«Ὡς ἐνιαύσιος ἀμνός», Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης

Τρίτη τοῦ Πάσχα (βράδυ-αγρυπνία) «Ὡς ἐνιαύσιος ἀμνός», Τροπάριον Δ' ὠδῆς Κανόνος Κυριακῆς τοῦ Πάσχα , Ἑορτοδρόμιον Ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ἀρχιμ. Σάββας Ἁγιορείτης, Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 11-4-2018 (κήρυγμα), ζωντανή ροή, Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης, http://www.hristospanagia.gr/, Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube σε mp3: http://hristospanagia3.blogspot.gr/20...

THE SINNER’S CONDITION.

THE SINNER’S CONDITION

By St. Theophan the Recluse, from “The Path to Salvation, A Concise Outline of Christian Ascesis, ” translated by Hieromonk Seraphim (Rose), published by the Holy Monastery of St. Paisius, Arizona (2016), pp. 88-92.

For the most part, the Word of God depicts the sinner, who is faced with the necessity of renewal in repentance, as being submerged in deep slumber. The distinguishing characteristic of such people is not always outright depravity, but rather the absence in the strictest sense of inspired, selfless zeal for pleasing God, together with a decided aversion for everything sinful. Devotion is not the main concern of their cares and labors; they are attentive about many other things, but are completely indifferent to their salvation, and do not sense what danger they are in. They neglect the good life and lead a life that is cold in faith, though it be occasionally righteous and outwardly irreproachable.

Particulars for a Person Who Lacks Grace That is the general characteristic. Here are the particulars for a person who lacks grace: Once he has turned away from God, the person dwells on himself, and makes self the main goal of his life and activity. This is because at this point, after God, there is for him nothing higher than self, especially because, having previously received every abundance from God and having now forgotten Him, he hurries and takes care to fill himself up with something.

The emptiness that has formed inside him because of his falling away from God causes an unquenchable thirst inside him that is vague but constant. The person has become a bottomless abyss. He makes every effort to fill this abyss, but he cannot see or feel it getting full. Thus, he spends his entire life in sweat, toil and great labors; he busies himself with various occupations in which he hopes to find a way to quench his unquenchable thirst. These occupations take up all his attention, all his time and all his activity. They are the highest good, in which he lives with his whole heart.

Thus, it is clear why a person who makes self his exclusive goal is never himself; instead, everything is outside him, in things either created or acquired by vanity. He has fallen away from God, Who is the fullness of everything. He himself is empty; it remains for him to seemingly pour himself out into an endless variety of things and live in them. Thus, the sinner thirsts, fusses, and troubles himself with occupations and numerous things outside himself and God. This is wl a characteristic trait of sinful life is, in its disregard for vation, the care and trouble about many things. (Lk 10:41).

The Care and Trouble about Many Things

"Καταδικασμένοι νά εἶναι ἀθάνατοι".Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

Οἱ ἄνθρωποι κατεδίκασαν τόν Θεόν εἰς θάνατον.ὁ Θεός ὅμως διά τῆς Ἀναστάσεώς Του ″καταδικάζει″ τούς ἀνθρώπους εἰς ἀθανασίαν. Διά τά κτυπήματα τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς.διά τάς ὕβρεις τάς εὐλογίας.διά τόν θάνατον τήν ἀθανασίαν. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσον μῖσος πρός τόν Θεόν, ὅσον ὅταν Τόν ἐσταύρωσαν.καί ποτέ δέν ἔδειξεν ὁ Θεός τόσην ἀγάπην πρός τούς ἀνθρώπους, ὅσην ὅταν ἀνέστη. Οἱ ἄνθρωποι ἤθελαν νά καταστήσουν τόν Θεόν θνητόν, ἀλλ᾽ ὁ Θεός διά τῆς Ἀναστάσεώς Του κατέστησε τούς ἀνθρώπους ἀθανάτους. Ἀνέστη ὁ σταυρωθείς Θεός καί ἀπέκτεινε τόν θάνατον. Ὁ θάνατος οὐκ ἔστι πλέον. Ἡ ἀθανασία κατέκλυσε τόν ἄνθρωπον καί ὅλους τούς κόσμους του.

