Γέρων Παΐσιος: Οἱ ὀρθόδοξοι θά συγκρουστοῦν μέ τούς νατοϊκούς-Τά πάντα διοικοῦνται ἀπό τόν Θεό.

 ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΘΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΑΤΟΪΚΟΥΣ -ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Η φωτιά που άναψε στα Βαλκάνια θα επεκταθεί . Η σημερινή ρωσική ηγεσία θα ανατραπεί και οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων θα συγκρουστούν με τους Νατοϊκούς στο έδαφος της Τουρκίας, η οποία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη . Η Κύπρος θα δεχθεί προσωρινό ράπισμα από τους Τούρκους . Μέσα όμως από την Γενική Σύρραξη θα ξαναγεννηθεί το «Βυζάντιο».

ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΟΙΚΟΥΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ
Η φωτιά που άναψε στα Βαλκάνια θα επεκταθεί . Η σημερινή ρωσική ηγεσία θα ανατραπεί και οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων θα 
συγκρουστούν με τους Νατοϊκούς στο έδαφος της Τουρκίας, η οποία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη . Η Κύπρος θα δεχθεί προσωρινό ράπισμα από τους Τούρκους . Μέσα όμως από την Γενική Σύρραξη θα ξαναγεννηθεί το «Βυζάντιο».

Ὁ «ἐγκεφαλικά νέκρός» εἶναι ζωντανός! (ἀποκαλυπτικό video)

Ὁ ὑποτιθέμενος νεκρός δωρητής ὀργάνων σώματος ἔχει ἀναπνοή, καρδιακή λειτουργία, πίεση, ἀντανακλαστικά, διούρηση, ἀφόδευση, μυϊκό τόνο...Ἄρα εἶναι ζωντανός καί ἡ διαδικασία λήψης τῶν ὀργάνων του εἶναι δολοφονία!!!.
Ὁ νόμος πού προωθεῖται γιά ψήφιση παραπλανᾶ ἀφοῦ ὁμιλεῖ γιά δωρεά τῶν ὀργάνων μετά τόν θάνατο τοῦ δότου. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τά ὄργανα θά ἀφαιροῦνται πρίν τόν θάνατο.

Μετὰ τὸν θάνατο δὲν ὑπάρχει συγχώρηση παρὰ μόνον τῶν πολὺ ἐλαφρῶν ἁμαρτημάτων...

Ἁπ’ ὅλες λοιπὸν αὐτὲς τὶς μαρτυρίες (Ἰω. 12:35 – Ἡσ. 49:8 – Β´ Κορ. 6:2 – Ἐκκλ. 9:10) φανερὰ ἀποδεικνύεται ὅτι μὲ τὴν κατάσταση ποὺ φεύγει ὁ καθένας ἀπὸ τὴν παροῦσα ζωή, μ’ αὐτὴν παρουσιάζεται στὴν Κρίση.

Πλὴν ὅμως πρέπει νὰ γνωρίζουμε πὼς αὐτοὶ ποὺ ἔχουν ἤδη πεθάνει ἀπαλλάσσονται ἀπὸ τὰ ἐλαφρὰ καὶ ἀσήμαντα ἁμαρτήματα μὲ τὶς ἱκεσίες ποὺ κάνουν γι’ αὐτοὺς οἱ ζωντανοί, καθὼς καὶ μὲ τὶς ἐλεημοσύνες καὶ τὶς προσφορὲς τῆς θείας λειτουργίας, ποὺ κάνουν γιὰ χάρη τους ὅσοι βρίσκονται ἀκόμη σὲ τούτην τὴν ζωή, βοηθώντας βέβαια καὶ οἱ ἴδιοι (οἱ κακοιμημένοι) τὸν ἑαυτό τους μὲ τὶς ἄλλες καλές τους πράξεις.

Γιατὶ τότε μόνον (ἂν εἶχαν κάνει δηλαδὴ καὶ οἱ ἴδιοι καλὲς πράξεις) μποροῦν νὰ ἀξιωθοῦν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἄφεση τῶν ἐλαφρῶν πταισμάτων.

