Συμπληρωματικαί ἐπιστημονικαί καί φιλοσοφικαί ἀποδείξεις περί τοῦ ἀβασίμου της θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς. Κεφάλαιον Ε'. Μητροπολίτου Πειραιῶς Σεραφείμ.

Συμπληρωματικαί ἐπιστημονικαί καί φιλοσοφικαί ἀποδείξεις περί τοῦ ἀβασίμου της θεωρίας τῆς ἐξελίξεως, τῆς τυχαιότητος καί τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς

Ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως καί αἱ συνακούλουθοι τυχαιότης καί φυσική ἐπιλογή  εἶναι (ὡς καί ὑπὸ διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων ἀπολύτως ἐβεβαιώθη) προϊὸντα δαιμονικῆς φαντασίας καί ἀθέου διαστροφῆς μόνον καί ὅλως ἀναληθεῖς καί ἀβάσιμοι, ἀποδεικνύεται κατ' ἀρχὴν ἐκ τοῦ ἀγεφύρωτου χάσματος μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς ὕλης[1] περί τοῦ ὁποίου διαλαμβάνομεν ἐκτενές κεφάλαιον ἐκτός τῶν αὐτόθι ἀναφερομένων.  
 Διότι ἀποτελούμενη καί σχηματιζόμενη ἡ ἀνόργανος μᾶζα - ὕλη - ἐνέργεια (ἀκτινώσεις, ἀέρια, ὑγρά, ὀρυκτά) ἐκ τῶν γνωστῶν 102 ἤδη χημικῶν στοιχείων καί τῶν ἰσοτόπων αὐτῶν, χαρακτηρίζεται δι' ἁπλῆς ψιλῆς κινήσεως, ἤτοι τῆς μηχανικῆς καί τυφλῆς κινήσεως, τῶν ἠλεκτρονίων περὶ τούς πυρῆνας (καί τῶν θετικονίων καί οὐδετερονίων, ὅταν διασπῶνται οἱ πυρῆνες) καί τῆς μηχανικῆς ἐπίσης μεταστοι­χειώσεως, με­ταμορφώσεως καί μεταβολῆς, ἁπασῶν τῶν κινήσεων καί μετα­βολῶν τούτων τελουμένων ὑπὸ τό κράτος φυσικῶν νόμων - ἐννόμων δυνάμεων - ἀναλλοιώτων καί ἐκ πανσόφου  διανοίας τεθέντων, πρός ἐπίτευξιν πάντοτε ὡρισμένων  τελολογικῶν καί ἐξυπηρε­τούντων τὴν ὅλην δημιουργίαν σκοπῶν.

Ἀντιθέτως ἡ ἐνόργανος ὕλη, ἀπὸ τῶν ἰῶν[2] καί τῶν μονοκυττάρων ἀ­μοιβάδων κλπ. μέχρι τοῦ ἀνθρώπου, χαρακτηρίζεται καί διακρίνεται (ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν) ὑπὸ κινήσεως δυνάμεως ὀντοτικῆς καί ὀντοποιητικῆς, κινήσεως δηλονότι ὀργανι­κῆς ζωϊκῆς[3] ἤτοι: 
α) κινήσεως ἀφομοιώσεως καί ἀνομοιώσεως ἤ ἀφετεροιώσεως καί καταλλαγῆς τῆς ὕλης (καί εἰς τούς μονοκυττάρους ὀργανισμούς), διά τῆς κατ' εἰδικοὺς τρόπους προσλήψεως ξένων καί νεκρῶν ἤ ἀνοργάνων οὐσιῶν καί μεταβολῆς αὐτῶν εἰς ἰδία ζῶντα κύτταρα καί ἰδίους -διαφόρους εἰς ἕκαστον εἶδος καί γένος - ἱστοὺς καί ὀργανισμούς, β) κινήσεως αὐξήσεως τῶν ὀργανισμῶν μέχρις ὡρισμένων πάν­τοτε καί ἀναλλοιώτων διά μέσου τῶν αἰώνων ὁρίων, γ) κινήσεως σκοπίμου καί ζωτικῆς, ὡς καί ἐπιδράσεως ἐπὶ τοῦ ἐν γένει περιβάλλοντος μέχρις ὡρισμένων καί πάλιν ὁρίων, μὲ ὡρισμένας ὡσαύτως καί ἀναλλοιώτους ἱκανότητας προσαρμογῆς καί ἐπιλογῆς, καί δ) κινήσεως ἱκανότητος ἀναπαραγωγῆς καί διαιωνίσεως τῶν ὀργανισμῶν, δι' ὡρισμένων πάλιν καί ἀναλλοιώτων ὀργάνων, συστημάτων καί τρόπον ἀναπαραγωγῆς. Τάς ἰδιότητας ἤ δυνάμεις ταύτας δέν ἔχει ἡ ἀνόργανος μᾶ­ζα - ὕλη, καίτοι οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ἐνοργάνων ὄντων σχηματίζονται ἐξ αὐ­τῆς. Καί τό χάσμα τοῦτο μεταξὺ αὐτῆς καί τῶν ὀργανικῶν ὄντων δέν θὰ γεφυρωθῇ ποτέ.
Τυχαίως ἤ τεχνητῶς δέν θὰ παραχθῇ ποτέ ἐκ τῆς ἀνοργά­νου μάζης - ὕλης ζῶν ὀργανισμός. Ὁ δέ σταλακτίτης, τὸν ὁποῖον ἱδρυταί τίνες καί ὀπαδοὶ τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν ἐπεχείρησαν νά χαρακτηρίσωσιν ὡς συνδετικὸν κρίκον μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς ὕλης, εἶναι ἁπλὴ φυσικὴ συσσώρευσις ἁλάτων, στερουμένη πάσης ἰδιότητος ὀργανικῆς ζωῆς[4].

