Εὐχή καί φωτισμός τοῦ νοῦ

ΕΥΧΗ ΚΑΙ ΦΩΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ

Ἐρώτησε κάποιος τόν Ἀββᾶ Φιλήμονα, μέ ποιό τρόπο μπορεῖ ἕνας χριστιανός, ποῦ ζῆ μέσα στόν κόσμο, ν᾿ ἀποκτήση καθαρό νοῦ, ὅπως ὁ ἴδιος, κι ἐκεῖνος ἀπήντησε: «Ὕπαγε, πόνησον. Κόπου γάρ χρεία καί πόνου καρδίας» (Ἀββᾶ Φιλήμονος, Λόγος περί τοῦ ἀββᾶ Φιλήμονος, Φιλοκαλία.., τ. Β΄, σελ. 320). Ἡ καθαρότης τοῦ νοῦ συνεπάγεται τήν ἐνοίκησι τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ ἐντός τῆς καρδιᾶς μας. Γιά τήν ἐπίτευξι ὅμως τῆς καθαρότητος, ἀπαιτεῖται πόνος, κόπος καί μόχθος πολύς. Ἄν γιά τήν ἀπόκτησι τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν καταβάλλεται τόση προσπάθεια καί ἀγωνία, πόσο μᾶλλον γιά τά πνευματικά;

Ἡ ἔναρξις τῆς πνευματικῆς προκοπῆς θά γίνη μέ τήν ἀπόταξιν τοῦ οἰκείου θελήματος καί τήν ἔνταξιν εἰς Γέροντα ἀπλανῆ, ὅστις θά ὁδηγήση αὐτόν εἰς τήν ὁδόν τῆς στενῆς διαγωγῆς, εἰς τήν τελείαν καθαρότητα τοῦ νοῦ, τόν φωτισμόν καί τήν τελειωσιν, ἤτοι, τήν θέωσιν.

Ἄρα, μετά τήν ὑπακοή στίς Εὐαγγελικές ἐντολές καί ἀποκοπή τοῦ ἁμαρτωλοῦ θελήματός μας, θά πρέπει, μέ τήν Χάρι τῆς Εὐχῆς, νά ἀποκτήσουμε τό πένθος, τήν μετάνοια, τήν συντριβή καί τό ταπεινό φρόνημα.

Νά εἴμαστε δυνατοί στούς πειρασμούς τῆς ζωῆς. (Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος)

 

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΣΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

“Ἄς μήν ἀνησυχοῦμε λοιπόν, ἄς μήν ἀδημονοῦμε ὅταν μᾶς ἔρχονται πειρασμοί. Γιατί, ἄν ὁ χρυσοχόος γνωρίζει πόσο χρόνο πρέπει ν’ ἀφήσει τό χρυσάφι στό καμίνι καί πότε νά τό βγάλει καί δέν τό ἀφήνει νά μένει στή φωτιά μέχρι νά καταστραφεῖ καί νά κατακαεῖ, πολύ περισσότερο τό ξέρει αὐτό ὁ Θεός καί, ὅταν δεῖ ὅτι γίναμε πιό καθαροί, μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τούς πειρασμούς, ὥστε νά μήν ἀνατραποῦμε καί πέσουμε ἀπό τό πλῆθος τῶν κακῶν. Ἄς μή δυσανασχετοῦμε λοιπόν, ἄς μή γινόμαστε μικρόψυχοι ὅταν μᾶς ἔρθει κάτι ἀπό τά ἀπροσδόκητα, ἀλλά ἄς ἀφήνουμε αὐτόν πού τά ξέρει καλά αὐτά νά δοκιμάζει στή φωτιά τήν ψυχή μας, ὅσο καιρό θέλει. Γιατί τό κάνει αὐτό γιά τό συμφέρον καί τό κέρδος ἐκείνων πού δοκιμάζονται.

Ἕνα παράδειγμα πνευματικῆς σοφίας. Γέροντος Κλεόπα Ἡλιέ

Ἕνα παράδειγμα πνευματικῆς σοφίας.

