93. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς ψυχοσωματικῆς ὑγείας, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

93. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς ψυχοσωματικῆς ὑγείας, Βίος καί λόγοι Ἁγ. Πορφυρίου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 26-3-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr_ht... καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

Περί μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Περί μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, 29-3-2019, ζωντανή μετάδοση, Ἱερός Ναός 318 Ἁγίων Πατέρων Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Ριζάρι Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.gr, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.gr

“Ἡ ἀκηδία” – Ἀμαρτωλῶν Σωτηρία

 

Ακηδία είναι η αθυμία και η ανορεξία που κυριεύει τον άνθρωπο, κάνοντάς τον απρόθυμο, αμελή ή αδιάφορο για κάθε πνευματικό έργο. Είναι κι αυτή μία από τις θανάσιμες αμαρτίες, σαν πρόξενος πολλών και φοβερών κακών. Η ακηδία προξενεί παραλυσία στο νου και την ψυχή, οκνηρία στην εκπλήρωση των εντολών του Θεού, και προπαντός μίσος για την προσευχή και την ψαλμωδία. Απ΄αυτή την παράνομη μάνα γεννιούνται δύο ασεβέστατες θυγατέρες. Πρώτη είναι η μικροψυχία, όταν ο άνθρωπος βρίσκει δύσκολο τον πνευματικό αγώνα και ακατόρθωτες τις αρετές, οπότε πέφτει στην αμέλεια και δεύτερη είναι η απόγνωση, όταν, λόγω της αμέλειάς του, χάσει κάθε ελπίδα σωτηρίας. Η απόγνωση είναι η χειρότερη απ΄όλες τις αμαρτίες.

Με κανέναν άλλον τρόπο δεν μπορείς να λυπήσεις τόσο πολύ τον φιλεύσπλαχνο Θεό, όσο με το να πεις ότι δεν πρόκειται ποτέ ν΄αξιωθείς άφεση αμαρτιών και να βρεις σωτηρία ψυχής. Γιατί έτσι αρνείσαι τον ίδιο τον Κύριο, την πρόνοιά Του, τη φιλανθρωπία Του, τη λυτρωτική Του θυσία για σένα στο Σταυρό, που σου άνοιξε την πύλη της ουράνιας βασιλείας. Πολέμησε, λοιπόν, την ακηδία, για να μην πέσεις στην αρνησίθεη απόγνωση. Μη μεριμνάς για πρόσκαιρα πράγματα περισσότερο απ΄όσο χρειάζεται. Συγκέντρωσε τη φροντίδα και το ζήλο σου στα πνευματικά έργα και στην καλλιέργεια των αρετών. Πόθησε ολόψυχα το Θεό και την άνω Ιερουσαλήμ. Και όταν, την ώρα της προσευχής ή άλλης καλής εργασίας, νιώθεις ακηδία, να ξέρεις πώς είναι ο πονηρός, που έρχεται για να σε πειράξει και να σ΄εμποδίσει από το αγαθό. Εσύ τότε όχι μόνο να μη διακόψεις, αλλά να συνεχίσεις με μεγαλύτερη βία, ώσπου να διώξεις το δαίμονα.

Μοναχός Θεόκτιστος-Ὁ Ἅγιος Ἐρημίτης

 Μοναχός Θεόκτιστος Εσφιγμενίτης (1822 - 29 Μαρτίου 1917)

  Ο Μικρασιάτης αναχωρητής Θεόκτιστος νέος έρχεται στον Άγιον Όρος. Η μονή Εσφιγμένου του δίνει ένα κελλί της για τις πρώτες ουράνιες αναβάσεις του. Ύστερα από μία πορεία μέσω Ιεροσολύμων και Σάμου προς ανεύρεση της ιερής ησυχίας καταλήγει στο ιερό νησί της Αποκαλύψεως. Οι πιο απαραμύθητοι τόποι της Πάτμου τον φιλοξενούν επί μισό περίπου αιώνα.

