«Τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες». Γ΄ Χαιρετισμοί. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

«Τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες». Γ΄ Χαιρετισμοί. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 17-3-2017 (Κήρυγμα)
Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Σέ ποιούς πειρασμούς πρέπει νά χαιρόμαστε. Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

---

"Μεγάλη χαρά να το θεωρείτε αδελφοί μου, 

όταν περιπέσετε  σε διάφορους πειρασμούς 

για τον Θεό.

"…Είναι χαράς και επαίνου  άξιοι οι πειρασμοί και οι θλίψεις, που δοκιμάζουν οι χριστιανοί για τον Θεό και προέρχονται από τον Θεό. Επειδή αυτοί γίνονται δεσμός άλυτος και αυξάνουν την αγάπη προς τον Θεό και την κατάνυξη.

Γι΄αυτό είπε και ο σοφός Σειράχ «τέκνο εάν προσέρχεσαι για να δουλεύεις στον Κύριο και Θεό σου να ετοιμάσεις την ψυχή σου για πειρασμό». Και ο Κύριος είπε στον κόσμο θα έχετε θλίψη αλλά να έχετε θάρρος εγώ νίκησα τον κόσμο». Διότι χωρίς θλίψεις και γυμνάσια δεν μπορεί κανείς να λάβει στεφάνους ούτε θεϊκούς ούτε κοσμικούς.

Βέβαια μπορεί να αναρωτιόταν κανείς «εάν τέτοια καλά φέρνουν οι πειρασμοί γιατί ο Χριστός μας προστάζει να λέμε στην ευχή του |"Πάτερ ημών" « και μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν;». Δηλαδή Κύριε μη μας βάλεις σε πειρασμό; 

Και απαντά σ΄ αυτό ο θεοφόρος Μαξιμος ότι δύο ειδών είναι οι πειρασμοί.

Ἡ πνευματική θυγατέρα τοῦ Ὁσίου Πορφυρίου, κ. Σοφία Ὀρφανίδου, για πρώτη φορά καταθέτει πολύτιμες προσωπικές μαρτυρίες ἀπό τή ζωή της κοντά στόν Ἅγιο Γέροντα

***ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ***

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ

ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ-ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ-ΝΟΥΘΕΣΙΕΣ

 

ζ΄"Θυμάμαι!"

Μαρτυρία της κυρίας Σοφίας Ορφανίδου-

Εκδόσεις Επτάλοφος

"Κάθε φορά που με αποκαλούν "πνευματικό παιδί του Γέροντος Πορφυρίου" μου έρχεται στην μνήμη ο λόγος σεβαστού Γέροντος, ο οποίος είπε κάποτε "αυτό το οποίο καθιστά κάποιον πνευματικό παιδί κάποιου Γέροντος είναι το κατά πόσον τον αισθάνθηκε και όχι πόσες φορές τον συνάντησε στην ζωή του". Έχω συναντήσει ανθρώπους, οι οποίοι δεν τον εγνώρισαν και όμως τόσο πολύ τον αισθάνθηκαν, τον αγάπησαν, ακολούθησαν το παράδειγμά του. Κάποια σεβαστή Γερόντισσα μου είπε πως, όταν διάβασε για πρώτη φορά τον βίο του Αγίου Πορφυρίου, ένοιωσε ότι ο Άγιος μπήκε ολόκληρος στην καρδιά της και στο κάθε κύτταρο του είναι της. "Ο Άγιος Πορφύριος είναι δώρο του Αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ και η μεγαλύτερη ευεργεσία του Θεού και στην δική μου ζωή. Ήταν αρχές της δεκαετίας του ΄70 όταν διάβασα το βιβλίο "Ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ της Ειρήνης Γκοραϊνωφ. Τόσο άγγιξε την ψυχή μου ο Άγιος Σεραφείμ που του ζήτησα να φέρει στον δρόμο μου έναν σύγχρονο Άγιο.

