Ὁ ξενόδουλος ἐθνοκάπηλος ἐθνικισμός καί ἡ ἐν Χριστῷ φιλοπατρία

 Ο ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΣ ΕΘΝΟΚΑΠΗΛΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

ΚΑΙ Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ

Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΗΝ ΕΛΛΗΝΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΗ

 Μια συγκλονιστική μαρτυρία ενός Έλληνα πατριώτη, που γνώρισε εκ των έσω τον βρώμικο μεταφυσικό και μυστικιστικό χώρο των εθνικιστικών κινήσεων εν Ελλάδι. Αφιέρωσε ένα μεγάλο μέρος της ζωής του να κατηχηθεί, (χωρίς αρχικά να γνωρίζει που μπλέκεται) σε θρησκευτικό επίπεδο με την αμφιβόλου προελεύσεως και ποιότητας θρησκευτική τροφή που διδόταν με έναν ξεκάθαρα φιλοσοφικό-δογματικό-μυητικό-κομματικό τρόπο στους υποψήφιους ενδιαφερόμενους. Υιοθέτησε πολλές διδασκαλίες εξωχριστιανικής και παραχριστιανικής προέλευσης, θόλωσε ο νους του, σκοτίστηκε η καρδιά του, απομακρύνθηκε από την πίστη των αγίων και των ηρώων του Ελληνικού Έθνους (την ορθόδοξη πίστη της Εκκλησίας), πλανήθηκε ύπουλα διότι από τους χώρους αυτούς διοχετευόταν η θέση ότι η αγάπη για την Ελλάδα περνούσε αποκλειστικά μέσα από τον ξεπερασμένο, φαντασιακό, ανύπαρκτο κόσμο του πολυθεϊσμού και του πανθεϊσμού. Μέχρι που ο καλός Θεός εκεί που η πλάνη δείχνει να επικρατεί βρίσκει διόδους να προσεγγίσει την ταλαιπωρημένη ψυχή και να δώσει το ύδωρ το ζων που θα ξεδιψάσει όχι ψεύτικα, όχι επιφανειακά,  όχι φιλοσοφικά αλλά οντολογικά και αληθινά την θεοκατασκεύαστη ύπαρξη του ανθρώπου.

Και συνάντησε τον ανώνυμο Έλληνα κατά κόσμον και λίαν επώνυμο κατά Θεόν. Ευχόμαστε ο Θεός να τον φωτίζει, να παράγει και άλλα έργα εκτός από αυτό,  προς δόξαν του Χριστού και προς όφελος δικό μας, επίσης να του χορηγεί πλούσια τη χάρη Του για τον δικό του καθαρμό από τα υπολείμματα των παγανιστικών, αποκρυφιστικών, εθνικιστικών ιδεολογημάτων που επηρέασαν αρνητικά αλλοίωσαν κατά κάποιο τρόπο την προσωπικότητά του κατά την θήτευσή του στους χώρους αυτούς και τέλος να αποτελέσει σημείο αφύπνισης και ίσως και καταισχύνης σε μέλη της Εκκλησίας που υποθάλπουν, καλύπτουν και επικροτούν επιπολαίως την αντιχριστιανική και εθνοπροδοτική ιδεολογία αυτών των χώρων καθιστάμενοι είτε από άγνοια, είτε από πλάνη, είτε από σκοπιμότητα αναπολόγητοι ενώπιον του κοινού Φιλάνθρωπου Δεσπότη κατά τον μέγαν Άγιον Νικόδημο τον Αγιορείτη. Ο μέγας φιλοκαλικός Πατέρας που παρουσιάζει σε όλους μας ως κανόνα πίστεως το ήθος και το αγωνιστικό φρόνημα των νεομαρτύρων.  

