Ἡ εὐλάβεια στόν Γέροντα μᾶς αἰτία της χαριτώσεως μᾶς- ἡ χαρούμενη καί ἄκρα ὑπακοή, Ἁγ. Πορφυρίου-Βίος καί λόγοι, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ εὐλάβεια στόν Γέροντα μᾶς αἰτία της χαριτώσεως μᾶς- ἡ χαρούμενη καί ἄκρα ὑπακοή, Ἁγ. Πορφυρίου-Βίος καί λόγοι, 10-8-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου 

Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης

 

Πότε στεκόμαστε ὄρθιοι στή Θεία Λειτουργία - λατρευτικές ἐπισημάνσεις, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

Πότε στεκόμαστε ὄρθιοι στή Θεία Λειτουργία - λατρευτικές ἐπισημάνσεις, 10-8-2024, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ὀφείλουμε νά εἴμαστε μαχητικοί ἀπέναντι σέ κάθε ἄνομη πράξη, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Ἡ Θεία Πρόνοια ἐνεργεῖ τά θαύματα- Θαυμαστή εἴσοδος στό Ἅγιον Ὅρος, Ἁγ. Πορφυρίου-Βίος καί λόγοι, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου

Ἡ Θεία Πρόνοια ἐνεργεῖ τά θαύματα- Θαυμαστή εἴσοδος στό Ἅγιον Ὅρος, Ἁγ. Πορφυρίου-Βίος καί λόγοι, 9-8-2024, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης http://hristospanagia3.blogspot.com

 

Κυριακή Ζ Ματθαίου. Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος γιά τή θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν καί τοῦ δαιμονιζομένου κωφοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ[:Ματθ.9,27-35]

Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΤΥΦΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟΥ ΚΩΦΟΥ

«Καὶ παράγοντι ἐκεῖθεν τῷ Ἰησοῦ ἠκολούθησαν αὐτῷ δύο τυφλοὶ κράζοντες καὶ λέγοντες· ἐλέησον ἡμᾶς, υἱὲ Δαυΐδ(:Και ενώ έφευγε από εκεί ο Ιησούς, Τον ακολούθησαν δύο τυφλοί, οι οποίοι φώναζαν δυνατά και έλεγαν: “Σπλαχνίσου μας και θεράπευσέ μας, ένδοξε απόγονε του Δαβίδ”). Ἐλθόντι δὲ εἰς τὴν οἰκίαν προσῆλθον αὐτῷ οἱ τυφλοί, καὶ λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πιστεύετε ὅτι δύναμαι τοῦτο ποιῆσαι; Λέγουσιν αὐτῷ· ναί, Κύριε(:Και όταν έφθασε στο σπίτι, ήλθαν κοντά Του οι τυφλοί, και ο Ιησούς τους λέει: “Πιστεύετε ότι έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που μου ζητάτε;” Και εκείνοι του απαντούν: “Ναι, Κύριε”).Τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν(:Τότε άγγιξε με τα δάκτυλά Του τα μάτια τους και τους είπε: “Ας γίνει αυτό που ζητάτε σύμφωνα με την πίστη σας”). Καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί (:Και aνοίχτηκαν τα μάτια τους)»[Ματθ. 9, 27-30].

Τι τέλος πάντων ήταν εκείνο που ωθούσε εκείνους τους δύο τυφλούς ώστε να φωνάζουν δυνατά; Με σκοπό πάλι να μας διδάξει ότι πρέπει να αποφεύγουμε τη δόξα εκ μέρους των πολλών· διότι επειδή βρισκόταν η οικία κοντά, τους οδηγεί εκεί για να τους θεραπεύσει κατ’ ιδίαν. Και αυτό επίσης καθίσταται φανερό και από το ότι τους έδωσε εντολή να μην αναφέρουν το συμβάν σε κανένα. Και δεν είναι μικρή αυτή η κατηγορία για τους Ιουδαίους, κατά τη στιγμή που αυτοί οι οποίοι είχαν τυφλά τα μάτια τους, πιστεύουν στον Ιησού μόνο από όσα ακούνε, ενώ οι Ιουδαίοι εμπόδιζαν και τους οφθαλμούς τους να βλέπουν όσα γίνονταν από Αυτόν, και μολονότι έβλεπαν τα θαύματα και είχαν ως μάρτυρα των όσων συνέβαιναν τους οφθαλμούς τους, προέβαιναν σε τελείως αντίθετες ενέργειες.

