Ἡ ἐξάσκηση τῆς θέλησής μας (Α') , Ἀόρατος πόλεμος, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΟΜΙΛΙΑ_12.Η εξάσκηση της θέλησης μας (Α') ώστε να θέλουμε όλα για την ευχαρίστηση του Θεού, Αγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου- Αόρατος πόλεμος, 22- 4-2023, Αρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

Ἡ στεναχώρια γιά τήν κοίμηση ἑνός οἰκείου προσώπου , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

«Παθοκτόνοι καί ὄχι σωματοκτόνοι» , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Ἡ ταπεινολογία εἶναι κρυμμένη ὑπερηφάνεια , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 

Εὐαγγελία Λάππα: Ὁ Ἐθνάρχης

Ἰωάννης Καποδίστριας (Κέρκυρα, 10 Φεβρουαρίου 1776 - Ναύπλιο, π.ημ. 27 Σεπτεμβρίου / ν.ημ. 9 Ὀκτωβρίου 1831)

Εὐαγγελία Κ. Λάππα

Ἐθνάρχης εἶναι ὁ ἡγέτης, ὁ ΕΝΑΣ, αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὸ ΕΘΝΟΣ μὲ γνώμονα τὸ ἐθνικὸ συμφέρον καὶ μὲ βάση τὰ ἰδανικά της ΠΙΣΤΕΩΣ1 καὶ τῆς ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Φροντίζει2, μὲ τὸν ἴδιο ζῆλο καὶ αὐταπάρνηση, ὄχι μόνο τοὺς Ἕλληνες ποὺ ζοῦν μέσα στὰ ὅρια τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀπόδημους καὶ τοὺς ἀλύτρωτους.

Ὁ Ἐθνάρχης δὲν ὑπακούει σὲ ξένα συμφέροντα παρὰ μόνον στὴ φωνὴ τῆς Ἑλλάδος. Πάνω κι ἀπ᾿ τίς συμμαχίες καὶ τίς διπλωματικὲς σχέσεις, βάζει τὸ ἐθνικὸ συμφέρον, τὸ ὁποῖο ἀπαιτεῖ ἐθνικὴ ἐνότητα3, ἀλλὰ καὶ γενναῖες, ἄλλοτε εὐχάριστες καὶ ἄλλοτε «δυσάρεστες», ἀποφάσεις. Δὲν δίνει ποτὲ τὸ κίνητρο νὰ διχαστοῦν οἱ Ἕλληνες σὲ διάφορες ἀντίπαλες παρατάξεις, κάτι ποὺ δὲν ἐπιθυμεῖ γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο. Δὲν θὰ πεῖ, οὔτε κἂν θὰ μπῇ στὴ διαδικασία νὰ σκεφτῇ, προδοτικὲς φράσεις ὅπως «ἡ Κύπρος, ὁ Πόντος ἢ ἄλλες ἀλύτρωτες πατρίδες, κείτονται μακράν». Δὲν εἶναι ἀπαραίτητο κριτήριο ὑπέρ του, ἡ ἔνδειά του ἢ καὶ τὸ καταπονημένο ἀπὸ πολέμους σῶμα του. Μπορεῖ, κάποιος νὰ ξόδεψε ὅλη του τὴν περιουσία καὶ νὰ πλήγωσε τὸ σῶμα του πολεμῶντας σὲ ἐμφυλίους ποὺ ὁ ἴδιος ἢ καὶ οἱ ὁμοϊδεάτες του δημιούργησαν. Δὲν εἶναι ἀναγκαῖο νὰ χαρακτηρίζεται ὡς ἰδιαίτερης εὐφυΐας -τ᾿ ὁποῖο βέβαια θὰ ἦταν τὸ ἰδανικό- ἀλλὰ τὸ σημαντικότερο χάρισμά του θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ ἀπόλυτα ἐπιτυχημένη ἐπιλογὴ τῶν συνεργατῶν του, προφανῶς μακρὰν ἀπὸ ὕποπτες ἰσορροπίες καὶ διαπλεκόμενα συμφέροντα ἢ ἔξωθεν ἐντολές.

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ γέρο-Ἐνώχ

Είχε έρθει απρόοπτα και χωρίς επίσημη υποδοχή στο μοναστήρι, σαν ένας ταπεινός προσκυνητής που μέλημά του ήταν ν’ απολαύσει τη Χάρη του Θεού σ’ όλη τη ζωή του κοινοβίου.

