Ἡ ζωή του στόν μοναχισμό. Ἱερομόναχος Ἠλίας Τσιορούτσα. Μέρος Γ'

Ἡ ζωή του στόν μοναχισμό

Ἁγιασμένες μορφές τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμάνικης Ἐκκλησίας

ὑπό πρωτοπρεσβυτέρου π. Κωνσταντίνου Γαλερίου

Συνταξιοδοτήθηκε τό 1971, ἐνῶ τό 1974 πεθαίνοντας ἡ πρεσβυτέρα του, μπῆκε αὐτός στό μοναστήρι Τσερνίκα, πλησίον τοῦ Βουκουρεστίου, στίς 16 Ἰουλίου 1976. Τήν ἴδια χρονιά ἐκάρη μοναχός ἀπό τόν Ἐπίσκοπο Ρωμανό τῆς Ἰαλομιτσιοάρας ἔχοντας ὡς ἀνάδοχο στήν κουρά του τόν ἡγούμενο π. Νήφωνα καί τόν ἀρχιμανδρίτη Βενέδικτο Γκίους.
Τόν πόθο γιά τόν μοναχισμό τόν εἶχε ἀφ᾿ ὅτου ἦτο παντρεμμένος. Μάλιστα εἶχε κάνει συμφωνία ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ τους μέ τήν πρεσβυτέρα του, ὅτι ὅποιος θά παραμείνη μόνος του, θά πάρη τόν σταυρό στό χέρι καί θά πάη στό μοναστήρι. Ἀφοῦ ἀπέθανε πρώτη ἡ πρεσβυτέρα, ὁ πατήρ ἐκράτησε τήν ὑπόσχεσί του.
Ἄφησε τά πάντα καί ἦλθε στό μοναστήρι λέγοντας μέσα του. "Κύριε, ἐγώ ἦλθα γιά νά κρατήσω καί τήν ὑπόσχεσί μου. Θά πιασθῶ ἀπό τήν πόρτα τοῦ μοναστηριοῦ. Ἐσύ, ἐάν μέ θέλης, δέξαι με, ἐάν ὄχι, ὄχι..."
Μετά ἀπό ἀρκετό καιρό ἔλεγε. "Ὅταν μπῆκα στό μοναστήρι, μοῦ ἐρχόταν νά φιλήσω τίς πέτρες ἀπό ἐσωτερική εὐτυχία".
Ἀρχικά ἔμεινε σ᾿ ἕνα κελλί ἐρειπωμένο. Ἔπρεπε νά φέρνη λάσπη μέ τό χέρι του καί νά τό ἐπιδιορθώνη, χωρίς τοῦτο νά εἶναι εὔκολο, δεδομένου ὅτι ἦτο ἀρκετά γέρων στήν ἡλικία.
Ὁ π. 'Ηλίας ἔκανε μεγάλη πνευματική ἄσκησι, ἀκόμη ἀπό τά νεανικά του χρόνια. Ἔλεγε: "ὅταν εἰσῆλθα στό μοναστήρι, εἶπα ὅτι οἱ μοναχοί εἶναι ἅγιοι καί σκεπτόμενος ὅτι ἐγώ μέχρι τώρα, ἤμουν σέ ἐνορία καί εἶχα τά πάντα, ἀπεφάσισα νά κρατῶ κι ἐγώ μέ αὐστηρότητα τίς νηστεῖες".

