Ὁ Οὐίλιαμ Ντάλριμπλ καί ἡ μαρτυρία του γιά τόν Ἅγιο Φιλούμενο στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ

O ΟΥΙΛΙΑΜ ΝΤΑΛΡΙΜΠΛ ΚΑΙ Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΦΙΛΟΥΜΕΝΟ ΣΤΟ ΦΡΕΑΡ ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ.

ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ. ΝΑΖΑΡΕΤ, 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1994

Γύρω στο 570 μ.Χ., κι αφού είχε ήδη περιβληθεί το μοναχικό σχήμα στη Μονή του Αγίου Θεοδοσίου, ο Ιωάννης Μόσχος αποσύρθηκε στην έρημο για να περάσει δέκα χρόνια σ’ ένα μοναστήρι χτισμένο σε μια απομακρυσμένη σπηλιά στη Φαράν, βόρεια της Ιερουσαλήμ.

Λέγεται ότι η Φαράν, το σημερινό Έιν Φάρα, είναι το παλιότερο μοναστήρι στην Παλαιστίνη. Το θεμελίωσε στις αρχές του τετάρτου αιώνα ο σπουδαίος βυζαντινός ερημίτης Άγιος Χαρίτων, ο οποίος, απ’ ότι λένε, εγκαταστάθηκε σε μια σπηλιά, πάνω από τα καθάρια νερά μιας πηγής. Γύρω του συγκέντρωσε μια κοινότητα από ομοϊδεάτες του - ασκητές όλοι, οι οποίοι ζούσαν μια ζωή σιωπής, αυτοαναίρεσης και αυστηρής νηστείας, διανθισμένη με πολύωρες προσευχές. Διακόσια χρόνια αργότερα, εκείνο που προσέλκυσε το Μόσχο στο μοναστήρι δεν ήταν τόσο η αρχαιότητά του, όσο η σοφία του ηγουμένου του, του άμπα Κοσμά του Ευνούχου.

῾Ο Ἐρημίτης Μοναχός Σάββας Μπάνκο. Ρουμάνοι Ἁγιορεῖτες μοναχοί

 ῾Ο Ἐρημίτης Μοναχός Σάββας Μπάνκο

 ῾Ο π. Σάββας γεννήθηκε στήν πόλι Ἀλεξάνδρεια τῆς Ρουμανίας στίς 29 Αὐγούστου 1837. Στό βάπτισμά του πῆρε τό ὄνομα Στέφανος. Οἱ γονεῖς του Χρῆστος καί Νόννα ἦσαν Βούλγαροι καί κατοικοῦσαν στό Τύρνοβο τῆς Βουλγαρίας. Λόγῳ τοῦ ἐπισυμβάντος πολέμου μεταξύ Τουρκίας  καί τοῦ τότε σκλαβωμένου ἑλληνικοῦ ῎Εθνους, αὐτοί γιά περισσότερη ἀσφάλεια ἀνεχώρησαν γιά τήν Ρουμανία.
Στην Ρουμανική Σκήτη ἦλθε τό 1859 σέ ἡλικία 22 ἐτῶν. Μεγαλόσχημος ἔγινε τό 1863 και τό 1867 ἐξῆλθε στό ἡσυχαστικό στάδιο ἀγωνιζόμενος μέχρι θανάτου πού συνέβη στίς 20 Σεπτεβρίου 1902. Διακρίθηκε γιά τήν φιλοξενία καί τήν ταπείνωσί του. Τό Κελλί στό ὁποῖο ἀγωνίσθηκε μέ ἄκρα αὐταπάρνησι καί ὑπομονή εἶναι πλησίον τοῦ ἁγιάσματος τοῦ ῾Αγίου Ἀθανασίου τοῦ Ἀθωνίτου  καί ὀνομάζεται μέχρι σήμερα «Τουρλωτή».
῞Οταν τόν ἐπεσκέπτοντο ἀδελφοί στό Κελλί του, προσφερόταν ὁλοκληρωτικά σ᾿ αὐτούς ἀφήνοντας ὅλα τά ἰδικά του καθήκοντα.

Παράταση τῆς Δημόσιας διαβούλευσης ἐπί τοῦ σχεδίου νόμου «Ὀργάνωση τῆς νομικῆς μορφῆς τῶν θρησκευτικῶν κοινοτήτων καί τῶν ἑνώσεών τους στήν Ἑλλάδα»

Στις 29/3/2014 το ιστολόγιό μας ανέδειξε τη δημόσια διαβούλευση επί σχεδίου νόμου του Υπουργείου Παιδείας με θέμα «Οργάνωση της νομικής μορφής των θρησκευτικών κοινοτήτων και των ενώσεων τους στην Ελλάδα».