Δεν τον γνωρίζαμε από πριν οι πιο πολλοί, μολονότι είχαμε ακουστά την αρετή του. Όμως δεν χρειάστηκαν συστάσεις πολλές, τον νοιώσαμε αμέσως, μόλις τον είδαμε. Ήταν ένα απ’ τα παιδάκια αυτά που είπε ο Κύριος ότι θα κάνουν δική τους την Ουράνια Βασιλεία. Ρωτήσαμε για τ’ όνομά του κι όταν το μάθαμε, πετάξαμε: Ο γέρο-Ενώχ, ο Ρουμάνος ασκητής από την Καψάλα. Μυστικά το μοναστήρι πανηγύριζε!

Στην εκκλησία στεκόταν ήσυχα στο στασίδι του και την ώρα του προσκυνήματος ήταν όλο μετάνοιες. Το προσωπάκι του έλαμπε. Κρατούσε ένα κομποσκοίνι και το γυρνούσε άρρυθμα. Φορούσε κάτι μπότες δερμάτινες και τριμμένο ράσο και σκούφο. Τα χαρακτηριστικά του μαρτυρούσαν άσκηση, κόπο, κακοπάθεια.

Σαν βγήκαμε απ’ τον εσπερινό, τα’ χε χαμένα, δεν ήξερε πού είναι τ’ αρχονταρίκι. Και όπως το παιδάκι που δεν μπορεί να προσανατολισθεί, ρωτούσε να μάθει πού είναι το δωμάτιό του. Ήταν τόσο χαριτωμένος, ώστε σου έφτανε μόνο να τον βλέπεις! Κάποιος του είπε ότι είχε τράπεζα εκείνη την ώρα.

«Α! Καλά, καλά», απάντησε με χαμόγελο.

Την ίδια στιγμή κάποιος άλλος αδελφός τού είπε αστειευόμενος: «Εσύ δεν θα φας στην τράπεζα!» Και εκείνος, το ίδιο αθώα και απλά πρόφερε: «Ακόμα καλύτερα!»

Πάντως έφαγε κι αυτός στην τράπεζα μ’ όλους τους πατέρες και γεμάτος χαρά μετά το δείπνο, έπαιρνε την ευχή του Γέροντα, αποσυρόμενος στο κελί του.

Χωρίζουμε… ψηφιακά!

Χωρίζουμε… ψηφιακά!

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

Εἶναι ἀλήθεια, καλοί μου φίλοι, ὅτι ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι εἴμασθε πλασμένοι γιὰ νὰ ζοῦμε μαζί. Καὶ ἐπιπλέον εἴμασθε πλασμένοι νὰ ἐπικοινωνοῦ­με καὶ μάλιστα πρόσωπο μὲ πρόσωπο. Ὅμως ἔρχονται καὶ κάποιες φορὲς ποὺ δὲν πᾶνε καλὰ οἱ σχέσεις μὲ τοὺς συνανθρώπους μας, ὁπότε ἀκολουθεῖ τὸ «χωρίζουμε»! Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ χειρότερος τρόπος χωρισμοῦ; Ὁ… ψηφιακός! Αὐτὸς ὁ «μοντέρνος» τρόπος ποὺ ἔχει ἐφεύρει ἡ ψηφιακὴ ἐποχή μας! Ἀξίζει νὰ τὸ δοῦμε…

* * *

Αὐτὸ τὸ ὁποῖο εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς πρέπει νὰ ποῦμε εἶναι ὅτι, ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἱ. Χρυσόστομος, ὁ Θεὸς μετὰ τὴν ἐκδίωξη τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Παράδεισο, κινούμενος ἀπὸ φιλανθρωπία, ἔβαλε στὴ ζωή μας τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους. Δηλαδὴ τοὺς συγγενεῖς, τοὺς φίλους, τοὺς συμμαθητές, τοὺς συμφοιτητές, τοὺς συναδέλφους, τοὺς γείτονες κ.λπ. Ἔτσι ζώντας μαζὶ μὲ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ ἐπικοινωνώντας μαζί τους, ἁπαλύνεται ὁ πόνος αὐτῆς τῆς ἀπώλειας τοῦ Παραδείσου. Διαφορετικὰ ἡ ζωή μας θὰ ἦταν κόλαση καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἐπιβιώσουμε!