Πρόσεξε επίσης και την προθυμία τους, που γίνεται φανερή και από την κραυγή τους και από το περιεχόμενο της παρακλήσεώς τους· διότι όχι απλώς και μόνο πλησίασαν τον Ιησού, αλλά και φωνάζοντας δυνατά και δεν πρόβαλλαν με την παράκλησή τους τίποτε άλλο παρά μόνο να τους ευσπλαχνιστεί. Και Τον αποκαλούσαν «υιό του Δαβίδ» επειδή εθεωρείτο η ονομασία αυτή πολύ τιμητική. Πραγματικά, σε πολλές περιπτώσεις και οι προφήτες αποκαλούσαν έτσι τους βασιλείς εκείνους που ήθελαν να τους τιμήσουν και να τους παρουσιάσουν ως πολύ σπουδαίους.

Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης – Διηγήσεις: "ὁ Ἅγιὸς Δαυΐδ μπροστὰ στὴν ἁγία Τράπεζα""Εἶδα τὸν ἅγιο Νεκτάριο"

λζ΄. Ὁ Ἅγιος Δαυΐδ μπροστά στήν Ἁγία Τράπεζα

Κά­πο­τε, ἤ­μα­σταν μ᾽ ἕ­ναν ἀ­δελ­φό ἐ­δῶ στήν Μονή καί τόν λέ­γα­νε π. Ἀ­κά­κιο, αὐ­τός ἔ­φυ­γε ἀπ᾽ τό Μο­να­στή­ρι καί πῆ­γε στήν Ἁ­λόν­νη­σο. Λοι­πόν, ἕ­να βρα­δά­κι κα­τά τίς 8 Νο­εμ­βρί­ου πρίν λί­γα χρό­νια, κά­να­με μιά πα­ρά­κλη­ση στόν ἅ­γιο Νε­κτά­ριο. Ὅ­πως ἤ­μα­σταν καί οἱ δυ­ό πα­τέ­ρες στό μέ­σον τῆς ἐκ­κλη­σί­ας, στό εἰ­κο­νο­στά­σι ἐ­κεῖ εἴ­χα­με τήν εἰ­κο­νί­τσα τοῦ ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου καί ψάλ­λα­με τήν πα­ρά­κλη­ση τοῦ Ἁ­γί­ου. Λέ­ω, “δέν πη­γαί­νω κα­λύ­τε­ρα πί­σω ἀπ᾽ τήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη νά δι­α­βά­σω τό Εὐ­αγ­γέ­λιον εἰς Ἱ­ε­ράρ­χην ἀ­πό τήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη; καί ᾽δῶ τό ἴ­διο εἶ­ναι, ἀλ­λά ἄς πά­ω στήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη νά πῶ ἀπ᾽ τό Ἱ­ε­ρό τό ἅ­γιον Εὐ­αγ­γέ­λιον”. Μό­λις μπῆ­κα μέ­σα ἀ­πό τήν Βό­ρεια πύ­λη, βλέ­πω ἕ­ναν Γέ­ρον­τα σάν τόν π. Σε­ρα­φείμ, μ᾽ ἕ­να μπα­στού­νι, μέ τό κουκ­κού­λι ὅ­πως φο­ρᾶ­με ἐ­μεῖς οἱ μο­να­χοί, τόν βλέ­πω στό δε­ξιό μέ­ρος τῆς ἁ­γί­ας Τρα­πέ­ζης. (Ἀ­πό­ρη­σα καί ρώ­τη­σα τόν π. Ἀ­κά­κιο) : “Πα­τέ­ρα Ἀ­κά­κι­ε, ἐ­μεῖς δύ­ο πα­τέ­ρες εἴ­μα­στε καί ψάλ­λου­με τήν πα­ρά­κλη­ση τοῦ ἁ­γί­ου Νε­κτα­ρί­ου, ὁ τρί­τος πα­πάς ἀ­πό ποῦ ἦρ­θε;”. (Καί ρω­τῶ καί τόν ἴ­διο) : “Πά­τερ, δέν μοῦ λές ἀ­πό ποῦ μπῆ­κες; ἀ­πό ποῦ ἦρ­θες;”. Νύ­χτα (ἦ­ταν) 10.00΄ ἡ ὥ­ρα. Σά νά ἐ­μει­δί­α­σε, χα­μο­γέ­λα­σε, ἄ­στρα­ψε τό πρό­σω­πό του σάν ἥ­λιος, στό Ἱ­ε­ρό δέν εἴ­χα­με οὔ­τε φῶ­τα, οὔ­τε τί­πο­τα, μό­νον ἕ­να καν­τηλά­­κι. “Ἄ­κου­σε πά­τερ, τοῦ λέ­ω, ἐ­άν δέν φύ­γης ἔ­ξω ἀπ᾽ τό Ἱ­ε­ρό, ἐ­γώ δέν πά­ω στήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη νά (τήν) ἀ­νοί­ξω, οὔ­τε στήν ἁ­γί­α Τρά­πε­ζα νά πά­ρω τό Εὐ­αγ­γέ­λιο καί νά πῶ τό Εὐ­αγ­γέ­λιο στήν Ὡ­ραί­α Πύ­λη”.

