9. Ἐάν κάποιος δέν μπορεῖ νά μονάσει, εἶναι δυνατόν νά σωθεῖ; (Γ΄), Ἐρωταποκρίσεις Ἁγ. Ἀναστασίου Σιναΐτου (Ἐρώτηση 5η), 20-3-2019, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου, http://hristospanagia3.blogspot.gr/ , http://www.hristospanagia.gr/ , http://agiapsychanalysi.blogspot.gr , Κατέβασμα ὁμιλιῶν ἀπό τό YouTube:
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2017/12/youtube.html
ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ
ΟΙ ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ ΣΑΣ
ΟΔΗΓΙΕΣ: ΚΑΝΕΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟ:
Δίπλα από το όνομα Κύριος Ιησούς Χριστός που υπάρχει ένα μικρό βελάκι , πατάμε εκεί και μας βγάζει διάφορες επιλογές από τις οποίες πατάμε το Download .
Και γίνεται η εκκίνηση να κατέβουν όλες οι ομιλίες.
Παρασκευή 22 Μαρτίου 2019
Εὐαγγελισμός τῆς Θεοτόκου :(Πρός Ἑβραίους, β΄11-18), Ἄγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Μέρος Δεύτερο
ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ:(Πρός Ἑβραίους, β΄11-18)
Ερμηνεία της αποστολικής περικοπής
από τον Άγιο Ιωάννη, αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, τον Χρυσόστομο
[ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ: η πρέπουσα στάση του Χριστιανού μπροστά στο πένθος]
Πραγματικά μου έρχεται να αναστενάξω πικρά, αναλογιζόμενος πού μας ανέβασε ο Χριστός και πού κατεβάσαμε εμείς τον εαυτό μας. Γιατί, όταν βλέπω τους θρήνους που γίνονται στην αγορά, τις κραυγές που βγάζουν για εκείνους που πεθαίνουν, τους οδυρμούς, τις άλλες ασχημοσύνες, πιστέψτε με, ντρέπομαι και τους εθνικούς και τους Ιουδαίους και τους αιρετικούς που βλέπουν και όλους γενικά εκείνους που μας περιγελούν γι΄ αυτό. Όσα κι αν πω τώρα, θα τα πω στα χαμένα φιλοσοφώντας για την ανάσταση. Γιατί; Επειδή οι εθνικοί δεν προσέχουν αυτά που λέγω εγώ, αλλά αυτά που κάνετε εσείς· αμέσως δηλαδή θα πουν: «Πότε κάποιος από αυτούς θα μπορέσει να περιφρονήσει τον θάνατο, τη στιγμή που δεν μπορεί να δει άλλον πεθαμένο;».
Τα λεγόμενα από τον Παύλο είναι καλά και άξια των ουρανών και της φιλανθρωπίας του Θεού. Τι λέγει δηλαδή; «Καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας(:Κι έτσι να απαλλάξει αυτούς οι οποίοι, επειδή φοβούνταν τον θάνατο, σε ολόκληρη τη ζωή τους, κατακρατούνταν από τη δουλεία της ανησυχίας και της αγωνίας μήπως πεθάνουν και στερηθούν τη ζωή αυτήν, και υποστούν έπειτα και τα δεινά της καταδίκης μετά τον θάνατο)». Αλλά εσείς δεν αφήνετε να πιστεύονται αυτά, γιατί τα πολεμάτε με τα έργα σας, αν και ο Θεός αντέταξε πολλά εναντίον αυτού του πράγματος, για να εξαλείψει αυτή την κακή συνήθεια. Γιατί πες μου: ποιο σκοπό επιτελούν οι aνθοστόλιστες λαμπάδες στις κηδείες; Όχι επειδή προπέμπουμε τους Χριστιανούς νεκρούς μας σαν αθλητές; Και τι θέλουν λοιπόν οι ύμνοι; Δεν δοξάζουμε τον Θεό και δεν Τον ευχαριστούμε επειδή ήδη στεφάνωσε τον νεκρό, τον απάλλαξε από τους κόπους, απομάκρυνε τον φόβο του και τον έχει κοντά Του; Δεν αναπέμπονται γι’ αυτό οι ύμνοι; Δε λέγονται γι’ αυτό οι ψαλμωδίες; Όλα αυτά είναι εκδηλώσεις ανθρώπων που χαίρονται, γιατί λέγει ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος:«εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω(:βρίσκεται κάποιος σε ευθυμία;Ας ψάλλει».[Ιακ.5,13]. Αλλά οι εθνικοί δεν προσέχουν σε αυτά.