Ὅταν πλέον εἶχε γίνει μοναχός, ἐνήστευε τελείως ἀπό τήν Πέμπτη τό ἀπόγευμα μέχρι τό Σάββατο τό ἀπόγευμα. Σέ κάθε μία ἀπό τίς τέσσερεις μεγάλες νηστεῖες τῆς Ἐκκλησίας μας κρατοῦσε καί μία ἑβδομάδα μέ πολύ αὐστηρότητα. Ἐνῶ στό τέλος κάθε ἑβδομάδος ἐνήστευε ἀπό τήν Πέμπτη τό ἀπόγευμα μέχρι τήν Κυριακή τό πρωΐ, ὁπότε καί λειτουργοῦσε. Ἀλλά οὔτε καί στίς ἄλλες ἡμέρες τῆς ἑβδομάδος ἔτρωγε πολύ.
Αὐτό τό ἐλάχιστον τό ὁποῖο ἔτρωγε, ἐφρόντιζε νά εἶναι φυσικό καί νά προέρχεται ἀπό τά χέρια εὐσεβῶν Χριστιανῶν, πού ἤρχοντο τακτικά στήν ἐκκλησία, ἐξωμολογοῦντο καί κοινωνοῦσαν. Ἡ συμβουλή τους πρός τούς μαθητές του ἦτο. "Μή κτυπᾶτε τούς φαρμακοποιούς, ἀλλά τούς μαγείρους"....
Κάποτε τόν πονοῦσε πολύ τό σηκῶτι του. Ἕνας μαθητής του τοῦ ἔφερε μέλι καί τόν παρεκάλεσε νά τό φάγη. Ἐκεῖνος τοῦ ἀπήντησε. " Ἐάν σ᾿ ὅλη μου τήν ζωή δέν ἔφαγα κουλούρια καί γλυκίσματα, παρότι στήν ἐνορία μου εἶχα τά πάντα, πῶς ν᾿ ἀρχίσω νά τρώγω τώρα στά γεράματα; Ἄφησε νά ὑπομένω καί αὐτόν τόν πόνο".
Στά παιδιά, στούς ἀσθενεῖς καί στούς ἐργαζομένους σέ σκληρές ἐργασίες, τούς ἐπέτρεπε στίς νηστεῖες νά πίνουν γάλα καί νά τρώγουν τυρί καί αὐγά.
Δέν ἐκοιμᾶτο περισσότερο ἀπο τρεῖς ὧρες τήν νύκτα.
Ἔλεγε ὁ πατήρ. "Πάντοτε ἔκλαιγα καί γιά τόν ἑαυτό μου καί γιά τόν λαό".
Ἐάν κάποιος προσπαθοῦσε νά τοῦ δώση χρήματα γιά νά μνημονεύη τούς νεκρούς συγγενεῖς του, τοῦ ἔλεγε. "Πῶς νά σᾶς πάρω χρήματα γιά νά μνημονεύσω τούς νεκρούς σας;! Οἱ πατέρες σας ἔδωσαν τό αἷμα τους στό πεδίο τῆς μάχης καί ἐγώ νά παίρνω χρήματα;!
Ποτέ δέν δεχόταν χρήματα ἀπό φοιτητές, μαθητές καί χῆρες. Τά ὀνόματα αὐτῶν πού ἔδιναν γιά μνημόνευσι καί ἐπλήρωναν τά ἐμνημόνευε ἀρκετά χρόνια καί ὄχι μόνο αὐτούς πού ἐπλήρωναν. Ἔλεγε. "Προσεύχομαι μέχρι νά γαληνεύση τό σπίτι".
Στά Εὐχέλαια καί στά Τρισάγια δέν ἔπαιρνε χρήματα. Ἔλεγε. "Ἐάν τότε πού ἤμουν στήν ἐνορία δέν ἔπαιρνα χρήματα, τώρα πού ἦλθα στό μοναστήρι, πῶς θά πάρω; Ἤ διηγόταν τό ἑξῆς: "Ἐπήγαινα γιά Εὐχέλαιο καί ἡ νοικοκυρά μέ περίμενε στό τραπέζι μέ τό φαγητό ἕτοιμο, ἐνῶ ἐγώ στό τέλος τῆς Ἀκολουθίας τούς ἔλεγα. "Ἄϊντε, καλή ὑγεία!" καί ἀναχωροῦσα χωρίς νά πάρω τίποτε. Ἄλλοτε ἔλεγε. "Τί θέλεις ἀκόμη πολλά καί πολλά χρήματα; Ὁ ἄνθρωπος σέ ἔβαλε στό τραπέζι, γιατί τοῦ παίρνεις καί τά χρήματα;"
