Θαυμαστές παρουσίες τῆς Θεοτόκου σέ Ἀθωνίτες Ὁσίους καί γέροντες

Στήν ιερά μονή της Μεγίστης Λαύρας, ή Κυρία των Ουρανών, αυτή μόνη θέλει να είναι καί να λέγεται Οίκονόμισσα, ή οποία είπε προς τον κτίτορα της μονής Οσιο Αθανάσιο: «Εγώ θέλω εΐσθαι οικονόμος σας πάντοτε, να σας φροντίζω τα προς χρείαν μόνο μη άμελήτε τας υποσχέσεις του σχήματος». Στό Καθολικό της μονής, πού είναι αφιερωμένο στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, υπάρχει ή εικόνα της «Οΐκονόμισσας» ως ένθρονης με δεόμενους τους αγίους Αθανάσιο τον Άθωνίτη καί Μιχαήλ επίσκοπο Συνάδων.

Σέ παρεκκλήσι της Μ. Λαύρας βρίσκεται ή θαυματουργή εικόνα της «Κουκουζέλισσας». Κατά μία αγρυπνία του Σαββάτου του Ακάθιστου ό όσιος Ιωάννης ό Κουκουζέλης, ό καλλίφωνος Λαυριώτης Πρωτοψάλτης, μετά την ωραιότατη ψαλμωδία του, κάθησε στο απέναντι της εικόνας στασίδι λίγο ν' αναπαυθεί. ' Εκεί του παρουσιάσθηκε ή Θεοτόκος λέγοντας: «Χαίροις Ιωάννη! Ψάλλε μοι, καί εγώ ου μη σε εγκαταλείψω». Καί του πρόσφερε δώρο ευχαριστίας ένα χρυσό νόμισμα, το όποιο αφιερώθηκε στην εικόνα της καί πολλά θαύματα κατά καιρούς τέλεσε. Αργότερα καί πάλι του εμφανίσθηκε ή Θεοτόκος, για να του θεραπεύσει τα πόδια του, πού είχαν σαπίσει από τίς συνεχείς ένδακρεις στάσεις του, τίς αγρυπνίες καί την ορθοστασία καί του είπε: «Από του νυν εσο υγιής!» "Ετσι ανταμείβει ή Ουράνια "Ανασσα τους ταπεινούς διακονητές της.

Στό δοχείο της Μονής Βατοπεδίου υπάρχει ή θεομητορική εικόνα ή επιλεγόμενη «Έλαιοβρύτισσα» ή «Δοχειάρισσα». Σέ περίοδο πλήρους ελλείψεως του λαδιοϋ της μονής ό δοχειάρης Οσιος Γεννάδιος άρχισε να ελαττώνει την προσφορά λαδιοϋ στους πατέρες, για να φροντίζει τα κανδήλια του Καθολικού. Πηγαίνοντας για να λάβει το τελευταίο λάδι,είδε να έχουν ξεχειλίσει όλα τα πιθάρια της αποθήκης του και το λάδι να κυλά κι έξω της θύρας του δοχείου.Ολοι οι πατέρες θαύμασαν την Προστάτιδά τους,που ποτέ δεν τους εγκαταλείπει

Στήν περίοδο της εικονομαχίας, ευσεβής χήρα της Νικαίας, για να φρουρήσει από τη μανία των εΐκονομάχων την εικόνα της, την έρριξε με πίστη στη θάλασσα κι εκείνη με τρόπο θαυμαστό έφθασε στο "Αγιον "Ορος.

Ὁ πλανήτης στις φλόγες…

τοῦ Νεκτάριου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἡ πατρίδα στίς φλόγες, μέ βαθιά θλίψη, ἀπερίγραπτο πόνο, ἀνυπολόγιστες καταστροφές. Καί γία μία ἀκόμη φορά βεβαίως ἀπροκάλυπτο θύμα, στήν προμετωπίδα τῆς νεοταξικῆς ἐπίθεσης (ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἐξάλλου ἐδῶ καί δεκαετίες), ἐκ τῶν βασικῶν ἀντικειμένων καί «ἐργασιακῶν πεδίων» τῆς παγκόσμιας πρόβας. Γιατί ἀσφαλῶς ἡ κλιμάκωση τῶν καταστροφῶν ἀπό πυρκαγιές μπορεῖ νά εἶναι σοκαριστικά πρωτοφανής ἐδῶ (ἀναλογικά πρός τήν ἔκταση και τόν πληθυσμό τῆς χώρας), ἄς θυμόμαστε ὅμως πώς εἶναι καί παγκόσμιο φαινόμενο καί δή μέ ἔξαρση τούς τελευταίους μῆνες. Δεν θα ἦταν ὑπερβολή ἄν λέγαμε ὅτι αὐτόν τόν καιρό ὅλος ὁ πλανήτης φλέγεται. Καί αὐτό φυσικά δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο.

