Περί διορθώσεως τῆς φαντασίας 1, Ἀρχιμ Σάββας Ἁγιορείτης

 Περί διορθώσεως τῆς φαντασίας 1, Ἀρχιμ Σάββας Ἁγιορείτης, 3-4-2008

Περί τῆς ἀπάτης πού μεταχειρίζεται ὁ διάβολος Ἀρχ Σάββας Ἁγιορείτης

Περί τῆς ἀπάτης πού μεταχειρίζεται ὁ διάβολος Ἀρχ Σάββας Ἁγιορείτης, 18-9-2008

«Μή ἀποστερεῖτε ἀλλήλους,, εἰ μή τι ἄν ἐκ συμφώνου» , Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

«Μή ἀποστερεῖτε ἀλλήλους,, εἰ μή τι ἄν ἐκ συμφώνου» , 15-11-2020, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Δυστυχῶς οἱ ὁλίγοι καλοὶ ἐπίσκοποι ποὺ ὑπάρχουν εἶναι δειλοί, δὲν ἔχουν σθένος ν’ ἀγωνισθοῦν...Καὶ ξεχνοῦν οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι, ὅτι μία καθαίρεσις εἶναι τίτλος τιμῆς, δι’ ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος καθαιρεῖται, λόγῳ προσηλώσεως στὴν πίστη.

Ἐάν εἶσαι χριστιανὸς καὶ πονεῖς τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρέπει κοντά στὸν ἄλλο ἀγῶνα ποὺ κάνεις γιὰ τὸν ἑαυτόν σου, ν᾽ ἀγωνισθῇς γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Ἡ ἀνοχή αὐτή ποὺ δεικνύουμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἐνοχή καὶ ἔγκλημα, εἶναι ἀμαρτία. Τὴν ψυχούλα μας νὰ κοιτάξουμε καὶ ν᾽ἀφήσουμε τὴν Ἐκκλησία νὰ περιέλθῃ στὰ καθάρματα καὶ τὰ ἀποφώλια τέρατα καὶ στοὺς Γεροντίους καὶ στὴ συνοματαξία αὐτῶν; Τὴν ψυχούλα μας νὰ κοιτάξουμε. Τὸ βιολὶ αὐτό τῶν κακῶν πνευματικῶν πατέρων ποὺ εὐνούχισαν τὸν εὐσεβή ἐλληνικό λαό…

Διαμαρτυρόμενος ὁ λαός, δέν ἀσεβῇ.

«Διαμαρτυρόμενος ὁ λαὸς κατὰ τῶν ἀναξίων ἀρχιερέων δὲν ἀσεβῇ, διότι• Ὁ εὐσεβὴς λαὸς κατὰ τὸ κανονικὸ δίκαιο εἶνε ὁ ΦΡΟΥΡΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ καὶ ἔχει ὑποχρέωσι, ὅσες φορές κάποιος ἀρχιερεὺς παρεκκλίνει ἐκ τῶν γραμμῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ γυμνῇ τῇ κεφαλῇ κηρύττει κάτι ποὺ εἶνε ἀσυμβίβαστον μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, ὁ λαὸς ὄχι μόνον πρέπει νὰ διαμαρτύρεται, γιὰ τὴν παρεκτροπή, ἀλλὰ καὶ νὰ διακόπτῃ κάθε πνευματικὴ σχέση με τον παρεκτρεπόμενο ἀρχιερέα.

Ἐπικαίρως δὲ, ὑπενθυμίζομε κάτι ποὺ ἐγράφη ἀπὸ τὸν κ. Τρεμπέλα, ὅτι• ὁ εὐσεβὴς λαὸς ἐπὶ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου, ἔχοντας πνευματικοὺς ὁδηγούς δύο μοναχούς, τὸν Σωφρόνιον καὶ τὸν Μάξιμον, ἐπέτυχε τὴν καθαίρεση καὶ τὸν ἀναθεματισμὸ ὄχι μόνον τῶν πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς ἀλλὰ καὶ τοῦ πάπα Ρώμης. 