«Μη λοιπόν», θα μπορούσε να πει κάποιος ειδωλολάτρης, «μη μου πεις για εκείνον που κάνει πνευματικό αγώνα σε στιγμή που δε βρίσκεται σε θλίψη και δοκιμασία, γιατί αυτό δεν είναι καθόλου σπουδαίο, ούτε θαυμαστό, αλλά δείξε μου αυτόν που φιλοσοφεί πώς συμπεριφέρεται κατά τη διάρκεια του πάθους και της δοκιμασίας του θανάτου προσφιλών του προσώπων, και τότε θα πιστέψω στην ανάσταση». Και να το κάνουν βέβαια αυτό οι γυναίκες του κόσμου δεν είναι καθόλου παράξενο, αν και αυτό είναι φοβερό· γιατί και απ’ αυτές απαιτείται η ίδια φιλοσοφία.
Γι’ αυτό και ο Παύλος λέγει: «Οὐ θέλομεν δὲ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περὶ τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μὴ λυπῆσθε καθὼς καὶ οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔχοντες ἐλπίδα.(:Δε θέλουμε, αδελφοί μου, να βρίσκεστε σε άγνοια σχετικά με αυτούς που πέθαναν, για να μη λυπάστε και εσείς όπως και οι άλλοι που δεν έχουν ελπίδα αναστάσεως και αιωνίου ζωής)»[Α΄Θεσ.4,13]. Δεν τα έγραφε σε μοναχούς αυτά ούτε σε παρθένους, αλλά και σε κοσμικές γυναίκες που ήταν παντρεμένες και ζούσαν μέσα στον κόσμο. Αλλά δεν είναι τόσο φοβερό αυτό· όταν όμως κάποια γυναίκα ή κάποιος άνδρας βγάζει τις τρίχες και εκείνη οδύρεται πολύ, τι υπάρχει πιο άσχημο από αυτό; Πιστέψτε με που λέγω αυτά· αν δε γίνεται όπως έπρεπε να γινόταν, για πολύ χρόνο θα έπρεπε να είναι γι’ αυτούς κλειστές οι πόρτες της εκκλησίας. Γιατί εκείνοι που πραγματικά είναι άξιοι για πένθος είναι αυτοί που ακόμη φοβούνται και τρέμουν τον θάνατο, που δυσπιστούν για την ανάσταση.
«Αλλά», θα έλεγε κάποιος, «δε δυσπιστώ για την ανάσταση, αλλά επιζητώ τη συνήθεια του πράγματος». Γιατί, λοιπόν, πες μου, όταν φεύγεις σε ταξίδι, και μάλιστα σε ταξίδι μακρινό, δεν κάνεις τα ίδια; «Κλαίω και τότε», θα απαντούσε, και «επιζητώ τους θρήνους». Αλλά εκείνο είναι απόδειξη εκείνης που πραγματικά επιζητεί τη συνήθεια, ενώ αυτό εκείνης που έχασε την ελπίδα της για την επιστροφή.
Ἡ ζωή καί ἡ μαρτυρική ὁμολογία τοῦ π. Ἰλαρίωνα Felea.Μέρος Δεύτερο
Η ΖΩΗ KAI Η ΜΑΡΤΥΡΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ Π. ΙΛΑΡΙΩΝΑ FELEA . ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ
Ό οικογενειάρχης
Ό π. Ιλαρίων είχε άφιερωθή ολοκληρωτικά στό ποιμαντικό του έργο, με πλήρη υποταγή στο θέλημα του Θεού καί με αφοσίωση στήν οικογένεια του- τόσο, που δεν θά μπορούσε κανείς νά ξεχωρίση τις δύο αποστολές του, δηλαδή αυτήν τού Ιερέα κι αυτήν τού πατέρα μιας οικογένειας.
