Τί παθαίνουν ὅσοι δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ 2. Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τί παθαίνουν ὅσοι δέν τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ 2. Ἁγίου Νικοδήμου, Χρηστοήθεια. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 24-2-2013 (Σύναξη Κυριακῆς)
http://HristosPanagia3.blogspot.gr

Διδαχή τήν Κυριακή τοῦ Παραλύτου γιά τίς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ (Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ)

«Ίδε υγιής γέγονας· μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρόν σοί τι γένηται» (Ιω. 5, 14)

«ΠΡΟΣΕΞΕ, έχεις γίνει καλά· από δω και πέρα μην αμαρτάνεις, για να μην πάθεις τίποτα χειρότερο». Αυτή τη συμβουλή έδωσε ο Κύριος στον παράλυτο που θεράπευσε, όπως ακούσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο.

Αγαπητοί αδελφοί! Η συμβουλή του Κυρίου έχει και για μας πολύ μεγάλη σημασία. Κι αυτό, γιατί μας πληροφορεί ότι για τις ασθένειες και τα άλλα δεινά της επίγειας ζωής μας ευθύνονται οι αμαρτίες μας. Και όταν ο Θεός μας απάλλάξει από μιαν ασθένεια ή άλλη δυστυχία, τότε, αν αρχίσουμε πάλι να ζούμε αμαρτωλά, θα μας βρουν νέα δεινά, χειρότερα από τα πρώτα, που ήταν παιδαγωγικές και σωφρονιστικές θείες τιμωρίες. Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των θλίψεων του ανθρώπου στον χρόνο και στην αιωνιότητα. Οι θλίψεις αποτελούν τη φυσική συνέπεια της αμαρτίας, όπως οι πόνοι αποτελούν τη φυσική συνέπεια των σωματικών ασθενειών, τη χαρακτηριστική τους ενέργεια. Η αμαρτία με την πλατιά της έννοια, δηλαδή η πτώση της ανθρωπότητας και ο αιώνιος θάνατός της, περιλαμβάνει όλους τους ανθρώπους χωρίς καμιάν εξαίρεση. Κάποιες αμαρτίες αποτελούν θλιβερή κληρονομιά ολόκληρων κοινοτήτων ανθρώπων. Κάθε άνθρωπος, τέλος, έχει τα προσωπικά του πάθη και, συνακόλουθα, τα προσωπικά του αμαρτήματα, αμαρτήματα που ανήκουν αποκλειστικά στον ίδιο. Η αμαρτία σ’ όλες αυτές τις μορφές της είναι η αιτία και η αρχή των θλίψεων και των δεινών της ανθρωπότητας γενικά, των επιμέρους ανθρωπίνων κοινωνιών και κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η δηλητηριασμένη από την αμαρτία φύση μας απέκτησε την ιδιότητα να αμαρτάνει, απέκτησε τη ροπή προς την αμαρτία, υποτάχθηκε στην τυραννική εξουσία της αμαρτίας, παράγει μέσα της την αμαρτία και δεν μπορεί ν’ απαλλάξει καμιά μορφή της δραστηριότητάς της από την παρουσία της αμαρτίας. Ο μη ανακαινισμένος άνθρωπος δεν μπορεί να μην αμαρτάνει, ακόμα κι αν θέλει να μην αμαρτάνει (βλ. Ρωμ. 7, 14-25).

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Οἱ νηστευτὲς νηστεύουν καὶ δὲν παθαίνουν τίποτε· ὄχι ἁπλῶς δὲν παθαίνουν, ἀλλὰ θεραπεύονται ἀπὸ ἀρρώστιες»

 Δεν γίνεστε άγιοι κυνηγώντας το κακό. Άστε το κακό. Να κοιτάζετε προς τον Χριστό κι αυτό θα σας σώσει.

Εκεινο που κάνει άγιο τον άνθρωπο ειναι η αγάπη, η λατρεία πρὸς τὸν Χριστό, η οποία δὲν μπορει νὰ εκφραστει, δὲν μπορει, δὲν μπορεί.

Καὶ προσπαθεί ο άνθρωπος να κάνει ασκήσεις, νὰ κάνει τέτοια πράγματα και να καταπονεί τον εαυτό του για την αγάπη του Θεού.

Κανεὶς ασκητὴς δεν αγίασε χωρὶς ασκήσεις.