Διά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου ἡ ἀνθρωπίνη φύσις ὡδηγήθη τελεσιδίκως εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀθανασίας, καί ἔγινε φοβερά καί δι᾽ αὐτόν τόν θάνατον. Διότι πρό τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο φοβερός διά τόν ἄνθρωπον, ἀπό δέ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου γίνεται ὁ ἄνθρωπος φοβερός διά τόν θάνατον. Ἐάν ζῇ διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἀναστάντα Θεάνθρωπον ὁ ἄνθρωπος, ζῇ ὑπεράνω τοῦ θανάτου. Καθίσταται ἀπρόσβλητος καί ἀπό τόν θάνατον. Ὁ θάνατος μετατρέπεται εἰς «ὑποπόδιον τῶν ποδῶν αὐτοῦ»: «Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον; ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;» (πρβλ. Α’ Κορ. 15, 55-56). Οὕτως, ὅταν ὁ ἐν Χριστῷ ἄνθρωπος ἀποθνήσκῃ, ἀφήνει ἁπλῶς τό ἔνδυμα τοῦ σώματός του διά νά τό ἐνδυθῇ ἐκ νέου κατά τήν ἡμέραν τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Μέχρι τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ὁ θάνατος ἦτο ἡ δευτέρα φύσις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρώτη ἦτο ἡ ζωή, καί ὁ θάνατος ἡ δευτέρα.

Πάσχα στή φυλακή-Σιβηρία 1955

  ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ-ΣΙΒΗΡΙΑ 1955

Ο Αλέξιος Κιμπάρντιν γεννήθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου του 1882 στο χωριό Βσεχσβιάτσκοε στην περιοχή του Σλομπόντσκ.

Ποτισμένος από τα ορθόδοξα νάματα και νιώθοντας μέσα του την κλήση του Θεού, χειροτονήθηκε ιερέας. Το 1913 διορίσθηκε εφημέριος στο τσαρικό παρεκκλήσιο, όπου υπηρέτησε μέχρι το 1930. Τότε ήταν που σήμανε γι' αυτόν η ώρα της Θυσίας. Ο π. Αλέξιος συνελήφθη και με την απόφαση του δικαστηρίου καταδικάσθηκε για πέντε χρόνια σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως και μετά έζησε εξόριστος στη Σιβηρία. Την εποχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το καθεστώς, επειδή είχε ανάγκη τη βοήθεια της Εκκλησίας, έλυσε λίγο τα σκληρά δεσμά του και η πίστη ανάσανε. Όχι για πολύ όμως. Το 1950 ο π. Αλέξιος συνελήφθη και καταδικάσθηκε σε νέα φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Αποφυλακίσθηκε το 1955 και το 1964 παρέδωσε τη μακαριά ψυχή του στον Αγαπημένο του Κύριο. Ο π. Αλέξιος ήταν πνευματικό παιδί του νεοφανούς Αγίου της Ρωσικής Εκκλησίας Σεραφείμ της Βύριτσα.

Πολλά θαυμαστά γεγονότα εκπληρώθηκαν στη ζωή του π. Αλεξίου μετά από προρρήσεις του Αγίου Σεραφείμ. Στην τελευταία φυλάκισή του ο π. Αλέξιος έλεγε πως ευχαριστούσε θερμά τον Κύριο γιατί έγινε αιτία να γνωρίσουν πολλές ψυχές το Χριστό.

Η ζωή στη φυλακή σκληρή και απάνθρωπη. Και πιο πολύ τον στενοχωρούσε που δεν του επιτρεπόταν να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Το 1953, όταν πέθανε ο Στάλιν, τα πράγματα φαίνονταν να αλλάζουν. Κάποια μέρα κάποιος έστειλε σ' ένα φυλακισμένο ιερέα ένα αντιμήνσιο και από τότε τις μεγάλες γιορτές ετελείτο η Θεία Λειτουργία.

Μελέτη περί τοῦ Ἁγίου Γολγοθᾶ καί τοῦ Παναγίου Τάφου

Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ*

Αρχιεπισκόπου Ιορδάνου Τ.Π. Θεμελή - Αγία Σιών, τεύχη Γ' - Δ' Ιεροσόλυμα 1928

Τα δημόσια Οικοδομήματα του Πασχαλίου Χρονικού εξηγήθηκαν εικαστικά (καλλιτεχνικά) από τον πατέρα Germer Durand.[1] Αυτός έκανε την υπόθεση ότι το τετράνυμφο θα είναι η πηγή του Σιλωάμ, η οποία έχει μνημονευθεί από τον προσκυνητή των Βορδιγάλλων ως «quadriporticus», δηλαδή ως τέσσερις περίστυλοι. 