Με τήν πρεσβυτέρα Βαλερία απέκτησε δύο γυιούς, τον Φλώριν, πού σημαίνει λουλούδι (τόν ώνόμασαν έτσι γιατί ήθελαν νά κρατηθή αγνός σάν τό λουλούδι) και τόν Ιωάννη.
Ίσως ή μεγαλύτερη δοκιμασία τού π. Ιλαρίωνος ώς πατέρα ήταν ό θάνατος τού Φλώριν σε παιδική ηλικία. Τό ημερολόγιο του αύτή τήν εποχή είναι γεμάτο λόγια έντονης θλίψεως και λύπης, αλλά καί λόγια παρηγοριάς, διότι ήταν βέβαιος ότι ό Θεός θά έδινε ανάπαυση στήν ψυχή τού αγαπημένου του υιού.
Ό Ιωάννης σπούδασε φυσικές επιστήμες και έγινε πολιτικός μηχανικός. Σύμφωνα μέ μαρτυρία του, ό πατέρας του τόν εκπαίδευσε μέ έναν πολύ βαθύ πνευματικό τρόπο. Ό ίδιος διατηρεί ζωντανές τις μνήμες τού πατέρα του νά γράφη συνέχεια στή γραφομηχανή, όπου ξώδευε ώρες στή συγγραφή, ξεχνώντας πολλές φορές νά κοιμηθή. Ωστόσο, παρ' ολη τή συγγραφική του δραστηριότητα, ό π. Ίλαρίων ποτέ δεν αδιαφορούσε γιά τά ποιμαντικά του καθήκοντα ούτε τά καθήκοντά του ώς πατέρα, γιατί ζούσε καί τά δύο οχι ώς επάγγελμα άλλα μάλλον ώς κλήση τής ζωής του.
Ή ανιψιά του Χριστίνα διατυπώνει, επίσης, στις Αγαπημένες της αναμνήσεις απο τόν π. Ίλαρίωνα, τότε πού φιλοξενήθηκε από τό θείο καί τή θεία της γιά μερικές εβδομαδες. «Όταν ερχόταν ή ώρα του υπνου γιά όλους, ο π. Ίλαρίων παρ’ ολη τήν κούραση του από τα ιερατικά καθήκοντα , γαλήνιος, ειρηνικός, μάς μάθαινε πώς να προσευχόμαστε με τρόπο απλό ώστε να μπορούμε και εμείς τα παιδία να καταλαβαίνουμε» επίσης θυμάται ότι από τον θειο της άκουσε για πρώτη φορά κατήχηση γιά τήν ορθόδοξη πίστη κι ότι όταν τους μιλούσε δεν αισθανόταν ότι τούς δίδασκε, γιατί «όλα φαίνονταν σαν μια θαυμάσια πραγματικότητα πού μας αγκάλιαζε με αγάπη και φως».
Ὁ μισθός τῆς ἐλεημοσύνης. Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
Ὁ μισθός τῆς ἐλεημοσύνης
Ὁ βίος τοῦ Ὁσίου Νήφωνος Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς τῆς κατ’ Ἀλεξάνδρειαν
Κάποια
μέρα- ἥμουνα κι ἐγώ ἐκεῖ, καθώς καί δυό-τρεῖς ἀκόμα – τόν ἐπισκέφθηκε
στό κελλί του ἕνας ἄλλος ἀδελφός γιά ν’ ἀκούσει λόγο ὠφέλιμο. Μετά τόν
συνηθισμένο ἀσπασμό, ὁ ἐπισκέπτης κάθισε καί ρώτησε τόν ὅσιο:
-Σέ παρακαλῶ, πάτερ, πές μου, ποιός εἶναι ὁ μισθός αὐτῶν πού μοιράζουν τά πλούτη τους ἐλεημοσύνη στούς φτωχούς;
-Δέν ἔχεις ἀκούσει τί λέει τό Εὐαγγέλιο; τοῦ λέει ὁ ἅγιος.
