9. Ὁ διάβολος ὡς αἰτία τοῦ κακοῦ-Τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, 2η Κατήχηση, 2ο μέρος, Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ὁ διάβολος ὡς αἰτία τοῦ κακοῦ-Τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, 2η Κατήχηση, 2ο μέρος, Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 19-3-2011 http://www.HristosPanagia.gr, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube: http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

Ἡ διαφορά τῶν φίλων ἀπό τούς κόλακες

Μη ζητάς από τους φίλους να ακούς ότι σε ευχαριστεί, αλλά την αλήθεια, διότι, αν πρέπει να δεχτούμε ότι οι εχθροί, από τη μια μεριά, δεν λένε την αλήθεια, και αν από τους φίλους, από την άλλη, χαθεί η αρετή της φιλαλήθειας, και επιζητούν κι αυτοί να λένε μόνο τα ευχάριστα, τότε από πού αλλού θα μάθουμε την αλήθεια και θα μετανιώσουμε για όσα απρεπώς μερικές φορές είπαμε και κάναμε;

Για το λόγο αυτό θεώρησε ότι διαφέρουν πάρα πολύ οι φίλοι από τους κόλακες. 

Γιατί ὁ Θεὸς ἔγινε ῎Ανθρωπος;

 

Ἁγίου Μαξίμου ῾Ομολογητοῦ

 

” Τοῦτό ἐστι τὸ μακάριον,δι᾿ ὃ τὰ πάντα συνέστησαν τέλος”

«᾿Αλλὰ μὲ τὸ πολύτιμο αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ θυσιάστηκε σὰν ἀμνὸς ἄμωμος καὶ ἄσπιλος, κι ἦταν βέβαια προορισμένος πρὶν ἀπὸ τὴ δημιουργία τοῦ κόσμου, ἀλλὰ φανερώθηκε γιὰ χάρη μας αὐτὰ τὰ τελευταῖα χρόνια» ¹. Προορισμένος ἀπὸ ποιόν;

ΑΠΟΚΡΙΣΗ

Τὸ μυστήριο τοῦ Χριστοῦ ὁ λόγος τῆς Γραφῆς τὸ ὀνόμασε Χριστὸ καὶ τὸ βεβαιώνει μὲ σαφήνεια ὁ μέγας ᾿Απόστολος λέγοντας, «τὸ μυστικὸ σχέδιο, ποὺ ἦταν κρυμμένο ἀπὸ ὅλες τὶς γενεές, φανερώθηκε τώρα»², ἐννοώντας δηλαδὴ ὡς τὸν Χριστό, τὸ μυστικὸ σχέδιο μὲ τὸν Χριστό. Αὐτὸ εἶναι ὁλοφάνερα ἡ ἄρρητη καὶ ἀκατάληπτη ὑποστασιακὴ ἕνωση τῆς θεότητας καὶ τῆς ἀνθρωπότητας, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ταυτότητα πλήρη τὴν ἀνθρωπότητα μὲ τὴ θεότητα ἐξαιτίας τῆς ὑπόστασης καί, κάνοντας μία τὴν ὑπόσταση τὴ σύνθετη ἀπὸ τὰ δύο, χωρὶς ἡ φυσικὴ διαφορὰ τῆς οὐσίας τους νὰ προκαλέσει σ᾿ αὐτὴν καμμιὰ μείωση σὲ ὁτιδήποτε. ῞Ωστε καὶ ἡ ὑπόστασή τους νὰ γίνει, ὅπως εἶπα, μία, καὶ ἡ φυσικὴ διαφορὰ νὰ μείνει ἀπαθής, στὴν ὁποία ὑπόσταση καὶ μετὰ τὴν ἕνωση ἡ κατὰ φύση ποιότητά τους διασώζεται ἀμείωτη καὶ ὅταν ἑνωθοῦν. Γιατί, ὅπου κατὰ τὴν ἕνωση δὲ συνοδεύει τὰ ἑνωμένα καμμιὰ ἀπολύτως τροπὴ καὶ καμμιὰ ἀλλοίωση, ὁ λόγος τῆς οὐσίας καθενὸς παραμένει γνήσιος κι ἀληθινός. Κι ὅποιων ὁ λόγος παραμένει γνήσιος κι ἀληθινὸς καὶ  μετὰ τὴν ἕνωση, αὐτῶν οἱ φύσεις παραμένουν ἄθικτες μὲ κάθε τρόπο χωρὶς νὰ ἀρνηθεῖ καμμιὰ ἀπὸ αὐτὲς τὰ δικά της στοιχεῖα γιὰ χάρη τῆς ἕνωσης.

