71 Ψαλμός , στίχος 10, «Βασιλεῖς θαρσὶς καὶ νῆσοι ψυχάς δούλων αὐτοῦ », Ἡ Πνευματική Μελέτη, (ἉγίουΠαϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης,

71 Ψαλμός , στίχος 10, «Βασιλεῖς θαρσὶς καὶ νῆσοι ψυχάς δούλων αὐτοῦ », Ἡ Πνευματική Μελέτη, (ἉγίουΠαϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία  τοῦ π. Σάββα  στίς 15-9-2017 (Κήρυγμα) 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Ὁ π. Θεόδωρος Ζήσης γιὰ «τὸ πρόβλημα τῆς ἱερωσύνης τῶν γυναικῶν».

 

https://youtu.be/zlqw-EWuITs?t=1 – simon agiagi

https://tasthyras.wordpress.com/2024/05/09/ο-π-θεόδωρος-ζήσης-για-το-πρόβλημα-της/

π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης: «Φωνὴ ἐπισκοπικῆς ἀγωνίας γιὰ τὸν προωθούμενο κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα»

 

Ἐκπομπὴ μὲ τὸν ὁσιολογιώτατο Μοναχὸ Ἀρσένιο Βλιαγκόφτη, μὲ θέμα: «Φωνὴ ἐπισκοπικῆς ἀγωνίας γιὰ τὸν προωθούμενο κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα», Κυριακή 05 Mαΐου 2024.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2024/05/blog-post_6.html#more

Ἡ θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς - ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς - ὁ ρόλος τῆς Ἐκκλησίας, 25-5-2008, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

71 Ψαλμός , στίχος 14, «Ἐκ τόκου καὶ ἐξ ἀδικίας λυτρώσεται τὰς ψυχὰς δούλων αὐτοῦ», Ἡ Ψαλμωδία ,(ἉγίουΠαϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

71 Ψαλμός , στίχος 14, «Ἐκ τόκου καὶ ἐξ ἀδικίας λυτρώσεται τὰς ψυχὰς δούλων αὐτοῦ», Ἡ Ψαλμωδία ,(ἉγίουΠαϊσίου), Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία  τοῦ π. Σάββα  στίς 16-9-2017 (Κήρυγμα) 

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης 

http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Μὴ μοῦ ἅπτου, Τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος του Ἀναστάντος πρὸς τὴν ἁγία Μαρία Μαγδαληνή, Ν. Σωτηρόπουλου, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Μὴ μοῦ ἅπτου, Τί σημαίνει αὐτὸς ὁ λόγος του Ἀναστάντος πρὸς τὴν ἁγία Μαρία Μαγδαληνή, Ν. Σωτηρόπουλου, 9-5-2024, 

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Κι ἐγώ κατάλαβα, ὅτι τό «Ἀληθῶς Ἀνέστη» δέν τό εἶπε ὁ φύλακας ἀλλά ὁ Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ(Πάσχα στις κομμουνιστικές φυλακές) π. Γκεοργκε Κάλτσίου-Ντουμιτρεάσα