Πολλά ἔχω ἀκούσει καί διαβάσει. Ἀλλά νά, θέλω ν’ ἀκούσω κάτι κι ἀπό τό στόμα σου.
-Ὁ Θεός τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς νά σοῦ δώσει ἀπόκριση μέ τό στόμα μου,
σύμφωνα μέ τήν πίστη σου. Γιατί ἐγώ εἶμαι ἀδύναμος καί ἀνάξιος. Ἄκουσε
λοιπόν...
Ἔκανε μία παύση καί συνέχισε:
-Στά χρόνια τοῦ ἐπισκόπου Ἱεροσολύμων Κυριακοῦ*, ζοῦσε ἕνας πολύ εὐσεβής
καί ἐλεήμων ἄνθρωπος, ὁ Σώζων. Αὐτός, περνώντας κάποτε ἀπό τό κεντρικό
δρόμο τῆς πόλης, βλέπει ἕνα φτωχό, πού ἦταν σχεδόν γυμνός κι ἔτρεμε ἀπό
τό κρύο. Τόσο τόν ψυχοπόνεσε, πού ἔβγαλε τό πανωφόρι του καί τοῦ τό
φόρεσε. Ὅταν γύρισε στό σπίτι του, εἶχε πιά βραδιάσει, κι ἔπεσε νά
κοιμηθεῖ.
Μόλις τόν πῆρε ὁ ὕπνος, εἶδε στ’ ὄνειρό του ὅτι βρέθηκε σ’ ἕναν θαυμαστό
φωτόλουστο κῆπο. Ἦταν γεμάτος λουλούδια ὑπέροχα καί μοσχομυριστά,
τριαντάφυλλα καί κρίνα καί ἄλλα ἀμέτρητα, καθώς καί λογῆς-λογῆς δέντρα,
τόσο φορτωμένα μέ ἐξαίσιους καρπούς, πού τά κλαδιά τους ἔγερναν ὥς τή
γῆ.
Ἠρακλῆς Ρεράκης, Ἰδεοληπτικός πόλεμος ἐναντίον τοῦ Συμβόλου τοῦ Σταυροῦ, μέ πρόσχημα τούς μετανάστες
Ηρακλής Ρεράκης, Καθηγητής Παιδαγωγικής – Χριστιανικής Παιδαγωγικής της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
Ιδεοληπτικός πόλεμος εναντίον του Συμβόλου του Σταυρού, με πρόσχημα τους μετανάστες
Τον τελευταίο καιρό παρατηρούμε ότι ορισμένοι πολιτικοί έχουν ξεκινήσει έναν αδυσώπητο θρησκευτικό πόλεμο, όχι,φυσικά, κατά των θρησκειών και των χριστιανικών ομολογιών, αλλά μόνον και αποκλειστικά, κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στόχος τους είναι τα ορθόδοξα -και μόνον αυτά- θρησκευτικά, ο Ιερός Κλήρος, η θέση της Εκκλησίας στη Δημόσια ζωή της χώρας, τα ορθόδοξα Σύμβολα, με πρώτο, τον Τίμιο Σταυρό.
Επειδή, μάλιστα,έχουν δοκιμάσει και διαπιστώσει ότι με το παρόν Σύνταγμα δεν μπορούν να πετύχουν τα αντιχριστιανικά τους σχέδια, επιχειρούν, με συγκεκριμένες προτάσεις,που έχουν καταθέσει στη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος, να αλλάξουν ορισμένα άρθρα του, με βασικό προσανατολισμό τη θέσπιση της θρησκευτικής ουδετερότητας της χώρας.