Ἀσκητές μέσα στόν κόσμο: Γυναίκα πιστή ἀλλοίωσε τόν ἄνδρα της – Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ

Γυ­ναῖ­κα πι­στή ἀλ­λοί­ω­σε τόν ἄν­δρα της 

Μί­α εὐ­λα­βέ­στα­τη γυ­ναῖ­κα εἶ­χε ἄν­δρα ἄ­σω­το, βλά­σφη­μο καί αὐ­ταρ­χι­κό. Ἡ ἴ­δια δυ­σκο­λευ­ό­ταν ὡς σύ­ζυ­γος ἀλ­λά ἔ­κα­νε πολ­λή ὑ­πο­μο­νή. Δέν ζή­τη­σε σάν δι­έ­ξο­δο τόν χω­ρι­σμό οὔ­τε ἀντα­πέ­δι­δε ὅ­σα τῆς ἔ­κα­νε ὁ δύ­στρο­πος σύ­ζυ­γός της. Ἔ­κα­νε τά­μα στήν Πα­να­γί­α νά φο­ρέ­ση σ᾿ ὅ­λη της τήν ζω­ή μαῦ­ρα, ἀρ­κεῖ νά φω­τί­ση τόν ἄν­δρα της νά ἔρ­θη στόν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ. Προ­σευ­χό­ταν συ­νε­χῶς καί νή­στευ­ε γι­ά τήν με­τά­νοι­α τοῦ συ­ζύ­γου της. Καί ὁ φι­λάν­θρω­πος Κύ­ριος, «ὁ ποι­ῶν τό θέ­λη­μα τῶν φο­βου­μένων Αὐ­τόν καί τῆς δε­ή­σε­ως αὐ­τῶν ἐ­πα­κού­ων», φώ­τι­σε τόν ἄ­σω­το καί ἔ­γι­νε ὑ­πό­δειγ­μα κα­λοῦ χρι­στια­νοῦ. Με­τε­νό­η­σε, ἐ­ξω­μο­λο­γή­θη­κε, ἔ­κο­ψε τά πά­θη του καί τώ­ρα δέν λεί­πει ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Κά­θε χρό­νο πη­γαί­νει γι­ά σα­ράντα ἡ­μέ­ρες καί ἐρ­γά­ζε­ται χω­ρίς ἀ­μοι­βή σέ μο­να­στή­ρια. Εἶ­ναι γε­μᾶ­τος φλό­γα καί ζῆ­λο γι­ά τόν Χρι­στό. Λέ­ει συ­χνά: «Τώ­ρα πού γνώ­ρι­σα τόν Χρι­στό, νά μοῦ ποῦν νά βά­λω τό κε­φά­λι μου νά μοῦ τό κό­ψουν γι­ά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ, τό κά­νω μέ ὅ­λη μου τήν καρ­διά». 

Ἡ δύναμη τοῦ Σταυροῦ 

Ὁ τρόπος ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μέ τό Θεό (Ἀρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ἱεροκήρυκας Ἱ. Μ. Πατρῶν)

Ο άνθρωπος της σημερινής εποχής επιζητεί όλο και περισσότερο την αποστασιοποίησή του από τον Δημιουργό του Θεό. Επιθυμεί να απαλλαγή από τα «δεσμά», όπως ονόμασε τις εντολές του Θεού και της Εκκλησίας Του. Η επιθυμία του αυτή, όμως, τον περιέσφιγξε με κάποια άλλα δεσμά, τα οποία, πολλές φορές αποδεικνύονται άλυτα και καταστροφικά. Και αυτά είναι τα δεσμά της ύλης, της αβεβαιότητος, του φόβου, των παθών και του πνευματικού θανάτου. Δέσμιος ο αλλοτριωμένος από τον Δημιουργό του Θεό άνθρωπος δεν μπορεί να ενεργήση αυτοβούλως, παρά μόνον κατόπιν υποδείξεως του αμαρτωλού κόσμου και του φρονήματός του, αλλά και των παθών του.

Η αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία, που είναι η πηγή της ελευθερίας και της λυτρώσεως -ως Σώμα Χριστού- δεν παύει ευαγγελιζομένη, διδάσκουσα και χορηγούσα την Άκτιστη Χάρη, μέσω των ιερών Μυστηρίων της. Όμως, σε αυτήν στην όλη σωστική προσπάθειά της χρειάζεται η συμμετοχή και η συνδρομή και του ιδίου του ανθρώπου. Και αυτή η συμμετοχή – συνδρομή είναι το «θέλω» του καθενός από εμάς.

Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης – Διαμαρτυρία γιά τό κλείσιμο τῶν Ἐκκλησιῶν.

Οι Άγιοι Αρχάγγελοι και Αρχιστράτηγοι Μιχαήλ και Γαβριήλ που εορτάζουμε σήμερα και πάσαι Αγγελικαί δυνάμεις των οποίων την Σύναξη εορτάζομεν, είθε να μας σκεπάζουν, και μας σκεπάζουν, και να μας βοηθούν, και όντως μας βοηθούν, και να μας συμβουλεύουν και να μας αγιάζουν και να μας προφυλάττουν από κάθε νοητό και αισθητό εχθρό. Και προσωπικά τον καθένα μας, οικογενειακά, και την Πατρίδα μας και όλον τον κόσμο. Γιατί ο Χριστιανός είναι φιλάνθρωπος και αγαπάει τους πάντες όπως ο Χριστός μας. Και αγαπάει ακόμα και τους εχθρούς του.

