Περί τοῦ σκοποῦ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα καί περί διάκρισης, Ἀββᾶ Κασσιανοῦ, Φιλοκαλία 1.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Περί τοῦ σκοποῦ τοῦ πνευματικοῦ ἀγῶνα καί περί διάκρισης, Ἀββᾶ Κασσιανοῦ, Φιλοκαλία 1.Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 2-6-2013 (Σύναξη Κυριακῆς)
http://www.hristospanagia.gr

«Ποιός εἶναι ὁ Θεός καί ποιός ὁ ἄνθρωπος» Πατερική Θεολογία, 16ο Μέρος, Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ἀκοῦστε τήν ὁμιλία ἐδῶ:«Ποιός εἶναι ὁ Θεός καί ποιός ὁ ἄνθρωπος»

Πατερική Θεολογία, 16ο Μέρος

Ὁμιλία στίς 15-11-2014

Συνεχίζουμε μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ τήν Πατερική Θεολογία τοῦ π. Ἰωάννου τοῦ Ρωμανίδου καί ἔχουμε ἕνα κεφάλαιο πού ἐπιγράφεται: «Ποιός εἶναι ὁ Θεός καί ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος». Λέγαμε τήν προηγούμενη φορά ὅτι εἶναι βασικό – βασικότατο ἀξίωμα ἡ θέση -ἄς τό ποῦμε ἔτσι- τῶν Πατέρων, ὅτι δέν ὑπάρχει καμία ὁμοιότητα μεταξύ Θεοῦ καί κτισμάτων. Δέν ἔχουμε οὔτε λέξεις γιά νά περιγράψουμε τόν Θεό, οὔτε μποροῦμε μέ κάτι νά παρομοιάσουμε τόν Θεό. Ἄν τό κάνει αὐτό κανείς, τότε εἶναι στό δρόμο τῆς εἰδωλολατρίας. Οἱ εἰδωλολάτρες ταυτίζουν τόν Θεό μέ κάποια πράγματα, μέ κάποια εἴδωλα. Γι’ αὐτό καί οἱ ἀρχαῖοι εἰδωλολάτρες εἶχαν τά ἀγάλματα. Καί οἱ εἰκονομάχοι εἶχαν παρεξηγήσει τούς Ὀρθοδόξους κατηγορῶντας τους ὅτι εἶναι εἰδωλολάτρες, ἐπειδή προσκυνοῦν τίς εἰκόνες.

Ἀλλά δέν προσκυνοῦμε τίς εἰκόνες ὡς εἴδωλα, δέν ταυτίζουμε τήν εἰκόνα, τό ξύλο, μέ τόν Θεό, ἀλλά «ἡ τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει», ὅπως μᾶς εἶπε ὁ Μέγας Βασίλειος καί τό υἱοθέτησαν καί οἱ ἄλλοι Ἅγιοι Πατέρες τῆς 7^ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Γιά ἄλλον λόγο τό εἶχε πεῖ ὁ Μέγας Βασίλειος ἀλλά τό υἱοθέτησαν καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες, γιά νά ἐκφράσουν τήν ἀλήθεια ὅτι, ὅταν κανείς προσκυνάει μιά εἰκόνα, δέν προσκυνάει τό χρῶμα, τό ξύλο, τό ὑλικό μέ τό ὁποῖο εἶναι κατασκευασμένη οὔτε τό ταυτίζει αὐτό τό ὑλικό μέ τόν Θεό, ἀλλά τιμᾶ τό εἰκονιζόμενο πρόσωπο. Θεωροῦμε ὅτι ὁ εἰκονιζόμενος εἶναι παρών στήν εἰκόνα του χαρισματικῶς, δηλαδή μέ τή θεία του χάρη.

«Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιναὐτήν»

Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κρονστάνδης

«Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν»(Ματθ. Ια΄ :12). ἄν δέν ἀγωνιζόμαστε καθημερινά νά κατανικήσουμε τά πάθη μας, πού μᾶς ἐναντιώνονται, καί νάβάλουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ στήν καρδιά μας, τότε τά πάθη αὐτά θά μᾶς καταβάλουν βίαια καί δυναστικά καί θά μποῦν στήνψυχή μας σάν κλέφτες καί ληστές.

Ἡ ἀγάπη μας γιά τίς οὐράνιες εὐλογίες ὁλοένα θά λιγοστεύει καί ἡ προσκόλλησή μας στά ἐγκόσμια ἀγαθά θά αὐξάνει.

Ἡ ἀγάπη μας γιά τό Θεό καί τόν πλησίον θά λιγοστεύει κι αὐτή. Τήν ἀνάπαυση τῆς συνείδησης καί τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς θά τίς νιώθουμε ὅλο καί πιό σπάνια.

