Ἀόρατος πόλεμος Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου. Περί διορθώσεως τῶν ἐξωτερικῶν αἰσθήσεων 1. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Π Σάββας 2008 02 28 ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΠΕΡΙ ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ 1

Πρόγραμμα προσκυνητῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης ἀπό Δευτέρα 1-6-2020 ἔως καί Πέμπτη 11-6-2020

ΔΕΥΤΕΡΑ 1-6-2020

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΑ ΛΕΥΚΑΔΙΑ 18.00-19.00

11. Ἡ ἀποδοχή τῆς ἀδικίας Β΄, Ἁγ.Παϊσίου-Πνευματικός ἀγώνας, 1-6-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ: https://www.youtube.com/channel/UCEtOr176QWbyqK_H3ZZoJJw (Πατῆστε ΕΓΓΡΑΦΗ καί μετά τό καμπανάκι)

ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΑΓ. ΤΡΙΑΔΟΣ (ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ) 20.00-00.30 

Η ΠΥΛΗ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΝΟΙΧΤΗ ΑΠΟ 20.30- 22.00

Τίτλος κηρύγματος: 

Τό μυστήριο τοῦ Γάμου, Ἀρχιμ. Γρηγορίου, 2-6-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΕΤΑΔΟΣΗ: https://www.youtube.com/channel/UCEtOr176QWbyqK_H3ZZoJJw (Πατῆστε ΕΓΓΡΑΦΗ καί μετά τό καμπανάκι)

ΤΡΙΤΗ 2-6-2020

Κυριακή τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου.Π. Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 318 ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜ.ΣΥΝΟΔΟΥ 

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου 

με θέμα: 

«Η ΕΝΟ­ΤΗ­ΤΑ ΤΩΝ ΠΙ­ΣΤΩΝ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ» 

[εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 19-5-1991] 

Σή­με­ρα ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας, ἀ­γα­πη­τοί μου, τι­μᾶ τήν μνή­μη τῶν ἁ­γί­ων τρι­α­κο­σί­ων δε­κα­ο­κτώ Πα­τέ­ρων τῆς Α΄ Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, τῆς ἐν Νι­καί­ᾳ. Καί τήν τι­μᾶ ἀ­φε­νός μέν γιά νά δο­ξά­σει τόν Ἅ­γιο Τρι­α­δι­κό Θε­ό, πού πάν­το­τε δι­α­σώ­ζει τήν ἀ­λή­θεια μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του –δι­ό­τι οἱ Σύ­νο­δοι πάν­το­τε δι­έ­σω­ζαν τήν ἀ­λή­θεια τή δογ­μα­τι­κή– καί ἀφετέρου δέ γιά νά τι­μή­σει τούς θε­ο­φό­ρους Πα­τέ­ρες πού συγ­κρο­τοῦ­σαν αὐ­τές τίς Οἰ­κου­με­νι­κές Συ­νό­δους. 

Ἀλ­λά ἡ Ἐκ­κλη­σί­α μας ὁ­μοί­ως θέ­λει νά προ­βάλ­λει –ἔ­τσι του­λά­χι­στον φαί­νε­ται στή ση­με­ρι­νή εὐ­αγ­γε­λι­κή πε­ρι­κο­πή–[ Ἰωάν. 17, 1-13] τήν ἑ­νό­τη­τα τῶν πι­στῶν «ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ». Προ­σέξ­τε: τήν ἑνότητα «ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ»! 

Αὐ­τό τό ἴ­διο πρό­βλη­μα φαί­νε­ται ὅ­τι ὑ­πάρ­χει πάν­το­τε μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α, τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος ἐν ἀ­γά­πῃ καί ἀ­λη­θεί­ᾳ, ἀ­κρι­βῶς γιατί κα­τά κά­ποι­ον τρό­πο δέν εἶ­ναι λί­γοι ἐ­κεῖ­νοι πού διατα­ράσ­σουν αὐ­τή τήν ἑ­νό­τη­τα τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, πάν­το­τε, φυ­σι­κά μέ­χρι σή­με­ρα, ἀλ­λά καί μέ­χρι πού νά τε­λει­ώ­σει ἡ Ἱ­στο­ρί­α. 

