ βοηθήσεις νά μείνω πάντα κάτω ἀπ’ τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ»

 Ὁ Θεὸς δὲν θέλει τίτλους… Μὲ τὶς ἀρετὲς βαδίζουμε κοντά Του. Ἡ ἀνάγκη γιὰ ψυχικὸ ξεκούρασμα κοντὰ σὲ ἅγιες μορφὲς μὲ ἔφερε πρὶν δώδεκα χρόνια κοντά του. Ἕνα παλιὸ πνευματικό του παιδὶ μὲ σύστησε στὸ μακαριστὸν Γέροντα. 

– Γέροντα, τοῦ εἶπε, σοῦ ἔφερα τὴ γυμνασιάρχη μου. 

Ἀντέδρασα χωρὶς νὰ τὸ θέλω. 

– Γιατί ἀναφέρεις τίτλους; τῆς εἶπα. Ἐδῶ εἶμαι ἡ Παναγιώτα. Αὐτό ἀρκεῖ.

Παράξενο. Ὁ Γέροντας εὐχαριστήθηκε. Γύρισε καὶ μὲ κοίταξε βαθιὰ στὰ μάτια καὶ γέλασε σὰν μικρὸ ἀθῶο παιδί. 

– Αὐτὸ ποὺ εἶπες, εἶναι σωστό, εἶπε. Ἡ Μαρία δὲν καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεὸς δὲν τὰ θέλει αὐτά. Μὲ τὶς ἀρετὲς βαδίζουμε κοντά Του. 

Κάθισα δίπλα του. Ἄνοιξα τὴν καρδιά μου κι ἐκεῖνος ἄκουγε. Εἶχα τὴν αἴσθηση ὅτι προσευχόταν, ἐνῶ συγχρόνως μετροῦσε τὸν σφυγμό μου. Πῆρα τὴν ἅγια εὐχή του καὶ ἔφυγα ἀπὸ κοντά του μὲ δάκρυα στὰ μάτια. 

Ξαναπῆγα πολλὲς φορὲς κοντὰ στὸν Γέροντα. Κι ἔτρεχα ἐκεῖ νὰ βρῶ γαλήνη καὶ βοήθεια σ’ ὅλες τὶς δυσκολίες ποὺ συναντοῦσα. Εἶχα πάντα τὴ σιγουριὰ πὼς ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς του ἦταν τόση, ποὺ ὁ Θεὸς ἔκανε ὅ,τι τοῦ ζητοῦσε. 

Πῆρα μετάθεση γιὰ τὴν Ἀμαλιάδα, τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἔστελναν τὸν ἄνδρα μου λόγω προαγωγῆς σὲ γυμνασιάρχη σ’ ἕνα ἄλλο χωριὸ τῆς Πελοποννήσου. Τὴν ὥρα ποὺ τὰ παιδιά μου δὲν μποροῦσαν νὰ μετακινηθοῦν, γιατὶ φοιτοῦσαν σὲ σχολεῖα ποὺ δὲν ὑπῆρχαν ἀντίστοιχα στὴν ἐπαρχία. Πῆγα λυπημένη στὸν Γέροντα. Συμμετεῖχε ὁλόψυχα στὰ προβλήματά μου. Τὰ ἔκανε δικά του.

Παναγιώτα Χατζηκτωρῆ: τὸ ἁγιασμένο βίωμά της δίνει λύση στὸ πολυσυζητημένο θέμα τῆς μεταφράσεως τῶν λειτουργικῶν κειμένων

Τὸ ἀπόσπασμα εἶναι ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἀσκητὲς μέσα στὸν κόσμο Β΄» Ἅγ. Ὅρος.  

Ἡ Παναγιώτα Χατζηκτωρῆ, εἶναι μία σύγχρονη ἀσκητικὴ μορφή. Αὐτὴ ἡ πνευματικὴ μητέρα, ζοῦσε τὸν Θεὸ καὶ ἦταν σχεδὸν ἀγράμματη. Δίνει λοιπὸν σὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς κατὰ κόσμον μορφωμένους καὶ πτυχιούχους πολλὰ μαθήματα καὶ διδάγματα. 