Ευχόμαστε λοιπόν σε όλους καλή μετάνοια, καλή Σαρακοστή ενόψει της μεγάλης εορτής των Χριστουγέννων. Και να ευχηθούμε και μετάνοια και στους άρχοντες, τους πολιτικούς αλλά και τους εκκλησιαστικούς οι οποίοι συνεργάζονται με αυτούς (όχι όλοι ευτυχώς, κάποιοι), για να εξουδενωθεί η Εκκλησία και για να απομακρυνθεί το Ορθόδοξο ποίμνιο από την πηγή της ζωής που είναι ο Χριστός.

Αλλά φυσικά δεν θα γίνει η χάρη σ’ αυτούς και ας μας λένε διάφορα τα οποία προσπαθούν να χρυσώσουν αυτό το δηλητηριώδες χάπι που προσπαθούνε να μας δώσουν. Μας λένε ότι να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ και οφείλουμε να κάνουμε υπακοή στον Καίσαρα. Δεν οφείλουμε να κάνουμε υπακοή στον Καίσαρα όταν αυτά που λέει είναι αντίθετα με αυτά που λέει ο Θεός. Δεν επιτρέπεται ποτέ να κλείσουμε την Εκκλησία, να σταματήσουμε την Λατρεία και την Θεία Λειτουργία γιατί αντίκειται στην εντολή του Θεού που μας είπε τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησι.

Προφητική ἀναφορά τοῦ Γέροντος Ἀθανάσιου Μυτιληναίου γιά τή μή σύναξη τῶν πιστῶν στίς ἐκκλησίες

ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ «ΙΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ», ΟΜΙΛΙΑ 42 (10, 1-4) 14-2-1988

(Απόσπασμα της ομιλία στο 30').........Είπε κάποιους μελαγχολικούς λόγους ο Κύριος: «Ἐλεύσονται ἡμέραι ὅτε ἐπιθυμήσετε μίαν τῶν ἡμερῶν τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἰδεῖν, καὶ οὐκ ὄψεσθε». (Λουκάς 17,22) Θα έρθουν ημέρες, ποιές είναι αυτές οι μέρες; Ο Κύριος είχε υπόψιν τους τις έσχατες μέρες, όταν θα υπάρχει πολλή θλίψης και θα λέγουν οι πιστοί τότε: «Κύριε δείξε μας ένα σημάδι της παρουσίας σου».

Αυτή τη στιγμή αν μπορούμε να το συνειδητοποιήσουμε είμαστε μια Πεντηκοστή (εννοεί ο Γέροντας τη σύναξη των πιστών που ακούνε Λόγο Θεού). Όπου είναι οι πιστοί είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, ακούγεται ο Λόγος του και προσφέρεται η λατρεία του Θεού. Μπορείτε να συλλάβετε την περίπτωση να είμαστε μονάδες και να μην υπάρχει αυτή η σύναξη, γατί η σύναξη είναι μια φανέρωση της Εκκλησίας. Προσέξατε φανέρωση της Εκκλησίας μέσα στην Ιστορία. Να υπάρχει ένας διωγμός που να μην μπορούμε να συγκεντρωθούμε, να συναχθούμε, να συναντηθούμε. 

Ἀπό τό Συναξάρι – Οἱ τῶν ἀσωμάτων Ἀρχιστράτηγοι Μιχαήλ καί Γαβριήλ

8 Νοεμβρίου

Ο Μιχαήλ, ο πανένδοξος και φωταυγής Ταξιάρχης των ουρανίων και ασωμάτων Δυνάμεων, εμφανίζεται συχνά στην Αγία Γραφή.

Αυτόν αποστέλλει ο Θεός στους ανθρώπους να τους αναγγείλει τα διατάγματα της Δικαιοσύνης Του. Αυτός πρώτος εμφανίσθηκε στον πατριάρχη Αβραάμ (Γεν. 12) και στην παιδίσκη του Άγαρ στην έρημο για να τους αναγγείλει τη γέννηση του Ισμαήλ (Γεν. 16). Στάλθηκε στον Λωτ για να τον σώσει από τα Σόδομα, που ο Θεός αποφάσισε να καταστρέψει (Γεν. 19).

Όταν ο Θεός διέταξε τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ, για να δοκιμάσει την υπακοή του, ο Μιχαήλ ήταν αυτός που παρενέβη την τελευταία στιγμή για να συγκρατήσει το χέρι του (Γεν. 22). Εμφανίστηκε πάλι στον Ιακώβ και πάλεψε μαζί του μια νύχτα για να του δώσει το νέο του όνομα, Ισραήλ (Γεν. 32:23-32).

