Πῶς πρέπει ὁ Χριστιανός νά ξεκινᾶ τήν πνευματική μάχη τό πρωί. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης-Πῶς πρέπει ὁ Χριστιανός νά ξεκινᾶ τήν πνευματική μάχη τό πρωί-Ἀόρατος πόλεμος_Κέφ. 16ο-17ο- Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 14-05-2014 (Συνάξεις Κυκλαρχισσών στον Πενταπλάτανο Γιαννιτσών), http://hristospanagia3.blogspot.com, http://www.hristospanagia.gr/ καί τό νέο ἱστολόγιο http://agiapsychanalysi.blogspot.com

Βίος καί πολιτεία τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Μετὰ τὸν ἅγιο Ἀθανάσιο, ποὺ ὑπῆρξε ὁ ἀσυμβίβαστος ὑπερασπιστὴς τοῦ ὁμοουσίου, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας ὑπῆρξε γιὰ τὴν οἰκουμένη φάρος τῆς Ὀρθοδοξίας χάρις στὸν ἅγιο Κύριλλο, τὸν ὑπέρμαχο τῆς Θεοτόκου, τοῦ θεμελίου λίθου τοῦ δόγματος τῆς Ἐνανθρωπήσεως.

Ὁ ἅγιος Κύριλλος γεννήθηκε περὶ τὸ 375 (ἢ 380), καὶ ἀπὸ πολὺ νωρὶς τέθηκε ὑπὸ τὴν προστασία τοῦ θείου του Θεοφίλου, ἀρχιεπισκόπου Ἀλεξανδρείας, ὁ ὁποῖος τοῦ ἐξασφάλισε ὁλοκληρωμένη μόρφωση στὴν ῥητορικὴ καὶ στὴν φιλοσοφία, πρωτίστως ὅμως στὴν Ἁγία Γραφή, τὴν ὁποία ὁ Κύριλλος γνώριζε σχεδὸν ἀπ᾿ ἔξω καὶ ἦταν σὲ θέση νὰ χρησιμοποιεῖ μὲ θαυμαστὸ τρόπο. Σὲ ἡλικία περίπου 18 ἐτῶν, ὁ θεῖος του τὸν ἔστειλε στὴν ἔρημο τῆς Νιτρίας γιὰ νὰ συμπληρώσει τὴν μόρφωσή του μὲ τὴν ἀσκητικὴ ἐπιστήμη. Ὅταν μετὰ πέντε χρόνια (περὶ τὸ 399) ἐπέστρεψε στὴν Ἀλεξάνδρεια, ἔθεσε τὴν μεγάλη του παιδεία στὴν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Θεόφιλος τοῦ ἐμπιστεύθηκε τὴν διδασκαλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τὸν ἐνέταξε στὸν κλῆρο καὶ τὸν προάλειφε γιὰ διάδοχό του. Ὁ Κύριλλος τὸν συνόδευσε στὴν Βασιλεύουσα καὶ παρευρέθη στὴν παράνομη σύνοδο τῆς Δρυός (403), ἡ ὁποία καταδίκασε ἀδίκως τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο. Ἔκτοτε ἀρνιόταν γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα νὰ μνημονεύσει τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου ἱεράρχη στὰ δίπτυχα – περισσότερο λόγῳ τῆς προσήλωσής του στὴν μνήμη τοῦ θείου του, παρὰ ἐξαιτίας δογματικῆς ἀντίθεσης πρὸς τὸν Χρυσόστομο –καὶ μόνο μετὰ ἀπὸ ἐπίμονες παροτρύνσεις τοῦ ὁσίου Ἰσιδώρου τοῦ Πηλουσιώτου (4 Φεβρ.) καί, καθὼς λέγεται, ἀπὸ ὅραμα τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία εἶχε στὸ πλευρό της τὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν Χρυσόστομο, συναίνεσε νὰ ἀποκαταστήσει τὸ ὄνομά του καὶ ἔγινε μάλιστα ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς τιμῆς του (417).

