Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ: Ἁπλὲς σκέψεις σὰν ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν Παγκοσμιοποίηση [30]

Πρωτ. ΙΩΑΝΝΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

ΘΕΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΘΟΛΙΚΟΤΗΤΑ

Ή ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ

Κριτικὲς τοποθετήσεις στό βιβλίο

«Παγκοσμιότητα καί Ορθοδοξία»

Ἀρχιεπ. Αλβανίας κ. Αναστασίου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ζ)  Ἁπλὲς σκέψεις σὰν ὀρθόδοξη ἀπάντηση στὴν Παγκοσμιοποίηση.

Εἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ προσπάθεια ἐνοποιήσεως τῆς ἀνθρωπότητος διὰ τῆς διαδικασίας τῆς παγκοσμιοποιήσεως εἶναι μία πρόκληση γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους. Γιὰ νὰ τοποθετηθοῦμε σωστὰ ἀπέναντι σ' αὐτὸ τὸ φαινόμενο, φρονοῦμε ταπεινὰ ὅτι πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε τὰ πράγματα διαλύοντας τὴν ἀχλὺ ποὺ τὰ περιβάλλει:

α) Θὰ πρέπει νὰ ἑξαιρέσουμε τὴν τεχνολογία, τὴν ὁποία ὅλοι χρησιμοποιοῦμε γιὰ νὰ ἐπικοινωνήσουμε, γιὰ ἀναπτύξουμε τὴν ἐργασία μας, γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὸν κόσμο, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε καλλίτερη ὑγεία κ.λ.π. Ἐπίσης τὶς θεωρητικὲς διακηρύξεις καὶ τὶς κάποιες φιλότιμες προσπάθειες τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν γιὰ βελτίωση σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδό της ζωῆς τῶν ὑπανάπτυκτων λαῶν θὰ πρέπει νὰ τὶς διακρίνουμε ἀπὸ τὴν διαδικασία τῆς ἰσοπεδωτικῆς παγκοσμιοποιήσεως. Πρέπει μὲ λίγα λόγια νὰ ἀπογυμνώσουμε τὴν παγκοσμιοποίηση ἀπὸ στοιχεῖα ποὺ δὲν τῆς ἀνήκουν, γιὰ νὰ φανεῖ τὸ ἀληθινό της πρόσωπο.

β) Τί ἀπομένει; Μένει μία βιαστική, βίαιη προσπάθεια γιὰ παγκόσμια κυριαρχία κάποιων ἢ «Κάποιου» διὰ μέσου ἐλέγχου τῶν κρατῶν, τῶν λαῶν, τῶν πολιτισμῶν, τῶν θρησκειῶν, τῶν οἰκονομιῶν, τῶν δοτὼν κυβερνήσεων. Ὁ ἔλεγχος τείνει νὰ περιλάβει τὴν προσωπικότητα τοῦ κάθε ἀνθρώπου καὶ τὶς οἱεσδήποτε ἐπιλογές του. Ἐργαλεῖο αὐτοῦ του ἔλεγχου γίνεται ἡ ποικίλη τεχνολογία, ποὺ τίθεται στὴ διάθεση τῶν «δυνάμεων ἐνοποιήσεως» μέσω τοῦ ἀμύθητου καὶ διαρκῶς συσσωρευομένου πλούτου σὲ λίγα χέρια.

γ) Ἔχοντας πρὸ ὀφθαλμῶν μας χωρὶς οἰκουμενιστικὰ ψιμύθια αὐτὴ τὴ θηριώδη, ἀδίστακτη δύναμη ποὺ διεξάγει μικροὺς σὲ διάρκεια, ἀλλὰ καταστρεπτικώτατους πολέμους, ποὺ συνθλίβει τὶς οἰκονομίες, ποὺ σπρώχνει σὲ πᾶν-θρησκειακὴ ὁμογενοποίηση τοὺς λαούς, ὀφείλουμε νὰ σταθοῦμε κριτικὰ ἀπέναντί της.

