«Στήλη τῆς παρθενίας»

«Στήλη της παρθενίας»

Ψάλλουμε στην εκκλησία μας, αυτές τις άγιες ημέρες της Σαρακοστής, τους χαιρετισμούς της Παναγίας μας. Και όλοι μας με πολλή χαρά και ευλάβεια τρέχουμε στις εκκλησιές μας να τιμήσουμε την μητέρα του θεού και μητέρα όλων μας. Και είναι κάποιες φορές που παρασυρόμαστε κι εμείς και ψέλνουμε μαζί με τους ψάλτες ενοχλώντας ίσως καμιά φορά τους διπλανούς μας, αλλά και δείχνοντας έτσι την μεγάλη μας αγάπη για εκείνη που έγινε η σκάλα για να κατέβει ο Χριστός μας στην γη. «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε» της λέμε και λίγες ημέρες  πριν την αποκαλέσαμε, στην τελευταία στάση των Χαιρετισμών, «στήλη της παρθενίας».
Αναρωτηθήκαμε άραγε ποτέ τι ακριβώς σημαίνει αυτή η λέξη;  Παρθενία. Μια πολύ ωραία εξήγηση αυτής της λέξης είναι πως αποτελείται από δύο συνθετικά, τις λέξεις «παρά» και «θεό».
Σημαίνει δηλαδή, πάρα τω θεώ, δίπλα στον θεό.  Ευλογημένη λέξη.
Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν μέσα από το λεγόμενο ξενόφερτο life style που κατακλύζει τα σπίτια μας και τις συνειδήσεις μας, μέσω της τηλεόρασης, και των περιοδικών, πως η παρθενία είναι κάτι ξεπερασμένο, κάτι αφύσικο και πως είναι δικαίωμα μας να χρησιμοποιούμε το σώμα μας όπως εμείς θέλουμε.Η παρθενία είναι επιλογή. Επιλογή που δείχνει πως σεβόμαστε τον θεό.. Είναι μια επιλογή που μας επιτρέπει να παραμείνουμε άνθρωποι. Άνθρωποι με σύνεση και φρόνηση. Όχι απλά υπάρξεις που παρασύρονται από τα ένστικτά τους. Μια επιλογή που μας φέρνει από αυτήν εδώ τη ζωή, πιο κοντά στον παράδεισο και τη Βασιλεία του θεού.

Η εν Χριστώ παρθενία, δηλαδή αυτή που επιλέγει κάποιος υπακούοντας στο ευλογημένο θέλημα του θεού, δεν είναι κάποιας μορφής αδυναμία, αλλά ορθή στάση ζωής σύμφωνη με το θέλημα του θεού. Και πρώτα απ’ όλα ας συνειδητοποιήσουμε πως η παρθενία δεν αφορά μόνο τους μοναχούς.
Είναι φυσικά η μεγαλύτερη ευλογία για τον άνθρωπο η απόφαση της δια βίου παρθενίας.
Όμως αυτός ο δρόμος, όπως λέει ο απόστολος Παύλος, είναι για τους λίγους. Για εκείνους που επιλέγουν να θυσιάσουν κάτι μικρό για να κερδίσουν κάτι ασύγκριτα μεγαλύτερο.Όμως η παρθενία είναι μια αρετή που κι εμείς όλοι καλούμαστε από τον θεό να την αγκαλιάσουμε.

Ας το σκεφτούμε λίγο. Οι σαρκικές σχέσεις είναι ένα δώρο του θεού. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ο θεός όρισε να έρχονται τα παιδιά στον κόσμο αλλά και μια ένδειξη αγάπης και τρυφερότητας μεταξύ του ανδρογύνου. Πόση αγάπη όμως κρύβεται στο να αφεθούμε να παρασυρθούμε σε σαρκική επαφή εκτός γάμου;
Όταν αγαπάμε κάποιον πραγματικά δεν χρησιμοποιούμε το σώμα του για την ευχαρίστηση μας. Δεν είναι αυτό ένδειξη αγάπης. Αγάπη είναι να περιμένουμε την σωστή στιγμή. Και η σωστή στιγμή είναι εκείνη που η αγάπη του θεού όρισε για εμάς. Δηλαδή μέσα στον γάμο. Γιατί ο γάμος είναι η πρώτη και μεγαλύτερη ένδειξη αγάπης ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα.
Είναι η στιγμή που δύο άνθρωποι που αγαπήθηκαν αποφασίζουν να ενώσουν για πάντα τις ζωές τους και στέκονται μέσα στην εκκλησία απέναντι στην Αγία Τράπεζα, ενώπιον του θεού ζητώντας την ευλογία του.
Αγάπη είναι η δέσμευση πως θα μοιραστούμε με το αγαπώμενο πρόσωπο τις όμορφες αλλά  και τις δύσκολες στιγμές μας ως το τέλος της ζωής μας. Το να εκμεταλλευτούμε απλά το σώμα του χωρίς αυτή την δέσμευση είναι κάτι εντελώς έξω από την αγάπη. Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε αυτή την αλήθεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως τα πράγματα δεν είναι έτσι.