Λόγω της μη δημοκρατικής νοοτροπίας τους, ούτε καν λαμβάνουν υπόψη, αλλά, αντίθετα, περιφρονούν το γεγονός ότι οι Έλληνες, στη μεγάλη τους πλειονότητα, είναι ορθόδοξοι, διότι,στη δική τους μαρξιστονεοταξική ιδεολογία,δεν φαίνεται να ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας.
Δεν θα εξετάσουμε στο παρόν άρθρο, τα παραπάνω θέματα, διότι έχουμε ήδη ασχοληθεί παλαιότερα. Θα μείνουμε μόνο σε ένα από αυτά, εκείνο που αφοράστο μέτωπο που έχουν ανοίξει οι ως άνω πολέμιοι, κατά των Συμβόλων της Εκκλησίας και, ιδιαίτερα, κατά του Σταυρού.
Είναι εμφανές ότι δεν σέβονται τον Σταυρό, διότι, καταρχάς, δεν σέβονται τους Χριστιανούς, που τον τιμούν και τον προσκυνούν, προπαντός, όμως, διότι, ίσως, δεν ξέρουν ή δεν ενδιαφέρθηκαν να μάθουν, γιατί τον τιμούν οι Χριστιανοί.
Η ύψωση του Σταυρού σε διάφορα σημεία της χώρας, που ξενίζει τους ανιστόρητους πολέμιους του Σταυρού, αποτελεί διαχρονικά μια τιμητική ενέργεια, με την οποία οι Χριστιανοί δείχνουν την πίστη, την ευσέβεια και την ευχαριστία τους προς τον Χριστό που ανέβηκε σε αυτό το ξύλο και έχυσε το λυτρωτικό Του αίμα υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.
Η ύψωση Σταυρού στη Μυτιλήνη θεωρήθηκε, ως εσκεμμένη ενέργεια,ασέβεια, πρόκληση και επίδειξη ισχύος έναντι των μεταναστών, από την πλευρά μιας μερίδας εντοπίων Χριστιανών.
Την ερμηνεία αυτή, βέβαια, δεν την έδωσανοι ίδιοι οι μετανάστες, αλλά οι αυτόκλητοι υποστηρικτές τους στο νησί καθώς και κάποιες ΜΚΟ που έχουν συγκεκριμένα συμφέροντα στο χώρο των μεταναστών.
Ὁ μακαριστός γέροντας Ἀθανάσιος Μυτιληναῖος σχετικά μέ τήν ἀδιάφορη στάση τῶν Νεοελλήνων ἀπέναντι στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό
[…] Εμείς δυστυχώς δεν έχουμε πια κύριο τον Θεό! Εμείς οι Έλληνες δεν έχουμε πλέον για κύριό μας τον Θεό. Έχουμε άλλους κυρίους. Άλλους.. Έχουμε τη δύναμή μας! Δεν είναι πια κύριος του λαού μας ο Θεός. Αυτό είναι ένα θλιβερό κατάντημα, που βέβαια εμείς οι Έλληνες σιγά-σιγά το εργασθήκαμε. Και ξέρετε από πότε; Από το 1821 μέχρι και σήμερα!...Αυτό είναι κάτι που δεν το διανοήθηκε ούτε το Βυζάντιο, ούτε η Τουρκοκρατία. Προσέξτε: ούτε η Τουρκοκρατία δεν το διανοήθηκε να μην είναι κύριος του λαού μας ο Θεός! Αυτό άρχισε να χαλκεύεται από το 1821,όπως σας είπα. Ήλθαν από την Ευρώπη οι λόγιοί μας και κουβάλησαν κι αυτήν την αρρώστια, ότι δεν μπορεί σε έναν λαό να είναι κύριος ο Θεός του, αλλά θα είναι κάποιος κυβερνήτης, θα είναι η Βουλή, θα είναι ο στρατός, θα είναι οι νόμοι... Αυτά θα είναι. Αλλά ότι αυτά τελικά δεν μπορούν να νικήσουν, αποδείχθηκε ιστορικά.