Ἀπὸ τὸν Μικρὸ Εὐεργετινό - Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Διάλογος

Ο Γέροντας Φιλάρετος – πρώην Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου

Εϊναι συνήθης ό δρόμος που οδηγεί στον μοναχικό βίο τους νέους και τις νέες κάθε εποχής. Πολλω δε μάλλον η μέρα πού επανδρώνονται συνεχώς και τα πλέον ασκητικά μέρη και ακούγονται σ’ αυτά, ψαλμωδήματα και ευχές. “Ομως κι αν ακόμη ζούμε την κατά συρροήν προσέλευση στό μοναδικό πολίτευμα αφιερωμένων ψυχών, εντούτοις δεν διανύουμε τον χρυσό αίώνα του μοναχισμού, ούτε καν έχουμε ιδιαίτερη ποιοτική και πνευματική ακμή.
Οί δεκαετίες των σύγχρονων καιρών υπαγορεύουν στον άνθρωπο μια παθολογική αγάπη του «εγώ». Είμαστε οι κατ’ εξοχήν Homo Egoist και συνεπώς ασχολούμενοι με την αυτοπροβολή μας, με την άχαλίνωτη έγωκεντρικότητά μας, όταν ακόμη και ή «άσκηση» μας γίνεται για να εξυπηρετήσει την φιλαυτία μας, δεν είναι δυνατόν να έχουμε επαφή με τον ταπεινούμενο καθημερινώς Θεό, αύτόν πού γεννήθηκε σε σταύλο και θερμάνθηκε από τα χνώτα των βοδιών, ή πού έσκυψε το κεφάλι στό κτίσμα του για να βαπτιστεί άπ’αύτό.
Τον καιρό πού έφθινε αριθμητικά ό μοναχισμός, έζησε ό συντοπίτης μας, πολύ λίγο γνωστός, Γέροντας Φιλάρετος από το Τσώρνοβο της Βέροιας (τη σημερινή Φυτιά) πού διετέλεσε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Κωνσταμονίτου του Αγίου “Ορους. Βεβαίως και δεν έζησε την σημερινή αύξηση των μοναχών, έζησε όμως κάτι από την ανθοφορούσα ακμή του μοναχισμού είτε αναστρεφόμενος ευλαβή γεροντάκια, είτε έχοντας τις προσωπικές του εμπειρίες.

Συζήτηση με τον Γέροντα Εφραίμ της Ι. Μ. Ξηροποτάμου

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΙΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ I. Μ. ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ( † 21-11-1984)[1]

O γέροντας κάθεται σ' ένα γώνιασμα που κάνουν οι πάγκοι στο αρχονταρίκι. Έχει ένα γαλήνιο και σχε­δόν διάφανο πρόσωπο. Κάτι μάτια πεντακάθαρα και φωτεινά που δεσπόζουν κάτω από το απλό καλογερικό σκουφάκι. Μέσα σ' εκείνη την ατμόσφαιρα που μυρίζει ποτισμένη λιβάνι είναι σαν να νιώθει κα­νείς να ξεχύνεται απλότητα και ειρήνη, ευ­λογία και παρηγοριά από ολόκληρη την πα­ρουσία του γέροντα. «Ως μύρον επί κεφα­λής το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών, το καταβαίνον επί την ώαν του ενδύματος αυτού- ως δρόσος Αερμών η καταβαίνονσα επί τα όρη Σιών ότι εκεί ενετείλατο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος». Μιλά απλά και ήσυχα. Έχει σταυρωμένα τα χέρια και γέρνει λίγο το κεφάλι, λες και θέλει να έρθει πιο κοντά, να μιλήσει πιο μέσα, ανεξίτηλα.

Κάποιος ρωτά για τον μοναχισμό, τι προϋποθέτει.