Τό πρό­βλη­μα τῆς ἑ­νό­τη­τος τῶν ἀν­θρώ­πων ἤ­δη εἶ­χε τε­θεῖ καί με­τά τόν κα­τα­κλυ­σμό τοῦ Νῶε. Θά θυ­μᾶ­στε, ὅ­ταν ἔ­γι­ναν πολ­λοί οἱ ἀ­πό­γο­νοι τοῦ Νῶ­ε, θέ­λη­σαν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα, πρίν ἀ­κό­μη δι­α­σπα­ροῦν στά πέ­ρα­τα τῆς οἰ­κου­μέ­νης, καί ἄν ἦ­ταν δυ­να­τόν νά δι­α­τη­ρή­σουν αὐ­τήν τήν ἑ­νό­τη­τα καί με­τά τήν δι­α­σπο­ρά τους. Γι’ αὐ­τό θέ­λη­σαν νά ἀ­φή­σουν ἕ­να μνη­μεῖ­ο ἑ­νό­τη­τός τους, πού θά ἦ­ταν ἕ­να ὑ­λι­κό μνη­μεῖ­ο, ἕ­νας πλίνθι­νος πύρ­γος, ὁ ὁποῖος θά ἔ­φθα­νε ἕ­ως τόν οὐ­ρα­νό –του­λά­χι­στον τέ­τοι­α ἀν­τί­λη­ψη μπο­ροῦ­σαν νά ἔχουν πε­ρί οὐ­ρα­νοῦ! Ἦταν ὁ γνω­στός μας πύρ­γος τῆς Βα­βέλ. Ὁ Θε­ός ὅ­μως, ὅ­πως γνω­ρί­ζου­με ἀ­πό τήν Ἁ­γί­α Γρα­φή, ἀ­πό τό βι­βλί­ο τῆς Γε­νέ­σε­ως, συ­νέ­χε­ε τίς γλῶσ­σες τους, μπέρ­δε­ψε τίς γλῶσ­σες τους, γιά νά μήν πραγ­μα­το­ποι­η­θεῖ αὐ­τό τό μνη­μεῖ­ο.[ Γέν. 11, 1-9]. 

Αὐ­τό βε­βαί­ως γι’ αὐ­τούς ἦ­ταν δεῖγ­μα μιᾶς ἑ­νό­τη­τος, ὅ­πως ἤ­δη σᾶς εἶ­πα, ἀλ­λά ἑ­νό­τη­τος ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κῆς, δη­λα­δή ἐ­πα­νά­λη­ψη τοῦ πρα­πα­το­ρι­κοῦ ἁ­μαρ­τή­μα­τος. Δι­ό­τι ποι­ό ἦ­ταν τό προ­πα­το­ρι­κό ἁ­μάρ­τη­μα; Ἦ­ταν ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός· δη­λα­δή «ἐ­γώ, ὁ Ἀ­δάμ, νά γί­νω θε­ός». Μά στό σχέ­διο τοῦ Θε­οῦ ἦ­ταν νά γί­νει ὁ Ἀ­δάμ κα­τά χά­ριν θε­ός. «Ὄχι· ἐ­γώ νά γί­νω θε­ός, ἀλ­λά χω­ρίς τόν Θε­ό». Αὐ­τή ἡ αὐ­το­νο­μί­α, αὐ­τός ὁ ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­σμός. 