Προσπαθούν να μας πείσουν πώς ο καλύτερος τρόπος να γνωριστούν δύο άνθρωποι διαφορετικού φύλου είναι να επιδοθούν σε σαρκική επαφή. Είναι όμως έτσι;  Το να γνωρίσεις το σώμα του άλλου με αυτόν τον τρόπο απαιτεί ελάχιστα λεπτά της ώρας.
Το να γνωρίσεις όμως την ψυχή και τον χαρακτήρα του, απαιτεί χρόνο και κόπο και ενδιαφέρον και αγάπη. Όσο όμως το προσπαθείς, πλησιάζεις τον άλλο άνθρωπο τόσο, όσο δεν θα μπορούσες ποτέ να το κάνεις χρησιμοποιώντας το σώμα του. Και πλησιάζοντας εκείνον, πλησιάζεις τον ίδιο τον θεό. Αφού ο ίδιος μας έχει διδάξει πως μέσα από τον άλλο άνθρωπο, τον πλησίον μας , πλησιάζουμε και κοντά στον Πατέρα Θεό.

Προσπαθούν να μας πείσουν πως η παρθενία είναι στέρηση. Τι είναι άραγε αυτό που υποτίθεται πως στερούμαστε; Λίγες στιγμές σαρκικής ευχαρίστησης,  που οδηγούν όμως που;  Πόσες εγκυμοσύνες, που μέσα στον πανικό καταλήγουν σε εκτρώσεις, θα είχαν αποφευχθεί αν είχαμε απλά επιλέξει να πούμε όχι σε σαρκικές σχέσεις  εκτός γάμου και άρα εκτός της αγάπης;  Πόση θλίψη και πόσα ψυχολογικά προβλήματα ταλαιπωρούν νέα κορίτσια και αγόρια που βιάστηκαν να προχωρήσουν σε σαρκικές σχέσεις και κατέληξαν με πληγωμένη την ευαίσθητη ψυχή τους; Νομίζουν πως χαίρονται τάχα τη ζωή αλλά μέσα τους υπάρχει πάντα ένα κενό. Κενό που δεν γεμίζει με την σαρκική επαφή, αντιθέτως, μεγαλώνει περισσότερο.
Όμως πόσο όμορφο είναι το να επιλέξουμε να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό. Το σώμα μας που είναι κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Η Παναγία μας, που κατεξοχήν τίμησε την αρετή της παρθενίας με τη ζωή της, είναι το φωτεινό παράδειγμα που μας στηρίζει και μας επιβεβαιώνει πόσο πολύτιμη είναι η απόφασή μας να την τηρήσουμε.
Ο διάβολος φυσικά κάνει το δικό του πόλεμο εναντίον μας και χρησιμοποιεί τα δικά του όπλα για να μας αποθαρρύνει στην προσπάθεια μας. Προσπαθεί να ρίξει τα οχυρά μας. Τα οχυρά που μας προστατεύουν από το να παραδοθούμε στα σαρκικά πάθη μας σαν άλογα όντα.

Το πρώτο που προσπαθεί να καταρρίψει είναι η αιδώς μας. Δηλαδή το αίσθημα της ντροπής που έχουμε μέσα μας. Όχι με την αρρωστημένη έννοια που το εννοούν κάποιοι. Αιδώς, δεν είναι η ντροπή σαν ψυχολογική αδυναμία αλλά η αίσθηση αξιοπρέπειας που πρέπει να μας κατέχει και να μας φυλάει από πράξεις που μειώνουν την ανθρώπινη αξία με την οποία μας έχει τιμήσει ο θεός.
Ας δούμε γύρω μας πόσο ολοφάνερα πολεμείται αυτό το οχυρό μας. Γυμνά σώματα παντού, άνθρωποι παραδομένοι στα ένστικτα της σάρκας τους, μικροί και ανάξιοι να σταθούν στο ύψος της αξίας τους. Ο θεός μας έπλασε για να του μοιάσουμε κι ο διάβολος προσπαθεί να μας πείσει να γίνουμε ίδιοι με τα άλογα ζώα (άνθρωπος εν τιμή ων ού συνήκε• παρασυνεβλήθη τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθη αυτοίς). Ψαλμ. 48.