Η πλάνη να «είμαι Έλληνας στο θρήσκευμα»

ή «άμα δέχεσαι Παλαιά Διαθήκη είσαι ανθέλληνας»

Δεν ξέρω πως να χωρέσω σε ένα επιγραμματικό κεφαλαιάκι ιδέες και πράγματα που απαιτούν ολόκληρες βιβλι­οθήκες. Θα επικαλεστώ τη Χάρη και τη φώτιση του Θεού, αλλά και την υπομονή σου φίλε αναγνώστη για το ατελές (μα ελπίζω όχι ατελέσφορο) της προσπάθειας. Όλη η πλάνη που σου περιγράφω στον τίτλο είναι πολλές πλάνες μαζί. Είναι ένας τεράστιος κατήφορος που έχει στάδια και στά­δια ενδιάμεσα, από πλευράς τρόπου σκέψης, φιλοσοφικών παραδοχών και κοσμοθεωριακών τοποθετήσεων. Πολλοί άνθρωποι είναι σε διαφορετικά στάδια. Κάποια από αυτά δε συνδέονται άμεσα απαραίτητα, ούτε αποτελούν αναγκαία ή φυσική συνέχεια το ένα του άλλου. Εγώ θα περιγράφω τη δική μου πορεία ανάμεσά τους. Κάποιοι Συνέλληνες πα­τριώτες μπορεί να βάδισαν την ίδια ατραπό, ή να αναγνωρίζουν κάποιες από τις «στάσεις» στην ατραπό αυτή. Δώσε μόνο προσοχή στο τελικό αποτέλεσμα, φίλε αναγνώστη, στο που σε πηγαίνει αυτή η ατραπός τελικά.

Ξεκινάς τις μελέτες πατριδογνωσίας σου, και συχνά σκο­ντάφτεις σε πλευρές της αλήθειας για την πατρίδα σου, οι οποίες απέχουν έτη φωτός από αυτά που νόμιζες πως μά­θαινες, όταν τη δίψα σου για γνώση την έσβηνες στα βουρ­κωμένα νερά της κατεστημένης δημόσιας παιδείας. Σύντο­μα με το δικό σου διάβασμα φτάνεις σε ένα πρώτο επίπεδο να αντιπαρέρχεσαι θέματα που σου δίνουν τις πρώτες λί­γες εύκολες και εύλογες και λογικές νίκες. Στις νίκες αυτές καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν όμορφες αλήθειες που όντως αποσιωπούνται από κατεστημένα. Ενάντια σ' αυτά, οπλι­σμένοι με θάρρος, ελεύθερο πνεύμα και διεισδυτική σκέψη κάποιοι αναζητητές πολέμησαν, νίκησαν και δικαίωσαν την αλήθεια. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η δήθεν «σημιτο-φοινικική» προέλευση του αλφαβήτου μας ή ο προ Σλήμαν «μύθος» της πόλης της Τροίας. Ή, όλες οι ενδείξεις που φω­νάζουν ότι το αρχαίο μας παρελθόν ήταν μάλλον ακόμη ενδοξότερο και σαφώς πιο προηγμένο απ'ότι το φανταζό­μαστε, όπως πράγματι υποδηλώνουν τα ευρήματα που δεν κολλάνε σε απλές λογικές¹. Η λίστα των ανοικτών θεμάτων είναι ατελείωτη. Ατελείωτη και η αίσθηση συνομωσίας σε κάθε κομματάκι γνώσης που προστίθεται. Τροφή άπειρη για ανήσυχα πνεύματα και μεγάλη φαντασία για το επέκεινα που δεν αποκαλύφθηκε ακόμη. Το θέμα πάντοτε ευάρεστο, αφού μιλά για ακόμα μεγαλύτερες δόξες του Ελληνισμού, ακόμη θρυλικότερη καταγωγή μας, ενώ βεβαίως φλέγει και το υφέρπον αίσθημα επαίνου στον ίδιο μας τον εαυτό. Και βέβαια, καλομαθαίνουμε να επιβεβαιώνουμε στον εαυτό μας ότι τα πάντα εμείς τα κάναμε, τα πάντα εμείς τα οδηγούμε, έχουμε τη σκιά μας και την παντοδύναμη κληρονομιά μας να βαραίνει την πλάτη κάθε λαού ώστε να υποκλίνεται στη μεγαλοσύνη μας. Από αποθέματα γνώσης, πάμε καλά. Από αποθέματα ταπείνωσης και ανθρωπιάς, αρχίζουμε να τα εξαντλούμε σε διακηρύξεις.