Γιατὶ ὁ Ποιητὴς τῶν ὅλων, αὐτὸς ποὺ ἔγινε κατ᾿ οἰκονομία αὐτὸ ποὺ δὲν ἦταν, ἔπρεπε νὰ διασώσει ἀμετάβλητο καὶ τὸν ἑαυτό Του σὲ αὐτὸ ποὺ ἦταν ἀπὸ τὴ φύση Του καὶ σὲ αὐτὸ ποὺ ἔγινε στὴ φύση κατ᾿ οἰκονομία· γιατὶ στὸν Θεὸ δὲν εἶναι φυσικὸ νὰ βλέπουμε μεταβολή, γιὰ τὸν ὁποῖο δὲν μποροῦμε νὰ σκεφτοῦμε καμμιὰ ἀπολύτως κίνηση σχετικὰ μὲ τὴν ὁποία γίνεται ἡ μεταβολὴ σὲ ὅσα κινοῦνται. Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο κι ἀπόκρυφο μυστήριο.

Τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τοῦ Ἐωσφόρου (Π.Σ.Ε.) καί ἡ αἱρετική δύση

 

Ο Άγιος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος (1647-1707) υπήρξε φωνή αληθεστάτη διά μέσου τών αιώνων διά τήν Αγίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν.

Εις τό έργον τού «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» στή σελ. 4 γράφει: «Τέσσερα μεγάλα θηρία εγέννησεν ο ΙΣΤαιών: Τήν αίρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αίρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αίρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν (Ιησουïτῶν: Τάγμα θανάτου τού πάπα· σκοπός του η διάδοσις τοῦ παπισμοῦ καί η υποταγή όλων υπό τόν πάπα) καί τήν αίρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου. Κατά δέ τῆς αιρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου απεφάνθη η εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλη Οικουμενική Σύνοδος τώ 1593» (Εκκλησιολογικά Θέματα Αθήναι 1980, Τόμος Α, σελ. 61).

Τά κριτήρια γιά τήν επανένωση τῶν διηρημένων Χριστιανῶν δέν μπορεί νά είναι διαφορετικά απ’ όσα ισχύουν γιά τήν ένωση τῶν σωματείων καί οργανώσεων τῶν διαφόρων επιστημονικῶν κλάδων. Οι αστρονόμοι θά συγκλονίζοντο στήν ιδέα ότι θά έπρεπε νά ενωθούν μέ τούς αστρολόγους. Οι τελευταίοι θά πρέπει νά γίνουν αστρονόμοι, ώστε νά μπορέσουν νά γίνουν δεκτοί. Τά μέλη ενός συγχρόνου ιατρικού σωματείου θά συγκλονίζοντο εξ’ ίσου μέ τήν σύσταση, ότι πρέπει νά γίνουν ένα μέ τούς κομπογιαννίτες καί σφετεριστές τοῦ ιατρικοῦ επαγγέλματος. Μέ τόν ίδιο τρόπο οι Πατέρες θά κατεπλήσσοντο μέ τήν ιδέα μιάς ενώσεως τῆς παραδόσεώς των μέ ομολογίες, πού έχουν ελάχιστη ή καμμία κατανόηση γιά τήν Θεραπεία, τῆς Καθάρσεως, ελλάμψεως καί δοξασμοῦ καί έχουν παράσχει ιδρυματική αυθεντία στά χέρια ψευδοθεραπευτῶν. Τό αίτημα τῆς επανενώσεως είναι αίτημα επιτυχίας τῶν ομολογιῶν στό νά παραγάγουν τα αποτελέσματα γιά τά οποία υποτίθεται, ότι υπάρχει τό « Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται ».

Πιστεύουμε λοιπόν ότι η διαφορά τῆς Ορθοδοξίας από άλλες ομολογίες καί άλλες θρησκείες βρίσκεται, κυρίως στό θέμα τῆς θεραπείας. Η Ορθοδοξία έχει τέλειο θεραπευτικό σύστημα. Γνωρίζει τήν υγεία, βλέπει μέ ειλικρίνεια τά τραύματα τοῦ ανθρώπου καί συνιστά τέλειο θεραπευτικό τρόπο αγωγής. Έτσι ισχυριζόμαστε ότι, όταν αλλοιώνεται η πίστη, τότε αλλοιώνεται καί η θεραπεία τοῦ ανθρώπου. Οι Άγιοι Πατέρες υποδεικνύουν καί παρουσιάζουν αυτήν τήν θεραπευτική αγωγή. Οι αγώνες γιά τήν διαφύλαξη τῆς πίστεως έγιναν γιά νά διασωθή η μέθοδος θεραπείας.