Ἄς ξαναθυμηθοῦμε λοιπόν κάποια πράγματα. Ἄς θυμηθοῦμε ὅτι μετά τήν ἀπάτη τῆς δῆθεν τρομοκρατίας, ἦρθαν οἱ στημένοι πόλεμοι καί τό προκάτ χάος στήν Ἀφρική καί τή Μέση Ἀνατολή, ἡ τεχνητή οἰκονομική ἀστάθεια, οἱ μαζικές ὀρδές τοῦ κατευθυνόμενου λαθρεποικισμοῦ τῆς Εὐρώπης. Παράλληλα, ζήσαμε τά τελευταῖα εἴκοσι χρόνια τήν παγκόσμια ἔξαρση ὅλης τῆς νεοταξίτικης ἀτζέντας μέ τήν ἀποθέωση τῆς «διαφορετικότητας», τή θεσμοθέτηση τῆς κάθε διαστροφῆς στό ὄνομα τῆς «προόδου», τή φασιστικά καταναγκαστική ἱεροποίηση τοῦ κάθε σκουπιδιοῦ, τήν ἱστορική καί γλωσσική ἀποδόμηση ἀπό τά πανίσχυρα χαλκεῖα τοῦ ἐθνομηδενιστικοῦ ἀπόπατου, τή γκεμπελική ἐξουθένωση ὅλων γενικά τῶν αὐτονόητων ἀξιῶν τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ ὡς σκοταδιστικῆς μούχλας στο ἱστορικό χρονοντούλαπο. Ζήσαμε ἀκόμη το ξεσάλωμα τῆς θεολογικῆς ἀγαπολογίας καί τήν ταχύτατη «πρόοδο» τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ, στόν δρόμο πρός τήν παγκόσμια Πανθρησκεία. Καί τά τελευταῖα δύο χρόνια βεβαίως βάλθηκαν πλέον τά ἀδίστακτα καθάρματα νά κλιμακώσουν παγκοσμίως τό χάος. Ἀφ’ ἑνός μέ τή γνωστή ψευτοπανδημία, ἀλλά καί ἀφ’ ἑτέρου μέ τό πρόσχημα τῆς ἄλλης μεγάλης ἀπάτης: τῆς δῆθεν κλιματικῆς ἀλλαγῆς.

Περί κατακρίσεως, λοιδορίας, καταλαλιᾶς, συκοφαντίας (Ἅγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως)

Περὶ κατακρίσεως.

Κατάκριση σημαίνει νὰ κρίνεις καὶ νὰ καταδικάζεις κάποιον γιὰ ἕνα ἁμάρτημα.