Κανεὶς δὲν μπόρεσε ν’ ανέλθει στην πνευματικότητα χωρὶς ν’ ασκηθει. Πρέπει νὰ γίνονται ασκήσεις. Άσκηση είναι οι μετάνοιες, οι αγρυπνίες κ.λπ., αλλὰ όχι μὲ βία.

Όλα νὰ γίνονται μὲ χαρά. Δὲν ειναι οι μετάνοιες ποὺ θὰ κάνουμε, δὲν ειναι οι προσευχές, ειναι τὸ δόσιμο, ο έρωτας γιὰ τὸν Χριστό, γιὰ τὰ πνευματικά.

Υπάρχουν πολλοὶ ποὺ τὰ κάνουνε αυτὰ όχι γιὰ τὸν Θεὸ αλλὰ γιὰ άσκηση, γιὰ ωφέλεια σωματική. Όμως οι πνευματικοὶ άνθρωποι τὸ κάνουνε γιὰ ψυχικὴ ωφέλεια, γιὰ τὸν Θεό.

Αλλὰ καὶ τὸ σώμα ωφελειται πολύ, δὲν αρρωσταίνει. Πολλὰ καλὰ έρχονται. Μέσα στὴν άσκηση, τὶς μετάνοιες, τὶς αγρυπνίες καὶ τὶς άλλες κακουχίες ειναι καὶ η νηστεία.

ΓΕΡΩΝ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ι.Μ. ΔΟΧΕΙΑΡΙΟΥ.Ἀμμάδες στήν γυναικεία μονή τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στό νησί τοῦ Θεολόγου ..Ἡ Κυπριανή, τό ἄγγελμα τῆς ἡμέρας.

Η Κυπριανή, το άγγελμα της ημέρας

Ήταν μια στητή γυναίκα με παρουσιαστικό αρχοντικό, μέ φωνή ανατολίτικη, πού τον λόγο της τον έκανε πομπώδη καί όμορφο. 'Όταν συναντούσε άνθρωπο, δεν ρωτούσε ως συνήθως τα νέα: «Πώς πολιτεύεται

ο κόσμος; Ποιοι ξενιτεμένοι ήρθαν στο νησί μας;». Εκείνη

είχε τά δικά της νέα τά νέα της Εκκλησίας. Δεν πάνα χαλούσε ο κόσμος· η Κυπριανή ζούσε τον κόσμο των 'Αγίων σαν αιώνιο παρόν.

Ἡ τελετὴ τοῦ ἁγίου Φωτός-φεστιβὰλ στὴν Ἐκκλησία

Ἄρθρο τοῦ Καθηγουμένου τῆς Ι.Μ. Δοχειαρίου Ἁγίου Ὅρους Γέροντος Γρηγορίου

Ἡ νύχτα τῆς Ἀναστάσεως δὲν φωτίστηκε ἀπὸ ἄστρο τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ μέσα ἀπὸ τὸν ζωοδόχο Τάφο. Αὐτὸ τὸ γιορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι ὡς τὴν μεγαλύτερη ἑορτὴ τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ ἀείμνηστος μητροπολίτης Κασσιανός, ἐπίσκοπος Κατάνης καὶ κοσμήτορας τοῦ Ἰνστιτούτου τοῦ Ἁγίου Σεργίου στὴν Γαλλία, παρακινοῦσε τοὺς Ἕλληνες φοιτητὲς νὰ τοῦ ψάλλουνε τὸ «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός…» καὶ ἔλεγε: «Αὐτὸν τὸν ὑπέροχο ὕμνο δὲν τὸν ἔχουμε ἐμεῖς. Ὁ ὕμνος αὐτὸς εἶναι ἡ κορυφὴ ὅλης τῆς ὑμνογραφίας.» Ἔτσι ὑμνήσανε οἱ ἅγιοι Πατέρες τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως.

Δυστυχῶς, αὐτὰ ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες τὰ λησμονήσαμε καὶ καταπιαστήκαμε μὲ ὅ,τι μὲ τὸ κοπρόφτυαρο μᾶς προσέφερε ἡ Δύση. Κι ἔτσι, μάθαμε νὰ ψάλλουμε τὸ «Ἅγια Νύχτα» μὲ εὐρωπαϊκὴ μουσικὴ καὶ τόσα ἄλλα ποὺ δὲν θέλω νὰ τὰ μνημονεύσω, γιὰ νὰ μὴ πικράνω αὐτοὺς ποὺ τὰ κουβάλησαν στὸν τόπο μας καὶ τὰ μετέδωσαν.