Ὅταν ἐκοιμήθη ὁ Θεόφιλος (412), ὁ Κύριλλος χειροτονήθηκε ἀμέσως ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, παρὰ τὴν βίαιη ἀντίθεση τῶν ὑποστηρικτῶν τοῦ ἀρχιδιακόνου Τιμοθέου. Μὲ τὸν ἐνεργητικὸ χαρακτῆρα του καὶ τὸν φλογερὸ ζῆλο γιὰ τὴν ὑπεράσπιση τῆς ἀληθείας, ποὺ τὸν διέκρινε, ὁ ἅγιος Κύριλλος ἐπιδόθηκε στὴν στερέωση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας του, ποὺ βρισκόταν τοὺς χρόνους ἐκείνους σὲ πλήρη ἄνθιση, ἀλλὰ ἀπειλοῦνταν ἀπὸ ποικίλα διαιρετικὰ στοιχεῖα. Κήρυττε στὸ πλήρωμα τὴν ἀγάπη τῆς ἀληθινῆς Πίστεως, τὴν ὁποία διέσωσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες χάρις σὲ τόσους ἀγῶνες κατὰ τῶν αἱρετικῶν καὶ ἔλαβε αὐστηρὰ μέτρα ἐναντίον τῶν σχισματικῶν νοβατιανῶν, οἱ ὁποῖοι προσείλκυαν πολλοὺς Ὀρθοδόξους ἐξαιτίας τῆς αὐστηρότητας τοῦ βίου τους καὶ τοῦ ἀκάμπτου ἤθους τους. Ἔκλεισε τοὺς ναούς τους καὶ ἀπαγόρευσε στὸν ἐπίσκοπό τους νὰ ἀσκεῖ τὸ ἀξίωμά του. Γιὰ νὰ καταπολεμήσει τὰ ὑπολείμματα τῆς εἰδωλολατρίας καὶ τὶς δεισιδαιμονίες, ποὺ παρέμεναν ἀνεκρίζωτες στοὺς κόλπους τοῦ λαοῦ, μετέφερε τὰ λείψανα τῶν ἁγίων Κύρου καὶ Ἰωάννου (28 Ἰουν.) ἀπὸ τὴν Ἀλεξάνδρεια στὸ εἰδωλολατρικὸ τέμενος στὴν Μένουθι, κοντὰ στὴν Κανώπη, τὸ ὁποῖο ἦταν περιβόητο γιὰ τοὺς χρησμούς, ποὺ ἔδιναν οἱ δαίμονες, καὶ μπῆκε ὁ ἴδιος ἐπικεφαλῆς τῆς λιτάνευσης, ποὺ διήρκεσε μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα (414).

Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἦ ταν χριστιανική, ἡ πόλη τῆς Ἀλε ξάνδρειας συμπεριελάμβανε σημαντικὴ ἑβραϊκὴ μειονότητα, ἡ ὁποία διετάρασσε συχνὰ τὴν εἰρήνη μὲ στάσεις καὶ ἐπιθέσεις κατὰ τῶν χριστιανῶν. Μετὰ ἀπὸ κάποια συμβάντα, ὁ ἐπίσκοπος κάλεσε τοὺς Ἑβραίους ἡγέτες καὶ τοὺς ἐπετίμησε ἀπειλῶντας τους. Αὐτοὶ γιὰ νὰ ἐκδικηθοῦν, διέδωσαν ψευδεῖς φῆμες γιὰ πυρκαγιὰ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου, ὅπου συγκεντρώθηκε πλῆθος χριστιανῶν καὶ ἐσφάγησαν πολλοί. Μπροστὰ στὴν ἀδράνεια τοῦ ἐπάρχου Ὀρέστη, ὁ ὁποῖος φοβούμενος τὴν αὐξανομένη ἀνάμειξη τοῦ ἐπισκόπου στὰ πράγματα τῆς πόλεως διέκειτο μᾶλλον εὐνοϊκὰ πρὸς τοὺς Ἑβραίους, ὁ ἅγιος Κύριλλος προέβη στὴν ἀπέλασή τους καὶ μετέτρεψε τὶς συναγωγές τους σὲ ναοὺς τοῦ Κυρίου. Ἔτσι, ἡ ἑβραϊκὴ κοινότητα τῆς Ἀλεξάνδρειας, ὀνομαστὴ ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ἔπαψε νὰ ὑπάρχει. Τὰ γεγονότα αὐτά, ὅμως, δηλητηρίασαν τὶς σχέσεις τοῦ ἀρχιεπισκόπου μὲ τὸν ἔπαρχο. Πεντακόσιοι μοναχοὶ τῆς Νιτρίας, ἀφοσιωμένοι στὸν Κύριλλο, ἔκλεισαν μία ἡμέρα τὸν δρόμο στὸν ἄρχοντα καὶ τὸν ὀνόμασαν εἰδωλολάτρη· Εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ὀνόματι Ἀμμώνιος, ἁρπάζοντας μία πέτρα τὴν πέταξε στὸ κεφάλι τοῦ ἐπάρχου. Συνελήφθη ἀμέσως καὶ βασανίσθηκε τόσο βίαια, ποὺ πέθανε. Νέες ταραχές, ἐπίσης, στάθηκαν ἡ ἀφορμὴ γιὰ τὸν ἐπονείδιστο φόνο τῆς Ὑπατίας, γυναίκας ἐνάρετης, μεγάλου κύρους σὲ θέματα φιλοσοφίας, τὴν ὁποία ὅλος ὁ κόσμος τιμοῦσε, ἀπὸ ἀνεξέλεγκτη ὁμάδα φανατικῶν χριστιανῶν, ποὺ ὑποπτευόμενοι ὅτι μεσολαβοῦσε μεταξὺ τοῦ ἐπισκόπου καὶ τοῦ ἐπάρχου Ὀρέστη ἤθελαν νὰ ἀποτρέψουν τὴν συμφιλίωσή τους. Μπροστὰ στὶς αἱματηρὲς αὐτὲς ταραχὲς ὁ ἅγιος Κύριλλος ἀγωνίσθηκε, γιὰ νὰ γίνει σεβαστὴ ἡ δικαιοσύνη καὶ τελικὰ κατόρθωσε νὰ ἐξασφαλίσει τὴν αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς τοῦ βίου τῆς πόλεως.