Καλομαθημένοι στην αναζήτηση της ακόμη πιο ακραιφνούς αλήθειας, αφού έχουμε μάθει ότι κάθε τι που ανακαλύπτουμε, μάλλον σε καλό μας βγαίνει, σιγά-σιγά με τον αέρα της αυτοπεποίθησης και της σιγουριάς ότι βαδίζουμε καλά, αρχίζουμε αβίαστα να λοξοκοιτάμε και τη θρησκευτική μας βάση ως ύποπτη μέσα στη γενική συνωμοσία. Αρχίζουμε να καταρρίπτουμε και να απεκδυόμαστε την Ορθοδοξία όπως την παραλάβαμε, ψάχνοντας για καινούρια (ή για την ακρίβεια «αρχαιότερα» και επομένως υποτίθεται γνησιότερα) πρότυπα - ή έστω ελκυστικότερα ως τροφή στην ανθρώπινη περιέργειά μας.

Κι ενώ -ακόμη- δεν τολμάμε να πούμε κάτι εναντίον του Χριστού μας, η ιστορία αυτή θυμίζει λίγο την ιστορία με το βάτραχο, όπου αν θες να τον σκοτώσεις, δεν του πετάς ζε­ματιστό το νερό γιατί θα πηδήξει και θα φύγει, αν όμως τον έχεις βουτηγμένο σε δροσερό νερό και λίγο-λίγο το ζεσταί­νεις, θα τον βράσεις στο τέλος χωρίς να βγάλει κιχ. Έτσι βγάζουμε το Χριστό από μέσα μας, λίγο-λίγο.

Το επόμενο βήμα στην κλιμάκωση του ιδεολογήματος αυτού είναι εκφράσεις του τύπου «οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τέλειοι κατά πάντα». Εδώ δε μιλάμε μόνο για χάϊδεμα του κρυφού μας εγωισμού από λογικά επιχειρήματα, μα μπαί­νουμε στην περιοχή της λογικής ακροβασίας. Κοιτάμε να βρούμε πως κάναν το καθετί οι αρχαίοι Έλληνες, και μόνο αυτό δεχόμαστε ως γνήσιο και αληθινό, για κάποιον περίερ­γα αυταπόδεικτο λόγο (λες και οι ίδιοι δεν αμφισβητούσαν πρώτοι τον εαυτό τους στην αναζήτηση του ακόμη τελει­ότερου...). Βαθμιαία έχεις πιάσει τον εαυτό σου να έχει κα­ταβαραθρώσει όλα όσα έχεις διδαχθεί για τον καημένο το χριστιανισμό, ο παππούλης ιερέας της ενορίας σου σου φαί­νεται ψιλοχαζούλης που δεν κατάλαβε την κοσμογονία που εσύ, με το μεγάλο υψιπετές πνεύμα σου, έχεις ανακαλύψει. Παλεύεις να πιαστείς από ερευνητές και νέες αποκαλυπτικές αλήθειες που θα σε κάνουν να νιώσεις ακόμη καλύτερα, ακόμη πιο εκλεκτός. Και την επαύριο πάλι η ψυχή σου γίνε­ται αδειασμένος πίθος των Δαναΐδων, έτοιμη να δεχθεί μία ακόμη νέα, αποκαλυπτική ψευτοερευνητική θρησκευτική αλήθεια.