Τό ἴδιο ἀ­κρι­βῶς γί­νε­ται καί μέ τούς πλα­νῆ­τες, πού γυ­ρί­ζουν γύ­ρω ἀ­πό τόν ἥ­λιο καί φω­τί­ζον­ται, παίρ­νο­ντας ὅ­μως τό φῶς ἀ­πό τόν ἥ­λιο. Ἄν οἱ πλα­νῆ­τες, ἄς ποῦμε, ἔ­λε­γαν κά­ποι­α στιγ­μή «Δέν χρει­α­ζό­μα­στε τό φῶς τοῦ ἥ­λιου· θά χρη­σι­μο­ποι­ή­σου­με τό δι­κό μας τό φῶς», θά τούς λέγαμε: «Ποι­ό δι­κό σας φῶς;... Ἐ­σεῖς οἱ πλα­νῆ­τες δέν εἶ­στε αὐ­τό­φω­τοι». Τό ἴ­διο θά λέ­γα­με καί στούς πρω­το­πλά­στους: «Ὤ ἄν­θρω­ποι, δέν εἴ­σα­στε αὐ­τό­φω­τοι, δέν μπο­ρεῖ­τε νά αὐ­το­θε­ω­θεῖ­τε· τήν θέ­ω­ση θά τήν πά­ρε­τε ἀ­πό τόν ἴ­διο τόν Θε­ό, καί συ­νε­πῶς τόν χρει­ά­ζε­στε τόν Θε­ό». Δέν μπο­ροῦ­με λοι­πόν νά γί­νου­με ἀν­θρω­πο­κεν­τρι­κοί, δη­λα­δή τό κέν­τρο γύ­ρω ἀ­πό τό ὁ­ποῖ­ο θά γυ­ρί­ζουν τά πάν­τα· ὁ Θε­ός θά εἶ­ναι τό κέν­τρο καί ὄ­χι ὁ ἄν­θρω­πος. 

Περιστατικά ἀπό τήν Ἀσκητική καί Ἡσυχαστική Ἁγιορείτικη Παράδοση

Απο την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

λβ΄. Δέχτηκε τόν ἔ­παι­νο καί δαιμονίσθηκε

Στοῦ Δι­ο­νυ­σί­ου πα­λαι­ό­τε­ρα ἦ­ταν ἕ­νας μο­να­χός ἀ­γω­νι­στής. Εἶ­χε τό δι­α­κό­νη­μα τοῦ μάγ­κι­πα, ἔ­κα­νε καί τά πρό­σφο­ρα. Ἦ­ταν πο­λύ πρό­θυ­μος στά δι­α­κο­νή­μα­τα καί συμ­βού­λευ­ε νε­ώ­τε­ρο: «Ὅ,τι κά­νεις ἐ­δῶ μέ­σα, ἔ­χεις μι­σθό ἀ­πό τόν Πρό­δρο­μο». Ἐ­πί­σης ἔ­κα­νε καί με­γά­λο ἀ­γῶ­να. Ἐ­ξω­μο­λο­γή­θη­κε ὅ­τι κά­νει χί­λι­ες με­τά­νοι­ες∙ ὅμως δέν τόν τα­πεί­νω­σε ὁ Πνευ­μα­τι­κός, ἀλ­λά τοῦ εἶ­πε: «Τό­σες πολ­λές!», καί ἔ­τσι δέ­χτη­κε τόν ἔ­παι­νο καί ἔ­πε­σε σέ ὑ­πε­ρη­φά­νεια.