Πρέπει ν᾿ ἀγωνιζόμαστε γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς, γιατί εἶναι πολυτιμότερη ἀπ᾿ ὁτιδήποτε ἄλλο στόν κόσμο. Ὅλα τά ἐπίγεια πρέπει νά τά λογαριάζουμε σάν σκύβαλα, σάν φαντάσματα, ἐνῶ ὅλα τά οὐράνια καί κυρίως τόν ἴδιο τόν Κύριο, νά τά θεωροῦμε σάν τά μόνα ἀληθινά, αἰώνια, ὑπερευλογημένα καί ἀναλλοίωτα.

Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης: «Μέ ὅ,τι σχετίζεσαι ἀπ᾿ αὐτό καί ἐπηρεάζεσαι»

 Κάποτε ἀνέφερα στὸν Γέροντα τὴ γνώμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου ὅτι «ἡ σφοδρὴ ἐπιθυμία τῆς ἀρετῆς ὁδηγεῖ στὴν πραγματοποίηση τῆς ἐπιθυμίας». 

Μόλις τὸ ἄκουσε, τὸ πρόσωπό του φωτίσθηκε ἀπὸ χαρὰ καὶ μοῦ εἶπε: 

«Εἶναι σπουδαῖο αὐτό. Κι ἐγὼ τὰ ἴδια λέω στοὺς ἀνθρώπους: Μὲ ὅ,τι σχετίζεσαι ἀπ᾿ αὐτὸ καὶ ἐπηρεάζεσαι: ἕνα κακὸ βιβλίο σοῦ κάνει κακό, 

ἕνα καλὸ βιβλίο σὲ ὠφελεῖ.

Ἡ ἀγάπη “φονεύει” τόν φόνο (Ἀρχ. Κύριλλος Κωστόπουλος, Ἱεροκήρυκας Ἱ. Μ. Πατρῶν)

Ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ «τὶ» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ: «Ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστί».[i] Ὅταν τὸ δημιούργημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἄνθρωπος, ζῆ «ἐν τῷ Θεῷ», τότε ἀποκτᾶ τὸ χάρισμα τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν συνάνθρωπο. Καὶ τοῦτο γιατὶ ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ συνεκτικὴ ἐκείνη δύναμη, ἡ ὁποία συγκρατεῖ καὶ ὁδηγεῖ τὰ πάντα σὲ μία ἁρμονικὴ συμπόρευση καὶ κοινωνία. Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει: «Τὸ γὰρ πάντων αἴτιον τῶν κακῶν, τὸ μὴ εἶναι ἀγάπην».[ii] Καὶ ὁ Μ. Βασίλειος συμπερασματικῶς ἀποφαίνεται: «Εἰ γὰρ ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν, ὁ τὴν ἀγάπην οὐκ ἔχων τῆς θείας ἐστέρηται χάριτος».[iii]

Eἶναι πλέον βεβαιωμένο ὅτι ὁ σημερινὸς μηδενιστικὸς πολιτισμός μας ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὸ περιθώριο, στὸ κλείσιμο στὸν ἑαυτόν του, στὴν βία τὴν φονικὴ κατὰ τοῦ πλησίον ἢ στὴν κατάθλιψη. Τὸ «ἐγὼ» τὸ ἀντιλαμβάνεται ὡς ἄτομο – ἀτομικότητα. Κυρίως στὸν χῶρο τῆς κοινωνιολογίας καὶ τῆς πολιτικῆς τὸ «ἐγὼ» ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀριθμητικῆς ἀτομικότητος. Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἐντάσσεται στὴν ἀπρόσωπη κοινωνικὴ μονάδα, χωρὶς νὰ  ἀντιλαμβάνεται τὴν σχέση της μὲ τὸν «ἄλλον».

Ὁ ἄνθρωπος, ὅμως, ὁ ὁποῖος κοινωνεῖ μὲ τὸν Προσωπικὸ Τριαδικὸ Θεό, δικαιώνεται ὡς ὀντότητα, ὅταν ἔχη ἄμεση ἀγαπητικὴ σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο, μὲ τὸν «ἄλλον», ἀφοῦ εἶναι πρόσωπο, ὅποιας ἡλικίας κι ἂν εἶναι ὁ «ἄλλος».

Πῶς θά καλλιεργήσουμε τήν ὑπακοή στά παιδιά; (Ἐπίσκ. Εἰρηναῖος, Αἰκατερίνμπουργκ καί Ἰρμπίτσκ)

Υπακοή είναι η υποταγή της θελήσεώς μας στη θέληση κάποιου άλλου. Αλλά για να υποτάξω τη θέλησή μου στη θέληση του άλλου, πρέπει να τον σέβομαι. Και επιπλέον πρέπει να τον αγαπώ, για να μπορώ να τον ακολουθήσω.