Κρίσιμα σημεῖα στό διάλογο μέ τήν ρωμαιοκαθολική ὁμολογία (IV)

Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος

ΚΡΙΣΙΜΑ ΣΗΜΕΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΜΕ ΤΗΝ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ (ΙV)

Θεολογικές διατυπώσεις και “ενότητα της ποικιλίας”!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ’ ΜΕΡΟΣ ΕΔΩ

Οι Ρωμαιοκαθολικοί, όπως θα φανεί παρακάτω έχουν εξελίξει την τακτική “δολιοφθοράς” των θεολογικών και δογματικών όρων με την ποικιλία διατυπώσεων και την αναβάθμισή των όρων αυτών σε πολιτισμικές διαφορές! Και το χειρότερο όλων είναι ότι όπως φαίνεται έχουν πλήρη συνείδηση του τι κάνουν και γιατί.

Αυτό αποδεικνύεται από μιά παλαιότερη δήλωση του κοιμηθέντος καρδιναλίου J. Willebrands, Προέδρου, τότε, της Γραμματείας του Βατικανού γιά την ενότητα των Χριστιανών (Περιοδικό “Θεολογία”, τεύχος Β’, Απρ. – Ιουν. 1982, Μέρος Δ’, σελ. 433-445).

Ο Willebrands υποστήριξε την “αναγκαιότητα ανατολής νέας αποκαλυπτικής εποχής προκειμένου να καταστή δυνατή η επίτευξις της ενώσεως των δύο Εκκλησιών, αι οποίαι έχουν κληθή να ζήσουν εις διαφορετικά ιστορικά και πολιτιστικά περιβάλλοντα. Αι Εκκλησίαι μας, ενώ έλαβαν την αυτήν πίστιν, ανέπτυξαν κατά διαφορετικούς τρόπους αυτόν τον χριστιανικόν πλούτον και η κληρονομία η οποία μας παρεδόθη υπό των Αποστόλων εγένετο δεκτή κατά ποικίλους τρόπους, συμφώνως προς την ποικιλίαν αντιλήψεως των τρόπων ζωής…

Δεν είναι, λοιπόν, εκπληκτικόν το γεγονός, ότι ωρισμέναι όψεις του αποκεκαλυμμένου μυστηρίου ήσαν ενίοτε πληρέστερον κατανοηταί και επαρουσιάζοντο κατά καλύτερον τρόπον από τους μεν παρά από τους δε, ούτως ώστε να πρέπει να θεωρήσωμεν αυτάς διαφόρους θεολογικάς διατυπώσεις, ως συμπληρωματικάς μάλλον ή ως αντιθέτους…δυνάμεθα να εμπλουτίσωμεν οι μεν τους δε και να αφεθώμεν να οδηγηθώμεν υπό του Πνεύματος προς ολόκληρον την αλήθειαν”!!!