Ο Θεός ήταν παντοτεινή συντροφιά του. Δεν έπασχε ποτέ από μοναξιά και ας ήταν πάντα μόνος. Όταν του τέλειωσε κάποτε το νερό, η προσευχή του έφερε ένα σύννεφο να τον ξεδιψάσει και να γεμίσει τη στέρνα του. Τα φίδια ήταν φίλοι του, δεν τα φοβόταν, όπως ο Αδάμ πριν την πτώση. Τον έβλεπαν να μην πατά στη γη. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Ο δαίμονας παρότι τον μετακινούσε από τόπο σε τόπο, δεν μπορούσε να τον νικήσει.Με το μεγάλο κομποσχοίνι του έκανε δύο χιλιάδες μετάνοιες γονατιστές την ημέρα και έκλαιγε για τις αμαρτίες τις δικές του και όλων των ανθρώπων. Στο ερημητήριό του ήταν ανυπόδητος και η διατροφή του λιτότατη. Μόνο Σάββατο και Κυριακή κατέλυε το λάδι. Μελετούσε πολύ την «Φιλοκαλία» και Μετελάμβανε συχνά των Αχράντων Μυστηρίων, γνωρίσματα των γνήσιων «Κολλυβάδων». 

Απλός, λιτός, καταδεκτικός, μεγάλος νηστευτής, εργατικός σε όλη του τη ζωή. 

 Περιστατικά και γεγονότα τον φανερώνουν διορατικό, προορατικό και αδιάλειπτα προσευχόμενο. 

 «Αισθάνομαι τόση γλυκύτητα, έλεγε, ώστε δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ. Όταν λέω την εύχή είναι σαν να ακούω χιλιάδες αγγέλους να ψάλλουν». Η μελέτη της Αγίας Γραφής και η συχνή θεία Μετάληψη τον αναπτέρωναν. Γνήσιος απόγονος των ιεροπρεπών Κολλυβάδων.

 Στα τέλη του σχεδόν τυφλώθηκε και κουφάθηκε. Δεν εμποδιζόταν όμως να έχει στραμμένα τα μάτια του μόνιμα στον ουρανό και ν’ ακούει αγγελικούς ύμνους.

Ἡ Ἄνω Ἰερουσαλήμ

Η ΑΝΩ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

 

Αρχιμανδρίτου ΔΑΝΙΗΛ ΓΟΥΒΑΛΗ  

 

 «Δεδοξασμένα ελαλήθη περί σου, η πόλις του Θεού»

 

 (Ψαλμ. 86ος)

      Θα επισκεφθούμε μία πόλη. Μία ασύγκριτη και υπερθαύμαστη πόλη. Αν συνεργάζονταν οι καλύτεροι αρχιτέκτονες και μηχανικοί της γης και  αν χρησιμοποιούνταν τα εκλεκτότερα οικοδομικά υλικά και αν διατίθενταν κολοσσιαία χρηματικά ποσά, τέτοια πόλις δεν θα χτιζόταν.

 

Αν την γέμιζαν με τα πιο ωραία οικοδομήματα, τους πιο όμορφους κήπους, με θαυμαστά πάρκα και άλση, με ονομαστά μουσεία, με βιβλιοθήκες, με αγορές, με τόπους ψυχαγωγίας, δεν θα έλεγε τίποτε μπροστά στην πόλι πού εμείς θα επισκεφθούμε.

 

Πώς ονομάζεται αυτή η απαράμιλλη πόλις; Έχει διάφορες ονομασίες: Πόλις αγία, πόλις του Θεού, μέλλουσα πόλις, σκηνή του Θεού, νέα Σιών, νέα Ιερουσαλήμ, «καινή» (καινούργια) Ιερουσαλήμ. 