Κά­πο­τε στό Ἀ­πό­δει­πνο τόν εἶ­δε ἀ­δελ­φός νά ση­κώ­νη τό κε­φά­λι του καί νά κοι­τά­ζη μέ πε­ρι­φρό­νη­ση ὅ­λη τήν Ἀ­δελ­φό­τη­τα. Μία ἡ­μέ­ρα τήν ὥ­ρα τῆς θεί­ας Λει­τουρ­γί­ας στό πα­ρεκ­κλή­σι ἔ­βγα­λε τά ροῦ­χα του, πῆ­γε στήν Ἐκ­κλη­σί­α μέ τήν φα­νέ­λλα καί ἔ­ψαλ­λε τό «Ἄξιόν Ἐστι» μπρο­στά στήν εἰ­κό­να τῆς Πα­να­γί­ας. Ἔ­βγα­ζε φω­τι­ές ἀ­πό τό στό­μα του καί μύ­ρι­σε θειά­φι ὅ­λο τό Μο­να­στή­ρι. Με­τά τόν ἔ­στει­λαν δε­μέ­νο καί κου­ρε­μέ­νο στό ψυχιατρεῖο. Ἐ­κεῖ τα­πει­νώ­θη­κε, συ­νῆλ­θε, ἀ­φοῦ κα­τά­λα­βε τό σφάλ­μα του, καί ἔ­κλαι­γε συ­νέ­χεια μέ με­τά­νοι­α. Ὅταν ἐπέστρεψε στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο τῆς Μο­νῆς ἐνῶ ἦ­ταν κα­τά­κοι­τος, ἔ­κλαι­γε συ­νέ­χεια ἐν­θυ­μού­με­νος τήν πτώ­ση του. Στό τέ­λος μία βδο­μά­δα ψυ­χορ­ρα­γοῦ­σε καί δυ­σκο­λευ­ό­ταν. Στήν ἀρ­χή τῆς ἀ­γρυ­πνί­ας τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων εἶ­πε ὁ Ἡ­γού­με­νος νά κά­νουν κομ­πο­σχο­ί­νι ὅ­λοι οἱ πα­τέ­ρες, καί πρίν ἀπό τό «Εὐ­λο­γη­μέ­νη» ἐ­κοι­μή­θη εἰ­ρη­νι­κά.

λδ’. Ἡ κα­τά­ρα πού ἔ­πια­σε

Ὁ ἅγιος πατήρ Ἰωάννης Καλαΐδης καί οἱ συμβουλές του πρός τούς μαθητές γιά τή βασκανία (μάτιασμα)!

Ο άγιος πατήρ Ιωάννης Καλαΐδης και οι συμβουλές του προς τους μαθητές για τη βασκανία (μάτιασμα)! Κάποτε με τους μαθητές μου (ΣΤ' τάξη) και συγκεκριμένα τον Μάρτιο του 2003, συζητούσαμε για το θέμα της βασκανίας. Τα παιδιά ήθελαν να γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν για να μη μπορούν να τα ματιάζουν. Επειδή ήξεραν ότι γνώριζα τον π. Ιωάννη, με παρακάλεσαν να τον συμβουλευτώ γι αυτό το θέμα για να ξέρουν πώς να προφυλαχθούν! Όταν πήγα στον παππούλη, τον ρώτησα γι αυτό που ήθελαν να μάθουν οι μαθητές μου και μου είπε ότι: Πρέπει να φορούν σταυρό και να μην βγαίνουν έξω τη νύχτα!

Ὀρθοδοξία ἀλὰ Λατινικά (ἤ Δυτικοῦ Τυπικοῦ).

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου 

Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

1. Ἱστορία τῆς Δυτικοῦ Τυπικοῦ Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

α) Στὴν Εὐρώπη.