Σιγά-σιγά ο παππούλης ιερέας της ενορίας σου σου φαί­νεται και για προδότης του ελληνισμού, αυτός που έκοβε τις μύτες από τ' αγάλματα και κατάργησε, ο βρωμερός, τους περίλαμπρους ολυμπιακούς αγώνες. Οι χριστιανοί, αυτοί τα κατέστρεψαν όλα. Κονκισταδόρες και σταυροφόροι και ρασοφόροι λύκοι όλοι τους, σιωνιστές με προβιά κι εξουσιαστές και ανθέλληνες και μισάνθρωποι.

Και επειδή είναι πάντα πιο ωραία και βολικά σε μια επιχειρηματολογία να είσαι στη θέση του αδικημένου, όταν ήμουν θιασώτης των επιχειρημάτων αυτών άκουγα μεν ότι οι αιματοβαμμένες πρακτικές κάποιων που αυτοτιτλοφορούνταν χριστιανοί δεν έχουν να κάνουν με το πνεύμα και τη διδασκαλία του Χριστού, όμως γρήγορα η επιλεκτική μου μνήμη το παραπέταγε αυτό το αντεπιχείρημα, γιατί τότε θα έπαυα να είμαι με το μέρος του ξεκάθαρα αδικημένου. Και υποσυνείδητα αναζητούσα να αναπαύω το θηρίο μέσα μου με πιο μόνιμα, πιο στιβαρά επιχειρήματα και θεμέλια για να μπορώ να κατηγορώ και να κατακρίνω συνέχεια, ως ο μό­νος μέγας αναξιοπαθών.

Η εύκολη λύση για τη θεμελίωση της δικαιολογίας μου, η αμφισβήτηση, αποδόμηση και κατάκριση εναντίον της Πα­λαιάς Διαθήκης. Η ιδέα ότι αυτό το κείμενο, ως Δούρειος Ίππος του εβραϊσμού, είναι το σαθρό μέρος του χριστιανι­σμού, άρα όλα τα κακά εκπορεύονται από αυτό, όλα δε τα καλά της Καινής Διαθήκης έχουν την προέλευσή τους στο Ελληνικό Πνεύμα.

Κατά τα λοιπά, αναπαυμένη και η συνείδηση ότι -ακόμη- δεν τολμάμε να πούμε κάτι εναντίον του Χριστού μας. Αντιθέτως, νομίζουμε ότι στερεώνουμε την πίστη μας στο Χριστό με το να αντιπαραβάλλουμε και να αναδεικνύουμε τις εκπληκτικές ομοιότητες κάποιων ρητών αρχαίων Ελλή­νων με κάποιες διδασκαλίες του Χριστού. Μάλιστα δε, το πύρωμα εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης να είναι η αφορμή της μεγάλης πρότασης για την υποτιθέμενη αποκάθαρση και τον πλήρη διαχωρισμό μεταξύ ελληνοορθοδοξίας και εβραιοχριστιανισμού.

Θα σάς πω ένα μικρό μυστικό: κανείς, μα κανείς από όσους πρεσβεύουν μία τέτοια ιδέα, δεν είναι ορθόδοξος στην καθημερινή του ζωή. Κανείς δεν έχει ταπεινοφροσύνη και αγάπη στον πλησίον και πνεύμα θυσίας και ορθόδοξη πνευματική ζωή. Όχι εκκλησιασμό, ούτε κατά μόνας άσκη­ση της νοεράς προσευχής. Και θέλουν πάραυτα να κάνουν προτάσεις στην εκκλησία, θεολογώντας περισσότερο από τον Μέγα Βασίλειο και το Γρηγόριο το Θεολόγο (αν και συ­νήθως γνωρίζουν πολύ λιγότερο την αρχαία ελληνική σκέ­ψη από τους δυο αυτούς γίγαντες Έλληνες Ορθοδόξους Ιεράρχες). Στην ουσία, θέλουν μία Ορθοδοξία κομμένη και ραμμένη στα δικά τους μέτρα, θέλουν το ναό της ενορίας τους να κατέβει στην είσοδο του σπιτιού τους και να βαφτεί ασορτί χρώμα με το δικό τους σπίτι. Και να 'χει και μία με­γάλη εικόνα του εαυτού τους μέσα για προσκύνημα.