Το νομοσχέδιο επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο πλαίσιο αναγνώρισης νέων θρησκευτικών κοινοτήτων και ομάδων, διευκολύνοντας ουσιαστικά την επίσημη αναγνώρισή τους. Τότε (29/3/2014) στη δημόσια διαβούλευση δεν υπήρχε ούτε ένα σχόλιο. Σήμερα (4/4/2014) έχουν ήδη υποβληθεί 74 σχόλια και το Υπουργείο έδωσε παράταση μέχρι 11/4/2014 στη διαβούλευση. Είναι χαρακτηριστικό πως στο σχολιασμό συμμετέχουν τόσο ορθόδοξοι θεολόγοι και απλοί πιστοί που εκφράζουν την αγωνία τους για την επιχειρούμενη με αυτό το σχέδιο νόμου νομιμοποίηση ποικίλων θρησκευτικών ομάδων, αιρέσεων και σεκτών όσο και εκπρόσωποι τέτοιων ομάδων οι οποίοι επιχαίρουν για το γεγονός ότι ο Υπουργός επιτέλους διευκολύνει την επίσημη αναγνώρισή τους. Για παράδειγμα Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ σχολιάζει μεταξύ άλλων:

Ὁ πόλεμος, ὁ λιμός καί ἡ ἐπιδημία ὡς σημεῖα

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ , Ο ΛΙΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΗΜΙΑΩΣ ΣΗΜΕΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ.

Αυτές οι τρεις μάστιγες μπορούν να έκληφθούν πρώτιστα ως σύμβολα επειδή ως γεγονότα εξωτερικά εκφράζουν εσωτερικές καταστάσεις της ψυχής και του πνεύματος των ανθρώπων. Καθώς αναφέρει ο απόστολος Ιάκωβος: πόθεν πόλεμοι και μάχαι εν υμίν; Ουκ έντεύθεν εκ των ηδονών υμών των στρατευομένων εν τοις μέλεσιν υμών; (Ίακ. 4, 1). Η εσωτερική θεομαχία καταλήγει σέ ανθρωπομαχία,ο εσωτερικός πόλεμος σέ εξωτερικό. Αυτός είναι ο μυστικός και διαρκής συμβολισμός όλων των πολέμων. Μα ο πόλεμος σαν στιγμιαίο γεγονός μέσα σέ μια  εποχή και σέ συγκεκριμένη γενεά αποτελεί σήμα Θεού για την εποχή και τη γενεά της.

Και αποστελώ εις αυτούς τον λιμόν και τον θάνατον και την μάχαιραν (Ίερ. 24, 10), λέει ό Κύριος, στους σκληροτράχηλους και ανυπότακτους, σέ κείνους πού έχουν σαπίσει από τούς αμαρτωλούς λογισμούς και τις εμπαθείς επιθυμίες....

Ο λιμός σαν σήμα

Γέροντας Ἰάκωβος – Θαῦμα μέ τό λάδι ἀπό τό καντήλι του.

Ο Πανιερώτατος μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος σε μια από τις επισκέψεις του στη Μονή Οσίου Δαυίδ, ως αρχιμανδρίτης τότε, ανέφερε μεταξύ άλλων θαυμάτων που επιτελεί ο Άγιος Γέροντας Ιάκωβος σε Κυπρίους αδελφούς μας, τους οποίους αγαπούσε πολύ, και το εξής θαυμαστό: “Είχα φέρει στην Κύπρο λάδι από το καντήλι του τάφου του Γέροντα. Το 1993 με πήρε στο τηλέφωνο ο εφημέριος του Ιερού Ναού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Λάρνακος, ο π. Παναγιώτης Ζάρος, και μου είπε:
“Πάτερ Νεόφυτε, δεν είμαι καλά. Έχω ένα χρόνιο πρόβλημα υγεία, αλλά δεν το λέω. Έχω ραγάδες στο έντερο και έχω μεγάλη αιμορραγία. Και αυτές τις ημέρες έχω έντονους πόνους και μεγάλη ροή αίματος, και σε παρακαλώ κάνε μια παράκληση στον Άγιο Γεώργιο, που ζεις στο Μοναστήρι του, και στον πατέρα Ιάκωβο να μου δίνουν υπομονή, γιατί πονώ υποφέρω πολύ και φωνάζω και στεναχωριούνται και η παπαδιά και τα παιδιά μου”.

Καί πάλι ὁ κ. Θ. Μπούκας

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην «Εκκλησιαστική Αλήθεια», τη 15θήμερη εφημερίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος, την έκδοση της οποίας είχε την ευθύνη το «Γραφείο Τύπου» της Εκκλησίας με Διευθυντή και αρχισυντάκτη τον εκλιπόντα Ιωάννη Χατζηφώτη.
Περιλαμβάνεται στο 1-16/2/1995 φύλλο της εφημερίδας, στη σελ. 15.