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει ὅτι «τίποτα δὲν εἶναι τόσο εὐχάριστο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ὅσο τὸ νὰ κατακρίνουν τὶς πράξεις τῶν ἄλλων». Καὶ ὁ Χρυσόστομος λέει ὅτι «μὲ τὴν κατάκριση ἀνατράπηκαν καὶ βυθίστηκαν ψυχές». Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διδάσκει σὲ ὅλους ὅτι αὐτὸς ποὺ κατακρίνει δὲν μπορεῖ νὰ ἀπολογηθεῖ. Διότι γιὰ τὸ κρίμα ποὺ κατακρίνει τὸν ἄλλον, κατακρίνει τὸν ἑαυτό του. Γιατί τὰ ἴδια κάνει καὶ αὐτὸς ποὺ κρίνει. Καὶ σὺ ἄνθρωπε ποὺ κρίνεις αὐτοὺς ποὺ κάνουν τέτοιες πράξεις καὶ κάνεις αὐτά, νομίζεις ὅτι θὰ γλυτώσεις τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ; Ὁ καθένας κουβαλάει τὸ δικό του φορτίο. Γιὰ αὐτὸ καὶ ὁ Χρυσόστομος παραινεῖ λέγοντας: «ἂς μὴ γινόμαστε λοιπὸν πικροὶ δικαστὲς τῶν ἄλλων, γιὰ νὰ μὴ ζητηθοῦν καὶ ἀπὸ μᾶς εὐθύνες. Γιατί ἔχουμε ἁμαρτήματα μεγαλύτερα ἀπὸ κάθε συγγνώμη. Ἑπομένως, καλύτερα νὰ ἐλεοῦμε ἐκείνους ποὺ ἔκαναν ἀσυγχώρητα ἁμαρτήματα, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀπὸ πρὶν γιὰ τὸν ἑαυτὸ μας τέτοιο ἔλεος. Κι ὅμως, ὅσο κι ἂν φιλοτιμηθοῦμε, ποτὲ δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, τὴν ὁποία χρειαζόμαστε ἐμεῖς ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό…γιατί ὅποιος μιλάει μὲ φροντίδα καὶ ἀκρίβεια γιὰ τὸν συνάνθρωπό του, πολὺ περισσότερο θὰ ἔχει τὸν Θεὸ νὰ κάνει τὸ ἴδιο γιὰ αὐτόν. Ἂς μὴ μιλᾶμε λοιπὸν ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου».

Καὶ ὁ Κύριός μᾶς δίνει ἐντολὲς λέγοντας: «Μὴν κρίνετε γιὰ νὰ μὴν κριθεῖτε. Γιὰ τὸ κρίμα ποὺ κρίνετε θὰ κριθεῖτε καὶ μὲ τὸ μέτρο ποὺ μετρᾶτε θὰ μετρηθεῖτε. Τί βλέπεις τὸ ξυλαράκι στὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ σου, ἐνῶ τὸ δοκάρι στὸ δικό σου μάτι δὲν τὸ καταλαβαίνεις;»

*

Περὶ λοιδορίας.

Λοιδορία εἶναι ἡ κακολογία, ἡ ὕβρη, ἡ καταλαλιά.

Ὁ λοίδορος εἶναι μοχθηρός, ἐπιρρεπὴς στὸ νὰ κατηγορεῖ καὶ στὶς ὕβρεις. Ἔχει ἀκάθαρτη καρδιά. Τὸ πνεῦμα τοῦ εἶναι διεστραμμένο καὶ ἡ ψυχὴ του μοχθηρή. Τὸ στόμα του εἶναι διεστραμμένο, ἡ γλώσσα του πονηρή, τὰ χείλη του βέβηλα, οἱ λόγοι του ἄδικοι. Γίνεται πικρὸς δικαστὴς τοῦ ἀδελφοῦ του, τὸν κατακρίνει χωρὶς ἀπολογία, ἀνηλεὴς καὶ ἀδυσώπητος, τοῦ ἐπιτίθεται καὶ τοῦ ἀπαγγέλει τὴν καταδίκη του. Ὁ λοίδορος καθόλου δὲν διαφέρει ἀπὸ τὸν δολοφόνο, διότι ὁ μὲν ἀφαιρεῖ τὴν ζωή, ἐνῶ ὁ δὲ τὴν τιμή, δηλαδὴ τὸ βάθρο πάνω στὸ ὁποῖο στηρίζεται ἡ ζωή.

*

Περὶ καταλαλιᾶς καὶ καταλάλου.

Καταλαλιὰ εἶναι ἡ κατηγόρια, ἡ κακολογία. Κατάλαλος εἶναι αὐτὸς ποὺ κακολογεῖ καὶ κατηγορεῖ τὸν πλησίον του. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιὰ εἶναι νὰ μιλάς ἐναντίον ἑνὸς ἀδελφοῦ ποὺ δὲν εἶναι παρών, μὲ σκοπὸ νὰ τὸν συκοφαντήσεις, ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτὸ ποὺ λές».