δ) Κριτήριο γιὰ τὴ στάση τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντί της Παγκοσμιοποιήσεως δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία. Μὲ βάση αὐτὴ τὴ διδασκαλία, ἡ ἑνότης τῆς ἀνθρωπότητος πραγματώνεται μόνον ἐν τῷ Χριστῷ καὶ τὴ Ἐκκλησία. Ἤδη ὁ Κύριος ἠμῶν ἔχει ἑνωμένη ἐν Αὐτῶ ἄρα καὶ θεωμένη τὴν ἀνθρώπινη φύση καὶ καλεῖ κάθε ἄνθρωπο νὰ οἰκειοποιηθεῖ διὰ τῶν Μυστηρίων καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀσκήσεως τὴν Καινὴ Ζωή, τὸν Καινὸ ἄνθρωπο. Ἔχουμε καὶ στὰ ἀνθρώπινα ἕνα πρότυπο, τῆς Ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης, ποὺ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη ὡς κέντρο τῆς ἑνοποιεῖ καὶ λογοποιεῖ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο, διατηρώντας τὴν οἰκουμενική της συνείδηση.

ε) Ἔχοντας τέτοια ὀρθόδοξα-ἐκκλησιολογικὰ κριτήρια καὶ τὴν αἴσθηση τῆς Καθολικότητος τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τίποτα, μὲ κανένα ἀντάλλαγμα, μὲ κανένα δέλεαρ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποπειραθοῦμε νὰ ἐντάξουμε αὐτὴ τὴν καθολικότητα, τὴ θεία ἰδιότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, στὶς ἐγκόσμιες, ἀντίχριστες δυνάμεις τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Ἀλλιῶς κινδυνεύουμε, χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλάβουμε, νὰ βρεθοῦμε ἔξω της μάνδρας τοῦ Χριστοῦ, ἔρημοι της Χάριτος καὶ τῆς παραμυθίας τοῦ Παρακλήτου. Γιατί ἡ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὡς πραγματικότητα ἀλλὰ καὶ ὡς δυνατότητα γιὰ τὸν καθένα μᾶς εἶναι ὅ,τι πολυτιμότερο ἔχει ἡ ἀνθρωπότητα καὶ δὲν δύναται γιὰ κανενὸς εἴδους σκοπιμότητα νὰ τεθεῖ, ὡς θεραπαινίδα, στὴν ὑπηρεσία ἐξουθενώσεως τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν λαῶν, στὴν ὑπηρεσία τοῦ ψευδοοράματος τῆς παγκοσμιότητας, μίας «παγκόσμιας κοινωνίας ἀγάπης».

ς) Ἀντιθέτως οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες ὀφείλουμε, πιστοὶ στὴν παρακαταθήκη τῆς πίστεως καὶ τῆς Χάριτος ποὺ ἐλάβαμε κατὰ τὴ χειροτονία μας, νὰ συνεχίζουμε τὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἀνετέθη ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ: ὀφείλουμε νὰ ἐργαζόμεθα ὡς οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἁγιασμό μας καὶ τὸν ἁγιασμὸ τῶν πιστῶν. Ὀφείλουμε νὰ δίδουμε μαρτυρία Ὀρθοδοξίας πρὸς κάθε κατεύθυνση, πρὸς κάθε ἄνθρωπο καὶ κάθε λαό. Ὄχι νὰ κάνουμε ψευτο-θεολογικοὺς διάλογους ποὺ καταλήγουν σὲ ἐπαίσχυντα κοινὰ κείμενα, ὅπως τὸ κείμενο τοῦ Balamand τοῦ Λιβάνου, ἢ ἡ Οἰκουμενικὴ Χάρτα ποὺ προδίδουν τὴν πίστη μας. Ὄχι νὰ συναγελαζόμεθα μὲ εἰδωλολάτρες, Μωαμεθανοὺς κι Ἑβραίους, συγκαθήμενοι καὶ διαβάζοντας ἀπὸ κοινοῦ κείμενα δῆθεν γιὰ τὴν εἰρήνη. Ἀλλὰ ὀφείλουμε νὰ καλοῦμε ἅπαντας στὴν κοινωνία τῆς Μίας, Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς τῆς μόνης ἐλπίδος τοῦ ἀνθρώπου. Κι ἀκόμα νὰ κηρύττουμε μὲ ἀκρίβεια καὶ ἕως θανάτου τὰ ὀρθὰ δόγματα καὶ νὰ φυλάττομε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν Ὀρθόδοξη λειτουργικὴ καὶ κανονικὴ παράδοση, ἀσυμβίβαστοι, μακριὰ ἀπὸ τοὺς χειρισμοὺς καὶ τὶς δημόσιες σχέσεις τῶν κοσμικῶν ἀρχόντων καὶ τῶν διαχριστιανικῶν καὶ διαθρησκειακῶν κέντρων. Ὀφείλουμε νὰ δροῦμε καὶ νὰ ὁμιλοῦμε ὅπως οἱ ἅγιοι Μάρτυρες καὶ Πατέρες.