ΚΑΙ ΠΑΛΙ Ο κ. Θ. ΜΠΟΥΚΑΣ
Αιδ. Πρωτ. π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου

Τον τελευταίο καιρό ο κ. Θεοφάνης Μπούκας δραστηριοποιείται και πάλι εναντίον του π. Αλεβιζοπούλου και ζητά την καθαίρεση του, με βάση τον ΝΒ’ κανόνα των Αγίων Αποστόλων, μια και δεν δέχεται «επιστρέφοντα από αμαρτίας»!
Αλλά, όπως φαίνεται από την παρακάτω επιστολή του π. Αλεβιζοπούλου, με ημερομηνία 9/2/1991, ο κ. Μπούκας δεν «επέστρεψε», δηλαδή δεν παραδέχθηκε, ούτε και εγκατέλειψε τις «αμαρτίες» που του κατελόγιζε ο π. Αντώνιος. Και οι αμαρτίες αυτές δεν ήταν κάποιες θεολογικές πλάνες, άλλά η ίδια η «επιστημονική ψυχολογία» του κ. Μπούκα, την όποία συνεχίζει να ασκεί στα σεμινάρια της νέας εταιρείας του.

Ὁ τρόπος καί τά ἑπόμενα στάδια τῆς εὐχῆς

Ο ΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΣΤΑΔΙA ΤΗΣ ΕΥΧΗΣ 

(... προηγοῦνται ἐρωταποκρίσεις)

 Ἄς ξεκινήσωμε, σιγά-σιγά, τό σημερινό μας θέμα.

Ἀλλά, πρίν ὅμως προχωρήσωμε, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί μου, ἄς ἀπαντήσωμε σέ τρεῖς-τέσσερις ἀπορίες πού μᾶς ἐτέθησαν.

Ἡ πρώτη ἀπορία, ἡ ὁποία ἦταν δημοσία εἶχε σχέσι μέ τήν χρονική ἐξέλιξι τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ. Ἐννοεῖται, στό πέρασμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας, πῶς αὐτή ἐξελίχθη.

Καί ἀπαντήσαμε ὅτι, σέ πολλά σημεῖα τῆς Καινῆς Διαθήκης ὑπάρχει σχετική ἀναφορά. Ὅπως στό εὐαγγέλιο τῶν Δέκα Λεπρῶν ἀναφέρεται ἡ σχετική ἱκεσία τῶν λεπρῶν: '' Ἰησοῦ, Διδάσκαλε, ἐλέησον ἡμᾶς''. Ἤ, στήν περικοπή τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ, τί ἔλεγε ὁ τυφλός διακαῶς; ''Υἱέ Δαυΐδ, ἐλέησόν με''. Καί σέ διάφορα ἄλλα σημεῖα, βέβαια τοῦ Εὐαγγελίου ὑπάρχουν σχετικές ἐπικλήσεις.

Αὐτές ὅλες οἱ ἱκεσίες, δέν εἶναι παρά ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή τῆς Ἐκκλησίας, πού τήν ἀκοῦμε, ὅταν σέ κάθε αἴτησι τοῦ ἱερέα, ὁ λαός ἀπαντᾶ μέ τό ''Κύριε, ἐλέησον''. Ἔ, λοιπόν, ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ δέν εἶναι τώρα παρά μία μεγαλυτέρα καί πιό ὁλοκληρωμένη ἀνάπτυξις τῆς ἱκεσίας αὐτῆς.

Εἶναι γνωστή ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τήν ἐποχή τοῦ ἀββᾶ Μακαρίου, ὅπως ἀναφέρεται στό Γεροντικό, ἀπό τό 300-390 μ.Χ. δηλαδἠ, στό σημεῖο πού λέγει: «Ἠρώτησαν τινές τόν ἀββᾶ Μακάριο, λέγοντες: ''Πῶς ὀφείλομεν προσεύχεσθαι;'' Λέγει αὐτοῖς ὁ Γέρων:

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος, Τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ (Α΄)

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (Α΄)

«Εποίει...»

Γράφει ο Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος,

Ιεροκήρυξ Ι. Μ. Δρ. Πωγ. &Κονίτσης

e-mail: ioil.konitsa@gmail.com

Ενώ όλα ήταν λαμπερά και όμορφα, ενώ στα μάτια άστραφτε η χαρά, συνέβη το μεγάλο κακό. Η αστοχία του Αδάμ και της Εύας, τη συνεργεία του εχθρού, κατέστρεψε την παραδεισένια ευτυχία και τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Όλα πλέον έχασαν την ομορφιά τους και αγρίεψαν. Μα το πιο δραματικό ήταν ότι το βλέμμα του Αδάμ, έχασε τη λάμψη του και σκοτίστηκε.