«Ἑτοιμαζόμουν γιὰ τὴν μεγάλη ἑορτή. Καθάριζα τὴν ψυχή μου ὅσο μποροῦσα, ἔκλεισα τ’ αὐτιά μου στὶς προσβολές, ἔγινα ἀναίσθητος γιὰ τὰ χτυπήματα, ἀπρόσιτος γιὰ τὴν πεῖνα. Ζεσταινόμουν μὲ τὴ νοερὰ προσευχὴ καὶ τὴ νύχτα, ἡ ὁποία, ὅσο γνώριζα, ἦταν Πασχαλινή, ἄκουσα τὶς καμπάνες τῆς φυλακῆς. Ὁ ἦχος τους ἔφτανε στὸ κλουβί μου σιγά-σιγά. Δὲν ἦταν ἐκεῖνο τὸ ἐκκωφαντικὸ κουδούνισμα, τὸ ὁποῖο ἀκούει κάποιος ποὺ βρίσκεται δίπλα στὶς καμπάνες, ἀλλὰ διαπερνοῦσε τοὺς τοίχους. Αὐτὸς ὁ ἦχος διείσδυε σὰν μία ἀναγγελία ἀπὸ τὸν ἐξωτερικὸ κόσμο, ὅπου οἱ ἄνθρωποι γιορτάζουν τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Κι ἐγὼ ἐκφώνησα «Χριστὸς Ἀνέστη!». Στὴν ἀρχὴ τὸ εἶπα ἀπὸ μέσα μου καὶ μετὰ ἤθελα νὰ τὸ ψάλλω φωναχτά, ὅμως χωρὶς νὰ τὸ ἀκούσει κανένας ἄλλος. Στὴ φυλακὴ κυριαρχοῦσε ἀπόλυτη ἡσυχία καὶ κάθε κίνηση στὰ κλουβιὰ ἀντηχοῦσε ἔξω, στὸν διάδρομο. Ὁ φύλακας, μάλιστα, ἄκουσε ὅτι ψάλλω, γι’ αὐτὸ ἦρθε καὶ μὲ μάλωσε. Κι ἐγὼ ἀποφάσισα νὰ σιωπήσω, ὥστε νὰ μὴ χαλάσω αὐτὴν τὴν ἁγία πασχαλινὴ νύχτα. Ἄρχισα ν’ ἀναθυμοῦμαι τὰ παιδικά μου χρόνια, τὶς πιὸ πολύτιμες γιὰ τὴν ψυχή μου ἀναμνήσεις.

Στὸ τμῆμα, ὅπου βρισκόμουν, ὑπῆρχαν 6 φύλακες. Αὐτοὶ ἔκαναν τὴν ἐπιτήρηση μὲ βάρδιες. Ὁ φύλακας, τοῦ ὁποίου τελείωνε τὴ βάρδια, ἔκανε ἕνα βῆμα μπροστὰ καὶ πήγαινε νὰ σταθεῖ στὴ φαλάγγα. Ὁ ἄλλος, ποὺ ξεκινοῦσε τὴ βάρδια, πήγαινε ν’ ἀνοίξει τὴν πόρτα στὸ κλουβί μας. Ἐκείνη τὴ στιγμὴ, ὅλοι ἐμεῖς ἔπρεπε νὰ στεκόμαστε μὲ τὰ πρόσωπα στραμμένα πρὸς τὸν τοῖχο. Ἐκεῖνος ἔμπαινε μέσα, κοιτοῦσε γύρω, ἤλεγχε ἂν εἶναι ὅλα ἐντάξει. Μᾶς ἀπαγορευόταν νὰ στραφοῦμε πρὸς τὴν πόρτα, μέχρι ν’ ἀκούσουμε τὸ κλείδωμά της.

Τὸ θαῦμα τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς στὴν Πάρο τὸν Ἰούλιο τοῦ 1944

Στίς 14 Μαΐου 1944 ἀγγλικό ὑποβρύχιο ἄραξε σέ ἕναν ὅρμο στό Πίσω Λειβάδι τῆς Πάρου καί ἔβγαλε στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι ἀνέβηκαν στό χωριό Τσιμπίδο (Μάρπησσα) καί πῆραν αἰχμαλώτους 7 στρατιῶτες Γερμανούς τήν ὥρα πού κοιμόντουσαν, σκότωσαν δύο καί τραυμάτισαν τόν διοικητή τοῦ ἀεροδρομίου ὑπολοχαγό Τάμπε, βρέθηκαν δέ καί καλώδια ἐπικοινωνιῶν κομμένα. Τό πρωί σέ ἀντίποινα συνέλαβαν οἱ Γερμανοί στό ἀεροδρόμιο τόν νεαρό Νικόλαο Στέλλα ἀπό τίς Λεῦκες. Ἔχοντας ἐναντίον του βάσιμες ὑποψίες τόν θανάτωσαν μέ ἀγχόνη κρεμώντας τον πάνω σέ ξύλο σέ ψηλό μέρος γιά νά φαίνεται ἀπό τά γύρω χωριά πρός ἐκφοβισμό. Ὁ στρατιωτικός διοικητής Γκραφονμπερεμπέργκ ζήτησε ἀπό τούς Προέδρους τῶν Κοινοτήτων Πάρου καί Ἀντιπάρου νά τοῦ παραδώσουν σέ ὁρισμένη μέρα 125 νέους, τούς ὁποίους θά ἐκτελοῦσε.

