Ἀγάπη καί αὐτοεξέταση, Ἀββᾶ Ἠσαΐα, Περί τηρήσεως τοῦ νοῦ, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 ΚΗΡΥΓΜΑ- (ΣΤΗΝ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ)

163. Αγάπη και αυτοεξέταση Αββά Ησαΐα, 27 κεφάλαια -Περί τηρήσεως του νου, Φιλοκαλία τόμος Α', 9-11-2021, Αρχιμ. Σάββα Αγιορειτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

Ὁ σκοπός ΔΕΝ ἁγιάζει τά μέσα, 31-10-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 ❈ Η φράση "Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" αποτελεί αίρεση/δόγμα των Ιησουϊτών.

❈ Δεν αρκεί μόνο να είμαστε σωστοί, αλλά πρέπει και να δίνουμε το σωστό μήνυμα προς τα έξω. Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Ὁ χῶρος τοῦ ναοῦ εἶναι γεμάτος μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, 7-11-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (ἀπόσπασμα)

 ~ΠΡΟΣΟΧΗ ΜΗ ΧΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ! (Απόσπασμα)

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://hristospanagia3.blogspot.com, http://hristospanagia.gr καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ ΜΑΣ "ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ" ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ. ΑΡΧΙΜ. ΣΑΒΒΑΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ κλικ εδώ https://www.youtube.com/channel/UC1VN... https://www.facebook.com/patir.savvas (γιά ἐπικοινωνία)

Γερὀντισσα Γαλακτία, ἀποσπάσματα τῆς δίωρης ὀρθρινῆς οἰκουμενικῆς προσευχῆς της.

 

http://apantaortodoxias.blogspot.com/2021/11/blog-post_950.html

Ἡ τυραννία τῶν παθῶν (Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος)

Φοβερή είναι η τυραννία των παθών! Έχεις δει πώς η οργή ψήνει σαν πυρετός τον οργισμένο; Πώς ο φθόνος τρώει σαν σαράκι τον φθονερό; Πώς η λύπη λιώνει σαν αργός θάνατος τον βυθισμένο σε πένθος; Έτσι συμβαίνει με όλα τα πάθη, που εμφανίστηκαν μέσα μας μαζί με τη φιλαυτία. Αυτή είναι η μητέρα τους. Μόλις ο προπάτοράς μας είπε μέσα του, “Εγώ ο ίδιος”, “Ο εαυτός μου”, στην ψυχή του ρίζωσε η φιλαυτία, αυτό το δηλητήριο, αυτός ο σπόρος του σατανά. Από τη φιλαυτία αναπτύχθηκαν στη συνέχεια και τα άλλα πάθη − υπερηφάνεια, φθόνος, οργή, μίσος, λύπη, απελπισία, πλεονεξία, φιληδονία, κλπ. − με όλα τα επακόλουθα και τις συνέπειές τους.

***

Τα πάθη πρέπει να τα αποφεύγεις, γιατί είναι πάντοτε ενάντια σ’ ό,τι οφείλεις να κάνεις. Ενώ, για παράδειγμα, οφείλεις να είσαι ταπεινή, το πάθος σε γεμίζει υπερηφάνεια και έπαρση· ενώ οφείλεις να είσαι μειλίχια, το πάθος σε κάνει ν’ ανάβεις από οργή και θυμό· ενώ οφείλεις να χαίρεσαι για την ευτυχία των συνανθρώπων σου, το πάθος σού εμπνέει τον φθόνο· ενώ οφείλεις να συγχωρείς όσους σε βλάπτουν, το πάθος σε παρακινεί στην εκδίκηση. Κοντολογίς, κάθε εμπαθές συναίσθημα και κάθε εμπαθής ενέργεια εναντιώνονται στο σωστό και το δίκαιο.

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο: Τόν κοι­νώ­νη­σαν οἱ ἅ­γιοι Ἀ­νάρ­γυ­ροι

Δι­ή­γη­ση Στυ­λια­νοῦ…: «Στίς 27‒9‒2001 ἔ­πα­θα ἕ­να βα­ρύ ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο (θρομ­βω­τι­κό) καί τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι ἦ­ταν σέ πλή­ρη ἀ­κι­νη­σί­α. Ὁ λό­γος μου ἦ­ταν ἀρ­γός καί ὄ­χι στα­θε­ρός. Ἔ­μει­να στό Νο­σο­κο­μεῖ­ο δέ­κα μέ­ρες καί ὕ­στε­ρα πῆ­γα στό σπί­τι. Κα­τά τό τέ­λος Δε­κεμ­βρί­ου τοῦ ἰ­δί­ου ἔ­τους ἄρ­χι­σα νά ση­κώ­νω­μαι καί νά κυ­κλο­φο­ρῶ μέ μπα­στού­νι.