 Ἐκλεκτές διηγήσεις καί προσευχές γιά μικρά παιδιά

Μοναχοῦ Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου

Τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ εἶναι τό πανάγαθο, πανάγιο, παντοδύναμο, πάνσοφο καί πάμφωτο Πνεῦμα, τό ὁποῖον φωτίζει τόν ἄνθρωπο πού ἔρχεται στόν κόσμο. Εἶναι τό Πνεῦμα πού φέρει φῶς στόν νοῦ τοῦ κάθε ἀνθρώπου, πού βαπτίζεται στό Ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
Ἐμεῖς ἀπό τό ἱερό Βάπτισμα ἀνήκουμε στήν ζῶσα Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Δέν λέγει ἔτσι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος; Ἐσεῖς εἶσθε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ κατοικεῖ μέσα σας. Ὅταν ἔχουμε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τότε ὁ νοῦς μας εἶναι φωτεινός καί ἔχουμε ἀγαθούς λογισμούς.
Ὄντως αὐτό τό Πνεῦμα τοῦ φωτός καί τῆς ἁγιωσύνης ἀπομακρύνεται ἀπό ἐμᾶς ὅταν τό στενοχωροῦμε. Μέ κάτι πού στενοχωρούμεθα ἐμεῖς, στενοχωροῦμε ταυτόχρονα καί τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τό διώχνουμε ἀπό ἐπάνω μας.
Ἐμεῖς διώχνουμε τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἀπό ἐπάνω μας μέ τίς ἁμαρτίες μας. Μπορεῖ νά μείνη σ᾿ἕνα σκοτεινό τόπο τό φῶς; Ὄχι, βέβαια. Ἔτσι καί τό Ἅγιο Πνεῦμα δέν μπορεῖ νά μείνη ἐκεῖ ὅπου γίνονται τά ἔργα  τοῦ σκότους, διότι ὁ Χριστός εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ φωτός.

Ο ΓΕΡΩΝ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ. " «Ψάξε νά βρεῖς πού ἔχεις χαμένο τό πετραχήλι σου»"

Ζούσε στη Νέα Σκήτη ένας σοφός Γέρων, ο Γέρων Δημόκριτος, ο οποίος είχε ιατρικές γνώσεις και ήταν ωφέλιμος στην περιοχή και διακονούσε ως ιατρός. Τον επισκέφθηκε μια μέρα ένας Μοναχός ολίγον επιπόλαιος, ολίγον απρόσεκτος, και του είπε: 

«Γέροντα, έμαθες ότι στη Μονή των Ιβήρων κινείται η κανδήλα της Παναγίας καθημερινή ημέρα και μπορεί να συμβεί κανένα κακό;» Και ο Γέρων, με ωραίο τρόπο και σοφό, του απάντησε: «Εσύ την κουνάς την καντήλα». Εννοούσε ότι αν προμηνύεται από την Παναγία μας κάποιο κακό, υπεύθυνοι είμαστε μόνο εμείς και όχι ο αέρας.

Ένας άλλος είπε στον Γέροντα Δημόκριτο:

Προορατικό χάρισμα,μέρος β΄ (τελευταῖο)

Κεφ. 12ο: μέρος β΄ (τελευταῖο)

Ἐρωτᾶ κάπου ἡ Ἁγία Γραφή· «Τίς γάρ οἶδεν ἀνθρώπων τά τοῦ ἀνθρώπου;» (Α΄ Κορ. β΄: 11). Πράγματι. Ποιός ἄνθρωπος μπορεῖ νά γνωρίζη τίς μυστικές σκέψεις καί διαθέσεις τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου; «Ἡ ψυχή τοῦ διπλανοῦ σου», εἶπε ἕνας Γέροντας, «ὁμοιάζει μέ σκοτεινό δάσος». Μόνο ὁ Θεός ἐρευνᾶ τά βάθη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς. Καί μόνο οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι θεοφόροι μποροῦν νά ἔχουν τέτοια ἱκανότητα. 

Ὥρισμένοι ἐπισκέπτες ἤθελαν νά προσφέρουν κάποιο δῶρο στόν ἀγαπητό τους στάρετς. Κάποια κόρη πού τήν εἶχε ὁδηγήσει στήν Ὄπτινα μία συγγενής της μοναχή, ἐνῶ περίμενε νά βγῆ ὁ π. Ἀμβρόσιος γιά τήν κοινή εὐλογία βρέθηκε σ᾿ ἕνα δίλημμα. Κρατοῦσε στό χέρι της καραμέλλες καί σκεπτόταν νά τίς δώση στόν στάρετς. Δέν τίς εἶχε ὅμως τυλιγμένες ἤ τοποθετημένες σέ κουτί καί ντρεπόταν νά τίς προσφέρη ἔτσι. « Νά τίς δώσω ἤ νά μή τίς δώσω;» συλλογιζόταν. Τήν ἔβγαλε ὅμως ἀπό τήν δυσκολία ὁ ἴδιος ὁ στάρετς. Μόλις ἐμφανίσθηκε, γονάτισαν ὅλοι καί περίμεναν τήν εὐλογία του. Ἐκεῖνος πέρασε τότε καί ἀπό μπροστά της, στάθηκε λίγο καί χωρίς νά πῆ τίποτε πῆρε ἀπό τό χέρι της τίς καραμέλλες καί συνέχισε τόν δρόμο του. Ὁ καθένας μας φαντάζεται τόν θαυμασμό πού προκάλεσε σ᾿ αὐτήν ἡ ἐνέργειά του. «Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, μονολογοῦσε, ὅλα μποροῦν νά τά γνωρίσουν. Ἀκόμη καί τίς σκέψεις μας».

Οἱ πέντε ὁδοί μετανοίας. Ἀπό τίς προσωπικές σημειώσεις τοῦ γέροντα Γαβριήλ

ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΟΔΟΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ. ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΓΑΒΡΙΗΛ......

Οδοί μετανοίας.

Πολλούς τρόπους μετανοίας μας χάρισε ο Θεός για να σωθούμε. Να επιδοθούμε περισσότερο σε όποιο τρόπο ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία μας και τις ικανότητές μας.

Πρώτος δρόμος μετανοίας είναι η αυτοκαταδίκη, η ομολογία των αμαρτιών μας. Καταδικάζεις τον εαυτό σου; Ομολογείς την αμαρτία σου; Ο Θεός σε απαλλάσσει από την αμαρτία. Εξομολογήθηκες με συναίσθηση την αμαρτία; εξάλειψες την αμαρτία.

Δεύτερος δρόμος μετανοίας είναι το πένθος και τα δάκρυα για τις αμαρτίες μας. Πένθησε και εξαλείφεις την αμαρτία. Αφορμή ζητά από σένα ο Θεός για να σου δώσει θησαυρό σωτηρίας. Στέναξε, όχι διότι αμάρτησες, αλλά διότι λύπησες τον Θεό σου.

Ἡ καθημερινή ζωή τῶν μοναχῶν

Χωρίζεται σε 3 μέρη: Οκτώ ώρες για μελέτη και ατομική προσευχή, οκτώ ώρες για εργασία και οκτώ για ανάπαυση.
Η προσευχή είναι δύο ειδών, η ατομική και η κοινή. Η ατομική προσευχή που λέει ο μοναχός από μέσα του είναι συνήθως η φράση «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού ελέησόν με» όπου την λέει παράλληλα με το κομποσκοίνι του.
Η Κοινή Προσευχή είναι οι Ακολουθίες του Μεσονυκτίου, του Όρθρου, της Θείας Λειτουργίας, των Ωρών, του Απόδειπνου και του Εσπερινού. Οι αγρυπνίες τις Κυριακές και τις ημέρες των εορτών διαρκούν περισσότερες ώρες ώστε οι ώρες προσευχής των μοναχών να αυξάνονται.

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ ΤΡΙΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ (ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ) ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ." Ὁ Κύριος δέν ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους στό σταυρό πρίν ἀπ’ Αὐτόν. Τούς καλεῖ νά τόν ἀκολουθήσουν, ἀφοῦ ἐκεῖνος πρῶτος κουβάλησε τόν σταυρό. "

Στο σημερινό ευαγγέλιο ο Κύριος, σ’ όλους εκείνους πού επιθυμούν να σωθούν από το θάνατο, προσφέρει το σταυρό, το πιο πικρό φάρμακο για τη θεραπεία τους.

Είπε ο Κύριος: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Μάρκ. η'34). Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, πρέπει ν’ απαρνηθεί τον παλιό και αμαρτωλό εαυτό του, να πάρει πάνω του το σταυρό των θλίψεων και των δοκιμασιών και τότε ας με ακολουθήσει.

Ο Κύριος δεν οδηγεί τούς ανθρώπους στο σταυρό πριν απ’ Αυτόν. Τούς καλεί να τον ακολουθήσουν, αφού  εκείνος πρώτος κουβάλησε τον σταυρό. Προτού κάνει την κλήση αυτή τούς είχε προειδοποιήσει για τα πάθη Του: «... δει τον υιόν του ανθρώπου πολλά παθείν ... και αποκτανθήναι, και μετά τρεις ημέρας αναστήναι» (Μάρκ. η'31). Αυτός είναι ο λόγος πού είπε πώς είναι «η οδός». Έγινε ο πρώτος στα πάθη κι ο πρώτος στη δόξα. Ήρθε για ν’ αποδείξει πώς ολ’ αυτά πού οι άνθρωποι ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατα, είναι δυνατά. Και τα έκανε δυνατά.

Γέροντας Σεραφείμ ὁ Κυθήριος-Ἡγούμενος Λαύρας Ἁγ. Σάββα Παλαιστίνης

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ-ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΛΑΥΡΑΣ ΑΓ.ΣΑΒΒΑ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ. (+1900-2003).

Σταχυολογήματα:

"...παιδί μου καλό, φεύγε μακριά από την κατάκριση διότι....σκοτώνει και

κολάζει τρεις ψυχές,.....αυτόν που κατακρίνει, αυτόν που ακούει ,και αυτόν που κατακρίνεται....", Για κάθε αργό και μάταιο λόγο θα δώσεις λόγο και απολογία στο Θεό, σε παρακαλώ πολύ....., κλείσε το στόμα σου",............

"άνοιξε και κάνε ανάγνωση των Θείων Γραφών, τους βίους των αγίων, μάθε απέξω τα συναξάρια ,που είναι σπουδαία τροφή της ψυχής.....",

"Διώξε την οργή, το θυμό, το μίσος, την μνησικακία.... σαν βρώμικο ρούχο, πέταξέ τα από πάνω σου.....,με ρωτάς πώς..;;;