Περί Ἐνανθρωπήσεως

 Ἁγίου  Ἀθανασίου τοῦ Μεγάλου

Ο Παντοκράτορας Θεός, όταν δημιουργούσε δια του Λόγου Του το γένος των ανθρώπων, γνώρισε και την αδυναμία της φύσης τους και ότι αυτή δε θα ήταν ικανή μόνη της να γνωρίσει τον Δημιουργό, ούτε καν να λάβει έννοια Θεού.Διότι Αυτός μεν ήταν άκτιστος, αυτοί δε πλάσματα εκ του μηδενός, Αυτός μεν ήταν ασώματος, οι δε άνθρωποι πλάσθηκαν με σώμα κάπου εδώ κάτω, και γενικά μεγάλες είναι οι ελλείψεις των πλασμάτων, για να γνωρίσουν και να κατανοήσουν τον Πλάστη τους. Και πάλι ως αγαθός Θεός σπλαχνίσθηκε το ανθρώπινο γένος και δεν το άφησε μακριά από τη γνώση Του, για να μην έχει άχρηστη ζωή..

Αλλά ποια η ωφέλεια των δημιουργημάτων, όταν δε γνωρίζουν τον Δημιουργό τους; Ή πώς θα ήσαν λογικά, όταν δε θα γνώριζαν τον Λόγο του Πατρός, δια του οποίου δημιουργήθηκαν; Καθόλου, μα καθόλου δεν επρόκειτο να διαφέρουν από τα άλογα, εάν δεν ανεγνώριζαν τίποτε περισσότερο από τα επίγεια.

Γιατί και ο Θεός έκανε αυτούς, από τους οποίους δεν ήθελε να γνωρίζεται; Για να μη συμβεί λοιπόν αυτό, ο Αγαθός μετέδωσε σε αυτούς από την ίδια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και κάνει αυτούς κατ’ εικόνα Του και καθ’ ομοίωσιν, ώστε δια του χαρίσματος Αυτού, αφού αντιληφθούν την εικόνα, εννοώ ασφαλώς τον Λόγο του Πατρός, να μπορέσουν δι’ Αυτού να λάβουν έννοια του Πατρός και γνωρίζοντας τον Δημιουργό τους να ζουν την όντως ευτυχισμένη και μακαρία ζωή.

Θεολογεῖ γιά τίς δύο φύσεις τοῦ Χριστοῦ

Ἔκατσε νά γράψει, ἀλλά μιά κουβέντα εἶναι νά γράψεις γιά τήν ἀλήθεια. Ὁ κτιστός καί μικρός ἄνθρωπος νά μιλήσει γιά τήν ἄκτιστη καί ἄπειρη ἀλήθεια! Γιά ν’ ἀνέβεις χωρίς δρόμο ψηλά στό βουνό, πρέπει νά σέ ἀνέβάσει ἐκεῖ κάποιος. 

Ἔτσι κι ἐδῶ. Τό ἅγιο Πνεῦμα τόν ὁδήγησε στήν ἀλήθεια. Τόν φώτισε νά δεῖ ξάστερα, τί ὑπάρχει κάτω ἀπό τά λόγια καί τά γεγονότα τῆς Γραφῆς γιά τό Χριστό. Καί σάν γνήσιος φορέας τῆς παράδοσης, ζοῦσε κάτι τό συγκλονιστικό. Κι αὐτό ἤτανε ὅτι ὁ ἄνθρωπος στήν Ἐκκλησία σώζεται ὁλόκληρος, σῶμα καί ψυχή (ἤ νοῦς). Ἀφοῦ, λοιπόν, σώζεται ὁλόκληρος, δέν μπορεῖ παρά νά προσλαμβάνεται ὁλόκληρος καί κατά τήν ἐνανθρώπηση. Ὅ,τι δέν προσλαμβάνεται, δέ σώζεται. Τό ’λεγε καί τό ξανάλεγε ὁ Γρηγόριος ἀποφθεγματικά:

-Τό ἀπρόσληπτον καί ἐθεράπευτον, ἀδελφοί. Ὁ ἄνθρωπος ἔπεσε μέ τόν προπάτορά του Ἀδάμ. Ἄφησε μέ τή θέλησή του, μέ τό νοῦ του, τό Θεό καί στράφηκε στό μηδέν, στήν ἁμαρτία. Ὁ Θεός ὅμως τόν ἀγαπάει τόσο πολύ, πού τό δεύτερο πρόσωπο τῆς ἁγίας Τριάδας, ὁ Υἱός καί Λόγος, ἐνανθρωπίζεται. 

Συνήθως θυμόμαστε τό Θεό ὅταν ἔχουμε ἀνάγκη, ὅταν ἔχουμε κάποια ἀσθένεια.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2017/12/blog-post_685.html

† Η ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (Γαλ. δ΄ 4-7)

Γαλ. 4,4             ὅτε δέ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον,

Γαλ. 4,4                     Οταν δε συνεπληρώθη ο χρόνος και ήλθεν ο κατάλληλος καιρός, που είχεν ορισθή μέσα στο θείον σχέδιον, έστειλεν ο Θεός, από τον ουρανόν εις την γην, τον Υιόν του, ο οποίος έλαβε σάρκα ανθρωπίνην δια μέσου παρθένου γυναικός και υπετάχθη θεληματικά στον μωσαϊκόν Νομον.