Ασφαλώς, υπάρχει η βεβαίωση ότι ο Αυτοκράτορας στην περιοχή του Ιουδαϊκού ναού ανήγειρε ναό του Καπιτωλίου Διός και έστησε μέσα σε αυτόν ένα άγαλμά του.[2] Ο προσκυνητής των Βορδιγάλλων (333) λέει ότι είδε δύο αγάλματα του Αδριανού(;). Αυτή η άποψη αποδείχθηκε αργότερα λανθασμένη, αλλά πρόλαβε να παγιδεύσει και τον ίδιο τον Γερμανό καθηγητή της Βόννης Krafft, ο οποίος από την επιγραφή που υπήρχε συμπέρανε ότι η πύλη σε εκείνο το σημείο ήταν έργο του Αδριανού. Και ο A. Thierry κατά τον ίδιο τρόπο υποστήριξε ότι τα δύο αγάλματα είναι του Αδριανού.[3] 

Πολλοί θεωρούν ότι άδικα τα δύο αγάλματα αποδόθηκαν στον Αδριανό. Το ένα από αυτά τα δύο παριστάνει τον Αντωνίνο τον Ευσεβή, διότι από έξω από τον περίβολο του Haram-ech-Cherif προς τα δεξιά και απέναντι από την πύλη της κάτω πλευράς του El-Aksa φαίνεται στο τείχος επιγραφή, η οποία αποτελεί μέρος της βάσης του αγάλματος:

TITO AEL. HADRIANO

ANTONINO AVG. PIO

P. P. PONTIF. AVGVR.

D. D. 

Αυτή η επιγραφή σημαίνει: «προς τιμή του Αυτοκράτορα Καίσαρα Τίτου Αιλίου Αδριανού Αντωνίνου Αυγούστου του Ευσεβούς, Πατέρα της Πατρίδος, Ποντίφικα, Προφήτη με απόφαση των βουλευτών».[4] 

ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ. Ὅποιος διαβάζει τίς γραφές τοῦ πατέρα μας Σιλουανοῦ θά γνωρίσει ὅτι σέ αὐτόν ἐμφανίστηκε ὁ Χριστός, γιατί στή συνείδησή του ἔφερε πάντοτε ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα.

Όποιος είδε το άκτιστο φώς και αναγνώρισε στο φως αυτό τον Χριστό, αυτός ποτέ πλέον δεν θά μπορέσει να αρνηθεί τη γνώση ότι ο Χριστός είναι ο αληθινός Θεός, ο Δημιουργός αυτού του κόσμου. Άν Αυτός είναι ο Ποιητής αυτού τού κόσμου, «δι’ Ου τα πάντα εγένετο», τότε πώς θά συμβιβαστεί η σκέψη μας γιά τον Χριστό με τήν ιδέα τού εθνικισμού, τού τόπου γεννήσεως, του χρόνου, της εποχής και τα όμοια; Όλοι οι αιώνες δημιουργήθηκαν από Αυτόν. Όποιος διαβάζει τις γραφές του πατέρα μας Σιλουανού θά γνωρίσει ότι σε αυτόν εμφανίστηκε ο Χριστός, γιατί στη συνείδησή του έφερε πάντοτε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν μπορούσε να περιορίσει τον Χριστό ή να Τον κάνει Αμερικανό, Ασιάτη, Ευρωπαίο ή Αφρικανό.

Όλος ο κόσμος, όλη η οικουμένη είναι η πνοή του δημιουργικού Του νου. Η προσευχή μου γιά όλους εσάς πού ήρθατε έδώ είναι να σάς αποκαλυφθεί αυτή η θεωρία του Χριστού. Τότε θά παύσουν όλα τα μικρά πάθη, και ο καθένας από εσάς θά φέρει στο πνεύμα του ολόκληρη την Ανθρωπότητα, όπως ο πατέρας μας Σιλουανος. Η συνάντηση με τήν αμαρτία τον οδήγησε σε προσευχή γιά όλο τον κόσμο. Και εμείς ζούμε τον Χριστό ως Θεό Δημιουργό και Θεό Σωτήρα τού κόσμου.