Δηλαδή, να εμπλουτήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι την δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας, επί παραδείγματι για το Φιλιόκβε, θεωρώντας την παπική ερμηνεία ως διαφορετική διατύπωση, συμπληρωματική της μίας και μόνης αλήθειας που μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος, δοξολογώντας το Άγιο Πνεύμα που μας χάρισε αυτήν την ιστορική και πολιτισμική ιδιαιτερότητα στην ερμηνεία του δόγματος της εκπορεύσεως του Αγ. Πνεύματος και έχοντας υποβιβάσει την μία αλήθεια του Χριστού, που δεν διαιρείται, σε μία πιθανή εκδοχή εκ των δύο και να περιμένουμε την καθοδήγησή μας σε ολόκληρη την αλήθεια. Ποιανού την αλήθεια; Του Τάγκαλου και όχι του Κυρίου, κατά τον άγιο Παΐσιο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εφαρμογής της παραπάνω παπικής πλάνης που ξεπερνά τα όρια της βλασφημίας του Αγ. Πνεύματος, αναφέρει ο μακαριστός Μητροπολίτης Δράμας, κυρός Διονύσιος, (Διονυσίου Κ. Κυρατσού, Μητροπολίτου Δράμας, “Ο Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης και η Δύση – Η Λατινική Εκκλησία και οι καινοτομίες της”, Διατριβή επί Διδακτορία, Θεσσαλονίκη 1993, σελ. 121-122), αναλύοντας τη διακήρυξη της “Ρωμαϊκής Κατηχήσεως” (Πάπα Πίου Ε’, 1566). Στο κείμενο αυτό διακηρύσσεται, μεταξύ άλλων, πως ” με το Χρίσμα τελειούται το Βάπτισμα” καθώς και ότι το Χρίσμα ” πρέπει να αναβάλλεται γιά τα νήπια μέχρι να φθάσουν’ στη χρήση του λογικού’ που τοποθετείται μεταξύ των 7 και των 12 ετών”.

Κυριακή Ζ Ματθαίου .Ἑρμηνεία τῆς ἀποστολικῆς περικοπῆς ἀπό τόν Ἱερό Χρυσόστομο

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ [:Ρωμ. 15,1-7]

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΠΕΡΙΚΟΠΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ

Αφού, λοιπόν, ο Παύλος απέδωσε την δοξολογία προς τον Θεό, πάλι από την ευχή προχωρεί σε παραίνεση, στρέφοντας τον λόγο στους πιο δυνατούς κατά την πίστη και λέγοντας τα εξής: «Ὀφείλομεν δὲ ἡμεῖς οἱ δυνατοὶ τὰ ἀσθενήματα τῶν ἀδυνάτων βαστάζειν, καὶ μὴ ἑαυτοῖς ἀρέσκειν(:Οφείλουμε εμείς οι δυνατοί στην πίστη και στην αρετή να δείχνουμε ανεκτικότητα και συμπάθεια στις αδυναμίες των αδυνάτων στην πίστη ανθρώπων και να μην κάνουμε εκείνα που αρέσουν στον εαυτό μας)»[Ρωμ.15,1].

Είδες πώς εξύψωσε αυτούς με τους επαίνους, όχι με το να τους πει μόνο δυνατούς, αλλά και με το να τους τοποθετήσει μαζί με τον εαυτό του; Και όχι μόνο έτσι, αλλά και τους παρακινεί πάλι με το χρήσιμο και το ευχάριστο. «Γιατί εσύ βέβαια είσαι δυνατός», λέγει, «και όταν δείχνεις συγκατάβαση δεν βλάπτεσαι καθόλου αλλά σε εκείνον ο κίνδυνος είναι για τα χειρότερα κακά, αν δεν βαστάζεται». Και δεν είπε «να βαστάζουμε τους αδυνάτους», αλλά «τις αδυναμίες των αδυνάτων ανθρώπων», για να παρακινήσει και να οδηγήσει τον δυνατό σε ευσπλαχνία, όπως και αλλού λέγει: «Ἐὰν καὶ προληφθῇ ἄνθρωπος ἔν τινι παραπτώματι, ὑμεῖς οἱ πνευματικοὶ καταρτίζετε τὸν τοιοῦτον ἐν πνεύματι πρᾳότητος(:Εάν από αδυναμία πέσει ένας άνθρωπος σε κάποιο αμάρτημα, εσείς που είστε πνευματικά ισχυροί, να τον διορθώνετε και να τον παιδαγωγείτε με πνεύμα πραότητας)»[Γαλ.6,1].

Έγινες δυνατός; Απόδωσε την αμοιβή στον Θεό που σε έκανε τέτοιον και θα την αποδώσεις, αν διορθώνεις την ασθένεια του αρρώστου. Καθόσον και εμείς ήμασταν ασθενείς, αλλά γίναμε δυνατοί από τη θεία χάρη. Και αυτό δεν πρέπει να το κάνεις μόνο στην περίπτωση αυτή, αλλά και σε εκείνους που πάσχουν από διαφορετική αρρώστια, όπως αν κάποιος είναι οξύθυμος, αν είναι υβριστής, αν έχει κάποιο άλλο παρόμοιο ελάττωμα, να τον βαστάζεις.