Παναγία Μαλεβή: Ἐπί μισόν αἰώνα ἡ εἰκόνα της ἀναβλύζει Μύρο

Σε υψόμετρο 1.100 μέτρων, μέσα σε μια κατάφυτη βουνοκορφή όπου βρίσκεται από το έτος 1116 το Μοναστήρι της Παναγιάς της Μαλεβής, η εικόνα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου -μία από τις εβδομήντα που ζωγράφισε ο Ευαγγελιστής Λουκάς- δεν σταματά να τρέχει Μύρο από το 1964 μέχρι και σήμερα, ενώ ολόκληρη η περιοχή μοσχοβολά χωρίς κανείς να μπορεί να δώσει εξήγηση.

Οι εμφανίσεις της εκατοντάδες, όσα και τα θαύματά της, τα οποία σχεδόν ποτέ δεν γίνονται γνωστά. Ωστόσο, από στόμα σε στόμα τα θεϊκά σημάδια της μεταφέρονται στον κόσμο και κάθε χρόνο πιστοί από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό, την Αμερική, την Αυστραλία, τον Καναδά, την Κύπρο, ταξιδεύουν μέχρι την Αρκαδία για να προσκυνήσουν τη χάρη Της και να ζητήσουν τη βοήθειά Της. Και εκείνη δεν τους χαλά χατίρι. Τους απλώνει το χέρι και γιατρεύει τις πληγές τους…

Εκείνο το οποίον έχει βαθύτατα συγκινήσει την ψυχή μου και με έχει κυριολεκτικά ταράξη είναι το ουράνιον, το θείον Μύρο, το υπέρκόσμιον τούτο Μύρο το οποίον αναβλύζει εκ της θαυματουργού ταύτης εικόνος.

Τη θαυματουργή εικόνα έφεραν στην Κυνουρία οι κάτοικοι του Αγίου Όρους που ήρθαν στην περιοχή το έτος 971. Η εικόνα αρχικώς βρισκόταν στο πρώτο μοναστήρι που είχε χτιστεί στους Κανάλους.

Όμως οι μοναχοί βρήκαν τραγικό θάνατο από το κρύο και, σύμφωνα με όσα έχουν επικρατήσει όλα αυτά τα χρόνια και μας περιγράφει η μοναχή Αγνή: «Η εικόνα έφυγε μόνη της και ήρθε στη θέση που βρίσκεται σήμερα το μοναστήρι.