Το δεύτερο οχυρό μας που πολεμείται είναι η πίστη στην αξία της παρθενίας. Αυτή η ευλογημένη αρετή διαβάλλεται παντού και με κάθε τρόπο γύρω μας. Προσπαθούν μέσα σε όλα να μας πείσουν πως η παράδοση στις σαρκικές ηδονές είναι κάτι φυσιολογικό.
Διαστρέφουν εντελώς την πραγματικότητα και παρουσιάζουν το αφύσικο για φυσικό. Ακόμη και επιστήμονες ιατροί προβάλουν τις άκρατες σαρκικές σχέσεις σαν ευεργετικές. Είναι φυσικό, εφόσον αν το καλοσκεφτούμε μια ολόκληρη βιομηχανία κέρδους είναι στημένη ακριβώς πάνω στα πάθη μας. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί.
Το κυριότερο βάρος των τηλεοπτικών προγραμμάτων δίνεται σε ταινίες και εκπομπές που προβάλουν τα αχαλίνωτα πάθη και την παράδοση σε αυτά σαν τρόπο, τάχα εκσυγχρονισμένης ζωής. Η μόδα είναι μια καλοστημένη μηχανή που παράγει ενδύματα που περισσότερο εκθέτουν γυμνές σάρκες στην κοινή θέα, παρά ντύνουν ανθρώπους. Μας χρησιμοποιούν και τις περισσότερες φορές δεν το αισθανόμαστε καν, γιατί μας κοιμίζουν με επιθυμίες και «θέλω» που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους και καθόλου την ψυχή μας.
Θα πρέπει να δούμε καθαρά πως ο διάβολος  πολεμάει κι  ένα ακόμη οχυρό μας. Και, δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, του επιτίθεται με μανία και στη χώρα μας που, όχι πολλά χρόνια πριν, το τιμούσε και πολύ το προστάτευε. Κι αυτό το οχυρό δεν είναι άλλο από την οικογένεια.
Αυτόν τον ευλογημένο θεόσδοτο θεσμό που μεγάλωσε στους κόλπους της γενιές ανθρώπων. Ανθρώπων, με αγάπη στο θεό, με φιλότιμο, με αξιοπρέπεια. Και τώρα πολεμείται από παντού.
Ο πολιτικός «γάμος» που μόνο γάμο δεν μπορεί να τον ονομάσει κανείς γιατί δεν είναι παρά μόνο μια «συμφωνία» στα χαρτιά, κάτι σαν μια πράξη αγοραπωλησίας. Και οι εκτός γάμου σαρκικές σχέσεις με την ανοχή ή ακόμα χειρότερα πολλές φορές και με την παρότρυνση ακόμα και των ίδιων των γονέων, έχουν γίνει σχεδόν θεσμός.

Πόσο διαφορετικά τα «θέλω» του κόσμου από τις εντολές του θεού. Τις εντολές που μας έδωσε όχι για να μας βασανίσει, όπως θέλουν κάποιοι να πιστέψουμε, αλλά για να μας δείξει την τιμή και την αξία του να λεγόμαστε άνθρωποι.
Η φύλαξη της παρθενίας πριν το γάμο, δεν είναι βασανιστήριο. Είναι δρόμος που μας οδηγεί στο θεό. Που καλλιεργεί τη σχέση μας μαζί του και άρα κατ’ επέκτασην την σχέση μας με τον άλλο. Είναι ένα αγώνισμα που αναλαμβάνουν εκείνοι που θέλουν να λέγονται αλλά και να είναι άνθρωποι με την αληθινή έννοια της λέξης , εκείνοι που θέλουν να κοιτάζουν πάνω από τα φτηνά και τα λίγα.