Τὰ παρακάτω περιστατικὰ τῆς ζωῆς της ἀποτυπώνουν τὴν πραγματικότητα ὅσον ἀφορᾶ τὰ λειτουργικὰ κείμενα. Ὅτι δηλαδή, μόνο μὲ τὴν Θεία χάρη καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μπορεῖ κανεὶς νὰ κατονοήσει τὰ Θεία νοήματα κι ἂς εἶναι τελείως ἀγράμματος. Οὔτε πτυχία, οὔτε τίποτε… 

Μεταφέρουμε κομμάτι ἀπὸ τὸν βίο τῆς ἁγιασμένης ψυχῆς:

Ξυπνοῦσε νωρὶς καὶ πρῶτα ἄρχιζε τὰ πνευματικά της. Ὅπως ἦταν κυρτωμένη καὶ δὲν μποροῦσε νὰ στέκεται ὄρθια, δὲν καθόταν νὰ διαβάζη, ἀλλὰ ἔβαζε μία τσάντα μὲ μία καρέκλα, ἀκουμποῦσε πάνω τὸ προσευχητάρι καὶ διάβαζε ὄρθια.
Διάβαζε συλλαβιστὰ ὅλο τὸ προσευχητάρι καὶ αὐτὸ κρατοῦσε πολλὲς ὧρες. Τὸ προσευχητάρι της ἄρχιζε μὲ τὸν Ἑσπερινὸ καὶ τελείωνε μὲ τὸ Ἀπόδειπνο. Καὶ ἡ γιαγιὰ ξεκινοῦσε τὸ πρωΐ τὴν ἀκολουθία μὲ τὸν Ἑσπερινὸ καὶ τελείωνε μὲ τὸ Ἀπόδειπνο· ἔτσι φαίνεται ὅτι κατάλαβε πὼς τῆς εἶπε ὁ Πνευματικός της νὰ κάνη. Ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ κάνη μεγάλες μετάνοιες, ἔκανε μικρὲς μὲ σταυρούς, ὅσες μποροῦσε.

Ὁ σιωνίτης ὑμνωδός....Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου, ἕτος 1855. Παρεκκλήσιο τῆς μαστιγώσεως.

Γιά τό καθῆκον. Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Γιά τό καθήκον

Στούς πλούσιους υπενθυμίζουμε τό καθήκον τους καί τούς παρακαλούμε νά παράσχουν τήν βοήθειά τους σέ όσους τήν αναμένουν. Οί γονείς πού έχουν τά παιδιά τους χορτασμένα καί καλοντυμένα καί μέσα σε δωμάτια ζεστά, άς έχουν ύπόψιν πώς ύπάρχουν παιδιά των όποιων οί γονείς δεν είναι σε θέση νά τούς έξασφαλίσουν ούτε τήν κόρα τού ψωμιού, ούτε τά ζεστά ρούχα, ούτε τά στεγνά υποδήματα, ούτε καί τό άνετο στρώμα, ούτε καί τό ζεστό δωμάτιο καί ας πράξουν ό,τι μπορούν γι’ αυτά τά παιδιά.

Ή ήθική τού καθήκοντος είναι ή ήθική τού δούλου καί τού σκλάβου.

Γιατί κάποιες εὐχές τῆς Θείας Λειτουργίας λέγονται μυστικά;

 «Θὰ ἤθελα νὰ πῶ δύο λόγια γιὰ τὴν μυστικὴ ἀνάγνωση τῶν εὐχῶν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἀλλὰ καὶ ἄλλων εὐχῶν τῆς θείας Λειτουργίας. Τὸ θέμα ἀνακινεῖται συχνὰ σὲ θεολογικὲς καὶ λειτουργικὲς συζητήσεις, εἴτε γραπτῶς σὲ ἄρθρα, εἴτε προφορικῶς σὲ ὁμιλίες καὶ εἰσηγήσεις σὲ Συνέδρια. Καὶ ἡ μὲν συζήτηση δὲν θὰ ἐνοχλοῦσε, ὡς καλοπροαίρετη ἐνασχόληση μὲ τὸ θεολογικὸ περιεχόμενο τῶν εὐχῶν, στὴν πράξη ὅμως δημιουργεῖ μία ἀταξία, γιὰ νὰ μὴν πῶ σύγχυση, ὄχι ἁπλῶς ὡς πρὸς τὴ λατρεία, ἀλλὰ ὡς λανθασμένη προσέγγιση τοῦ μυστηρίου. 

Ἡ θεία Εὐχαριστία οὔτε ἀκρόαμα εἶναι, οὔτε θέαμα, οὔτε θεατρικὸ δρώμενο. Μπορεῖ φαινομενικὰ νὰ δείχνει ὅτι ἔχει αὐτὰ τὰ στοιχεῖα, ἀλλὰ κανένα ἀπὸ αὐτὰ δὲν τὴν προσδιορίζει. Εἶναι πράξη. Καὶ μάλιστα εἶναι μυστηριακὴ πράξη, ἀφοῦ ἐνεργεῖται μὲ τὴν παρουσία καὶ διὰ τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ προσεγγίσουμε, πολὺ περισσότερο νὰ κατανοήσουμε τὸ περιεχόμενο αὐτῆς τῆς ἱερῆς πράξης. Μόνον νὰ τὴν ζήσουμε ἔχουμε τὴ δυνατότητα, καὶ αὐτὸ μὲ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γι' αὐτὸ καὶ ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα χρόνια τὸ καθαυτὸ μυστικὸ στοιχεῖο τῆς θείας ἱερουργίας φυλασσόταν, ὄχι μόνον ἀπὸ τοὺς ἀμύητους, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀτελεῖς ὡς πρὸς τὴν πίστη, ἀκόμη καὶ ἀπὸ ὅσους δὲν λάμβαναν μέρος στὴ θεία Κοινωνία, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς μετανοοῦντες ὅπως τοὺς ὀνόμαζαν, οἱ ὁποῖοι παρέμεναν στὸ Νάρθηκα τοῦ ναοῦ. Τὰ κείμενα αὐτὰ τὰ ἔλεγαν καὶ τὰ ἄκουγαν μόνον ὅσοι εἶχαν τὴ δωρεὰ τῆς χειροτονίας, δηλαδὴ οἱ ἱερεῖς.

Ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος καί ἡ σχέση του μέ τούς μαθητές τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς

Μεγάλη εἶναι ἡ ἀγκαλιά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ

 

Άγιος Λουκάς Κριμαίας

Μεγάλη είναι η αγκαλιά του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Τόσο μεγάλη, που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Ο Κύριος έχει στην αγκαλιά Του όλους όσους υποφέρουν στη ζωή τους, 

από τις θλίψεις και τις στενοχώριες.

12 Μαΐου Συναξαριστής. Ἐπιφανίου Ἀρχιεπισκόπου, Καλλιτρόπου Ὁσίας, Δομιτίλλης Μάρτυρος, Ἀχιλλέως καὶ Νερέου Μαρτύρων, Παγκρατίου Μάρτυρος, Δρακοντίου Ἐπισκόπου, Φιλίππου τοῦ Ἀργυρίου, Γερμανοῦ Πατριάρχου, Θεοδώρου Ὁσίου, Θεοφάνους Ἀρχιεπισκόπου, Ἰωάννου Νεομάρτυρα, Θεοφάνους Ἐπισκόπου, Εὐθυμίου Πατριάρχου, Νικήτα Σιναΐτου, τῶν ἁγίων εἰς τὸν λόφον τῶν ἱερέων μαρτυρησάντων, Ἐρμογένους Ἱερομάρτυρα, Διονυσίου Ραντονέζ, Ἰωάννου Νεομάρτυρα, Ἀντωνίου Ὁσίου, Νεκταρίου τῆς Ὄπτινα, τῶν Ἁγίων μαρτύρων εἰς Μπούτοβο Ρωσίας, εὕρεση ἱερῶν λειψάνων Ἁγίας Εἰρήνης Παρθενομάρτυρος.

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας καὶ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος γεννήθηκε στὸ χωριὸ Βησανδούκη τὸ 310 μ.Χ., κοντὰ στὴν Ἐλευθερούπολη τῆς Παλαιστίνης ἀπὸ πάμφτωχη οἰκογένεια Ἰουδαίων ἀγροτῶν. Οἱ γονεῖς του εἶχαν ἀκόμη ἕνα παιδί, τὴν Καλλίτροπο.
Σὲ ἡλικία δέκα ἐτῶν ὁ Ἅγιος ἔχασε τὸν πατέρα του καὶ ἔμεινε ὀρφανός.
Χάρη στὴ διδασκαλία δυὸ περίφημων γιὰ τὴν γραμματική τους κατάρτιση καὶ τὸ ἀσκητικὸ ἦθος μοναχῶν, τοῦ Λουκιανοῦ καὶ τοῦ Ἰλαρίωνος, προσελκύεται στὸν Χριστιανισμὸ καὶ βαπτίζεται ἀπὸ τὸν Ἐπίσκοπο Ἐλευθερουπόλεως Λουκιανό.

Στὴν συνέχεια πηγαίνει στὴν ἔρημο τῆς Παλαιστίνης καὶ ζεῖ κοντὰ στοὺς ἐπιφανέστερους ἀσκητές, ἀσκούμενος στὴν ἐγκράτεια, τὴν ἄσκηση καὶ τὴν μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν, γενόμενος ὑπόδειγμα γιὰ τοὺς συνασκητές του. Ἡ φήμη του καὶ οἱ ἀρετές του δὲν ἄργησαν νὰ διαδοθοῦν καὶ γρήγορα ἀναδείχθηκε, τὸ 367 μ.Χ., Ἐπίσκοπος Κωνσταντίας τῆς Κύπρου, στὴν ὁποία κατέφυγε μὲ θαυματουργικὸ τρόπο, ὅταν τὸ πλοῖο ποὺ ἐπέπλεε πρὸς τὴν Παλαιστίνη, λόγω τρικυμίας, ἔφθασε στὴν Κύπρο.