Ὁ δαίμονας ἔριξε ‘’δίχτυ’’ καί πιάστηκε σ’ αὐτό

Ιταλό-Γερμανική κατοχή, 1943. Στο Χατζηκυριάκειο, στην παραλία, στον Σταυρό, κάποιος πατέρας, κάθε βράδυ ‘’λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό και έχει μια ψαροταβερνούλα και πιάνει κάθε βράδυ, πλην μεγάλης φουρτούνας, 10-15 κιλά ψάρια. ‘’Λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό με 5-6 ψαράκια και με τα πόδια πρωί-πρωί πάει τα υπόλοιπα ψάρια στην φτωχογειτονιά του και τα μοιράζει σε πεινασμένους συγγενείς και φίλους και κυρίως στα παιδιά.

Ένα βράδυ, γυαλί η θάλασσα, φεγγαράδα, την ώρα που πάει να μπει στο βαρκάκι του βλέπει εκεί στην παραλία κάποιο ξάδελφό του, τον Τάκη. Ο Τάκης του προτείνει να ψαρέψουνε μαζί.

Εὐλόγησον... Νά ΄ναι εὐλογημένο!

Ο πιο συνηθισμένος χαιρετισμός, καθώς κάποιος επισκέπτεται ένα μοναστήρι της πατρίδος μας, είναι το «ευλόγησον», «ευλογείτε», «Ευλογείτε γερόντισσα την ευχή σας», «Να ΄ναι ευλογημένο Γέροντα», «Ευλόγησον, αδελφή, συγχώρεσέ με», «Είναι ευλογημένο αυτό, πάτερ;»

Τί σημαίνουν, όμως, όλα αυτά; είναι εκφράσεις τυπικές και στερεότυπες κουβέντες των καλογήρων και μόνο; Ποιά είναι η σημασία τους για τον απλό προσκυνητή, που δεν ζει στα βουνά και στις ερημιές, αλλά μέσα στη πόλη, στο χωριό, στο θόρυβο, στις μέριμνες, στο σχολείο, στην εργασία, στην οικογένεια, και θέλει να ωφεληθεί, να πάρει χάρη από το προσκύνημά του, να του μεταδώσουν οι μοναχοί ίσως κάτι απ΄αυτά που βιώνουν; 

Τα μοναστήρια στον Ορθόδοξο Μοναχισμό δεν είναι ένας χώρος απλής συγκατοίκησης, αλλά, κατά το πρότυπο των αποστολικών κοινοτήτων, ένας τόπος ευχαριστίας, αθλήσεως, αγιασμού, μετανοίας, «όπου η καρδία και η ψυχή είναι μία και άπαντα κοινά. Όπου άνθρωποι απλοί, αλλά κεκλημένοι απο τον Θεό για την αγγελική ζωή του μοναχικού πολιτεύματος, προσπαθούν να κατακτήσουν την αγιότητα, να νεκρώσουν τον παλαιό άνθρωπο και τα πάθη του, για να οδηγηθούν στην εν Χριστώ ανακαίνιση, την ανάσταση, τη θέωση. 

«Καλά τότε, γνώριζε ὅτι, σ’ αὐτό ἐδῶ τό μέρος θά λάμψη σύντομα ἡ Δόξα τοῦ Θεοῦ κι ἕνα μεγάλο Μοναστήρι θά χτιστῆ. Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ Ο ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ

 Ο μακάριος προείπε και το ακόλουθο πού αφορούσε την ίδρυση του Μοναστηριού της Αγίας Τριάδας Ιονόφσκυ.

Στο αγρόκτημα Σάμπουργκ του ρρημητηρίου Κιταγιέφσκαγια, ζούσε η δόκιμη μοναχή Πελαγία. Έτρεφε μιά αληθινή ευλάβεια πρός το πρόσωπο του Στάρετς και με αγάπη εκπλήρωνε κάθε διακονία πού θα της ανέθετε ο μακάριος. ’Αν της έλεγε να πλύνη μιά πουκαμίσα, θά τήν έπλενε. ’Αν της έλεγε νά βάλη τά χαλινάρια στόν ταύρο, θά τά έβαζε. Αν τήν έστελνε στό Δνείπερο νά πλύνη ένα ζευγάρι μπότες, θά πήγαινε. Εξ αιτίας αυτής της ακρίβειας στήν διακονία καί της απλότητας στην υπακοή, ο Στάρετς τήν αγαπούσε πολύ καί συχνά τήν προστάτευε από διάφορους πειρασμούς καί μπλεξίματα.