Το παράδειγμα που θα πω είναι ένα επιχείρημα και εναντίον του ιστορικού υλισμού. Δε θα κάνω περισσότερη ανάλυση· όσοι έχετε διαβάσει ή όσοι καταλαβαίνετε, θα το ξέρετε. Είναι ένα επιχείρημα και εναντίον του ιστορικού υλισμού, που λέει ότι ανάλογα με τα υλικά δεδομένα κατακτάται και η Ιστορία. Αυτό, θα λέγαμε, είναι μία δογματική θέση του ιστορικού υλισμού. Έρχεται όμως η Ελληνική Επανάσταση του ’21 να απορρίψει αυτό το επιχείρημα, γιατί δεν υπήρχαν καθόλου τα υλικά δεδομένα για να νικήσουν οι Έλληνες μια τουρκική Αυτοκρατορία! Υπήρχε ένας άλλος παράγοντας, που δεν προβλέπεται οπωσδήποτε από τον ιστορικό υλισμό, και αυτός είναι η πίστη στον Θεό· και εκείνη την εποχή, πραγματικά, κύριος του λαού αυτού ήταν ο Θεός! Και ένας καταπέλτης εναντίον του ιστορικού υλισμού είναι ο 143ος Ψαλμός.
Αλλά πριν πάω στον 143ο Ψαλμό, πηγαίνετε στον στίχο 16 του 32ου Ψαλμού: «οὐ σῴζεται βασιλεὺς διὰ πολλὴν δύναμιν, καὶ γίγας οὐ σωθήσεται ἐν πλήθει ἰσχύος αὐτοῦ». Δηλαδή: ούτε ο βασιλιάς δε σώζεται επειδή έχει δύναμη-στρατιωτική-,ούτε ο γίγαντας θα σωθεί επειδή έχει μεγάλη δύναμη σωματική! Όταν λέει «βασιλιάς» εννοεί τον αρχηγό ενός κράτους. Δεν έχει σημασία τι είδους αρχηγός μπορεί να είναι αυτός, τι μορφή και τι σχήμα πολιτικό μπορεί να έχει.
Λάμπρος Σκόντζος, Ἡ θεολογική καί αἰσθητική ἀξία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου
Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΚΑΘΙΣΤΟΥ ΥΜΝΟΥ
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού
Η ορθόδοξη υμνολογία αποτελεί ένα κορυφαίο κεφάλαιο στον παγκόσμιο πολιτισμό. Είναι η αδιάκοπη συνέχεια της ανεπανάληπτης αρχαιοελληνικής ποίησης, καθότι, όπως έχουμε τονίσει επανειλημμένα, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός διασώθηκε και αναπτύχθηκε μέσα στο Χριστιανισμό. Η ορθόδοξη εκκλησιαστική ποίηση, ως ύψιστη καλλιτεχνική έκφραση, κατέστη τα τελευταία χρόνια αντικείμενο μελέτης και θαυμασμού πολλών ξένων ετεροδόξων μελετητών.
Ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα της εκκλησιαστικής μας ποίησης είναι και ο λαοφιλής Ακάθιστος Ύμνος, ο οποίος ψάλλεται όπως είναι γνωστό, τμηματικά, κάθε Παρασκευή βράδυ στις τέσσερις πρώτες εβδομάδες της Μ. Τεσσαρακοστής και ολόκληρος το βράδυ της Παρασκευής της Ε΄ εβδομάδος των Νηστειών. Η αγάπη δε του πιστού λαού για την ακολουθία των Χαιρετισμών και του Ακαθίστου Ύμνου είναι τόσο μεγάλη ώστε κατακλύζει ασφυκτικά τους ναούς αυτές τις ημέρες.