»Στίς 9‒1‒2002 καί ἐ­νῶ ἔ­κα­να ἀντι­πη­κτι­κή ἀ­γω­γή, πα­θαί­νω τό δεύ­τε­ρο ἐγ­κε­φα­λι­κό ἐ­πει­σό­διο καί ταυ­τό­χρο­να πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Πά­λι τό ἀ­ρι­στε­ρό χέ­ρι καί πό­δι μέ­νουν χω­ρίς κί­νη­ση. Οἱ για­τροί λέ­νε ὅ­τι δέν ὑ­πάρ­χει σω­τη­ρί­α γι­ά μέ­να. Μ᾽ αὐ­τή τήν ἀ­γω­γή δέν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται ὁ θρόμ­βος πού προ­κά­λε­σε τό ἐγ­κε­φα­λι­κό καί τήν πνευ­μο­νι­κή ἐμ­βο­λή. Βρί­σκο­μαι καί πά­λι στό ΑΧΕΠΑ στό κρεβ­βά­τι τοῦ πό­νου.

»Στίς ἐν­νέ­α πρός δέ­κα Ἰ­α­νου­α­ρί­ου, στίς τρεῖς με­τά τά με­σά­νυ­χτα, ἐ­νῶ μέ εἶ­χε πά­ρει γι­ά λί­γο ὁ ὕ­πνος, ξύ­πνη­σα καί εἶ­δα ὅ­λο τόν θά­λα­μο φω­τι­σμέ­νο ἄ­πλε­τα μέ ἕ­να λευ­κό φῶς πού δέν μπο­ρῶ νά τό πε­ρι­γρά­ψω. Γύ­ρι­σα πρός τήν πόρ­τα καί ἀντί νά δῶ κά­ποι­α νο­ση­λεύ­τρια, βλέ­πω δυ­ό ἄν­δρες μέ γα­λά­ζια ἄμ­φια, μέ μορ­φή γα­λή­νια, τήν ὁ­ποί­α γα­λή­νη με­τά­δω­σαν καί σέ μέ­να πρίν ἀ­κό­μη τούς μι­λή­σω. Ὅ­ταν πλη­σί­α­σαν κοντά μου τούς ρώ­τη­σα ποι­οί εἶ­ναι καί μέ πρα­εῖ­α φω­νή μοῦ εἶ­παν: “Ὁ Κο­σμᾶς καί ὁ Δα­μια­νός εἴ­μα­στε, Στυ­λια­νέ, για­τροί εἴ­μα­στε”.

Βία καί ἐκβιασμός

Βία και εκβιασμός

Χαράλαμπος Άνδραλης

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την έξαρση της βίας, ενδοοικογενειακής ή μη, κάτι που οφείλεται εν ολίγοις και στην απουσία ηθικών φραγμών, η οποία καλλιεργήθηκε συστηματικά τις τελευταίες δεκαετίες από την «προοδευτική» διανόηση όλων των πολιτικών αποχρώσεων, καθώς οι αξίες του χριστιανισμού αποβλήθηκαν ως «παλαιολιθικές και άχρηστες». Τη θέση τους έλαβαν νέες μοντέρνες αξίες, μέσα στις οποίες, ελλείψει μεταθανάτιας απολογίας και απόδοσης δικαιοσύνης, βρίσκει γόνιμο έδαφος η βία. Η βία οποιασδήποτε μορφής προϋποθέτει μίσος για τα θύματα, γι’ αυτό και δεν μπορεί να ασκηθεί από αυτούς που πρώτα άσκησαν βία στον εαυτό τους για να ξεφύγουν από τη δυστυχία της εγωπάθειας.

Η βία, όμως, δεν έχει μόνο τη μορφή της επίθεσης κατά της σωματικής ακεραιότητας του άλλου ανθρώπου. Δεν περιορίζεται μόνο σε δολοφονίες, ξυλοδαρμούς, πρόκληση σωματικών βλαβών, σεξουαλική βία. Απευθύνεται και στην ψυχική υπόσταση των θυμάτων, με τη δημιουργία αισθημάτων φόβου, λύπης, αγωνίας, αλλά και στην στέρηση των αναγκαίων μέσων επιβίωσης.