Αυτός προπορευόταν του λαού του Ισραήλ όταν εξήλθε από την Αίγυπτο και του έδειχνε το δρόμο, την ημέρα με τη μορφή στήλης νεφέλης και τη νύχτα με τη μορφή στήλης πυρός (Εξ. 13:21). Στάλθηκε, εξάλλου, στον μάντη Βαλαάμ, καθ’ οδόν προς τον Βαλάκ, βασιλέα των Μωαβιτών, για να καταραστεί τον λαό του Ισραήλ και του έφραξε το δρόμο, στέκοντας με τη ρομφαία στο χέρι μπροστά στην όνο του (Αρ. 22:22).

Ἡ μεγαλειώδης ἀπάντηση τῶν Ἀγίων Τριῶν Παίδων στόν βασιλέα πού ἀπειλοῦσε νά τούς καύσει

Η ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΡΙΩΝ ΠΑΙΔΩΝ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΟΥ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΚΑΥΣΕΙ

Δαν. 3,16 καὶ ἀπεκρίθησαν Σεδράχ, Μισάχ, Ἀβδεναγὼ λέγοντες τῷ βασιλεῖ Ναβουχοδονόσορ· οὐ χρείαν ἔχομεν ἡμεῖς περὶ τοῦ ῥήματος τούτου ἀποκριθῆναί σοι·

Δαν. 3,16 Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδεναγώ απεκρίθησαν προς τον βασιλέα Ναβουχοδονόσορα και είπαν· “στο ερώτημά σου αυτό δεν έχομεν ανάγκην να σου απαντήσωμεν ημείς.

Δαν. 3,17 ἔστι γὰρ Θεὸς ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς, ᾧ ἡμεῖς λατρεύομεν, δυνατὸς ἐξελέσθαι ἡμᾶς ἐκ τῆς καμίνου τοῦ πυρὸς τῆς καιομένης, καὶ ἐκ τῶν χειρῶν σου, βασιλεῦ, ῥύσεται ἡμᾶς·

16 Νοεμβρίου. Τοῦ Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου καί Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Εὐαγγελιστοῦ. Τρ. δ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. ι΄ 11 - ια΄ 2).

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ Ι´ 11 - 21

¹¹ λέγει γὰρ ἡ γραφή· πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται. ¹² οὐ γάρ ἐστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν· ¹³ πᾶς γὰρ ὃς ἂν ἐπικαλέσηται τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται. ¹⁴ πῶς οὖν ἐπικαλέσονται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευσαν; πῶς δὲ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δὲ ἀκούσουσι χωρὶς κηρύσσοντος; ¹⁵ πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι; καθὼς γέγραπται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά! ¹⁶ Ἀλλ’ οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ· Ἡσαΐας γὰρ λέγει· Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; ¹⁷ ἄρα ἡ πίστις ἐξ ἀκοῆς, ἡ δὲ ἀκοὴ διὰ ῥήματος Θεοῦ. ¹⁸ ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἤκουσαν; μενοῦνγε εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν. ¹⁹ ἀλλὰ λέγω, μὴ οὐκ ἔγνω Ἰσραήλ; πρῶτος Μωϋσῆς λέγει· ἐγὼ παραζηλώσω ὑμᾶς ἐπ’ οὐκ ἔθνει, ἐπὶ ἔθνει ἀσυνέτῳ παροργιῶ ὑμᾶς. ²⁰ Ἡσαΐας δὲ ἀποτολμᾷ καὶ λέγει· εὑρέθην τοῖς ἐμὲ μὴ ζητοῦσιν, ἐμφανὴς ἐγενόμην τοῖς ἐμὲ μὴ ἐπερωτῶσι. ²¹ πρὸς δὲ τὸν Ἰσραὴλ λέγει· ὅλην τὴν ἡμέραν ἐξεπέτασα τὰς χεῖράς μου πρὸς λαὸν ἀπειθοῦντα καὶ ἀντιλέγοντα.

ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΙΑ´ 1 - 2

¹ Λέγω οὖν, μὴ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ; μὴ γένοιτο· καὶ γὰρ ἐγὼ Ἰσραηλίτης εἰμί, ἐκ σπέρματος Ἀβραάμ, φυλῆς Βενιαμίν. ² οὐκ ἀπώσατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ ὃν προέγνω. ἢ οὐκ οἴδατε ἐν Ἠλίᾳ τί λέγει ἡ γραφή, ὡς ἐντυγχάνει τῷ Θεῷ κατὰ τοῦ Ἰσραήλ λέγων;,