Ἕνα πολύτιμο εἰσιτήριο

Ἕνα πολύτιμο εἰσιτήριο εἰσόδου γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀρετή τῆς εὐσπλαγχνίας. Ἡ εὐσπλαγχνία εἶναι ἰδαίτερα θεοφιλής ἀρετή, καί ἑλκύει τό Θεῖο ἔλεος γι᾿ αὐτόν πού τήν ἔχει. Ὁ εὐσπλαγχνικότατος Κύριος θέλει ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄθρωπος, νά Τοῦ μοιάσει. Νά εἶναι εὐαίσθητος στόν πόνο τοῦ ἄλλου καί στήν ἀνάγκη του. Νά συμπονάει τόν συνάνθρωπό του, νά συμπάσχει μαζί του, νά εἶναι πρόθυμος νά θυσιαστεῖ προκειμένου νά τόν ἀνακουφίσει. Νά τόν συγχωρεῖ, νά τόν δικαιολογεῖ, νά μακροθυμεῖ μαζί του. Ὅλα αὐτά εἶναι εὐσπλαγχνία, ἡ βαθιά ἀγάπη πού πηγάζει μέσα ἀπό τό "εἶναι", μέσα ἀπό τά σπλάγχνα τοῦ ἀνθρώπου.

Τήν διάλεξε ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς γνωστοποιήσει πώς βάσει αὐτῆς θά κρίνει τούς ἀνθρώπους. Ἄν διαβάσει κανείς τό ἅγιο Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως, θά δεῖ πώς οἱ σπλαγχνικοί θά ἀκούσουν τό "δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν" (Ματθ. 25 : 34). Οἱ ἄσπλαγχνοι θά ἀκούσουν τό "πορεύεσθε ἀπ᾿ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον...".

Ὅλες τίς ἀρετές νά ἔχει ἕνας ἄνθρωπος, ἄν δέν εἶναι εὔσπλαγχνος, παράδεισο δέν μπορεῖ νά ζήσει, γιατί ὁ παράδεισος εἶναι ἀγάπη. Ὁ ἄσπλαγχνος, πού γιά μιά ζωή ἄμεινε σκληρός καί ἀπονεκρωμένος, μακρυά ἀπό αὐτό τό θεῖο αἴσθημα πού πλησιάζει τόν ἄνθρωπο στόν Θεό ὅσο κανένα ἄλλο, τελικά καταστρέφει τά πνευματικά ὄργανα τῆς ἀγάπης στήν ψυχή του. Εἶναι σάν κάποιος νά καταστρέφει μέ τόν κακό τρόπο τῆς ζωῆς του τούς πνεύμονές του κι αὐτοί τελικά δέν μποροῦν νά λειτουργήσουν. Καί σ᾿ ἕνα ὡραίο καί θαλερό δάσος μέ πολύ ὀξυγόνο νά τόν βάλλεις, ἐκεῖνος δέν μπορεῖ νά τό χαρεῖ, γιατί δέν μπορεῖ νά ἀναπνεύσει!

Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς γνωστοποιεῖ μέσα στό ἅγιο Εὐαγγέλιο τήν τραγική ἀπώλεια δύο τέτοιων ψυχῶν στά πρόσωπα τοῦ ἄπληστου πλουσίου, πού φρόντιζε νά μαζεύει ἀγαθά μόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί τοῦ ἄπονου πλουσίου, πού ἄφηνε χρόνια καί χρόνια στήν πόρτα του τόν φτωχό Λάζαρο πεινασμένο, ἄστεγο, πληγωμένο. Ποτέ δέν εἶχε κάνει μιά κίνηση συμπαθείας γι᾿ αὐτό τό ἀξιολύπητο πλάσμα πού σερνόταν δίπλα στά σκαλοπάτια τοῦ σπιτιοῦ του. Τό ἀποτέλεσμα; Ἔχασε τόν παράδεισο! Δέν τοῦ ἐπετράπη ἡ εἴσοδος στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Τά θύματα ὅμως τῆς ἀνθρώπινης ἀσπλαγχνίας, ἄν ἐπιδείξουν καρτερία καί ἀνεξικακία, τά δοξάζει ὁ Θεός καί τούς χαρίζει ἄπειρες φορές περισσότερη ἀγάπη ἀπό αὐτήν πού τούς στέρησαν οἱ ἄνθρωποι. "Μακάριοι οἱ πεινῶντες καί διψῶντες τήν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοί χορτασθήσονται" (Ματθ. 5 : 6). Πεινασμένοι γιά δικαιοσύνη;
Πεινασμένοι γιά ψωμί;
Γιά φροντίδα;
Γιά ἀγάπη;
Γιά κατανόηση;
Ἀπ᾿ ὅ,τι κι ἄν εἶναι πεινασμένοι, στή Βασιλεία Του θά χορτάσουν.
Θά εἶναι "πρίγκηπες τοῦ οὐρανοῦ"!

Ἄς γνωρίσουμε λιγάκι μερικούς ἀπό αὐτούς. Ἔζησαν μέσα στόν εἰκοστό αἰῶνα ὅλοι. Στερήθηκαν, ταπεινώθηκαν, ὑπέφεραν ἀπό τήν ἀσπλαγχνία τῶν ἀνθρώπων. Τώρα τούς ἀνήκει ὁ μακαρισμός τοῦ Κυρίου.

