Tό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα του Σαββάτου 19-11-11

Ἡ καθημερινή μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιά τόν Χριστιανό. Ὅπως ὁ ἄρτος γιά τό σῶμα ἔτσι καί ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιά τήν ψυχή ἀποτελεῖ ζωτική ἀνάγκη. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι ὁ ἄνθρωπος δέν ζεῖ μόνο μέ ψωμί. ἀλλά καί μέ κάθε λόγο πού ἐκπορεύεται ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ (Ματθ. 4, 4): «Οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνο ζήσεται ἄνθρωπος ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ διά στόματος Θεοῦ».
Εἴθε καθημερινά νά μελετοῦμε τό λόγο Του καί νά τρέφουμε τήν ψυχή μας μ’ αὐτόν. Μαζί μέ τά Ἅγια Μυστήρια καί τόν Πνευματικό ἀγῶνα, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ συντηρεῖ ἀναμμένη τήν λαμπάδα τῆς πίστεως μέσα μας καί μᾶς καθιστᾶ ζωντανά κυτταρα τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Σύν Θεῷ θά ἀναρτῶνται τά ἀναγνώσματα πού ἔχει ὁρίσει ἡ Ἁγία Μας Ἐκκλησία νά ἀναγινώσκονται καθημερινά ἀπό τούς Χριστιανούς γιά τό 2011.
Κάνετε κλίκ πάνω στήν εἰκόνα καί μεγενθύνετε γιά νά διαβάσετε.

Απόστολος: Προς Κορινθίους Β΄ κεφ. η΄ 1 - 5

η΄ 1 - 5

Ευαγγέλιον: Κατά Λουκάν Κεφ. Θ΄ 57 - 62

Θ΄ 57 - 62

Εὐχαριστοῦμε τήν ἀδελφότητα Θεολόγων «Ὁ Σωτήρ» γιά τήν ὁλοπρόθυμη ἄδεια χρήσης καί ἀναδημοσίευσης τοῦ κειμένου μετά τῆς συντόμου ἑρμηνείας, πού ἔχει ἐκπονήσει ὁ μακαριστός Θεολόγος Π. Τρεμπέλας.

Τά χαρίσματα τῆς διόρασης καί τῆς προόρασης τοῦ Γέροντος Πορφυρίου

ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ

Μέσα στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ὑπάρχει ποικιλία χαρισμάτων· ἕνα τέτοιο εἶναι τό χάρισμα τῆς διοράσεως.  Διαβᾶστε ἕνα ἀπό τά πάρα πολλά θαυμαστά περιστατικά ὅπου φανερώνεται τό διορατικό χάρισμα τοῦ Γέροντα Πορφύριου καί ἡ διακριτική ποιμαντική του:

«Νά, ξέρεις παιδί μου, ἤθελα νά σοῦ μιλήσω γιά τήν ὑγεία τοῦ πατέρα σου. Γνωρίζεις σέ ποιά κατάσταση εὑρίσκεται; Ἡ κατάστασή του εἶναι περισσότερο ἀπό ἐπικίνδυνη! Θέλει ὁ Θεός καί ζεῖ! Αὐτός τόν κρατᾶ στή ζωή. Ἡ ζωή του κρέμεται ἀπό μιά λεπτή κλωστούλα, πού εἶναι ἕτοιμη νά κοπεῖ. Αὐτό μπορεῖ νά γίνει ἀνά πᾶσα στιγμή.

Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου. Λόγοι Δ΄. Ἡ συμμετοχὴ στὸν πόνο τῶν ἄλλων

 Λόγοι Δ΄

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
 "ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ"     ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ  