Σήμερα ήρθα να σάς μιλήσω γιά τη δομή της Μονής μας.

Προσπαθώ σε όλα να έχω τη συνείδηση του Γέροντα Σιλουανού, του μεγάλου αυτού θεολόγου. Μετά τήν δράση τού Χριστού, δόθηκε σε αυτόν η προσευχή γιά ολόκληρο τον κόσμο, όπως και γιά τον ίδιο τον εαυτό του . Εμείς, πού είμαστε συντετριμμένοι και ελαττωμένοι ως το μηδέν εξαιτίας της συνειδήσεως της ατομικότητας, δεν μπορούμε να τον εννοήσουμε• παλεύουμε γιά μικροπράγματα. Πρέπει όμως να αποκτήσουμε τον Χριστό Θεό, ο Οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα , και ο Οποίος μάς οδηγεί με μοναδικό τρόπο προς τον Πατέρα, και δεν υπάρχει άλλη οδός, παρά μόνο δι’ Αυτού και εν Αυτώ .

Ὁμιλία γιά τή δεύτερη ἔλευση τοῦ Κυρίου. Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

  και συναχθησεται έμπροσθεν αυτού πάντα τα έθνη, (Ματθ. 25,32)

Όλα τα έθνη, θά συναχτούν ενώπιον του Κυρίου Ιησού όταν Εκείνος εμφανιστεί εν τη, δόξη Αυτού, περιβαλλόμενος από τούς άγιους αγγέλους, καθήμενος επί θρόνου ως Κριτής των απάντων, ζώντων τε και κεκοιμημένων. Όλα τα έθνη θά συναχτούν - όλα, χωρίς καμία εξαίρεση! Όχι μόνον οι Ιουδαίοι πού Τον βασάνιζαν, όχι μόνον οι Χριστιανοί πού Τον δόξαζαν, αλλά επίσης και οι εθνικοί πού ούτε Τον γνώριζαν ούτε Τον αναγνώριζαν.

Διότι, εάν Εκείνος δεν εμφανιζόταν σε όλα τα έθνη, θά έπρεπε να στείλει κάποιον ή να δώσει κάτι σε όλα τα έθνη, ώστε αυτά να γνωρίσουν το θέλημα τού Θεού και να λάβουν το μήνυμα της σωτηρίας. Αυτός είναι ο λόγος πού όλα τα έθνη πρέπει να εμφανιστούν ενώπιόν Του γιά να κριθούν.

’Ώ, πόσο φοβερό και μεγαλειώδες θέαμα, όταν όλα τα έθνη και όλες οι φυλές της γης συναχτούν ενώπιον του Κυρίου, ο οποίος θά είναι λαμπρότερος από πολλούς ήλιους μαζί!

'Βάστα τήν ψυχούλαν σου στερεά...

 

Γέροντας Ἰωσήφ ο ησυχαστής

 ''Βάστα τήν ψυχούλαν σου στερεά, λογιζομένη ὅτι κουτσοί καί λωβοί εἰς αὐτά τά ἀγαθά δέν εἰσέρχονται. 

Δι΄ αὐτό μᾶς ἀφήνει τούς πειρασμούς ὁ Χριστός, νά καθαριζώμεθα ἀπό τάς προλήψεις. 

Αὐτό εἶναι τό σαπούνι καί ὁ κόπανος ὅπου κτυπῶν μᾶς λευκαίνει.

Ὅταν κλεισθοῦν οἱ πόρτες...

 Ὅταν κλεισθοῦν οἱ πόρτες τῶν ἀρχοντικῶν καί βασιλικῶν μεγάρων κι ἀναλάβουν οἱ θυρωροί τήν φρούρησή τους, δέν ἀνοίγουν μέ τρόπο αὐτόματο γιά τούς βρισκόμενους ἔξω ἀπ’ αὐτές. 