Μιά Χριστιανή στόν καιρό τοῦ κομμουνισμοῦ ἄκουσε ὅτι στό μοναστήρι Τσερνίκα εἶχαν κτυπηθῆ μοναχοί ἀπό ὄργανα τῆς ἀστυνομίας. Θέλοντας νά μάθη τήν ἀλήθεια ἐπῆγε σ᾿ ἕνα πατέρα, ὁ ὁποῖος τῆς εἶπε ὅτι ἐκτύπησαν ἕνα μοναχό, τόσο δυνατά, ὥστε τοῦ ἔσπασαν ἕνα δάκτυλο καί ὁ μοναχός ἔστρεψε καί τήν πλάτη του πρός τόν δήμιο καί τόν παρεκάλεσε νά συνεχίση νά τόν κτυπᾶ.
Γνωρίζοντας πολύ καλά τόν ρόλο καί τά καθήκοντα τοῦ ἱερέως ὁ π. Ἠλίας, ἔλεγε ἐξομολογητικά. "Ποτέ δέν ἔδειξα περισσότερη ἀγάπη στούς συγγενεῖς καί στά παιδιά μου, ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους. Ἐάν ὅλοι μέ καλοῦσαν "Πάτερ", τότε ἤμουν πατήρ καί γιά τά παιδιά μου καί γιά τούς ἄλλους.
Μιλῶντας ὁ π. Ἠλίας κάποτε γιά τόν ἀρχιμ. π. Ἀρσένιο Παπατσιώκ, ἔλεγε: "Τόν εἶχα σέ μεγάλη εὐλάβεια. Ἐάν μοῦ κακοφάνηκε πού ἀνεχώρησε ἀπό τό μοναστήρι Τσερνίκα, ἦτο διότι ἀποχωρίσθηκα ἀπ᾿ αὐτόν. Λειτουργοῦσε χωρίς νά κουράζεται, εἶχε μιά μεγάλη ἱερατική φλόγα καί καθαρή ζωή. Συμβούλευε χωρίς πνευματικές παρεκκλίσεις. Ἦτο ἀκούραστος καί εἶχε πολλά πνευματικά παιδιά. Σάν Πνευματικός, ἦτο πολύ δεσμευμένος καί ζοῦσε μέ μία ψυχική λεπτότητα καί κατά τρόπο μυστικό διαισθανόταν μερικά ἀπόκρυφα ἔργα τῶν ἐξομολογουμένων".
Ὁ πατήρ Ἠλίας προεῖδε πολλά σπουδαῖα ἔργα, τά ὁποῖα ἔβλεπε στήν κοινωνία μας καί τά ὁποῖα ἐκπληρώθηκαν ἐπακριβῶς. Ἀναφορικά μέ τό ἔργο τοῦ π. Ἀρσενίου, ἔλεγε "Οἱ προγνωστικές ἀνακοινώσεις τοῦ π. Ἀρσενίου πραγματοποιήθηκαν. Αὐτά δείχνουν τήν ψυχική του καθαρότητα".
Ἡ πόρτα τοῦ κελλιοῦ ἦτο πάντοτε ἀνοικτή γιά ὅλους αὐτούς πού ἤθελαν συμβουλές, παρηγορία ἤ κάποια ἄλλη βοήθεια. Ἦτο ἀνοικτή ἀκόμη καί τότε πού εἶχε ἀρρωστήσει βαρειά.
Τούς καθαρούς στήν ψυχή καί εὐσεβεῖς Χριστιανούς τούς τιμοῦσε πολύ καί τούς ὠνόμαζε ἀλληγορικά "εἰκόνες τοῦ τοίχου". Αὐτούς τούς μνημόνευε στήν προσευχή, πρίν κι ἀπό τούς συγγενεῖς του.
Ἔλεγε. "Τήν μισή χριστιανική πίστι ἔμαθα στήν ἐκκλησιαστική σχολή καί τήν ἄλλη μισή ἀπό τόν λαό.