Τό ἀδύνατον λοιπὸν τῆς αὐτομάτου γενέσεως καί τῆς παραγωγῆς τεχνη­τῆς ζωῆς ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις (καίτοι ἔχομεν εἰς τὴν διάθεσιν ἡμῶν, διά τεχνικῶν μέσων, ὅλας τάς φυσικὰς καταστάσεις, ὑφ' ἅς διετέλεσεν ὁ πλανήτης ἡμῶν ἀπὸ τῆς πυκνώσεως αὐτοῦ - καί ἰδία ἀπὸ τῆς ἐπ' αὐτοῦ ἐμφανίσεως τῶν πρώτων ζώντων ὀργανισμῶν καί μέχρι σήμερον), βεβαιοῦν τό ἀγεφύρωτον χάσμα μεταξὺ ἀνόργανου καί ὀργανικῆς μάζης - ὕλης, διότι ἡ παραχθεῖσα ἐν τῷ  ἐργαστηρίῳ ἐξ ἀμμωνίου οὐρία, δέν ἔχει τά ὡς ἄνω χαρακτηριστικά τῆς ὀργανικῆς μάζης -ὕλης, διαγγέλλει συνάμα πανηγυρικῶς: 
α) Ὅτι ὄχι μόνον οἱ σύνθετοι καί πολυκύτταροι ὀργανισμοὶ ἀλλὰ καί οἱ μονοκύτταροι τοιοῦτοι δέν ἐγένοντο αὐ­τομάτως ἐκ τῆς ἀνόργανου ὕλης· β) ὅτι αἱ ἰδιότητες, τάς ὁποίας ἐμφανίζουσιν οἱ Κόσμοι τῶν ἐνοργάνων ὄντων, ἀπὸ ἀπόψεως ὀργανικῆς κατ' ἀρχήν, μὴ ὑπάρχουσαι εἰς τὴν ἀνόργανον μᾶζαν, ἐξ ἧς οἱ ὀργανισμοὶ τῶν ὄντων σχηματίζονται, εἶναι ἰδιότητες θέσει καί ὄχι φύσει, ἰδιότητες δηλ. πρόσθετοι δοταί, δοθεῖσαι προφανῶς, εἰς τὰ ὀργανικὰ ὄντα ἔξωθεν (δηλ. ὑπὸ Δοτῆρος ἐκτός τῆς μάζης), ἀφ' ἧς τὰ ὄντα ταῦτα ἐνεφανίσθησαν εἰς τό εἶναι, γ) ὅτι ἀποκλειόμενης τῆς προελεύσεως τῶν ἰδιοτήτων τούτων ἐκ τοῦ μηδενός, ἀποδεικνύεται ὡσαύτως ὅτι Ὑπερυλική Ὀντότης ἐνσυνείδητος προσωπική ὑπερεπέκεινα καί ἀνωτέρα τῆς μάζης – ὕλης, Ἄπειρος δηλονότι (πάνσοφος δέ καί παντοδύναμος, ἐφ' ὅσον ἐν πᾶσιν ἐκδηλοῦται πάνσοφος πρόνοια καί σκοπιμότης), παρέσχεν εἰς τὰ ὀργανικὰ ὄντα τάς ἰδιότητας ταύτας, ἵνα δι' αὐτῶν καί ὑπὸ τό κράτος πανσόφων καί πάλιν ἐννόμων δυνάμεων - φυσικῶν νόμων - ὑπ' Αὐτῆς καί πάλιν τεθεισῶν, ἐπιτελοῦν ἕκαστον, κατ' ἰδίαν, καί ἐν ὑπερόχοις ἀλληλεπι­δράσεσι κλπ. ὡρισμένους τελολογικοὺς σκοπούς· καί δ) ὅτι τὰ πρῶτα τῶν ἐνοργάνων ὄντων παντὸς εἴδους καί γένους ἐγένοντο δημιουργικῶς ὑπὸ τῆς αὐτῆς Ἀπείρου Ὀντότητος καί Δυνάμεως, ἥτις εἶναι ὁ ἀποκαλυφθείς Τρισυπόστατος Θεός. 
Διότι ἀπο­κλεισμένης τῆς αὐτομάτου γενέσεως, τῶν πρώτων ἐνοργάνων ὄντων δέν δύ­ναται ἐπίσης λογικῶς νά γίνη δεκτὴ καί ἡ ἐκδοχὴ τῆς αὐτοαιτιότητος καί αὐτοδημιουργίας  των, ὅτι δηλ. ταῦτα ἐδημιούργησαν αὐτὰ ἑαυτὰ.