11 Απριλίου Συναξαριστής. Ἀντίπα Ἐπισκόπου, Τρυφαίνης καὶ Ματρώνας Ὁσίων, Φαρμουθίου Ἀναχωρητοῦ, Μαρτυνιανοῦ Μάρτυρος, Βάκχου Ὁσιομάρτυρος, Εὐθυμίου καὶ Χαρίτωνος Ὁσίων, Ἰακώβου Ὁσίου, Ἰακώβου Ὁσίου ἐκ Ρωσίας, Βαρσανουφίου Ἐπισκόπου, Καλλινίκου Ὁσίου.

Ὁ Ἅγιος Ἀντίπας Ἐπίσκοπος Περγάμου

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Ἀντίπας ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Διομιτιανοῦ (81-96 μ.Χ.). Ἦταν σύγχρονος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν χειροτόνησαν Ἐπίσκοπο τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ὅταν ὁ Θεολόγος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἦταν ἐξόριστος στὴν Πάτμο. Στὴν Ἀποκάλυψη ὁ Ἅγιος Ἀντίπας ἀποκαλεῖται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Ἰωάννη πιστὸς ἱερέας καὶ μάρτυρας.

Ὡς ἀρχιερέας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Περγάμου, ποίμανε τὸ λογικό του ποίμνιο μὲ κάθε εὐσέβεια καὶ ἀρετή. Ὄντας Ἐπίσκοπος Περγάμου καί ἐνῷ ἦταν πολὺ γέρος, συνελήφθη ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες, ὅταν οἱ δαίμονες παρουσιάσθηκαν σὲ αὐτοὺς καὶ τοὺς εἶπαν ὅτι δὲν μποροῦν νὰ κατοικοῦν στὸν τόπο ἐκεῖνο ἐξαιτίας τοῦ Ἀντίπα. Γι’ αὐτὸ ὁδηγήθηκε στὸν ἡγεμόνα καὶ ἐξαναγκάστηκε μὲ βία νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα.

 Ἐκεῖνος (ὁ ἡγεμόνας) κατέβαλε κάθε προσπάθεια νὰ πείσει τὸν Ἅγιο νὰ ἀρνηθεῖ τὸν Χριστό, λέγοντάς του ὅτι τὰ παλαιότερα εἶναι πολυτιμότερα, ἐνῷ ἐκεῖνα ποὺ ἐμφανίζονται πρόσφατα δὲν ἔχουν καμία ἀξία. Τοῦ εἶπε δηλαδὴ ὅτι ἡ θρησκεία τῶν ἐθνικῶν, ἡ εἰδωλολατρία, εἶναι παλαιά, αὐξήθηκε διὰ μέσου τῶν αἰώνων καὶ ἔχει πολλοὺς ὀπαδούς, γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι πολὺ σπουδαιότερη ἀπὸ τὴν πίστη τῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐμφανίσθηκε τελευταῖα καὶ ἔχει πολὺ λίγους πιστούς.

Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ μεταπατερική ἀγαπολογία- Περιεχόμενα καί εἰσαγωγή

Ἐν Χριστῷ ἀγάπη ἤ μεταπατερική ἀγαπολογία- Περιεχόμενα καί εἰσαγωγή

11 Ἀπριλίου. ✝ Τετάρτη τῆς διακαινησίμου. Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ - Τετάρτης διακαινησίμου. (Πρξ. β΄ 22 - 38).

Πραξ. 2,22         Ἄνδρες Ἰσραηλῖται, ἀκούσατε τοὺς λόγους τούτους. Ἰησοῦν τὸν Ναζωραῖον, ἄνδρα ἀπὸ τοῦ Θεοῦ ἀποδεδειγμένον εἰς ὑμᾶς δυνάμεσι καὶ τέρασι καὶ σημείοις οἷς ἐποίησε δι᾿ αὐτοῦ ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ ὑμῶν, καθὼς καὶ αὐτοὶ οἴδατε,

Πραξ. 2,22               Ανδρες Ισραηλίται, ακούστε με προσοχήν τους λόγους αυτούς, που θα σας πω· Τον Ιησούν τον Ναζωραίον, ο οποίος απεδείχθη και εμαρτυρήθη εις σας από τον ίδιον τον Θεόν με υπερφυσικάς δυνάμεις και καταπληκτικά θαύματα και υπερφυσικά σημεία, που δι' αυτού έκαμε ανάμεσα εις όλους σας ο Θεός, όπως άλωστε και σεις οι ίδιοι καλά γνωρίζετε,