Οἱ Πρόεδροι ὅλων τῶν Κοινοτήτων καί οἱ ἱερεῖς – ἐφημέριοι μαζί μέ τόν Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Λογγοβάρδας Φιλόθεο Ζερβάκο πῆγαν ὅλοι στήν κωμόπολη Τσιμπίδο, στό σπίτι τοῦ καλοῦ γιατροῦ Εὐστρατίου Ἀλιπράντη καί, ἀφοῦ ἔκαναν συμβούλιο, ἀποφάσισαν νά πᾶνε ὅλοι μαζί στό διοικητή καί νά τόν παρακαλέσουν νά ἀλλάξει ἀπόφαση.

Ἰκονίου Θεόληπτος: «Ἡ χειροτονία αὐτὴ εἶναι ἐξευτελισμός»

Γραφείο ρεπορτάζ: Romfea.gr: Την είδηση που αφορά την χειροτονία διακόνισσας στην Ι.Μ. Ζιμπάμπουε, σχολίασε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook ο Μητροπολίτης Ικονίου κ. Θεόληπτος.

Ο Σεβασμιώτατος βάζει τα πράγματα στην σωστή εκκλησιαστική τάξη, ενώ υπογραμμίζει ότι η Ορθοδοξία δεν έχει καμία ανάγκη τον θεσμό των διακονισσών.

ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

Με μεγάλη έκπληξη διάβασα στο διαδίκτυο ότι ένας Μητροπολίτης του δευτερόθρονου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας χειροτόνησε μια διακόνισσα στην μακρινή Ζιμπάμπουε.

Αυθαίρετα μια Ορθόδοξος Εκκλησία προχώρησε κι επανέφεραι ένα παλαιό θεσμό που έχει ατονίσει από τον 3ο αιώνα μ. Χ.

Πράγματι στους τρεις πρώτους αιώνας υπήρχε στην Εκκλησία ο θεσμός των διακονισσών, οι οποίες εκτελούσαν την εποχή εκείνη χρέη θα λέγαμε νεωκόρων στην Εκκλησία και κυρίως βοηθούσαν στις βαπτίσεις των γυναικών και έκαναν κοινωνικό έργο.

Μετά τον 3ο μ. Χ αιώνα όταν εισήχθη στην Εκκλησία ο νηπιοβαπτισμός ατόνισε ο θεσμός των διακονισσών.

Συν τω χρόνω βεβαίως εισήχθησαν στην Εκκλησία διαφορά σχήματα, άλλοι θεσμοί σύμφωνα με τις ανάγκες κάθε εποχής.

Σήμερα π.χ. έχουμε τις φιλόπτωχες αδελφότητες στις ενορίες μας. Οι οποίες έχουν αναλάβει το κοινωνικό έργο της Εκκλησίας.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Εὐχαριστῶ ἀπό ἐδῶ ὅλους σας γιά τίς ἐγκάρδιες εὐχές σας. Ἀδυνατῶ νά ἀπαντήσω προσωπικά στόν καθένα. Εὔχομαι ταπεινά ὁ Κύριος νά χαρίζει σέ ὅλους μας ἀναστημένη ἐν Χριστῷ ζωή μέ ὑπακοή στό ἅγιο θέλημά Του διά τοῦ Πνευματικοῦ πού ἔχει ὁ καθένας. Καί μία παράκληση. Μήν στέλνετε μηνύματα πού ἀπαιτοῦν ἀπάντηση πλήν τῆς προσευχῆς. Ὁ Κύριος νά σᾶς εὐλογεῖ ὅλους.

Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου:Τά ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν καί Θεομήτορος, τῆς Ζωηφόρου Πηγῆς.Ἔτι δέ καί μνείαν ποιούμεθα τῶν ἐν τῶν ἐν τούτω τελεσθέντων ὑπερφυῶν θαυμάτων παρά τῆς Θεομήτορος .