Μία ακραία μορφή βίας, που παρακολουθούμε απαθώς τον τελευταίο καιρό, είναι η ομηρία των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στην κοινωνική πρόνοια, οι οποίοι καταδικάστηκαν σε στέρηση εργασίας και άρα αξιοπρεπούς διαβίωσης ακόμα και επιβίωσης, επειδή επέλεξαν να μην προβούν σε εμβολιασμό κατά του κορωνοϊού. Πίσω από αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους, υπάρχουν οικογένειες, μικρά παιδιά, για τα οποία το κράτος-τιμωρός και οι κάθε λογής κλακαδόροι του, δεν δείχνουν καμία ευαισθησία.

«Ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ραθυμία τὰ ἐμπόδια αὐτοῦ ποὺ θέλει νὰ σωθεῖ» ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

«Ἡ ἀμέλεια καὶ ἡ ραθυμία τὰ ἐμπόδια αὐτοῦ ποὺ θέλει νὰ σωθεῖ»

ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ - ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΗΘΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΧΡΗΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ, Φιλοκαλία τόμος Α΄

Ἀρχιμανδρίτου Σάββα Ἁγιορείτου

Κήρυγμα 23/06/21

«Ἐὰν μετερχόμεθα κάθε φροντίδα καὶ μέσο γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ σωματικοῦ θανάτου, πολὺ περισσότερο ὀφείλουμε νὰ φροντίσουμε γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τοῦ ψυχικοῦ θανάτου», λέγει ὁ Μέγας Ἀντώνιος στὶς Παραινέσεις του Περὶ ἤθους ἀνθρώπων καὶ χρηστῆς πολιτείας, καὶ μάλιστα στὴν 45η του Παραίνεση. «Εἰ πάσῃ σπουδῇ καὶ μηχανῇ χρώμεθα, πρὸς τὸ ἀποφυγεῖν τῆς σωματικῆς ἀπονεκρώσεως· πολλῷ μᾶλλον σπουδάζειν ὀφείλομεν πρὸς τὴν ἀποφυγὴν τῆς ψυχικῆς ἀπονεκρώσεως». Πόσα καὶ πόσα δὲν κάνουμε γιὰ νὰ συντηρήσουμε τὸ σῶμα στὴν κατάσταση τῆς ὑγείας, τῆς δυνάμεως, τῆς εὐρωστίας. Πόσο δὲν προσέχουμε νὰ μὴ βλαπτεῖ, νὰ μὴν τραυματισθεῖ καὶ ἔτσι, νὰ μὴ χαθεῖ ἡ βιολογική μας ζωή.

Ὅταν τραυματισθεῖ θανάσιμα τὸ σῶμα, χάνεται ἡ σωματική, ἡ φυσικὴ ἕνωσις τοῦ σώματος μὲ τὴν ψυχή, καὶ ἐπέρχεται ὁ σωματικὸς θάνατος. Καὶ ὀφείλει ὁ ἄνθρωπος – καὶ πρέπει- νὰ φροντίζει νὰ μὴ χάνει τὴν ζωή του, παρὰ μόνον ἐὰν ὁ Θεὸς τὸν καλέσει στὸν θάνατο διὰ τοῦ μαρτυρίου, ἐπειδὴ τηρεῖ τὶς Ἅγιες Ἐντολές του· ἤ μὲ ὁποιονδήποτε ἄλλο τρόπο, τηρῶντας τὶς Ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. Τότε βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος προκειμένου νὰ τηρήσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ καταφρονεῖ τὸν σωματικό, τὸν βιολογικὸ θάνατο.

Ὁ Ἅγιος ἤτανε μέ τή μορφή μου...

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ.... ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ...

Έλεγε ο μακαριστός π. Σεραφείμ,μοναχός της Μονής Οσίου Δαυίδ και υποτακτικός του Οσίου Ιακώβου:

«... Μια μέρα, παραμονή της εορτής του Οσίου Δαυίδ, ήμουν τόσο κουρασμένος που παρακάλεσα τον Άγιο να με παρηγορήσει, να μου δώσει δύναμη. Στεκόμουν στο πορτάκι τον Ιερού, οπότε βλέπω τον π. Ιάκωβο με το σκουφάκι στο κεφάλι να περνάει από μπροστά μου και να πηγαίνει προς την είσοδο του Ναού.

Μου έκανε εντύπωση ότι τέτοια επίσημη μέρα και μάλιστα λίγο πριν τον Εσπερινό δε φορούσε ο Γέροντας το επανωκαλύμμαυχό του.