Κεφάλαιο 2ο

  Ἡ ἀρρώστια

 Ἡ συμμετοχὴ στὸν πόνο τῶν ἄλλων

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πονάη γιὰ τὸν συνάνθρωπο του, ὁ Θεὸς κατὰ κάποιον τρόπο συγκινεῖται, χαίρεται, γιατὶ ὁ ἄνθρωπος αὐτός, μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔχει, συγγενεύει μαζί Του, καὶ τοῦ δίνει θεία παρηγοριά. Ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσε νὰ ἀντέξη τὸν πόνο γιὰ τὸν συνάνθρωπό του.
-Γέροντα, πῶς μπορεῖς νὰ νιώσης τὸν πόνο τῶν ἄλλων;
-Ὅταν ἔχης κι ἐσὺ κάποιον πόνο, σκέφτεσαι τὸν πόνο τοῦ ἄλλου, ἐρχεσαι στὴν θέση του καὶ πονᾶς πιὸ πολὺ γιὰ ’κεῖνον. Ὁ πόνος ὁ δικός σου δηλαδὴ σὲ βοηθάει νὰ καταλάβης τὸν πόνο τῶν ἄλλων.  Καὶ ὅταν δέχεσαι μὲ χαρὰ τὸν δικό σου πόνο, δίνεις στοὺς πονεμένους παρηγοριά.

Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: Η δύναμη της προσευχής

"Αυτός που δεν ενώνει τον εαυτό του με τον Θεό δια της προσευχής, θεωρείται χωρισμένος από Αυτόν. Διότι δια της προσευχής πλησιάζουμε τον Θεό. Αυτός που βρίσκεται κοντά στον Θεό μπορεί να βρίσκεται μακριά από τον διάβολο.

«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν». Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Λέγει ὁ Ἰωσὴφ εἰς τοὺς ἀδελφούς του: «Νὰ μὴν ὀργίζεσθε καθ’ ὁδὸν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου», ἀλλὰ ἀφοῦ σκεφθῆτε ὅτι δέν σᾶς κατελόγισα καμμίαν κατηγορίαν, διὰ ὅσα ἐκάματε εἰς βάρος μου, καὶ ἐσεῖς νὰ ἔχετε ἀγάπην μεταξύ σας (Γεν. 45, 24).

Ποῖος θὰ ἠμποροῦσε νὰ θαυμάσῃ ἐπάξια τὴν ἀρετὴν τοῦ δικαίου αὐτοῦ ἀνδρός, πού ἐξεπλήρωσεν ἐξ ὁλοκλήρου τὴν φιλοσοφίαν τῆς Καινῆς Διαθήκης; (φιλοσοφία: Εἰς τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς συγγραφεῖς ὁ ὅρος σημαίνει γενικῶς τὴν Χριστιανικὴν Θεολογίαν καὶ τὴν κατὰ Χριστὸν ἄσκησιν καὶ ζωήν).

Ποιός φταίει γιά τίς αὐτοκτονίες;

Η απάντηση θα πρέπει να είναι για τον καθένα μας, «εγώ φταίω».
{Εγώ, ο παπάς ... Εγώ, γιατί όταν κάποιος σαν εμένα στεφάνωσε τους γονείς σου δεν τους κατήχησε.
Εγώ, γιατί όταν κάποιος σαν εμένα σε βάπτισε και έδωσε την δυνατότητα στον ανάδοχο σου να είναι εκεί δίπλα στη κολυμπήθρα δεν τον κατήχησε.

Ψυχίατρος ἤ Πνευματικός;

ΤΙ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΟΝΤΕΣ π.ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΚΑΙ π. ΠΑΪΣΙΟΣ.

Γιά νά θεραπευθοῦν τά διάφορα ψυχικά-ψυχολογικά νοσήματα, θά πρέπει νά ἀπομακρυνθοῦν τά πνευματικά τους αἴτια, πού εἶναι τά πάθη (μέ κυρίαρχο τόν ἐγωισμό) καθώς καί οἱ δαίμονες μέ τίς ἐνέργειές τους.  

« Τί θά πεῖ ἄγχος, νεῦρα, ψυχασθένειες;» ἐρωτοῦσε ὁ π. Πορφύριος. Καί ἀπαντοῦσε: «Ἐγώ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει διάβολος σ’ ὅλα αὐτά. Δέν ὑποτασσόμεθα στόν Χριστό μέ ἀγάπη. Μπαίνει ὁ διάβολος καί μᾶς ἀνακατεύει»[1].

Άγιος Νείλος: Περί προσευχής, 153 κεφάλαια. Μέρος Β'

Άγιος Νείλος: Περί προσευχής, 153 κεφάλαια. Μέρος Α' 
6. Να χρησιμοπειείς τα δάκρυα για την πραγμάτωση κάθε αιτήματος. Γιατί χαίρεται πολύ ο Δεσπότης σου, όταν προσεύχεσαι με δάκρυα.

