Ortodoxia y Romanocatolicismo (el papismo) principales diferencias.

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΟΣΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 

Ortodoxia y Romanocatolicismo (el papismo)

principales diferencias.

+Archimandrita Yeorgios

Yérondas del monasterio de San Gregorio

Santo Monte Athos

 
Prólogo

Después de tomar el trono de Roma el nuevo Papa, Benedicto XVI, se anunció el retorno del inicio del Diálogo teológico de Ortodoxos y Romanocatólicos, que a causa del problema de la Unía se había parado en Julio del 2000. Se han hecho varias valoraciones sobre la actitud que mantendrá el nuevo Pontífice frente a serios problemas teológicos que existen y dificultan la apocatástasis o restablecimiento de la unión eclesiástica.
Independientemente de estas valoraciones, los Ortodoxos vemos la apocatástasis de la unión eclesiástica como la vuelta de los Romanocatólicos a “Ortodoxa fe que se entregó en los santos miembros de la Iglesia, una vez para siempre” -de la que nunca deberían haber salido- y de la cual se han cambiado por los dogmas heréticos como el de la primacía del poder del papa, de su infalibidad, del “filioque”, de la creada gracia y muchos más.

Τό χειρότερο ἀποτέλεσμα τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό: ἡ αὐτοκτονία.

   

 

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

 

Τό χειρότερο ἀποτέλεσμα τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό: ἡ αὐτοκτονία.

Τό τελικό ἀποτέλεσμα τῶν παθῶν, τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀπομάκρυνσης ἀπό τόν Θεό, εἶναι ὁ πνευματικός θάνατος· συνάμα καί ὁ πρόωρος σωματικός-βιολογικός θάνατος.

Μᾶς διδάσκει ἡ Ἁγία Γραφή: «Τά ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας εἶναι ὁ θάνατος»¹.

Πράγματι, ἡ ὑποταγή στήν θνητή σάρκα καί στήν ἁμαρτία «καρποφορεῖ» τόν θάνατο. Αὐτό, τονίζει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, συνέβαινε, ἀπό τόν καιρό ἀκόμη τῆς Π. Διαθήκης· τότε πού οἱ ἄνθρωποι ἦταν ὑποδουλωμένοι στό γράμμα τοῦ Νόμου καί στήν ἁμαρτία ζώντας «ἐν τῇ σαρκί»².

Νηστεία, Βολταῖρος καί Εὐγένιος Βούλγαρης

ΝΗΣΤΕΙΑ, ΒΟΛΤΑΙΡΟΣ ΚΑΙ ΕΥΓ. ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀθανασίου Ἀβραμίδη,
καρδιολόγου, καθηγ. Παθολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν «Η ΝΗΣΤΕΙΑ, Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ» ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ»

.       Ὁ Aὐτοκράτορας τῆς Πρωσσίας Φρειδερίκος ὁ B΄, ὁ ἐπιλεγόμενος Mέγας (1712-1786) λογοτέχνης καί ποιητής μέ πνευματικά ἐνδιαφέροντα, πολύ εὐχαριστεῖτο νά συζητᾶ πνευματικά θέματα μέ τόν σοφό Διάκονο, τότε, Eὐγένιο Bούλγαρη (1716-1806) ―σχολάρχη μετέπειτα τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθηγητή τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας Kων/πόλεως, Ἀρχιεπίσκοπο Σλαβενίου καί Xερσῶνος Pωσίας ἀργότερα καί φημισμένο Διδάσκαλο τοῦ Γένους― ὁ ὁποῖος τήν ἐποχή ἐκείνη σπούδαζε στή χώρα τοῦ Aὐτοκράτορος αὐτοῦ.Συχνός συνδαιτυμόνας στό αὐτοκρατορικό τραπέζι ἦταν ὁ διανοητής καί φιλόσοφος Bολταῖρος (1694-1778) διάσημος συγγραφέας, ἄπιστος καί σκωπτικός, εἴ­ρων εἰς βάρος τῆς πίστεως σέ Θεό καί πολέμιος τῆς μεταφυσικῆς, τήν ὁποία θεωροῦσε ὡς τήν «πηγή δυστυχίας τῆς ἀνθρωπότητος». Aὐτός ἐν ὀλίγοις ἦταν ὁ πολύς Bολταῖρος.

Προσευχή (μέρος δεύτερο)

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Προσευχή (μέρος δεύτερο)

Εκείνος που έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται, και προσέχει σ' αυτά που λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τους δαίμονες, λέγει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Εκείνος όμως που μετερωρίζεται (σκορπίζει το νου του σε ανώφελες σκέψεις) περιπαίζεται απ' αυτούς.
Ένα Άγιος Ερημίτης, πολλά χρόνια κλεισμένος μέσα σε μια σπηλιά στη ρίζα ενός απόκρημνου βράχου, είχε μοναδική του απασχόληση την προσευχή. Ο Ουράνιος Πατήρ, προνοώντας γι' αυτόν, όπως και τα πετεινά τ' ουρανού, τον έτρεφε μ' αυτό το θαυμαστό τρόπο: Κάθε βράδυ, ύστερα από τη δύση του ηλίου, έβρισκε ένα ζεστό ψωμί, που έλεγες πως μόλις είχε βγει από το φούρνο, στην είσοδο της σπηλιάς του. Χρόνια γινότανε αυτό!Μια μέρα όμως πήγε να δει τον Ερημίτη μας ένας συνασκητής του και καθώς συνομιλούσαν, του υπέδειξε πως δεν ήταν σωστό να κάθεται αργός. Τον βοήθησε να κόψει καλάμια από το έλος και τον έμαθε να πλέκει πανέρια.