Τότε υπήρχαν βάτα στη συγκεκριμένη περιοχή και η εικόνα στεκόταν μέσα στα βάτα, ενώ δίπλα της έκαιγε ένα καντήλι που δεν έσβηνε ποτέ. Τρεις φορές μετέφεραν την εικόνα στην αρχική θέση της, όμως επέστρεφε στο συγκεκριμένο σημείο.

Έτσι αποφασίστηκε να χτιστεί εδώ το νέο σπίτι της. Πιστεύουμε ότι επέλεξε τούτον εδώ τον τόπο, καθώς εδώ βρήκαν τραγικό θάνατο πολλοί άνθρωποι. Μάλιστα, κατά τις εργασίες για την ανέγερση του μοναστηριού βρέθηκαν πολλά οστά».

Ἀπέναντι εἰς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ στοχαστάς

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Στὸν ἱερὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας ὁ χριστιανὸς πρέπει νὰ βιώνει τὴν ψυχικὴ γαλήνη καὶ νὰ ἀναπαύεται μὲ τὰ ὅσα ὑπάρχουν ἐκεῖ καὶ τὰ διαφυλάσσει ἡ παράδοσή της. Οἱ νεωτερισμοὶ καὶ οἱ προτάσεις γιὰ νέα ἀντιμετώπιση πολλῶν πνευματικῶν θεμάτων, πρέπει νὰ τὸν ἀφήνουν ἀδιάφορο. Οἱ ἀλλαγὲς εἶναι περιττὲς καὶ ἐπικίνδυνες. Μόνο μιὰ ἀλλαγὴ ἐπιτρέπεται, ποὺ εἶναι γιὰ ὅλους τοὺς πιστούς. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ συνεχὴς πνευματικὴ πρόοδος στὴν κατὰ... Χριστὸν ζωή. Εἶναι ἡ φωτεινὴ πορεία γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ἡ ὁποία ἐξασφαλίζει τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.

Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας ἐκεῖ στοχεύει. Ὅλη ἡ πλούσια πνευματικὴ ἐμπειρία, ποὺ εἶναι καταγραμμένη ἀπὸ τοὺς ἁγίους, προέκυψε ἀπὸ αὐτὴ τὴν πορεία. Τὰ ὅσα λένε οἱ ἐνάρετοι τῆς ἐποχῆς μας δὲν εἶναι κάτι νέο, ἀλλὰ εἶναι ἡ συνέχεια τῆς πνευματικῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅσοι ἰσχυρίζονται κάτι διαφορετικό, βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ εἶναι ἐπικίνδυνοι, γιατί προκαλοῦν μεγάλη σύγχυση καὶ σκανδαλίζουν. Δὲν διακρίνονται γιὰ τὸ ἦθος, ἀλλὰ ἐντυπωσιάζουν μὲ τὴ θεωρία, τὸν πληθωρικὸ λόγο καὶ τὰ γλαφυρὰ κείμενά τους. Ἔτσι ἀποκτοῦν καὶ μερικοὺς ὀπαδοὺς καὶ γίνονται ἄσπονδοι κριτὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης.

Χαρακτηριστικά τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο.Ἀρχ. Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

Χαρακτηριστικά τοῦ ἀσθενοῦς πνευματικά ἀνθρώπου κατά τόν Ἅγιο Πορφύριο, π. Σάββας 2-7-2011

Είχαμε αρχίσει να εξετάζουμε τον ασθενή άνθρωπο, τον ασθενή πνευματικά άνθρωπο, με βάση τον γέροντα Πορφύριο, και στην συνέχεια αν θέλει ο Θεός θα πούμε και για τα θεραπευτικά μέσα, πως θεραπεύεται, ο ασθενής πνευματικά άνθρωπος.