7. Αν χύνεις άφθονα δάκρυα στην προσευχή σου, μην το παίρνεις καθόλου επάνω σου, σαν τάχατες να στέκεις πιο ψηλά απ’τους πολλούς. Γιατί με δάκρυα έχει αποχτήσει δύναμη η προσευχή σου, για να μπορέσεις πρόθυμα να ομολογήσες τις αμαρτίες σου και να εξευμενίσεις το Δεσπότη. Μη μετατρέψεις λοιπόν σε πάθος ό,τι αποτελεί προφύλαξη από τα πάθη, για να μην παροργίσεις πιο πολύ αυτόν, που έχει δώσει τη χάρη.

Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά: Επιστολή προς Παύλον Ασάνην

Η θεολογία του ακτίστου φωτός.

1. Συναντήσας εσάς πρόσφατα, εσύ, που κατά την εξ αίματος καταγωγή είσαι συγγενής των κατεχόντων την βασιλεία αλλά κατά τις πνευματικές προδιαγραφές έχεις επιλέξει να είσαι υιός και αδελφός ημών που είμαστε ελάχιστοι λόγω της πτωχείας του πνεύματος που μακαρίζεται από τον Κύριο, ανέφερες ότι ποθείς να μάθεις ποια είναι η δοξασία της οποίας η αρχική πηγή είναι ο Ακίνδυνος και σε ποίου, απ’ όσους σε όλη την ιστορική εξέλιξη εξέφρασαν άνομα φρονήματα για τον Θεό, το έργο, τον λόγο και τα γέμοντα φλυαριών συγγράμματα εμπιστεύτηκε, ώστε να προβεί περαιτέρω κατά της δόξας του Θεού η οποία με αποδεικτικά τεκμήρια κατέστη σαφής στο Θαβώρ. 

18 Νοεμβρίου Συναξαριστής. Πλάτωνος, Ρωμανού, του Αγίου Νηπίου, Ρωμανού εκ Παλαιστίνης, Ζακχαίου και Αλφαίου, Βασιλείου Οσίου, Αναστασίου Νεομάρτυρα.

Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας

Ὁ Ἅγιος Πλάτωνας καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἄγκυρα τῆς Γαλατίας τῆς Μ. Ἀσίας, καὶ ἦταν ἀδελφὸς τοῦ μάρτυρα Ἀντιόχου.
Σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν συνέλαβαν οἱ εἰδωλολάτρες, διότι διακήρυττε τὴν πίστη του στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστὰ στὸν ἡγεμόνα Ἀγριππίνο. Ὁ Ἀγριππίνος βλέποντας τὴν ὡραιότητα τοῦ νέου καὶ γνωρίζοντας ὅτι κατεῖχε περιουσία, προσπάθησε νὰ τὸν ἑλκύσει μὲ κολακεῖες. Ὅμως ὁ Ἅγιος Πλάτων ἀρνήθηκε καὶ συνέχισε νὰ διακηρύττει τὴν πίστη του στὸν ἕναν καὶ μοναδικὸ Θεό. Ἀφοῦ ὁ ἡγεμόνας εἶδε ὅτι δὲν κατάφερε νὰ τὸν ἀλλαξοπιστήσει δελεάζοντάς τον, τὸν ἀπείλησε μὲ μαρτύρια.
Παρ’ ὅλα ταῦτα ὁ Ἅγιος Πλάτων παρέμεινε σταθερὸς στὴν πίστη του. Ἔτσι ὁ Ἀγριππίνας διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν ἀνελέητα καὶ ὕστερα νὰ τὸν βασανίσουν μὲ πυρωμένες ράβδους. Ὁ Ἅγιος διατήρησε ὅλη του τὴν πίστη καὶ δὲν ἔπαψε νὰ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, γι’ αὐτὸ διατάχθηκε ὁ ἀποκεφαλισμός του.
Ἔτσι λοιπὸν ὁ Ἅγιος μεγαλομάρτυρας Πλάτωνας παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸν Κύριο καὶ τιμήθηκε μὲ τὸ ἀμάραντο στέφανο τοῦ μαρτυρίου.