Ο άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος ο Πελοποννήσιος

Μαρτύρησε στην Τρίπολη στις 14 Απριλίου 1803
Ο άγιος καταγόταν από το χωριό Λιγούδιτσα της Αρκαδίας.
Βρέφος ακόμη έμεινε ορφανός μαζί με ένα άλλο αδελφό και ο πατέρας τους ,Ηλίας, πήρε δεύτερη γυναίκα. Η μητριά τους όμως ήταν όντως μητριά και τα δυο αδέλφια , μόλις μεγάλωσαν λίγο, έφυγαν από το σπίτι τους εξαιτίας της κακομεταχείρισης. Ο μεν μεγαλύτερος αδελφός πήγε στην Τριπολιτσά και έγινε υπηρέτης σε ένα τούρκικο σπίτι , ο δε μικρότερος ο Δημήτριος προσκολλήθηκε ως βοηθός σε κάποιους χτίστες, οι οποίοι πήγαιναν από τόπο σε τόπο για να χτίζουν. Κάποτε πήγαν και στην Τρίπολη κι εκεί ο Δημήτριος έκανε παρέα με τουρκόπουλα .Κάποια μέρα , εξαιτίας μιας ασήμαντης αφορμής ,άφησε τους χτίστες και πήγε υπηρέτης σε κάποιο τουρκόσπιτο. Σιγά σιγά λόγω της παιδικής αφέλειας κατάφεραν τα αφεντικά του να τον εξισλαμίσουν. Όταν το έμαθε ο μεγαλύτερος αδελφός του πήγε και τον συνάντησε και ,αντί να λυπηθεί, να τον ελέγξει και να τον συμβουλέψει, για το μεγάλο κακό που είχε πάθει ,εξισλαμίστηκε κι αυτός.
Μόλις το έμαθε ο πατέρας τους ήρθε στην Τρίπολη να τους βρει. Τι έγινε με τον μεγαλύτερο δεν γνωρίζουμε. Ο μικρότερος, ο Δημήτριος, μόλις το έμαθε, κρύφτηκε και δεν τόλμησε να εμφανιστεί μπροστά στον πατέρα του, είτε από ντροπή είτε από τον φόβο του αφεντικού του. Έτσι ο πατέρας φαινομενικά έφυγε άπρακτος , ουσιαστικά όμως η παρουσία του έφερε αποτέλεσμα. Διότι ο Δημήτριος άρχισε να σκέπτεται πόσο λυπήθηκε ο πατέρας του και πόσο μεγάλο κακό έκανε , αφού ο πατέρας του έκανε τόσο κόπο να έλθει από το χωριό για να τον συναντήσει. Άρχισε λοιπόν να λυπάται, να κατακρίνει τον εαυτό του και να γεννώνται μέσα του λογισμοί μετανοίας και επιστροφής στον Χριστό.

1)Προσοχή στα οράματα, 2)Χαρακτηριστικά του πλανεμένου, 3)Πλάνη και τρέλα

Προσοχή στα οράματα

-Γέροντα, όταν οι άνθρωποι μας διηγούνται οράματα ή λένε ότι είδαν έναν Άγιο κ.λπ., τι να λέμε;

-Καλύτερα να τους λέτε να είναι επιφυλακτικοί. Αυτό είναι πιο σίγουρο, γιατί δεν μπορούν όλοι να διακρίνουν αν ένα όραμα είναι από τον Θεό ή από τον διάβολο. Αλλά και από τον Θεό να είναι ένα όραμα, πρέπει να μην το δέχεται εξαρχής ο άνθρωπος. Ο Θεός ίσα-ίσα συγκινείται, κατά κάποιον τρόπο, όταν βλέπει το πλάσμα Του να μην το δέχεται, γιατί αυτό δείχνει ότι έχει ταπείνωση. Αν πράγματι ήταν Άγιος αυτός που παρουσιάσθηκε, ο Θεός ξέρει μετά με άλλον τρόπο να πληροφορείς την ψυχή και να την οδηγήσει σ’ αυτό που θέλει. Χρειάζεται προσοχή, γιατί μπορεί να έρθει το ταγκαλάκι, να πατήσει το κουμπί και να αρχίσει η τηλεόραση…

Η αποφυγή της απογνώσεως

Η αποφυγή της απογνώσεως

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
Επιμέλεια και ερμηνεία κειμένου,
Γεωργία Κουνάβη, Θεολόγος, επιμελήτρια της Ελληνικής Πατρολογίας

      Το κείμενο πού ακολουθεί είναι τόσο γλαφυρό, τόσο αισιόδοξο, τόσο πατρικό. Γραμμένο από τον άγιο Πατέρα με περισσή αγάπη και πόνο, με λαχτάρα και φροντίδα για κάθε άνθρωπο πού αμαρτάνει και επαναλαμβάνει τα αμαρτήματα του από αδυναμία. Είναι πολύ ενισχυτικό και μπορεί να παρηγορήσει ακόμη και το μεγαλύτερο αμαρτωλό και να τον ενθαρρύνει να μετανοεί συνεχώς. Άλλωστε αφού αδιάκοπα αμαρτάνουμε όλοι μας, συνεχώς πρέπει και να μετανοούμε μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας.

Παραθέτουμε επίσης στη συνέχεια μία μικρή περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η περικοπή διασώζεται στη Μυριόβιβλο του Μεγάλου Φωτίου.