Πρὶν τὸ σχίσμα τοῦ 1054 οἱ βυζαντινές ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς καὶ οἱ λατινικὲς ἐκκλησίες τῆς Δύσης ἦταν σὲ πλήρη κοινωνία, ὁμολογῶντας τὴν ἴδια Ὀρθόδοξη, καθολικὴ χριστιανικὴ πίστη. Τὸ βυζαντινὸ τυπικὸ ἦταν τὸ κυρίαρχο λειτουργικὸ τυπικὸ στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὸ λατινικὸ τυπικὸ ἦταν τὸ κυρίαρχο τυπικὸ στὴ Δύση. Ἀμέσως μετὰ τὸ σχίσμα, μεγάλη περιοχὴ τῆς Νότιας Ἰταλίας, ποὺ παρέμενε ὑπὸ Βυζαντινὴ Κυριαρχία, καὶ ἐπομένως οἱ Ἐκκλησίες της, συνέχιζαν νὰ βρίσκονται σὲ κοινωνία μὲ τὶς Ἐκκλησίες τῆς Ἀνατολῆς, ὅπως καὶ συνέχιζαν νὰ χρησιμοποιοῦν τυπικὸ μὲ λατινικὲς ἐπιρροές, χωρὶς ὅμως βέβαια νὰ ἔχουν εἰσαγάγει τὸ Filioque στὸ σύμβολο τῆς πίστεως. Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τῶν Βυζαντινῶν μὲ τοὺς Νορμανδούς, ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία ἔχασε τὰ ἐδάφη της στὴν Δύση, καὶ συγκεκριμένα ἡ ἀπώλεια της νότιας Ἰταλίας ὁλοκληρώθηκε μὲ τὴν κατάκτηση τοῦ Μπάρι τὸ 1071. Αὐτὸ εἶχε ὡς σοβαρὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐπίπτωση τὴν ἐπιβολὴ τῆς Εκκλησιαστικῆς Ἡγεσίας της Ρώμης ἐπὶ τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς πρώην Βυζαντινῆς Ἰταλίας καὶ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀποδοχὴ ἀπὸ Αὐτὲς τῆς προσθήκης τοῦ Filioque στὸ σύμβολο τῆς πίστεως κατὰ τὴν Σύνοδο τοῦ Μπάρι τὸ 1098, ποὺ σήμανε τὸ τέλος τῆς λατινικοῦ τυπικοῦ Ὀρθοδοξίας στη Δύση.

Τοὺς ἑπόμενους ἑπτὰ αἰῶνες, τὸ βυζαντινὸ τυπικὸ ἦταν ἀπόλυτα κυρίαρχο στὸν Ὀρθόδοξο κόσμο, ὥστε αὐτὸς νὰ συνηθίζεται νὰ ἀναφέρεται ὡς Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, δηλαδὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Ἀνατολικοῦ Τυπικοῦ. Γύρω στὴν 10ετία τοῦ 1840, ὁ Οὐίλιαμ Πάλμερ ἀλληλογραφοῦσε μὲ τὸν Μητροπολίτη Ἅγιο Φιλάρετο τῆς Μόσχας, καὶ τὸν π. Αλέξιο Στεφάνοβιτς Χομιάκοφ μὲ ἀντικείμενο τὴν μελέτη ἵδρυσης μιὰς Δυτικοῦ Τυπικοῦ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στὴν Ἀγγλία, τὸ ὁποῖο...ἐκ τῶν πραγμάτων δὲν ἦταν τελικὰ δυνατὸν νὰ πραγματοποιηθεῖ τότε, λόγω ἔλλειψης οἰκονομικῶν πόρων.

Ὁ πρώην Ρωμαιοκαθολικὸς ἱερέας Ἰούλιος Ἰωσήφ Ὄβερμπεκ, ἀφοῦ μεταστράφει στὸν Λουθηρανισμό, μετὰ τὴν μελέτη τοῦ Αγγλικανισμοῦ καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, τελικὰ τὸ 1865 εἰσήλθε διὰ τοῦ π. Εὐγενίου Ποπόφ στὴν Ὀρθοδοξία. Ἔκανε γνωστὸ τὸ αἴτημά του γιὰ μιὰ Δυτικοῦ Τυπικοῦ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μέσα στὸ βιβλίο του "Καθολικὴ Ὀρθοδοξία καὶ Ἀγγλο-Καθολικισμός" (τοῦ 1866), ὅπου στρεφόταν εὐθέως κατὰ τῶν ντόπιων «Δυτικῶν Ἐκκλησιῶν», ἐνῶ παράλληλα προωθοῦσε τὸ ὄνειρό του μέσα ἀπὸ τὸ περιοδικό του "Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Επιθεώρηση". Τὸ 1870, τὸ αἴτημά του ἐγκρίθηκε ἀπὸ Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ στὴν Ἁγία Πετρούπολη, ποὺ εἶχε συστήσει ἡ Ἱερὴ Σύνοδο τῆς Ρωσικῆς Ἱεραρχίας καὶ ὁρίστηκε νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναθεωρημένη Δυτικὴ Λειτουργία, πράγμα ποὺ τὸ ἔκανε τὸ ἴδιο ἔτος, καὶ ἐγκρίθηκε γιὰ χρήση (συγκεκριμένα στὶς Βρετανικὲς Νήσους).