Παρθενία, σημαίνει να δίνω στην σαρκική επαφή την πραγματική της σημασία και αξία και να μην την κάνω δυνάστη που καθορίζει την ζωή μου. Ελευθερώνομαι από το πάθος της φιλαυτίας και αντιμετωπίζω την σχέση μου με το αντίθετο φύλο, όπως θέλει ο θεός. Με σεβασμό. Και συνεχίζω να έχω αυτό τον σεβασμό και μετά το γάμο.
Τι σημαίνει αυτό; Πως τηρώ την παρθενία μου και μέσα στον γάμο. Με έναν διαφορετικό όμως τρόπο. Σημαίνει πως ενώνω την ζωή μου με έναν άνθρωπο μέσα στον ευλογημένο από τον θεό γάμο και αγαπώ και σέβομαι αυτόν τον άνθρωπο ως το τέλος της ζωής μου.
Θεωρώ αδιανόητο ακόμη και να γυρίσω να κοιτάξω άλλον με επιθυμία σαρκική, πόσο μάλλον περισσότερο να πέσω στην μεγάλη αμαρτία της μοιχείας. Ο άνθρωπός μου, ο σύζυγος μου είναι το πιο αγαπημένο μου πρόσωπο. Τον σέβομαι και τον τιμώ. Αυτό είναι αγάπη. Αληθινή αγάπη. Μπορεί να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, αλλά η αλήθεια δεν αλλοιώνεται.
Αληθινή αγάπη είναι η αγάπη που μας προτείνει ο θεός. Κι αυτή η αγάπη είναι άρρηκτα δεμένη με το αγώνισμα της παρθενίας. Και πριν το γάμο, με την αποχή από τις σαρκικές σχέσεις αλλά και μετά, με τον σεβασμό στον άνθρωπο που ενώσαμε τη ζωή μας μαζί του και με την αποφυγή εξωσυζυγικών σχέσεων. Αναφέρεται στην Παλαιά διαθήκη πως η αγκαλιά ξένης γυναίκας είναι κάρβουνο αναμμένο.
Πόση αλήθεια κρύβεται σ’αυτή τη μικρή φράση. Πόσο μας καίει η αμαρτία της μοιχείας. Πόσους ανθρώπους έχει κάψει στο πέρασμα της. Πόσες ψυχές έχει πληγώσει.
Κι όμως κάποιοι μας την παρουσιάζουν σαν δικαίωμα, σαν ανάγκη που πρέπει να ικανοποιήσουμε.  Ας  επιστρατεύσουμε όλη μας τη θέληση και με τη βοήθεια του θεού ας πάρουμε σταθερή απόφαση να βγούμε από αυτόν τον ψεύτικο και καταστρεπτικό τρόπο ζωής που μας παρουσιάζουν σαν αληθινό. Ακόμα κι αν δεν καταφέραμε ως τώρα να κρατήσουμε τον εαυτό μας καθαρό, ακόμα κι αν από αδυναμία ή εξαιτίας κακής συμβουλής κάποιου δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε, ας γνωρίζουμε πως δεν είναι αργά.
Ο ίδιος ο θεός μας λέει , με τη φωνή του προφήτη του πως αν οι αμαρτίες μας είναι κόκκινες σαν το αίμα, εκείνος μπορεί να τις κάνει , αν το θελήσουμε, λευκές σαν το χιόνι (« Καί δευτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος·  καί εάν ωσιν αι αμαρτίαι υμων ως φοινικουν , ως χιόνα λευκανω, εάν δέ ωσιν ως κόκκινον, ως εριον λευκανω. » Ησαϊου α18).
Αρκεί να του δώσουμε μέσα από την μετάνοια μας την δική μας συγκατάθεση. Άλλωστε όπως έχει πει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αν συνάψεις σχέση με άνθρωπο χάνεις την παρθενία σου, όταν όμως συνάψεις σχέση με τον Νυμφίο Χριστό, ακόμη και την παρθενία σου μπορείς να αποκαταστήσεις. Κι ακόμη ας φέρνουμε στο νου μας αυτό που έχει πει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναίτης, πως μακάριος είναι εκείνος που δεν γνώρισε αμαρτία αλλά τρις μακάριος είναι εκείνος που την μίσησε και άλλαξε ζωή.

Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην Παναγία, που είναι η φιλόστοργη μητέρα μας. Μας μιλάει με την αγνότητα της, μας δίνει παράδειγμα με την άμεμπτη ζωή της, μας αγκαλιάζει με την απέραντη αγάπη της  και κυρίως  μας αποδεικνύει πως η παρθενία δεν είναι μια στείρα κατάσταση αλλά ακριβώς το αντίθετο. Και πως μας το αποδεικνύει; Μα, με την φράση που ψάλλουμε στο τέλος των χαιρετισμών « Ω, πανύμνητε μήτερ η τεκούσα των πάντων αγίων αγιότατον Λόγον».
Ποιος άλλος άνθρωπος δέχτηκε τόσο μεγάλη τιμή από τον θεό όπως η Παναγία μας . Αξιώθηκε να γίνει μητέρα του θεού, και μητέρα όλων μας. Να, η ανταμοιβή της παρθενίας και της αγνότητας που φύλαξε. Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στο δικό της.
Μας περιμένει να μιμηθούμε την καθαρότητα της . Κι αυτή, είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούμε να αποδώσουμε σε εκείνη αλλά και στον εαυτό μας. Ας  το σκεφτούμε πολύ σοβαρά αυτό.

Σταυρούλα από τις Αναβάσεις