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΥ: ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΔΕΣΠΟΙΝΗΣ ΗΜΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ, ΤΗΣ ΖΩΗΦΟΡΟΥ ΠΗΓΗΣ. ΕΤΙ ΔΕ ΚΑΙ ΜΝΕΙΑΝ ΠΟΙΟΥΜΕΘΑ ΤΩΝ ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΤΕΛΕΣΘΕΝΤΩΝ ΥΠΕΡΦΥΩΝ ΘΑΥΜΑΤΩΝ ΠΑΡΑ ΤΗΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΟΣ

῾Ο ναός αυτός (στο Μπαλουκλί της Κωνσταντινούπολης) καταρχάς συστήθηκε από τον βασιλιά Λέοντα τον μεγάλο, ο οποίος έχει ονομαστεί και Μακέλλης. Ήταν καλός και επιεικέστατος άνθρωπος, λόγω της συγκαταβατικότητάς του, και πριν γίνει βασιλιάς, όταν ακόμη ήταν ιδιώτης, ευρισκόμενος κάπου εκεί που είναι ο ναός, βρήκε έναν τυφλό άνδρα που παρέπαιε και τον καθοδηγούσε. Όταν λοιπόν πλησίασαν στον τόπο, καταλαμβάνεται ο τυφλός από πολύ μεγάλη δίψα και παρακαλούσε τον Λέοντα να του δώσει νερό. Αυτός πράγματι μπήκε σε μία πυκνή συστάδα δένδρων και αναζητούσε νερό. Ο τόπος τότε ήταν κατάφυτος από διάφορα δένδρα. Επειδή λοιπόν δεν εύρισκε το νερό εκεί, επέστρεφε σκυθρωπός. Καθώς όμως γύριζε άκουσε από ψηλά φωνή να του λέει:

῾Λέων, δεν χρειάζεται να αγωνιάς. Το νερό είναι κοντά᾽. Γύρισε λοιπόν πάλι πίσω ο Λέων και αναζητούσε. Κι αφού έψαξε πολύ, πάλι άκουσε την ίδια φωνή: ῾Λέων βασιλιά, μπές βαθύτερα στο σκεπαστό μέρος των δένδρων κι αφού πάρεις το θολό νερό με τα χέρια σου, θεράπευσε τη δίψα του τυφλού. Χρίσε και τα τυφλά μάτια του και θα γνωρίσεις αμέσως ποια είμαι εγώ, που κατοικώ στον χώρο αυτό από παλιά᾽. Έκανε λοιπόν όπως του είπε η φωνή και αμέσως ο τυφλός απέκτησε το φως του. Κατά την πρόρρηση μάλιστα της Θεομήτορος, όταν έγινε ο Λέων βασιλιάς, έκτισε τον ναό της Πηγής, όπως φαίνεται σήμερα.

Άρχισαν δε να γίνονται πάμπολλα θαύματα στον Ναό αυτό, οπότε μετά από αρκετά χρόνια ο Ιουστινιανός, ο μέγιστος αυτοκράτωρ των Ρωμαίων, ο οποίος ταλαιπωρείτο από δυσουρία, βρήκε την ιατρεία του κι αυτός από εδώ, γι᾽αυτό εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του στη Μητέρα του Λόγου ανήγειρε μέγιστο ναό.

Περὶ τῆς τριημέρου προθεσμίας τῆς Ἀναστάσεως

Γρηγορίου Νύσσης

Περί τής τριημέρου προθεσμίας τής Αναστάσεως τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού

Αν οποιαδήποτε πατριαρχική ευλογία έχει τη βεβαίωση από το θείο Πνεύμα, αν οποιοδήποτε αγαθό της πνευματικής νομοθεσίας οι αγωνιστές ελπίζουν να το λάβουν πιστεύοντας στην υπόσχεση, αν πιστεύομε ότι με τους υπαινιγμούς της ιστορίας γίνεται κάποια προδιατύπωση της αλήθειας, αν κάποια φωνή προφητική ευαγγελίζεται τα υπερφυσικά, όλα αυτά μαζί αποτελούν την παρούσα χάρη. Και όπως σύμφωνα μ’ αυτό το θέαμα που απλώνεται μπροστά στα μάτια μας περιαστράφτει την όρασή μας ένα φως συγκεντρωμένο από μύριες λαμπάδες, έτσι όλη η ευλογία του Χριστού που λάμπει όπως ένας πυρσός δημιουργεί για μας αυτό το μέγα φως, που αποτελείται από πολλές και διάφορες ακτίνες της Γραφής. Γιατί μπορεί να πάρει κανένας από καθένα από τα θεόπνευστα παραδείγματα το κατάλληλο για τη σημερινή ημέρα. Ζητείς την ευλογία του Αβραάμ. Έχεις αυτό που ζητείς βλέποντας αυτά που έχεις. Βλέπεις τα άστρα του ουρανού;

Εννοώ αυτά τα άστρα που έκανε το Πνεύμα ν’ ανατείλουν για χάρη μας και μετέβαλαν ξαφνικά την Εκκλησία σε ουρανό και των οποίων η απαστράπτουσα χάρη της ψυχής δηλώνεται με τις ακτίνες των λαμπάδων. Και αν κάποιος πει ότι αυτά είναι πράγματι τέκνα του Αβραάμ που απόχτησε από την υπόσχεση του Θεού, αυτά που μοιάζουν με τα άστρα του ουρανού της αλήθειας, δε θα κάνει λάθος. Θαυμάζεις τον ουράνιο Μωυσή που περιέγραψε με λεπτομέρεια όλη την κτίση του Θεού με τη δύναμη της γνώσης. Να, έχεις μπροστά σου το ευλογημένο Σάββατο της πρώτης γένεσης του κόσμου˙ κατανόησε από εκείνο το Σάββατο αυτό το Σάββατο, την ημέρα της κατάπαυσης, που ο Θεός την ευλόγησε περισσότερο από τις άλλες ημέρες. Γιατί την ημέρα αυτή αναπαύθηκε αληθινά από όλα τα έργα του ο μονογενής Θεός με την οικονομία του θανάτου του κατά την οποία αναπαύθηκε με τη σάρκα του. Κι αφού πάλι με την ανάσταση επανήλθε σ’ αυτό που ήταν, ανάστησε μαζί του όλους τους νεκρούς, έγινε ζωή και ανάσταση και ανατολή και αυγή και ημέρα για όσους ζούσαν στο σκότος και στη σκιά του θανάτου.

Και η ιερή ιστορία είναι γεμάτη από την οικεία ευλογία˙ ο πατέρας εκείνου του Ισαάκ που δεν λυπήθηκε τον αγαπημένο του γιο και ο μονογενής έγινε προσφορά και θυσία και το αρνί που σφαγιάστηκε στη θέση του. Στην ιερή ιστορία δηλαδή μπορεί να δει κανένας όλο το μυστήριο της πίστης μας. Το αρνί το κρέμασαν από τα κέρατα στο ξύλο, ενώ ο μονογενής σηκώνει στον ώμο τα ξύλα της θυσίας του. Βλέπεις πώς αυτός που σηκώνει τα πάντα με το δυνατό του λόγο, ο ίδιος σηκώνει και το φορτίο από τα δικά μας ξύλα και υψώνεται πάνω στο ξύλο σηκώνοντάς το ως Θεός, και που πάλι το ξύλο τον σήκωσε ως αρνί, αφού επιμέρισε έτσι το άγιο Πνεύμα το μεγάλο μυστήριο και στους δύο και στον αγαπημένο γιο και στο πρόβατο που έχει δείξει ο Θεός, ώστε με το πρόβατο να δηλωθεί το μυστήριο του θανάτου και με τον Μονογενή η ζωή που δε διακόπτεται από το θάνατο; Αν θέλεις ν’ αναφερθώ και στον ίδιο το Μωυσή που με την έκταση των χεριών του διέγραψε το σχήμα του σταυρού, και με το σχήμα αυτό έτρεψε σε φυγή τον Αμαληκίτη, μπορείς να δεις στην αλήθεια τον τύπο και τον Αμαλήκ να υποτάσσεται στο σταυρό.