Οἱ δύο ἀσκητές καί ἡ Παναγία

ΟΙ ΔΥΟ ΑΣΚΗΤΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ

 Δύο ασκητές κάποτε πήγαν σε μία αγρυπνία. Μετά την ολονύκτια και πολύωρη αγρυπνία, στην τράπεζα παρέθεσαν ψάρι και ρεβύθια, επειδή ήταν ημέρα Παρασκευή. Ο ένας από τους δύο ασκητές είπε: Θα φάω ψάρι εις τιμήν της Παναγίας, και ο άλλος είπε: Θα φάω ρεβύθια εις τιμήν της Παναγίας. Μετά την τράπεζα πήραν τους ντορβάδες τους και πορεύονταν για τα ασκητήριά τους.

Ἡ "Βυζαντινή" Αὐτοκρατορία, ἦταν ἡ ἀδιάσπαστη συνέχεια τῆς Ρωμαϊκής

  Του Glanville Downey

 

Πηγή: Περιοδικό “Phoenix”  (τ. 12, No. 3  σελ. 125), εκδ. Classical Association of Canada,

 απόσπασμα από το άρθρο: “Review: Byzantium and the Classical Tradition”.

Όποιος προσέλθει στην μελέτη της Βυζαντινής Ιστορίας για πρώτη φορά μπορεί κάλλιστα να εκπλαγεί, διαπιστώνοντας πως οι Βυζαντινολόγοι δεν βρίσκονται επ’ ουδενί σε συμφωνία μεταξύ τους ως προς το πότε ακριβώς αρχίζει η «Βυζαντινή»  περίοδος.  Μερικοί Βυζαντινολόγοι θεωρούν πως αυτή η περίοδος κατ’ αυτούς αρχίζει με την βασιλεία του Διοκλητιανού (284-305). Ένας μεγάλος αριθμός πάλι θα ξεκινούσε με τον Μέγα Κωνσταντίνο (305-337). Άλλοι θα εκλάμβαναν την βασιλεία του Μεγάλου Θεοδοσίου (379-395) ή εκείνη των υιών του Αρκαδίου και Ονωρίου (395-423) ως αρχή της νέας αυτής εποχής.  Το Βρετανικό Μουσείο τοποθετεί ως αρχή του καταλόγου των Βυζαντινών  εικόνων του τον Αναστάσιο Α’ (491-518).

Ἁγίου Γρηγορίου Θεολόγου «Τό τῆς Ἱερωσύνης ἐπάγγελμα»

Αγίου Γρηγορίου Θεολόγου
«Το της Ιερωσύνης επάγγελμα»

 Απολογητικός (περί Ιεροσύνης),
μετ. Θ. Καστανά, εκδ. «Ενορίας», 1948, Αποσπάσματα.

     Είναι και κάτι άλλο τελευταίο και μεγαλύτερο από όσα είπα. (Προχωρώ, βλέπετε, στον κολοφώνα του λόγου και δεν θα πω ψέμα• γιατί δεν επιτρέπεται σ' αυτούς που μιλούν για τόσο υψηλά ζητήματα). Δεν ενόμιζα κι ούτε τώρα νομίζω, ότι το ίδιο είναι να βόσκη κανείς ποίμνιο ή βουκόλιο και το ίδιο να επιστατή ανθρώπινες ψυχές. Γιατί εκεί φθάνει κανείς να θρέψη ή να παχύνη το βουκόλιο ή το ποίμνιο, και σ' αυτόν τον σκοπό αποβλέποντας ο βουκόλος ή ο βοσκός θα πάη σε τόπους με άφθονο νερό και με καλό χόρτο, θα οδηγήση τα ζώα του από λιβάδι σε λιβάδι, θα τα ξεκουράση, θα τα σκορπίση και θα τα συμμαζέψη, μερικά με το ραβδί του, τα περισσότερα με τη φλογέρα. Άλλη δουλειά δεν έχει ο βοσκός ή ο βουκόλος, παρά κάποτε κάποτε να πολεμήση λίγο με τους λύκους κι ίσως καμιά φορά να φροντίση για κανένα άρρωστο ζώο του.