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης - Περί Ἀμελείας, Φόβου, Δειλίας, Προδοσίας καί Λιποταξίας (Ἐπιστολή 6η - 8η)

 6η Επιστολή 

Εύχομαι, παιδί μου, να αγωνίζεσαι, μη λησμονής τον σκοπόν της σωτηρίας. Ο διάβολος ωρύεται τίνα καταπίη, μη νυστάζης, τον καιρόν δεν τον έχομεν εις το χέρι μας, η ζωή μας κρέμαται εις μίαν κλωστήν, 

βίαζε τον εαυτόν σου, σήκωσε το ανάστημά σου, δείξε ότι του Χριστού είσαι δούλος και όχι του διαβόλου. Δεν ηξεύρεις ότι η αμέλεια θα φέρη χίλιους δύο λογισμούς προς αιχμαλωσίαν σου; Προσεύχου μετά πόνου και δακρύων. Θάρσει, ο Χριστός δεν θα σε αφήση. 

Βιάσου ολίγον και θα φύγη ο διάβολος. Η χάρις είναι έτοιμη να σε βοηθήση, περιμένει την ιδικήν σου προαίρεσιν και βίαν. Η αμέλεια, παιδί μου, γεννά την απιστίαν, την ακηδίαν και αύτη φέρει ένα εσμόν από κακούς και φθαρτικούς λογισμούς προς ρυπαρότητα οδηγούσα το θύμα της. Ανάστα, πάρε το όπλον, την ευχούλα, και φώναζε την δόξαν του Θεού μας. Κατατρόπωσε τον αντίδικον διάβολον, που ζητεί να σε καταφάγη. Βίαζε τον εαυτόν σου. Προσεύχομαι και κλαίω ιδιαιτέρως δια σε, να σε ενισχύση η Παναγία μας εις τον αγώνα σου.

«Νά φροντίζεις νά ᾿χεις πάντοτε χριστιανική πραότητα καί καλοσύνη, εἰρήνη κι ἀγάπη»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

Νά φροντίζεις νά ᾿χεις πάντοτε χριστιανική πραότητα καί καλοσύνη, εἰρήνη κι ἀγάπη. Νά φροντίζεις μέ κάθε τρόπο νά διώχνεις μακριά σου κάθε ὑποψία φιλαυτίας, κακίας, ἐκνευρισμοῦ καί ταραχῆς. Νά μήν ἐκνευρίζεσαι καί νά μήν ταράζεσαι ὅταν κάποιος σοῦ λέει ψέμματα κατά πρόσωπο ἤ προβάλει κάποια ἄδικη ἀξίωση ἤ σοῦ μιλήσει προσβλητικά ἤ σοῦ φανερώσει ἀδιάκριτα μιά ἀδυναμία ἤ ἕνα πάθος σου, πού ἐσύ οὔτε κἄν ὑποψιαζόσουν λόγω τῆς φιλαυτίας σου. Στήν ἀρχή νά προσπαθεῖς πάντα νά βλέπεις ψύχραιμα αὐτά πού σοῦ λέει ὁ ἄλλος, καθώς καί τά δικά σου λόγια καί τή συμπεριφορά σου. Ἄν μετά ἀπό μιά ἀμερόληπτη ἐξέταση τῶν λόγων καί τῶν πράξεών σου διαπιστώσεις πώς δέν ἔχεις λαθέψει, ἔχε τή συνείδησή σου ἤρεμη καί μή δίνεις προσοχή στά λόγια του. Μεῖνε σιωπηλός μπροστά του ἤ δεῖξε του τό σφάλμα του ἤρεμα,εὐγενικά, μέ καρδιακή καλοσύνη. Ἄν ὅμως διαπιστώσεις πώς τά λόγια του εἶναι ἀληθινά καί εἶσαι φταίχτης σέ κεῖνο πού σέ κατηγόρησε ὁ ἄλλος, τότε βάλε κατά μέρος τόν ἐγωισμό σου, ζήτησέ του συγγνώμη καί προσπάθησε νά διορθωθεῖς.