Ὁ Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Ἀδελφοί, μὴν καταλαλεῖτε ὁ ἕνας ἐναντίον τοῦ ἄλλου. Αὐτὸς ποὺ καταλαλεῖ ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του, ἢ κρίνει τὸν ἀδελφό του, καταλαλεῖ ἐνάντια στὸν νόμο, κρίνει τὸν νόμο. Ἂν ὅμως κρίνεις τὸν νόμο, δὲν τηρεῖς τὸν νόμο, ἀλλὰ εἶσαι κριτής του. Ἕνα εἶναι ὁ νομοθέτης ποὺ μπορεῖ νὰ σώσει καὶ νὰ καταστρέψει. Ἐσὺ ποιὸς εἶσαι, ποῦ κρίνεις τὸν ἄλλον»; Ὁ κατάλαλος μὲ τὴν καταλαλιὰ τρώει τὶς σάρκες τῶν ἀδελφῶν του (Πατερικόν). Ὁ Μέγας Βασίλειος θεωρεῖ ἄξιους ἀφορισμοῦ τὸν κατάλαλο καὶ αὐτὸν ποὺ τὸν ἀκούει, λέγοντας «ἂν κάποιος βρεθεῖ νὰ καταλαλεῖ ἐναντίον κάποιου ἢ νὰ ἀκούει κάποιον νὰ καταλαλεῖ καὶ νὰ μὴν τὸν ἐπιτιμά, νὰ ἀφορίζεται μαζί του».

Ὁ κατάλαλος ἀφαιρεῖ τὴν τιμὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως ὁ φονιὰς τὴν ζωή. Καὶ οἱ δύο εἶναι ἐξίσου ἀνθρωποκτόνοι.

*

Περὶ συκοφαντίας καὶ συκοφάντη.

Συκοφαντία εἶναι ἡ ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης εἶναι ὁ ψεύτης. Καὶ κάποιος σοφὸς λέει «κανέναν ἄλλον νὰ μὴ θεωρεῖς ψεύτη, παρὰ τὸν συκοφάντη. Γιατί μεταξὺ ψεύδους καὶ συκοφαντίας δὲν ὑπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οἱ παλιότεροι καὶ οἱ τωρινοὶ ὀνομάζουν τὸν διαβολέα καὶ τὸν προσαγωγέα.

Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ διάβολος ἔχει ἐφεύρει τὴν συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιοῦ ἡ γλώσσα τοῦ συκοφάντη. Δὲν παρατάει τὸ ἔργο του ὁ συκοφάντης, ὅταν ἐπιπλέον ἀντιληφθεῖ ὅτι καὶ οἱ ἄρχοντες ἐπιθυμοῦν τὴ συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα καὶ διαβάλλει μὲ κάθε τρόπο. Ὁ Κύριος θὰ ἐξολοθρεύσει ὅλα τὰ πονηρὰ χείλη. Ἡ γλώσσα του συκοφάντη μισεῖ τὴν ἀλήθεια. Ἡ συκοφαντία γκρέμισε νέους καὶ γέροντες, ἄρχοντες καὶ δυνάστες. Ὁ συκοφάντης χαίρεται πολὺ περισσότερο, ὅσο μὲ τὶς πράξεις του γίνεται δημοφιλής.

(Από το βιβλίο: «Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ» ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Εκδόσεις ΑΘΩΣ)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr)

https://alopsis.gr/περί-κατακρίσεως-λοιδορίας-καταλαλι/

18 Αὐγούστου. Φλώρου καὶ Λαύρου μαρτύρων. Λέοντος καὶ Ἑρμοῦ, ανακομιδὴ λειψάνων Ἀρσενίου ὁσίου τοῦ ἐν Πάρῳ (+1877). Ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα.

Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα. Ἡμέρας. Τετ. θ΄ ἑβδ. ἐπιστ. (Α΄ Κορ. ιγ΄ 4 - ιδ΄ 5).

Α Κορ. 13,4        Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται,

Α Κορ. 13,4               Η αγάπη δείχνει μεγαλοψυχίαν και ανεκτικότητα, είναι ευεργετική και εξυπηρετική. Η αγάπη δεν ζηλεύει και δεν φθονεί. Η αγάπη δεν φέρεται με αλαζονείαν και αυθάδειαν, δεν υπερηφανεύεται και δεν ξιππάζεται.