Τον φώναξα λοιπόν:

– Πάτερ Ιάκωβε, πάτερ Ιάκωβε, έλα από εδώ. Έχω ανοικτή την πόρτα τον Ιερού.

Τον είδα να γυρίζει πίσω και ενώ κρύφτηκε πίσω από το καμπαναριό δεν τον ξαναείδα. Φοβήθηκα μήπως έπαθε τίποτε και πήγα να δω τι συμβαίνει. Αλλά δεν υπήρχε κανείς.

Στη στιγμή βλέπω τον π. Ιάκωβο με το επανωκαλύμμαυχό του να κατεβαίνει τη σκάλα με εκείνη την ιεροπρέπεια και σοβαρότητα που είχε.

Και τον ρωτώ:

Ὅποιος δὲν ἀποτίει τὴν ὀφειλόμενη τιμὴ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων, δὲν θὰ μπορέσει νὰ γίνει δεκτὸς στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀκόμη καὶ ἄν ἑζησε μιὰ κατὰ τὰ ἄλλα ἐνάρετη ζωή.

Από το Συναξάρι του Οσίου Ιωαννικίου του Μεγάλου

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη ὁ τύραννος Θεόφιλος καταδίωκε ἀγρίως τὴν ᾽Εκκλησία καὶ ἰδιαιτέρως τοὺς μοναχοὺς ποὺ ὑπερασπίζονταν τὶς ἅγιες εἰκόνες, ὁ Θεὸς φανέρωσε τὴ δύναμη τῆς ἀληθινῆς πίστεως κάνοντας νέα θαύματα μὲ μεσολαβητὴ τὸν ἅγιο ἐρημίτη. Καθὼς πρὸς τὸ τέλος τῆς ζωῆς του ὁ Θεόφιλος ἄρχισε νὰ ἀμφιβάλλει γιὰ τὴν ὀρθότητα ὅσων πίστευε (841), ἀπέστειλε μερικοὺς ἀγγελιοφόρους του στὸν ἅγιο ᾽Ιωαννίκιο, γιὰ νὰ λάβει συμβουλές. ῾Ο μακάριος Γέρων ἦταν κατηγορηματικός. Τοὺς εἴπε: ῞Οποιος δὲν ἀποτίει τὴν ὀφειλόμενη τιμὴ στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν ἁγίων, δὲν θὰ μπορέσει νὰ γίνει δεκτὸς στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἀκόμη καὶ ἄν ἑζησε μιὰ κατὰ τὰ ἄλλα ἐνάρετη ζωή.

Τό μοναστήρι στή Ἀμπχαζια πού ἀσκήτευσε ὁ ὅσιος Γεώργιος ὁ Καρσλίδης

Ο ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου Dranda της Αμπχαζίας χρονολογείται από τον ΙΑ-ΙΒ΄ αιώνα. Η εκκλησία είναι σταυροειδής μετά τρούλου χτισμένη με τούβλα και λίθους. Η αρχιτεκτονική του ναού είναι ένας συνδυασμός βυζαντινών και γεωργιανών στοιχείων.

Αργότερα κατέστη έδρα επισκοπική. Ο ναός έχει καταστραφεί από τους Οθωμανούς και ξανακτίστηκε πολλές φορές έχοντας χάσει κάπως την αρχική του όψη.

Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης μετά την κουρά του(1919)

Το 1886 ιδρύθηκε ρωσικό μοναστήρι, όπου το 1923 πήγε στο μοναστήρι ο όσιος Γεώργιος ο Καρσλίδης και διέμενε εκεί μέχρι την χειροτονία του το 1925.

https://proskynitis.blogspot.com/2021/11/blog-post_59.html

9 Νοεμβρίου. Ὀνησιφὀρου μάρτυρος (γ΄-δ’ αἱ), Ματρὠνης ὁσίας. Θεοκτίστης τῆς Λεσβίας (+889), Νεκταρίου Πενταπόλεως τοῦ ἐν Αἰγίνῃ (+1920). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Τρ. κα´ ἑβδ. ἐπιστ. (Κλσ. α´ 1-3, 6-11).

Κολ. 1,1             Παῦλος, ἀπόστολος Ἰησοῦ Χριστοῦ διὰ θελήματος Θεοῦ, καὶ Τιμόθεος ὁ ἀδελφός,

Κολ. 1,1                      Εγώ ο Παύλος, ο οποίος είμαι Απόστολος του Ιησού Χριστού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και ο Τιμόθεος, ο πνευματικός αδελφός,