Αὐτὸ εἶναι τὸ ἀληθινὸ ἄνοιγμα στὴν Οἰκουμένη, αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ παγκοσμιότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτὸ τὸ ἄνοιγμα, αὐτὴ ἡ κλήση εἶναι σὰν τὸ ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ.

Στὴ φράγκικη ζωγραφικὴ ὁ Ἐσταυρωμένος εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια κρεμασμένα καὶ τὸ κεφάλι γερμένο μπροστὰ λόγω τοῦ βάρους τοῦ σώματος. Αὐτὸς ὁ νεκρὸς καὶ ἀπελπισμένος «Χριστὸς» ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ κοσμικὴ ὑποστήριξη ἀπὸ ποικίλα «ἀνοίγματα» πρὸς τὸν κόσμο. Ὁ Πάπας, ὁ Vicarius ἑνὸς τέτοιου «Χριστοῦ», εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἰσχυρότερα δεκανίκια τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ σ' ἀντάλλαγμα ἀπολαμβάνει τὴν ὑποστήριξη τῆς Νέας Τάξεως καὶ τὴν προώθηση τῆς κοσμικῆς ἀντιχριστῆς ἐξουσίας του.

Στὴν Ὀρθόδοξη εἰκονογραφία ἀντίθετα, ὁ Ἐσταυρωμένος εἶναι ὁ «Βασιλεύς», «ὁ Κύριος της δόξης» (Ψaλμ. 23, 10, Α' Κορ. 2,8). Αὐτὸν τὸν τίτλο γράφουν καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἁγιογράφοι πάνω στὸ Σταυρό. Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο ὁ Χριστὸς εἰκονίζεται μὲ τὰ χέρια τεντωμένα, ἀνοιχτά, καὶ τὸ πρόσωπό Του στραμμένο στὸν κόσμο, μὲ πόνο ἀλλὰ καὶ μὲ ἐξουσία βασιλικὴ κι ἀρχοντιά: «ἐπὶ Σταυροῦ τὰς ἀχράντους σου χείρας ἐξέτεινας, ἐπισυνάγων πάντα τὰ ἔθνη κράζοντα Κύριε, δόξα σοί». (Τροπάριο ἕκτης Ὥρας).

Ἀνοίγει τὰ χέρια τοῦ ὁ Χριστὸς καὶ ἐναγκαλίζεται τὰ Ἔθνη. Ποῦ τὰ ἐπισυνάγει; ποῦ τὰ ἑνοποιεῖ; Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Του, στὸ Σῶμα Του. Ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ἡ πληρότης τῆς Χάριτος καὶ τῆς Ζωῆς. Καὶ ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι ἄλλο «ἄνοιγμα», διαφορετικὸ ἀπὸ τὸ ἄνοιγμα τῶν χειρῶν τοῦ Κυρίου πρὸς τὴν Οἰκουμένη δὲν γνωρίζουμε. Ἄλλη παγκοσμιότητα ἀπ' αὐτὴν ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴν παγκόσμιον ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ δὲν βρίσκουμε κι ἄλλην οἰκουμενικότητα ἀπ' αὐτὴν ποὺ διακηρύσσεται ἀπὸ τοὺς Ὅρους καὶ τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων κι ἀπ' αὐτὴν ποὺ βιώνεται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους δὲν δεχόμεθα.

Κέντρο τῆς ζωῆς μας, Ζωή μας καὶ ἐλπίδα μας, Ζωὴ καὶ ἐλπίδα τῆς ἀνθρωπότητος παραμένει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικότης, ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἀντιαιρετικὸν Ἐγκόλπιον      www.egolpion.com

8  ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ  2012

http://www.egolpion.com/apantisi_pagosmiopoiisi.el.aspx