Εύκολα τα επόμενα πυροτεχνήματα για την πλήρη δι­άβρωση της συνείδησης: η θεμελίωση του Χριστιανισμού με το έργο του Αποστόλου Παύλου στην Ελλάδα δε μπο­ρεί παρά να είναι ύποπτο πράγμα, ιδέες του Χριστιανισμού όπως ο μοναχισμός είναι αντιανθρώπινες και αντικοινωνικές, πρακτικές του Χριστιανισμού όπως το «γύρισε και το άλλο μάγουλο» και το «δώσε τον έναν από τους δυο σου χιτώνες» είναι για τους αδύναμους, όχι για μας τους Έλλη­νες που χρωστάμε στην ανθρωπότητα να είμαστε δυνατοί, και ούτω καθ' εξής.

Ταυτόχρονα στη συνείδησή μας χτίζεται η γλυκιά αύρα της αρχαιοελληνικής θρησκείας. Με την πάροδο του χρό­νου, μπορεί ακόμη να εξακολουθούμε να μην τολμάμε να που με κάτι εναντίον του Χριστού, όμως υποσυνείδητα απλά προσπαθούμε να «ξεχνιέται» στην πορεία, και τη θέση του να παίρνει η Πάνδημος Αφροδίτη, ο Υπερβόρειος Απόλλωνας, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος, κρυμμένα Ελευσίνια μυστήρια, μυστική γνώση των εκλεκτών και πάει λέγοντας.

Τέλος, δειλά δειλά το ξεστομίζουμε. Η αδιαφορία μας για το κήρυγμα του Χριστού γίνεται έκδηλη, αφού κάθε λεπτό που θα περάσουμε μέσα σε εκκλησία ή μπροστά σε ένα πατερικό κείμενο, θα μας δίνει αφορμές να σκανδαλιζόμαστε και να στάζουμε δηλητήριο στη σκέψη μας. Ε, και τότε, ας πάει στα κομμάτια σύγκορμος ο Χριστιανισμός, ας τον αφήσουμε για εκείνους τους εβραιόπληκτους που αυτοαποκαλούνται χριστιανοί. Ο Χριστός, ε, καλός ήταν, λίγο βέβαια ντεμοντέ, δε μας ταιριάζει και τόσο στα όσα σκεφτόμαστε.

Ο βάτραχος σχεδόν έβρασε.

Ταφόπλακα στη συνείδηση μένει να μπει με μια οποιαδήποτε άλλη θεωρία που θα κάνει το σύστημα άξιων μας βο­λικότερο. Κάτι που να αντανακλά και λίγο εξωτισμό, και λίγο ελιτισμό, και λίγη κρυφή γνώση στην οποία έχουν αποκλειστική πρόσβαση μόνο λίγοι εκλεκτοί. Ιδιαίτερα οτιδήποτε έχει να κάνει με μετεμψύχωση. Είναι της μόδας, την είπε περίπου και ο Πλάτωνας, αλλά το βασικότερο: στην πρά­ξη της καθημερινότητάς μας, μας επιτρέπει να βουτήξουμε ολόκληροι στο κοσμικό πνεύμα και στις γήινες απολαύσεις, απενοχοποιημένοι από οποιαδήποτε τιμωρία, αναπαυμένοι στις δόξες και τον εξωτισμό των θεωρητικών μας ιδεολογη­μάτων, να ταΐζουμε τον μέγα εγωισμό μας, αφού και τιμω­ρία δε μας περιμένει (απλά θα ζούμε καμμιά χιλιάδα ζωές και θα ευχόμαστε δήθεν το Πυθαγόρειο «κύκλου λήξαι»), και αδικημένοι το παίζουμε σε όλους, και πιο ξύπνιοι από όλους νιώθουμε. Όλα τα 'χουμε, τίποτα δε μας λείπει. Προ­παντός, δε μας λείπει ο ενοχλητικός Χριστός.