Ένα πρώτο που είχαμε πει, ο άνθρωπος που είναι ασθενής πνευματικά, είναι φυσικά, μπερδεμένος, όπως έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος, δηλαδή εγωιστής. Αυτή η λέξη είναι τεχνικός όρος, θα λέγαμε, για τον Γέροντα και αυτός ο εγωισμός είναι η ρίζα όλων των παθών, η υπερηφάνεια- και ένα επίσης, που είχαμε αναφέρει είναι ότι, ο άνθρωπος πρέπει να μην απωθεί αυτό το γεγονός της αμαρτίας, στα βάθη της ψυχής του όπως συμβαίνει αλλά να το βγάζει και θα πούμε στην συνέχεια πως γίνεται αυτό, με την διαδικασία της μετάνοιας και της εξομολόγησης. Ο Γέροντας ξεκάθαρα λέει ότι αν κανείς δεν αγωνίζεται να γεμίσει με τον Θεό, γεμίζει με το κακό, δεν μπορείς να είσαι άδειος ή θα είσαι με το ένα ή θα είσαι με το άλλο ή θα είσαι με το φως ή θα είσαι με το σκοτάδι. Όποιος δεν γεμίζει με το φως, γεμίζει με το κακό, γεμίζει με την κατάθλιψη, γεμίζει με την μελαγχολία- είναι λόγια του Γέροντα αυτά. Όταν ο άνθρωπος δεν προσπαθεί να αγαπήσει τον Θεό, αρρωσταίνει και είχαμε μιλήσει για την λεγόμενη ανασφάλεια, η οποία ο Γέροντας έλεγε ότι είναι δαιμονική επήρεια και όχι μόνο αυτό και όλα τα λεγόμενα ψυχολογικά. Έλεγε χαρακτηριστικά, ότι πίσω από όλα αυτά τα οποία τα λένε ψυχικές νόσους, κρύβονται δαιμόνια.

Ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς: Ὁ σύγχρονος μεγάλος Πατέρας καὶ Διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπῆρξε ἐπικριτικὸς γιὰ τὴν σύγχρονη μάστιγα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὸν χαρακτήρισε ὡς «παναίρεση»

Λάμπρου Κ. Σκόντζου, Θεολόγου - Καθηγητοῦ

Ἡ Σερβικὴ Ὀρθοδοξία ἔχει νὰ ἐπιδείξει μία σειρὰ μεγάλων ἁγίων, οἱ ὁποῖοι λάμπρυναν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ὑπῆρξε ὁ νεοφανῆς ἅγιος Ἰουστίνος Πόποβιτς, μία ὄντως μεγάλη ἀσκητικὴ καὶ πατερικὴ μορφὴ τοῦ περασμένου αἰώνα.

Γεννήθηκε τὴν ἡμέρα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ στὰ 1894, στὴν πόλη Βράνιε τῆς νοτίου Σερβίας. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς του Σπυρίδων καὶ Ἀναστασία τοῦ ἔδωσαν τὸ ὄνομα Εὐάγγελος. Καταγόταν ἀπὸ ἱερατικὴ οἰκογένεια καὶ τὸ ἐπώνυμό του Πόποβιτς σημαίνει Παπαδόπουλος. Μεγάλωσε μὲ εὐσέβεια εἶχε τὴν τύχη νὰ δεῖ νὰ θεραπεύεται θαυματουργικὰ ἡ μητέρα του στὴν Μονὴ Πτσίνσκι ἀπὸ τὸν...Ἃγιο Προχορό. Ἀπὸ μικρὸς συνήθιζε νὰ μελετᾶ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ἄλλα ἐκκλησιαστικὰ βιβλία. Ἰδιαίτερα τὸν σαγήνευε ἡ ἀνάγνωση Συναξαρίων καὶ Πατερικῶν Συγγραμμάτων. Θεωροῦσε τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὡς τοὺς ἀληθινοὺς σοφούς.

Τὸ 1905 ὁ μικρὸς Εὐάγγελος γράφηκε στὴν Ἐκκλησιαστικὴ Σχολὴ τοῦ Ἁγίου Σάββα στὸ Βελιγράδι, ἔχοντας ὡς δάσκαλό του τὸν φωτισμένο ἅγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς. Τὸ 1914, μόλις τελείωσε τὴν σχολή, ξέσπασε ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Κατατάχτηκε στὸν στρατὸ καὶ ὑπηρέτησε ὡς νοσοκόμος. Ἀκολούθησε τὴν τύχη τοῦ Σερβικοῦ στρατοῦ καὶ βρέθηκε ἐξόριστος στὴν Κέρκυρα. Καθ’ ὁδὸν ἔνοιωσε τὴν κλήση νὰ γίνει Μοναχός. Ἡ κουρὰ του ἔγινε τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 1916 στὴν Σκόδρα, ἀπὸ τὸν Μητροπολίτη Βελιγραδίου Δημήτριο, δίνοντάς του τὸ ὄνομα Ἰουστίνος.