Γιατί δέν ἐκκλησιαζόμαστε;

Ο Χριστός δεν έχει την ανάγκη μας, αλλά εμείς έχουμε τη δική Του.
Παράλληλα όμως γεννάται το ακόλουθο ερώτημα, γιατί δεν εκκλησιαζόμαστε;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να χαλαρώνουμε.
Πράγματι είναι θλιβερό να βλέπουμε ερειπωμένους ναούς από την απουσία των μελών της εκκλησίας.
Μέλη της, με τη σφραγίδα της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος να χαλαρώνουμε σε τέτοιο βαθμό!
Ενώ στα υλικά αγαθά της εφήμερης ζωής κατορθώνουμε τα ακατόρθωτα.
Σε χορούς και διασκεδάσεις τρέχουμε με ιδιαίτερη επιθυμία, αλλά και ότι «σκουπίδι» αιωρείται στη πορεία μας, το κυνηγάμε κολλώντας σαν στρείδι πάνω του.
Απολαμβάνουμε τις αισχρολογίες και απαράδεκτες εικόνες των ηθοποιών, ευτελή τραγούδια και άλλες ανάλογες παροχές υπηρεσιών χωρίς καν να βαρυγκωμούμε.

Ὅτι Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία......Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

ΟΤΙ ΣΟΥ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ……..ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΟΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

ΟΤΙ ΣΟΥ ΕΣΤΙΝ Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ……..

Οι ήλιοι και τ' άστρα είναι οι πολίτες της βασιλείας Σου, Πατέρα μας. Συναρίθμησε και μάς σ' αυτόν τον ένδοξο στρατό Σου!

Ο πλανήτης μας είναι μικρός, σκοτεινός, αλλά είναι έργο των χειρών Σου, έμπνευσή Σου, καλλιτέχνημά Σου. Από τα αριστοτεχνικά χέρια Σου δε θα μπορούσε παρά να προκύψει κάτι μεγαλειώδες και θαυμαστό. Με τη δική μας μικρότητα και άγνοια όμως κάνουμε τον τόπο της κατοικίας μας μικρό και σκοτεινό. Κι η γη αυτή είναι ακόμα μικρότερη και πιο σκοτεινή όταν την ονομάσουμε βασιλεία μας, όταν προσποιούμαστε ανόητα πώς είμαστε βασιλιάδες της, κυρίαρχοι της.

Δίψα Θεοῦ - Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης

 Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και με δάκρυα Τον ζητώ. Πως να μη Σε ζητώ; Συ με ζήτησες πρώτος και μου έδωσες να γευθώ την γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος, και η ψυχή μου Σε αγάπησε έως τέλους.
Βλέπεις, Κύριε, τη λύπη και τα δάκρυά μου... Αν δεν με προσείλκυες με την αγάπη Σου, δεν θα Σε ζητούσα όπως Σε ζητώ. Αλλά το Πνεύμα Σου το Άγιο μου έδωσε το χάρισμα να Σε γνωρίσω και χαίρεται η ψυχή μου, γιατί Συ είσαι ο Θεός μου και ο Κύριος μου και Σε διψώ μέχρι δακρύων.
Ποθεί η ψυχή μου τον Θεό και Τον ζητώ, με δάκρυα. Εύσπλαχνε Κύριε, Συ βλέπεις την πτώση μου και τη θλίψη μου. Ταπεινά όμως παρακαλώ το έλεός Σου: Χορήγησέ μου, του αμαρτωλού, την χάρη του Αγίου Σου Πνεύματος. Η θύμησή της οδηγεί το νου μου να ξαναβρή την ευσπλαχνία Σου.

¿Qué son los pazos? Son las fuerzas psíquicas que han tomado el camino equivocado

LOS PAZOS Y LA DEPRESIÓN

QUÉ SON Y COMO SE SANAN  

ΤΑ ΠΑΘΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ

 1ª PARTE: LOS PAZOS Α΄ ΜΕΡΟΣ: ΤΑ ΠΑΘΗ

A1) QUÉ SON LOS PAZOS Α1) ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΘΗ

¿Qué son los pazos? Son las fuerzas psíquicas que han tomado el camino equivocado.

Los pazos son direcciones equivocadas, que tienden a obtener las distintas fuerzas de nuestra psique. La sujeción en ellos, aleja nuestra existencia del camino hacia el “como semejanza”. El hombre debe con la Jaris (gracia, energía increada) de Dios, resistir a ellos, despreciarlos y dirigirse hacia el bien, la virtud y la agapi (amor desinteresado) de Dios y su prójimo.

Τί εἶναι τά πάθη; Εἶναι οἱ ψυχικές δυνάμεις πού πῆραν λάθος κατεύθυνση.

Τά πάθη εἶναι οἱ λάθος κατευθύνσεις, πού τείνουν νά πάρουν οἱ διάφορες δυνάμεις τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ὑποταγή σ’ αὐτά ἀπομακρύνει τήν ὕπαρξή μας ἀπό τήν πορεία της πρός τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ ἄνθρωπος θά πρέπει, μέ τήν Xάρη τοῦ Θεοῦ, νά ἀντιστέκεται σ’ αὐτά, νά τά περιφρονεῖ καί νά στρέφεται πρός τό καλό, τήν ἀρετή, τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν πλησίον.