Εἶναι λογικό, λοιπόν, ὅλα νὰ ἀποβλέπουν στὸ νὰ μένουμε στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ ἀπομακρύνουν τὰ ὅποια προβλήματα καὶ τὶς δυσ­κολίες καὶ ὅλα νὰ κατατείνουν στὸ πῶς νὰ ζοῦμε μαζὶ μὲ τὸν καλύτερο δυνατὸ τρόπο.

Ὅμως ἔρχονται καὶ ὄντως δύσκολες στιγμὲς ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ συνεχίσουμε μία σχέση, μία συνεργασία, μία ἐπαφή. Τότε ποὺ πρέπει νὰ ποῦμε καθαρὰ καὶ ξάστερα στὸν ἄλλο «χωρίζουμε»!

Καὶ ἐνῷ συναντᾶ κανεὶς πλῆθος ἀπὸ συμβουλὲς καὶ μάλιστα πολλῶν εἰδικῶν γιὰ τὸ πῶς νὰ διατηρήσει κανεὶς τὶς σχέσεις του μὲ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ ξεπεράσει τὰ ὅποια προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται, ὡστόσο σπάνια θὰ δεῖ κανεὶς τοὺς εἰδικοὺς νὰ μᾶς λένε κάτι γιὰ τό… πῶς χωρίζουμε!

Ὅσιος Ἐφραίμ ὁ Σύρος: Μακάριος ἐκεῖνος πού γεύθηκε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

Δόξα στη φιλανθρωπία του Θεού, και δοξολογία στην αγαθότητά του, και προσκύνηση στην ευσπλαχνία του. Ποιος είναι τόσο οικτίρμων πατέρας; Ποιος είναι τόσο ελεήμων πατέρας; Και ποιος πατέρας αγαπά τόσο πολύ, όπως ο δικός μας Δεσπότης, ο οποίος αγαπά εμάς τους δούλους του;

Όλα τα προσφέρει και όλα τα μοιράζει με το παραπάνω. Γιατρεύει τα τραύματα των ψυχών μας και μακροθυμεί, όταν παραβαίνουμε τις εντολές του. Θέλει να γίνουμε όλοι εμείς κληρονόμοι της βασιλείας του. Ακόμη θέλει να επαινείται από τον ίδιο και η προαίρεσή μας, διότι θα θεραπεύει μόνη της τα εύκολα και απλά νοσήματα της ψυχής, επειδή τα βαριά και δυσκολοθεράπευτα τα θεραπεύει ο ίδιος.

Γιατρεύει τα τραύματα του οκνηρού ανθρώπου, επειδή αυτός ανοίγει το στόμα του να τον δοξολογήσει. Και συγχωρεί τις αμαρτίες του αμαρτωλού, για να τον διεγείρει στην προθυμία. Τον αδύνατο στην πίστη, τον ακούει και ανταποκρίνεται γρήγορα στις ανάγκες του, για να μη λιποψυχήσει· στους καρτερικούς και εκείνους που χτυπούν την πόρτα του ελέους του με υπομονή, προσφέρει και τα δύο μαζί: και τη θεραπεία και την αμοιβή. Μπορούσε βέβαια να γιατρέψει όλα τα τραύματα των ψυχών μας, και με τη βία να μας μεταστρέψει και να μας κάνει αγαθούς, αλλά δεν το θέλει, για να μη στερηθεί από τους επαίνους του η προαίρεσή μας.

Εμείς λοιπόν αμελούμε να επικαλούμαστε το όνομά του, για να μας βοηθήσει και να μας προστατεύσει, ενώ αυτός μας αγαπά και μας ευσπλαχνίζεται. Ο ίδιος μας ελευθέρωσε και φώτισε τα μάτια του νου μας. Ο ίδιος πρόσφερε σ’ εμάς τη γνώση που αναφέρεται στη θεότητά του, και μας έδωσε να γευθούμε από τη γλυκύτητά της, για να τον ζητούμε συνεχώς.

Μακάριος είναι εκείνος που γεύθηκε από την αγάπη του και έκανε τον εαυτό του έτοιμο να γεμίζει πάντοτε από την αγάπη αυτή, διότι με το να γεμίσει ο ίδιος από τέτοια αγάπη, δεν ανέχεται άλλη αγάπη μέσα του.