Οι οφθαλμοί του θεότευκτου αυτού δημιουργήματος, δεν δακρύζουν πλέον στη θέα του «άσαρκου Λόγου», αλλά μεταβλήθηκαν σε κρουνούς για να ποτίζουν την αγριεμένη γη και για να συνοδεύουν τον «αδαμιαίον θρήνον»...

Πώς, αλήθεια να αισθανόταν το πρώτο ζευγάρι, τις δραματικές εκείνες στιγμές που ο Παντεπόπτης Δημιουργός «ερευνούσε» μέσα στον κήπο της Εδέμ, για να βρει το πλάσμα του, την κορωνίδα της όλης δημιουργίας; Ερευνούσε και «ανίχνευε» με το Θεϊκό του όμμα για να συναντήσει τη θλιμμένη και αμαυρωμένη του εικόνα. Να δεχθεί την μετάνοια, να συγχωρήσει και να επαναφέρει το πλάσμα του στο «πρώτον κάλλος».

Ἱ.Μ. Ἁγίας Αἰκατερίνης τοῦ Σινᾶ: Κινδυνεύει ἀπό τούς φανατικούς ἐθνικιστές-ἰσλαμιστές τῆς Αἰγύπτου.

ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ

Έντονη ανησυχία για την ασφάλεια ενός εκ των σπουδαιότερων μνημείων του Χριστιανισμού και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, της Μονής της Αγίας Αικατερίνης του Σινά, προκαλεί η στοχοποίησή της από ακραίους εθνικιστές, αλλά και σαλαφιστές της Αιγύπτου.
Η χερσόνησος του Σινά, «μήλον της έριδος» διαφορετικών εθνοτήτων και θρησκειών από την αρχαιότητα, συνδέει την Αφρική με την Ασία και τους τελευταίους μήνες αποτελεί το πεδίο αντιπαράθεσης μεταξύ ακραίων ισλαμιστών, λαθρέμπορων, εθνικιστών, τοπικών φυλών και του τακτικού αιγυπτιακού Στρατού. 

Ὁ πιστὸς μέσα εἰς τὴν κοινωνίαν

Ὁ πιστὸς μέσα εἰς τὴν κοινωνίαν

Ὁ Ἅγιος Βασίλειος σέ ἐπιστολή του πρός μία χήρα γυναίκα, ἔγραφε γιά τό πῶς θά πρέπει νά λειτουργοῦν οἱ πιστοί μέσα στην κοινωνία: «Ὑπάρχει τό ἑξῆς θεωρητικόν τέχνασμα διά τάς περιστεράς· ὅταν οἱ ἀσχολούμενοι μέ τά τοιαῦτα συλλάβουν μίαν και τήν ἐξημερώσουν μέχρι σημείου νά στέκεται εἰς τά χέρια των και νά τρώγη μαζί των, τότε ἀλείφουν τάς πτέρυγάς της μέ μύρον και τήν ἀφήνουν νά συναγελασθῆ μέ τάς περιστεράς πού εἶναι ἔξω. Αὐτή δέ ἡ εὐωδία τοῦ μύρου καθιστᾶ ὅλην ἐκείνην τήν ἀγρίαν ἀγέλην κτῆμα τοῦ κατόχου τῆς τιθασσευμένης περιστερᾶς· διότι ἀκολουθοῦν καί αἱ ἄλλαι τάς εὐωδιαζούσας πτερύγας τῆς περιστερᾶς καί εἰσέρχονται στό κλουβί»1.

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, μιλώντας γιά τίς ἐπιβουλές, πού γίνονται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων, γράφει: «Ἄς μή νομίσομε τίς ἐπιβουλές σάν κάποιο φοβερό πράγμα. Ἐφόσον δέν ἐπιβουλευόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τόν ἑαυτό μας, κανένας δέν θά μπορέσει νά μᾶς ἐπιβουλευθεῖ, ἤ καλύτερα θά μᾶς ἐπιβουλεύονται βέβαια, ὅμως δέν θά μᾶς βλάπτουν καθόλου, ἀλλά καί θά μᾶς ὠφελοῦν πάρα πολύ· ὥστε ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται καί τό νά κακοπαθήσουμε καί τό νά μή κακοπαθήσουμε.

Οἱ τρεῖς εἶδαν τόν ἴδιο ἄνθρωπο ἀλλά δέν ἔκαναν τήν ίδια σκέψη.

 

«Συμβαίνει να στέκεται κανείς κάπου τη νύχτα και περνάνε από μπροστά του τρεις άνθρωποι.
Ο ένας βάζει στο νου του ότι στέκεται εκεί και περιμένει κάποιον για να πάη να πορνεύση.
Ο άλλος τον θεωρεί κλέφτη και το τρίτος σκέπτεται ότι έχει φωνάξει έναν φίλο του από το διπλανό σπίτι και τον περιμένει να κατεβή για να πάνε να προσευχηθούν.