---

[1] Κατὰ τὴν τελευταίαν ἐποχὴν γίνεται κατάχρησις τοῦ ὅρου «ἐνέργεια», ἀντὶ «ὕλη - μᾶζα». Ἡ ἐνέργεια ὅμως δέν εἶναι τὶ ἄλλο εἰμὴ ἡ κινητικότης τῆς μάζης - ὕλης καὶ αἱ διὰ τῆς κινήσεως (καὶ ἐν τῇ κινήσει) ἐκδηλούμεναι ἰδιότητες αὐτῆς, ἤτοι φῶς, θερμότης, μαγνητισμός, ἠλεκτρισμός, κ.ἄ. Οὐδ' εἶναι δυνατὸν νά νοηθῇ ἐνέργεια ἄνευ μάζης-ὕλης, ἄνευ μονάδων ἠλεκτρισμοῦ, κατὰ τὴν ὡραῖον χαρακτηρισμὸν τοῦ Ἀϊνστάιν, ὅτι ἡ «μᾶζα καὶ ἐνέργεια εἶναι ἕν καὶ τὸ αὐτὸ νόμισμα, ἤ ἄλλως αἱ δύο πλευραὶ τοῦ ἰδίου νομίσματος».

[2] Οἱ ἰοὶ (ὡς ἁπλῶς ἀποκαλοῦνται σήμερον  διότι ἀνεκαλύφθησαν καὶ μὴ διηθητοὶ τοιοῦτοι) εἶναι αὐτοπαραγόμενα λευκώματα, πολὺ ἐπίπλοκα χημικῶς, περιέχοντα ὡρισμένας ὁμάδας πυρηνικῶν ὀξέων. Εἶναι νοσογόνα σωματί­δια, μὴ ὑπάρχοντα αὐτοτελῶς, ἀλλὰ πολλαπλασιαζόμενα ἐννόμως ὡς τὰ ζῶντα κύτταρα,  μόνον ἐντὸς ζῶντος κυττάρου ἤ ἐπὶ ζῶντος κυτταρικοῦ σώμα­τος. Δέν ἀποτελοῦν ἄρα ζῶντα κύτταρα ἤ ζῶντας ὀργανισμούς, ἀλλὰ παράσιτα αὐτῶν, τὸ μεταίχμιον μεταξὺ ἀνόργανου – νεκρᾶς, καὶ ὀργανικῆς- ζώσης ὕλης. Ἡ τεχνητὴ ὅμως καὶ τούτων παρασκευὴ ἐν τοῖς χημικοῖς ἡμῶν ἐργαστηρίοις ἀπεδείχθη ἀδύνατος.