Λόγος εἰς τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων, Ἁγ. Δαμασκηνοῦ Στουδίτου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Λόγος εἰς τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων, Ἁγ. Δαμασκηνοῦ Στουδίτου, 31-5-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Κυριακή Ἁγίων Πατέρων Α Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τήν ἀρχιερατική προσευχή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μέρος Τέταρτο

ΚΥΡΙΑΚΗ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Α΄ΟΙΚΟΥΜ. ΣΥΝΟΔΟΥ[:Ιω. 17,1-13] 

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ 

[Μέρος τέταρτο: υπομνηματισμός των χωρίων Ιω.17,11-12] 

(Επιλεγμένα αποσπάσματα από την ομιλία Π΄ του αγίου που εμπεριέχεται στο Υπόμνημά του στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο ) 

«Καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί(:εγώ βέβαια δεν θα είμαι πλέον στον κόσμο, όπως μέχρι τώρα, με τη σωματική μου παρουσία, για να τους ενθαρρύνω και να τους ενισχύω με αυτή. Αυτοί όμως θα είναι στον κόσμο, διότι δεν επιτέλεσαν ακόμη την αποστολή τους. Εγώ έρχομαι σε σένα. Πάτερ άγιε, φύλαξέ τους με την πατρική Σου προστασία και δύναμη, την οποία έδωσες και σε Εμένα˙ έτσι ώστε να παραμείνουν ενωμένοι μαζί μου και μεταξύ τους και να είναι με την αγάπη και την ομοφροσύνη ένα πνευματικό σώμα, όπως είμαστε ένα και εμείς που έχουμε την ίδια ουσία και φύση)»[Ιω.17,11]· αυτό σημαίνει «και αν δε φαίνομαι κατά σάρκα, δια των μαθητών μου δοξάζομαι». 

Γιατί άραγε συνεχώς λέγει ότι «οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ(:στον κόσμο πια δεν είμαι)» και ότι «επειδή αφήνω αυτούς, θέτω αυτούς υπό την προστασία Σου» και «ὅτε ἤμην μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς (:όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, εγώ τους φύλαγα με την πατρική και ισχυρή προστασία Σου. Αυτούς που μου έδωσες τους φύλαξα, και κανείς απ’ αυτούς δεν χάθηκε παρά μόνο ο υιός της απωλείας, ο προδότης Ιούδας, ο οποίος χάθηκε κι έτσι εκπληρώθηκαν και επαληθεύθηκαν οι προφητείες της Αγίας Γραφής)»[Ιω.17,12]; 

Διότι εάν λάβει κανείς αυτούς τους λόγους με την καθ’ αυτό σημασία τους, θα προκύψουν πολλά παράλογα· διότι πώς δύναται να έχει λογική εξήγηση το να μη βρίσκεται ο Ίδιος στον κόσμο, και όταν απέρχεται να εμπιστεύεται τους Μαθητές σε Άλλον; Διότι αυτοί ήταν ως λόγοι ενός ανθρώπου που συνεχώς χωριζόταν από αυτούς. Βλέπεις ότι κατά ανθρώπινο τρόπο εκφράζεται κατά το πλείστον, σύμφωνα με τη νοοτροπία και την πνευματική τους ωριμότητα, επειδή νόμιζαν ότι είχαν κάπως περισσότερη ασφάλεια από την παρουσία Αυτού; 

31 Μαΐου. ♰ ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ. "Τῶν ἁγίων 318 θεοφόρων πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς συνόδου)". Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Κυρ. ζ΄ Πράξ. (Πρξ. κ΄ 16-18, 28-36).