Ο Ακάθιστος Ύμνος ανήκει στην υμνολογική κατηγορία των κοντακίων, των υπέροχων εκείνων ύμνων που μεσουράνησαν από τον ΣΤ΄ έως τον Η΄ αιώνα στο Βυζάντιο. Ο ύμνος αυτός, όπως και όλα τα κοντάκια με τη σταθερή μορφή, αποτελείται από το προοίμιο, το οποίο είναι ένα τροπάριο εισαγωγικό και περιληπτικό του όλου ύμνου, το γνωστό μας «Τη υπερμάχω…» και ακολουθούν 24 στροφές (οι οίκοι), έχοντας ακροστιχίδα τα γράμματα της αλφαβήτου και ακροτελεύτιο, οι μεν δώδεκα περιττοί οίκοι το «Χαίρε νύμφη ανύμφευτε» και οι υπόλοιποι δώδεκα ζυγοί το «αλληλούια». Οι στίχοι των οίκων είναι αντίστοιχα ισοσύλλαβοι και ομότονοι έτσι ώστε η ισοσυλλαβία και η ομοτονία των αντιστοίχων στίχων των οίκων να δημιουργεί αξιόλογη ρυθμική τάξη.
Ἐνημέρωση ἀπό τό ἱστολόγιο http:// hristospanagia3.blogspot.gr γιά τίς 19-3-2019 ἕως 21-3-2019
ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΕ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Εἴθε ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός νά μᾶς χαρίζει καλή καί Ἁγία Τεσσαρακοστή. Εἴθε νά εὐλογεῖ τή ζωή μας καί ἐμεῖς νά λάμβάνουμε τήν εὐλογία Του ζώντας μέ ταπείνωση, ἀδιάλειπτη προσευχή καί ἀγάπη μέσα στήν μία καί μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία, τήν Ἁγία Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.
Ἡ θρησκευτική συνείδηση καί ἡ «σταυροφορία» τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων
Μηδέν άγαν
Η θρησκευτική συνείδηση και η «σταυροφορία» της Νέας Τάξης Πραγμάτων
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά, Δικηγόρο
Eίναι πρόδηλο, ως συνάγεται από την ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, ότι η Εκκλησία συνιστά ένα θεοΐδρυτο καθίδρυμα και αποτελεί μυστήριο «σώμα» και «πλήρωμα» του Χριστού, ο οποίος αποτελεί και την Κεφαλή της Εκκλησίας μας. Τούτο δε αποτυπώνεται ευγλώττως και εις την προμετωπίδα του ελλαδικού Συντάγματος: «Εις το όνομα της Αγίας και ομοουσίου Τριάδος».
Ως εκ τούτου, σε συνδυασμό με το άρθρο 3 του Συντάγματός μας, όπου γίνεται μνεία περί της «Κρατούσας Θρησκείας», υποδηλώνεται ότι το Σύνταγμά μας φέρει αμιγώς ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα, διότι η συμβολή της Εκκλησίας μας καθίσταται καταλυτική στη συντήρηση και την επιβίωση του ελληνικού έθνους μας στη μακραίωνη Ιστορία του, συνιστά δομική σταθερά εις τη διάσωση και την εξέλιξη της εθνικής ταυτότητάς μας. Ως εκ τούτου, λοιπόν, καθίσταται αδύνατη η αλλότρια πρακτική της υιοθεσίας της «ουδετερόθρησκης» ρήτρας, διότι τούτο αντίκειται προδήλως στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της συνταγματικής ιστορίας μας, τη στιγμή κατά την οποία, αφενός, εν Ελλάδι ουδέποτε υπήρξαν θρησκευτικοί πόλεμοι, αλλά ούτε και, αφετέρου, εμφιλοχωρεί σύγχυση στην κατά το Σύνταγμα σαφή διάκριση των εξουσιών κατ’ άρθρο 26 περί νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Εξάλλου, ήδη στο άρθρο 13 κατοχυρώνεται ρητώς το απαραβίαστο της θρησκευτικής συνειδήσεως.
Η ΑΓΑΠΗ εἶναι τό φῶς πού φωτίζει τά πάντα.........
Η ΑΓΑΠΗ είναι το φως που φωτίζει τα πάντα.
Είναι θερμότητα που μπορεί να ζεσταίνει τον πάγο.
είναι το μέλι, το οποίο καταστρέφει όλη την πίκρα.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος.
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/03/blog-post_808.html
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