[3] Τὴν ὀντοτικὴν ταύτην καὶ ὀντοποιητικὴν ἤ ἄλλως ζωϊκήν κίνησιν ἄλλοι ἀπεκάλεσαν «ζωϊκὴν δρᾶσιν», ἄλλοι «ζωϊκὴν δύναμιν», ἄλλοι «διευθυντήριον καὶ δημιουργικὴν ἰδέαν», ἄλλοι «ζωϊκὴν ὁρμήν», ὁ δὲ Ἀριστοτέλης «Ἐντελέχειαν».  Ἐν τῷ ὅρῳ «Ἐντελέχεια» περιλαμβάνοντο ἀναντιρρήτως καὶ αἱ ψυχικαὶ ἐκδηλώσεις τῶν ἐμψύχων ὄντων, πλὴν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος.

^[4] Κατὰ τὴν ὁμολογίαν διακεκριμένων χημικῶν, οἷοι ὁ Γερμανὸς Λήντικ  (1806 -1873), ὁ Γάλλος Σερβὲλ (1786  1889) καὶ οἱ Ἄγγλοι σερ Χάμφρευ Davy (1778 - 1828) καὶ σέρ Ἐρρῖκος Ροσκὸλ (1833 -1915) «οὐδ' ἡ ἐλαχίστη ἐλπὶς ὑπάρχει ὅτι θὰ δυνηθῇ ποτέ ὁ χημικὸς νά ὑπερπήδησῃ τὸ μέγα χάσμα τὸ διαχωρῖζον τὰ προϊόντα τῆς ἐνόργανου φύσεως ἀπὸ τῶν προϊόντων τῆς ἀνόργανου». 
Κατὰ τὸν μέγα βιολόγον Εὐτύχιον Χόππε Σέϋλε (1825 -1895), καθηγητὴν τῶν Πανεπιστη­μίων Βερολίνου, Τυβίγγης καὶ Στρασβούργου, «ἡ ζωὴ εἶναι μοναδικὸν καὶ μέγα μυστήριον». 
Καὶ κατὰ τὸν διάσημον ἐπίσης Γερμανὸν  βοτανολόγον  Φερδινάνδον Gohn (1828 - 1898), αἱ ἐν τοῖς ὀργανισμοῖς δυνάμεις δέν εἶναι δυνατὸν νά ἀναλυθοῦν εἰς τάς γνωστὰς δυνάμεις τῶν ἀτόμων, τὸ δὲ μεταξὺ ὀργανικῆς καὶ ἀνόργανου φύ­σεως χάσμα οὔτε ἐγεφυρώθη, οὔτε θὰ γεφυρωθ ῇ ποτέ». Πρβλ. Ν. Σπηλ., μν. ἐργ., σελ. 81-87, ἔνθα σύμφωναι γνῶμαι καὶ ἄλλων διασήμων εἰδικῶν ἐπιστημόνων. 

Ὡ­σαύτως ὁ καθηγητὴς τῆς «Βιολογικῆς Χημείας» τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν μακαριστός Ἀναστ. Χριστομάνος, ἐν τῇ αὐτ ῇ σειρᾷ τῶν διατριβῶν του ἐν τῇ ἐφημερίδι «Βραδυνῇ», «περὶ τῆς γενέσεως τῆς ζώσης ὕλης», γράφει, σὺν ἄλλοις, καὶ τὰ ἀκόλουθα: «...Δέν γεννᾶται ἀμφιβολία ὅτι καὶ ἂν ὑπερνικήσωμεν εἰς τὸ ἀπώτερον μέλλον τάς τεχνικὰς δυσκολίας καὶ κατορθώσωμεν μίαν ἡμέραν νά συνθέσωμεν λεύκωμα τοῦ αὐτοῦ μοριακοῦ βάρους πρὸς τὰ ἐν τῇ φύσει εὑρισκόμενα, πάλιν νεκρὸν λεύκωμα θὰ ἔχωμεν πρὸ ἡμῶν...Νομίζω, ὅτι συμφώνως πρὸς τὸν μεγάλον φυσιολόγον καὶ φιλόσοφον τοῦ π. αἰῶνος Du Bois Raymond, δέν δυνάμεθα παρ' ὅλας τάς προόδους τῆς ἐπιστήμης νά περιμένωμεν ὅτι θὰ κατορθώσωμεν νά ἐπιτύχωμεν ποτέ τὴν σύνθεσιν τοῦ ζῶντος λευκώματος».
http://anavaseis.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2578.html