Κυριακή Η' Λουκᾶ: Ὁμιλία εἰς τήν παραβολήν τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου (Γερμανός Β' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)

Κυριακή Η' Λουκά: Ομιλία εις την παραβολήν του καλού Σαμαρείτου (Γερμανός Β' Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως)
Είναι μεγάλο εμπόδιον προς αρετήν η υπερηφάνεια και η έπαρσις. Και όποιος δεν είναι τίποτε, και νομίζει πως είναι μέγας και άξιος, εύκολα πλανάται και κρημνίζεται. Διότι η υπερηφάνεια και η έπαρσις γίνεται εμπόδιον για κάθε καλό σ’ αυτόν που την έχει και τον κάνει μισητόν και απρόσδεκτον στον Θεόν. Διότι «ακάθαρτος παρά Κυρίω πας υψηλοκάρδιος», και «Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν». Η υπερηφάνεια είναι η αιτία όλων των κακών, και όσοι την έχουν εγκαταλείπονται από τον Θεόν. Και υστερούμενοι της Θείας βοηθείας, πίπτουν στα πάθη της ατιμίας. Διότι αρκεί μόνη η έπαρσις να σκορπίση όλον τον πλούτον των αρετών.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου:Περί μνήμης θανάτου.

"Κλίμαξ"

ΛΟΓΟΣ ΕΚΤΟΣ 

1. Πρίν από κάθε λόγο προηγείται η σκέψις. Έτσι και η μνήμη του θανάτου και των αμαρτιών μας προηγείται από τα δάκρυα και το πένθος. Διά τούτο και τα ετοποθετήσαμε στην φυσική τους θέσι και σειρά του λόγου.

2. Η μνήμη του θανάτου είναι καθημερινός θάνατος. Και η μνήμη της εξόδου μας από την ζωή αυτή, είναι συνεχής στεναγμός.

3. Η δειλία του θανάτου είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου, το οποίον οφείλεται στην παρακοή του Αδάμ. Ο τρόμος όμως του θανάτου αποδεικνύει ότι υπάρχουν αμαρτίες για τις οποίες δεν εδείχθηκε μετάνοια.

4. Δειλιάζει ο Χριστός εμπρός στον θάνατο, αλλά δεν τρέμει, για να δείξη καθαρά τα ιδιώματα των δύο Του φύσεων, (θείας και ανθρώπινης).

5. Όπως ο άρτος είναι αναγκαιότερος από κάθε άλλη τροφή, έτσι και η σκέψις του θανάτου από κάθε άλλη πνευματική εργασία.

6. Η μνήμη του θανάτου σ΄αυτούς που ζουν στο Κοινόβιο δημιουργεί κόπους, λεπτολόγησι των αμαρτιών τους και γλυκειά υποδοχή των «ατιμιών». Ενώ στους ησυχαστάς πού ζούν μακρυά από θορύβους προξενεί απελευθέρωσι από βιοτικές φροντίδες, αδιάλειπτη προσευχή και φυλακή του νου – αρετές πού είναι και μητέρες και θυγατέρες της μνήμης του θανάτου.

Περί οἰκογενειακῆς ζωῆς

Γέροντος Θαδδαῖου τῆς Βιτόβνιτσα

1.  Ἐξαιτίας τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου, ἡ φυσική τάξη τῶν πραγμάτων ἔγινε χαώδης. Στή φύση ὑπάρχει μιά τάξη γιά ὅλα τά πράγματα, ἀλλά μέ τόν ἄνθρωπο ὑπάρχει χάος. Τά πάντα διαστράφηκαν καί ἀναποδογύρισαν. Ἐξαιτίας τῆς παρακοῆς μας στίς ἐντολές τοῦ οὐράνιου Πατέρα, ἔχουμε χάσει τή φυσική τάξη. Προκειμένου νά ἐγκαθιδρύσουμε καί πάλι αὐτή τήν τάξη, πρέπει νά ἐγκρατευόμαστε.

Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: Τά τέσσερα μυστήρια τῆς πίστεώς μας

 ’Αγιος Κοσμάς ο Αιτωλός:
Μοναχά σας λέγω και σας φανερώνω τέσσερα μυστήρια, τα αναγκαιότερα της πίστεώς μας:
Το πρώτον είναι να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να τους συγχωράτε με όλην σας την καρδίαν εις ότι και αν σας έφταιξαν.
Το δεύτερον είναι να εξετάζετε να ευρίσκετε Πνευματικόν καλόν και να του ειπήτε ο καθένας έτσι: Εγώ, πνευματικέ μου, έχω να κολασθώ διατί δεν αγαπώ τον Θεόν και τον αδελφόν μου. Εγώ είμαι αχάριστος εις τον Θεόν μου δια τα τόσα καλά που μου εχάρισε… Και να φυλαχθής, να μη του κρύψης καμίαν αμαρτίαν, αλλά να τες ειπής όλες χωρίς εντροπήν…

«Δέν πρέπει νά φύγεις ἀπό τήν Ἑλλάδα, διότι, ἡ Παναγία θά σέ κάνει καλά ἐδῶ μέσα, ἐάν φύγεις, θά πεθάνεις»!...Μητροπολίτη Ἀντινόης Παντελεήμονα

«Δεν πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα, διότι, η Παναγία θα σε κάνει καλά εδώ μέσα, εάν φύγεις, θα πεθάνεις»!...

Η διήγηση του θαύματος
Ό,τι πρόκειται να ιστορήσω σ’ αυτές τις σελίδες είναι προσωπικά βιώματα που έζησα στην Αφρική διακονώντας ως απλώς υπηρέτης του Λόγου στο Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής στο διάστημα από τον Δεκέμβριο του 1987 μέχρι τον Νοέμβριο του 2006.
Πριν μπω στο κυρίως μέρος του παρόντος βιβλίου πρέπει να διηγηθώ στον αναγνώστη το μεγάλο θαύμα που μου έκανε η Μητέρα του Θεού.
Η ακόλουθος ιστορία αποτελεί πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο «Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ» στην Αθήνα το 1985 και αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία, ότι ο Άγιος Θεός επιτελεί θαύματα, όταν εμείς ειλικρινά πιστεύουμε χωρίς δισταγμούς ή αμφισβητήσεις.  Τα όσα γράφονται είναι η προσωπική μου μαρτυρία.

Κάτι γιά τό ξεκίνημα τῆς προσευχῆς

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά - σιγά "να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του" και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του. Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής: Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας (Χριστομίμητη προσευχή, γιατί και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό). Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους. Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό.

Ἀφιέρωμα στόν Ἅγιο Νεκτάριο

Διδαχές - Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως

Ο Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως, ο θαυματουργός, αποτελεί, στις πενιχρές μέρες του εικοστού αιώνα, ένα δώρο του Θεού στον κόσμο. Στο πρόσωπό του ανακαλύπτει κανείς έναν μεγάλο Πατέρα της Εκκλησίας, όπου η αγιότητα του βίου συνδυάζεται με τη χάρη της θαυματουργίας και την ορθόδοξη διδασκαλία.
Γεννήθηκε στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης το 1846. Παρακολουθώντας την ιστορική διαδρομή του βίου του, τον συναντούμε στην Κωνσταντινούπολη, δεκατετράχρονο παιδί, να εργάζεται και να σπουδάζει· στη Νέα Μονή της Χίου, να κείρεται μοναχός (1876) και να χειροτονείται διάκονος (1877)· στην Αθήνα, να ολοκληρώνει τις θεολογικές του σπουδές (1885)· στην Αίγυπτο, να διακονεί για μια πενταετία στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας. Εκεί χειροτονείται πρεσβύτερος (1886) και επίσκοπος - μητροπολίτης Πενταπόλεως (1889).