Κατόπιν ἔφυγε ἀπὸ τὴν Κέρκυρα, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Μητροπολίτη Δημητρίου, γιὰ τὴν Ἁγία Πετρούπολη γιὰ θεολογικὲς σπουδές. Ὅμως λόγῳ τῶν πολιτικῶν ἐξελίξεων, ἔφυγε γιὰ τὴν Ὀξφόρδη. Ὕστερα ἀπὸ δύο χρόνια σπουδῶν ὑπέβαλε γιὰ ἔγκριση τὴν διδακτορική του διατριβὴ μὲ τίτλο: «Ἡ θρησκεία καὶ ἡ φιλοσοφία τοῦ Ντοστογιέφσκι». Ὅμως αὐτὴ ἀπορρίφτηκε, λόγῳ τῆς κριτικῆς του στὶς κακοδοξίες τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ τὴν ὑπεράσπιση τοῦ ὀρθοδόξου Ντοστογιέφσκι.

Ἡ σύγχρονος βλάσφημος πλάνη τῆς «Οἰκονομίας τοῦ Πνεύματος»

ΤΗΝ ΑΓΙΑ Πεντηκοστὴ ἑορτάζουμε τὴν ἐπιδημία τοῦ Παναγίου Πνεύματος στὸν κόσμο, γιὰ νὰ μείνει «εἰς τὸν αἰῶνα», ὁδηγώντας μας «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν» (Ἰωάν.16,13), μοιράζοντάς μας χαρίσματα καὶ κάνοντάς μας κοινωνοὺς τοῦ Θεοῦ, μέσῳ τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας. Συγκρότησε τὸ θεσμὸ τῆς Ἐκκλησίας, γιὰ νὰ εἶναι ἡ μοναδικὴ πύλη σωτηρίας, τὸ μοναδικὸ πνευματικὸ θεραπευτήριο γιὰ ὅσους θέλουν νὰ...σωθοῦν.

Καὶ ὅμως, στοὺς σύγχρονους χρόνους τῆς ἀποστασίας, τοὺς προδρομικοὺς χρόνους τοῦ Ἀντιχρίστου, πολλοὶ κληρικοὶ ὅλων τῶν βαθμῶν καὶ θεολόγοι διέστρεψαν τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας περὶ Ἁγίου Πνεύματος. Ὡς προωθητὲς τοῦ συγχρόνου θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καὶ οἰκουμενισμοῦ, διετύπωσαν βλάσφημες θεωρίες.

Παρατείνεται καί σήμερα ἡ ζωή μας. Κάτι νά κερδίσουμε πρίν σχολάσει τό πανηγύρι...

Είδαμε και σήμερα τον ήλιο. Είμαστε και σήμερα στη ζωή. Δόξα Σοι ο Θεός! Σηκωθήκαμε από τον ύπνο, έχουμε τον αέρα, τον ήλιο, τ' αγαθά του Θεού! Παρατείνεται και σήμερα η ζωή μας. Κάτι να κερδίσουμε πριν σχολάσει το πανηγύρι, κάτι να ψωνίσουμε, κάτι να προσθέσουμε στον πλούτο της ψυχής μας.

Και τί άλλο; Τη Βασιλεία του Θεού που βιάζεται. Όλα τ' άλλα θα λογιστούν φθαρτά και πρόσκαιρα.

Όσιος Παναής της Λύσης.

https://proskynitis.blogspot.com/2022/05/blog-post_695.html

20 Ἰουνίου. Μεθοδίου ἱερομάρτυρος, ἐπισκόπου Πατάρων (†312). Νικολάου Καβάσιλα (ιδ ́ αἰ.). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Δευτ. β΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Ῥωμ. β΄ 28 - γ΄ 18).

Ρωμ. 2,28          οὐ γὰρ ὁ ἐν τῷ φανερῷ Ἰουδαῖός ἐστιν, οὐδὲ ἡ ἐν τῷ φανερῷ ἐν σαρκὶ περιτομή,

Ρωμ. 2,28                 Διότι Ιουδαίος αληθινός και άξιος των δωρεών του Θεού δεν είναι εκείνος, που εξωτερικώς φαίνεται ως Ιουδαίος ούτε αληθινή περιτομή είναι εκείνη, που έχει γίνει και φαίνεται εις την σάρκαν.