Πραξ. 20,16       ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν Ἔφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ Ἀσίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς Ἱεροσόλυμα.

Πραξ. 20,16             Ηλθομεν δε εκεί, διότι ο Παύλος απεφάσισε να προσπεράση με το πλοίον την Εφεσον και να μη αποβιβασθή εις αυτήν, δια να μη χρονοτριβήση εις την Ασίαν. Και τούτο, διότι εβιάζετο, εάν θα του ήτο δυνατόν, κατά την ημέραν της Πεντηκοστής να φθάση εις Ιεροσόλυμα.

Ὁ Μέγας Βασίλειος καταρρίπτει τή διακήρυξη τῆς ὑγείας ὡς «τό ὕψιστο ἀγαθό»

Ο Μέγας Βασίλειος καταρρίπτει τη διακήρυξη της υγείας ως «το ύψιστο αγαθό»

χειρί Ιωάννη Λίτινα

«Ἐπειδὴ δυσθήρατος ἡ ἀλήθεια, πανταχόθεν ἡμῖν ἐξιχνευτέα»[i].Επειδή η αλήθεια δύσκολα συλλαμβάνεται, πρέπει από παντού να την εξιχνιάζουμε, προτρέπει ο Μέγας Ιεράρχης. Αυτό είναι ένα καθήκον που πρέπει να συνέχει κάθε πιστό που γνωρίζει τον σκοπό της κλήσεώς του.

Ανάμεσα στα μηνύματα που εξέπεμψε η Διαρκής Ιερά Σύνοδος μέσω εγκυκλίων, ξεχώρισε ένα, βάσει του οποίου οικοδομήθηκε το σαθρό οικοδόμημα της επισφαλούς για την σωτηρία της ψυχής, «αντιμετώπισης της επιδημίας covid-19».

Αυτό το μήνυμα εμπεριέχεται στο «Συνοδικό Παραμυθητικό Λόγο γιά τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα καί τό Ἅγιον Πάσχα» της 10ης Απριλίου 2020, υπ' αριθ.3019 και αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Ἐνώπιον τῆς ἀγωνίας τοῦ ἀνθρώπου νά διατηρήσει τό ὕψιστο ἐπί γῆς ἀγαθό τῆς ζωῆς καί τῆς ὑγείας, ταπεινώθηκε (σ.σ. η διοίκηση της Εκκλησίας) καί συμπορεύθηκε μέ τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἀνθρώπου».

Επειδή η συγκεκριμένη διακήρυξη είναι ξένη στο ορθόδοξο αγιοπατερικό φρόνημα, θα παρουσιάσουμε συνοπτικώς τη διδασκαλία του σπουδαίου Πατέρα της Εκκλησίας μας, Μεγάλου Βασιλείου για το ζήτημα, ώστε και δι’ ημών των «λίθων» να εξιχνιαστεί και ακουστεί η αλήθεια κατά το λόγο του Κυρίου μας : «λέγω ὑμῖν ὅτι ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται». (Λκ.19,40).

Παραθέτουμε κατωτέρω σε νεοελληνική απόδοση τους λόγους του Αγίου. Αυτούσιοι στο πρωτότυπο, παρατίθενται στις αντίστοιχες σημειώσεις τέλους.

Ερμηνεύοντας τον ριδ' Ψαλμό, διδάσκει για το ποιο είναι το αληθινό αγαθό και ποιο είναι το φρόνημα το οποίο διέπει τους ανθρώπους που αγαπούν τον Θεό:

Τῆς Ἀναλήψεως

Την Πέμπτη της έκτης Εβδομάδας από το Πάσχα εορτάζουμε την ανάληψη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού.