Ἡ χρήση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν (Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης)

Ἡ μεγαλύτερη καταστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι νὰ ἀπομακρυνθεῖ ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ χάσει τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὴν πνευματικὴ ζωή καὶ γενικὰ γιὰ τὴ σωτηρία του. Νὰ εἶναι ἀδιάφορος γιὰ καθετὶ θρησκευτικό. Νὰ ἀρνεῖται τὸν ἠθικὸ λόγο, τὰ καθήκοντά του ὡς χριστιανὸς καὶ νὰ περιορίζει τὶς δραστηριότητές του μόνο στὴν ἀπόκτηση ὑλικῶν ἀγαθῶν, στὴν καλοπέραση καὶ στὰ ἀνωφελῆ καὶ μάταια τοῦ παρόντος κόσμου.

Στὴν ἐποχὴ μας ἔχουμε πολλοὺς «κατεστραμμένους», οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νὰ ἀναθεωρήσουν λαθεμένες ἐπιλογές. Ἐξάλλου δὲν εὐκαιροῦν γιὰ τίποτα ἄλλο. Εἶναι ἀφοσιωμένοι στὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ ψάχνουν συνεχῶς τὸν πολύτιμο θησαυρὸ τῆς λεγόμενης «εὐτυχίας», ὁ ὁποῖος τελικὰ δὲν ὑπάρχει πουθενά. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ αὐξάνουν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὶς κοινωνικὲς σχέσεις, γιὰ νὰ γίνουν εὐτυχεῖς. Ἀλλὰ στὴ ζωή τῶν κοσμικῶν πάντα συμβαίνουν ἀνατροπές. Μόλις πᾶνε νὰ χαροῦν τὸ θησαυρὸ ποὺ «βρῆκαν», κάτι ἀπρόσμενο συμβαίνει στὴ ζωή τους κι ὅλα χάνονται καὶ ἀρχίζουν πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν τὸ ρίχνουν κάτω. Συνεχίζουν τὴν ἴδια τακτική, ἐπιδιώκουν τὰ ἴδια ὑλικὰ ἀγαθά, ἔχουν τοὺς ἴδιους στόχους καὶ φυσικὰ τὶς ἴδιες ἀποτυχίες.

Ἀνάμεσα σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχουν καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν προσανατολισμό. Ἐργάζονται βέβαια, γιὰ νὰ ζήσουν οἱ ἴδιοι καὶ οἱ οἰκογένειές τους χωρὶς αὐτὸς νὰ εἶναι ὁ μοναδικὸς σκοπὸς τῆς ζωῆς τους. Ὁδηγό τους σὲ κάθε βῆμα, θὰ ἔλεγε κανείς, ἔχουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ σχέση τους μὲ τὴν Ἐκκλησία εἶναι σταθερὴ καὶ δὲν διακόπτεται ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες τους, ἀλλὰ μέσῳ τῆς μετανοίας ἀνανεώνεται καὶ γίνεται ἰσχυρότερη. Δὲν εἶναι τυπικὴ ἐκτέλεση μερικῶν ὑποχρεώσεων οὔτε τήρηση μερικῶν τύπων. Εἶναι πραγματικότητα ζωῆς.

Ἐκεῖνο τό ἄρωμα κολλᾶ γερά

Εκείνο το άρωμα κολλά γερά

πηγή:εδώ

Όταν συσταλεί ο νους, επιστρέφει ξανά στην φυσιολογική του κατάσταση. Όμως, όπως όταν βουτήξεις ένα σφουγγάρι σ’ ένα μυροδοχείο και μετά το στίψεις, εκείνο το άρωμα κολλά γερά και δεν βγαίνει, έτσι και ο νους γεμίζει μέσα του από το θείo μύρο.

Κάποτε ὅταν στράτευε ὁ Ἅγιος στήν Κέρκυρα....

Κάπου στην πόλη της Κέρκυρας.11 Αυγούστου,ημέρα λιτάνευσης του σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος

..και εκεί που λές οτι χάθηκαν όλα, μιά ακτίνα απλής λαϊκής παράδοσης ξεπροβάλει, για να σου θυμίσει οτι όσο ζουν άνθρωποι που αγαπούν αυτό τον τόπο και κρατούν τις αξίες του, η παράδοση δε θα πεθάνει αυτός ο τόπος δε θα πέσει τόσο εύκολα.....

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2021/08/blog-post_29.h