Ἡ θαυματουργική εἰκόνα τῆς Παναγίας Μονῆς Κλειστῶν

Η σεπτή, θαυματουργός και εφέστιος Εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου «Παναγία Ελεούσα» αποτελεί το ιερότατο σέμνωμα της Παλαιφάτου Ιεράς Μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Κλειστών.

Λίγα λόγια για τη Μονή Κλειστών:

Ειναι ενα παλαιό μοναστήρι που βρίσκεται στις νοτιοδυτικές υπώρειες της Πάρνηθας, στην Αττική και σε υψόμετρο περίπου 600 μ., κοντά στο αρχαίο φρούριο της Φυλής ,περίπου 3 χλμ. από τη Χασιά και 20 χλμ. από την Αθήνα,.

Ονομάζεται Μονή Κλειστών διότι περικλείεται από βουνά. Το καθολικό είναι ναός βυζαντινός, σταυροειδής με τρούλο, δικίονος.

Η τοποθεσία που βρισκεται το μοναστηρι είναι επιβλητική. Oι κάθετες σχεδόν όχθες του φαραγγιού προξενούν δέος στον επισκέπτη και το αδιάκοπο βουητό του νερού στη βραχώδη και ανώμαλη κοίτη του τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες, ανάμικτο με το θρόϊσμα των φύλλων των δένδρων και τις ψαλμωδίες των καλογραιών, αγγίζουν τα μύχια της ψυχής σαν θεσπέσια συναυλία στο μεγάλο Δημιουργό.

Η πράγματι «Κλειστή» τοποθεσία του μοναστηριού περιβάλλεται, βόρεια από τα κάθετα βράχια του «Άρματος» ή Καλιακούδας, ανατολικά από τις κορυφές «Ταμίλθι» και «Αλογόπετρα» και δυτικά από την κορυφογραμμή «Θοδώρα» και «Καλλίνικο».

Κατά τη γερμανική κατοχή, η μονή προσέφερε πολλά στον αγώνα του έθνους κατά των κατακτητών.

Η άγραφη παράδοση αναφέρει ότι ένας ευσεβής χριστιανός, βλέποντας ένα παράδοξο φως, ανακάλυψε την ιερά Εικόνα της Παναγίας στον απέναντι της Ιεράς Μονής απότομο βράχο, μέσα σε ένα κοίλωμα.

Τό ἀναίμακτον μαρτύριον τῶν ἀξίων κληρικῶν

Τό ἀναίμακτον μαρτύριον τῶν ἀξίων κληρικῶν

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὁ ἄξιος κληρικός, ὅταν ἔχει πνευματικὴ εὐαισθησία καὶ βιώνει τὴν ἱερωσύνη του, ὄχι ὡς ἐπαγγελματικὴ ἀπασχόληση, ἀλλὰ ὡς ὑψηλὴ ἀποστολή, παρὰ τὶς προσωπικές του ἀδυναμίες, ἀντιμετωπίζει ἕνα ἀναίμακτο μαρτύριο, ἄγνωστο στοὺς πολλούς. Βλέπει ὅτι οἱ ἄνθρωποι στοὺς ὁποίους ἀπευθύνεται τὸν ἀπογοητεύουν συνεχῶς, γιατί οἱ προσπάθειές του γιὰ πνευματικὴ πρόοδο τοῦ ποιμνίου του δὲν ἔχουν τοὺς ἀνάλογους καρπούς. Ἡ κατάσταση ἐπιδεινώνεται, ὅταν ὁ οἰκεῖος μητροπολίτης εἶναι ἀδιάφορος καὶ ἐνδιαφέρεται μόνο γιὰ τὴν προβολή του καὶ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ ἁμαρτωλοῦ πάθους τῆς κενοδοξίας, ὄντας αἰχμάλωτος τοῦ κοσμικοῦ φρονήματος!