Κάποτε, ένας Ιερομόναχος Μεγαλόσχημος από τό Αγιον Όρος, ήρθε στήν Λαύρα καί πρότεινε νά κείρη κρυφά την Πελαγία κι άλλες τρεις δόκιμες από τό αγρόκτημα. Εκείνες όμως, δίσταζαν νά δεχθούν τήν δελεαστική προσφορά χωρίς τήν ευλογία του Στάρετς Θεόφιλου. Πήγαν λοιπόν σ’ εκείνον νά τον συμβουλευτούν.

Ο μακάριος δεν έβγαλε λέξη, μόνον έφερε ένα καρβέλι χωρίς τήν εσωτερική ψίχα καί τότε είπε:

«Κύριε! Χάρισε τή σοφία Σου σ᾿ ὅλους τούς ἀνθρώπους, ὥστε νά τά ᾿χουν ὅλα αὐτά συνέχεια στό νοῦ τους! »

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Πρέπει ὅλοι μας νά ᾿μαστε πεπεισμένοι πώς κάθε ἄνθρωπος, ἐκτός ἀπό τή ζωική του φύση, ἔχει καί τή πνευματική. Πώς, ὅπως ἡ ζωική φύση ἔχει τίς ἀνάγκες της, ἔτσι κι ἡ πνευματική ἔχει τίς δικές της.

Οἱ ἀνάγκες τῆς ζωικῆς φύσης εἶναι τό φαγητό, τό πιοτό, ὁ ὕπνος, ἡ ἀναπνοή, τό φῶς, τό ντύσιμο, ἡ ζέστη.

Οἱ ἀνάγκες τῆς πνευματικῆς φύσης εἶναι ἡ περισυλλογή, ἡ συμπάθεια, ἡ ὁμιλία, ἡ ἐπικοινωνία μέ τό Θεό μέσω τῆς προσευχῆς, ἡ θεία λειτουργία, τά μυστήρια, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἡ συναναστροφή μας μέ τόν πλησίον κι ἡ συνομιλία μας μαζί του, ἡ ἐλεημοσύνη, ἡ ἀμοιβαία διδασκαλία.

Ἕνα ἐκπληκτικό κείμενο γιά τήν ἀσκητικότητα τοῦ ἁγίου βασιλιά Ὄλαφ τῆς Νορβηγίας

Κάποτε συζητούσε ο άγιος επίσκοπος Sigfrid (φωτιστής της Σουηδίας) με τον βασιλιά Canut. Ο βασιλιάς Canut ήταν παλιά στενός φίλος του Olaf, όμως έπειτα άρχισε να τον ζηλεύει και τώρα τον κατηγορούσε για την πολυτελή ζωή του.

Έλεγε ο Canut: «Εγώ φοράω ένα λινό και όχι ένα μεταξωτό πουκάμισο, ένα πορφυρό ένδυμα και όχι ένα βελούδινο ή μωβ. Πίνω μόνο μπίρα και όχι υδρόμελι. Όμως ο Olaf φοράει ένα πουκάμισο από μετάξι και ένα βελούδινο ένδυμα. Έχει τα ποιο εκλεκτά φαγητά ετοιμασμένα για αυτόν και ένα αγγείο με κρασί βρίσκεται στο τραπέζι του».

Ο επίσκοπος Sigfrid απάντησε:

Ἡ σωτηρία μας εἶναι ἔργο τῆς ἁγίας Τριάδος»

Ἐν γάρ μιᾷ φιλανθρωπίᾳ τό γένος ἔσωσεν ἡ Τριάς, ἀλλ᾿ ὅμως τῶν ὑποστάσεων ἑκάστη τῶν μακαρίων ἰδίαν τινά λέγεται συντέλειαν εἰσενέγκται.

Ὁ μέν γάρ Πατήρ διήλλακται,

ὁ δέ Υἱός διήλλαξε,

τό δέ Πνεῦμα τό Ἅγιον φίλοις ἤδη καταστᾶσι δῶρον ἐγένετο.

Καί ὁ μέν ἔλυσεν, ὁ δέ τό λύτρον ἦ ᾧ λελύμεθα, τό δέ Πνεῦμα ἐλευθερία.

(Ἁγίου Νικολάου Καβάσιλα. Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή)

Τέλος καί τῇ Τρισηλίῳ Θεότητι

κράτος, αἶνος καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.