**

Όταν ακόμη ο Χριστός ήταν με τους μαθητές, πριν από το πάθος, τους υποσχέθηκε την παρουσία του παναγίου Πνεύματος λέγοντας: «Σας συμφέρει να φύγω· διότι αν εγώ δεν φύγω, ο Παράκλητος δεν θα έρθει» (Ιω. 16:7), και: «Όταν έρθει Εκείνος, θα σας διδάξει όλη την αλήθεια» (Ιω. 16:13).

Γι’ αυτό, μετά την εκ νεκρών ανάσταση, ο Χριστός για σαράντα μέρες εμφανιζόταν στους μαθητές, όχι πάντοτε, αλλά με διαλείμματα, τρώγοντας και πίνοντας μαζί τους, κάνοντας έτσι την ανάσταση βεβαιότερη.

Την τελευταία φορά, αφού τους είπε πολλά για τη βασιλεία του Θεού, τους παράγγειλε να μην απομακρυνθούν από την Ιερουσαλήμ, αλλά παραμένοντας εκεί, να περιμένουν την έλευση του παναγίου Πνεύματος, για να βαπτιστούν και απ’ Αυτό –διότι μόνο με νερό είχαν βαπτιστεί προηγουμένως από τον Ιωάννη (αν και αργότερα ο Επιφάνιος Κύπρου εξιστόρησε ότι ο Ιωάννης ο Θεολόγος βάπτισε την Θεοτόκο, και ο Πέτρος με τον Ιωάννη πάλι βάπτισαν τους υπόλοιπους αποστόλους).

Τους παράγγειλε να παραμείνουν στην Ιερουσαλήμ, για να στερεωθεί πρώτα εκεί το κήρυγμα του Ευαγγελίου, μήπως πηγαίνοντας σε ξένους τόπους, εύκολα θα μπορούσαν να κατηγορηθούν, και διότι έπρεπε, όπως ακριβώς οι στρατιώτες, από εδώ να προετοιμαστούν με τα όπλα του Πνεύματος, και έτσι να προχωρήσουν σε μάχη με τους εχθρούς του Χριστού.

Όταν λοιπόν έφτασε ο καιρός της αναλήψεως, ο Χριστός έβγαλε τους μαθητές στο Όρος των Ελαιών –που ονομάζεται έτσι γιατί ήταν κατάφυτο από πολλές ελιές– και μιλώντας τους για την κήρυξή Του από αυτούς στα πέρατα του κόσμου και για την ακατάλυτη μελλοντική βασιλεία Του, και επειδή έβλεπε ότι κι εκείνοι ήθελαν να κάνουν ερωτήσεις, και ενώ ήταν παρούσα εκεί και η άχραντη Μητέρα Του, έφερε μπροστά τους αγγέλους που θα τους έδειχναν την άνοδό Του στους ουρανούς.

Και ενώ οι μαθητές έβλεπαν, άρχισε να ανεβαίνει από ανάμεσά τους, και μια νεφέλη Τον παρέλαβε. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, υποβασταζόμενος από τους αγγέλους, που ο ένας παρακινούσε τον άλλον να ανοίξουν τις ουράνιες θύρες και ήταν κατάπληκτοι βλέποντάς Τον να έχει σάρκα και αίμα, ο Χριστός ανέβηκε στον ουρανό και κάθισε στα δεξιά του Πατέρα, και μ’ αυτό τον τρόπο θέωσε τη σάρκα Του, και τολμώ να πω, την έκανε ομόθεη, με την οποία εμείς οι άνθρωποι συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό, αφού διαλύθηκε η αρχαία έχθρα.

Ἀξιόπιστη καί εὐχάριστη

Η Βασιλεία του Θεού, δεν κερδίζεται με τη γλώσσα αλλά με την καρδιά. 

Η καρδιά είναι το θησαυροφυλάκιο των θησαυρών, με τους οποίους εξαγοράζεται η Βασιλεία- η καρδιά και όχι η γλώσσα.