«Καί
τό φῶς ἐν τῇ σκοτίᾳ φαίνει, καί ἡ
σκοτία αὐτό οὐ κατέλαβεν»
(Ἰωαν.
Α΄: 5).
Κεφ. 13ο
Βοήθεια
σημαντική εὕρισκαν κοντά στόν στάρετς
Ἀμβρόσιο καί πολυάριθμοι διανοούμενοι,
οἱ ὁποῖοι τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν
ἐκτεθειμένοι σέ πολλούς κινδύνους. Τί
φοβερές ἐπιδημίες πού μάστιζαν τότε
τίς κεφαλές τῶν μορφωμένων!
Ὁ
ἕνας παρουσιαζόταν ὡς ὀπαδός τοῦ
λαϊκισμοῦ· πίστευε πώς ὁ λαός σάν ἄλλος
Θεός θά φέρη τήν σωτηρία.
Ὁ
ἄλλος παρίστανε τόν οὑμανιστή
(=ἀνθρωπιστή), ἀλλά ὁ οὑμανισμός του
εἶχε πάρει διάζευξι ἀπό τό χριστιανικό
πνεῦμα.
Ὁ
τρίτος ἐμφανιζόταν ὡς ὑλιστής, καί
ὅλα τά πορίσματα τῆς ἐπιστήμης τά
ἔβλεπε σάν πολύτιμα βέλη τῆς φαρέτρας
του.
Ὁ
τέταρτος ἐκαυχᾶτο ὡς ὀρθολογιστής
καί ἀνέβαζε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ τούς
Γάλλους ἐγκυκλοπαιδιστάς.
Ὁ
πέμπτος ἐκήρυσσε τόν σοσιαλισμό καί
σχεδίαζε μέ κάθε μέσο θεμιτό καί ἀθέμιτο
τήν ἐπανάστασι. «Θέλετε
νά ἐπιτύχη ἡ ἐπανάστασις;» ἔλεγε.
«Πρέπει νά ὁδηγήσουμε
στήν διαφθορά τήν ὑπάρχουσα κοινωνία».
Ὁ
ἄλλος ἐλάνσαρε τόν μηδενισμό, ὁ ἄλλος
τήν χειραφέτησι ἀπό τήν ἠθική, ὁ ἄλλος
τόν νιτσεϊσμό, ὁ ἄλλος τήν ἀναρχία
κ.ο.κ. Οἱ ἀσκοί τοῦ Αἰόλου εἶχαν ἀνοίξει
καί οἱ ἄνεμοι τοῦ χαλασμοῦ ἀπειλοῦσαν
νά γκρεμίσουν ὅ,τι ὑπῆρχε ὄρθιο στίς
συνειδήσεις.