 

Ονομάζεται και άνω πόλις, άνω μητρόπολις, άνω Ιερουσαλήμ. Ξεχωρίζει από κάθε γνωστή μας πόλη, γιατί δεν σχεδιάσθηκε και δεν χτίσθηκε από ανθρώπους, αλλά από τον Ίδιο τον Θεό. Τι ωραία πού το διατυπώνει ο Απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή!

 

«Εξεδέχετο γαρ την τους θεμελίους έχουσαν πάλιν ης τεχνίτης και δημιουργός ο Θεός»...πού σημαίνει: «Περίμενε ο Αβραάμ να κατοικήση κάποτε στην πόλη με τα γερά θεμέλια, την οποία τεχνούργησε και δημιούργησε ο Θεός», (11,10).

 

Συγκλονιστικό και να το σκεφθεί κανείς. Ο αιώνιος Θεός με την ανεξιχνίαστη σοφία του, την απεριόριστη δύναμί του και τον άπειρο πλούτο του κατασκεύασε μια πόλη. Πώς να συλλάβη ανθρώπινο μυαλό το μεγαλείο, τον πλούτο, την δόξα της, τα κάλλη της.

 

Το χρυσό στόμα της Εκκλησίας μας, ο Ιερός Χρυσόστομος στην 25η ομιλία του στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο νουθετεί: «Ας φροντίσουμε να γίνουμε πολίτες της «άνω πόλεως». Μέχρι πότε θα μένουμε στην εξορία»; Και ερμηνεύοντας τον 47ο ψαλμό σημειώνει; «Συνεχώς και πάντοτε να στρέφουμε το νου μας προς την πόλι μας, την Ιερουσαλήμ και να φανταζόμαστε πάντα τις ομορφιές της - «αυτής τα κάλλη διαπαντός φανταζόμενοι». 

«Περί ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» – Ἀρχ. Ἀθανασίου Μυτιληναίου.

«Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι εκκλησία χωρίς αποστολή»

Αποκάλυψις του Ιωάννου: (Κεφ.3,7. Προς την εκκλησίαν της Φιλαδελφείας).

«Και τω αγγέλω της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον: τάδε λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων την κλειν του Δαυίδ, ο ανοίγων και ουδείς κλείσει, και κλείων και ουδείς ανοίξει. Οίδα σου τα έργα. Ιδού δέδωκα ενώπιόν σου θύραν ανεωγμένην, ην ουδείς δύναται κλείσαι αυτήν, –ότι μικράν έχεις δύναμιν, και ετήρησάς μου τον λόγον και ουκ ηρνήσω το όνομά μου•…..».

Ορθώς ελέχθη ότι «Εκκλησία χωρίς ιεραποστολή είναι Εκκλησία χωρίς αποστολή»!

Ο σκοπός της ιεραποστολής είναι η διαρκής ανανέωσις του αριθμού των μελών της Εκκλησίας, με στόχο την εκκλησιαστικοποίησιν του σύμπαντος κόσμου, αλλά και η συνεχής κατάρτισις –συνεχής!– των μελών της Εκκλησίας. Αν υποτεθεί, εσείς ότι παρακολουθήσατε κάποτε, σαν παιδιά, κατήχησι στο κατηχητικό σχολείο, ή γενικά στο σχολείο, δεν είναι επαρκής, δεν μπορείτε να πήτε ότι «εγώ τα έμαθα εις το κατηχητικό σχολείο και δεν τα έχω πια ανάγκη». Αυτή η κατάρτισις, η πνευματική κατάρτισις, είναι ένα έργο της Εκκλησίας διαρκές. Και πρέπει όλοι οι πιστοί –έως θανάτου των– διαρκώς να καλλιεργούνται και να προπαρασκευάζωνται για την Βασιλεία του Θεού. Διαρκώς.