Πολλά, πολλά χρόνια υπηρέτησα αυτές τις ιδέες. Είμαι πια εξωμότης αυτών των ιδεών. Με τη χαρμολύπη που φέρ­νει από τη μία ο θρήνος της μέχρι πρότινος πνευματικής μου τύφλας, από την άλλη η ανυπέρβλητη ζεστασιά του ξαναγνωρίσματος της γνήσιας πνευματικής πατρίδας του Χριστού μας, έχω να σου πω φίλε αναγνώστη με κάθε βεβαι­ότητα ότι όλα τα γρανάζια αυτού του ιδεολογήματος είναι αντίχριστα. Σ' αρέσει δεν σ' αρέσει, το 'χεις ή δεν το 'χεις υποπτευθεί, αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Σπέρνει ο σατανάς ιδέες που μας χαϊδεύουν τ' αυτιά, αλλά το κυρίως μενού με το δηλητήριο δε μας το σερβίρει, μας το αφήνει μπροστά μας να πάμε μόνοι μας τη μύτη μας να προσκυνήσει κατά τη γλυκιά μυρωδιά του, για να 'ναι η νίκη του ολοκληρωτική.

Άκουσέ με λοιπόν, τι έχω πια να πω αφού έκαμα όλο το ταξίδι αυτό της λησμονιάς του Θεού. Δεν θα μπω σε λεπτο­μέρειες, μόνο θα σου πω κάποιες μεγάλες επικεφαλίδες, που αξίζει να μην προσπεράσεις αβασάνιστα, μα να μείνεις και να τις αντιπαλέψεις τίμια και φιλότιμα. Και αφού πρώτα τις λύσεις, πιστεύω θα προχωρήσεις στις πνευματικές σου αναζητήσεις έχοντας ωφεληθεί μέσα σου….

 ^[I] Τί να πρωτοαναφέρει κανείς ώς ισχυρές ενδείξεις; τις περίεργες περι­γραφές για το καταστρεπτικό πυρ πού σηκωνόταν από το Θριάσιο πε­δίο και κατέπιπτε στα πλοία των Περσών στη ναυμαχία τής Σαλαμίνας; τον γίγαντα με το περίεργο δρεπάνι στη μάχη του Μαραθώνα; το νέφος πού τρέλλαινε τούς εισβολείς βαρβάρους και τούς ωθούσε στην αυτοεξόντωση έξω από τούς Δελφούς; τον υπολογιστή των Αντικυθήρων; τη σωρευμένη και χαμένη γνώση τής βιβλιοθήκης τής Αλεξάνδρειας; το οξύ­μωρο τής παραδοχής, από τη μία πλευρά, ότι ο ορείχαλκος των αρχαίων Ελλήνων απαιτούσε ώς πρώτη ύλη τον κασσίτερο των βρεταννικών νή­σων, αλλά από την άλλη πλευρά τής αντίδρασης στην ιδέα ότι ο Όδυσ- σέας, κυνηγημένος για την ύβρη του προς το θεό, άσπρισε τα μαλλιά του επί δέκα χρόνια σέ μακρινούς διάπλους και όχι γύρω-γύρω δρομολόγια Μάλτα-Λευκάδα; Την εκπληκτική ομοιότητα ανάμεσα στις αποκρουστικές, αιμοσταγείς και δαιμονοειδείς απεικονίσεις τής Μέδουσας πού φό- νευσε ο ήρωας Περσέας, και τής υπερατλαντικής Μέδουσας πού λατρευ­όταν με εξίσου ανατριχιαστικό τρόπο στα λατινοαμερικάνικα δάση;

Απόσπασμα από το βιβλίο «Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΚΑΠΟΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ» ΕΛΛΑΔΑ 2010 σ. 43-49

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Πηγή εικόνας: http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr/2013/03/blog-post_9356.html

Read more: http://www.egolpion.com/confofagreek.el.aspx#ixzz2uDd85EIQ