Τί γίνονται τά στέφανα σέ περίπτωση πού ἕνας ἐκ τῶν συζύγων πεθαίνει; Ἤ σέ περίπτωση διαζυγίου;

Πρώτα η εκκλησία είχε κοινά στέφανα για όλο τον κόσμο. Εν συνεχεία το κάθε νέο ζευγάρι έφτιαχνε τα δικά του στέφανα. Μέχρι σήμερα για τα εν Ελλάδι δεδομένα μας ισχύει αυτό το έθιμο. Τα στέφανα από τους νεονύμφους διατηρούνται σε ειδική θήκη. Αυτή συνήθως διατηρείται στην κρεββατοκάμαρα. Στο παραπάνω ερώτημα η απάντηση που συνήθως δίδει ο απλός λαός, είναι ότι κατά τον θάνατο ενός εκ των δύο η πρόληψη θέλει το ένα από τα δύο στέφανα να μπαίνει μαζί του στον τάφο, ενώ άλλη πρόληψη λέει ότι τα στέφανα παραμένουν μέσα στην κρεββατοκάμαρα μέχρι του θανάτου και του άλλου μέλους, οπότε τότε μπαίνουν και τα δύο στέφανα στον τάφο του δευτέρου, δηλώνοντας έτσι ότι ο θάνατος σταματάει το συγκεκριμένο ανδρόγυνο.
Αυτά όμως εντάσσονται στη σφαίρα των προλήψεων και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με την ορθόδοξη ζωή. Τα στέφανα, εφόσον επέρχεται θάνατος ή διαζύγιο, μπορούν οι άμεσοι συγγενείς να τα προσκομίζουν στον ιερό ναό. Τα ίδια αυτά στέφανα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και σε άλλο γάμο ή να τοποθετούνται στο χωνευτήρι, αφού πρώτα καούν. Για τον λόγο αυτό, όπως σημειώσαμε και στο ιδιαίτερο κεφάλαιο για τα στέφανα, σε παλαιότερες εποχές τα στέφανα ήταν λειτουργικά σκεύη του ναού. Αυτό σήμαινε ότι τα στέφανα ήταν κοινά για όλους τούς πιστούς και όχι όπως συμβαίνει σήμερα όλα να ιδιωτικοποιούνται. Έτσι και το ερώτημα που μας τίθεται σε παλαιότερες εποχές δεν θα προέκυπτε. 
Ποια είναι η θέση της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας για τη λύση του γάμου;
«Η διατήρηση, όπως άλλωστε και η αρχική σύναψη του γάμου, προϋποθέτει αμοιβαία προσφορά και συμπλήρωση. Όταν οι σύζυγοι κλείνονται στο εγώ τους, δεν μπορεί να διατηρηθεί η κοινωνία του γάμου. Ο γάμος, όπως και κάθε αληθινή κοινωνική σχέση, στηρίζεται στην έξοδο του ανθρώπου από την ατομικότητα του. Ειδικότερα η κοινωνία του γάμου έχει ως βάση την ερωτική αναζήτηση και την αγαπητική προσφορά. Και τα δύο όμως αυτά, ως ανθρώπινα αισθήματα είναι σχετικά. Η σχετικότητα τους αποτελεί συνάρτηση του χρόνου και αποκαλύπτεται με το χρόνο. Γι’ αυτό και η πληρότητα στον γάμο δεν μπορεί να στερεωθεί σε θεμέλια που υπόκεινται στη φθορά του χρόνου. Η αγάπη και ο έρωτας μπορούν να στηρίξουν την κοινωνία του γάμου, μόνο όταν αποδεσμευθούν από τη σχετικότητα του χρόνου και τοποθετηθούν σε υπερβατική προοπτική. Έτσι γίνεται φανερό και το νόημα που έχει η σύναψη του γάμου "εν Κυρίω " η ή δημιουργία της. 
http://www.orthmad.gr/node/262#53