Εἶναι ὑπαρκτά πρόσωπα. Τά γνωρίσαμε στήν παιδική καί νεανική μας ἡλικία.

Ἀνήμερα Χριστούγεννα στίς σκάλες τοῦ ἁγίου Νικολάου (Πάτρα)

Ἀνήμερα Χριστούγεννα στήν Πάτρα πρίν μερικά χρόνια. Ὁκαιρός, ὅπως τίς περισσότερες φορές σ᾿ αὐτή τή μεγάλη γιορτή τῆς χριστιανοσύνης ἦταν παγερός κι ἔριχνε ψιλό - ψιλό χιονόνερο. Μιά χριστιανή κοπέλα κατηφόριζε ἀπό τόν δρόμο πού περνάει ἀπό τό πλάϊ τοῦ ἀρχαίου Ὠδείου, πρός τό κάτω μέρος τῆς πόλεως. Ὁδρόμος αὐτός λίγο πιό κάτω συναντάει τόν Ἱ. Ναό τοῦ ἁγίου Νικολάου καί τίς περίφημες σκάλες, οἱ ὁποῖες ἑνώνουν τήν ἄνω πόλη μέ τήν κάτω. Ἐκεῖ ἀκριβῶς,  στό τελευταῖο πλατύσκαλο, βλέπει μιά γριούλα καθισμένη κατάχαμα νά σιγοκλαίει. Φαινόταν νά νιώθει τόσο δυστυχισμένη, πού δέν τήν  ἔνοιαζε οὔτε τό ὅτι βρεχόταν οὔτε ὅτι ἔκανε κρῦο. Ὅπως ἦταν φυσικό, ἡ κοπέλα τήν πλησίασε, ἔσκυψε ἀπό πάνω της καί τή ρώτησε γιατί κλαίει καί κάθεται στά σκαλιά μές στή βροχή. Ἡ γριούλα, ἀναθαρρεμένη ἀπό τό στοργικό ἐνδιαφέρον, ἀπάντησε ἐνῶ τά δάκρυα ἐξακολουθοῦσαν νά τρέχουν στά ἀποστεωμένα μάγουλά της:

--Παιδάκι μου! Τσακώθηκαν ὁ γυιός μου μέ τή νύφη μου καί μ᾿ ἔδιωξαν ἀπό τό σπίτι! ... Ἀλλά..., συνέχισε, ἄν εἶναι νά ζήσουν ἀγαπημένοι, ἄς πεθάνω ἐδῶ, παιδί μου. Ἐγώ τή χόρτασα τή ζωή!

Ἀνήμερα Χριστούγεννα! Ποιός θά τό πίστευε; Κι ὅμως, ἔτσι ἔγινε ἀκριβῶς. Δέν εἶναι τό παραμύθι τοῦ Ἄντερσεν "Τό κοριτσάκι μέ τά σπίρτα". Εἶναι ἕνα γεγονός μιᾶς ἀπίστευτης ἀσπλαγχνίας. Τά ἥμερα ματάκια τῆς γερόνισσας καί τά ἀνεξίκακα λόγια της ἀποδείκνυαν τήν ἀθωότητά της. Δέν φαινόταν νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος τῆς ὀργῆς καί τῆς κακίας, πού δημιουργεῖ προβλήματα. Ἁπλῶς πλήρωνε ἐκείνη ξένες ἁμαρτίες ἀδιαμαρτύρητα. Μόνο ἔκλαιγε, ἔκλαιγε καί οἱ σταγόνες τῆς βροχῆς ἀναμειγνύονταν μέ τά δάκρυά της.

Τί ἀπέγινε ἡ γριούλα; Δόξα τῷ Θεῷ πού ἡ Πάτρα μέχρι πρότινος διέθετε πτωχοκομεῖο. Ἐκεῖ ἡ γιαγιά μαζί μέ ἄλλες γιαγιάδες καί παποῦδες κοιτᾶνε - οἱ περισσότερο μάταια - πρός τήν πόρτα, μήπως φανεῖ κάποιος ἤ κάποια ἀπ᾿ αὐτούς πού κράτησαν στήν ἀγκαλιά τους, τούς τάϊσαν, τούς νανούρισαν, ξενύχτησαν στήν ἀρρώστια τους, ξοδεύτηκαν καί στερήθηκαν γιά νά τούς προικίσουν καί νά τούς σπουδάσουν!

Νά μήν εἶναι, λοιπόν, ἡ ἀσπλαγχνία μία ἀπό τίς πιό σοβαρές κακίες πού ἐμποδίζει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου νά μπεῖ στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν παράδεισο τῆς ἀγάπης.

Ἀπό τό βιβλίο: "Νεώτερα Θαύματα τῆς Παναγίας στή Βαρνάκοβα
& Ἱστορίες γιά τήν Αἰωνιότητα"

Ἐκδόσις: Ἱερᾶς Γυν. Μ. Παναγίας Βαρνάκοβας Δωρίδα 2007