Ἕνας φοιτητής, πνευματικό του παιδί, ἔλεγε: "Στίς 12 Αὐγούστου 1996 ἐπῆγα στόν Γέροντα λίγο λάδι καί λίγο τυρί. Μοῦ εἶπε. "Μοῦ εἶναι ντροπή νά πάρω ἀπό σένα, γιατί εἶσαι φοιτητής". Ἀλλά, ἐπειδή ἐγώ ἐπέμενα, τά δέχθηκε. Ὅμως εἶδα ὅτι ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξίς του παρουσίασε ἕνας αἴσθημα ντροπῆς καί φαινόταν καθαρά, γιά νά πάρη κάτι ἀπό ἕνα φοιτητή, ἔπρεπε νά καταπατήση μερικές βασικές καί δυνατές πεποιθήσεις του.
Τηροῦσε πάρα πολύ τά εὐαγγελικά λόγια. "Ἐάν ὁ ὀφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, ἔξελε αὐτόν, ἐάν τό χέρι σου σκανδαλίζει σε, ἔκοψον αὐτό".
Γιά τήν δύναμι τοῦ Ψαλτηρίου ἔλεγε ὅτι ὁμοιάζει μέ τούς ἐξορκισμούς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου. Συνιστοῦσε στούς ὑποτακτικούς του νά διαβάζουν ἀπό ἕνα Κάθισμα κάθε ἡμέρα. Καί σπάνια ἄφηνε κάποιον νά διαβάζη περισσότερα.
Συμβούλευε τούς μαθητές του νά μή μπαίνουν στό σπίτι κάποιου, οὔτε νά δέχωνται τόν ὁποιονδήποτε στό σπίτι τους.
Ἐκτός ἀπ' αὐτούς πού ἤρχοντο νά ἐξομολογηθοῦν, προσπαθοῦσε νά ἐπιστρέψη στόν δρόμο τοῦ Θεοῦ καί τούς συγγενεῖς τους πού θά εἶχαν τυχόν πέσει σέ διάφορα ἁμαρτήματα. Σέ μία μαθήτριά τους, ὀνόματι Θεοδώρα Σ. ἀπό τό Βουκουρέστι, τῆς ἔλεγε ἐνίοτε γιά τόν πατέρα της Θεόδωρο, πῶς θά τόν πλησίαζε. Νά ἔτσι. "Θεόδωρε, Θεόδωρέ μου, σοῦ ἀρέσει τό κρασί;..." Ἐκεῖνος θά ἀπαντοῦσε, ναί. Κοντά σ᾿αὐτό θά ἀριθμοῦσε καί τά ἄλλα ἁμαρτήματά του. Ὁ πατήρ κατόπιν θά τόν ἐσυμβούλευε καί θά τόν ἐδιάβαζε καί τήν συγχωρητική εὐχή.
Ἔλεγε ἀκόμη ὁ Γέροντας ὅτι ἐκεῖνος πού δέν ἐντυπωσιάζεται καί δέν τρέμει ἀπό θαυμασμό μπροστά στά λουλούδια, στά δένδρα καί σ᾿ ὁλόκληρη τήν φύσι, δέν εἶναι ἄξιος νά λέγεται ἄνθρωπος.
Εἶχε σέ μεγάλη τιμή τήν προσευχή τῶν γυναικῶν πού ἤθελαν ν᾿ ἀποκτήσουν παιδιά κι ἔλεγε. "Ἐάν ἡ μητέρα δέν προσεύχεται, μάταια προσεύχεται ὁ ἱερεύς καί ὁ πρωτόπαπας" καί προσέθετε. " Ἡ μητέρα εἶναι ἕνας ἀρχιερεύς στό σπίτι. Αὐτή διδάσκει τά παιδιά νά προσεύχωνται γιά νά γίνουν καλοί Χριστιανοί, νά προσεύχεται μαζί μ᾿ αὐτά καί γι᾿αὐτά καί νά τά φέρνη στήν ἐκκλησία.

Μετάφρασις – Ἐπιμέλεια

Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου

Ἁγίου Ὅρους Ἄθω

2002

Τό κείμενο προέρχεται ἀπό τά ἀρχεῖα τοῦ πατρός Δαμασκηνοῦ Γρηγοριάτου, τόν ὁποῖον καί εὐχαριστοῦμε θερμά γιά τήν παραχώρηση τῶν ἀρχείων, ὅπως ἐπίσης εὐχαριστοῦμε καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο Ἀναβάσεις