Πῶς προσφωνοῦμε τούς κληρικούς μας

 

Αν χρειαστεί να γράψουμε στους κληρικούς μας, καλό είναι να ξέρουμε και να χρησιμοποιούμε τις παρακάτω προσαγορεύσεις. Έξω από τον φάκελο, εκεί που γράφουμε τη διεύθυνση, το τελικό (ς) σίγμα των 

παρακάτω προσαγορεύσεων πρέπει να γίνει (ν): π.χ. Παναγιώτατον. Όταν όμως μιλούμε και χρησιμοποιούμε τις προσαγορεύσεις αυτές, τότε το τελικό (ς) γίνεται (ε): π.χ. Παναγιώτατε. Ειδικά στη Μοναχή ή στηνηγουμένη μπορεί να μένει πάντοτε το Οσιώτατη.

• Οικουμενικός Πατριάρχης: Παναγιώτατος
• Πατριάρχης: Μακαριώτατος
• Αρχιεπίσκοπος: Μακαριώτατος

Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς: «Στά ἔσχατα χρόνια τό κακό καί ἡ αἵρεση θά ἔχει τόσο ἐξαπλωθεῖ πού οἱ πιστοί δέν θά βρίσκουν ἱερέα και Ποιμένα νά τούς προστατέψει»

 Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δεν θα βρίσκουν Ιερέα και Ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη Σωτηρία. 

6 Μαΐου Συναξαριστής. Ἰὼβ Προφήτου, Βαρβάρου Μάρτυρα, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Δάνακτος, Μεσίρου καὶ Θερίνου, Δημητρίωνος Μάρτυρα, Δονάτου Μάρτυρα, τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἠλιοδώρου, Βενούστου καὶ τῶν σὺν αὐτῶν, Βενδίκτης Ὁσίας, Ἐαντβέρτου Σκωτίας, τῶν Ὁσίων Ἰλαρίωνος, Μάμαντος καὶ Παχωμίου, ἐγκαίνια ναοῦ τῶν Ἁγίων Ἀναργύρων ἐν Ψαμαθίᾳ, Σεραφεὶμ Ὁσίου, Ἰὼβ Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἰὼβ ὁ Δίκαιος ὁ Προφήτης
 
Ὁ Δίκαιος Ἰὼβ καταγόταν ἀπὸ τὴ χώρα Αὐσίτιδα ποὺ βρισκόταν μεταξὺ τῆς Ἰουδαίας καὶ τῆς Ἀραβίας καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ Ζαρὲθ καὶ τῆς Βασώρας. Προφήτης ἐπὶ σαράντα χρόνια, ἄκμασε περὶ τὸ 1900 π.Χ. (κατ’ ἄλλους τὸ 1400 π.Χ.). Παρὰ τὰ μυθώδη πλούτη του ἦταν θεοσεβής, δίκαιος, εὐθὺς καὶ ἄμεμπτος.
Κατὰ παραχώρηση Θεοῦ, γιὰ νὰ τὸν δοκιμάσει, πειράχθηκε ἀπὸ τὸν σατανᾶ καὶ ἀπώλεσε πλοῦτο καὶ κάθε ἀγαπημένο του πρόσωπο, πλὴν τῆς συζύγου του, αὐτὸς δὲ ὁ ἴδιος προσβλήθηκε ἀπὸ βαρύτατη μορφὴ λέπρας. Λόγω αὐτοῦ ἐξῆλθε τῆς πόλεως καὶ διερχόταν τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου του μέσα σὲ σπήλαιο, προσευχόμενος καὶ ξύνοντας τὶς πληγές του γιὰ
ἀνακούφιση.
Οὔτε οἱ παροτρύνσεις τῆς συζύγου καὶ τῶν φίλων του στάθηκαν ἱκανὲς νὰ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεό. Ὅταν δὲ τὸν ἐπισκέφθηκε ἡ σύζυγός του καὶ πλήρης θυμοῦ τοῦ εἶπε: «Μέχρι πότε θὰ ὑπομένεις λέγοντας: ἰδού, θὰ περιμένω λίγο ἀκόμη χρόνο καὶ ἐλπίζω, ὅτι θὰ ἀπαλλαγῶ τῆς καταστάσεώς μου;