Η ισχυρότερη δύναμη της ψυχής είναι η θέληση! Αυτή κυριαρχεί πάνω σ’ όλες τις ψυχικές δυνάμεις του ανθρώπου. Αυτό που θέλουμε, αυτό και σκεφτόμαστε, αυτό λέμε, αυτό κάνουμε. Ο Θεός μας έδωσε την ψυχική αυτή δύναμη για να θέλουμε και να κάνουμε μόνο το καλό, ενώ αντίθετα να μισούμε και ν’ αποστρεφόμαστε το κακό. Αλλά η θέλησή μας αδυνάτισε εξαιτίας της αμαρτίας, και κλίνει περισσότερο προς το κακό. Αν και γνωρίζουμε το καλό, δεν έχουμε τη δύναμη ούτε να το θέλουμε με σταθερότητα, ούτε και να το κάνουμε. «Ού γάρ ο θέλω ποιώ αγαθόν, άλλ’ ο ού θέλω κακόν τούτο πράσσω» (Ρωμ. 7:19).

Η εξασθένηση αυτή της καλής θελήσεως είναι αποτέλεσμα της προπατορικής αμαρτίας, όπως και η ιδιοτροπία και το πείσμα, που πρέπει από την παιδική ηλικία να δαμαστούν και να ξεριζωθούν.

Τά Πρωτόκολλα τῶν Σοφῶν τῆς Σιών, ὁ Σιωνισμός, ὁ Ἀντίχριστος καί ὁ πειρασμός τῶν Χριστιανῶν.

…Ο Αντίχριστος θα κρατάει στα χέρια του όλη την κοσμική δύναμη. Όλη την κοσμική δύναμη. Αρχές και εξουσίες στα χέρια του θα είναι. Ο δικαστικός κόσμος, οι τράπεζες, οι άρχοντες, οι στρατιωτικοί, οι πάντες στα χέρια του θα είναι. Θα κρατάει πάσα κοσμικήν εξουσία. …

…Το θέμα είναι ότι ο Σιωνισμός είναι ο κατεξοχήν πρόδρομος του Αντιχρίστου. Θα λέγαμε, εν ευρεία εννοία, είναι ο Ψευδοπροφήτης. Λέω ‘εν ευρεία εννοία’ διότι ο Ψευδοπροφήτης, όπως σας είπα προηγουμένως, είναι συγκεκριμένο πρόσωπο. Ο Σιωνισμός θα φέρει τον Αντίχριστο. Ναι. Διότι Εβραίος θα είναι ο Αντίχριστος …

…Γιατί εμείς οι Χριστιανοί που επιτέλους δεν είμεθα μία αμελητέα δύναμις, μία αμελητέα ποσότης, γιατί να αφήνουμε στα χέρια των αντιθέων αυτήν την κοσμική εξουσία και να μην την αναλάβουμε εμείς; Αυτός είναι ο πειρασμός….

…Όμως ο Χριστιανισμός δεν μπορεί να είναι μία κοσμική εξουσία αλλά ο Χριστιανισμός έρχεται να αποσπάσει από τον διαβολοκρατούμενο κόσμο ανθρώπινες ψυχές για να τις σώσει, να τους κάνει Αγίους. Τίποτε άλλο….

…Το Ευαγγέλιο ήδη εχάραξε την πορεία της Εκκλησίας μέσα στην ιστορία, ότι η Εκκλησία θα είναι πάντοτε Διωκομένη…. 

 Ομιλία μακαριστού Γέροντος π. Αθανασίου Μυτιληναίου (1927 – 2006)

Ψαλμός 65, 6.«Ὁ μεταστρέφων τήν θάλασσαν εἰς ξηράν, ἐν ποταμῷ διελεύσονται ποδί. ἐκεῖ εὐφρανθησόμεθα ἐπ᾿ αὐτῷ».Ψαλ.65, στίχ. 6. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης

Ψαλμός 65, 6.«Ὁ μεταστρέφων τήν θάλασσαν εἰς ξηράν, ἐν ποταμῷ διελεύσονται ποδί. ἐκεῖ εὐφρανθησόμεθα ἐπ᾿ αὐτῷ».Ψαλ.65, στίχ. 6. Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης Ὁμιλία τοῦ π. Σάββα στίς 2-4-2017(Κήρυγμα στήν ἀγρυπνία) 

Ἱ.Μ. Ἁγίας Τριάδος Ἐδέσσης
http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ Σιωνίτης Ὑμνωδός...Πατριάρχου Ἱεροσολύμων Κυρίλλου, ἕτος 1855...Στό παρεκκλήσιο τοῦ διαμερισμοῦ τῶν ἱματίων τοῦ Χριστοῦ ψάλλουμε τά τροπάρια

Ὅταν ἔρχονται λογισμοί …

http://omothimadon.gr/?p=39795