Ἡ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δέν ἐντρέπεται;

Τοῦ Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβυτέρου π. Ἰωάννου Κ. Διώτη, Θεολόγου – Δημοσιογράφου – Συγγραφέως – Ἐκδότου, (ὅπως ἐτίμησεν αὐτόν ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν)

Κατὰ τὸν παρελθόντα Φεβρουάριον 2023, μὲ ἐκτενὲς κείμενόν μου, ἐκάλεσα τὴν ἀναξιοκρατικῶς ἐπιλεγεῖσαν ὡς Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας νὰ παραιτηθῆ διὰ 16 λόγους, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ διότι ζῆ ἀνήθικον βίον καὶ πορνεύει μὲ ἀστεφάνωτον ἄνδρα.

Εἰς μίαν πρόσφατον συνέντευξίν της («Καθημερινή», 2-4-2023), ἠρωτήθη πῶς ἀντιμετωπίζει τὸ γεγονὸς ὅτι συμβιεῖ μὲ ἄνδρα, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι σύζυγός της. Ἡ τοιαύτη Πρόεδρος, Αἰκατερίνη Σακελλαροπούλου, ὡς ἑξῆς ἀπήντησε:

«Δὲν ὑπάρχει ὁποιοσδήποτε προβληματισμός. Μὴ ξεχνᾶμε ὅτι στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερικὴ αὐτὰ εἶναι τελείως ξεπερασμένα. Ὅσοι τυχὸν ἐμφανίζονται ἐνοχλημένοι ἔχουν συγκεκριμένη στόχευση. Ἡ ἐποχὴ μας ἔχει πραγματικὰ ἀφήσει πίσω αὐτὲς τὶς προκαταλήψεις».

Αἶσχος! Ἐντροπή! Αἰσχύνη! Αἰσχύνη καὶ καταισχύνη. Ἡ ἀνήθικος αὐτὴ γυνὴ προσβάλλει τὸ Μυστήριον τοῦ Γάμου καὶ ἀτιμάζει τὸν ἱερὸν θεσμὸν τῆς οἰκογενείας. Κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον ζευγαρώνουν καὶ τὰ ζῷα. Ἡ ἀναξία αὐτὴ Πρόεδρος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς Πατρίδος διδάσκει νέα ἀήθη ἤθη καὶ προπαγανδίζει μὲ τὴν ζωήν της.

Τί προφήτευσε ὁ προφήτης Ἠσαΐας 700 χρόνια πρίν τήν γέννηση τοῦ Χριστοῦ γιά τόν θάνατο καί τήν ταφή Του

Ησ. 53:5. Αλλ’ αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.

Ησ. 53:6. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.

Ησ. 53:7. Αυτός ήτο κατατεθλιμμένος και βεβασανισμένος αλλά δεν ήνοιξε το στόμα αυτού· εφέρθη ως αρνίον επί σφαγήν, και ως πρόβατον έμπροσθεν του κείροντος αυτό άφωνον, ούτω δεν ήνοιξε το στόμα αυτού.

Ὅσο περισσότερο οὐρανό ἔχεις στήν καρδιά σου, τόσο λιγότερη γῆ ἐπιθυμεῖς ..."

" Όσο περισσότερο ουρανό έχεις στην καρδιά σου, τόσο λιγότερη γή επιθυμείς ..."

Χριστός Ανέστη Χαρά μου !

https://proskynitis.blogspot.com/2023/04/blog-post_450.html

28 Ἀπριλίου. Τῶν ἐν Κυζίκῳ ἐννέα μαρτύρων (γ ́ αἰ.), Μέμνονος ὁσίου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρ. β΄ ἑβδ. Πράξεων (Πρξ. ε΄ 1-11).

Πραξ. 5,1           Ἀνὴρ δέ τις Ἀνανίας ὀνόματι σὺν Σαπφείρῃ τῇ γυναικὶ αὐτοῦ ἐπώλησε κτῆμα

Πραξ. 5,1                  Ενας άνθρωπος, Ανανίας ονόματι, μαζή με την γυναίκα του την Σαπφείραν επώλησε το κτήμα του

Πραξ. 5,2           καὶ ἐνοσφίσατο ἀπὸ τῆς τιμῆς, συνειδυίας καὶ τῆς γυναικὸς αὐτοῦ, καὶ ἐνέγκας μέρος τι παρὰ τοὺς πόδας τῶν ἀποστόλων ἔθηκεν.

Πραξ. 5,2                 και εξεχώρισε και εκράτησε δια τον εαυτόν του ένα μέρος από τα εισπραχθέντα χρήματα, με γνώσιν και συγκατάθεσιν της γυναικός του, εν αγνοία των Αποστόλων. Και αφού έφερε το υπόλοιπον μέρος των χρημάτων, το έθεσε στους πόδας των Αποστόλων.