Οἱ ἐφήμεροι κλυδωνισμοὶ τῆς Ἐκκλησίας

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ἀπὸ τὰ ἔργα τῶν ἀντίχριστων ἀνθρώπων δὲν κινδυνεύει ἡ Ἐκκλησία. Οἱ πιστοί, βέβαια, περνοῦν δοκιμασίες, χωρὶς νὰ ἀπογοητεύονται. Ἀνησυχοῦν γιὰ τὴν κακότητα ἐκείνων καὶ ἐνοχλοῦνται, γιατί ἐκεῖ ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εὐγνωμονοῦν τὴν Ἐκκλησία, τὴ διώκουν καὶ πιστεύουν ὅτι θὰ τὴν περιθωριοποιήσουν, γιὰ νὰ μὴ ἐπηρεάζει τὸ λαό! Μάταια ὅμως κοπιάζουν. Ὅσο ἐκεῖνοι κτυποῦν, τόσο λαμπρύνεται ἡ Ἐκκλησία. Φανερώνεται ὅτι εἶναι ἀνίκητη κι ἂς νομίζουν οἱ πολέμιοί της ὅτι πλησιάζει τὸ τέλος της. Τελικὰ αὐτοὶ παρέρχονται, λησμονοῦνται καὶ ἡ Ἐκκλησία συνεχίζει τὸ σωτήριο ἔργο της.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἔλεγε σχετικά: Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη ἡ νικήσασα τὸ θάνατο. Ἡ πίστη μας εἶναι ἡ νίκη τοῦ Χριστοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ νίκησε μέχρι τώρα ὅλους τοὺς ἐσωτερικοὺς καὶ ἐξωτερικοὺς ἐχθρούς. Χιλιάδες φορὲς στοὺς αἰῶνες ποὺ πέρασαν, νόμισαν οἱ ἄνθρωποι ὅτι τὸ... σκάφος τῆς Ὀρθοδοξίας θὰ βουλιάξει. Μὰ οὔτε βούλιαξε οὔτε καὶ θὰ βουλιάξει. Εἶναι τέτοιο τὸ σκαρὶ καὶ τέτοιος ὁ Τιμονιέρης, ποὺ εἶναι ἀδύνατο νὰ βουλιάξει».

Ὁ Θεὸς ὅλα τὰ ἀνέχεται, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μαγεία... μακριά!

Ο Άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης ελεγε:

-Εχουμε πήξει στον σατανισμό!!

Δεν ξέρεις ποιός μένει δίπλα σου και σε ποιούς ανάμεσα περπατάς....

Κάποτε παρακαλούσα θερμά τον Κύριο για μια ξαδέλφη μου, που είχε μπλέξει με την μαγεία.

Ξεπέρασα κάθε όριο, παρακαλώντας:

- ''Χριστέ μου, για το Αίμα που έχυσες πάνω στον Σταυρό, ελέησε και αυτήν την ψυχή!''

Έφαγα τότε έναν μπάτσο, που ήταν όλος δικός μου.

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ

ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ-ΟΡΘΡΟΣ-ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΑΓ. ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΙΟΥ
https://www.youtube.com/live/y-ulOmtnwtA?si=qDuWGt3XvXdL1xWI

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος κρατῶντας τὴν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος.

Ο Άγιος Παΐσιος μπροστά στο λιθόκτιστο προσκυνητάρι της Κουτλουμουσιανης Σκήτης του Αγίου Παντελεήμονος,κρατώντας την εικόνα του Αγίου Παντελεήμονος.

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2024/07/blog-post_355.html

10 Αὐγούστου. Λαυρεντίου ἀρχιδιακόνου καὶ μάρτυρος. Ξύστου ἐπισκόπου Ῥώμης τοῦ ἐξ Ἀθηνῶν (†258). Ἁγιογραφικό ανάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας, Σαββάτου ζ´ ἑβδ. ἐπιστολῶν (Ῥωμ. ιβ´ 1-3).

Ρωμ. 12,1          Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν,

Ρωμ. 12,1                  Σας παρακαλώ, λοιπόν, αδελφοί, και σας εξορκίζω εν ονόματι της στοργής και της ευσπλαγχνίας, που δεικνύει εις ημάς ο Θεός, να καταστήσετε και να παρυσιάσετε, σαν άλλοι ιερείς με θυσιαστήριον, τον ευατόν σας, τα σώματά σας, θυσίαν ζωντανήν, αγίαν, ευάρεστον στον Θεόν, η οποία αποτελεί έτσι την πράγματι ορθήν και πνευματικήν λατρείαν σας, αξίαν του λογικού σας.