Διαβάστε περισσότερα »

Ο Θεός διέπλασε το Ελληνικό Έθνος ως οφθαλμόν εις το σώμα της ανθρωπότητος ...

Στήν μοναχή πού ρωτᾶ γιά τή ζύμη καί τά τρία σάτα ἀλευριοῦ

Ο Κύριος είπε: «῎Αλλην παραβολὴν ἐλάλησεν αὐτοῖς· ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἐνέκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον» ( Ματθ. 13, 33 ) . Εσύυ θα ήθελες να ξε΄ρεις το μυστικό αυτών τνωλόγων, τίμια αδελφή. Όντως σ’ αυτούς βρίσκεται μεγάλο πνευματικό μυστικό. Στην κοσμική λογική αυτή η ιστορία φαίνεται απλή μέχρι γελοία. «ψυχικὸς δὲ ἄνθρωπος οὐ δέχεται τὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ Θεοῦ· μωρία γὰρ αὐτῷ ἐστι, καὶ οὐ δύναται γνῶναι, ὅτι πνευματικῶς ἀνακρίνεται» ( Α΄Κορ. 2, 14 ) . Και όταν πνευματικά ανακρίνεται, όπως ανέκριναν οι άγιοι, τότε αυτή η ιστορία φαίνεται ως εξής:

Τί ἐννοεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν λέει : "ἐδόθη μοι σκόλοψ τῇ σαρκί;"

Πολλοί ερευνητές ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο χωρίο και έχουν προτείνει ποικίλες απαντήσεις που αφορούν κυρίως σωματικά προβλήματα. Ποικίλες ασθένειες προτάθηκαν από τους αρχαίους ερμηνευτές μέχρι σήμερα. Προτεστάντες, κυρίως, ερμηνευτές το συνέδεσαν με προβλήματα όρασης του αποστόλου καθώς το συσχέτισαν με το Γαλ 4,15 (εκεί πρόκειται για μια έκφραση που είναι συνήθης στους ανατολικούς λαούς για να δηλώσει προθυμία και ανιδιοτελή αγάπη, επειδή όμως είναι εντελώς ξένη για τους δυτικούς που γενικά κυριολεκτούν, προέκυψε η παρανόηση). Μάλιστα οι δυτικοί ερμηνευτές έφτασαν μέχρι του σημείου να κάνουν λόγο για πειρασμούς σαρκικής φύσης που δήθεν ταλαιπωρούσαν τον απόστολο.
Επειδή όλες οι ερμηνείες που αφορούν την υγεία του αποστόλου δεν έχουν κανένα σοβαρό αγιογραφικό έρεισμα και αποτελούν ευλαβείς (ενίοτε και ασεβείς) εικασίες, θα προτείναμε την ερμηνεία του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου, που έχει ονομαστεί δικαίως και «στόμα του Παύλου».

Τί διαφθείρει τήν μετάνοια

Ὁ γεωργός, ἐάν μετά τήν σπορά δέν περιμένη τόν θερισμό, ποτέ δέν θά θερίση. Διότι ποιός θά προτιμοῦσε νά κοπιάζη μάταια, ἐάν δέν ἐλπίζη , ὅτι θά κερδίση ἀγαθά ἀπό τούς κόπους του; Ἔτσι λοιπόν καί ἐκεῖνος πού σπείρει λόγους καί δάκρυα καί ἐξομολόγησι, ἕνα δέν τό κάνη αὐτό μέ καλή ἐλπίδα, δέν θά μπορέση νά ἀπομακρυνθῆ οὔτε ἀπό τοῦ νά ἁμαρτάνη, διότι θά κατέχεται ἀκόμη ἀπό τό κακό της ἀπογνώσεως , Ἀλλ’ ὅπως ὁ γεωργός ἐκεῖνος πού ἔχει ἀπελπισθῆ γιά τήν συγκομιδή τῶν καρπῶν του, δέν θά ἐμποδίση τίποτε ἀπό ὅσα βλάπτουν τήν σπορά, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος πού σπείρει τήν ἐξομολόγησι μέ δάκρυα χωρίς νά περιμένη ἀπό αὐτήν κανένα κέρδος, δέν θά μπορέση νά ματαιώση τῶν καταστρεπτική δύναμι ἐκείνων πού καταστρέφουν τήν μετάνοια.