Δυστυχῶς, αὐτὴ εἶναι ἡ πραγματικότητα, τὴν ὁποία πολλοὶ ἀποφεύγουν νὰ σχολιάσουν, εἴτε γιατί ὑπολογίζουν τὶς ἀντιδράσεις τῶν ἐνόχων εἴτε γιατί δὲν θέλουν νὰ προκαλέσουν σκανδαλισμὸ στοὺς ἀνυποψίαστους. Μὲ τὴν ἀνοχὴ ὅμως αὐτὴ ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ βελτιωθοῦν τὰ πράγματα. Ἐὰν δὲν ὑπάρχει ἔλεγχος, θὰ διαιωνίζεται ἡ ἀρνητικὴ κατάσταση, γιὰ τὴν ὁποία ὁ διάβολος θὰ τρίβει τὰ χέρια του ἀπὸ χαρά.

Δημήτριος Παναγόπουλος: Ἡ πρώτη Ἀνάσταση

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί, γίνεται η λεγόμενη Πρώτη Ανάσταση, δηλαδή το προανάκρουσμα της Αναστάσεως που μεταδίδουν οι ύμνοι και της προσμονής της λυτρώσεως όλης της κτίσεως από την φθορά και τον θάνατο.

Οι πιστοί σήμερα ζουν με την προσμονή της Ανάστασης του Θεανθρώπου.

"Ο Χριστός έμεινε 33 ώρες στον άδη (από τις 3 το απόγευμα της Παρασκευής έως τις 12 τα μεσάνυχτα του Σαββάτου), όσα ήταν δηλαδή τα χρόνια της επίγειας ζωής Του.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ/ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ, 10-5-2024

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ/ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ, 10-5-2024 

https://www.youtube.com/live/xu8Qh0rYuAY?si=Ef-bW2Sz5qKCPpjo

Ὁ θαυμάσιος ἅγιος Γεώργιος ἀπὸ τὴν Μονὴ τῆς Χώρας τῆς Κωνσταντινούπολης

Ο θαυμάσιος άγιος Γεώργιος από την Μονή της Χώρας της Κωνσταντινούπολης, τοιχογραφία των αρχών του 14ου αιώνα, φτιαγμένος από υψηλότατης ποιότητας καλλιτεχνικό εργαστήριο της Πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας. Σήμερα, ημέρα της εορτής του, το Καθολικό της Μονής μετατράπηκε πάλι σε ισλαμικό τέμενος.

+Ε. Γ.-πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2024/05/blog-post_14.html

10 Μαΐου. † Παρασκευὴ τῆς διακαινησίμου. «Τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς». Σίμωνος ἀποστόλου τοῦ Ζηλωτοῦ. Λαυρεντίου ὁσίου τοῦ Μεγαρέως, Νικολάου ἀρχιεπισκόπου Μύρων (μετακομιδὴ λειψάνου). Ἦχος πλ. β΄. Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Παρασκευῆς διακαινησίμου (Πρξ. γ´ 1-8).

Πραξ. 3,1           Ἐπὶ τὸ αὐτὸ δὲ Πέτρος καὶ Ἰωάννης ἀνέβαινον εἰς τὸ ἱερὸν ἐπὶ τὴν ὥραν τῆς προσευχῆς τὴν ἐνάτην.

Πραξ. 3,1                  Ο Πετρος δε και ο Ιωάννης ανέβαιναν μαζή στον ναόν μίαν από τας ημέρας εκείνας, κατά την τρίτην απογευματινήν, που ήτο ώρα προσευχής.

Πραξ. 3,2           καί τις ἀνὴρ χωλὸς ἐκ κοιλίας μητρὸς αὐτοῦ ὑπάρχων ἐβαστάζετο, ὃν ἐτίθουν καθ᾿ ἡμέραν πρὸς τὴν θύραν τοῦ ἱεροῦ τὴν λεγομένην ὡραίαν τοῦ αἰτεῖν ἐλεημοσύνην παρὰ τῶν εἰσπορευομένων εἰς τὸ ἱερόν·

Πραξ. 3,2                 Και έφεραν, κατά την ώραν εκείνη, εις τα χέρια, ένα άνθρωπον εκ γενετής χωλόν, τον οποίον κάθε ημέραν έβαζαν εις την θύραν της αυλής του ναού, η οποία ελέγετο ωραία, δια να ζητή ελεημοσύνην από εκείνους, που εισήρχοντο στον ναόν.