Συνεπώς, έχομε δύο έργα, δύο κατευθύνσεις: ποιούς δηλαδή θα φέρωμε από την πόρτα απ’ έξω μέσα –να τους προσελκύσωμε εις την πίστιν– και πώς θα καλλιεργήσωμε εκείνους οι οποίοι ήδη είναι μέσα στην μάντρα, μέσα εις την Εκκλησία. Συνεπώς, έχομε εδώ δύο καταστάσεις, δύο ιεραποστολές. Μάλιστα, θα μπορούσε κανείς να πη ότι έχομε τις εξής ονομασίες: εσωτερική ιεραποστολή και εξωτερική ιεραποστολή. Δεν είναι πάρα πολύ σωστή η έκφρασις αυτή. Υπάρχει μία πιο σωστή. Λέμε, ιεραποστολή για κάτι που αφορά τους έξω, και ποιμαντική γι’ αυτό που αφορά τους έσω. Αυτή την στιγμή, δεν κάνω εγώ σε σας ιεραποστολή. Κάνω ποιμαντική. Ενώ, αντιθέτως, αν θα πηγαίναμε σε αβαπτίστους ανθρώπους, σε ξένες χώρες –σ’ ανθρώπους που δεν έχουνε γνώση του Θεού–, εκεί θα κάναμε ιεραποστολή.

Παρά ταύτα, είτε πούμε ποιμαντική είτε πούμε ιεραποστολή, ουσιαστικά οι όροι αυτοί συμπίπτουν. Απλώς τους λέμε διαφορετικούς για κάποια διάκριση. Λέγει ο Απόστολος Παύλος (Πράξεις 15, 35-36): «Μετά δε τινάς ημέρας είπε Παύλος προς Βαρνάβαν: «Επιστρέψαντες δη, επισκεψώμεθα τους αδελφούς ημών κατά πάσαν πόλιν, εν αις κατηγγείλαμεν τον λόγον του Κυρίου, πως έχουσι».

"Ἡ πιό μεγάλη πλάνη εἶναι νά νομίζεις ὅτι εἶσαι ἐλεύθερος ἀπό τήν πλάνη"

  Πλάνη είναι η φθορά της ανθρώπινης φύσεως από το ψεύδος. Πλάνη είναι η κατάσταση όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων, που προκλήθηκε από την πτώση των προπατόρων μας.
Όλοι βρισκόμαστε σε πλάνη. Η γνώση αυτής της πραγματικότητας είναι η καλύτερη προφύλαξη από την πλάνη. Η πιο μεγάλη πλάνη είναι να νομίζεις ότι είσαι ελεύθερος από την πλάνη.
Όλοι απατηθήκαμε. Όλοι πλανηθήκαμε. Όλοι, σε κάποιο βαθμό, είμαστε υποδουλωμένοι στο ψεύδος κι έχουμε ανάγκη να ελευθερωθούμε. 

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ἱεροκήρυκας: Ὅσοι παίζουν χαρτιά νά γνωρίζουν, ὅτι κρατάνε 52 δαίμονες στά χέρια τους...!!:

   "Είχα ένα μεγάλο πάθος στα νεότερα χρόνια μου, το πάθος της χαρτοπαιξίας. Καθόμουνα από το Σάββατο το βράδυ στο τραπέζι να παίξω χαρτί και σηκωνόμουνα Τετάρτη το βράδυ!

Τέσσερα μερόνυχτα, συνεχόμενα έπαιζα χαρτιά. Καθόμουνα να κερδίσω με κάθε μέσο, έστω και με κομπίνα, δεν πάει να ήταν ο Ωνάσης στο τραπέζι! Ήμουν ένας λωποδύτης.. Πού ένας τέτοιος άνθρωπος να πάει στην Εκκλησία...

Να ξέρετε, ότι ο Εβραίος που εφεύρεσε την τράπουλα, ήθελε με τα τραπουλόχαρτα 4 πρόσωπα να ξευτελίσει.

Γέρων Ἐφραίμ Ἀριζονίτης

ΓΈΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΑΡΙΖΟΝΙΤΗΣ.