Οπτικό Αγιολόγιο 9 Νοεμβρίου

Οπτικοποιημένο Ηχητικό Αγιολόγιο της 9ης Νοεμβρίου


Για να γνωρίσετε τους συντελεστές διαβάστε εδώ

Ὁδηγίαι διά τήν προσευχήν ( Πρός Τιμ. Α΄ κεφ. β : 1- 6 )

Ὁδηγίαι διά τήν προσευχήν
( Πρός Τιμ. Α΄ κεφ. β : 1- 6 )

«Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις,
προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας,
ὑπέρ πάντων ἀνθρώπων,
ὑπέρ βασιλέων καί πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων,
ἵνα ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον διάγωμεν
ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καί σεμνότητι.

9 Nοεμβρίου Συναξαριστής. Ὀνησιφόρου καὶ Πορφυρίου, Ματρώνας Ὁσίας, Θεοκτίστης Λεσβίας, Εὐστολίας καὶ Σωπάτρας, Συμεὼν Μεταφραστή, Ἀντωνίου, Χριστοφόρου καὶ Μαύρας, Ναρσὴ καὶ Ἀρτέμωνα, Ἰωάννη Κολοβοῦ, Ἑλλαδίου Ὁσίου, Εὐθυμίου καὶ Νεοφύτου, Νεκταρίου Πενταπόλεως, Νικηφόρου Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως Αἰγύπτου

Γεννήθηκε τὴν 1η Ὀκτωβρίου τοῦ 1846 στὴ Σηλυβρία τῆς Θράκης ἀπὸ τὸν Δῆμο καὶ τὴν Βασιλικὴ Κεφάλα καὶ ἦταν τὸ πέμπτο ἀπὸ τὰ ἕξι παιδιά τους. Τὸ κοσμικό του ὄνομα ἦταν Ἀναστάσιος.
Μικρός, 14 ἐτῶν, πῆγε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἐργάστηκε ὡς ὑπάλληλος καὶ κατόπιν ὡς παιδονόμος στὸ σχολεῖο τοῦ Μετοχίου τοῦ Παναγίου Τάφου.
Κατόπιν πῆγε στὴν Χίο, ὅπου, ἀπὸ τὸ 1866 μέχρι τὸ 1876 χρημάτισε δημοδιδάσκαλος στὸ χωριὸ Λίθειο. Τὸ 1876 ἐκάρη μοναχὸς στὴ Νέα Μονὴ Χίου μὲ τὸ ὄνομα Λάζαρος καὶ στὶς 15 Ἰανουαρίου 1877 χειροτονήθηκε διάκονος, ὀνομασθεῖς Νεκτάριος, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Χίου, Γρηγόριο (1860 – 1877), καὶ ἀνέλαβε τὴν Γραμματεία τῆς Μητροπόλεως.
Τὸ 1881 ἦλθε στὴν Ἀθήνα, ὅπου μὲ ἔξοδα τοῦ Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου Δ’ (1870 – 1899), σπούδασε Θεολογία καὶ πῆρε τὸ πτυχίο του τὸ 1885.
Ἔπειτα, ὁ ἴδιος προαναφερόμενος Πατριάρχης, τὸν χειροτόνησε τὸ 1886 πρεσβύτερο καὶ τοῦ ἔδωσε τὰ καθήκοντα τοῦ γραμματέα καὶ Ἱεροκήρυκα τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας.